Δευτέρα 12 Ιούλη>> Η ιστορία επαναλαμβάνεται πρώτα σαν φάρσα κι ύστερα σαν τραγωδία – μια φράση του Μαρξ χιλιοειπωμένη. Στην περίπτωση των αγανακτισμένων η φάρσα ήταν εξ αρχής, το 2011. Η επανάληψή της δεν θα είναι τραγωδία· ακόμα κι αν βρεθούν και πάλι νεροκουβαλητές.
Οι αγανακτισμένοι 1.0 (μπορούμε να κάνουμε αρίθμηση πια, είναι κάτι σαν τα «κύματα»…) γέννησαν εκείνο που εξ’ αρχής ήταν προορισμένοι να γεννήσουν. Ένα πασοκ+ που μαζί με τους ακροδεξιούς «light» κυβέρνησε για μια 4ετία· και τα βοθρολύματα έγιναν τρίτο κόμμα στο κοινοβούλιο. Φυσικά ήταν πολλοί και διάφοροι που είχαν άλλα όνειρα και φιλοδοξίες απ’ τον «λαό»… Πολλοί και διάφοροι που ήταν ανίκανοι να δουν πέρα απ’ την μύτη τους παρά τον «επαναστατικό» ναρκισσισμό τους. Ή, ίσως, εξαιτίας του.
Σε κάθε περίπτωση είμασταν ξεκάθαροι: ΜΑΚΡΥΑ! Για να μας βρίζουν οι ίδιοι όπως και τώρα, για «ελιτιστές» και αποσυνάγωγους… (Never mind…)
Τους αγανακτισμένους 2.0 ποιός τους χρειάζεται; Το σύστημα το ίδιο κατ’ αρχήν. Είναι γνωστό ότι υπάρχει αρκετή ποσότητα δεξιών / ακροδεξιών που απορρίπτουν την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, με μια γκάμα απόψεων που ξεκινούν απ’ την τερατολογία και φτάνουν ως τον τυπικό συντηρητισμό. Υπάρχουν επίσης φιλόδοξοι ποιμένες / κομματάρχες που μπορούν να «τρυγίσουν» αντιπολιτευτικά αυτόν τον εθνοπατριωτικό πυρήνα που είναι αναγκασμένος να αντιλαμβάνεται την τρομοεκστρατεία σαν «προσβολή στην ελληνικότητά» του, αφού δεν υπάρχει στον γαλαξία τίποτα άλλο εκτός απ’ την “προσβολή της ελληνικότητας”… Ο «τρύγος» υπόσχεται πολλά αφού οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική, οπότε όλοι μπορούν να κάνουν την κοινοβουλευτική τους προίκα. Και ακόμα ειδικότερα αφού ο μάνατζερ ρημαδοΚούλης και το στενό τεχνοκρατικό επιτελείο του απ’ την μια μεριά θέλουν μια λογική ισορροπία με τον «αιώνιο εχθρό», και απ’ την άλλη δύσκολα θα κλείσουν πολιτικο/προσοδικά στόματα με χιλιάρικα απ’ τις έκτακτες χρηματοδοτήσεις της ε.ε. (Ο ρημαδοΚούλης έχει πρόβλημα με το ίδιο του το κόμμα / παράταξη, αυτό είναι γνωστό – γι’ αυτό άλλωστε του κολλήσαμε εξ αρχής το «ρημαδο…») Υπάρχει ο Τράγκας, υπάρχει ο γραμματοκομιστής του γυιού του αφεντικού, υπάρχει και ο Καζάκης… Μπορεί να αναστηθεί ακόμα και ο φαιός Πάνος… Οι μνηστήρες είναι πολλοί…
Οι αγανακτισμένοι 1.0 έπρεπε να ρίξουν απ’ την καρέκλα του τον Παπανδρέου τον Γ – ήταν η «ιστορική αναγκαιότητα» του βαθέος πασοκ… Οι αγανακτισμένοι 2.0 πριονίζουν την καρέκλα του Μητσοτάκη του Β – είναι το ζητούμενο της βαθιάς δεξιάς. Οι αγανακτισμένοι 1.0 οικειοποιήθηκαν ένα παλιό αναρχικό σύνθημα («να καεί…») εννοώντας το αντίθετο… Οι αγανακτισμένοι 2.0 μπορεί να δηλώσουν μέχρι και «ενάντια στο απαρτχάιντ», την στιγμή που (σαν εθνικόφρονες παλαιού ή νέου τύπου…) το στηρίζουν με χέρια και πόδια εκεί που είναι αιματηρό, φονικό αλλά «συμμαχικό»: στην Παλαιστίνη…
Υπάρχουν και κάποιες διαφορές, πέρα απ’ την συγκυρία. Το βαθύ πασοκ ήταν και είναι πολύ πιο ικανό στην διαχείριση της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου· ενώ η βαθιά δεξιά όχι το ίδιο. Αυτό σημαίνει ότι οι «δυο πλατείες» (η «πάνω» και η «κάτω») του 2011 δεν είναι στρατηγικά αναγκαίες τώρα. Άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος της άλλοτε “κάτω” πλατείας τώρα διαδίδει “κομμουνισμό μέσω ενέσεων”…
Οι γαλανόλευκες ξαναβγαίνουν απ’ τα πολιτικά σεντούκια – και «φωτιά στα μπατζάκια» εκείνων που φυτρώνουν εκεί που δεν τους έσπειραν…
Ας πρόσεχαν…
(φωτογραφία: Τι χρωστάνε δηλαδή τα ρίφια; Άλλο μπλέξιμο: να είσαι φόλα υπέρ των πλατφορμών αλλά και αντισπισιστής… Τι κάνεις σε τέτοια περίπτωση; Προτείνεις ένα σακί πατάτες για έπαθλο…)