Δευτέρα 29 Μάρτη>> Ως τώρα η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους είχαν καλομάθει σε δύο επίπεδα. Αφενός στις στρατιωτικές κινήσεις τους στην περίμετρο του ευρασιατικού project (ασκήσεις και βάσεις στην ανατολική ευρώπη, στα σύνορα με την Μόσχα· βάσεις, περιπολίες και πόλεμοι γύρω απ’ την Τεχεράνη· βάσεις γύρω γύρω και περιπολίες στην θάλασσα της κίνας)· αφετέρου στην μόνιμη ρητορική καταγγελιών των rivals, η οποία υποτίθεται νομιμοποιούσε τους «ηγέτες του ελεύθερου κόσμου» να πιέζουν, να απειλούν, να τιμωρούν τους «ανυπάκοους» χωρίς να φτάνουν στο σημείο να ξεκινήσουν απευθείας πόλεμο εναντίον τους. Οι rivals, απ’ την μεριά τους, κρατούσαν μάλλον απολογητική στάση, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι οι κατηγορίες εναντίον τους δεν στέκουν.
Η απότομη αλλαγή στάσης αφορά κατ’ αρχήν το δεύτερο επίπεδο· και έχει προκαλέσει μεγάλη οργή και εκνευρισμό στα στρατόπεδα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και των συμμάχων τους. Όχι αναίτια.
Τα αφεντικά σε Μόσχα και σε Πεκίνο έχουν κάνει δύο σωστές εκτιμήσεις. Πρώτον, ότι η στρατιωτική δράση είναι η μόνη διαθέσιμη πια δυνατότητα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στην αγωνία του να συγκρατήσει ό,τι μπορεί απ’ την άλλοτε «χρυσή εποχή» της κυριαρχίας του. (Μια τέτοια άμεση αναμέτρηση δεν την θέλουν· και έχουν τους λόγους τους, που δεν είναι στρατιωτικοί). Και δεύτερον ότι η αμερικανική παρακμή είναι οφθαλμοφανής (ακόμα και στο εσωτερικό των ηπα) και προχωρημένη· πράγμα που σημαίνει πως εκείνο που εμφανίζεται σαν «στρατιωτική υπεροχή» είναι αναντίστοιχο με τις «υποκειμενικές δυνατότητες» της αμερικανικής κοινωνίας.
Απ’ την μεριά τους οι δύο αυτοί ιμπεριαλισμοί έχουν ήδη παγκόσμιο «ακροατήριο» και αποδοχή του ρόλου τους. Η προηγούμενη χρονιά «του τρόμου του covid 19» και η soft power που επέδειξαν μέσω της προσφοράς γιατρών, υλικών και των εμβολίων τους, έχει ενισχύει το γόητρό τους· σε βάρος των δυτικών καπιταλισμών (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό) που υπήρξαν ηγέτες της τρομοεκστρατείας και ουραγοί της «φροντίδας». Επιπλέον το μεν Πεκίνο δεν έχει κάνει ποτέ στην ιστορία του άμεση ή έμμεση στρατιωτική εκστρατεία εναντίον άλλου κράτους· ενώ η εισβολή της τότε εσσδ στο αφγανιστάν στα ’80s είναι τόσο παλιά ώστε έχει παραγραφεί (ακόμα και απ’ τους ίδιους τους ταλιμπάν!).
Αυτή την ιστορική στιγμή η Ουάσιγκτον (και το Λονδίνο, και λίγο πολύ ο υπόλοιπος άξονας) προσπαθεί να διαμορφώσει ένα πολιτικο / στρατιωτικό «μπλοκ του ελεύθερου κόσμου» εναντίον της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης και του ευρασιατικού project πριν γίνει τόσο οριστικό ώστε να μην αντιμετωπίζεται! Ο Παρωπίδας τρέχει από ευρώπη και νατο σε ασία και «Quad» προκειμένου να εξασφαλίσει την πολιτική και στρατιωτική συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων συμμάχων.
Απ’ την μεριά τους Μόσχα και Πεκίνο άνοιξαν αυτή τη βδομάδα κάποια απ’ τα χαρτιά τους. Θα διαμορφώσουν (διαμορφώνουν ήδη) το «μπλοκ του δίκαιου κόσμου»! (Καλά θα κάνετε να την συγκρατήσετε αυτή τη διαφορά όρων…) Απ’ την δική τους μεριά, κατά συνέπεια, το να επιδεικνύουν, να θυμίζουν, να τονίζουν την εγκληματικότητα του δυτικού ιμπεριαλισμού (αμερικανικού, αγγλικού, γαλλικού αν χρειαστεί…) ακόμα και απ’ τον 16ο αιώνα, ενός ιμπεριαλισμού που σκότωνε, αιχμαλώτιζε, λεηλατούσε, κατέστρεφε όσο περισσότερο μπορούσε πάντα στο όνομα της «ελευθερίας», είναι συστατικό στοιχείο απεύθυνσης στον υπόλοιπο πλανήτη, που γνωρίζει πολύ καλά τι είναι η αποικοκρατία και ο ιμπεριαλισμός. Απεύθυνσης όχι μόνο στις τωρινές πολιτικές βιτρίνες και τα αφεντικά στην αφρική, στη λατινική αμερική ή στην ασία και την μέση ανατολή, αλλά και στους πληθυσμούς.
Δεν πρόκειται λοιπόν καθόλου για παιχνίδια του είδους «μου είπες – σου είπα». Η δυτική προπαγάνδα (η «εμπλοκή της Μόσχας στις αμερικανικές εκλογές και στα δημοψηφίσματα στην αγγλία», «οι απόπειρες δηλητηρίασης πότε του ενός και πότε του άλλου», το «κυνήγι των δημοκρατών στο Χονγκ Κονγκ», η «γενοκτονία στην Xinjiang») είναι το φτηνό μεν αλλά εύκολο στη χρήση βασικό συστατικό αφενός του ιδεολογικού / μιλιταριστικού μπετοναρίσματος στο εσωτερικό των δυτικών κρατών, αφετέρου των «πιέσεων» που απόκτηση συμμάχων, βάσεων, διευκολύνσεων, κλπ εκ μέρους κάποιων απ’ αυτά. Αντίστοιχα, η ανατολική εκστρατεία υπενθύμισης του περί τίνος πρόκειται, έχει σκοπό να βραχυκυκλώσει την δυτική προπαγάνδα, και μάλιστα από θέση ισχύος: τώρα που ο κινέζικος καπιταλισμός (και η ρωσική πολεμική βιομηχανία) είναι υπαρκτό, πραγματικό, απειλητικό αντίβαρο στα «500 χρόνια σκλαβιάς του πλανήτη απ’ την Δύση»!
Η διεισδυτικότητα αυτής της τακτικής μπορεί να φτάσει ακόμα και στο εσωτερικό των ηπα! Γιατί; Επειδή οι οπαδοί του ψόφιου κουναβιού είναι υπαρκτοί και πολλοί! Παράδοξο ή όχι ένα μεγάλο μέρος των αμερικάνων συντηρητικών υποστηρίζει την αποχώρηση του στρατού του και απ’ το Ινδοκούς, και απ’ τη μέση Ανατολή – ελπίζοντας ότι τα «έξοδα» των εκστρατειών θα γυρίσουν στο εσωτερικό… Συνεπώς υπάρχει μια μοναδική ιστορική ευκαιρία (οπωσδήποτε για την Μόσχα) να διαβρώσει την εσωτερική «ισορροπία» της παρακμιακής υπερδύναμης· όπως έκανε κατά κόρον η Ουάσιγκτον επί τουλάχιστον μια δεκαετία, με τις «χρωματιστές» επαναστάσεις.
Εν τω μεταξύ, σε μια παράλληλη αλλά συμπληρωματική εξέλιξη, ενόσω η Τεχεράνη έχει μπλέξει σε όχι «αόρατα» αντίποινα κατά του Τελ Αβίβ (σ’ έναν πόλεμο κτυπημάτων σε τάνκερ…) υπέγραψε πριν 2 ημέρες (27 Μάρτη), στην Τεχεράνη, την οριστική και θρυλική 25ετή στρατηγική συνεργασία της με το Πεκίνο. Το ακριβές περιεχόμενο παραμένει ακόμα μυστικό, αλλά (όπως είχαμε γράψει στο παρελθόν) εκτός από μεγάλες κινεζικές επενδύσεις σε ιρανικές υποδομές κάθε είδους θα περιλαμβάνει την με κάποιο τρόπο φύλαξή τους (και) απ’ το κινεζικό υπουργείο άμυνας… Με κανονικό στρατό; Με μισθοφόρους εν είδει security; Θα φανεί.
(φωτογραφία: Απαντώντας στις κατηγορίες περί “γενοκτονίας” στην Xinjiang, που παράγει το 80% του μπαμπακιού που εξάγει η κίνα, και στο μποϋκοτάζ διάφορων δυτικών εταιρειών μόδας στο μπαμπάκι της επαρχίας, το κινεζικό καθεστώς θυμάται τα αμερικάνικα μπαμπακοχώραφα με τους αφρικάνους δούλους και τους επόπτες της ΚΚΚ. Άδικο έχει;)