Δευτέρα 7 Ιούνη>> Ο νυσταλέος Jo έρχεται αυτή τη βδομάδα στην ευρώπη. Και θα πρέπει να γίνει δεκτός με όλες τις τιμές ξεγυμνωμένου βασιλιά. Έχει (ή θέλει να έχει) ηγεμονικές φιλοδοξίες· ή, το πιθανότερο, πάσχει (και) από νοσταλγία για τις «παλιές καλές μέρες» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Να μια φράση από χτεσινό άρθρο του στην καθεστωτική washington post:
…. Είτε πρόκειται για τον τερματισμό της πανδημίας του covid-19 παντού, για την υιοθέτηση των απαιτήσεων μιας επιταχυνόμενης κλιματικής κρίσης ή την αντιμετώπιση των βλαπτικών δραστηριοτήτων των κυβερνήσεων της Κίνας και της Ρωσίας, οι ΗΠΑ πρέπει να οδηγήσουν τον κόσμο από θέση ισχύος…
Καλωσύνη του παρακμιακού αμερικάνου προέδρου που θέλει «το τέλος της πανδημίας παντού» αλλά κάποιος πρέπει να τον ενημερώσει ότι σε διάφορα σημεία του πλανήτη έχει τελειώσει εδώ και καιρό· και μάλιστα χωρίς την «σωτήρια» γενετική μηχανική των αμερικανικών φαρμακομαφιών. Καλωσύνη του επίσης που είναι φίλος του κλίματος, αλλά θα πρέπει να αναμετρηθεί με τους δικούς πετρελαιάδες των σχιστολιθικών κοιτασμάτων.
Απομένει, φυσικά, το κυρίως πιάτο. Η αντιμετώπιση των rivals. Πράγματι η αναζήτηση συμμάχων (και) στην ευρώπη στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο είναι μια λογική ανάγκη της Ουάσιγκτον· σίγουρα και του Λονδίνου (και της Αθήνας…). Ωστόσο οι πραγματικοί (παγκόσμιοι) συσχετισμοί είναι σε διαρκή εξέλιξη, και το μπλοκ στο οποίο θέλει να ηγηθεί η Ουάσιγκτον βρίσκεται ήδη (από καπιταλιστική άποψη) σε θέση άμυνας, αν και όχι ακόμα στρατιωτικής.
Το Joνυσταλεάν είχε δηλωμένη πρόθεση, πριν ήδη απ’ τις εκλογές, να φτιάξει κάτι σαν «συμμαχία του ελεύθερου κόσμου», των «δημοκρατιών», ή κάπως έτσι. Το κακό για αυτήν την μιλιταριστική «ελευθερία» που ονειρεύεται ο νυσταλέος είναι πως ποτέ δεν ήταν αρκετή για να εξασφαλίσει την αμερικανική ηγεμονία· δικτατορίες έσπερνε (ή στήριζε) ακόμα και στα καλύτερά της χρόνια. Κι έτσι, ενώ προσπαθεί να αναβιώσει την αντίθεση του 3ου παγκόσμιου («ελευθερία εναντίον ολοκληρωτισμού») επειδή απλά δεν έχει κάποιο καλύτερο on/off να πουλήσει, η Ουάσιγκτον είναι καταδικασμένη να κοροϊδεύει – όσους και για όσο καιρό μπορεί ακόμα.
Έχουμε ξαναπεί γνώμη γι’ αυτό: το αντίπαλο μπλοκ δεν συγκροτείται με σημαία την «ελευθερία» δυτικού τύπου, αλλά με σημαία αυτό που παρουσιάζει σαν (κοινωνική) δικαιοσύνη. Μετά από 4 δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού (και άγριας εκμετάλλευσης διαφόρων περιοχών του πλανήτη) συν 30 χρόνια αμερικανικών στρατιωτικών εκστρατειών εδώ κι εκεί, είναι αδύνατο οι ατζέντηδες της «ελευθερίας» να πείσουν ακόμα και τα παιδιά στην αφρική. Αυτό που ονομάζουν «ελευθερία» το ξεφορτώνονται πια ακόμα και στις δικές τους επικράτειες: τόσα συνταγματικά πραξικοπήματα μαζεμένα ο δυτικός κόσμος είχε να ζήσει απ’ την δεκαετία του 1930. Κι αν οι δυτικοί υπήκοοι χώνουν τα κεφάλια τους στην άμμο (ή στις οθόνες), δεν είναι όλος ο πλανήτης τυφλός. Σε τελευταία ανάλυση εκατομύρια δυτικοί αποδέχτηκαν το δίλημα «ελευθερία ή υγεία» και ψήφισαν το δεύτερο. Αλλού στον πλανήτη τα άμεσα προβλήματα αφορούν ακόμα και την επιβίωση, ακόμα και το καθαρό νερό, ακόμα και το να μην σε πυροβολούν κατά βούληση ή να γκρεμίζουν το σπίτι σου (όπως στην Παλαιστίνη). Όλα αυτά τα «ταπεινά προβλήματα των Άλλων» έχουν ανεξίτηλα πάνω τους τα δακτυλικά αποτυπώματα του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Αντίθετα, ειδικά το Πεκίνο, που δεν έχει κανένα παρελθόν στρατιωτικών κατακτήσεων και, αντίθετα, μπορεί να επιδεικνύει πρακτικά εκείνο το είδος καπιταλισμού που ενδιαφέρεται να μειώσει αποτελεσματικά την φτώχια και το κάνει, έχει ένα σαφές ιδεο-πολιτικό πλεονέκτημα στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Η “soft power” του κινέζικου καπιταλισμού είναι σαφώς πιο πειστική απ’ τα κουρέλια των δυτικών δημοκρατιών ύστερα από 5 αιώνες λεηλασιών, κατακτήσεων, δολοφονιών, πολέμων που έχουν στο λογαριασμό τους.
Το καλύτερο (για τα 7,5 δισεκατομμύρια του πλανήτη) θα ήταν το Joνυσταλεάν και οι σύμμαχοί του να χάσουν οριστικά την ηγεμονία χωρίς να σκοτωθεί ένα δισεκατομύριο ψυχές. (Με βάση την ιστορία και την υψηλή καταστροφικότητα του σύγχρονου κεφάλαιου, ένας «θερμός» και στα ίσια παγκόσμιος πόλεμος θα είχε τέτοιο ρεκόρ “απωλειών”…)
Όχι επειδή το κινεζικό καθεστώς είναι «καλύτερο» – στον καπιταλισμό επιλογές τέτοιου είδους είναι ολέθριες! Αλλά επειδή οι όποιες κατακτήσεις του δυτικού πνεύματος (αναμφίβολα υπάρχουν σημαντικές τέτοιες!) θα χρειαστούν χρόνο κι όχι αίμα για να αποκαθαρθούν μετά από μισή χιλιετία πλιάτσικου.
Χρόνο – και αποκατάσταση κοινωνικών και φυσικών καταστροφών…
(φωτογραφίες: Απ’ το βιετνάμ (επάνω) ως το ιράκ (κάτω) και απ’ την αφρική ως τη λατινική αμερική, όλοι έχουν να θυμούνται την καλωσύνη και την ανωτερότητα του “λευκού ανθρώπου”. Κι αυτά μόνο στον 20ο αιώνα· μερικοί πληθυσμοί έχουν να θυμούνται πολύ περισσότερα και πιο πίσω στο χρόνο…)