Σάββατο 20 Φλεβάρη. Μπορεί να εμπνεύσει φόβο το Joνυσταλεάν; Μόνο εξαιτίας των πυρηνικών του· αλλά τέτοια έχουν σε ικανή ποσότητα και οι rivals. Κατά τα υπόλοιπα; Ο βασιλιάς είναι γυμνός πια· και μόνο παρακμιακοί ιμπεριαλιστές σαν τους έλληνες κάνουν ότι δεν το βλέπουν.
Μπορεί να εκτιμήσει κανείς τα εξής απλά. Το ψόφιο κουνάβι, όντας πρόεδρος, φώναζε απ’ την άνοιξη του 2020 ότι οι δημοκρατικοί θα κάνουν νοθεία στις εκλογές του περασμένου Νοέμβρη μέσω των επιστολικών ψήφων. Κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε ότι έχοντας εξουσία (οπότε και μηχανισμούς) θα φρόντιζε να κάνει τσακωτούς τους αντιπάλους του έτσι και τολμούσαν – ώστε να τους εξαφανίσει. Μετά τις εκλογές συνέχισε να φωνάζει για νοθεία, χωρίς να καταφέρει να ντοκουμεντάρει τίποτα. Έγινε η νοθεία; Δεν έγινε; Το βέβαιο είναι ότι το ψόφιο κουνάβι και οι οπαδοί του στους μηχανισμούς απέτυχαν ακόμα και σ’ αυτό το απλό: να δείχνουν τους «κακούς» έχοντας αδιάσειστες αποδείξεις των έργων τους.
Στη συνέχεια οι δημοκρατικοί αποφάσισαν να «τελειώσουν» με το ψόφιο κουνάβι, καταδικάζοντάς το για προτροπή σε βία. Ήλπιζαν ότι με την παραπομπή του θα διαλύσουν τους ρεπουμπλικάνους σαν κόμμα; Έτσι φαίνεται. Απέτυχαν σε κάτι τόσο απλό όσο το να έχουν εξασφαλισμένους τους ρεπουμπλικάνους γερουσιαστές που χρειάζονταν πριν ξεκινήσουν την παραπομπή· διαφορετικά να κλείσουν την υπόθεση σεμνά και ταπεινά για να μην εκτεθούν… Εκείνο που πέτυχαν, παρά την θέλησή τους, ήταν να επιβεβαιώσουν την show ηγεμονία του ψόφιου κουναβιού στην αμερικανική «δεξιά», και να δημιουργήσουν τον μύθο του «ατσαλάκωτου» ψόφιου κουναβιού: ήταν η δεύτερη φορά που προσπάθησαν να τον «φάνε»…
Οι δύο πλευρές του αμερικανικού καθεστώτος ή οι δύο «γραμμές» (αποτυχημένες και οι δύο) δεν κατάφεραν ως τώρα να εξουδετερώσουν η μία την άλλη παρότι το προσπάθησαν ειλικρινά σ’ αυτόν τον «εσωτερικό» σκυλοκαυγά· κι έτσι οι united states παραμένουν πολωμένες (γύρω από αντίπαλα φαντάσματα μεγαλείου) εντονότερα ίσως απ’ ότι πριν ένα χρόνο. Αυτή τη φορά (κι αν δεν κάνουμε λάθος είναι πρωτοφανές στην αμερικανική πολιτική ιστορία) το μεγαλύτερο μέρος των συντηρητικών ψηφοφόρων στις usa έχει αρχηγό εκτός θεσμών και οργάνων! Κι αυτό ακριβώς, το «εκτός», λύνει τα χέρια του ψόφιου κουναβιού: αν καταφέρει (κι αυτός θα είναι ένας βασικός στόχος του) στις ενδιάμεσες εκλογές του 2022 να εκλεγούν «δικοί» του βουλευτές και γερουσιαστές και να πάρει τον έλεγχο και των δύο νομοθετικών σωμάτων, τα επόμενα δύο χρόνια ως τις εκλογές του 2024 θα είναι σκέτος βάλτος για το Joυσταλεάν.
Εν τω μεταξύ ο νυσταλέος Jo και το γκουβέρνο του θα πρέπει να κρατάνε δεμένους όλους όσους τους ψήφισαν σαν το μικρότερο κακό. Θα πρέπει να πείσουν (για παράδειγμα) την αριστερή τους πτέρυγα ότι «ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα» ταιριάζει μια χαρά με την υποστήριξη στο απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και την πώληση όπλων στη χούντα του Καΐρου…
Ποιός εκτός συνόρων θα φοβηθεί αυτές τις united states που θα είναι μόνιμα σε “προεκλογική περίοδο” καθώς η μία “γραμμή” θα συνεχίσει να προσπαθεί να εξοντώσει την άλλη όταν, απ’ την άλλη μεριά, βρίσκεται ένα όλο και πιο αποφασισμένο και καλά εξοπλισμένο μπλοκ κράτων; Η “μόνη υπερδύναμη” έχει τελειώσει και κανένας δεν φοβάται την σκιά της ούτε την νοσταλγεί. Κι ωστόσο μια τέτοια νοσταλγία είναι που σέρνει τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα και δολάρια… για όσο καιρό ακόμα θα έχουν global αξία αυτά τα τελευταία…
Το μόνο που πραγματικά φοβίζει είναι το σοβαρό ενδεχόμενο να προσπαθήσει τελικά η Ουάσιγκτον να κάνει τη νοσταλγία της πραγματικότητα δια της βίας.
(φωτογραφία: Άσπρο Σπίτι, 19 Γενάρη 2021, δύο βδομάδες μετά το “ντου”: ο εχθρός παραμονεύει εντός των πυλών… Μήπως να αναλάβουν κυανόκρανοι απ’ την αφρική και την ασία;)