Year: 2020

Απλή απροσεξία;

Σάββατο 9 Μάη. Είναι πολλοί, πάρα πολλοί στις πρωτοκοσμικές δυτικές κοινωνίες, που έχοντας μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς τους, θεωρούν τους φόβους τους ιδιωτική υπόθεση. Πιστεύουν, δηλαδή, ότι φοβούνται με πλήρη συναίσθηση τόσο του περιβάλλοντός τους όσο και των εαυτών τους των ίδιων. Γι’ αυτό και συνήθως είναι αδιάλλακτοι «υπερασπιστές» των φόβων τους, ακόμα κι αυτοί οι φόβοι τους ταλαιπωρούν.

Εκείνο που δεν θέλουν να καταλάβουν όλοι αυτοί, είναι ότι οι φόβοι (τους) έχουν κρατικοποιηθεί / επιχειρηματοποιηθεί! Δεν καταλαβαίνουν ότι με την εξαίρεση κάποιων ακραίων και παράξενων φοβιών, ο κύριος όγκος των φόβων δεν είναι καθόλου ατομικός / ιδιωτικός. Είναι εκροή της οργανωμένης παραγωγής φόβων.

Δεν υπάρχει τίποτα μυστικό ή συνωμοτικό στην διαπίστωση ότι όλοι οι μεγα-φόβοι παράγονται κεντρικά· και δεν έχουν καμμία σχέση με την έτσι κι αλλιώς τελειωμένη προ πολλού αναμέτρηση του ζώου άνθρωπος με άλλους ζωϊκούς οργανισμούς. Είναι φόβοι μεσολαβημένοι, κατεργασμένοι, οργανωμένοι. Η προηγούμενη φορά που το σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου έκανε (ξανά και ξανά) πανηγυρική επίδειξη της τρομοπαραγωγής του ήταν η «ισλαμική τρομοκρατία» (και ο «πόλεμος εναντίον της»). Όποιος αρνούνταν να υιοθετήσει την «απειλή κατά της ζωής, της ασφάλειας και του πολιτισμού μας» κρατώντας απόσταση, διανοητική και συναισθηματική, από εκείνη την τρομοπαραγωγή, θα έβλεπε το «θρίλερ»: την σκηνοθεσία της τρομοπαραγωγής, το σενάριό της, τον φωτισμό της, τις ασυνέχειες και τις αντιφάσεις της. Θα έβλεπε ότι η τρομοπαραγωγή είχε συγκεκριμένη προέλευση, συγκεκριμένους «χειριστές» και συγκεκριμένους στόχους.

Τα αφεντικά και οι λακέδες τους, «ειδικοί» και «ανειδίκευτοι», έχουν προ πολλού επιδείξει όχι μόνο τις δυνατότητες αλλά και την πρόθεσή τους να παράγουν φόβους για μαζική χρήση. Σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή δεν εκπλήσσεται: μέσα από τα διαδοχικά επεισόδια τρομοπαραγωγής όποιος κρατάει αποστάσεις μπορεί εύκολα να δει όλο το «έργο». Κυρίως μπορεί να καταλάβει την σκοπιμότητά του κάθε φορά. Μπορεί ακόμα ακόμα να αρχίσει να υποψιάζεται τι σημαίνει «συγκινησιακή υπεραξία» (αν μας επιτρέπεται η κατάχρηση του όρου).

Η ψυχο/συναισθηματική χειραγώγηση των υπηκόων είναι πρακτική τουλάχιστον ενός αιώνα: λέγεται «διαφήμιση» (ή «δυσφήμιση»). Και στις δύο λέξεις υπάρχει κάτι πρωτόγονο, που πάντα λειτουργεί: η φήμη. Πέρα απ’ αυτόν τον μόνιμο πρωτογονισμό, αφενός οι τεχνολογίες προπαγάνδας (: media κάθε είδους) και αφετέρου οι «επιστήμες του ανθρώπου» (ψυχολογία, κοινωνιολογία, ανθρωπολογία, νευρολογία, κλπ) έχουν δείξει ιδιαίτερο ζήλο επί δεκαετίες στο να διαμορφώνουν «εργαλεία» ελέγχου πληθυσμών. Και εξελίσσονται. Όχι εντυπωσιακά, αλλά εξελίσσονται.

Είναι παντοδύναμες αυτές οι τεχνικές; Όχι φυσικά! Αλλά η αποτυχία τους εξαρτιέται απ’ την διανοητική, πολιτισμική, και ψυχοσυναισθηματική κατάσταση των targets τους. Η πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ήταν (και παραμένει), στην πραγματικότητα, ιδιαίτερα χοντροκομμένη· και, παρά την θέληση των αφεντικών της, αρκετά «διαφανής» για το που, τι και πως σημαδεύει.

Όμως η κριτική επίγνωση της πραγματικότητας δεν πέφτει απ’ τον ουρανό· ούτε είναι επίδομα που δίνουν καλωσυνάτες κυβερνήσεις. Όσοι (και η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή ανάμεσά τους) επέμειναν απ’ την αρχή να συγκρίνουν τον covid-19 με τις εποχιακές γρίπες (εξαιρετικά φονικές παγκόσμια!) δεν το έκαναν από πτωματολαγνεία! Αλλά για υποδείξουν αυτό: αν φοβάσαι το ένα και δεν φοβάσαι το άλλο ψάξε επειγόντως να βρεις ποιός σ’ έκανε να αγαπήσεις αυτόν τον συγκεκριμένο φόβο, τώρα. Κι αν βρεις την απάντηση ή έστω αναρωτηθείς γι’ αυτό τότε, επειδή θα έχεις πάρει μιαν απόσταση απ’ τον φόβο, το κουβάρι θα αρχίσει να ξετυλίγεται…

Οτιδήποτε άλλο είναι προφάσεις εν αμαρτίαις…

I heard it from WHO…

Παρασκευή 8 Μάη. …Δεν πρόκειται για επινόηση δικιά μου. Η επιστημονική κοινότητα της χώρας ακολουθεί τις ευρωπαϊκές οδηγίες, την επιστημονική πρακτική, δεν εξυπηρετούμε καμιά σκοπιμότητα… Οι οδηγίες του ΠΟΥ σχετικά με την ταξινόμηση των θανάτων με συγκεκριμένα κριτήρια είναι σαφείς. Οποιοσδήποτε θάνατος με θετική PCR (μοριακό έλεγχο για τον κορωνοϊό) δεν θα πρέπει να αποδίδεται σε άλλη αιτία χωρίς ξεκάθαρη αιτιολόγηση…

Τάδε έφη ο αρχι-ιερέας της «προσευχής των 6.00», μιλώντας προχτές προφανώς και εκ μέρους της επιτροπής σοφών (κάτι σαν η «ιερή σύνοδος του Μεγάλου Φόβου»…) για να δικαιολογήσει … την «κοινή δεξαμενή»….

Καμμία έκπληξη εκ μέρους της ασταμάτητης μηχανής. Απ’ την αρχή αυτό υποστήριζε: ότι πρόκειται για διεθνή συμμορία!! Το ότι ο κυρ Σωτήρης λέει «ο π.ο.υ. μας το είπε» βοηθάει. Είναι γνωστό ότι ο θρυλικός «παγκόσμιος οργανισμός υγείας» είναι παραπάγαζο των big pharma, όπως επίσης και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος· σίγουρα της φράξιας που εκπροσωπεί ο κυρ Βασίλης, ο άρχοντας των Θυρών. (Ψηφιακών και μη…)

Βοηθάει και για άλλο λόγο. Επειδή ο π.ο.υ. είναι αυτό που είναι, αξιοποιεί μια σοβαρή τεχνική αδυναμία του PCR: όπως έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά, αυτός ο τρόπος εντοπισμού του covid-19, «βγάζει κόκκινο» ακόμα κι αν ο ιός είναι νεκρός· ακόμα κι αν έχει αρχίσει να διαλύεται. Ευαισθητοποιείται το PCR ακόμα και με νεκρά υπόλοιπα του covid-19· πράγμα που οδηγεί σε «λάθος θετικά» αποτελέσματα· κάτι που επιστημονικά είναι βαρύ ολίσθημα, επιχειρησιακά όμως είναι ταμάμ για «χρεώσεις θανάτου»….

Βέβαια το συγκεκριμένο παραμάγαζο δεν έχει εξουσία να επιβάλλει την «σωστή εκδοχή» για το θανατόμετρο του covid-19. Καμμία εξουσία δεν έχει, για τίποτα. Συμβουλές δίνει, προτάσεις κάνει… το μάτι κλείνει… Αν σε κάποιον δεν αρέσουν αυτά τα κόλπα ή αν κάποιος βρίσκει τις ιδέες του π.ο.υ. ανήθικες, απλά δεν τις εφαρμόζει. Που πάει να πει πως αν θέλεις μπαίνεις στη διεθνή συμμορία… Αν δεν θες, δεν μπαίνεις…

Kι αν στα πολυζαλίζει ο world health organization, αλλάζεις σταθμό και ακούς… The Who!

Δεν θα μας ξανακοροϊδέψετε!!! (We won’t get fooled again…)

What are you talking about?

Παρασκευή 8 Μάη. Το τελευταίο και, από κάποιες απόψεις, το πιο δυνατό κτύπημα του αρχι-ιερέα ήταν αυτό (η ίδια δήλωση), που δείχνει – μέσα στην τιμιότητα / ωμότητά του… – τι ακριβώς είναι η τεχνοεπιστημονική αντίληψη:

… Ο θάνατος είναι πολυπαραγοντικό φαινόμενο…. Ωστόσο για να μην εμπίπτει στη λίστα των θυμάτων κορωνοϊού κάποιος ασθενής θα πρέπει να βγει αρνητικός στον ιό, να περάσει καιρός και τότε ο θάνατός του να αποδοθεί σε άλλη αιτία…

Για δυο λεπτά! Για ποιό πράγμα γίνεται η κουβέντα; Για έναν ιό που μπορεί, υπό ορισμένες συνθήκες, να δημιουργεί επιπλοκές τέτοιες που το επιβαρυμένο ανοσοποιητικό κάποιου ασθενούς δεν μπορεί να κουμαντάρει; Ή για την Έβδομη Σφραγίδα του Μπέργκμαν; Τι πάει να πει ότι «για να μην σε πετάξουν στη κοινή δεξαμενή» (αυτήν την τόσο χρήσιμη για τα πραξικοπήματα και την αναδιάρθρωση δεξαμενή θανάτου…) πρέπει:

Α) Να σου γίνει τεστ και να βγει «αρνητικό»…

Β) Να περάσει καιρόοοοοοος…

Γ) Να πεθάνεις (διάολε!) αλλά να σου κάνουν την χάρη να σε δηλώσουν όχι σαν «πιθανός covid-19, δεν τον τσεκάραμε, βάλτον στο σωρό» αλλά… τον σκότωσε ο γείτονας για κτηματικές διαφορές… γκαραντί!

… ενώ ΔΕΝ πρέπει:

απλά, πολύ απλά, να διαγνωστεί υπεύθυνα και έγκυρα ότι πέθανες από τις επιπλοκές που προκάλεσε ο covid-19 και μόνον αυτός;

Αυτό το «αν δεν έρθεις με ανοιγμένο κεφάλι» – και δεν ζήσεις – θα σε ρίξουμε στην «κοινή δεξαμενή» είναι ιατρική ή πόκερ ανάμεσα σ’ έναν νεκροθάφτη κι έναν στατιστικολόγο;

Τελικά πρέπει νάχεις «χοντρό μέσο» για να γλυτώσεις την «κοινή δεξαμενή»!

(φωτογραφία: Πλάνο απ’ την Έβδομη Σφραγίδα (The Seventh Seal).

Μαύρος άρχοντας (δεξιά): – Ρε συ, δεν φαντάζομαι να έχεις κανάν covid-19 και με κολλήσεις στα καλά καθούμενα εδώ που παίζουμε με τον δικό σου θάνατο…

Αντώνιος Μπλοκ, ιππότης (αριστερά): – Όχι ρε, μαλάκας είσαι; Έχω μόνο πανούκλα, σύφιλη και λέπρα…

Μαύρος άρχοντας: – Α, εντάξει. Έχε το νου σου να σου βάλουν την σωστή σφραγίδα, γιατί το έχουν κάνει μπουρδέλο εκεί επάνω, και είναι ικανοί να σε πετάξουν σε λάθος σωρό…

Αντώνιος Μπλοκ: – Άσε τις κουβέντες και χάσε τον πύργο σου…

Μαύρος άρχοντας: – Εγώ θα χάσω τον πύργο μου, κι εσύ την ζωή σου…)

Τσιγάρα για τον «πολιτικό κρατούμενο»!..

Παρασκευή 8 Μάη. Μέσα σ’ αυτόν τον κακό χαμό υπάρχει μια ψυχή που ζει το δικό της μαρτύριο. Θα προτιμούσε να μην έχει σπουδάσει νομική, αλλά ιατρική… νάταν τώρα φημιστός λοιμωξιολόγος / θανατολόγος… να ακολουθεί τις συνταγές του w.h.o. και να τον λατρεύει το πόπολο…

Ο πρώτος αγνός και άδολος έρωτας του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, του εξοχότατου υπουργού εξωτερικών με το που ξεκίνησε την καριέρα του το περσινό καλοκαίρι, πάει κατευθείαν για τα κάγκελα. Και βαθιά. (Η αλήθεια είναι πως τριβόταν για καιρό στη γκλίτσα…) Τί έγινε;

Πριν 5 ημέρες, στις 3 Μάη, ντόπιοι εντόπισαν «περίεργα φουσκωτά» να αποβιβάζουν ενόπλους στην ακτή της la Guaira, στη μέση περίπου της βόρειας ακτογραμμής της βενεζουέλα. Ο στρατός έδρασε γρήγορα και έδεσε 13 άτομα, “φορτωμένα”. Πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι δύο απ’ τους «περίεργους μισθοφόρους» ήταν αμερικανικά «νοικιασμένα πιστόλια»… Με πολύ υψηλές διασυνδέσεις στο ρημαδοκουναβιστάν.

Το κουβάρι ξετυλίχτηκε γρήγορα, καθώς την ευθύνη για την αποτυχημένη (όσο και βλακώδη…) εισβολή στη βενεζουέλα την ανέλαβαν αυτοί που την οργάνωσαν: ένας Jordan Goudreau, παρασημοφορημένο πεζοναυτοφασιστόμουτρο του αμερικανικού στρατού (με “επαίνους” απ’ την κατοχή του ιράκ και του αφγανιστάν…) με άκρες ψηλά στην Ουάσιγκτον· κι ένας Cliver Alcala Cordones, πρώην αρχικαραβανάς στη βενεζουέλα.

Πέρα, όμως, απ’ τις αμερικανικές διασυνδέσεις το φασιστότσουρμο Goudreau (που δήλωσε ότι είχε σκοπό να προκαλέσει εμφύλιο στη βενεζουέλα, να δέσει τον Maduro, και να τον στείλει πακέτο στις ηπα…. μπούρδες! θα τον καθάριζε…) είχε κι ένα αφεντικό στο Caracas. Το μαντέψατε: τον Guaido. Που, σύμφωνα με αποκαλύψεις της καθεστωτικής washington post, είχε δημιουργήσει τον περασμένο Αύγουστο κάποια «στρατηγική διοίκηση», για την οργάνωση πραξικοπήματος στο Caracas με αμερικανική χρηματοδότηση. Πιο συγκεκριμένα ο Goudreau είχε υπογράψει συμβόλαιο με τον Guaido ύψους 213 εκατομυρίων δολαρίων…

Τώρα πια υπάρχουν όλα τα στοιχεία για να κατηγορηθεί ο αγνός και άδολος έρωτας του ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα, o Guaido, για όλα τα είδη των προδοσιών… Προλαβαίνει – δεν προλαβαίνει να την κάνει… Αν, παρ’ ελπίδι, του συμβεί το χειρότερο (το καλύτερο για τους βενεζουελάνους…) ο γενναίος έλληνας υπ.εξ. που τον έχει αναγνωρίσει (η σχέση τους είναι νόμιμη δηλαδή…) ξέρει τι πρέπει να κάνει…

(Σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι ευφάνταστοι σχεδιαστές της εισβολής στη βενεζουέλα την είχαν ονομάσει «operation gideon». Αυτό ήταν το όνομα μιας επιχείρησης εκκαθάρισης 1.500 ντόπιων αράβων / παλαιστίνιων απ’ την ευρύτερη περιοχή της Beit She’an, το 1948…

Τί δουλειά είχε ο Gideon στη λατινική αμερική; Τί έμπνευση ήταν αυτή; Άγνωστες οι βουλές…)

(φωτογραφία: Ένας απ’ τους επίδοξους απελευθερωτές της βενεζουέλα – αυτός μπροστά, με την ιατρική μάσκα… Άραγε τα συμβόλαια που υπογράφουν περιλαμβάνουν κανονική μισθοδοσία ακόμα κι αν καταλήξουν φυλακή;)

Το διπλό αφεντικό 4

Παρασκευή 8 Μάη. Τα λίγα αλλά χαρακτηριστικά παραδείγματα απ’ το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο (δες το διπλό αφεντικό 1 έως 3, χτες) δείχνουν πως η μετάβαση απ’ την “παθητική” πολιτική επιδότησης των ανέργων στην “ενεργητική” πολιτική διαχείρισης του εφεδρικού στρατού (των ανέργων), μια μετάβαση που ήδη εξελίσσεται (με διαφορετικούς ρυθμούς αλλά εξελίσσεται) σε διάφορα δυτικά κράτη, δεν είναι η ηθικοπλαστική εκστρατεία κατά των “τεμπέληδων” που κάνουν “κατάχρηση του κράτους πρόνοιας”. Είναι Αλλαγή Παραδείγματος.

Ακόμα και υπό κεϋνσιανές προδιαγραφές (και όμοια υπό νεο-φιλελεύθερες), τα λεγόμενα “δημοκρατικά” καθεστώτα της δύσης αναγνώριζαν ότι το υποκείμενο εργάτης / εργάτρια, μισθωτός / μισθωτή, είναι ελεύθερος (έστω σε εισαγωγικά αν συνυπολογίσουμε τους ενδημικούς καταναγκασμούς του καπιταλισμού…) να επιλέγει το είδος της δουλειάς που μπορεί (ή θέλει) να κάνει· και τον εργοδότη. Το σχήμα ότι δύο ελεύθεροι παράγοντες, δηλαδή αυτός που θέλει να αγοράσει εργατική δύναμη κι αυτός που θέλει να πουλήσει την εργατική του δύναμη, συναντιώνται και διαπραγματεύονται την τιμή του “εμπορεύματος εργατική δύναμη” είναι το βασικό συστατικό εκείνου που ονομάζεται “αγορά εργασίας”.

Υπό νεοφιλελεύθερες προδιαγραφές μάλιστα (τις τελευταίες δεκαετίες) η ύπαρξη συνδικάτων που διαπραγματεύονται αυτήν την τιμή (και τα υπόλοιπα: συνθήκες εργασίας, κλπ) θεωρήθηκε ανάθεμα για την ομαλή λειτουργία μιας πλήρως ελεύθερης “αγοράς εργασίας”. Οι νεοφιλελεύθεροι θεωρητικοί και πολιτικοί υποστήριζαν ότι η ύπαρξη των συνδικάτων εμποδίζει την “ένας προς έναν” διαπραγμάτευση για την τιμή και τους όρους αξιοποίησης του εμπορεύματος εργατική δύναμη, που είναι η μόνη εντελώς ελεύθερη διαδικασία, δημιουργώντας καρτέλ (εργατικό)…. Πάνω στην ίδια σύλληψη της “ελευθερίας πώλησης της εργατικής δύναμης” στήθηκε και όλη η ρητορική περί Ανθρώπινου Κεφαλαίου, που έχει υπάρξει το διαμάντι στο στέμμα του νεοφιλελευθερισμού… Και, ως γνωστόν, έγινε με ενθουσιασμό δεκτή απ’ τους πάντες. “Δεξιούς” κι “αριστερούς”…

Το να εμφανίζεται, λοιπόν, στη σκηνή η μορφή – κράτος σαν ο αποφασιστικός μηχανισμός διαχείρισης των ανέργων σημαίνει, επίσης, ότι η μορφή – κράτος αναλαμβάνει να γίνει εσωτερικό δομικό στοιχείο της “αγοράς εργασίας”. Όχι σαν κανονικός εργοδότης· όχι με “προσλήψεις στο δημόσιο”. Αλλά σαν “στρατηγός” που έχει βρει τρόπο να κατευθύνει τμήματα του “εφεδρικού στρατού” προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση, συμπεριλαμβανόμενης οπωσδήποτε της καθαρά ιδιωτικής σφαίρας του καπιταλισμού.

Ποιός είναι ο τρόπος; Και ποιό είναι το βαθύτερο πολιτικό νόημα αυτής της κρατικής “ενεργητικής διαχείρισης”;

Το διπλό αφεντικό 5

Παρασκευή 8 Μάη. Η υπαρκτή ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι ο τρόπος με τον οποίο η μορφή – κράτος έχει υλοποιήσει ήδη σε κάποιο βαθμό αυτήν την Αλλαγή Παραδείγματος (και ετοιμάζεται για πολύ περισσότερα) είναι κάτι που μοιάζει σε επιδόματα. Ενώ όμως η λέξη “επίδομα” θυμίζει το παλιό μοντέλο, την οικονομική στήριξη δηλαδή εκείνων που έχουν βρεθεί εκτός “αγοράς εργασίας”, η λειτουργία είναι ανάποδη. Τώρα (εδώ και καιρό σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη) το κρατικό επίδομα δίνεται υπό τον όρο της εργασίας· της εργασίας, μάλιστα, που πιθανότατα υποδεικνύει η ίδια η μορφή – κράτος.

Ήταν, άραγε, αναγκαστική αυτή η λειτουργική αντιστροφή επειδή οι άνεργοι / ες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα είχαν γίνει τεμπελχανάδες που την κουτσοέβγαζαν με τα “επιδόματα ανεργίας” αράζοντας στα πάρκα; Τέτοια ήταν η ρητορική απ’ την μεριά των κράτων στη διάρκεια της μετάβασης απ’ το ένα Παράδειγμα (την “επιδότηση της ανεργίας”) στο άλλο (την “επιδότηση της εργασίας”). Και έμοιαζε πειστική, ταΐζοντας τον κοινωνικό δαρβινισμό: γιατί εμείς που δουλεύουμε να πληρώνουμε, μέσω των κρατήσεων που γίνονται στους μισθούς μας, αυτά τα κοπρόσκυλα που βαριούνται να δουλέψουν;

Παρότι η ηθική της εργασίας (σε καπιταλιστικές, εμπορευματικές συνθήκες) χρησιμοποιείται πράγματι και απ’ τα αφεντικά και απ’ το κόμμα τους (το κράτος), δεν ήταν “ανήθικα” τα κράτη όταν επιδοτούσαν-τους- ανέργους! Εκείνο που άλλαξε ήδη απ’ τα τέλη του 20ου αιώνα, κι εκείνο που διείδε το γερμανικό κράτος έγκαιρα, δεν ήταν η αύξηση της “ανηθικότητας” μεταξύ των (πιθανών, μελλοντικών) μισθωτών… Ήταν η αλλαγή της σύνθεσης της (νέας) εργατικής τάξης. Ήταν η επιτυχία της μαζικής μικροαστικοποίησής της! Όλο και πιο “φορτωμένοι” με πτυχία, σπουδές και πιστοποιητικά γνώσεων νεαροί και νεαρές, όλο και περισσότεροι τέτοιοι, που αρνούνταν να δουλέψουν σε τομείς που θεωρούσαν υποτιμητικούς για τα προσόντα τους.

Για να το πούμε διαφορετικά. Αυτή η μυθικά ελεύθερη “αγορά εργασίας”, όπου δήθεν ελεύθερα συναντιούνται αυτοί που πουλάνε κι αυτοί που αγοράζουν εργατική δύναμη (συμπεριλαμβανομένων των γνώσεων, των ταλέντων, των διαθέσεων…) για να διαπραγματευτούν ένας προς έναν την τιμή της, άρχισε να γίνεται “προβληματική” για την πραγματική ταξική διαστρωμάτωση του post-industrial, τριτογενοποιημένου καπιταλισμού, απ’ την στιγμή που μεγάλωνε η απόσταση ανάμεσα στις «προσδοκίες» των εκατομμυρίων Εαυτών Κεφάλαιο και την παραγωγική δομή και πραγματικότητα. Μέσα στον εφεδρικό στρατό, μέσα στους επιδοτούμενους ανέργους, δεν ήταν πια μόνο ανειδίκευτοι ή μισο-ειδικευμένοι βιομηχανικοί εργάτες των οποίων τα αφεντικά είχαν βαρέσει κανόνι. Ήταν, όλο και περισσότερο, skilled ή και high skilled εν δυνάμει καλοπληρωμένοι μισθωτοί του τριτογενούς, που προτιμούσαν τα όποια επιδόματα ανεργίας απ’ την εμπλοκή σε «βρώμικες», «κουραστικές», «σωματικές» δουλειές, που υποτιμούσαν τα προσόντα και την ιδέα που είχαν διαμορφώσει για τους Εαυτούς τους. Η μηχανή της εκπαίδευσης, έχοντας γίνει η ίδια ένας εμπορευματικός κύκλος ανεξάρτητος απ’ τις “ανάγκες της αγοράς εργασίας”, ξέρναγε και ξερνάει πολλοί περισσότερους Εαυτούς-Κεφάλαια απ’ όσους μπορούν να αξιοποιηθούν σαν τέτοιοι…

Αυτή η ανισορροπία έμελλε να γίνει εντονότερη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’00 εξαιτίας εκείνου που ονομάστηκε τεχνολογική ανεργία. Πρακτικά, εκείνος ή εκείνη που αποφασίζει να σπουδάσει το Α ή το Β, κάνει τις επιλογές του με βάση τα κριτήρια που έχει (ή νομίζει πως έχει) απ’ την γνώση που έχει (ή νομίζει πως έχει) για την αγορά εργασίας την στιγμή που αποφασίζει. Μετά από 8 ή 10 χρόνια, όταν πια θεωρεί εαυτόν/ήν «έτοιμο για την επαγγελματική εκτόξευση» τα δεδομένα της αγοράς εργασίας μπορεί να έχουν αλλάξει. Αλλάζουν, μάλιστα, όλο και πιο γρήγορα…

Ο όρος «τεχνολογική ανεργία» λοιπόν δεν θα έπρεπε να εννοηθεί με την στενή έννοια του οι μηχανές πετούν τους ανθρώπους έξω απ’ τις δουλειές. Αλλά υπό την ευρεία έννοια του η διαρκής τεχνολογική αναδιάρθρωση δημιουργεί μόνιμη ρευστότητα στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της (καπιταλιστικής) αγοράς εργασίας· και αυτή η ρευστότητα είναι πάντα μεταγενέστερη, ετεροχρονισμένη σε σχέση με την στιγμή που το Εγώ Κεφάλαιο επιλέγει τις γνωσιολογικές επενδύσεις που θα κάνει.

Ακριβώς γι’ αυτό η ενεργητική διαχείριση της ανεργίας / εργασίας απ’ την μορφή – κράτος εμφανίστηκε μαζί με επιπλέον εξαρτήματα. Όπως η δια βίου εκπαίδευση… Τίποτα δεν κρύφτηκε απ’ την μεριά των κρατών / αφεντικών. Το γεγονός ότι τα περισσότερα παρανοήθηκαν απ’ την συντριπτική πλειοψηφία των ενδιαφερόμενων, αφορά δυστυχώς αυτούς κι αυτές. Εμάς δηλαδή…

(συνέχεια στα επόμενα…)

Εναλλακτική ιατρική…

Πέμπτη 7 Μάη. Αν κάτι εμποδίζει την αναπνοή και καίει τα πνευμόνια είναι φίλος ή εχθρός του covid-19; Φίλος είναι, σύμμαχος αληθινός!!! Εξάλλου το έχει πει κι ο ίδιος (ο covid-19): όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ασφυξιογόνο!

Ο covid-19 αντέχει στη μεγάλη θερμοκρασία; Όχι βέβαια! Συνεπώς η φωτιά είτε τον απομακρύνει είτε τον καίει.

Μ’ αυτά τα απλά και γνωστά δεδομένα, αν κριτήριο είναι το δίπολο covid-19 / anti-covid-19, τότε είναι σαφές ότι η κρατική καταστολή είναι νοσηρή, νοσηρότατη· και τα μπάχαλα θεραπευτικά.

Τί μπορεί όμως να περιμένει κανείς απ’ το κράτος; Να αναγνωρίσει τις τολμηρές μεν αλλά καίριες εμπνεύσεις της ιατρικής – απ’ – τα – κάτω;

Καλύτερα μιας ώρας αγάπη και φιλιά, παρά 40 μέρες TV και Χαρδαλιά! Αναρχικό σύνθημα, γραμμένο κοντά στην πλατεία Πρωτομαγιάς. Ωραίο, με ρυθμό, εύστοχο και ευρηματικό.

Αυτό είναι «διασάλευση πολιτεύματος» – σίγουρα!

Ζήτω το πλεξιγκλάς!

Πέμπτη 7 Μάη. Γράψαμε πριν 2 μέρες για την ιταλική πρόταση για την προστασία των χρυσοφόρων επιχειρήσεων “παραλιακής ξάπλας” και των πελατών τους απ’ τον αιμοβόρο covid-19.

Αλλά και οι έλληνες επιχειρηματίες δεν πάνε πίσω. (Ευχαριστούμε τον Α. για την ενημέρωση). Η συγκεκριμένη περίπτωση συμπυκνώνει αυτό που είναι η καρδιά του έλληνα επιχειρηματία της αρπαχτής (σε οποιονδήποτε τομέα), και περιγράφεται με μια μονάχα λέξη: παράγκα!

Τί κάνεις για να πολεμήσεις τον αιμοβόρο covid-19 παρά θίν’ αλός; Πας σε μια μάντρα οικοδομών κι αγοράζεις φτηνά κουφώματα / κάσες παραθύρων… Βάζεις κι ένα καδρονάκι στην κόντρα για να στερεώσεις κάπως τον μπερντέ… Και ιδού: ξαπλώστε κόσμε!

Οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση

Πέμπτη 7 Μάη. Ποιοί είναι οι πιο αρμόδιοι να προτείνουν λύεσεις για το post-covid μέλλον; Ο κυβερνήτης της Ν. Υόρκης Andrew Cuomo, που πρόλαβε να φορέσει κι αυτός το φωτοστέφανο του «πολεμιστή» κατά του ιού (που κτύπησε, κυρίως, τις υποβαθμισμένες γειτονιές της πόλης, και κόσμο περιθωριοποιημένο…), δεν αμφιταλαντεύτηκε. Επικεφαλής της σχετικής «blue ribbon commision» που θα αναδιαρθώσει τα συστήματα υγείας και παιδείας στην πολιτεία, είναι οι κ.κ. Mike Bloomberg (δισεκατομμυριούχος, πρώην δήμαρχος της Ν. Υόρκης, φιλάνθρωπος), Bill Gates (δισεκατομμυριούχος, ιδιοκτήτης της microsoft, φιλάνθρωπος, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υγεία του πλανήτη) και Eric Schmidt (δισεκατομυριούχος, πρώην ceo της google).

Θα σκεφτείτε: Αυτά είναι χοντροκομμένες αμερικανιές… Το παραχοντραίνουν φόρα μόστρα… Σωστά. Απλά, την επόμενη φορά που κάποιοι θα παραστήσουν πως δεν έχουν ιδέα ποιά αφεντικά (ή ποιοί καπιταλιστικοί κλάδοι…) ωφελούνται απ’ τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα (επιμένοντας, ακόμα και τώρα, ότι αυτά τα πραξικοπήματα ήταν αναγκαία επειδή χωρίς αυτά ο covid-19 θα είχε εξολοθρεύσει τον πλανήτη…) ας ρίξουν μια ματιά και στις «αμερικανιές».

Μπορεί κάτι να ψυλλιαστούν… (Μπορεί και όχι…)

Το διπλό αφεντικό 1

Πέμπτη 7 Μάη. Στα κλασσικά στρατιωτικά πραξικοπήματα του 20ου αιώνα την αρχική καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτειαν την ακολουθούσαν περιορισμοί και έλεγχοι της κυκλοφορίας: το καινούργιο καθεστώς θα έπρεπε να φροντίσει όχι μόνο για την «λειτουργία της οικονομίας» αλλά και την διαμόρφωση κάποιας «ομαλότητας», ταιριαστής με τις προδιαγραφές του πραξικόπηματος…

Το τωρινό διαφέρει μεν ως προς τον «στόχο» του, αλλά σαν τυπική μορφή «έκτακτης ανάγκης» (ή «κατάστασης πολιορκίας») ακολουθεί τον παλιό, γνωστό δρόμο. Η «νέα κανονονικότητα» έχει αναγγελθεί αλλά δεν έχει ξεδιπλωθεί ακόμα σ’ όλο της το μεγαλείο. Είναι υπό διαμόρφωση, είναι στην αρχή. Σε κάθε περίπτωση η μορφή-κράτος πρέπει να αναλάβει (και αναλαμβάνει) την «ανασυγκρότηση της οικονομίας», την «υποστήριξη της επιχειρηματικότητας», την «προστασία της εργασίας»· όλα αυτά πάντα μέσα απ’ το πρίσμα της «εθνικής σωτηρίας»… της «δημόσιας υγείας», κλπ.

Τα περισσότερα και οπωσδήποτε τα πιο αμφιλεγόμενα συστατικά της αναδιαρθρωτικής διαδικασίας (περί αυτού πρόκειται) που θα είναι μακρόχρονη, με διακυμάνσεις, ακόμα και ασυνέχειες, θα στηριχτούν για καιρό πάνω στα πραξικοπήματα, στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και στην πλατιά (και πάντως «πειθαρχημένη») αποδοχή τους απ’ τους πρωτοκοσμικούς υπηκόους. Παρότι σε κάποιες πλευρές τους τα «μέτρα κατά του covid-19» ήταν σπασμωδικά, άλλες – που ήταν / είναι οι κυριότερες – εκδήλωσαν την συμπυκνωμένη ωριμότητα διαδικασιών καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που βρίσκονται σε εξέλιξη εδώ και 10, ακόμα και 20 χρόνια.

Εν τέλει, όσοι στήριξαν την α λα σοκ και δέος «προστασία της δημόσιας υγείας» απ’ τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη ενώ θα όφειλαν να κάνουν το αντίθετο, είναι – και θα είναι – πολιτικά και ηθικά συνυπεύθυνοι για την «διαχείριση των συνεπειών». Λυπούμαστε, αλλά τα λάθη (ή τις επιλογές) της σοσιαλδημοκρατίας (γιατί περί αυτού πρόκειται, ξεπλυμένο – ό,τι όνομα κι αν χρησιμοποιείται…), ειδικά η βασική, δομική συμφωνία της στην «κήρυξη του πολέμου» (;;;;) δεν τα συγχωρεί ούτε ο θεός ούτε ο διάολος… Παρότι, το ξέρουμε, τόσο στα μέρη μας όσο και αλλού θα ανθίσουν οι συνδικαλιστικές τρίπλες, ακόμα και οι «αγωνιστικές γυμναστικές επιδείξεις», για να θολώσουν τα νερά…

Για να περιγράψουμε τις αλλαγές που μεθοδεύουν τα αφεντικά σε σχέση με την «οργάνωση της εργασίας» (: απόσπαση της υπεραξίας) αλλά και την «λογική» αυτών των αλλαγών, θα ξεκινήσουμε γυρνώντας για λίγο πίσω. Σε αναφορές που έγιναν στο χάρτινο Sarajevo όταν έπρεπε. Μην ανησυχείτε, δεν είναι αρχαιολογία…

Τελευταίο: αυτή η σειρά σχολίων, με γενικό τίτλο «το διπλό αφεντικό», θα κρατήσει κάπως. Μπορεί να διακόπτεται αν χρειάζεται, αλλά θα συνεχιστεί για κάποιες ημέρες. Αυτό σημαίνει πως αν κάποιος διαβάσει (για πρώτη φορά) την 10η συνέχεια (π.χ.) ας μην μας απευθυνθεί πριν κάνει τον κόπο να διαβάσει και τις 9 προηγούμενες, με την σειρά τους.