Κυριακή 17 Γενάρη. Τώρα η B’Tselem, ενώνοντας θαρραλέα την φωνή της με το διεθνές αντιφασιστικό κίνημα υπέρ των Παλαιστινίων, μεταφέρει σ’ όλους εμάς τους υπόλοιπους την ευθύνη για την συνέχεια. Και ξέρουμε ποιος είναι (ποιός πρέπει να είναι!) ο τελικός σκοπός.
Ο γνωστός εβραιο-αμερικάνος δημοσιογράφος Peter Beinart έσπασε το ταμπού των καθεστωτικών φιλο-απαρτχάιντ απόψεων στις ηπα το περασμένο καλοκαίρι μ’ ένα άρθρο του στο Jewish Currents, και ένα δεύτερο στους καθεστωτικούς new york times. Είναι κάποιος που δηλώνει ότι “άλλαξε γνώμη”:
… Δεν πιστεύω πια σ’ ένα Εβραϊκό κράτος… Η λύση των δύο κράτων είναι αδύνατη πια, και ο πλήρης έλεγχος του Ισραήλ πάνω σε εκατομμύρια Παλαιστινίων που στερούνται βασικά δικαιώματα θα οδηγήσει σε πόλεμο, ίσως ίσως και σε εθνοκάθαρση. Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι πρέπει τώρα να εργαστούν για να δημιουργήσουν ένα πλήρως δημοκρατικό διε-εθνικό κράτος που να αντιπροσωπεύει και την Εβραϊκή και την Παλαιστινιακή ταυτότητα, όπως το Βέλγιο ή η Βόρεια Ιρλανδία μετά την συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής…
Πιθανόν να πρόκειται για πρόταση συμβιβασμού απ’την μεριά του, μπροστά τον κίνδυνο της κατάρρευσης, αργά ή γρήγορα, του απαρτχάιντ. Πιθανόν, επίσης, οι συσχετισμοί δύναμης παγκόσμια και τοπικά δεν μην υπόσχονται ένα λαμπρό μέλλον σ’ ένα τόσο βάρβαρα αντιμουσουλμανικό κράτος σαν το ισραηλινό. Το δημοκρατικό (έστω, σύμφωνα με τα γνωστά δυτικά πρότυπα) διεθνικό κράτος μπορεί να φαίνεται δύσκολος στόχος, όχι όμως δυσκολότερος απ’ τον ίδιο στόχο που επιτεύχθηκε στη νότια αφρική.
Αρκετοί, με την συνηθισμένη βιασύνη των καφενείων, θα πουν ότι ακόμα κι αν όλη η ιστορική Παλαιστίνη απελευθερωθεί απ’ την ρατσιστική βία, η ταξική πραγματικότητα και διαστρωμάτωση θα παραμείνει ισχυρή – όπως έγινε μετά την δημιουργία του νέου νοτιοαφρικανικού κράτους. Ναι, αυτό είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο – ωστόσο οι Παλαιστίνιοι (και μαζί τους όλοι όσοι υποστηρίζουν τον αγώνα τους) δεν παλεύουν για μια όαση κομμουνισμού και αταξικής κοινωνίας στην άκρη της ανατολικής Μεσογείου! Ούτε οι ένοπλες οργανώσεις τους, άσχετα απ’ την ιδεολογία τους, υποσχέθηκαν ή υπονόησαν ποτέ κάτι τέτοιο εδώ και πάνω από 40 χρόνια. Συνεπώς θα ήταν προτιμότερο αν οι “μελαγχολικοί προφήτες” αυτού του είδους φρόντιζαν να κάνουν κάτι της προκοπής στα μέρη που ζουν, αντί να αμπελοφιλοσοφούν πρακτικά υπέρ του απαρτχάιντ.
Είναι βέβαιο ότι τόσο η υποκειμενική όσο και η αντικειμενική θέση της αραβικής και της ισραηλινής εργατικής τάξης στην απελευθερωμένη Παλαιστίνη θα είναι καλύτερη χωρίς τον στρατό παντού, τα τείχη παντού, την ρατσιστική βία παντού, τις φυλακές / κάτεργα. Και θα είναι ευκολότερο (ευκολότερο, όχι εύκολο!) να αποσαφηνιστούν οι αντίπαλοι, οι καπιταλιστικές και οι προσοδικές ελίτ – άσχετα απ’ την εθνικότητα ή την θρησκεία τους.
Είναι καιρός που η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία απορρόφησε τις δυνάμεις μας – και φυσικά αυτός ο πόλεμος του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα συνεχιστεί και θα ενταθεί τους επόμενους μήνες, ίσως και χρόνια. Ας διπλασιάσουμε λοιπόν την διαθεσιμότητά μας, για να χωρέσει στη σωστή τους θέση κι όλα όσα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα.
Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα ελεύθερη Παλαιστίνη!