Month: September 2021

God save the king!

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Δεν είναι ασυνήθιστος ο μελοδραματισμός και ο θεατρινισμός στις επίσημες (: δημόσιες) διακρατικές σχέσεις. Αν όμως είναι κυρίως τέτοιες, το θέμα αποκτά ειδικό ενδιαφέρον: καλλιτεχνικό!

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και ο ρημαδοΚούλης, εκπροσωπώντας τα αντίστοιχα καθεστώτα πανηγυρίζουν για μια (σεμνή) «αγορά του αιώνα» απ’ τον δεύτερο και την παροχή «στρατιωτικής προστασίας» απ’ τον πρώτο, in case of emergency…

Ας αρχίσουμε απ’ το δεύτερο. Διορθώστε μας αν κάνουμε λάθος αλλά αν θυμόμαστε καλά ο γαλλικός στρατός έχει να νικήσει απ’ την εποχή του Βοναπάρτη! Και σίγουρα όχι απ’ τον 20ο αιώνα και μετά. Στον Α παγκόσμιο δεν κέρδισε, άσχετα με το τι έγραψε το ταμπλώ. Στον Β ηττήθηκε συντριπτικά (ακόμα και τον γαλλικό στόλο βούλιαξε η αγγλία, που ήταν σύμμαχος…). Τόσο συντριπτικά ώστε ο πολύς Ντε Γκώλ ίδρωσε για να βάλει ένα γαλλικό τάγμα επικεφαλής του στρατού των συμμάχων καθώς θα έμπαινε στο Παρίσι… για να γλυτώσει την «εθνική» ταπείνωση ότι την γαλλική πρωτεύουσα θα την απελευθέρωναν οι μισητοί άγγλοι….

Από τότε μόνο ήττες και συντριβές. Στην αλγερία, στο βιετνάμ, στη λιβύη, και τώρα στο μάλι (περισσότερα στο επόμενο σχόλιο). Ακόμα και εκεί που το γαλλικό επιτελείο έστειλε undercover «δυνάμεις», στη συρία (στο πλευρό του isis…) και στην υεμένη (για λογαριασμό του τοξικού…), κι εκεί ήττες. Αυτός ο στρατός, λοιπόν, θα είναι «ο προστάτης της ελλάδας» στην εντελώς υποθετική περίπτωση ενός ελληνο-τουρκικού πολέμου; Κλείνουμε τα μάτια από τρόμο και μόνο με την σκέψη ότι το καμάρι του βασιλιά Macron, το 30χρονο αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, θα μπορούσε να αφήσει το κουφάρι του στο Αιγαίο…

Μ’ άλλα λόγια, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ο βασιλιάς Macron αλλά και οποιοσδήποτε διάδοχός του, θα ήταν ένας πόλεμος με την Άγκυρα! Ή, ακόμα, και μια «περιορισμένη εμπλοκή». Γιατί να θέλει οτιδήποτε άλλο; Ποιά είναι τα συμφέροντα του γαλλικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική Μεσόγειο; Αν κρατούσε την επιρροή που είχε στη μέση Ανατολή (στον λίβανο και στην  συρία) θα μπορούσε να πει κάποιος «αααα, θέλει να κρατήσει μια αεροναυτική γραμμή ως εκεί». Αλλά κι αυτήν την έχει χάσει. Και δεν πρόκειται να την ξανακερδίσει…

Επιπλέον το Αιγαίο (σα συνέχεια της Μαύρης Θάλασσας) και η ανατολική Μεσόγειος είναι ήδη πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ του Joνυσταλεάν και του ευρασιατικού project συνολικά. Ειδικά της Μόσχας. Το ελλαδιστάν το ξέρει και το εννοεί, προσφέροντας όλο και περισσότερες βάσεις στον us army, εδώ και 6 χρόνια – τόσες πολλές που το αμερικανικό πεντάγωνο δεν τις χρειάζεται όλες! Θέλουν πράγματι οι εκπρόσωποι του γαλλικού ιμπεριαλισμού να χωθούν στα ρουθούνια τίνος; Της Μόσχας; Της Ουάσιγκτον; (Βοηθείστε μας please… Για παράδειγμα θεωρείται σοβαρό το σημείο της “προστασίας” που αναφέρεται στο ενδεχόμενο “μια χώρα μέλος του νατο να επιτεθεί σε άλλη χώρα μέλος”;)

Τα περί «γαλλικής προστασίας» είναι μόνο ένας θεατρινισμός για να χρυσωθεί το χάπι προς τους ντόπιους υπηκόους ότι το ελλαδιστάν, μ’ ένα δημόσιο χρέος χωρίς ιστορικό προηγούμενο, θα δώσει την επόμενη δεκαετία 10 δισεκατομύρια ευρώ για πλοία και αεροπλάνα που μπορεί να είναι εν μέρει ξεπερασμένα όταν θα παραδοθούν.

Για να γίνει η κωμωδία ακόμα πιο ξεκαρδιστική, οι περιώνυμες φρεγάτες Belh@arra ΔΕΝ υπάρχουν!! Το ελλαδιστάν ψωνίζει «μακέτο» (όπως έγινε με τα υποβρύχια για την αυστραλία)! Ένα τέτοιο «μακέτο» επιδείχθηκε για πρώτη φορά σε εμπορική έκθεση στο Παρίσι το 2016… Τον Απρίλη του 2017 το γαλλικό κράτος υπέγραψε ένα συμβόλαιο με τις κατασκευάστριες (Naval Group και Thales) για 5 κομμάτια παραδοτέα απ’ το 2023 και μετά, με την προοπτική να είναι επιχειρησιακά έτοιμα (μετά τις δοκιμές και τα λοιπά) το 2025. Η σιδεροδουλειά για το κήτος του πρώτου άρχισε τον Οκτώβρη του 2019, αλλά μετά ήρθε ο τσαχπίνης… Όλα αυτά σημαίνουν πως ως σήμερα δεν υπάρχει ούτε μία τέτοια φρεγάτα έτοιμη – μόνο μακέτες και πλάνα… Και επειδή (ειδικά στην αρχή) σε τέτοιες κατασκευές διαπιστώνονται λάθη, ατέλειες, προβλήματα όταν το πρώτο ή το δεύτερο κομμάτι «κτιστεί» και εξοπλιστεί, μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι οι αληθινές Belh@arra θα αργήσουν για χρόνια να σκίσουν στα σοβαρά τα νερά της Μεσογείου.

Υποτίθεται τώρα πως επειδή ο βασιλιάς Macron είναι τρελά ερωτευμένος με το ελλαδιστάν, τα δύο πρώτα κομμάτια Belh@arra που προορίζονται για το δικό του ιμπεριαλιστικό ναυτικό και ίσως να είναι έτοιμα το 2023 (ίσως και όχι…) δεν θα τα κρατήσει αλλά θα τα δώσει στην Αθήνα!!! Πράγμα που σημαίνει ότι ένα κρατικό συμβόλαιο που έχει υπογραφτεί απ’ το 2017 και αφορά τις γαλλικές μιλιταριστικές ανάγκες θα πάει στα σκουπίδια για χάρη ενός κρατικού συμβολαίου που θα υπογραφτεί το 2022 και αφορά τις ελληνικές μιλιταριστικές ανάγκες… Συγκινητικό!!! Ανατριχιαστικό!!! (Αλλά τότε, ξεβράκωτο από Belh@arra για τα επόμενα χρόνια, πώς θα προστατεύει το γαλλικό ναυτικό το ελλαδιστάν; Ε;;)

(φωτογραφία: Το «μακέτο». Οτιδήποτε άλλο δείτε είναι προϊόν δημιουργικής δουλειάς σε υπολογιστή…)

Υποσαχάρια αφρική

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Σε ανταπόδοση της «προστασίας» που θα προσφέρει ο βασιλιάς και οι διαδοχοί του στο φτωχό πλην τίμιο ελλαδιστάν, αυτό το τελευταίο «θα» στείλει στρατό στο μάλι… Όπου, ως γνωστόν, φτάνουν τα γαλλικά σύνορα…

«Θα»; «Θα στείλει»; Λάθος! Το ελληνικό κράτος / παρακράτος έχει στείλει ήδη «ενισχύσεις» (ίσως μικρές αλλά σίγουρα «θαυματουργές»!) στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνει το Παρίσι στη ζώνη του Sahel, για να προστατέψει τα ορυχεία διάφορων στρατηγικών πρώτων υλών (με πρώτο το ουράνιο) που έχουν ανάγκη οι βιομηχανίες του…

Χμμμμ…. Το Παρίσι έχει σοβαρά προβλήματα πλέον σ’ αυτήν την «αντιτρομοκρατική» κατοχική εκστρατεία: το μάλι είναι το γαλλικό «αφγανιστάν»! Τον περασμένο Ιούνη το γαλλικό πεντάγωνο ανακοίνωσε πως «αναδιπλώνεται» από 3 βάσεις στο βορρά (στο Kidal, στο Timbuctu και στο Tessalit) και μειώνει τον δικό του στρατό κατοχής από 5.000 σε 2.500. Πράγμα που σημαίνει πως ίσως χρειάζεται μια έξτρα αναπλήρωση από συμμαχικούς κρατικούς μισθοφόρους, όπως ας πούμε οι έλληνες…

Ναι, το Παρίσι έχει σοβαρά προβλήματα στη ζώνη του Sahel που θεωρούσε, περίπου, ιδιοκτησία του. Η στρατιωτική κυβέρνηση του μάλι, δείχνει έντονο αντι-γαλλισμό (στο παρελθόν το μάλι ήταν γαλλική αποικία, οπότε είναι πολλοί οι μαλινέζοι που δεν θέλουν να ξαναγίνει…) και κανονίζει να προσλάβει για λογαριασμό της και υπό τις διαταγές της 1.000 μισθοφόρους απ’ την ρωσική εταιρεία wagner!!! Η wagner είναι το ρωσικό αντίστοιχο της αμερικανικής blackwater. Με μια ουσιαστική διαφορά: η wagner, αν και τυπικά ιδιωτική, βρίσκεται υπό τον «διακριτικό έλεγχο» του ρωσικού υπ.εξ. – για να μην γίνονται «λάθη» και «υπερβολές» που θα δυσφημίσουν την Μόσχα… Επίσημα, φυσικά, το ρωσικό καθεστώς όχι μόνο αρνείται οποιαδήποτε σχέση μ’ αυτήν την ιδιωτική εταιρεία σκυλιών του πολέμου, αλλά αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξή της! Αλλά μισθοφόροι της wagner ήταν στην ανατολική λιβύη μαζί με τον τζενεράλ Haftar…

Ρώσικος στρατός στο Sahel; Τυπικά μισθοφορικός αλλά ρώσικος; Αυτό είναι εφιάλτης για τον βασιλιά Macron, που βλέπει ότι το δικό του αφρικανικό «αφγανιστάν» θα έχει την τύχη του ασιατικού: κερδίζουν, τελικά, οι rivals!

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, έστω και σαν δεύτερο βιολί, μέσω των πολιτικών του εκπροσώπων έχει υπογράψει συμφωνία ότι θα βοηθάει τον γαλλικό στην υποσαχάρια εκστρατεία του. Σε αντίθεση με την «προστασία απ’ την τουρκία» που είναι επί πιστώσει, η «προστασία απ’ το αντάρτικο των Tuareg και διάφορων ισλαμιστικών οργανώσεων» είναι τοις μετρητοίς. Αυτό δείχνει την μεγάλη ελληνική καρδιά – ή το «χέσιμο», έτσι δεν είναι;

Όπως τοις μετρητοίς είναι και η προστασία της πετροχούντας του τοξικού, στο Ριάντ. Αδειάζουν πόστα οι αμερικάνοι; Τσουπ γαλανόλευκη! Αδειάζουν πόστα οι γάλλοι; Τσουπ γαλανόλευκη! Βγάζει γλώσσα το ελλαδιστάν, και θα έρθει η στιγμή που κάποιος θα του την κόψει…

Ευρωστρατός

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Το άλλο ανέκδοτο για το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία 2.0» είναι ότι αυτά τα δύο κράτη πρωτοπορούν (με την «ειδική στρατηγική σχέση τους») στη στρατιωτική χειραφέτηση της ευρώπης απ’ τις ηπα…

Το ανέκδοτο περί ενιαίου «ευρωπαϊκού» μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού είναι παλιό. Πολύ παλιό. Ο «ευρωστρατός» έχει ακουστεί και ξανακουστεί καμμιά δεκαριά φορές τα τελευταία 30 χρόνια, πάντα με το ίδιο επιχείρημα, την ίδια αναγκαιότητα: την «ευρωπαϊκή χειραφέτηση». Αν υπάρχει – και υπάρχει – ένα κράτος που έχει κάνει τα πάντα για να εμποδίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αυτό είναι το γαλλικό! Ακριβώς: το γαλλικό!

Σοβαρές πραγματικές αλλά και ιδεολογικές αιτίες φταίνε γι’ αυτό. Το Παρίσι είναι το μόνο κράτος της ηπειρωτικής ευρώπης με πυρηνικά όπλα… Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι δεν θα έβαζε τις ατομικές του βόμβες στην υπηρεσία οποιουδήποτε άλλου καπιταλιστικού συμφέροντος εκτός απ’ τα αυστηρά εννοημένα δικά του.

Επιπλέον: πέρα απ’ το Λονδίνο ο πραγματικός αντίπαλος του Παρισιού και η πραγματική πηγή των «εθνικών» φόβων του δεν είναι η Ουάσιγκτον αλλά το Βερολίνο. Εν μέρει εξαιτίας της ιστορίας των ευρωπαϊκών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών στον 20ο αιώνα, και κυρίως της συντριβής στον Β παγκόσμιο. Κυρίως όμως επειδή ο γερμανικός καπιταλισμός έχει αποδειχθεί πολύ πιο δυναμικός απ’ τον γαλλικό. Θα ήταν, λοιπόν, κάτι χειρότερο από «εθνική προδοσία» το να μπει, στα πλαίσια κάποιου «ευρωστρατού», γαλλικός στρατός υπό τις διαταγές γερμανού στρατηγού!!

Πράγμα που σημαίνει: όταν γάλλοι καθεστωτικοί μιλούν για «στρατιωτική χειραφέτηση της ευρώπης» εννοούν υπό γαλλικές διαταγές αποκλειστικά και μόνο!!! Πράγμα που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ – απλά…

Δεν τελειώνει εκεί η φάρσα της δήθεν «γαλλικής πρωτοπορείας» για την «ευρωπαϊκή στρατιωτική χειραφέτηση», με συνεταίρο το ελλαδιστάν πια… Έχουν περάσει λίγοι μόνο μήνες απ’ την περασμένη άνοιξη όταν, με δύο διαδοχικές «ανοικτές επιστολές» εκατοντάδες γάλλοι καραβανάδες, απόστρατοι και εν ενεργεία, προειδοποίησαν για (ή απείλησαν με, ανάλογα με το πως το καταλαβαίνει κανείς) εμφύλιο πόλεμο. Ακροδεξιοί αναμφίβολα, ανεμίζοντας τον «πατριωτισμό» τους, δεν παρέλειψαν να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους:

… Είμαστε απ’ αυτούς που υπηρέτησαν στο Αφγανιστάν, στο Μάλι και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, ή σε αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις στο εσωτερικό της χώρας… Δώσαμε το αίμα μας για να καταστρέψουμε τον Ισλαμισμό….

Δεν είναι καθόλου παράξενο ή πρωτότυπο: όταν οι ιμπεριαλιστικές εκστρατείες εκτός συνόρων αποτυγχάνουν, όταν ηττώνται, πολλοί πιστοί τους «επιστρέφουν» εντός συνόρων δριμύτεροι συνήθως σαν εσωτερικός ιμπεριαλισμός προκαλώντας (ή ελπίζοντας να αξιοποιήσουν) μια σοβαρή εσωτερική κρίση. Σπάνια, πολύ σπάνια, τέτοιου είδους εσωτερική κρίση είναι χειραφετική / αντι-ιμπεριαλιστική – τέτοια ήταν η περίπτωση της πορτογαλίας και της «επανάστασης των γαρυφάλλων»…

(Συμβαίνουν και στην Ουάσιγκτον τα ίδια με το Παρίσι τον ίδιο καιρό, με ανάλογες επιστολές και προφητείες περί επερχόμενου εμφυλίου, πάλι από καραβανάδες, για τους ίδιους ακριβώς πραγματικούς λόγους…)

Τί νομίζει, λοιπόν, ότι είναι ο βασιλιάς Macron; Πού προσπαθεί να κρύψει την παρακμή του βασιλείου του;

(φωτογραφίες: 27 Απρίλη και 10 Μάη, το γαλλικό φασιστοκαραβαναριό είχε εαρινή φαγούρα. Δεν είναι η καλύτερη διαφήμιση του “γαλλικού πολιτισμού” και της “προσήλωσης στη δημοκρατία”, έτσι δεν είναι; Ούτε το ιδανικό εξαγώγιμο είδος…)

Ελλαδιστάν uber alles!

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Ό,τι κι αν νομίζει πως είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης, το δικό μας «ριζικό» είναι εδώ.

Έχουμε γράψει αναλυτικά στο παρελθόν για την πολιτική γεω-πρόσοδο που είναι η «καρδιά» του νέου ελληνικού κράτους, απ’ την εποχή της δημιουργίας του τον 19ο αιώνα. Για το γεγονός δηλαδή ότι οι «άρχοντες του λαού και του τόπου» προσπαθούν να παρεμβάλλονται στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις των «μεγάλων δυνάμεων» για να αυξάνουν την γεωπολιτική αξία του οικοπέδου που διοικούν – και τα δικά τους, συχνά προσωπικά οφέλη.

Το κόλπο αυτό το έχουν κάνει πολλές φορές οι κατά καιρούς άρχοντες (πολιτικοί, θρησκευτικοί, στρατιωτικοί) – και όσες φορές τα κατάφεραν ακόνισαν τον ελληνικό ιμπεριαλισμό. Όσες φορές απ’ την άλλη έκαναν λάθος υπολογισμούς, κατέληξαν σε «εθνικές καταστροφές».

Το τωρινό πρόβλημα αυτού του μοντέλου και των εκπροσώπων του είναι ότι, από πολιτική γεωγραφική άποψη, το ελληνικό οικόπεδο ΔΕΝ μπορεί να παρεμβληθεί (ή δεν έχει ιδιαίτερη αξία σαν θέση) στον οξυνόμενο παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό / 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Το ευρασιατικό project κινείται ταυτόχρονα σε πολλούς “δρόμους” και έχει κατακτήσει ήδη θέσεις στην αφρική, βόρεια και υποσαχάρια. Αντίθετα, σ’ αυτήν την καινούργια γεωγραφία της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, εντελώς καινούργια εδώ και αιώνες, το τουρκικό καθεστώς / έδαφος έχει καίρια θέση και δυνατότητες. Είναι στρατηγικά πολύτιμο, είτε για την όποια «δύση» είτε για το ευρασιατικό project. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει πολλαπλάσιες δυνατότητες κινήσεων, ελιγμών, επιλογών – σε σχέση με το ελλαδιστάν.

Ελλείψει μιας «καλής θέσης» στις πραγματικές ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, τόσο οι φαιορόζ όσο και το ρημαδογκουβέρνο, έχουν επιλέξει να συμμαχήσουν ακόμα πιο σφικτά, σχεδόν «παθολογικά», με την παρακμιακή πρώην υπερδύναμη – αυτή είναι η «γραμμή» του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», του εφοπλιστικού, που δεν έχει άλλες επιλογές εκτός απ’ το να ελπίζει στο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό. (Δεν έχει ξανασυμβεί στην πρόσφατη ιστορία να  κυκλοφορούν από το 2015, κατά κύματα, οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες με χάρτες για να πείσουν τους «γιάνκηδες» ότι χρειάζονται κι άλλες βάσεις στα μέρη μας εκτός απ’ αυτές που ήδη έχουν!) Δευτερευόντως οι βιτρίνες του ελλαδιστάν ψάχνουν μια θέση σε πλαστές ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, όπως η υποτιθέμενη ανάμεσα στο Παρίσι και την Ουάσιγκτον.

Η ιστορία με τα υποβρύχια της αυστραλίας προβλήθηκε απ’ τους εντόπιους δημαγωγούς (και υιοθετήθηκε απ’ το πόπολο) σαν «σοβαρή ρήξη» στις σχέσεις γαλλίας – ηπα ή ευρώπης – ηπα. Προφανώς έχει ξεχαστεί σαν ασήμαντο το τι είχε γίνει το 2003, παραμονές της αμερικανικής εισβολής στο ιράκ, όταν κοτζάμ Ράμσφελντ είχε δηλώσει πανηγυρικά ότι «η παλιά ευρώπη πεθαίνει» (δηλαδή η γαλλία και η γερμανία) επειδή τα συγκεκριμένα κράτη δεν θα συμμετείχαν στην εκστρατεία… Έχει ξεχαστεί το τι είχε γίνει όταν αποκαλύφθηκε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν το προσωπικό τηλέφωνο της Μέρκελ…

Με δυο λόγια υπάρχει πράγματι μια κάποια ένταση στις σχέσεις της Ουάσιγκτον … όχι με την μυθική «ευρώπη» (στην οποία ανήκουν η πολωνία και τα βαλτικά κράτη, ε;…) αλλά με πολύ συγκεκριμένα κράτη. Στα οποία ΔΕΝ ανήκει το γαλλικό. Η ένταση αφορά κυρίως το γερμανικό. Οφείλεται στους διαφορετικούς προσανατολισμούς των κρατών / καπιταλισμών – τι άλλο;

Παρίσι και Ουάσιγκτον βρίσκονται στην ίδια μεριά, μαζί με το Λονδίνο (παρότι, φυσικά, το Παρίσι γρυλίζει πότε πότε προς την άλλη μεριά της Μάγχης). Την μεριά της ιμπεριαλιστικής παρακμής εξαιτίας της ανάδυσης και της διαρκούς εξέλιξης και δυναμικής του ευρασιατικού project. Αν και όποτε υπάρχουν τριβές μεταξύ αυτών των τριών κρατών, οφείλονται μόνο στο ότι είναι υποχρεωμένα να κινούνται σε όλο και μικρότερο τμήμα του κόσμου έχοντας πάντα μεγάλη όρεξη και παγκόσμιες φιλοδοξίες – οπότε πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο…

Δεν υπάρχει λοιπόν αντιπαλότητα μεταξύ Παρισιού και Ουάσιγκτον τέτοια ώστε ένας γεωπροσοδικός σχηματισμός σαν το ελλαδιστάν να μπορεί να τζογάρει επάνω της! Κι όταν χάνεται ο ιστορικός / γεωγραφικός παράγοντας «πρόσθεσης αξίας» στο οικόπεδο, διάφορα άσχημα έπονται. Όπως το να κάνεις deal με μακέτες…

Απομένει, οπωσδήποτε, το θέατρο. Το ελληνικό κοινό είναι αποδεδειγμένα πιστό στις σαπουνόπερες. Συνεπώς συγκινείται εύκολα…

(φωτογραφία: ο αριστερά, μέσα στα υπόλοιπα μεγαλεπήβολα και αυτοκρατορικά, έχει βάλει σκοπό να φτιάξει δικό του ισλάμ… Ο δεξιά προσπαθεί να κάνει «εκσυγχρονισμό του παραγωγικού μοντέλου»… Ο πρώτος έχει εκλογές την ερχόμενη άνοιξη… Ο δεύτερος ακούει το κρίτσι-κρίτσι απ’ το ίδιο του το κόμμα στα πόδια της καρέκλας του… Το οποίο κόμμα λέει ανοικτά την μεγάλη αλήθεια: ο ρημαδοΚούλης είναι «ποτάμι»! Ουάου! Ξένο σώμα δηλαδή, ε;)

Touchdown Palestine

Δευτέρα 27 Σεπτέμβρη>> Ένας γκανέζος και ένας άραβας ράπερ, κάπου στη Ν. Υόρκη.

Καλή εβδομάδα.

 

Gig economy

Δευτέρα 27 Σεπτέμβρη>> Η γρήγορη και εντυπωσιακή νίκη των «γκαρσονιών μεγάλων αποστάσεων» της (γερμανικής ιδιοκτησίας) efood είναι μια ακόμα απόδειξη ότι η θρυλική gig economy, που έχει διαφημιστεί σαν το καινούργιο μοντέλο ψηφιακά μεσολαβημένης παροχής υπηρεσιών, όχι μόνο δεν είναι ανίκητη, αλλά – αντίθετα – έχει κρίσιμα ευαίσθητα σημεία, όπου μπορούν να κτυπήσουν αποφασισμένοι και υποκειμενικά συνειδητοποιημένοι εργάτες / εργάτριες.

Εντελώς συμπτωματικά τις ίδιες ακριβώς ημέρες, στην άλλη άκρη του κόσμου, το ίδιο εργατικό υποκείμενο, οι ντελιβεράδες – των – ψηφιακών εφαρμογών, πετύχαιναν την δική τους νίκη. Στη Ν. Υόρκη ο αγώνας των Los Deliveristas Unidas, μιας άτυπης οργάνωσης κυρίως λατινοαμερικάνων μεταναστών «γκαρσονιών μεγάλων αποστάσεων», κατέληξε σε μια πολιτειακή νομοθεσία (την πρώτη αυτού του είδους στις ηπα) που περιορίζει αισθητά την gig «λογική» εταιρειών διανομής φαγητού όπως η Grubhub, η Uber Eats και η Doordash. Μεταξύ των πιο σημαντικών στοιχείων αυτού του νόμου είναι η καθιέρωση βασικού μισθού, το δικαίωμα των εργατών / μεταφορέων να κρατάνε μεγαλύτερο μέρος απ’ τα tips (τα έτρωγαν οι εταιρείες αφού οι πληρωμές γίνονται με κάρτες…) καθώς και ο περιορισμός των χιλιομέτρων που κάνουν. Επιπλέον (μπορεί να ακούγεται ταπεινό αλλά δεν είναι) η παραχώρηση w.c. στους ντελιβεράδες απ’ την μεριά των «προμηθευτών» πελατών.

Αυτή η ανταγωνιστική χρονική «σύμπτωση» μας επιτρέπει (για να μην πούμε ότι μας επιβάλει!) να ξεφύγουμε απ’ την μικροκλίμακα για να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά σ’ όσο μεγαλύτερο μέρος της (ψηφιακής) αναδιάρθρωσης του τριτογενούς τομέα, ειδικά της εστίασης και των urban μεταφορών.

Όπως έχουν αποδείξει ήδη προηγούμενοι παρόμοιοι αγώνες (π.χ. κατά της uber) αλλά και νομοθετικές νίκες, τα αφεντικά των σχετικών «πλατφορμών» επωφελήθηκαν για κάποια χρόνια όχι μόνο από «κενά νόμων» αλλά, επίσης, απ’ την μικροαστική υποκειμενικότητα του «μικρο-εργολάβου» που θεωρεί ότι δεν τον αφορούν τα εργατικά δικαίωματα αφού δεν είναι εργάτης. Απ’ την εντελώς αντίθετη μεριά, όταν σταδιακά άρχισε η συνειδητοποίηση του κάτεργου που είναι το «δουλεύω για τον εαυτό μου» στις urban μεταφορές, η απρόσωπη «πλατφόρμα» (δηλαδή τα αφεντικά) ελάχιστη ή καθόλου δυνατότητα είχε να ελέγξει τις φυσικές ή τις ηλεκτρονικές επαφές και συνεννοήσεις μεταξύ αυτών των «νέου τύπου» εργατών. Αυτό σε σύγκριση με τον έλεγχο που είναι πολύ ευκολότερος σε εργάτες εσωτερικού χώρου, είτε στην εστίαση είτε, για παράδειγμα, στις αποθήκες / κάτεργα της amazon.

H δυνατότητα «ανεπίσημης» μεν αλλά αποφασιστικής αυτο-οργάνωσης έξω απ’ τα ραντάρ του αφεντικού της «πλατφόρμας» αναδύθηκε γρήγορα στους ντελιβεράδες της Deliveroo ήδη από το 2019. Το ότι ήδη οι συγκεκριμένοι εργάτες έχουν πια ιστορία πετυχημένων και νικηφόρων παν-αγγλικών απεργιών (η τελευταία τον περασμένο Απρίλη), σε μια εποχή που αλλού οι αντεργατικοί έλεγχοι είναι ασφυκτικοί, ανανεώνει την σημασία της αυτο-οργάνωσης, ακόμα κι όταν χρειάζεται χρόνο και υπομονή για να επιτευχθεί (: ο μακρόχρονος και νικηφόρος αγώνας του fight for 15, που ξεκίνησε απ’ τα κάτεργα των μεγάλων αλυσίδων εστίασης / fast food).

Ένα δεύτερο σημαντικό ζήτημα είναι η κατάκτηση εργατικής συνείδησης από κοινωνικά υποκείμενα με μικροαστικές ιδεολογικές αφετηρίες. Αυτό δεν αφορά τους μετανάστες εργάτες του Los Deliveristas Unidas, αφορά όμως άλλες περιπτώσεις, ειδικά εκεί που η κατ’ αποκοπή δουλειά (: εργολαβία) φαίνεται κατ’ αρχήν ελκυστική. Με κριτήρια «δουλεύω όποτε και όσο θέλω», κλπ. (Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στην περίπτωση της Volt…) Αυτό καθ’ αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο πληρωμής – με  – το κομμάτι είναι παμπάλαιο. Ήδη απ’ τον 19ο αιώνα. Όπως επίσης παμπάλαιοι είναι οι κίνδυνοι, τα ζόρια, οι απλήρωτες φθορές και οι ζημιές για όποιον θεωρεί ότι μ’ αυτόν τον τρόπο «απελευθερώνεται απ’ την μισθωτή σκλαβιά». H gig economy προσθέτει την ψηφιοποίηση, αλλά αυτό δεν αλλάζει το βασικό χαρακτηριστικό του μοντέλου: το να γίνει ο πελάτης συν-αφεντικό δεν μειώνει αλλά μάλλον αυξάνει την σκλαβιά! Κυρίως: θολώνει σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες διεκδικήσεων, σπρώχνοντας τους συσχετισμούς δύναμης και τα δικαίωματα στους … νόμους της αγοράς! Αυτό, άλλωστε, είναι το βαθιά πολιτικό ζητούμενο όλων των αφεντικών.

Καθώς η ψηφιακά μεσολαβημένη αναδιάρθρωση διάφορων τομέων του τριτογενούς, ειδικά η λεγόμενη gig economy, «ενηλικιώνεται», καθώς δηλαδή τόσο τα αφεντικά όσο και οι εργάτες μαθαίνουν, και καθώς οι διφορούμενες φιγούρες των πελατών κρατούν πάντα μια κεντρική θέση που συχνά γέρνει προς την μεριά των πρώτων (των αφεντικών), δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε. Ο τομέας των urban μεταφορών, είτε πρόκειται για φαγητό είτε για άλλα εμπορεύματα, γνώρισε μια εκρηκτική αύξηση σ’ όλη την δύση τον τελευταίο 1,5 χρόνο εξαιτίας των καθολικών απαγορεύσεων κυκλοφορίας. Τα κέρδη των επιχειρήσεων εκτοξεύτηκαν, οι εργάτες σ’ αυτές μαζικοποιήθηκαν, και οι πελάτες, συχνά «καινούργιοι» σ’ αυτό το είδος απαίτησης και παροχής υπηρεσιών, δεν έχουν αποκτήσει ακόμα την σκλήρυνση του «εγώ έχω δίκιο, τελεία και παύλα!», τις τυραννικές συνέπειες της οποίας υφίστανται για παράδειγμα οι εργάτες και οι εργάτριες των φυσικών χώρων / χρόνων, είτε πρόκειται για εστιατόρια και μπαρ, είτε για σούπερ μάρκετς, είτε για το εμπόριο λιανικής γενικά.

Όλα αυτά είναι πλευρές της αναδιάρθωσης, που βρίσκεται σε φάση μετάβασης. Πρόκειται για ένα ενδιάμεσο διάστημα… Αυτό δεν μειώνει καθόλου την αξία των ως τώρα αγώνων και των επιτυχιών τους! Το αντίθετο. Μάλλον την διπλασιάζει. Έχουν την άμεση αξία, των χειροπιαστών αποτελεσμάτων. Έχουν όμως και την αξία της προκαταβολής για το μέλλον αν μελετηθούν σωστά όλες οι παράμετροι.

Τα αφεντικά υποχωρούν προς το παρόν σ’ αυτούς τους τομείς αφενός επειδή δεν μπορούν να εμποδίσουν την εργατική αυτό-οργάνωση και αφετέρου επειδή οι πελάτες δεν εκδηλώνονται σαν σύμμαχοί τους όπως θα ήλπιζαν. Αλλά θα πρέπει να θεωρήσουμε τις υποχωρήσεις τους σαν τακτικές μάλλον παρά σαν οριστικές…

Αξίες…

Δευτέρα 27 Σεπτέμβρη>> Το Joνυσταλεάν απέσυρε τις αντιαεροπορικές συστοιχίες των patriot που είχε νοικιάσει στον τοξικό του Ριάντ. Αλλά το σαουδαραβικό παλάτι δεν θα μείνει ανυπεράσπιστο: υπάρχουν οι έλληνες φίλοι.

Η συμφωνία για την ελληνική στρατιωτική προστασία του τοξικού είχε κλείσει τον περασμένο Απρίλη. Αλλά η υλοποίησή της ξεκίνησε στα μέσα του Σεπτέμβρη, με όλη την σεμνότητα και ταπεινότητα που αποτρέπει το πόπολο απ’ το να κάνει δυσάρεστες ερωτήσεις. Δυο εκτοξευτές patriot απ’ το ελληνικό απόθεμα και 120 χειριστές μετά των πέριξ τους θα παρκάρουν στην πετροχούντα του Ριάντ, με έξοδα, φυσικά, του βασιλείου. Μισθοφόροι, κι αυτοί και το κράτος τους…

Αλλά το νταβατζιλίκι δεν είναι διακοσμητικό. Ο τοξικός κάνει μια ιδιαίτερα φονική ιμπεριαλιστική εκστρατεία στην υεμένη, χάνει, και οι Houthis, οι υεμενίτες ένοπλοι (σε μεγάλο μέρος τους είναι ο κανονικός στρατός του κράτους) χρησιμοποιούν drones και πυραύλους εναντίον στόχων στη σαουδαραβική επικράτεια. Συνεπώς η προστασία που πουλάει το ελλαδιστάν είναι νόμιμος στόχος τους.

Συμμετέχει το ελλαδιστάν στον πόλεμο στην υεμένη, καλύπτοντας πλέον το «κενό» του us army; Ναι. Το κάνει για τα λεφτά της προστασίας (ασφαλώς), το κάνει όμως κυρίως επειδή παρακαλάει για «επενδύσεις» απ’ το τοξικό και το σκυλόσογό του. Η «ανάπτυξη» του λαού και του τόπου περνάει από βρώμικες δουλειές και νταραβέρια, αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός (θα πουν κάποιοι).

Cool…. Πάνω απ’ όλα οι αξίες!

Blow up 1

Δευτέρα 27 Σεπτέμβρη>> ‘Ένα καινούργιο είδος μικροαπατεώνα κυκλοφορεί στην πιάτσα. Ο κρυφοπλατφορμιασμένος. Έχει δώσει μπράτσο αλλά δεν το διαφημίζει. Δεν είναι από σεμνότητα ή για την προστασία των προσωπικών δεδομένων του, αλλά μόνο ενός απ’ αυτά: της ματαιοδοξίας του. Το πλατφορμίασμα δεν ταιριάζει με το προφίλ του «ασυμβίβαστου» που θέλει να πουλάει. Οπότε το ρίχνει στις συμβουλές και στα πορίσματα. Δεν είναι εκεί το θέμα, τα εμβόλια είναι δευτερεύον ζήτημα λέει. Κάντο μωρέ, να ξεμπερδέψεις, και μην το πεις συμβουλεύει. Ώχου πια με τα εμβόλια! αγανακτεί… Εκεί είναι το ζήτημα ή στην υγεία; Η σοφία έχει τον πατερναλισμό της: στα εμβόλια θα κοντράρουμε μωρέ; Δεν υπάρχουν άλλα θέματα;

Ό,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Τα κίνητρα των αλεπούδων είναι ταπεινά – αλλά το τεραίν βαρύ κι ο βούρκος βαθύς και πηκτός. Η καπιταλιστική εξέλιξη πάντως έχει σταθερούς σκοπούς και στόχους. Γιατί, λοιπόν, δείχνουμε ότι το μαζικό και βίαιο «καλημέρα» της γενετικής μηχανικής μέσα απ’ τις τωρινές πλατφόρμες έχει στρατηγικό χαρακτήρα για την Αλλαγή (καπιταλιστικού) Παραδείγματος, για το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, για την 4η βιομηχανική επανάσταση;

Οι προσεκτικοί έχουν εντοπίσει στη διαχείριση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, την εξαφάνιση των φαρμάκων. Παρότι υπάρχουν αρκετά, φτηνά και αποτελεσματικά φάρμακα (ακόμα και φυτικά…) στην αντιμετώπιση ακόμα και σοβαρών συμπτωμάτων απ’ τον sars-cov-2. Έχουμε γράψει ήδη αρκετά επ’ αυτού, αλλά η κριτική, ανταγωνιστική, εργατική σκέψη δεν πρέπει να υποτιμήσει την ιδιάζουσα βία που έχει χρησιμοποιηθεί για να επιτευχθεί αυτή η εξαφάνιση. Δεν εννοούμε την (μαζική) βία των κατ’ οίκων φυλακίσεων, των απαγορεύσεων κυκλοφορίας, της μασκοφορίας, της κοινωνικής αποξένωσης, των πλατφορμιασμών και των τιμωριών στους «ανεπίδεκτους». Είναι μια ειδική βία, που ασκείται επί μήνες σε βάρος γιατρών σε όλο τον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο – αλλά, ευτυχώς, χωρίς απόλυτα αποτελέσματα εδώ (στη δύση), και με κανένα αποτέλεσμα σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου, στην αφρική και στην ασία. Αυτή η ειδική βία σηματοδοτεί, με τον δικό της τρόπο, τον επείγοντα χαρακτήρα της Αλλαγής Παραδείγματος…

Κάποιοι θα πουν ότι το αποκλειστικό κίνητρο της απαγόρευσης των φαρμάκων είναι η υψηλή κερδοφορία των πατενταρισμένων πλατφορμών γενετικής μηχανικής σε σχέση με εκτός πατέντας αποτελεσματικά φάρμακα. Αυτό είναι ως ένα σημείο σωστό. Ωστόσο θα ήταν λάθος να συγκριθούν οι πλατφόρμες γενετικής μηχανικής (: τα δήθεν «εμβόλια») με τα φάρμακα σαν «ένα είδος υψηλού κέρδους απέναντι σ’ ένα είδος χαμηλού κέρδους». Η διαφορά δεν είναι συγκυριακή και δεν είναι απλά αυτού του είδους.

Και να γιατί. To 2015 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Obama, στην ετήσια «ομιλία του προς το έθνος» ανακοίνωσε την χρηματοδότηση της Πρωτοβουλίας για την Ιατρική Ακριβείας (precision medicine initiative). Σύμφωνα με τις τότε ανακοινώσεις:

… Πρόκειται για ένα εκτεταμένο ερευνητικό πεδίο που θα φέρει επανάσταση στο πως βελτιώνουμε την υγεία και πως διαχειριζόμαστε την ασθένεια… Πρόοδοι στην precision medicine έχουν γίνει ήδη πολλές, και διάφορες θεραπείες σχεδιάζονται ήδη που θα είναι κομμένες και ραμμένες στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καθενός, δηλαδή στην γενετική του ταυτότητα…

Ο ίδιος ο αμερικάνος πρόεδρος στις 30 Γενάρη του 2015 καθησύχαζε (αν υπήρχε τέτοιος λόγος) ή διαφήμιζε (υπήρχε λόγος) το νέο μοντέλο:

… Μια μετάγγιση αίματος γίνεται με βάση της ομάδα αίματος – αυτό είναι μια σημαντική ανακάλυψη. Τι θα λέγατε αν μια αντικαρκινική θεραπεία ταίριαζε στον γενετικό σας κώδικα όμορφα κι απλά, σαν στάνταρ μέθοδος; Τι θα λέγατε αν ο υπολογισμός της σωστής δόσης ενός φαρμάκου ήταν τόσο απλός όσο η θερμομέτρηση;…

Ο Obama έδωσε ένα αρχικό ποσό 200 εκατομυρίων δολαρίων σ’ αυτήν την «πρωτοβουλία» – ένα ευτελές ποσό αν πρόκειται να χρηματοδοτήσει ένα κράτος ή περισσότερα μια τέτοια επανάσταση… Όμως τέτοια ήταν μόνο η αρχή.

Το φάρμακο αφορά μόνο τον ασθενή. Η γενετική επιτήρηση / διόρθωση αφορά τους πάντες. Η λεπτή (;) μετατόπιση προς το «είστε όλοι σαν άρρωστοι» (θυμίζει κάτι;) δεν είναι μόνο ποσοτική αλλαγή, γιγάντωση της εμπορευματικής αγοράς για λογαριασμό της βιομηχανίας υγείας στις βιοτεχνολογικές της εκφάνσεις. Είναι επίσης (και κυρίως) ποιοτική αλλαγή: προκαλεί ριζικές ηθικές, συναισθηματικές και λογικές αντινομίες στους αιχμαλώτους, προκαλεί μαζικά πόνο και αβεβαιότητα, προκαλεί κρίσεις και θάνατο – και προχωράει έτσι. Γνήσια καπιταλιστικά!