Τρίτη 9 Μάρτη. Είναι κωμικοτραγική ειρωνεία της Ιστορίας: στο “debate” για το πως θα σερβιριστεί η αντικοινωνικότητα των αφεντικών 2021 ως «κοινωνική ευθύνη 2.0» είναι τόσο μεγάλη η σιγουριά για την εμπέδωση της «κοινωνικής ευθύνης 1.0» ώστε διασταυρώνονται πια μόνες τους αυτές οι δύο τακτικές: είτε η (πολιτική) εξουσία να πει ρητά «αν όχι jab…. τότε θα απαγορεύεται να κάνεις αυτό κι αυτό κι αυτό», είτε η (πολιτική) εξουσία να πει «αν ναι jab… τότε, σαν ανταμοιβή, θα μπορείς να κάνεις αυτό κι αυτό κι αυτό». Στη δεύτερη περίπτωση η «γυμνή ζωή» (των «άσκοπων», δηλαδή απαγορευμένων κινήσεων, άμεσων επαφών, σχέσεων κλπ) ορίζεται σαν το δεδομένο standard «κοινωνικό δικαίωμα» – όλα τα υπόλοιπα είναι προνόμια ή ανταλλάγματα ή ανταμοιβές για την αποδεικνυόμενη υπακοή (κι όχι μόνο στη γενετική μηχανική…). Στην πρώτη περίπτωση η «γυμνή ζωή» ξαναεπιβάλλεται, σαν ποινή.
Το νόημα είναι ακριβώς το ίδιο. Η διαφορά (και η αποπλάνηση) είναι στη συσκευασία. Και η δεύτερη εκδοχή, συγκρινόμενη με την πρώτη, μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και σαν «αριστερή»!!… Να ένα βαθυστόχαστο ενδεικτικό «άρθρο γνώμης» από τον καθεστωτικό guardian στις 27 Φλεβάρη:
… Η κυβέρνηση εκδίδει πιστοποιητικά ανοσίας σ’ αυτούς που έχουν εμβολιαστεί, που με τη σειρά τους θα επιτρέπουν σ’ αυτούς να συμμετέχουν ελεύθερα και με ασφάλεια σε διάφορες δραστηριότητες που θα είναι απαγορευμένες για όσους δεν έχουν τέτοιο πιστοποιητικό. Η ηθική δικαιολόγηση μιας τέτοιας πολιτικής μοιάζει ίδια με την δικαιολόγηση των lockdown: η αρχή της ζημιάς του John Stuart Mill. Αυτός ο άγγλος φιλόσοφος του 19ου αιώνα ήταν φιλελεύθερος· η ελευθερία ήταν μια απ’ τις ηθικές και πολιτικές αξίες που λάτρευε περισσότερο· κι ωστόσο αναγνώριζε ότι θα πρέπει να υπάρχουν όρια. Η αρχή της ζημιάς του Μill προτείνει ότι η κυβέρνηση δικαιολογείται να περιορίζει την ελευθερία μας όταν η συμπεριφορά μας κάνει κακό στους άλλους. Ο περισσότερος κόσμος δέχτηκε τα lockdowns επειδή αναγνώρισε την ηθική δικαιολόγησή τους: η ελευθερία μας πρέπει να περιοριστεί για να εμποδιστεί το να αρρωστήσουν και ίσως να πεθάνουν άλλοι. Με την ίδια λογική, αν το να μην έχεις εμβολαιτεί σημαίνει ότι αποτελείς έναν μεγαλύτερο κίνδυνο για τους άλλους, φαίνεται ότι τα διαβατήρια εμβολιασμού είναι δικαιολογημένα. Κατ’ αρχήν θεωρητικά.
… Αλλά ακόμα και μια τέτοια κατ’ αρχήν λογική πολιτική μπορεί να καταλήξει να προκαλεί διακρίσεις με τρόπους που είναι ηθικά δυσάρεστοι. Το 1987, σαν αντίδραση στην επιδημία HIV/Aids, οι ηπα άρχισαν να αρνούνται έκδοση βίζας σε ανθρώπους που ήταν θετικοί, μια πρακτική που τελείωσε από τον Βarack Obama… Θα μπορούσε ένα διαβατήριο εμβολιασμού covid να οδηγήσει σε τέτοιες διακρίσεις; Σίγουρα θα σημαίνει ότι άνθρωποι από φτωχότερες χώρες που δεν έχουν ακόμα πρόσβαση στο εμβόλιο, δεν θα μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα. Αυτό μπορεί να είναι ένα ηθικό κόστος που θέλουμε να το πάρουμε για να έχουμε την ασφάλειά μας και να ξανα-ανοίξουμε την οικονομία μας, αλλά πρέπει να το ξέρουμε και να βρούμε τρόπους να το αποφύγουμε.
Τα πράγματα αρχίζουν να φαίνονται ακόμα πιο ζόρικα όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την απαίτηση επίδειξης πιστοποιητικού εμβολιασμού για να μπει κάποιος σ’ ένα εστιατόριο ή να γυρίσει στη δουλειά του… Ξέρουμε ότι σε μέρη σαν τις ΗΠΑ και το ΗΒ, μερικοί άνθρωποι απ’ την μαύρη, τις ασιατικές και άλλες εθνικές μειονοτικές κοινότητες είναι πιο πιθανό να είναι διστακτικοί απέναντι στον εμβολιασμό. Τείνουν να εμπιστεύονται λιγότερο το ιατρικό σύστημα… Αν η απαγόρευση εισόδου ανθρώπων χωρίς πιστοποιητικά εμβολιασμού σε εστιατόρια, μπαρ και δουλειές καταλήξει σε διακρίσεις εναντίον τους, αυτό θα είναι ηθικά απαράδεκτο. Εντούτοις μπορεί να θελήσουμε να κάνουμε εξαιρέσεις σε περιπτώσεις που ο κίνδυνος πρόκλησης βλάβης σε άλλους είναι πολύ υψηλός, όπως αν ένα μη εμβολιασμένο άτομο δουλεύει σε γηροκομείο ή νοσοκομείο.
… Ένας διαφορετικός τρόπος να πλαισιώσουμε τα διαβατήρια εμβολιασμού είναι σαν κίνητρο στους ανθρώπους να κάνουν το εμβόλιο – «εμβολιάσου και θα σου δώσουμε πίσω τις ελευθερίες σου» – ή, σύμφωνα με την γλώσσα των σλόγκαν της εξουσίας, «Get a Jab, Save Lives, Go to the Pub». Αλλά αυτή η προσέγγιση είναι αχρειάστα επιθετική και έχει μικρότερη ηθική δύναμη. Είναι ένα πράγμα να λες ότι το κράτος δεν έχει δικαίωμα να περιορίσει τις ελευθερίες σου αν έχεις εμβολιαστεί και αποτελείς μικρότερο κίνδυνο για τους άλλους, και διαφορετικό να βγάζεις τελεσίγραφο «κάνε το εμβόλιο αλλιώς θα σε κρατήσουμε κλειδωμένο». Ο σκοπός είναι ο ίδιος αλλά η ηθική νομιμοποίηση είναι διαφορετική με κρίσιμο τρόπο…
Είναι όλα τακτοποιημένα, σενιαρισμένα, πατάνε γερά, έχουν και φιλοσοφική βιβλιογραφία: ένας ιός για τον οποίο εδώ και ένα τουλάχιστον χρόνο, ακόμα και σύμφωνα με τα κρατικά δεδομένα, εκατομμύρια αιχμαλώτων δεν κατάλαβαν καν ότι τον κόλλησαν (ή τον πέρασαν ελαφριά) είναι το ίδιο με χειροβομβίδα: guns ‘n’ explosives are prohibited inside…
Ποιός είπε στον συγγραφέα ότι είναι επικίνδυνο το 85% ή το 90% του πληθυσμού; Τα αφεντικά του: το κράτος και οι «ειδικοί» του. Διαφωνεί κανείς; «Ψεκασμένος» θα είναι…