Month: February 2021

We can’t breathe!

Παρασκευή 12 Φλεβάρη. Nα, λοιπόν, μια επιστημονική έρευνα με τίτλο που μας (και σας) αφορά. (Κρατείστε την μακριά από caradinieri!) Τίτλος: COVID-19 και η πολιτική οικονομία της μαζικής υστερίας. Δημοσιεύτηκε πριν καμμιά δεκαριά μέρες, και την ανακάλυψή της την οφείλουμε στον Φαρσαλινό.

Το θέμα «καίει», και καίει ακόμα: πως τα δυτικά κράτη (και όχι σκέτα τα κράτη, από «κακία» λέμε εμείς, αλλά τα κράτη σαν εκφραστές του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος· άρα τα κράτη σαν εργαλεία του πλέον δυναμικού τμήματος του δυτικου καπιταλισμού) δημιούργησαν την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία! Η έρευνα δεν αφορά το γιατί (την δημιούργησαν), αφορά μόνο το πως. Ουσιαστικά περιδιαβαίνει την ερευνητική βιβλιογραφία σχετικά α) με την φοβική αυθυποβολή, το πως δηλαδή άτομα και σύνολα αρρωσταίνουν (κυριολεκτικά, με συμπτώματα) είτε επειδή φοβούνται μην αρρωστήσουν είτε επειδή νομίζουν ότι αρρώστησαν· β) το πως η μαζική προπαγάνδα μπορεί να δημιουργήσει ιδεολογική / φοβική ασφυξία σε πληθυσμούς, ειδικά σε πληθυσμούς που έχουν ήδη (ατομικούς) υγιεινιστικούς φόβους· και γ) πως τα κράτη και οι ειδικοί τους οργάνωσαν αυτό ακριβώς, έναν μαζικό και ανεξέλεγκτο φόβο αρρώστιας-θανάτου με πολύ συγκεκριμένο τρόπο.

Η συγκεκριμένη έρευνα αναφέρεται ειδικά (και) στο γερμανικό κράτος. Πρόκειται για αυτό το απόσπασμα:

Θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε για λογαριασμό σας αυτό. Προτιμήσαμε όμως να βρούμε το γερμανικό κείμενο και να το συσχετίσουμε με την αναφορά της έρευνας. Ο τίτλος του γερμανικού (κυβερνητικού) κειμένου, που φαίνεται ότι «διέρρευσε» κάποια στιγμή, είναι αυτός:

Βρήκαμε το σημείο που αναφέρεται στη δημιουργία του επιθυμητού σοκ (στην γερμανική κοινωνία!) Είναι αυτό:

Την μετάφραση απ’ τα γερμανικά την κάναμε μέσω μηχανής, και η συσχέτιση / αντιπαραβολή με την έρευνα για την πολιτική οικονομία της μαζικής υστερίας επέτρεψε ελπίζουμε να μην υπάρχουν ασαφή νοήματα. Αν, ωστόσο, υπάρχουν λάθη παρακαλούμε να μας διορθώσετε.

Να λοιπόν – οι τονισμοί με υπογραμμίσεις δικές μας:

4. Συμπεράσματα για δράση και ανοιχτή επικοινωνία

4 α. Διευκρινίστε τη χειρότερη περίπτωση!

Πρέπει να ξεφύγουμε από την επικοινωνία που επικεντρώνεται στο ποσοστό θνησιμότητας των περιπτώσεων. Με ένα ποσοστό θνησιμότητας περιστατικών που ακούγεται ασήμαντο σε ποσοστιαία άποψη και επηρεάζει ιδιαίτερα τους ηλικιωμένους, πολλοί άνθρωποι τότε, ασυνείδητα και χωρίς γνώση, σκέφτονται: «Λοιπόν, έτσι ξεφορτωθούμε τους ηλικιωμένους που τραβούν την οικονομία μας κάτω, εμείς είναι ήδη πάρα πολλοί στη γη, και με λίγη τύχη θα κληρονομήσω λίγο νωρίτερα ». Αυτοί οι μηχανισμοί έχουν συμβάλει σίγουρα στην υποβάθμιση της επιδημίας στο παρελθόν.

Προκειμένου να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα σοκ, πρέπει να καταστούν σαφείς οι συγκεκριμένες επιπτώσεις μιας λοίμωξης στην ανθρώπινη κοινωνία:

1) Πολλοί σοβαρά άρρωστοι μεταφέρονται στο νοσοκομείο από τους συγγενείς τους, αλλά απομακρύνθηκαν και πεθαίνουν με αγωνία στο σπίτι όπου ζουν. Ο πνιγμός ή η έλλειψη αρκετού αέρα είναι πρωταρχικός φόβος για όλους. Το ίδιο ισχύει για την κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει τίποτα που μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε τους αγαπημένους σας που βρίσκονται σε θανάσιμο κίνδυνο. Οι εικόνες από την Ιταλία είναι ενοχλητικές.

2) “Τα παιδιά είναι απίθανο να υποφέρουν από την επιδημία“: Λάθος. Τα παιδιά μολύνονται εύκολα, ακόμη και με περιορισμούς εξόδου, π.χ. από τα παιδιά των γειτόνων. Όταν μολύνουν τους γονείς τους και ένας από αυτούς πεθαίνει με αγωνία στο σπίτι και αισθάνεται ότι φταίει επειδή ξέχασε να πλείνει τα χέρια του μετά το παιχνίδι, για παράδειγμα, είναι το πιο τρομερό πράγμα που μπορεί να βιώσει ποτέ ένα παιδί.

3) Επακόλουθες ζημιές: Ακόμα κι αν έχουμε μόνο αναφορές για μεμονωμένες περιπτώσεις μέχρι στιγμής, είναι μια ανησυχητική εικόνα. Ακόμα και εκείνοι που θεραπεύτηκαν μετά από μια ήπια πορεία μπορεί προφανώς να υποστούν υποτροπές ανά πάσα στιγμή, οι οποίες στη συνέχεια ξαφνικά τελειώνουν θανατηφόρα, λόγω καρδιακής προσβολής ή πνευμονικής ανεπάρκειας επειδή ο ιός έχει βρει τον δρόμο του στους πνεύμονες ή την καρδιά χωρίς να το παρατηρήσουν. Αυτές μπορεί να είναι μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά συνεχώς αιωρούνται σαν Δαμόκλειος σπάθη πάνω σε εκείνους που κάποτε είχαν μολυνθεί. Μια πολύ πιο συχνή συνέπεια είναι η κόπωση και η μειωμένη ικανότητα των πνευμόνων που διαρκεί για μήνες και πιθανώς χρόνια, όπως έχει αναφερθεί πολλές φορές από τους επιζώντες του SARS και ισχύει επίσης για το COVID-19, αν και η διάρκεια φυσικά δεν μπορεί να εκτιμηθεί ακόμη.

Επιπλέον, πρέπει επίσης να υποστηριχθεί ιστορικά, σύμφωνα με τον μαθηματικό τύπο [ότι]: 2019 = 1919 + 1929

Πρέπει να απεικονίσουμε μόνο τα παραπάνω στοιχεία σχετικά με το υποτιθέμενο ποσοστό θνησιμότητας (περισσότερο από 1% με τη βέλτιστη υγειονομική περίθαλψη, δηλαδή πάνω από 3% λόγω υπερφόρτωσης σε περίπτωση μόλυνσης), σε σύγκριση με το 2% με την ισπανική γρίπη, και όσον αφορά την αναμενόμενη οικονομική κρίση εάν αποτύχει ο περιορισμός, αυτός ο τύπος θα έχει νόημα για όλους.

Ασφυξία!

Παρασκευή 12 Φλεβάρη. Ας δούμε κάπως πιο προσεκτικά τι σχεδίασαν οι ειδικοί του γερμανικού κράτους (και σίγουρα του αγγλικού, και του γαλλικού, και του ισπανικού, και… και… και…).

Πρώτον: να μην μιλάμε για την πραγματική θνησιμότητα! Σίγουρα δεν βόλευε…

Δεύτερον: διαρκής τονισμός των πνευμονικών επιπλοκών που προκαλούνται, υποτίθεται, απ’ τον covid. Τέτοιες επιπλοκές («πενυμονίες») δημιουργούνται από πολλές αιτίες, κυρίως βακτηρίδια – και δεν είναι άγνωστες σαν αφηρημένη κοινωνική εμπειρία. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται ότι αξιοποιήθηκε η «επιστημονική γνώση» ότι βασικός «δρόμος» πρόκλησης πανικού είναι η ασφυξία· ή ο φόβος γι’ αυτήν.

Θεωρούμε ωστόσο εύλογο ότι τέτοιος μαζικός φόβος δεν θα μπορούσε να προκληθεί μόνο με λόγια. Τα φέρετρα του Bergamo ξανά και ξανά, «σερβιρισμένα» με την δόλια εξήγηση «πέθαναν από τον covid» και όχι την σωστή (: τα νοσοκομεία του Bergamo είναι μισο-κατεστραμμένα λόγω νεοφιλελευθερισμού α λα ιταλικά και βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση κατάρρευσης ακόμα και στις επιδημίες της κοινής γρίπης…), έπαιξαν τον οπτικό ρόλο τους…

Τρίτον: η «οπλοποίηση των παιδιών». Ξέρουμε ότι έγιναν διάφορες μισανθρωπικές επενδύσεις σε βάρος των παιδιών. Ας πούμε ο βρώμικος και αυθαίρετος ισχυρισμός ότι είναι «υγιειονομικές βόμβες». Εδώ ο στόχος ήταν διπλός: να φοβηθούν τα παιδιά τα ίδια (και να γίνουν «ελεγκτές» των μεγάλων), αλλά να φοβηθούν και οι μεγάλοι για το τι μπορεί να συμβεί είτε στα παιδιά τα ίδια είτε με «φορείς» τα παιδιά…

Τέταρτον: κανείς δεν αποθεραπεύεται με βεβαιότητα! Η παρότρυνση του π.ο.υ. να πετιέται στην «κοινή δεξαμενή» οποιοσδήποτε έχει βρεθεί απλά positive (ή φαίνεται να είναι τέτοιος…) ακόμα κι να πεθάνει από άλλο λόγο μέσα σε 28 ημέρες, είναι συνώνυμη του δόγματος «κανείς δεν γλυτώνει»! Στην αγγλία τον ένα μήνα τον έκαναν τρεις, μέχρι που τους τσάκωσε μια ομάδα απ’ την evidence-based medicine του πανεπιστημίου της Οξφόρδης… Αναγκάστηκαν να σβήσουν, «έτσι», 5.000 θανάτους και καθάρισαν. Στην ισπανία λίγο πριν είχαν σβήσει, πάλι «έτσι», 2.000 θανάτους. Αλλά η απαγόρευση των νεκροψιών ήταν το τέλειο μέσο για να μην εντοπιστούν τα ίχνη της δημιουργικής λογιστικής θανάτου. Συνεπώς; «Να προβάλουμε μόνο αυτά τα στοιχεία»….

Πέμπτον: να προβάλεται ο συνδυασμός της «ισπανικής γρίπης» (1919…) με την «Μεγάλη Κρίση» (1929). Και να δημιουργηθούν ενοχές ταυτόχρονα για μεγαλύτερη υγιειονομική και οικονομική καταστροφή αν οι υπήκοοι δεν πειθαρχήσουν. (Στη γερμανία το «δεν έχουμε πολλές μ.ε.θ.» δεν θα έπιανε; Ή θα προκαλούσε άλλου είδους ανεπιθύμητες κριτικές;).

Σχεδιασμός

Παρασκευή 12 Φλεβάρη. Ξέρουμε πως καθόλου δεν εξαντλείται σ’ αυτά τα σημεία ο σχεδιασμός της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας! Απ’ την χρήση των (απόλυτα ακατάλληλων) PCR ως την απαγόρευση κάθε αντίθετης επιστημονικής άποψης και το συστηματικό προβοκάρισμα απόψεων και ανθρώπων· απ’ την μαζική χρήση της κατηγορίας «ψεκασμένοι» μέχρι την εξίσου συστηματική και εξ αρχής διαφήμιση της γενετικής μηχανικής σαν «σωτηρίας», με απόλυτη απόκρυψη του τι είδος βιοτεχνολογίας είναι, το μενού της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας είναι πολύ μεγάλο.

Ωστόσο το γεγονός ότι έχει βρεθεί, σαν κρατικό έγγραφο, έστω ένα μέρος του σχεδιασμού είναι πολύτιμο τεκμήριο. Η τεκμηριωμένη κριτική (δική μας όπως και άλλων) μπορεί να συμπληρωθεί τώρα με αυτού του είδους την inside info.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, όλους αυτούς τους μήνες, το καίριο πολιτικό ζήτημα δεν ήταν η έλλειψη στοιχείων που να δείχνουν / αποδεικνύουν τι (και γιατί) είναι η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Το ζήτημα ήταν (και παραμένει) ότι τα αφεντικά αξιοποίησαν (με μια κάποια επιτυχία) ανθρώπινες καταστάσεις που ήταν έξω και πέρα απ’ την λογική, τον ανταγωνισμό ή και τις εμπειρίες. Αξιοποίησαν κυρίως το γεγονός πώς όλα αυτά ήταν ήδη κούφια, ποζεράδικα, χωρίς ιδιαίτερο περιεχόμενο και βάθος, μετά από 20 – 30 χρόνια μαζικού ατομικού ναρκισσισμού αλλά και φοβιών (κυρίως: φόβων απόρριψης…). Οποιαδήποτε τεκμήρια και αποδείξεις κι αν παρουσιάσει κάποιος σε ανθρώπους που πάσχουν απ’ τον συνδυασμό “σούπερ-Εγώ” και διάφορων συμπλεγμάτων, θα τα απορρίψουν με βρυχηθμούς! Επειδή ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι ότι δεν είναι καθόλου “σπουδαίοι” ή “σημαντικοί” όπως νομίζουν (απέναντι στον καπιταλισμό κανένας μας δεν είναι τέτοιος!) και ότι, κατά συνέπεια, έφαγαν τις φόλες “κανονικά και σύμφωνα με το νόμο”.

Η συνειδητοποίηση αυτής της καθηλωτικής κατάστασης δεν “έρχεται απ’ έξω”· για καλό και για κακό… Είναι δουλειά του καθενός να συνεχίσει να αγαπάει τα σκουπίδια του Εγώ του· ή να τα ξεφορτωθεί μια για πάντα.

Project ευρασία

Πέμπτη 11 Φλεβάρη. Η χθεσινή αναφορά μας στην άδοξη επίσκεψη του “οτι-πιο-κοντά-σε-υπουργό-εξωτερικών-διαθέτει-η-ε.ε.” επίτροπου Josep Borrell στην Μόσχα και των σχολίων γύρω απ’ τον «ρώσο Guaido» μπορεί να θεωρηθεί σαν εισαγωγή. Με δεδομένο ότι το μπλοκ ε.ε. δεν έχει «κοινή εξωτερική πολιτική» (ειδικά για τέτοια κεντρικά ζητήματα όπως το ευρασιατικό project) κι ούτε πρόκειται να αποκτήσει, το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo θα προσπαθήσει να «πιέσει» (δηλαδή να εκβιάσει) διάφορα ευρωπαϊκά κράτη υπέρ του. Και το αντίστοιχο έχει ξεκινήσει ήδη απ’ την μεριά της η Μόσχα.

Μια ενδεικτική κουβέντα του Lavrov (δεν είναι η πρώτη φορά που λέγεται τους τελευταίους μήνες) ήταν αυτή:

…Έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε το γεγονός ότι η Ε.Ε. προσπαθεί να επιβάλει μονομερείς κυρώσεις, παράνομες απαγορεύσεις, και καταλήγουμε σ’ αυτή τη φάση στην παραδοχή ότι η Ε.Ε. είναι αναξιόπιστος εταίρος… Το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι είναι η έλλειψη ομαλότητας στις σχέσεις ανάμεσα στη Ρωσία και την Ε.Ε. – τους δύο μεγαλύτερους παίκτες στον Ευρασιατικό χώρο. Είναι μια όχι υγιής κατάσταση, που δεν ωφελεί κανέναν…

Τι θέλει η Μόσχα; Όχι, βέβαια, την φιλία της ε.ε. σαν σύνολο· για πολλά θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς το ρωσικό καθεστώς, όχι όμως για έλλειψη ρεαλισμού. Εκείνο που θέλει είναι μια σταθερή και μόνιμη «τήρηση αποστάσεων» προς την Ουάσιγκτον απ’ το Βερολίνο (κατά κύριο λόγο) και το Παρίσι. Με δεδομένο τον (ιστορικό) ιμπεριαλιστικό οππορτουνισμό του δεύτερου, το Βερολίνο είναι – κυρίως – εκείνο που ακόμα κι αν δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο της ε.ε., μπορεί να σταθεί σαν αντίβαρο στις δεδομένες επιλογές τόσο των κρατών της Βαλτικής όσο και της Βαρσοβίας στο πλευρό των ηπα (και του Λονδίνου).

Με δεδομένη την αναμενόμενη «επιστροφή» (ή προσπάθεια επιστροφής) του Joνυσταλεάν στην «παλιά ευρώπη», η Μόσχα απειλεί ότι αν αυτή η «παλιά ευρώπη» συνεχίσει να κάνει back vocals στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, τότε θα την αντιμετωπίσει σαν εχθρό και στρατιωτικά. Είναι μια δύσκολη επιλογή, με βάση τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα του ρωσικού καθεστώτος: η αξία του μέσα στο ευρασιατικό project πολλαπλασιάζεται αν αυτό το project προεκτείνεται ως τον Ατλαντικό· ενώ ο μόνιμος ακρωτηριασμός (που προσπαθεί να επιβάλει η Ουάσιγκτον) θα ήταν στρατηγική ήττα.

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους η Μόσχα, σαν μέλος του μπλοκ της Αστάνα, έχει ανάγκη να αποκρούσει την ανανέωση των αμερικανικών σχεδιασμών για τη μέση Ανατολή. Το Joνυσταλεάν προσπαθεί να νεκραναστήσει το κόλπο isis οπουδήποτε αυτό είναι εφικτό απ’ την ανατολική Μεσόγειος ως τα αφγανικά υψίπεδα. Ήδη, η «γραμμή» για την στρατιωτική κατοχή της ανατολικής συρίας άλλαξε, και από το «φυλάμε τα πετρέλαια για να μην πάρει ο Άσσαντ» του ψοφιοκουναβιστάν έγινε «πολεμάμε τον isis» (;;;). Στο αφγανιστάν επίσης, όπου οι μισθοφόροι του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι είχαν ασήμαντη παρουσία, φαίνεται να «ζωντανεύουν» – εναντίον και των ταλιμπάν.

Το συριακό / ιρακινό πεδίο μάχης (όπως και το αφγανικό) γίνονται όλο και περισσότερο «εκκρεμότητες» που η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει. Ήδη αυτό το διατυμπανίζει (ποιός άλλος;) το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Οι αεροπορικές / πυραυλικές επιθέσεις στη δυτική συρία έχουν γίνει ακόμα πιο συστηματικές αλλά, κυρίως, απροσχημάτιστες. Το «κτυπάμε θέσεις του ιράν στη συρία» έχει εξελιχθεί σε πλήρη (και προς το παρόν μονομερή) κανονικό πόλεμο απ’ την μεριά του ισραηλινού μιλιταρισμού.

Υποτίθεται πως η «αλλαγή» του Joνυσταλεάν, διαφημισμένη εντατικά, αφορά την στάση απέναντι στην Τεχεράνη. Δεν πρόκειται για καμμία «αλλαγή», το έχουμε ξαναπεί. Το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo θέλει να ελπίζει ότι θα προσεταιριστεί τους ευρωπαίους που υπέγραψαν το 2015 την 5 + 1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν στην απαίτηση επαναδιαπραγμάτευσής της, για να περιλάβει και το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης – προσθέτοντας στα κράτη / διαπραγματευτές και … το Ριάντ. Αλλά το ιρανικό καθεστώς δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί τίποτα επιπλέον απ’ όσα συμφωνήθηκαν πριν 5,5 χρόνια· κι ούτε λόγος να ανεχτεί την πετροχούντα του τοξικού σαν «επιτηρητή»! (Ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο πρόκειται να στηρίξουν τους αμερικανικούς ή αμερικανο-αγγλικούς σχεδιασμούς). Η Τεχεράνη έχει δώσει στην Ουάσιγκτον ένα μήνα διορία μετά την επίσημη ενθρόνιση του νυσταλέου, για να επιστρέψει χωρίς όρους στην συμφωνία, αναιρώντας τις εναντίον της κυρώσεις. Η διορία τελειώνει στις 21 Φλεβάρη. Απειλεί πως μετά απ’ αυτήν την ημερομηνία θα ενεργοποιήσει την παράγραφο 36 της συμφωνίας του ’15, που τις επιτρέπουν να αποχωρήσει απ’ τα «πρόσθετα πρωτόκολλά» της περιορίζοντας σημαντικά τις επιθεωρήσεις του οηε στις (πυρηνικές) εγκαταστάσεις του. Εντέλει και η Τεχεράνη κάνει το ίδιο με την Μόσχα, απ’ την δική της μεριά. Ο υφ.υπ.εξ Abbas Araqchi ξεκαθάρισε χτες:

… Όταν διαπραγματευτήκαμε την JCPOA με την Κίνα, την Ρωσία, τους Ευρωπαίοιυ και τις ΗΠΑ, αποφασίσαμε όλοι στα σοβαρά να μην εμπλακούμε σε άλλα θέματα πλην του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Αυτός είναι ο λόγος που η JCPOA έχει εφικτό να υπογραφτεί. Δεν πρόκειται να εμπλακούμε σε διαπραγματεύσεις για άλλα ζητήματα, είτε είναι περιφερειακά θέματα είτε οι αμυντικές μας δυνατότητες, κι ακόμα περισσότερο [δεν θα κάνουμε κάτι τέτοιο] αφού οι ΗΠΑ αποδείχθηκαν αναξιόπιστο μέλος των διαπραγματεύσεων. Και οι Ευρωπαίοι έχουν αποδειχθεί ανίκανοι να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους…

(Στα μέσα του ερχόμενου Ιούνη στο ιράν έχουν προκηρυγμένες προεδρικές εκλογές… Και, φυσικά, δεν έχουν ξεχάσει την δολοφονία του Soleimani…)

(φωτογραφία: Πανηγυρισμοί στην Τεχεράνη για την 42η επέτειο απ’ την επανάσταση που ανέτρεψε την δικτατορία του Σάχη. Οι ελπίδες και οι δυνατότητες ήταν τότε, το 1979, διαφορετικές…)

Το τελευταίο μίλι (κι ένας πρωθυπουργός on the road)

Πέμπτη 11 Φλεβάρη. …Είναι η ύστατη επίθεση του ιού πριν την τελική νίκη του εμβολιασμού!… Μ’ αυτήν την επική φράση, αντάξια του “έπους της αλβανίας” (ή μήπως της επανάστασης του ’21;), ο ρημαδοπρωθυπουργός προσπάθησε τις προάλλες να εμψυχώσει το στράτευμα των υπηκόων του (για τον γνωστό “πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού”). Δεν θα αναρωτηθούμε αν το team των λογογράφων του έχει σχέση με το team των λογογράφων του βασιλιά Macron (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε!). Θα πούμε όμως, με πλήρη επίγνωση της περιθωριακότητάς μας: είναι αξιολύπητος.

Κι ωστόσο τα κίνητρά μας δεν είναι ούτε ταπεινά ούτε στείρα αντιπολιτευτικά! Στο παγκόσμια ασήμαντο ελλαδιστάν μια παγκόσμια ασήμαντη πολιτική βιτρίνα μπορεί να είναι (και είναι) η μικρογραφία ενός φαινομένου που σε μεγαλύτερη κλίμακα φτάνει ως τις Βρυξέλες· ως την “οτι-πιο-κοντά-σε-πρωθυπουργό-διαθέτει-η-ε.ε.” κυρία Ursula von der Leyen: οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες ραγίζουν κάτω απ’ το βάρος της διαχείρισης της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας που τόσο αγάπησαν, και δεν διανοούνται να πουν το γιατί…

Δεν είναι μυστικό (και το παρουσιάσαμε κάποτε αναλυτικά στο χάρτινο Sarajevo): ένας ορισμένος μετασχηματισμός των κρατικών δομών απ’ την δεκαετία του ’80 κιόλας, σήμαινε την μεταφορά κρίσιμων «συμβουλευτικών» αρμοδιοτήτων σχετικών με την διακυβέρνηση σ’ ένα σώμα τεχνο-γραφειοκρατών, ανάλογο (ως προς την οργανική του θέση) των μάνατζερ στις επιχειρήσεις. Θα μιλούσαμε για ένα είδος «καταμερισμού κυβερνητικής εξουσίας» όπου οι «ειδικοί» (διαφόρων ειδών, ανάλογα με τις περιστάσεις), δρώντας σαν «σύμβουλοι» αναλάμβαναν να δίνουν επιστημονικό κύρος και βάρος σε κάθε αντι-εργατική (ή και αντι-κοινωνική) κυβερνητική απόφαση υπηρετούσε συμφέροντα των αφεντικών.

Δεν αναφερόμαστε σε κάτι καινούργιο. Επειδή το ελλαδιστάν είναι μικρό χωριό οι ταδε-λόγοι διαφόρων ειδικοτήτων αναδύονταν τακτικά στις οθόνες της μαζικής εξαχρείωσης, άλλοτε σαν πρωταγωνιστές και άλλοτε σαν γλάστρες, πάντα πεινασμένοι για την δημοσιότητα που θεωρούσαν ότι τους στερούσε η αφοσίωση στην «επιστημονική» καριέρα τους… Τελευταία θεαματική περίπτωση οι οικονομο-λόγοι στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’10… Σταρ της οθόνης ή των πλατειών…

Η τεχνο-γραφειοκρατία, άλλοτε με την μορφή «ειδικών συμβούλων» και «συνεργατών» και άλλοτε με την μορφή «think tanks» (και δημαγωγών) έχει ηλικία δεκαετιών σαν το-βάθος-της-σκηνής, πίσω απ’ τις πολιτικές βιτρίνες. Είναι όμως τώρα, με αφορμή τον τσαχπίνη, που η «ιατρική» (και η πληροφορική: «μοντέλα»…) φράξιά της έκανε ένα βήμα μπροστά. Για να εμφανιστεί όχι πίσω αλλά δίπλα στις πολιτικές βιτρίνες.

Είναι μια σχέση περίεργη (που έχει σοβαρές πιθανότητες να αποδειχθεί μεταβατική), σχέση έντονη όχι μόνο στο ελλαδιστάν αλλά και σε καθώς πρέπει κράτη, όπως το γερμανικό, το αγγλικό, το αμερικανικό, ή το ισπανικό. Υποτίθεται πως οι «ειδικοί» εισηγούνται στις πολιτικές βιτρίνες· όπως έκαναν πάντα. Όμως τώρα δεν το κάνουν αθόρυβα. Το κάνουν επί της οθόνης, μπροστά στους έντρομους ή βαριεστημένους υπηκόους. Μ’ αυτόν τον τρόπο, de facto, διεκδικούν (και απολαμβάνουν) αν όχι την τυπική αρμοδιότητα σίγουρα την αύρα της πολιτικής εξουσίας. Ενώ δεν είναι εκλεγμένοι (άρα δεν είναι καν «αντιπροσωπευτικοί» σύμφωνα με τους κανόνες των ολιγαρχικών πολιτευμάτων) επιδιώκουν την κατοχύρωση του star του θεάματος· ακριβώς εκείνου του είδους που απολαμβάνουν όλοι οι star. Σε αντίθεση, όμως, με τους υπόλοιπους, εκφέρουν κατηγορηματικά απόψεις για τις ζωές των υπηκόων· κυβερνούν έμμεσα αλλά καθαρά σαν «αυτοί που ξέρουν». (Ξεράδια ξέρουν!) Κάποιοι διεθνώς μιλούν ήδη για τεχνο-γραφειοκρατική δικτατορία.

Όπως κι αν ονομαστεί αυτή η εξέλιξη, ο παραδοσιακός ρόλος της πολιτικής βιτρίνας στενεύει· ως το σημείο της θραύσης της. Τι δουλειά κάνουν στις συνθήκες της συγκεκριμένης τρομοεκστρατείας οι εκλεγμένοι «εκπρόσωποι του λαού»; Είναι, άραγε, οι υπεύθυνοι τύπου των «ειδικών»; Μπορούν να αποφασίσουν οτιδήποτε παρακάμπτωντάς τους; Είναι εκείνοι που προορίζονται να φάνε το ξύλο; Είναι λογοτέχνες, θεατρίνοι, απατεώνες, ταχυδακτυλουργοί που η μαύρη μοίρα τους τους ξέβρασε σε άγνωστη αλλά βραχώδη ακτή / εποχή;

Το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο κωμικοτραγικό σε περιπτώσεις σαν του ρημαδοΚούλη. Το προσόν του ανδρός ήταν / είναι η εμπειρία του στο μανατζεριλίκι. Φιλόδοξο και άχρηστο ταυτόχρονα σε μέρη σαν το ελλαδιστάν που ποτέ δεν ήταν επιχείρηση αλλά μάλλον ήταν / είναι κερκίδα – κι ο νοών νοείτω. Ένας μάνατζερ νοιώθει φυσιολογική συμπάθεια σε άλλους «ειδικούς» – αλλά πως να σταθεί στη θέση του όταν τους υπηρετεί κιόλας χρεωνόμενος (σαν κυβερνητική εξουσία) την ποζεράδικη άγνοια και έπαρσή τους;

Έτσι φτάνουμε σ’ αυτό το κυβερνολαχάνιασμα, στη σπασμωδικότητα, στις γκέλες πάνω σε γκέλες. Την ώρα που η τεχνο-γραφειοκρατία γίνεται ανοικτά πολιτική (με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας) η παραδοσιακή πολιτική ζαρώνει αποκαλύπτωντας τα απόκρυφά της: τον καιροσκοπισμό της. Αλλά η «ειδικοί» έχουν εξασφαλισμένο έδαφος υποχώρησης όσο ζορίζουν τα πράγματα: δεν αποφασίζουμε εμείς (θα πουν). Και θα δείξουν τους διπλανούς τους, «αυτούς που κυβερνούν».

Δεν είναι αξιολύπητη αυτή η θέση; Να παριστάνεις τον στρατηγό αλλά η τύχη σου να εξαρτιέται απ’ τον οιωνοσκόπο με τα «μοντέλα»; Καταλήγεις στα επικολυρικά, του είδους είναι η ύστατη επίθεση του εχθρού πριν τον τσακίσουμε!!!

Του εχθρού; Ποιός είναι;

Αυτοάνοση παρενέργεια…

Πέμπτη 11 Φλεβάρη. Είναι λίγοι οι βεβαιωμένοι (μέχρι τώρα). Επιπλέον η «τύχη» τους σερβίρεται με τέτοιον τρόπο ώστε να απωθηθεί σαν ασήμαντη – οι σεφ ξέρουν την δουλειά τους. Ωστόσο αυτές οι λίγες δεκάδες (36 ως χτες) πλατφορμιασμένοι στις ηπα με τα κατασκευάσματα της pfizer και της moderna, εμφανίζουν εκείνο που φοβούνται εδώ και μήνες ανοσολόγοι και ιολόγοι: αυτο-άνοση αντίδραση του οργανισμού στην γενετική πειρατεία.

Εμφανίζουν αυτοάνοση θρομβοπενία. Δεν την ξέρετε, δεν την ξέραμε, έπρεπε να διαβάσουμε (και συγγνώμη δηλαδή…). Πρόκειται για την ανεξήγητη (για την «επιστήμη») ανάπτυξη αντισωμάτων ή (λιγότερο συχνά) κυτταροτοξικών Τ-λεμφοκυττάρων εναντίον του σώματος, που στην συγκεκριμένη περίπτωση οδηγεί στην καταστροφή των αιμοπεταλίων του αίματος. Το ανοσοποιητικό στρέφεται κατά του οργανισμού του: το αποτέλεσμα της αυτοάνοσης θρομβοπενίας (της καταστροφής των αιμοπεταλίων δηλαδή) είναι η πρόκληση (εσωτερικών) αιμοραγιών· ακόμα και θανάτων εξαιτίας τους. Ο Gregory Michael, 56χρονος γυναικολόγος, πέθανε τον περασμένο Γενάρη από εγκεφαλική αιμορραγία, δυο βδομάδες μετά τον πλατφορμιασμό του με την πλατφόρμα των pfizer/biontech. Κάποιοι άλλοι σώθηκαν «στο παραπέντε», με μεγάλη δυσκολία και ιατρική κινητοποίηση…

Η αυτοάνοση θρομβοπενία δεν είναι άγνωστη. Στις ηπα προσβάλει 50.000 άτομα τον χρόνο· και όπως όλες οι ασθένειες που χαρακτηρίζονται σαν «αυτοάνοσες» είναι άγνωστη η αιτία της και το γιατί δρα όπως δρα. Έχει συσχετιστεί και με ιώσεις· και πάλι όμως μόνο πιθανολογικά.

Μπορούν να αποδοθούν αυτές οι τωρινές περιπτώσεις των πλατφορμιασμένων στις πλατφόρμες; Πιστοί στο δόγμα «για τους positive από covid κάθε θάνατος ή σοβαρή επιπλοκή χρεώνεται σ’ αυτόν· για τους πλατφορμιασμένους κάθε θάνατος ή σοβαρή επιπλοκή χρεώνεται οπουδήποτε αλλού» ειδικοί και δημαγωγοί καθησυχάζουν. Είναι πάνω κάτω η αναλογία που συναντιέται η θρομβοπενία στον γενικό πληθυσμό λένε… Κάτι που μπορεί να ισχύει προς στιγμήν.

Αλλά η (επιστημονική) άγνοια είναι πλήρης άγνοια. Κι όταν υπάρχει άφθονη τέτοια ομολογημένη, η απόδοση (ή η μη απόδοση) ευθυνών υπακούει, πιθανότατα, σε κίνητρα άσχετα τόσο με την επιστήμη όσο, πιθανότατα, και με την ηθική…

Σε άλλες εποχές θα σταματούσε ο πλατφορμιασμός μέχρι να βρεθούν σίγουρες απαντήσεις για την αιτία αυτών των επικίνδυνων έως θανατηφόρων παρενεργειών. Σε άλλες…

Άνιση αναμέτρηση

Τετάρτη 10 Φλεβάρη. Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι το ελλαδιστάν έχει δημιουργήσει “σχολή εξωτερικής πολιτικής”: δώστου διεθνή φασίστα περιοπής και πάρτου την ψυχή… Ή θα μπορούσε να συμβαίνει το ανάποδο: το ελλαδιστάν να είναι αριστούχος μαθητής μιας διεθνούς (πρωτοκοσμικής πάντα) σχολής, με την ίδια εξειδίκευση.

Σε κάθε περίπτωση η επίσκεψη του “οτι-πιο-κοντά-σε-υπουργό-εξωτερικών-διαθέτει-η-ε.ε.” επιτρόπου Josep Borrell στην Μόσχα στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας ήταν ένα φιάσκο περιοπής. Ήταν άνιση η αναμέτρηση, κάτι σαν «αποστολή αυτοκτονίας». Ο Borrel έχει μια καρέκλα που είναι συμβολική· κι ακόμα, σαν τέτοια, με το ζόρι. Την πήρε τον Δεκέμβρη του 2019, διαδεχόμενος το προηγούμενο χλωμό πρόσωπο που έπαιξε τον ίδιο ρόλο, την κυρία Federica Mogherini. Πριν γίνει εκπρόσωπος του φαντάσματος της υποτιθέμενης «ενιαίας εξωτερικής πολιτικής» της ε.ε. ο καταλανός και σοσιαλδημοκράτης κυρ Josep είχε διατελέσει υπ.εξ. του ισπανικού κράτους για περίπου ένα χρόνο, μεταξύ καλοκαιριού του ’18 και καλοκαιριού του ’19, στην κυβέρνηση Sanchez… Με τέτοιο παρελθόν ο 70plus κυρ Josep θα μπορούσε να θεωρηθεί ικανός στις ισπανικές καθεστωτικές ίντριγκες, αλλά χαμένος από χέρι στην πιο υψηλόβαθμη επίσκεψη / εκπροσώπηση της ε.ε. στη Μόσχα από το 2017. Έχοντας απέναντι του τον Sergey Lavrov: έκφραση της παράδοσης του ρώσικου καθεστώτος να κρατάει σε τέτοια πόστα όσο περισσότερο γίνεται τα στελέχη του, ο Lavrov είναι υπ.εξ. απ’ το 2004 συνεχώς. Έχει δει… και τι δεν έχει δει! Έχει ακούσει… και τι δεν έχει ακούσει!!

Τι πήγε να κάνει άραγε ο Borrell στη Μόσχα; Είναι απίθανο να είχε κάποια μυστική αποστολή με δεδομένη την ασήμαντη εμπειρία του αλλά και το συμβολικό αξίωμά του. Επίσημα κουβαλούσε έναν «κατάλογο θεμάτων» συζήτησης μεταξύ ε.ε. – ρωσίας, που περιελάμβανε τα πάντα όλα: απ’ την ουκρανία μέχρι τον nord stream 2, και απ’ το sputnik V μέχρι…. μέχρι τον πιο πρόσφατο αγαπημένο της δύσης, τον Alexey Navalny….

Αυτός ο τύπος είναι πατενταρισμένος φασίστας. Ώσπου να αναγορευτεί απ’ τους δυτικούς σε ενσάρκωση της δημοκρατίας στη ρωσία, η κύρια «πολιτική δουλειά» του Navalny ήταν οι συμμαχίες του με τους ρώσους νεοναζί, skins και όποιο άλλο παρόμοιο κατακάθι. Η αναγόρευσή του σε «ήρωα της ελευθερίας» απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη και την Ουάσιγκτον έχει εκνευρίσει ιδιαίτερα την Μόσχα, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο σίγουρα επειδή το ημερολόγιο δείχνει 2021 – και οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης αλλάζουν ραγδαία.

Αυτό το φασιστόμουτρο ήταν η φαρδιά μπανανόφλουδα που πάτησε ο έρμος ο κυρ Josep. Ζήτησε (εκ μέρους της ε.ε.) την αποφυλάκισή του και μια έρευνα για την (υποτιθέμενη) δηλητηρίασή του – και θεώρησε σκόπιμο να το δηλώσει και στη συνέντευξη τύπου, καμαρώνοντας ίσως. Ο Lavrov, αφού κατηγόρησε Βερολίνο, Παρίσι και Βρυξέλες για διπλοπροσωπία, έδωσε το τελικό κτύπημα στον ύπατο εκπρόσωπο της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής: …Θα ήθελα να θυμίσω ότι υπάρχουν τρεις πολιτικοί φυλακισμένοι καταδικασμένοι σε 10ετή φυλάκιση επειδή οργάνωσαν ένα δημοψήφισμα στην Καταλωνία είπε· μια κουβέντα πολύ πιο αναιδής και to the point απ’ το να έλεγε «ρε δεν κοιτάτε τα χάλια σας!». Και συνέχισε: Οι δικαστικές αρχές της Γερμανίας και του Βελγίου ζήτησαν απ’ τις ισπανικές αρχές να σταματήσουν αυτές τις με πολιτικά κίνητρα αποφάσεις. Κι αυτές απάντησαν ότι η Ισπανία έχει το δικό της δικαστικό σύστημα και οι άλλοι πρέπει να σέβονται τις αποφάσεις του. Αυτό είναι που απαιτούμε απ’ την Δύση στις σχέσεις της μ’ εμάς»….

Να θυμίσουμε ότι ο κυρ Josep Borrell είναι καταλανός, προφανώς όμως νομιμόφρων. Τι θα μπορούσε να απαντήσει; Απάντησε για λογαριασμό του η ισπανίδα υπ.εξ., μόνο για να κάνει την τραγωδία της επίσκεψης του Borrel (και των “φιλελεύθερων” καϋμών της ευρώπης…) Μαδριλένικη φάρσα:

… Στην Ισπανία δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι…» τιτίβισε. «… Υπάρχουν φυλακισμένοι πολιτικοί».

Δηλαδή; Η εκπρόσωπος του ρωσικού υπ.εξ. Maria Zakharova, γνωστή για την δεικτικότητά της, έσπρωξε τη μπάλα στην κενή εστία (πάντα μέσω της αρένας των antisocial media): «Ω! Τώρα έχω ένα καινούργιο δημοκρατικό ίνδαλμα, αυτή τη φορά γυναίκα. Λέγεται Arancha Gonzalez Laya».

Αυτά μπορεί να φαίνονται (ή και να είναι) χαριτωμένα. Δείχνουν ωστόσο την «ποιότητα» των δυτικών πολιτικών βιτρινών· και, κατά συνέπεια, τις δυνατότητες (όσες τους αναλογούν) διακυβέρνησης – σε – συνθήκες – ενδοκαπιταλιστικού – ανταγωνισμού.

Αν ήταν προπονητές ποδοσφαιρικών ομάδων θα πήγαιναν στο ταμείο ανεργίας με ρυθμό ένας την βδομάδα. Όμως προσλαμβάνονται μέσω εκλογών, οπότε μετράει αλλιώς.

(Συνεπώς μη θυμώνετε με τον ρημαδοΚούλη! Βρίσκεται στο μέσο όρο. Και είναι μάνατζερ / κόουτς της καλύτερης ομάδας του πλανήτη! Χάρη στην αντιστροφή της πραγματικότητας το ελλαδιστάν πάει για τον τελικό…. Έναν κάποιο, οποιοδήποτε τελικό…)

Ιικό φορτίο

Τετάρτη 10 Φλεβάρη. Το καταλάβατε; Υποθέτουμε ναι. Υπάρχει διαρροή – και προδοσία! Εκατομύρια προσωπικές στιγμές, καθημερινά (από “εκεί που και ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος του” όπως έλεγαν παλιά, πριν εμφανιστούν οι σφουγγοκωλάριοι…) συγκεντρώνονται στο αποχετευτικό σύστημα (the internet of shits ένα πράγμα) και καταλήγουν (για λόγους βιολογικού καθαρισμού) στα χέρια ειδικών. Που συλλέγουν, ζυγίζουν, μετράνε… Και αποκαλύπτουν τα μυστικά του πληθυσμού! Τα λύματα!!! Στα λύματα υπάρχουν τα κρυμμένα λήμματα της κοινωνικής ακολασίας!!! Κυρίες και κύριοι: το κατούρημα και το χέσιμο έχουν γίνει πια επικίνδυνες δραστηριότητες!

Όσοι / όσες έχουν κοινωνική ευθύνη (και είναι πολλοί απ’ ότι έχουμε καταλάβει) πρέπει να δράσουν αμέσως! Το ιικό φορτίο πρέπει να μειωθεί άμεσα – και όχι με τα γελοία ρημαδοκυβερνητικά μέτρα, που δείχνουν απλά το αδιέξοδο της τρομοεκστρατείας… Η ασταμάτητη μηχανή, πάντα αρωγός κάθε τίμιας προσπάθειας για το κοινό καλό, προς το παρόν έχει να προτείνει τα εξής:

Α) Χέσιμο και κατούρημα με τους παλιούς, γνωστούς, τρόπους τέλος! Η “νέα κανονικότητα” αρχίζει απ’ το παχύ έντερο! Το πρώτο (το χέσιμο) μόνο πάνω σε εφημερίδες (να μια έμπρακτη κριτική στους αλήτες – ρουφιάνους – δημοσιογράφους!) και μετά πακέτο στους κάδους γενικών σκουπιδιών… Το κατούρημα σε κουβάδες / γιογιό και (όπως παλιά, πριν εφευρεθούν οι αποχετεύσεις….) άδειασμα στο δρόμο (σε ώρες απαγόρευσης της κυκλοφορίας, που είναι πολλές). Οπωσδήποτε αυτά τα δύο θα πρέπει να γίνονται χώρια, πράγμα που θα χρειαστεί μια κάποια γυμναστική μυικής αυτοσυγκράτησης…

Β) Όσοι / όσες οδηγούν σκύλο και μαζεύουν τα κακάκια του στο πεζοδρόμιο (δεν είναι όλοι / όλες, τέλος πάντων…) αντί να τα πετάνε στους κάδους γενικών σκουπιδιών, να τα ρίχνουν στη χέστρα τους. Και την καθαριότητα στην πόλη θα υπηρετούν έτσι, αλλά και την βελτίωση των επιδημιολογικών δεικτών!

Η βασική ιδέα πίσω απ’ αυτές τις δύο άμεσες ενέργειες είναι η μεταστροφή της αποστροφής – των κοπράνων. Η ασταμάτητη μηχανή εμπνέεται απ’ την detournement των Καταστασιακών, και την προσαρμόζει στις σημερινές συνθήκες «έκτακτης ανάγκης»: οι σκύλοι χέζουν σαν άνθρωποι και οι άνθρωποι σαν σκύλοι. Κι όλοι ευχαριστημένοι – εκτός απ’ τις pfizer…

(Η μεσοπρόθεσμη προοπτική αυτής της διαδικασίας είναι να φανεί το λουρί…)

Μην σας παίρνει απο κάτω όμως! Ακούστε τον Boss και την μπάντα του… Ακούστε καλά!

Προβλήματα ορολογίας…

Τετάρτη 10 Φλεβάρη. Είπαν ότι απαγορεύεται να μιλάμε για γενετικό αναπρογραμματισμό των κυττάρων και, επιπλέον, ότι απαγορεύεται δια ροπάλου να μιλάμε για μεταλλάξεις…. Είπαν ότι είναι αντι-επιστημονικός τέτοιος ισχυρισμός…. Επειδή, είπαν, οι μεταλλάξεις αφορούν μόνο, ΜΟΝΟ, αλλαγές στο DNA… Και οι πλατφόρμες γενετικής μηχανικής είπαν, οι mRNA ας πούμε, δεν επεμβαίνουν στο DNA των ανθρώπινων κυττάρων…

Αλλά ύστερα (και χώρια) άρχισαν να λένε κάτι άλλο. Ότι ο τσαχπίνης μεταλλάσσεται… Μα…. έχει ο τσαχπίνης DNA; Όχι βέβαια! Οπότε; Οπότε οι αλλαγές που συμβαίνουν στο γενετικό υλικό του και ονομάζονται ‘μεταλλάξεις’ αφορούν το RNA του… Οπότε; Οπότε ακόμα και στο RNA αν γίνονται αλλαγές, ονομάζονται μεταλλάξεις…

Τι ισχύει λοιπόν; Ισχύει αυτό που συμφέρει τους δημαγωγούς και τους αφεντάδες τους; Αυτό είναι που λέγεται πια «επιστήμη»; Έτσι πρέπει να λέμε… Αλλά όχι! Εκείνο που ισχύει είναι το δεύτερο: οποιαδήποτε αλλαγή στο γενετικό υλικό λέγεται ‘μετάλλαξη’ – άσχετα με το πόσο επικίνδυνη είναι, και για ποιόν.

Οι ιοί μεταλλάσσονται, πράγματι. Ο αιρετικός Ιωαννίδης τις προάλλες φώναζε:

Μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν 13 μεταλλάξεις του κορωνοιού και διεθνώς χιλιάδες, ναι χιλιάδες και μάλιστα δεκάδες χιλιάδες είναι οι μεταλλάξεις του Sars Cov 2.
Δυστυχώς η δημοσιογραφία του τρόμου εστιάζει στις μεταλλάξεις αγνοώντας ότι όλοι οι ιοί μεταλλάσσονται.
Πάντως με στατιστικούς όρους δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν εάν η βρετανική μετάλλαξη είναι πιο θανατηφόρα, σίγουρα μεταδίδεται πιο γρήγορα αλλά δεν υπάρχουν ακόμη αξιόπιστα στοιχεία.
Το νοτιοαφρικανικό στέλεχος του κορωνοιού ίσως να είναι πιο επικίνδυνο, υπό την έννοια ότι έχει μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στον εμβολιασμό.
Ωστόσο πρέπει να καταστεί σαφές, επιστημονικά οι μεταλλάξεις αυτών των τύπων κορωνοιού είναι απόλυτα φυσιολογικές και 100% προβλέψιμες.
Όμως πρέπει να αναφερθεί ότι όσο περισσότερες είναι οι μεταλλάξεις, τόσο αυξάνεται το σημείο ισορροπίας για να επιτευχθεί η ανοσία της αγέλης.

Αυτό ισχύει για τις μεταλλάξεις των ιών, του τσαχπίνη συμπεριλαμβανόμενου. Δεν ισχύει όμως για τις μεταλλάξεις σε κύτταρα σύνθετων οργανισμών, όπως το είδος μας. Και σίγουρα όταν αυτές είναι εξαιρετικά κερδοφόρες, πριν φτάσει κάποιος να ψάχνει τις συνέπειές τους, πρέπει να ξέρει ποιοί και γιατί ωφελούνται. Ποιοι ωφελούνται και απ’ τα κεφαλοκλειδώματα της σκέψης παίζοντας με τις λέξεις.

Ο λεκτικός αποπροσανατολισμός δεν δημιουργείται μόνος του, ειδικά για τέτοια ζητήματα.

Φάρμακα;

Τρίτη 9 Φλεβάρη. … Ως πρόσφατα, η βιομηχανία εμβολίων της κίνας θεωρούνταν ένας σχετικά ήσσονος σημασίας παίκτης στην παγκόσμια αγορά. Αλλά ο αγώνας για την ανάπτυξη και την διανομή εμβολίων για τον covid-19 έδωσε στην Κίνα την ώθηση να αναβαθμίσει μαζικά τις ικανότητές της, καθιερωνόμενη σαν ένας βασικός παγκόσμιος προμηθευτής…

Αυτό είναι απόσπασμα από χθεσινό άρθρο στους “asia times” (φωτο επάνω). Η ασταμάτητη μηχανή συνδυάζει αυτήν την προφανή παραδοχή με αξιόπιστες αλλά όχι διασταυρωμένες πληροφορίες, ότι οι δυτικές φαρμακο-μαφίες (ή οι κυριότερες ανάμεσά τους) επιδίδονται ήδη σ’ έναν “αγώνα δρόμου” για να μην χάσουν το πλανήτη (τον οποίο ως πρόσφατα ηγεμόνευαν ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο) στέλνοντας πλασιέ σε διάφορα γεωγραφικά μήκη και πλάτη για να κλείσουν συμφωνίες· και (ως τώρα) τρώνε πόρτα…

Αν η αναλυτική / πολιτική προσέγγισή μας όλους αυτούς τους μήνες σχετικά με τις πραγματικές αιτίες της (βασικά δυτικής) υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας είναι σωστή (τέτοια την θεωρούμε!) τότε η πιο πάνω παράγραφος (όπως και όλο το άρθρο) συνοψίζει την όλο και πιο έντονα διαγραφόμενη ήττα του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος στην παγκόσμια αναμέτρηση με σημαία τον covid!

Το ρωσικό sputnik V ίσως να μην καίγεται (οικονομικά) για πελάτες στην ευρώπη – μόνο ο γεωπολιτικός συμβολισμός έχει κάποια σημασία. Η εταιρεία που το σχεδίασε, το κατασκευάζει και το προωθεί έχει κλείσει ήδη συμφωνίες και έχει κάνει τις πρώτες αποστολές σε 18 κράτη του πλανήτη, και έπεται άλλη μία μεγάλη παραγγελία από μεξικό που θα αρχίσει να ξεφορτώνεται στην Mexico City τον Μάρτη. (Για τα κινεζικά έχουμε γράψει πρόσφατα. Ένα ινδικό εμβόλιο κινείται επίσης «επιθετικά» στην «παγκόσμια αγορά»…).

Έχει επιπλέον ενδιαφέρον το ότι το ρωσικό και το κινεζικό κράτος συνεργάζονται (και δεν ανταγωνίζονται για την «παγκόσμια αγορά») κυρίως σ’ ότι αφορά τις αλυσίδες παραγωγής μεταξύ τους αλλά και έρευνες· αλλά και την αξιοποίηση εργοστασίων που υπάρχουν ήδη σε διάφορα κράτη του πλανήτη. Αυτό το τελευταίο λέγεται «προστιθέμενη αξία» και εξυπηρετεί τα κράτη / κεφάλαια που είναι πελάτες της Μόσχας και του Πεκίνου.

Ξεδιπλώνεται πια όλο και πιο καθαρά το επίδικο που για τους αιχμάλωτους της δυτικής υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας παραμένει ακόμα μυστηριώδες. Οι εντατικά κατασκευαζόμενοι και συντηρούμενοι φόβοι τους· τα «κυματιστά» πραξικοπήματα· η κατασκευή της «κρουσματοπανδημίας» και των κοινών δεξαμενών, είναι οι μορφές που αντιστοιχούν στην πρωταρχική συσσώρευση της (δυτικής) «βιομηχανίας της υγείας»!!! Οι έντιμοι και ενημερωμένοι μαρξιστές θα έπρεπε να το έχουν αναγνωρίσει αυτό προ πολλού: παντού και πάντα η πρωταρχική συσσώρευση είναι ταυτόσημη με την λεηλασία και την κατασκευή αναγκών και σπανιότητας στην ικανοποίησή τους!

Εκτιμάμε ωστόσο ότι το σχέδιο του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος δεν ήταν ακριβώς αυτό! Στην πιο άγρια εκδοχή της αυτή η βίαιη πρωταρχική συσσώρευση «αναγκών υγείας» προοριζόταν να γίνει κυρίως στην (θεσμικά λιγότερο οχυρωμένη) αφρική, την οποία οι δυτικές φαρμακο-μαφίες χρησιμοποιούσαν επί δεκαετίες σαν πεδίο πειραμάτων και «ευσπλαχνίας» – συχνά θανάτου. Συμπληρωματικά σε τμήματα της λατινικής αμερικής και της ασίας. Στις δυτικές μητροπόλεις το «κακό» και η «αντιμετώπισή» του μέσω γενετικής μηχανικής θα ερχόταν σε δεύτερο χρόνο· με απόδειξη αποτελεσματικότητας την «σωτηρία» της περιφέρειας. (Αυτή είναι η γνώμη μας, την οποία έχουμε παρουσιάσει έγκαιρα τους προηγούμενους μήνες).

Αλλά η ετοιμότητα του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και η απεριόριστη καπιταλιστική / κανιβαλική όρεξη των αφεντικών του έκαναν ένα πολύ σοβαρό στρατηγικό λάθος, όταν έσπευσαν να θεωρήσουν έναν ιό που εμφανίστηκε στην κίνα και όχι στη δυτική αφρική ή στις λατινοαμερικάνικες φαβέλες σαν κατάλληλη εκπυρσοκρότηση για την επίθεση που ετοίμαζαν χρόνια. Το ότι η «αφετηρία» ήταν ο στρατηγικός ανταγωνιστής (το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο) και όχι κάποιο κομμάτι της «περιφέρειας» στην οποία η δύση θεωρεί ότι έχει το «πάνω χέρι», μετέτρεψε τον χαρακτήρα του συγκεκριμένου πολέμου: δεν θα ήταν η (εύκολη, όπως φαντάζονταν οι δυτικοί) κατάκτηση της «περιφέρειας» και μετά η αποικιοποίηση του «κέντρου», αλλά το ανάποδο. Πρώτα αναμέτρηση του (δυτικού) «κέντρου» με το (ανατολικό) «κέντρο» για την ταχύτητα, την ποιότητα, τα χαρακτηριστικά και τα τεχνολογικά πλεονεκτήματα της «σωτηρίας». Και μετά τα υπόλοιπα…

Ε, αυτήν την «κεντρική» αναμέτρηση τα αφεντικά του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος την έχασαν ήδη απ’ τον περασμένο Απρίλη, χωρίς καν εμβόλια! Και δεν το κατάλαβαν, τυφλωμένα απ’ τις ρατσιστικές προκαταλήψεις τους. «Εισήγαγαν» (δήθεν) απ’ το Πεκίνο την μιλιταριστική πλευρά της διαχείρισης του covid (για να κατακτήσουν δια της βίας κατ’ αρχήν τις δυτικές κοινωνίες σ’ έναν βαθμό που να μοιάζει κοντινός με τον τρόπο που το κινεζικό καθεστώς κατέχει και ελέγχει την κινέζικη…) υποσχόμενα, ελπίζοντας, ότι σύντομα θα έχουν αρκετά τεχνολογικά τεχνολογικά πλεονεκτήματα ώστε να εκστρατεύσουν, να κατακτήσουν (ή να σιγουρέψουν) μεγάλα κομμάτια του υπόλοιπου πλανήτη.

Αν μπορούσαν να ξεκινήσουν την «γενετική επίθεση» (με υπερ-επαρκή ποσότητα «πυρομαχικών»…) τόσο στο δυτικό «κέντρο» όσο και στην «περιφέρεια» το περασμένο καλοκαίρι, είχαν ελπίδες να νικήσουν. Δεν μπορούσαν (αν και το ήθελαν πολύ). Απο εκεί και μετά κάθε βδομάδα, κάθε μέρα, περνούσε υπέρ του Πεκίνου.

Γιατί; Επειδή στις μεν δυτικές κοινωνίες έπρεπε να ανανεώνεται το «πάγωμα», τα πραξικοπήματα, για να αποφευχθεί η φυσική ανοσία των πληθυσμών· αλλά το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο έβαζε ήδη σε πλήρη λειτουργία τις μηχανές για την επέκταση ή/και την σταθεροποίηση της «εμβολιαστικής» / ανθρωπιστικής επιρροής του στον υπόλοιπο πλανήτη. Όπως είχε κάνει την περασμένη άνοιξη στέλνοντας χαμηλής τεχνολογίας υλικά (μάσκες, στολές, αναπνευστήρες) παντού όπου του ζητούνταν. Soft power λέγεται αυτό, και είναι δυτική εφεύρεση…

Το γεγονός ότι τόσο το κινέζικο όσο και το ρωσικό καθεστώς κάνουν ήδη εξαγωγές των αντι covid εμπορευμάτων τους χωρίς να έχουν πρώτα «εμβολιάσει τους δικούς τους πληθυσμούς», χωρίς όμως να προκαλείται αντίδραση απ’ αυτούς τους πληθυσμούς, οφείλεται (κατά την γνώμη μας…) στο ότι ΔΕΝ χρησιμοποίησαν τρομοκρατικές, δημαγωγικές μεθόδους για να τους πειθαρχήσουν / καταστείλουν! Δεν τους είπαν «θα πεθάνετε αν δεν εμβολιαστείτε!!» (όπως δεν το έκανε το Τόκιο, η Σεούλ και πολλά ακόμα κράτη του πλανήτη).

Με δυο λόγια Μόσχα και Πεκίνο φρόντισαν να διαμορφώσουν τέτοιους «εσωτερικούς όρους» διαχείρισης (στην πραγματικότητα: πολύ πιο ρεαλιστικούς) ώστε να είναι τα χέρια τους λυμένα για να κάνουν «εξωτερική πολιτική»· την ώρα που το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα εφάρμοζε στην έδρα του το τρομοκρατικό μοντέλο που κανονικά προόριζε για την «περιφέρεια», «δένοντας» έτσι τα δικά του (παρά τα όνειρά του).

Στρατηγικό λάθος! Το “Event 201” ήταν μια άσκηση επί χάρτου (για την γρήγορη και αποτελεσματική κυριαρχία της δυτικής υγιεινιστικής κυριαρχίας) στην οποία οι rivals δεν υπήρχαν… Ήταν ήσσονος σημασίας σ’ αυτό το πεδίο – όπως παραδέχεται και το άρθρο που μνημονεύσαμε στην αρχή… Για διακοσμητικούς και μόνο λόγους ήταν καλεσμένος σ’ εκείνη την άσηση και ένας εκπρόσωπος του κινέζικου CDC – και φυσικά (για την δυτική άποψη περί του κόσμου) κανένας απ’ την ιαπωνία, τη νότια κορέα ή την ρωσία… Έβγαινε απ’ όλους τους πόρους των οργανωτών και των συμμετεχόντων στο “Event 201”: ο δυτικός καπιταλισμός προορίζεται να (ξανα)σώσει τον κόσμο… Και ο κόσμος θα πρέπει να υπακούσει αν θέλει να σωθεί…

Η δυτική υπεροχή (ή, πιο σωστά, η δυτική πρωτοβουλία των κινήσεων) θα μπορούσε να ισχύσει μόνο αν ο «ιικός εχθρός» εμφανιζόταν μακριά απ’ τα εδάφη των rivals… Τότε και μόνον τότε θα μπορούσαν ίσως οι δυτικοί να τους κρατήσουν σε απόσταση απ’ τα σημεία των δικών τους υγιεινιστικών ιεραποστολών, δηλαδή τις ζώνες επιρροής τους… Απ’ την στιγμή όμως που εμφανίστηκε στην Wuhan, η γρήγορη και αποτελεσματική αντίδραση του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου αποδείχθηκε μια εξαιρετικά γρήγορη «ωρίμανση» των καπιταλιστικών δυνατοτήτων (που υπήρχαν ήδη διαθέσιμες) και στον τομέα της βιομηχανίας της υγείας, έναν τομέα όπου οι δυτικοί θεωρούσαν ότι δεν έχουν αντίπαλο. Κι ενώ τα δυτικά αφεντικά προσπαθούσαν (και συνεχίζουν να προσπαθούν) να εφαρμόσουν τις αποικιοκρατικές, ιμπεριαλιστικές μεθόδους τρόμου και κυριαρχίας που επί δεκαετίες χρησιμοποιούν σε βάρος των Άλλων μέσα στις δυτικές μητροπόλεις (αναγκαστικός όρος πια για την πρωταρχική τους συσσώρευση…) οι rivals κινούνται άνετα και αποτελεσματικά· κυρίως δε κυκλωτικά.

Κάνοντας και ξανακάνοντας «ασκήσεις», δηλώσεις, θεσμικές κινήσεις εδώ και χρόνια, τα αφεντικά του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, θεωρούσαν ότι θα έχουν οπωσδήποτε την πρωτοβουλία των (υγιεινιστικών) κινήσεων· κι άρα την άνεση να επιβάλουν τους όρους τους. Όταν εμφανίστηκε ένας «καινούργιος ιός» στην Wuhan «θυμήθηκαν» ότι έρχεται το τέλος του κινέζικου καπιταλισμού (το είπαν και το ξαναείπαν οι υπάλληλοί τους στα μέσα μαζικής εξαχρείωσης…) ως εάν η Ιστορία να τους έκανε ένα θεϊκό δώρο, βγάζοντάς απ’ τον δρόμο τους ένα σοβαρό εμπόδιο· πλην όμως σε άλλους τομείς. Αποδεικνύεται ένα χρόνο μετά ότι την στιγμή που πανηγύριζαν για το «Τσέρνομπιλ της κίνας» άρχιζε η ήττα τους στον πλανητικό ανταγωνισμό.

Τώρα; Τώρα στη δύση συνεχίζουν να μετράνε «κρούσματα» και κοινές δεξαμενές· αλλά οι rivals μετράνε διεθνείς παραγγελίες και κανονίζουν τις παραγωγικές και επιμελητειακές διαστάσεις της επέκτασής τους.

Τι συνέπειες θα έχουν όλα αυτά σ’ εμάς, τους εργάτες / υποτελείς; Χμμμμ…. Επ’ αυτού προσεχώς.