Month: March 2021

Ήττα με κεφαλαίο γράμμα

Τετάρτη 10 Μάρτη. Οι υεμενίτες Houthi κτυπούν πλέον κατά βούληση στο σαουδαραβικό έδαφος τις υποδομές της πετροχούντας. Την περασμένη Κυριακή τα (14) drones και οι (8) πυραυλοί τους πήγαν μακριά, κτυπώντας τα διυλιστήρια και τις δεξαμενές της aramco στην ανατολική ακτή, στο Ras Tanura – στον Περσικό. Αυτό το σύμπλεγμα εξάγει 6,5 εκατομύρια βαρέλια πετρελαίου και παραγώγων του την μέρα· είναι το 7% της παγκόσμιας ζήτησης. Ταυτόχρονα κτύπησαν πετρελαϊκές εγκαταστάσεις και αεροδρόμιο στην Asir και στην Jazan, στη δυτική ακτή της σαουδικής αραβίας, στην ερυθρά θάλασσα. Αυτά ενόσω η πολιορκία των Houthi στην Marib, ίσως την βασικότερη πόλη που κατέχουν ακόμα οι μισθοφόροι του ταξικού του Ριάντ, έχει γίνει σχεδόν καθολική.

Κάποιοι προαναγγέλουν το τέλος του τοξικού (πράγμα που δεν θα είναι καθόλου εύκολο λόγω της δομής της παλατιανής εξουσίας στο Ριάντ) και την αντικατάστασή του από έναν άλλο πρίγκηπα του σογιού, τον Mohammed bin Nayef. Ο Nayef είχε οριστεί «διάδοχος του θρόνου» απ’ τον βασιλιά και πατέρα του τοξικού τον Απρίλη του 2015· αλλά τον Ιούνη του 2017, ύστερα από ένα «εσωτερικό παλατιανό πραξικόπημα», ο βασιλοπατέρας τον καθαίρεσε και έχρισε διάδοχο τον γυιό του, τον αγαπημένο μας τοξικό. Κατέληξε, μετά από βασανιστήρια, στη φυλακή – όπου βρίσκεται ακόμα. Το βασικότερο προσόν του Nayef είναι πως είναι ο αγαπημένος της cia (ήταν υπ.εσ. πριν γίνει διάδοχος) με την οποία είχε μακρόχρονη «αντιτρομοκρατική» συνεργασία.

Ο τοξικός βαρύνεται με διαδοχικές καταστροφές (ήττες στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης, και πλέον και στο υεμενίτικο) συν την δολοφονία του Khashoggi. O σκληρός πυρήνας του αμερικανικού κράτους ποτέ δεν τον είδε με καλό μάτι, άσχετα με το αν η πολιτική του βόλευε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Τώρα φαίνεται ότι θα προσπαθήσει να τον ξεφορτωθεί, στηρίζοντας άλλες φράξιες του οίκου των Σαούντ· αλλά και ο τοξικός, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, μπορεί να απέτυχε παντού αλλά έχει φροντίσει να φτιάξει τις δικές του εσωτερικές συμμαχίες. Θα είναι λοιπόν δύσκολη η εκπαραθύρωσή του· κάτι σαν πρόκληση εμφυλίου…

Το ότι ο τοξικός είναι καλός σύμμαχος του ελλαδιστάν είναι μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν έχει ούτε τις γνώσεις ούτε τα μέσα να αμφισβητήσει τους όποιους σχεδιασμούς του Joνυσταλεάν στην αραβική χερσόνησο. Θα μπορούσαν να του είναι ακόμα και αδιάφοροι. Όμως αν συμβεί τέτοια «αλλαγή φρουράς» στο Ριάντ ο Nayef τι «γραμμή» θα ακολουθήσει, και πώς θα διαχειριστεί τις συνεχόμενες ήττες και την επαπειλούμενη οικονομική κρίση στην πετροχούντα; Το ενάμισυ μάτι του ρημαδογκουβέρνου κοιτάει προς την Άγκυρα και την πιθανότητα να αλλάξουν (υπέρ της) οι σχέσεις με το Ριάντ αν (πάντα «αν»…) η «αλλαγή φρουράς» σημάνει και μια στροφή προς τον ρεαλισμό (δηλαδή «την ουρά στα σκέλια») της σαουδικής πετροχούντας. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είναι μισο-καταστροφή…

Εδώ ένα θαλάσσιο οικόπεδο χάραξε ο φίλος, αδελφός και σύμμαχος Sisi και ο ρημαδο—–Νικόλας έτρεξε στο Κάιρο για να παρακαλέσει!…

Τρέξε, τρέξε…

Τετάρτη 10 Μάρτη. Ο υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας Sameh Shoukry βρισκόταν στην Αθήνα πριν ένα μήνα ακριβώς (10 Φλεβάρη). Οπωσδήποτε δεν έγινε κάτι συνταρακτικό από τότε ως χτες για να τρέξει ο ρημαδο—–Νικόλας ξανά στα πόδια του φίλου του. Είναι γνωστό ότι η αιγυπτιακή χούντα, παρά τις σοβαρές αντιθέσεις της με την Άγκυρα δεν σκοπεύει, ούτε σκόπευε ποτέ να συγκρουστεί μαζί της για τις αοζ. Ακόμα και η επιμέρους οριοθέτηση μεταξύ Καΐρου και Αθήνας νότια της Κρήτης σταμάτησε ακριβώς στο όριο που η Άγκυρα θεωρεί αδιαπραγμάτευτο: τον 28ο μεσημβρινό (κόκκινη γραμμή δεξιά στον χάρτη επάνω). Κι αυτό έγινε με την συναίνεση του ρημαδογκουβέρνου, που φυσικά θα ήθελε κάτι καλύτερο, αλλά βιαζόταν να πουλήσει μια κάποια συμφωνία στην «ευαίσθητη» ανατολική Μεσόγειο.

Οπότε; Η Αθήνα ανησυχεί σοβαρά (έως σημείου «χεσίματος») μήπως εκείνο που ως τώρα είναι ο «σεβασμός» της αιγυπτιακής χούντας προς τις εύλογες αξιώσεις της Άγκυρας στον βυθό της ανατολικής Μεσογείου πάρει επίσημη και θεσμική μορφή, σαν συμφωνία μεταξύ τους για την οριοθέτηση του ορίου των μεταξύ τους αοζ. Πρακτικά βέβαια αυτή η οριοθέτηση συμβαίνει ήδη, άτυπα· κι αυτό είναι κατ’ αρχήν αρκετό για την Άγκυρα. Επίσημη συμφωνία μπορεί να μην υπάρχει (ακόμα) αλλά με τον τρόπο της η αιγυπτιακή χούντα δείχνει αρκετό ρεαλισμό γι’ αυτό το θέμα και δεν αναγνωρίζει ούτε πρόκειται να αναγνωρίσει ποτέ την θρυλική «αοζ του Καστελόριζου», παρασυρόμενη απ’ τις ελληνικές φαντασιώσεις.

Αυτό είναι όλο κι όλο που θα μπορούσε να παρακαλέσει ο ρημαδο—–Νικόλας τον φίλο του της αιγυπτιακής χούντας: να αφήσει το θέμα όπως έχει, ώστε να μην αναγκαστεί να παραδεχτεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα (κι όχι μόνο το τωρινό ρημαδογκουβέρνο) ότι αφού η φίλη κι αδελφή χούντα της αιγύπτου οριοθέτησε επίσημα την αοζ της με την Άγκυρα «αοζ Καστελόριζου» γιοκ!!!

Για την σωτηρία των προσχημάτων αγωνίζεται το ρημαδογκουβέρνο· και για την δυνατότητα να συνεχιστεί η εθνικιστική πλύση εγκεφάλου των υποτελών…

(φωτογραφία πάνω: Αν και πρόκειται για το μισό ρεπορτάζ σας διαβεβαιώνουμε ότι πουθενά στο σύνολό του δεν γίνεται καμμία αναφορά σε οικόπεδα και αοζ· μόνο η επιγραμματική στο κάτω μέρος της εικόνας, περί “γρήγορης εγκαθίδρυσης διμερούς συνεργασίας στον ενεργειακό τομέα”. Αυτά απ’ την πλευρά της χούντας…

Υπάρχουν όμως και οι ελληνικές επενδύσεις εκμετάλλευσης των αιγύπτιων εργατών και εργατριών… Καθόλου ασήμαντο…)

Το μυστικό της κατασκευασμένης «κοινωνικής ευθύνης» αρχίζει από «ευ…» 1

Τρίτη 9 Μάρτη. Όταν, πριν ένα χρόνο, μ’ έναν συγχρονισμό εντυπωσιακό (που κανονικά θα ήταν αρκετός από μόνος του για να δημιουργήσει πολύ σοβαρές υποψίες σχεδιασμού και μεθόδευσης) μεγάλος μέρος των πολιτικών βιτρινών της ευρώπης άρχισε να παραδίδει δωρεάν μαθήματα περί «κοινωνικής ευθύνης» σχεδόν κανείς δεν αντέδρασε. Δεν ήταν ακριβώς δωρεάν μαθήματα· ήταν διαταγές. Και πάλι, καμμία αντίδραση. Το αντίθετο έγινε: πιστοί στρατιώτες του «πολέμου κατά του αόρατου στρατού» αγκάλιασαν την υπόδειξη (ή την διαταγή) και την χρησιμοποίησαν σαν το δικό τους όπλο – εναντίον όσων τολμούσαν να… Εκείνο που ήθελαν να πουν ήταν πως αυτοί οι «να…» είναι (είμαστε) προδότες· και μάλιστα σε καιρό πολέμου… Σταμάτησαν λίγο πριν περιγράφοντας την «προδοσία» σαν εγκεφαλική βλάβη (: «ψέκα…») – ταιριαστά με την γενική «ιατρικοποίηση».

Ποιοί ήταν όμως που έκαναν αυτά τα μαθήματα, τις προτροπές (ή εξέδιδαν τις διαταγές) περί «κοινωνικής ευθύνης»; Αυτές οι δύο λέξεις έχουν ένα ενιαίο καθολικό νόημα, άσχετα από τάξεις, κουλτούρες, ηλικίες; Ο εφοπλιστής, για παράδειγμα, που έχει φροντίσει να μην πληρώνει φόρους αλλά κάνει δωρεά στην ελληνική αστυνομία δέκα περιπολικά διαπράτει «κοινωνική ευθύνη», όπως ας πούμε ένας διαβάτης βοηθάει κάποιον άγνωστό του που γλύστρησε και έπεσε να σηκωθεί;

Κι ακόμα πιο πέρα: μεγαλωμένος / η ο καθένας και η καθεμιά στη συγκεκριμένη κοινωνία, μετά την ηλικία των 2 χρόνων, δεν παίρνει άραγε επιμέρους ή γενικότερα μαθήματα «κοινωνικής ευθύνης» απ’ το πιο στενό ή/και το ευρύτερο περιβάλλον του / της; Με δυο λόγια: από πού ως πού έγινε δεκτό πως πρωθυπουργοί, υπουργοί, ή «ειδικοί» οποιουδήποτε είδους είναι αρμόδιοι για να μας υποδεικνύουν εκείνο που ξέρουμε καλά, ο καθένας με τον τρόπο του (πάντα με βάση τους κοινωνικούς, πολιτιστικούς, ηλικιακούς προσδιορισμούς που κουβαλάει);

Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές. Ξέρετε την φρικτή απάντηση: τα περί «κοινωνικής ευθύνης» υπό την σκέπη της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας έγιναν αποδεκτά (και εσωτερικεύτηκαν) υπό την βία (φυσική και ιδεολογική) της απειλής θανάτου. Παρότι οι λέξεις ήταν γνωστές, το νόημα τους ήταν εντελώς διαφορετικό: θα υπακούσεις τις διαταγές που σου δίνουμε γιατί αν δεν το κάνεις θα πεθάνεις ή θα σκοτώσεις· και την υπακοή σου θα την ονομάσουμε «κοινωνική ευθύνη». Ένα μεγάλο σετ καθολικών απαγορεύσεων και πειθαρχήσεων ονομάστηκε «κοινωνική ευθύνη»· όμως απαγορεύσεις και πειθαρχήσεις τέτοιας έκτασης και έντασης δεν μπορεί ούτε να επιβάλει ούτε να απαιτήσει ο καθένας και η καθεμιά ως κοινωνικό άτομο. Μόνο εκείνοι που έχουν εξουσία μπορούν. Συνεπώς ποτέ δεν επρόκειτο για «κοινωνική ευθύνη» πραγματικά· επρόκειτο μόνο, τόσο λίγο τόσο πολύ, για επαναπροσδιορισμό τόσο της (έννοιας της) «κοινωνίας» όσο και του «ζώο κοινωνικό» μέσα σε μια άγνωστη (τότε) ατζέντα όχι και τόσο άγνωστης εξουσίας. (Προσοχή: όχι κομματικής! Οι διαταγές ήταν απόλυτα διακομματικές!). Και ποτέ δεν επρόκειτο για κατάφαση σε μια «ιατρική μέθοδο»· αν υπήρξε κάποτε τέτοια «ιατρική μέθοδος» αυτή ήταν στο κολαστήριο της Λέρου…

Ο καιρός πέρασε και η ατζέντα άρχισε να αποκαλύπτεται, αν και πάντα πατώντας στην «κοινωνική ευθύνη» που κατασκεύασαν τα αφεντικά για λογαριασμό τους. Ο εκβιασμός ότι εφόσον νομιμοποιούμαστε να προσδιορίσουμε τι είναι «κοινωνικό» και τι όχι «θα σε απο-κοινωνικοποιήσουμε αν δεν υπακούσεις» και ότι, κατά συνέπεια, «θα σου επιβάλλουμε άμεσα ή έμμεσα ‘καταδίκη κοινωνικής θανάτωσης’ (θα είσαι κατ’ αρχήν κοινωνικά απόβλητος και, στη συνέχεια, νομικά υπόλογος) αν δεν ασπαστείς τις δικές μας νόρμες περί κοινωνικότητας» εξακολουθεί να ισχύει.

Τώρα όμως η συζήτηση εις τα ευρώπας και εις τα αμερικάς δεν αφορά την «κοινωνική ευθύνη» με την μορφή της κοινωνικής αποξένωσης, της (αυτο)φυλάκισης κατ’ οίκον, του μην αγγίζεις, μην φιλάς, μην αγκαλιάζεσαι, τρίβε μέρα νύχτα πόμολα και κουμπιά, σκάσε και ψηφιοποιήσου… Τώρα αφορά τα ψηφιακά πιστοποιητικά υγείας – αυτό, δηλαδή, που μαζί με την καθολική εφαρμογή / αποδοχή της γενετικής μηχανικής, ήταν απ’ την αρχή στην ατζέντα.

Τώρα λοιπόν, η «κοινωνική ευθύνη 2.0», εμφανιζόμενη σα λύτρωση απ’ την «κοινωνική ευθύνη 1.0», δίνει νέο περιεχόμενο, νέα χαρακτηριστικά στους κοινωνικά απόβλητους, σ’ αυτούς που θα πρέπει να «απο-κοινωνικοποιηθούν, καταδικασμένοι σε κοινωνικό αποκλεισμό / θάνατο»: είναι όσοι / όσες αρνούνται τις πλατφόρμες και την γενετική μηχανική τους, για όποιον λόγο κι αν το κάνουν. Για να το πούμε διαφορετικά: η κρατική / καπιταλιστική αντικοινωνικότητα 2021 έρχεται να πάρει την θέση της κρατικής / καπιταλιστικής αντικοινωνικότητας 2020 αξιοποιώντας την, και τραβώντας την στις «λογικές» της συνέπειες.

Το μυστικό της κατασκευασμένης «κοινωνικής ευθύνης» αρχίζει από «ευ…» 2

Τρίτη 9 Μάρτη. Είναι κωμικοτραγική ειρωνεία της Ιστορίας: στο “debate” για το πως θα σερβιριστεί η αντικοινωνικότητα των αφεντικών 2021 ως «κοινωνική ευθύνη 2.0» είναι τόσο μεγάλη η σιγουριά για την εμπέδωση της «κοινωνικής ευθύνης 1.0» ώστε διασταυρώνονται πια μόνες τους αυτές οι δύο τακτικές: είτε η (πολιτική) εξουσία να πει ρητά «αν όχι jab…. τότε θα απαγορεύεται να κάνεις αυτό κι αυτό κι αυτό», είτε η (πολιτική) εξουσία να πει «αν ναι jab… τότε, σαν ανταμοιβή, θα μπορείς να κάνεις αυτό κι αυτό κι αυτό». Στη δεύτερη περίπτωση η «γυμνή ζωή» (των «άσκοπων», δηλαδή απαγορευμένων κινήσεων, άμεσων επαφών, σχέσεων κλπ) ορίζεται σαν το δεδομένο standard «κοινωνικό δικαίωμα» – όλα τα υπόλοιπα είναι προνόμια ή ανταλλάγματα ή ανταμοιβές για την αποδεικνυόμενη υπακοή (κι όχι μόνο στη γενετική μηχανική…). Στην πρώτη περίπτωση η «γυμνή ζωή» ξαναεπιβάλλεται, σαν ποινή.

Το νόημα είναι ακριβώς το ίδιο. Η διαφορά (και η αποπλάνηση) είναι στη συσκευασία. Και η δεύτερη εκδοχή, συγκρινόμενη με την πρώτη, μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και σαν «αριστερή»!!… Να ένα βαθυστόχαστο ενδεικτικό «άρθρο γνώμης» από τον καθεστωτικό guardian στις 27 Φλεβάρη:

… Η κυβέρνηση εκδίδει πιστοποιητικά ανοσίας σ’ αυτούς που έχουν εμβολιαστεί, που με τη σειρά τους θα επιτρέπουν σ’ αυτούς να συμμετέχουν ελεύθερα και με ασφάλεια σε διάφορες δραστηριότητες που θα είναι απαγορευμένες για όσους δεν έχουν τέτοιο πιστοποιητικό. Η ηθική δικαιολόγηση μιας τέτοιας πολιτικής μοιάζει ίδια με την δικαιολόγηση των lockdown: η αρχή της ζημιάς του John Stuart Mill. Αυτός ο άγγλος φιλόσοφος του 19ου αιώνα ήταν φιλελεύθερος· η ελευθερία ήταν μια απ’ τις ηθικές και πολιτικές αξίες που λάτρευε περισσότερο· κι ωστόσο αναγνώριζε ότι θα πρέπει να υπάρχουν όρια. Η αρχή της ζημιάς του Μill προτείνει ότι η κυβέρνηση δικαιολογείται να περιορίζει την ελευθερία μας όταν η συμπεριφορά μας κάνει κακό στους άλλους. Ο περισσότερος κόσμος δέχτηκε τα lockdowns επειδή αναγνώρισε την ηθική δικαιολόγησή τους: η ελευθερία μας πρέπει να περιοριστεί για να εμποδιστεί το να αρρωστήσουν και ίσως να πεθάνουν άλλοι. Με την ίδια λογική, αν το να μην έχεις εμβολαιτεί σημαίνει ότι αποτελείς έναν μεγαλύτερο κίνδυνο για τους άλλους, φαίνεται ότι τα διαβατήρια εμβολιασμού είναι δικαιολογημένα. Κατ’ αρχήν θεωρητικά.

… Αλλά ακόμα και μια τέτοια κατ’ αρχήν λογική πολιτική μπορεί να καταλήξει να προκαλεί διακρίσεις με τρόπους που είναι ηθικά δυσάρεστοι. Το 1987, σαν αντίδραση στην επιδημία HIV/Aids, οι ηπα άρχισαν να αρνούνται έκδοση βίζας σε ανθρώπους που ήταν θετικοί, μια πρακτική που τελείωσε από τον Βarack Obama… Θα μπορούσε ένα διαβατήριο εμβολιασμού covid να οδηγήσει σε τέτοιες διακρίσεις; Σίγουρα θα σημαίνει ότι άνθρωποι από φτωχότερες χώρες που δεν έχουν ακόμα πρόσβαση στο εμβόλιο, δεν θα μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα. Αυτό μπορεί να είναι ένα ηθικό κόστος που θέλουμε να το πάρουμε για να έχουμε την ασφάλειά μας και να ξανα-ανοίξουμε την οικονομία μας, αλλά πρέπει να το ξέρουμε και να βρούμε τρόπους να το αποφύγουμε.

Τα πράγματα αρχίζουν να φαίνονται ακόμα πιο ζόρικα όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την απαίτηση επίδειξης πιστοποιητικού εμβολιασμού για να μπει κάποιος σ’ ένα εστιατόριο ή να γυρίσει στη δουλειά του… Ξέρουμε ότι σε μέρη σαν τις ΗΠΑ και το ΗΒ, μερικοί άνθρωποι απ’ την μαύρη, τις ασιατικές και άλλες εθνικές μειονοτικές κοινότητες είναι πιο πιθανό να είναι διστακτικοί απέναντι στον εμβολιασμό. Τείνουν να εμπιστεύονται λιγότερο το ιατρικό σύστημα… Αν η απαγόρευση εισόδου ανθρώπων χωρίς πιστοποιητικά εμβολιασμού σε εστιατόρια, μπαρ και δουλειές καταλήξει σε διακρίσεις εναντίον τους, αυτό θα είναι ηθικά απαράδεκτο. Εντούτοις μπορεί να θελήσουμε να κάνουμε εξαιρέσεις σε περιπτώσεις που ο κίνδυνος πρόκλησης βλάβης σε άλλους είναι πολύ υψηλός, όπως αν ένα μη εμβολιασμένο άτομο δουλεύει σε γηροκομείο ή νοσοκομείο.

… Ένας διαφορετικός τρόπος να πλαισιώσουμε τα διαβατήρια εμβολιασμού είναι σαν κίνητρο στους ανθρώπους να κάνουν το εμβόλιο – «εμβολιάσου και θα σου δώσουμε πίσω τις ελευθερίες σου» – ή, σύμφωνα με την γλώσσα των σλόγκαν της εξουσίας, «Get a Jab, Save Lives, Go to the Pub». Αλλά αυτή η προσέγγιση είναι αχρειάστα επιθετική και έχει μικρότερη ηθική δύναμη. Είναι ένα πράγμα να λες ότι το κράτος δεν έχει δικαίωμα να περιορίσει τις ελευθερίες σου αν έχεις εμβολιαστεί και αποτελείς μικρότερο κίνδυνο για τους άλλους, και διαφορετικό να βγάζεις τελεσίγραφο «κάνε το εμβόλιο αλλιώς θα σε κρατήσουμε κλειδωμένο». Ο σκοπός είναι ο ίδιος αλλά η ηθική νομιμοποίηση είναι διαφορετική με κρίσιμο τρόπο…

Είναι όλα τακτοποιημένα, σενιαρισμένα, πατάνε γερά, έχουν και φιλοσοφική βιβλιογραφία: ένας ιός για τον οποίο εδώ και ένα τουλάχιστον χρόνο, ακόμα και σύμφωνα με τα κρατικά δεδομένα, εκατομμύρια αιχμαλώτων δεν κατάλαβαν καν ότι τον κόλλησαν (ή τον πέρασαν ελαφριά) είναι το ίδιο με χειροβομβίδα: guns ‘n’ explosives are prohibited inside…

Ποιός είπε στον συγγραφέα ότι είναι επικίνδυνο το 85% ή το 90% του πληθυσμού; Τα αφεντικά του: το κράτος και οι «ειδικοί» του. Διαφωνεί κανείς; «Ψεκασμένος» θα είναι…

Το μυστικό της κατασκευασμένης «κοινωνικής ευθύνης» αρχίζει από «ευ…» 3

Τρίτη 9 Μάρτη. Αυτά φαίνονται τερατώδη· και είναι. Υπάρχει όμως ακόμα μεγαλύτερο βάθος. Κάποιος θα όφειλε να αναρωτηθεί: «Μα τι νταλκάς είναι αυτός για έναν ιό που είτε έτσι είτε αλλιώς σ’ ένα χρόνο από τώρα θα είναι παρελθόν; Προς τι όλη αυτή η φασαρία για κάτι που όχι μόνο είναι γενικά περιορισμένης επικινδυνότητας αλλά, επιπλέον, είναι εντελώς προσωρινό; Τρελλάθηκαν εντελώς τα κράτη και οι λακέδες τους;»

Όχι, δεν τρελλάθηκαν! Κάντε τώρα την άσκηση σκέψης: αφαιρέστε απ’ όλη αυτή την κατασκευή τον προσωρινό covid και κρατείστε όλα τα υπόλοιπα στη θέση τους. Τι βλέπετε;

Α) Την κατασκευή και την εμπέδωση μιας ιδέας περί «κοινωνικής ευθύνης» κατασκευασμένης (ή επικυρωμένης) δια της βίας απ’ τα πάνω, απ’ τα κράτη και τα αφεντικά του καπιταλιστικού 21ου αιώνα…

Β) Τη νομιμοποίηση των καθολικών απαγορεύσεων σε οποιαδήποτε έκταση ή/και ένταση κρίνουν τα αφεντικά στο όνομα αυτής ακριβώς της «κοινωνικής ευθύνης»…

Γ) Τη νομιμοποίηση των διαρκών ελέγχων άρα και των διαρκών εγκρίσεων, πιστοποιήσεων «καταλληλότητας – για – ‘υπεύθυνη’ – κοινωνική – ζωή», όποια κι αν είναι κάθε φορά τα κριτήρια…

Δ) Ή, αντίστροφα, τη νομιμοποίηση των αποκλεισμών όσων θεωρούνται «μη εγκεκριμένοι», «ακατάλληλοι – για – ‘υπεύθυνη’ – κοινωνική – ζωή», όποια κι αν είναι κάθε φορά τα κριτήρια…

Σας φαίνονται λίγα, ασήμαντα ή «κενά περιεχομένου»; Κακώς, κάκιστα. Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει (τι επιτρέπει…) αυτή η συμπαγής «βάση», τότε συνεχείστε την άσκηση σκέψης προσθέτοντας σ’ αυτήν την βάση κάτι απ’ τα πιο κάτω, ή οποιονδήποτε συνδυασμό τους:

– ένα οποιοδήποτε νόσημα, όχι υποχρεωτικά «μεταδοτικό», όπως ας πούμε διαγνωσμένο «ψυχολογικό πρόβλημα» (υπάρχει κάποιος από εσάς που θα γλύτωνε μια τέτοια σχολαστική διάγνωση;)

– οποιαδήποτε «ακατάλληλη συμπεριφορά», ακόμα και παρελθούσα, με «πιθανότητα υποτροπής», όπως αυτά τα στοιχεία προκύπτουν απ’ τον ατομικό ψηφιακό σας φάκελο…

– οποιαδήποτε «γενετική προδιάθεση» για οποιαδήποτε συμπεριφορά, νόσημα, στάση ζωής, επιλογή ή άποψη που «διαταράσσει την ομαλή κοινωνική ζωή» – σε σχέση με το “κανονικό” και το “ομαλό” όπως oρίζεται απ’ τις αρχές κάθε φορά…

Δεν θα ήταν αρκετά αυτά για να επενδύσουν κράτη και αφεντικά (του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος) τόσο βαριά και τόσο βίαια σε κάτι τόσο ασήμαντο και προσωρινό όπως ο τσαχπίνης; Είναι και παραείναι – μόνο που περισσότεροι / ες δεν τολμούν να τα αντικρίσουν σαν Το νόημα της εξουσίας (της βιοπολιτικής εξουσίας) στον υπόλοιπο 21ο αιώνα. Το πολύ πολύ να ρίξουν μια ροχάλα στον τάφο του Φουκώ· και καθάρισαν.

Έχουν όνομα αυτά. Λέγονται κοινωνικός ευγονισμός. Έχει μακρύ παρελθόν… Είναι κάποιος που δεν το ξέρει;

Ας είναι καθαρό: η α λα δυτικός καπιταλισμός αντιγραφή του κινέζικου sοcial credit system έχει ξεκινήσει… Αν δεν την σταματήσουμε, αν δεν την φρενάρουμε, δεν την εκτροχιάσουμε, τα «δεν ήξερα» θα είναι γελοίος επιτάφιος…

(φωτογραφία: Η ιστορία των “πιστοποιητικών” και των “εγκρίσεων”…)

Το μυστικό της κατασκευασμένης «κοινωνικής ευθύνης» αρχίζει από «ευ…» 4

Τρίτη 9 Μάρτη. Τα πιο πάνω είναι αρκετά για να μας (ξανα)μισήσουν όλοι όσοι στην αρχή χλεύαζαν, ύστερα ξαναχλεύαζαν, πέρασαν καλά για λίγους μήνες, και τώρα πια, παγιδευμένοι στον ναρκισσισμό τους, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να σκίζουν τις αφίσες μας (ή να παρακαλάνε την αστυνομία να τους γλυτώσει από μας).

Δυστυχώς για όλους αυτούς, caradinieri, pfizerοι και λοιπούς, η ασταμάτητη μηχανή και το Sarajevo είναι ασήμαντα εμπόδια στην πολιτική, ιδεολογική (και στην ουσία εθελόδουλη) νιρβάνα τους· ή στα ζόρια για τα οποία δεν θέλουν να αναγνωρίσουν την πολιτική συνενοχή τους. Ασήμαντο εμπόδιο είναι (ακόμα) και ό,τι υπάρχει από την όποια κριτική ανταγωνιστικότητα της σύγχρονης εργατικής τάξης. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μπορούν να συνεχίσουν να μας προβοκάρουν ή και να μας αγνοούν.

Τα δύσκολα έρχονται από εκεί που δεν θέλουν να κοιτάξουν όλοι αυτοί οι πανέμορφοι και πανέξυπνοι… Απ’ τις απολύσεις (για παράδειγμα) εργατών και εργατριών «αρνητών»… Σε μια άλλη κλίμακα (και επειδή, το ξαναλέμε, η κρατική και καπιταλιστική επένδυση στον τσαχπίνη ήταν και είναι πολύ πιο βαριά και με πολύ μεγαλύτερη και ευρύτερη προοπτική απ’ ότι τολμάνε να καταλάβουν) να μια καλή ένδειξη: άρθρο στην αμερικανική καθεστωτική washington post, στις 28 Φλεβάρη. Τίτλος: Αnti-vaccine extremism is akin to domestic terrorism. Που σημαίνει: ο εξτρεμισμός κατά των εμβολίων είναι ίδιος με την εσωτερική τρομοκρατία. Αν και μπορείτε να υποθέσετε το περιεχόμενο, να ένα μικρό δείγμα:

… Το να εμβολιαστείς είναι πατριωτική πράξη. Το ίδιο είναι το να μιλάς στηρίζοντας τις προσπάθειες της δημόσιας υγείας. Ας μην αφήσουμε τον εξτρεμισμό, την διαίρεση ή τον φόβο να καθυστερήσει τις προπάθειες να τελειώσουμε αυτό το θανατηφόρο κεφάλαιο της ιστορίας του έθνους μας…

Ο συγγραφέας είναι γερουσιαστής των «δημοκρατικών», και γιατρός. Αυτά τα γράφει εν όψει της ψήφισης νόμου για την «εσωτερική τρομοκρατία»… Ξέρουμε ωστόσο πως την άποψή του την υπέγραψαν στα μέρη μας πολλοί και διάφοροι πριν καν την διατυπώσει! (Ονόματα δεν λέμε, όποιοι ξέρουν καταλαβαίνουν…) Με μια μικρή, ανεπαίσθητη προσθήκη. Δίπλα στο «πατριωτική» κόλλησαν και ένα «επαναστατική» – ή κάτι τέτοιο.

Συνεπώς δεν είναι «πολύ κοντά»…. Είναι «μέσα» στις εξελίξεις, ακόμα κι αν παριστάνουν ότι δεν το έχουν καταλάβει. Ποιές εξελίξεις; Τις απολύσεις λόγω «ανυπακοής στην κοινωνική ευθύνη 2.0»· ακόμα και τον χαρακτηρισμό ως «τρομοκράτη» οποιουδήποτε δεν συμμορφώνεται με τας υποδείξεις… Εννοείται: την ραγδαία επέκταση της γενετικής μηχανικής… Εννοείται: την ραγδαία επέκταση του ψηφιακού φακελώματος και του «όλα είναι data»…

Δεν είναι λίγα.

(Πώς; Αυτά συμβαίνουν μακριά και δεν θα έρθουν εδώ; Αυτό είπατε; Και ο άξονας τι σημαίνει; Μόνο βάσεις, drones και εκατοντάδες ελικόπτερα;… Δεν σημαίνει pfizer, microsoft και palantir; )

Soul Monday

Δευτέρα 8 Μάρτη. Το κουαρτέτο του James Taylor στην ταράτσα: Love will … keep us together? (Or tear us apart?)

Τις καλημέρες μας…

Ενός εγκλήματος δοθέντος μύρια έπονται

Δευτέρα 8 Μάρτη. Εκατομύρια αιχμάλωτοι της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας πλατφορμιάζονται στην σε εξέλιξη 3η φάση πειραματικής δοκιμής των διάφορων εφαρμογών γενετικής μηχανικής – αγνοώντας ότι ουσιαστικά είναι πειραματόζωα… Το μόνο που επιτρέπεται να μαθαίνουν, με τρόπο διαγώνιο και ασυνάρτητο, είναι ότι καθώς οι πλατφορμιασμοί προχωρούν «τα δεδομένα αλλάζουν» (εμπλουτίζονται ή διαφοροποιούνται). Θα έπρεπε να είναι πολύ δύσπιστοι για να καταλάβουν πως αυτή, έστω, η αναφορά σε «εξέλιξη των δεδομένων» είναι έμμεση αλλά σαφής παραδοχή ότι οι πλατφόρμες βρίσκονται ακόμα σε πειραματική φάση… Αλλά δεν είναι. Αφήνονται «καλόπιστα» στα χέρια των ειδικών που, άλλοι θέλοντας και άλλοι υπακούοντας, είναι συνεργοί σ’ αυτό το έγκλημα!

Γιατί όμως επιμένουμε να μιλάμε για έγκλημα; Μήπως επειδή υπάρχουν μαζικοί θάνατοι ή μαζικές βλάβες εξαιτίας των πλατφορμών; Το έχουμε ξεκαθαρίσει εδώ και καιρό: οι σοβαρές (και σε κλίμακα) παρενέργειες αυτής της μαζικής γενετικής πειρατείας στο ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα θα φανούν στο μέλλον· και θα παρουσιαστούν με τον γνωστό τρόπο: «καμμία σχέση!».

Αλλά – δεν θα το αρνηθούμε – αυτό είναι μόνο μια δυσοίωνη πρόβλεψη απ’ την μεριά μας. Στηρίζεται σε έρευνες και εκτιμήσεις «αιρετικών» ειδικών, αλλά παραμένει πρόβλεψη· που θα προτιμούσαμε να διαψευστεί! Όμως ακόμα κι αν όλα πάνε «τέλεια» στο μέλλον, ακόμα κι αν κανείς δεν υποστεί σοβαρές παρενέργειες, το έγκλημα παραμένει! Οι τεχνολογίες που δοκιμάζονται τώρα απ’ τις δυτικές φαρμακομαφίες σερβιρισμένες σαν «η μόνη σωτηρία» μορφοποιούν ένα σετ προβοκατόρικων καινοτομιών που ήταν εντελώς αχρείαστο – το αποδεικνύουν τα όντως εμβόλια κλασσικής τεχνολογίας (κυρίως κινεζικά) που ήδη χρησιμοποιούνται σε μεγάλο μέρος του κόσμου.

Το αχρείαστο της εισβολής της γενετικής μηχανικής στη ζωή (κυρίως, ως τώρα) των πρωτοκοσμικών αιχμαλώτων αγνοείται εντελώς απ’ τους ίδιους. Και μαζί του αγνοείται το γεγονός ότι πρόκειται για τεχνολογίες πολλαπλής χρήσης, για σκοπούς κάθε άλλο παρά ιαματικούς! Ξεδιπλώνεται ο βολονταρισμός του κεφάλαιου μασκαρεμένος σε «εξυπηρέτηση έκτακτης ανάγκης»! Με δυο λόγια οι υπήκοοι μάζα γίνονται εν αγνοία τους πειραματόζωα όχι απλά ενός «φαρμάκου» (που μπορεί να είναι επικίνδυνο…), όχι απλά μιας «φαρμακευτικής τεχνολογίας» (που μπορεί να είναι επικίνδυνη…), αλλά μιας γκάμας τεχνολογιών κατοχής και τροποποίησης του ανθρώπινου σώματος, ανάλογα με τους στόχους και τους σκοπούς εκείνων που θα τις χρησιμοποιήσουν στο κοντινό ή στο απώτερο μέλλον! Εκεί βρίσκεται το έγκλημα.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα, κι ελπίζουμε να καταλάβετε την αναλογία. Την πυρηνική ενέργεια δεν την διάλεξε κανένας απ’ τους υποτελείς! Κανείς από μας. Η πυρηνική ενέργεια επιβλήθηκε δια της βίας, κατ’ αρχήν σαν όπλο (ατομικές βόμβες) σε βάρος δεκάδων χιλιάδων ιαπώνων αμάχων… Ύστερα οι πρωτοκοσμικοί υποτελείς μάθαμε πως «δεν είναι όλα άσχημα» με την πυρηνική ενέργεια· ότι εκτός απ’ την πολεμική υπάρχει και η ειρηνική χρήση της· και πως θα έπρεπε να συμφιλιωθούμε με την δεύτερη, αφού ήταν/είναι για «καλό σκοπό». Μια τουλάχιστον γενιά έζησε παγιδευμένη μέσα σ’ αυτήν την διπολική ηθικολογία των κρατών και των αφεντικών, παγιδευμένη ανάμεσα στην «καλή» (ηλεκτροπαραγωγική) και την «κακή» («αμυντική») πυρηνική τεχνολογία: απ’ την μια μεριά ο τρόμος της απόλυτης πυρηνικής καταστροφής του πλανήτη κρεμόταν πάνω απ’ τα κεφάλια της στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου, απαιτώντας την πειθαρχία της (: η «κακή» χρήση…)· κι απ’ την άλλη δίπλα της ή λίγο μακρύτερα γίνονταν θανατηφόρες ή νοσογόνες διαρροές ραδιενέργειας απ’ τα ειρηνικά πυρηνικά εργοστάσια, κι αυτό απαιτούσε την κατανόησή της (: η «καλή» χρήση…) Έπρεπε να περάσουν σχεδόν 40 χρόνια μέχρις ότου μια επόμενη γενιά εξεγερθεί ενάντια σ’ αυτήν την τεχνολογία, όχι μόνο ενάντια στην «κακή» αλλά επίσης ενάντια στην «καλή» χρήση της! Τα αποτελέσματα εκείνης της εξέγερσης δεν ήταν ούτε οριστικά ούτε καθολικά· όμως υπήρξε επιτέλους η μαζική και μαχητική αμφισβήτηση μιας (καπιταλιστικής) τεχνολογίας αιχμής σε όλες της τις χρήσεις· μια μαζική και μαχητική αμφισβήτηση και της ηθικολογίας με την οποία είχαν αρχίσει πια να σερβίρονται τα τεχνολογικά κατορθώματα των ειδικών του κράτους και του κεφάλαιου, απαιτώντας την μαζική συνενοχή.

Κάτι ανάλογο έγινε σχεδον παράλληλα και ενάντια στις γενετικές μεταλλάξεις των φυτικών και ζωϊκών ειδών. Έχει απομείνει ακόμα στην ευρώπη, σαν απόηχος, η απαγόρευσή τους· φοβούμαστε όμως όχι για πολύ.

Η υπνωτική ηθικολογία και η εκβιαστική τρομοκρατία του συστήματος έχει φέρει ήδη την γενετική μηχανική όχι απλά «προ των πυλών» (εκεί ήταν εδώ και χρόνια και προετοιμαζόταν) αλλά μέσα στις «πύλες»· μέσα στα ανθρώπινα σώματα. Όταν θα χρησιμοποιηθεί σαν όπλο (και θα χρησιμοποιηθεί, μην έχετε καμμία αυταπάτη), η παγίδα θα είναι έτοιμη: υπάρχουν «καλές» και «κακές» χρήσεις (θα μας πουν)· ας δείχνουμε κατανόηση για τις συνέπειες των πρώτων και πειθαρχία για τις συνέπειες των δεύτερων.

Αυτό ΔΕΝ είναι δυσοίωνη πρόβλεψη απ’ την μεριά μας! Αυτό έχει αναγγελθεί!! Έχουμε παρουσιάσει ορισμένα ντοκουμέντα από ‘δω: απ’ τον ρόλο της dapra και άλλων παρόμοιων στρατιωτικο/πολεμικών «ερευνητικών ινστιτούτων» μέχρι τον ρόλο του (δυτικού) βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και την θέση του μέσα στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Βρισκόμαστε σ’ ένα μοναδικό ιστορικό σημείο. Εξαιτίας της «ελευθεριακότητας» που χαρακτήρισε την σύντομη 3η βιομηχανική επανάσταση (: χάρη στην ευκολία και στο ανεξέλεγκτο της κυκλοφορίας των γνώσεων διαδικτυακά σε κοινωνίες που μέχρι πριν λίγο είχαν την εμπειρία της σχολαστικότητας) οι «μη ειδικοί», εκείνοι που προορίζονται να είναι οι ignorants, αν κάνουν τον κόπο που αξίζει στις περιστάσεις και μάθουν να είναι προσεκτικοί στην cyberjungle, είναι εφικτό να μάθουν εκείνα που δεν θα έπρεπε να ξέρουν! Ταυτόχρονα βέβαια οι οκνηροί και οι προκατειλημένοι μπορούν να επενδύσουν την τύφλα τους με τα ίδια μέσα.

Αυτό δεν θα κρατήσει πολύ ακόμα. Τελειώνει… Σ’ αυτήν την χαραμάδα του ιστορικού χρόνου μπορούμε να μάθουμε πριν πάθουμε! Αλλά επίσης μπορούμε να πάθουμε χωρίς να μάθουμε… Αύριο, μεθαύριο, το δεύτερο θα είναι ο σκληρός κανόνας. Το πρώτο θα απαγορεύεται.

Κάποτε, πριν σχεδόν έναν αιώνα, κατηγορήθηκαν πολλοί επειδή δεν είδαν το επερχόμενο έγκλημα του φασιστικού ολοκληρωτισμού· και συμμετείχαν σ’ αυτό θεωρώντας εαυτούς εξασφαλισμένους… Το κατηγορητήριο, πολιτικό, ηθικό και ιδεολογικό, είχε σαν βάση την απαίτηση η ατομική και η συλλογική ενάργεια να είναι σε θέση δια-κρίνει πέρα απ’ τις εντυπώσεις της στιγμής· να αναγνωρίζει τον ορίζοντα της ιστορικής κίνησης· να καταλαβαίνει το μαύρισμα του ουρανού με τα πρώτα αφράτα σύννεφα, πολύ πριν ξεσπάσει η καταιγίδα.

Τώρα; Θα επικαλεστεί ο καθένας την άγνοια και την ευπιστία του σαν αθωωτική δικαιολογία;

(φωτογραφία: Αυτός σπρώχνει astrazeneca… Ποιός θα τον εμπιστευτεί να ποτίσει τις γλάστρες του το Σαββατοκύριακο που θα λείπει; Καλύτερα κανένας…)

Δεν είναι έτσι, ακόμα κι αν έτσι νομίζετε…

Δευτέρα 8 Μάρτη. Όταν ο κύριος Χατζηστεφάνου (ο γνωστός κύριος Χατζηστεφάνου…) απειλήθηκε ή θεώρησε ότι απειλείται με ιντερνετική λογοκρισία και καταστολή / απαγορεύσεις λόγω των θέσεών του υπέρ των Παλαιστινίων διαμαρτυρήθηκε. Πολύ καλά έκανε. Eίχε όλο το δίκιο με το μέρος του.
Πέρασε καιρός από τότε… Τώρα ο γνωστός κύριος Χατζηστεφάνου θεωρεί πως είναι σωστό να πέσει πάνω σ’ ένα στρώμα με σύριγγες πλατφορμών γενετικής μηχανικής… Δικαίωμά του. Δικαίωμά του επίσης να χρησιμοποιεί κάθε μέσο που διαθέτει για να σπρώξει κι άλλους… Το λέμε με την έννοια ότι ο καθένας προωθεί αυτά που υποστηρίζει, αλλά και ότι ο κάθε άλλος έχει κεφάλι και μυαλό που το χρησιμοποιεί…

Η υπεράσπιση της λογοκρισίας είναι, όμως, εντελώς διαφορετικό ζήτημα!!! Εξαιρετικά δηλητηριώδες…. Δεν ξέρουμε ποιούς κατεβάζει απ’ τον λογαρισμό ΤΟΥ ο γνωστός κύριος και ποιούς ανεβάζει, αλλά σε κάθε περίπτωση δικός του είναι, μπορεί να κάνει ότι νομίζει. Όποιος το λέει αυτό «λογοκρισία» και θα τον κατηγορούσε για «λογοκριτή» είναι επιεικώς ανόητος. Το ότι βρίσκει όμως ο κύριος Χατζηστεφάνου ομοιότητες, αναλογίες ανάμεσα στο (όποιο) Εγώ Του και το Δίκιο Του και στη συστημική λογοκρισία (από επιχειρήσεις, κράτη, κρατικές υπηρεσίες) σημαίνει πως είτε το Εγώ Του κατάφερε να ταυτιστεί μ’ αυτούς τους μηχανισμούς, είτε έχει χάσει εντελώς την μπάλα. Η δικαιολόγηση των εταιρειών antisocial media (όχι απλά δεν έχουμε καμμία σχέση με δαύτες αλλά … ας μην προχωρήσουμε…) και, οπωσδήποτε, του ελληνικού και του κάθε άλλου υπουργείου δημόσιας τάξης, δείχνει βαρύ διανοητικό ξεπεσμό. Αυτό είναι ό,τι πιο επιεικές θα μπορούσαμε να πούμε για την περίπτωση…

Θα τα βρει μπροστά του αυτά που τώρα επαινεί ο γνωστός κύριος Χατζηστεφάνου. Κάποια στιγμή (αργά ή γρήγορα) θα είναι κι αυτός «ψεκασμένος», «τρελός», «διασπορέας ψευδών ειδήσεων»· εκτός αν έχει αποφασίσει να ευθυγραμμιστεί απόλυτα με το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος το υπόλοιπο της δημοσιογραφικής του ζωής.

Δεν πρόκειται να χαρούμε όταν θα λούζεται αυτά που τώρα ξερνάει. Ούτε όμως πρόκειται να ξεχάσουμε πως και πόσο συνέβαλε ο καθένας στο νεο-ολοκληρωτισμό. Για τις περσόνες δεν θα υπάρχει «συγγνώμη, δεν είχα καταλάβει», ούτε δρόμος γυρισμού…

Ο μικροαστισμός, όποιου είδους ιδιοκτησία κι αν αφορούσε (υλική, συμβολική, status, “αναγνωρισιμότητας”…), ήταν πάντα κακός σύμβουλος. Τώρα έχει γίνει πολύ χειρότερος: φέρνει τον κάθε πρόθυμο αγκαλιά με την καθεστωτική βία, την οποία απολαμβάνει και αργά ή γρήγορα μαθαίνει να ασκεί…

Όσο για το ποιος είναι ψεκασμένος και ποιος έπεσε μικρός στο βαρέλι; Φοβού την Ιστορία!!!

(Nothing personal… Just capitalism…)

Συρία

Δευτέρα 8 Μάρτη. Επί εβδομάδες η αεροπορία της Μόσχας στη συρία έχει αναλάβει, σχεδόν εργολαβικά, την τακτοποίηση μερικών εκκρεμοτήτων στο συριακό πεδίο μάχης. Κατ’ αρχήν στον θύλακα του Idlib. Και, επίσης, στην έρημο στο κέντρο της συρίας (στην επαρχία της Homs αλλά και κοντά στην Deir Ez Zor), όπου υπάρχουν πάντα θύλακες αντικαθεστωτικών ελεγχόμενοι απ’ τον άξονα (: isis). Είναι κινήσεις που επιβεβαιώνουν την γνώμη που έχουμε διατυπώσει, ότι με αμερικανική προεδρία νυσταλέου Jo και γνωστές τις τακτικές και τους σκοπούς της Ουάσιγκτον, το μπλοκ της αστάνα προσπαθεί να κλείσει όσες περισσότερες «πληγές» μπορεί.

Σε ότι αφορά τον θύλακα του Idlib, η τακτική των στοχευμένων βομβαρδισμών θα ελεγχόταν σαν δοκιμασμένη (από άλλους) και αναποτελεσματική· εκτός αν είχε μια πολύ συγκεκριμένη στόχευση. Κι έτσι δείχνουν τα πράγματα. Η περιβόητη Hau’at Tahrir al-Sham, η μεγαλύτερη αντικαθεστωτική οργάνωση μέσα στον θύλακα κι εκείνη που «έπαιρνε γραμμή» απ’ το Ριάντ, το Τελ Αβίβ (και τον άξονα ευρύτερα), δείχνει τώρα διατεθειμένη να συγχωνευτεί οργανωτικά, διοικητικά και επιχειρησιακά με το ελεγχόμενο απ’ την Άγκυρα National Front for Liberation (NFL)…

Πρέπει να θυμίσουμε ότι η εμπλοκή και η ευθύνη της Άγκυρας έναντι των συμμάχων της στο μπλοκ της Αστάνα ήταν εδώ και χρόνια αυτή: το να «κλέψει» τους σύρους (και μη…) αντικαθεστωτικούς που έχουν συγκεντρωθεί στο Idlib μετά την ήττα τους σε άλλες περιοχές της συριακής επικράτειας απ’ τους τοξικούς του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι (και τα αμερικανικά σχέδια για την «νέα μέση ανατολή»). Η Άγκυρα δοκίμασε διάφορες μεθόδους για να κάνει την δουλειά, από δωροδοκίες μέχρι ανοικτές στρατιωτικές συγκρούσεις μεταξύ NFL και HTS, αλλά εκτός απ’ την αφομίωση μικρότερων ομάδων ενόπλων που βρίσκονταν κάτω απ’ την ομπρέλα της HTS δεν κατάφερε κάτι. Ο κύριος όγκος της συγκεκριμένης οργάνωσης έμεινε ως πρόσφατα ένα σοβαρό αγκάθι στο πλευρό των σχεδιασμών του μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα η HTS δηλώνει διατεθειμένη να συγχωνευτεί με το NFL, σε μια ενιαία στρατιωτική διοίκηση (με έναν διοικητή απ’ την HTS και δύο απ’ το NFL) και ένα ενιαίο «υπουργείο άμυνας» του θύλακα. Υποτίθεται ότι στον θύλακα υπάρχει και μια άτυπη «κυβέρνηση σωτηρίας», που θα παριστάνει τον πολιτικό προϊστάμενο των ενόπλων.

Αυτές οι εξελίξεις γίνονται με την υποστηρίξη της Άγκυρας· και, εκτιμάμε, είναι προϊόν των πολλών βομβαρδισμών της Μόσχας. Αν οριστικοποιηθούν και σταθεροποιηθούν φέρνουν την κατάσταση στο Idlib στο σημείο δημιουργίας εκεί «επίσημων συνομιλητών» με το μπλοκ της Αστάνα. Ωστόσο δεν θα πρέπει να βιαστεί κανείς συμπεραίνοντας ότι το μπλοκ της Αστάνα κατάφερε να βγάλει οριστικά απ’ τα πλευρά του το αγκάθι του Idlib. Ούτε οι τοξικοί των πετροδικτατοριών, ούτε το Τελ Αβίβ, ούτε η Ουάσιγκτον θα παραιτηθούν εύκολα απ’ τον όποιο έλεγχο είχαν στους ένοπλους του θύλακα. Θα χρειαστούν κάποιοι μήνες για να φανεί κατά πόσο η απόφαση της HTS είναι οριστική και σταθερή ή όχι…

Ταυτόχρονα, σε ένα άλλο σημείο της συριακής επικράτειας, στη ζώνη βόρεια του Aleppo (που ελέγχεται από ένοπλους ελεγχόμενους απ’ την Άγκυρα) η αεροπορία της Μόσχας (αλλά και του Άσαντ) έκανε προχτές μια μεγάλη επίθεση σε τουλάχιστον 3 θέσεις, καταστρέφοντας πάνω από 200 βυτιοφόρα αλλά και εγκαταστάσεις αποθήκευσης και υποτυπώδη εργαστήρια διύλισης του πετρελαίου που βγάζουν και λαθρο-εμπορεύονται οι βαστάζοι της αμερικανικής κατοχής της ανατολικής συρίας, οι sdf. Τα κτυπήματα ήταν τόσο εύστοχα και οι καταστροφές τόσο μεγάλες ώστε οι εκτιμήσεις είναι πως αυτό το τόσο καίριο για την «οικονομία» (τις προσόδους δηλαδή) των sdf, το λαθρεμπόριο του συριακού πετρελαίου, θα κάνει μήνες για να ξαναρχίσει.

Αν και απ’ αυτό το λαθρεμπόριο επωφελούνται και οι “φιλο-Άγκυρα” ένοπλοι της περιοχής, δεν έχουμε καμμία αμφιβολία πως το τουρκικό καθεστώς συναίνεσε διακριτικά σ’ αυτές τις επιθέσεις. Πρόκειται για έμμεσες αλλά σαφείς επιθέσεις κατά των sdf και (πολύ έμμεσα) κατά της αμερικανικής κατοχής. Πριν 2 μέρες αυτοί οι βαστάζοι είχαν καταλάβει μια απ’ τις γέφυρες στον Ευφράτη, εμποδίζοντας την μεταφορά αγροτικών ειδών πρώτης ανάγκης απ’ την ανατολική μεριά (που ελέγχουν) στους κατοίκους των χωριών της δυτικής (που ελέγχει ο Άσαντ σε συνεργασία με την Τεχεράνη…).

Και στην περίπτωση αυτή εκείνο που καταλαβαίνουμε είναι η αυξανόμενη πίεση του μπλοκ της Αστάνα. Ωστόσο η συμμαχία us army – sdf είναι πολύ πιο δύσκολη περίπτωση· ειδικά απ’ την στιγμή που υπό τον νυσταλέο Jo ο πρώτος εξοπλίζει όλο και περισσότερο τις αρβύλες του στην ανατολική συρία…