Σάββατο 2 Γενάρη. Μην βιαστείτε να απογοητευτείτε ή να φοβηθείτε (ακόμα)! Οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες, αφού απήλαυσαν μια 25αριά χρόνια (νεο)φιλελεύθερης ευδαιμονίας (για άλλες κοινωνικές τάξεις πραγματικής και για άλλες εικονικής…), ας πούμε απ’ τα μέσα των ‘80s ως τα τέλη των ‘00s· κι αφού η κατανάλωση (ή οι ελπίδες κατανάλωσης) έριξαν την μέση διανοητική ηλικία των υπηκόων εκεί που θα ήθελε ο Brzezinski (: tittytainment), βρέθηκαν σ’ έναν στροβιλισμό προσανατολισμών και κριτηρίων ακριβώς στην ιστορική στιγμή που (δεν) θα έπρεπε: της επιτάχυνσης και της εκτράχυνσης της μετάβασης, της Αλλαγής Παραδείγματος. Με δυο λόγια: οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες βρίσκονται πίσω, αρκετά πίσω, απ’ τα αφεντικά τους… Υπνοβατούσαν (σε σχέση με τις πραγματικές καπιταλιστικές εξελίξεις και τις συνέπειές τους) και με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία μοιάζουν σαν να «ξύπνησαν» μετά από απανωτά χαστούκια: πρησμένες, απ’ τον ύπνο και το ξύλο.
Αλλά η συνειδητοποίηση (κι ακόμα περισσότερο: η εργατική συνειδητοποίηση) του τι και γιατί συμβαίνει έχει δείξει κι άλλες φορές στο παρελθόν ότι μπορεί να καλύψει γρήγορα το χαμένο έδαφος, τον χαμένο χρόνο· αρκεί να κατακτήσει την αφετηρία της. Δύσκολο, επίπονο – αλλά καθόλου αδύνατο.
Ό,τι και να λένε οι κάθε είδους λακέδες, ο covid ήταν (και παραμένει) η δυναμική επικαιροποίηση του H5N1 («γρίπη των πτηνών») και του Η1Ν1 («γρίπη των χοίρων»). Ό,τι και να λένε οι κάθε είδους λακέδες η ιστορία των τελευταίων 20 χρόνων είναι υπαρκτή και δείχνει (έδειχνε έγκαιρα) τις τάσεις και τους προσανατολισμούς του δυτικού καπιταλισμού.
Και τώρα, πάλι, τα αφεντικά – αδίστακτα μέσα στην έπαρση των επιτυχιών τους – λένε τι επιδιώκουν. Χρειάζεται, φυσικά, η κατάλληλη «μετάφραση» των «προειδοποιήσεων» και των «απειλών» τους. Και δεν μπορεί: μια φορά με την «τρομοκρατική κρίση»· δεύτερη φορά με την «χρηματιστηριακή κρίση»· τρίτη φορά με την «υγιεινιστική κρίση»: περισσότεροι / ες θα αρχίσουν να απομυθοποιούν … την διεστραμμένη, πειθαρχική, υποτιμητική υγεία της καπιταλιστικής συσσώρευσης….