Δευτέρα 14 Ιούνη>> Τα εκατομμύρια των Spectacle Victims νομίζουν ότι η καθεστωτική βία (που υφίστανται και τα ίδια) είναι μόδα. Νομίζουν ότι οι πλατφορμιασμοί είναι tattoo. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι πως μόνο σε μέρη σαν το ελλαδιστάν (μέρη δηλαδή όπου η πρόσφυση στην εξουσία και οι πολιτικές πρόσοδοι είναι η εθνική νόρμα) αυτά τα Victims γίνονται και τα ίδια αναπαραγωγοί της psyop: Έκλεισες ραντεβού για στο αόρατο δικαστήριο της «νέας κανονικότητας». Στην πραγματικότητα όχι για λόγους υγείας, ό,τι παπαριές κι αν λέγονται. Για λόγους πειθαρχίας. (Γινόταν το ίδιο ακριβώς όταν έλεγες ότι δεν πρόκειται να πας στο στρατό: ο άλλος, αγανακτισμένος, απαντούσε «κι εγώ μαλάκας είμαι που πήγα;», εννοώντας ότι αν είναι όλοι μαλάκες τότε ο.κ….)
Οι μικροαστοί ποτέ δεν καταλαβαίνουν, ποτέ δεν βλέπουν τον ορίζοντα! Όταν συστρατεύονται με ολοκληρωτικά καθεστώτα θεωρούν ότι κάνουν κάτι φυσιολογικό: μπαίνουν στον «ρου της ιστορίας», με την ελπίδα πάντα των ωφελημάτων. Τώρα, για παράδειγμα, νομίζουν ότι με τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής αποκτούν «ανοσία» – ούτε που τους περνάει απ’ το μυαλό ότι απλά γίνονται αιώνια πελατάκια του συμπλέγματος… Κι όσο περισσότερο είναι προσανατολισμένοι στην όποια εξουσία, τόσο περισσότερο πιστεύουν ότι κάποια ψίχουλα περισσεύουν και γι’ αυτούς. «Ανοσίας» εν προκειμένω.
Στην γαλλία, στην ισπανία, στη γερμανία ή στην ιταλία όσοι πλατφορμιάζονται είναι τουλάχιστον διακριτικοί. Δεν θέλουν να γίνουν τσιράκια: φταίει η ιστορικη συγκρότηση των σχέσεών τους με την μορφή-κράτος. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο: τα κόμπλεξ και η ανασφάλεια (ακόμα και για τον πλατφορμιασμό) γίνονται επιθετικότητα. Και το σύστημα τρίβει τα χέρια του (δες ενισχυτικά και το τελευταίο σημερινό σχόλιο).
Ποιά είναι η πραγματικότητα; Κατ’ αρχήν, για να μην κουράζονται οι λακέδες και οι τσάτσοι: αυτούς τους υγιειονομικούς καταναγκασμούς, αυτήν την δικτατορία στο όνομα της υγείας (και ό,τι άλλο) θα την πολεμήσουμε όσο δεν πάει!!! Θα την πολεμήσουμε ακόμα και για λογαριασμό τους· όταν κάποιοι από δαύτους αρχίσουν να πνίγονται και καταλάβουν θα είναι αργά. Και δεν είμαστε λίγοι / ες. Αυτό σημαίνει ότι το διακομματικό σύστημα ίσως χρειαστεί να ξανανοίξει τα «ξερονήσια» – εν είδει Σπιναλόγκας…
Δεύτερον, αυτήν την περίοδο το ελληνικό καθεστώς (διακομματικά, μέσα κι έξω απ’ την βουλή, το τονίζουμε) κάνει ψυχολογικό πόλεμο σχετικά με τον «εμβολιαστικό» καταναγκασμό. Είναι του είδους «κάτσε καλά γιατί θα σε δείρω» που λένε διάφοροι γονείς στα παιδιά τους. Κάποιες φορές πιάνει, κάποιες όχι: βλέπετε, ακόμα και τα κανονικά νήπια χαμπαριάζουν διαισθητικά περισσότερα από πολλούς ενήλικες καθηλωμένους στο πρωκτικό στάδιο!
Αν εξαιρέσουμε μια πρωτοβάθμια δικαστική απόφαση στην ιταλία, που επέβαλε τον καταναγκασμό στους υγιειονομικούς (για την οποία δεν ξέρουμε ακόμα την τύχη της σε υψηλότερου βαθμού δικαστήρια), και λαμβάνοντας υπόψη τους υπαρκτούς συσχετισμούς δύναμης σε διάφορες δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες, δεν ξέρουμε άλλο μέρος που να γίνεται τέτοια επιθετική ψυχολογική εκστρατεία «υγιειονομικής» βαρβαρότητας όπως στο ελλαδιστάν. Γενικά μιλώντας το ζήτημα του καταναγκασμού είναι τόσο εξώφθαλμα παράνομο σύμφωνα με το τυπικό σύνταγμα των αστικών κρατών ώστε οι πολιτικές βιτρίνες διστάζουν ακόμα να πατήσουν και εκεί (μετά τα συνταγματικά πραξικοπήματα των γενικευμένων απαγορεύσεων)· συν το γεγονός ότι έχουν ήδη διαμορφωθεί σε πολλές κοινωνίες ικανά αναχώματα σε ότι αφορά αυτό ακριβώς το τυπικό σύνταγμα. Στο ελλαδιστάν, απ’ την άλλη, όλα αυτά είναι τόσο σχετικά όσο βολεύει τον γενικευμένο μικροαστισμό και τα αφεντικά του. Ο κάθε καραγκιόζης, «ειδικός» ή όχι, μπορεί να λέει την παπαριά του – and the show (δηλαδή η psyop) goes on.
Εκείνο που καταλαβαίνουμε όμως καλά είναι το εξής: η εστίαση στους υγιειονομικούς και, σε δεύτερο χρόνο, στους εκπαιδευτικούς, αφορά την εκτίμηση του ντόπιου καθεστώτος και των λακέδων του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος για το ποιοί είναι οι «αδύνατοι κρίκοι στην αλυσίδα εργασίας του κοινωνικού εργοστάσιου». Έχοντας αυτοί οι τομείς κρατικά συνδικάτα (της δεξιάς και της αριστεράς του συστήματος…) και χωνεμένη την σκλαβιά του «κλαδικού συμφέροντος» επί δεκαετίες, φαίνεται ότι το διακομματικό γκουβέρνο εκτιμάει πως μπορεί να τρολάρει τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τους εκπαιδευτικούς χωρίς κανένα κόστος. Κι ως τώρα αποδεικνύεται πως πράγματι δεν έχει κόστος…
Αντίθετα, και παρότι το επιχείρημα «της επαφής με πλήθος τρίτων» θα ίσχυε απόλυτα, αυτό το ίδιο διακομματικό γκουβέρνο δεν τολμάει να αγγίξει (με την απειλή και τους εκβιασμούς του καταναγκαστικού πλατφορμιασμού) τους εξής δημόσιους υπαλλήλους: την αστυνομία, τους μόνιμους αξιωματικούς του στρατού, και την εκκλησία. (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: δεν εννοούμε ότι θα έπρεπε να το κάνει!!!). Γιατί δεν αγγίζει τον σκληρό πυρήνα των κρατικών μηχανισμών; Γιατί εκεί υπάρχει (όπως παντού) υψηλό ποσοστό απόρριψης της υγιεινιστικής εκστρατείας· και οποιαδήποτε «πίεση» θα προκαλέσει έκρηξη!!!
Τι επιδιώκει, λοιπόν το διακομματικό γκουβέρνο μέσω αυτών των ψυχολογικών εκβιασμών ειδικά απέναντι σε υγιειονομικούς και εκπαιδευτικούς; Δεν θα βρει κανείς την απάντηση αν δεν μελετήσει την «τύχη» που έχει η δημόσια υγεία και η δημόσια εκπαίδευση μέσα στις δεδομένες τάσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης!!! Το φορντικό σύστημα (στη δημόσια υγεία και εκπαίδευση) είναι υπό κατάργηση· και οι μισθωτοί σ’ αυτά (που κοιμούνται τον ύπνο της ρουτίνας και των φόβων τους…) υπό υποτίμηση. Κατά συνέπεια το να αντιμετωπιστούν όλοι και όλες σ’ αυτούς τους τομείς σαν μάζα κρέατος στην οποία μπορεί να ασκηθεί κατά βούληση οποιοσδήποτε καθεστωτικός εκβιασμός είναι η πίσω όψη της άγριας υποτίμησής τους.
Το να αναγορευτούν ΑΥΤΟΙ σε «κρέας» για την συγκεκριμένη εκστρατεία και όχι οι μισθωτοί της δημόσιας τάξης, του στρατού ή του θρησκευτικού μηχανισμού (επαναλαμβάνουμε: μακριά από εμάς το «πιάστε κι αυτούς»!!!) δεν θα έχει μεν κάποιο «ολικό υγιειονομικό» αποτέλεσμα (σιγά!!!), θα έχει όμως μια παραδειγματική πολιτική λειτουργία σε ότι αφορά τον έλεγχο της μισθωτής εργασίας συνολικά: οπουδήποτε αυτή θεωρείται «υποτιμημένη» θα πρέπει να αποδεικνύει την «αξία» της με όρους σκληρής πειθαρχίας!!! (Θα σου λένε «εμβολιάστηκες» όχι εκεί που έχουν ανάγκη τις γνώσεις σου, αλλά εκεί που θα θέλουν να σου πουν «περιμένουν πολλοί στην ουρά – εμβολιασμένοι»…) Σκεφτείτε το: οι εκβιασμοί στους εκπαιδευτικούς του δημόσιου μεταφέρονται αυτόματα στους εκπαιδευτικούς των φροντιστηρίων· οι εκβιασμοί στους υγιειονομικούς του δημόσιου τομέα μεταφέρονται το ίδιο εύκολα στους μισθωτούς της ιδιωτικής βιομηχανίας υγείας. Κι εκεί «επιβάλλονται» αλλιώς. Ο έλεγχος της μισθωτής εργασίας γενικά: μην έρθει κανείς σε πέντε χρόνια να μας πει «δίκιο είχατε!» – ντάξει;
Φυσικά, όπως στο «κάτσε φρόνιμα γιατί θα σε δείρω» έτσι κι εδώ υπάρχει ένας τυπικός φραγμός: αν πρόκειται για μόνιμους δημόσιους υπαλλήλους δεν γίνεται να απολυθούν… με το ισχύον τυπικό σύνταγμα. Συνεπώς οι εκβιασμοί είναι προς το παρόν άσφαιροι. Όποιος, όποια, θέλει όμως να σηκώσει το κεφάλι και να δει τον ορίζοντα θα «θυμηθεί» ότι η κατάργηση της μονιμότητας (των δημόσιων υπαλλήλων) είναι από χρόνια στον πάγκο – και δεν μιλάμε για τις υπόλοιπες σχέσεις εργασίας (προσωρινοί, ωρομίσθιοι, εργολαβικοί). Ίσως όχι τους επόμενους μήνες αλλά τα κοντινά επόμενα χρόνια να επιχειρήσει κάποιο γκουβέρνο το άλμα: να χρησιμοποιήσει αυτήν ή την επόμενη υγιεινιστική τρομοκρατία (μην έχετε αυταπάτες: θα υπάρξει κι άλλη, κι άλλη – έχουν «κτυπήσει φλέβα» τ’ αφεντικά!) για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς και σ’ αυτό το πεδίο.
Τι σημαίνουν αυτά; Κατά την ταπεινή μας γνώμη σημαίνουν πως υπάρχουν και σοβαροί λόγοι και (ακόμα…) χρόνος αντίστασης!!! Ό,τι και και να λένε οι επαγγελματίες και οι εθελοντές του ψυχολογικού πολέμου, σ’ αυτήν την φάση δεν κάνουν (και δεν μπορούν να κάνουν) τίποτα άλλο απ’ το να απειλούν, από θέσεις εξουσίας και βίας βέβαια. (Φυσικά αυτός ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος…. Μιλάμε για τους επόμενους μήνες, συμπεριλαμβανόμενων των καλοκαιρινών…)
Υπάρχουν σοβαροί λόγοι και χρόνος αντίστασης ακόμα και για όσους έχουν πέσει θύματα των εκβιαστικών πλατφορμιασμών! Αντίθετα, κάθε οπισθοχώρηση, κάθε ατομική «σοφία» του είδους «ε, τι να κάνω; θα το κάνουν υποχρεωτικό οπότε σκύβω το κεφάλι και πάω», ταΐζει το θηρίο, ενισχύει την άμεση, μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη επιθετικότητά του. Και, ας είναι βέβαιο, δεν θα γλυτώσει κανέναν αυτό το πλήθος ατομικών συνθηκολογήσεων!
Προφανώς δεν απευθυνόμαστε στο «επαναστατικό αίσθημα» κανενός – δεν υπάρχει τέτοιο! Απευθυνόμαστε μόνο στη λογική, στην ιστορική, κριτική λογική· όπου υπάρχει περιθώριο γι’ αυτήν. Και στο σθένος.
Όπου δεν υπάρχουν; Χμμμμμ…. Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά!..
Το ξέρουμε. Κανένας, καμμία δεν ήταν έτοιμος / έτοιμη για κρίσιμες και ριζοσπαστικές στάσεις ζωής· αλλά και κανείς δεν διαλέγει σε τι καιρούς θα ζήσει. Πρόκειται γι’ αυτό που λέγεται το ύψος των περιστάσεων! Δεν αφορά τους «ήρωες» αλλά τους κανονικούς, τους συνηθισμένους ανθρώπους, τους κοινούς θνητούς, το αν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων ή όχι.
Μετά από σχεδόν 1,5 χρόνο «τα κουκιά είναι μετρημένα».