Year: 2020

Η στόχευση

Σάββατο 30 Μάη. Απ’ την στιγμή που διαπιστώσαμε, μελετώντας τα λεγόμενα των παικτών του Event 201, ότι ο έλεγχος της διαδικτυακής πληροφόρησης (… στην περίπτωση μιας επιδημίας εντός ή εκτός εισαγωγικών… αλλά γιατί μόνον εκεί;) έχει γίνει πια ζήτημα πρώτης γραμμής, και απ’ την στιγμή που είναι γνωστό ότι έτσι ακριβώς συμβαίνει σε κάθε πόλεμο που κηρύσσουν τ’ αφεντικά, παρακολουθήσαμε (σιωπηλά…) το τι συνέβαινε στη διάρκεια των πραξικοπημάτων από αυτήν την άποψη. Συνέκλιναν, άραγε, τα κράτη προς τον έλεγχο και σ’ αυτόν τον τομέα;

Αυτό που συνέβη ως τώρα (και έγινε συστηματικά, μεθοδικά, με σχέδιο) είναι ότι όλα τα καθεστωτικά μήντια λειτούργησαν σχεδόν μονομπλοκ, σ’ όλα τα (ευρωπαϊκά) κράτη που μπορούμε να ξέρουμε, ακολουθώντας / υπηρετώντας την καθεστωτική γραμμή περί Αποκάλυψης, Αρμαγεδώνα, κλπ. Εκεί που υπήρξε κάποιος πλουραλισμός (συμπεριλαμβανομένων των «θεωριών συνωμοσίας»…) ήταν στον κυβερνοχώρο. Αν υπήρξε «αχίλλειος πτέρνα» στην δημαγωγία, αυτή βρισκόταν εκεί: στο πως οι αιρετικοί «ειδικοί» κατάφεραν να κυκλοφορήσουν, όσο κυκλοφόρησαν, τις κριτικές τους απόψεις. Είναι ακριβώς η περιοχή όπου εκκρεμεί ο κεντρικός έλεγχος!

Οι βλακώδεις και μικρόνοες «κατηγορίες» που άκουσε η ασταμάτητη μηχανή είναι χάδια μπροστά στην μεταχείριση που είχε, για παράδειγμα, ένας ειδικός καθόλα αναγνωρισμένος, του βεληνεκούς του Sucharit Bhakdi, στη γερμανία. (Πρόκειται για αυτόν που είχε προκαλέσει ανοικτά την Μέρκελ και την γερμανική κυβέρνηση για το πραξικόπημα α λα γερμανικά – σχετικό video στο εξ οικείων τα βέλη, ξανά, Τετάρτη 1 Απρίλη).

Σ’ αυτήν την πρώτη φάση της υγιεινιστικής εκστρατείας, ο έλεγχος όσων είχαν τεκμηριωμένη και ρεαλιστική άποψη εναντίον της τρομοεκστρατείας, έγινε μ’ έναν διπλό τρόπο: αφενός μέσω της διασποράς διάφορων πανηλίθιων «θεωριών συνωμοσίας», και αφετέρου με την συστηματική και προβοκατόρικη «δυσφήμιση». Όλοι οι εθελοντές, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, οπαδοί του κράτους έφτιαξαν μια «κοινή δεξαμενή» (κατ’ αναλογία εκείνης των νεκρών…) για να πετάνε εκεί, σαν συνωμοσιολόγους, «ψεκασμένους», «χριστιανοταλιμπάν», «οπαδούς του Τραμπ», όσους απειλούσαν την ενιαία κρατική / καπιταλιστική αλήθεια.

Αστυνομικά, απαγορευτικά μέτρα δεν γνωρίζουμε να πάρθηκαν σ’ αυτή τη φάση. Αλλά, εκτιμάμε, ότι αυτό είναι μια μεταβατική περίοδος. Πιθανότατα (γιατί όχι;) στη διάρκεια των προηγούμενων μηνών να έγινε αθόρυβα η απαραίτητη «καταγραφή των άπιστων και των αιρετικών» (σε κάθε κράτος) – εν όψει της συνέχειας.

Γιατί θα υπάρξει συνέχεια, δεν έχουμε αμφιβολίες. Ακόμα και τα «ψηφιακά» καμώματα του ψόφιου κουναβιού, που είναι άσχετα μεν με τον covid-19 είναι όμως σχετικότατα με τις ανάγκες γενικής (καπιταλιστικής) επιτήρησης, υποδεικνύουν την κατεύθυνση…

Don’t charge this death on your corona virus you vampires!!!

Παρασκευή 29 Μάη. Ένας σενεγαλέζος στην Αθήνα: ο Σιχ. Μετανάστης, φυγάς, μέτοικος. Μουσικός δρόμου στο κέντρο της πόλης – για το μεροκάματο. Κακό φαγητό, κακός ύπνος, ζόρικη ζωή, ξίδια… Ξίδια… και στομάχι…

Όταν ο Σιχ πήγε τελευταία φορά στο νοσοκομείο σχεδόν διπλωμένος στη μέση, η “προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων” δεν τον περιλάμβανε… Όπως και κανέναν άλλο άλλωστε, ντόπιο ή ξένο, που δεν θα μπορούσε να χρεωθεί στον covid-19. Τον έστειλαν σπίτι του.

Χωρίς κόσμο οι δρόμοι… Χωρίς μεροκάματο… Μηδέν λεφτά. Με μηδέν λεφτά ελάχιστο φαγητό – απ’ την καλωσύνη των γειτόνων. Χειροτέρευε. Λίγο πριν ξεψυχίσει πρόλαβε να πάρει τηλέφωνο τον φίλο του για να του πει ότι θα πεθάνει.

Και πέθανε. Οι φίλοι του που μαζεύτηκαν στο σπίτι φώναξαν στο εκαβ που ήρθε να τον πάρει: μην τον χρεώσετε στον κορονοϊό σας βαμπίρ! Αυτοί (και όχι η ένωση φίλων της καραντίνας…) κατάλαβαν πολύ καλά πόσο βαμπιρική είναι όλη αυτή η ιστορία… Μαζεύουν λεφτά για να  στείλουν τον Σιχ στο Ντακάρ, να τον θάψει και τον κλάψει η μάνα του. (Ακόμα κι αυτό έχει γίνει πολύ ακριβότερο τέτοιο καιρό).

Στη μνήμη του Σιχ, στη μνήμη όλων των «παράπλευρων απωλειών» αυτής της τρομοεκστρατείας, σ’ όποιο μέρος του κόσμου κι αν σπρώχτηκαν στο καναβάτσο και ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου απ’ την “εκστρατεία υπέρ της υγείας”, ένα τραγούδι απ’ τον τζαμαϊκανό Mutabaruka.

Κάπου αλλού τώρα ο Σιχ θα είναι αραχτός…

Πατέντες, φάρμακα, θάνατος

Παρασκευή 29 Μάη. Γράψαμε την περασμένη Δευτέρα μια πρώτη δόση σχετικά με το πιθανό εμβόλιο κατά του covid-19, και τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό που έχει ξεσπάσει και σ’ αυτό το πεδίο. Σήμερα μια δόση ακόμα.

Οι «πατέντες» των φαρμακοβιομηχανιών για τα φάρμακα που εφευρίσκουν, στο όνομα της «πνευματικής ιδιοκτησίας» (και των εξόδων έρευνας), τους εξασφαλίζουν μονοπωλιακή παραγωγή και, κυρίως, μονοπωλιακή τιμολόγηση των πατενταρισμένων φαρμάκων. Μιλάμε για τιμές που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι κυριολεκτικά ασύλληπτες! Αυτό έχει οδηγήσει εδώ και κάμποσα χρόνια διάφορα κράτη, καπιταλιστικά με τα όλα τους, να ψηφίζουν δικές τους νομοθεσίες που επιτρέπουν το σπάσιμο αυτών των αποκλειστικοτήτων, και την παραγωγή των ίδιων φαρμάκων από δικές τους φαρμακοβιομηχανίες, πολύ φτηνότερα.

Ωστόσο το πράγμα δεν είναι τόσο απλό. Απ’ το 1994, στις διαπραγματεύσεις που γέννησαν τον (νεκρό ήδη…) «παγκόσμιο οργανισμό εμπορίου» (ΠΟΕ / WTO), η προστασία των «πνευματικών δικαιωμάτων» έχει γίνει κανόνας του διεθνούς εμπορίου. Και, κατά συνέπεια, όποιο κράτος την παραβιάζει είναι εκτεθειμένο σε αντίποινα εκ μέρους των μητρικών κρατών των εταιρειών που θίγονται.

Από το 1994 λοιπόν, και για μια δεκαετία, κόσμος πέθαινε απ’ τις παρενέργειες της μόλυνσης απ’ τον HIV επειδή οι δυτικές εταιρείες που είχαν πατεντάρει ένα αντιικό το τιμολογούσαν από 10 μέχρι 15 χιλιάδες δολάρια για τις δόσεις που απαιτούνταν για ένα έτος. Τιμή ασύλληπτη για τα συστήματα υγείας μη πρωτοκοσμικών κρατών. Τελικά το Ν. Δελχί αποφάσισε να σπάσει αυτήν την θανατηφόρα «πνευματική διαδικασία», και άρχισε να παράγει τα ίδια φάρμακα με τιμή περίπου 350 δολάρια για τις δόσεις μιας χρονιάς. Το γενόσημο πουλιέται πια σ’ όλον τον μη πρωτοκοσμικό πλανήτη, και η φαρμακευτική αντιμετώπιση του aids έχει γίνει προσιτή παντού.

Το ινδικό κράτος, καπιταλιστικό σταθερά, έκανε το ίδιο το 2012 εναντίον ενός πατενταρισμένου αντικαρκινικού με όνομα nexavar, το οποίο η γερμανική Bayer πουλάει για 65.000 δολάρια (οι δόσεις μια χρονιάς). Ο ceo της Bayer Marijin Dekkers λύσσαξε, και έδειξε το ρατσιστικό μεγαλείο του. Αφού χαρακτήρισε «κλοπή» το σπάσιμο της πατέντας για το nexavar, συμπλήρωσε: Δεν φτιάχνουμε φάρμακα για τους ινδούς… Τα φτιάχνουμε για τους δυτικούς ασθενείς που μπορούν να τα πληρώνουν… Η σωστή διατύπωση είναι φυσικά γνωστή: «τα φτιάχνουμε για τα συστήματα υγείας που μπορούμε να λεηλατούμε»…

Αυτό είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο εξελίσσεται ο «αγώνας δρόμου» / πόλεμος για το όποιο εμβόλιο ανοσίας κατά του covid-19. H συντριπτική πλειοψηφία των κρατών έχουν συμφωνήσει ότι αυτό θα πρέπει να είναι προσιτό στους πάντες· κι αυτό αφορά τόσο τις ποσότητες όσο και την τιμή του. Ουάσιγκτον και Λονδίνο έχουν δηλώσει αντίθετα ότι πρώτα απ’ όλα είναι η προστασία των «πνευματικών δικαιωμάτων» των εταιρειών τους – και όλοι ξέρουν τι σημαίνει αυτό.

Θεωρητικά είναι πολλά τα κράτη που μπορούν να κάνουν χρήση μιας εξαίρεσης της «νομοθεσίας του ΠΟΥ», που επιτρέπει το σπάσιμο των πατεντών σε περίπτωση υγιεινιστικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Εκείνο που φοβούνται είναι τα εμπορικά αντίποινα (με την μορφή «κυρώσεων», «δασμών» κλπ) που μπορούν να επιβάλλουν τα πρωτοκοσμικά κράτη: το ψοφιοκουναβιστάν είναι πρωταθλητής σ’ αυτό το είδος εκβιασμών και πολέμου. Αυτό που θα τους απέμενε θα ήταν η «καλωσύνη» των πρωτοκοσμικών εταιρειών, να πουλάνε στους «αδύνατους» με χαμηλότερη τιμή. Με το σταγονόμετρο φυσικά, για να μην κάνουν εξαγωγή σε άλλους.

Σ’ αυτό το σημείο είναι που ο ρόλος του κινεζικού καπιταλισμού έχει γίνει κάτι παραπάνω από κεντρικός. Αυτή τη στιγμή απ’ τις 10 «υποψηφιότητες» εμβολιών που έχουν μπει στην 1η και στη 2 φάση δοκιμών (υπάρχει και 3η, με σαφώς μεγαλύτερο «δείγμα»), τα 5 έχουν φτιαχτεί από κινέζικα ερευνητικά κέντρα, τα 3 από αμερικανικά, 1 από αγγλικό και 1 από γερμανικό. Αν η πρωτιά αποδειχθεί κινέζικη, με δεδομένη την soft power πολιτική του αυτοκράτορα Xi, όλα τα «πνευματικά» έσοδα των πρωτοκοσμικών απ’ την «ιδιοκτησία της προστασίας απέναντι στον covid-19» θα καταρρεύσουν… Ή θα αρχίσει μια βρώμικη προπαγάνδα ότι το «κινέζικο δεν είναι καλό». Όμως ακόμα κι αν ένα κινέζικο έρθει δεύτερο, χρονικά πολύ κοντά στο πρώτο, και πάλι οι δυτικές big pharma (και το βιο-πληροφορικο-ασφαλιτικο σύμπλεγμα) θα χάσουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας αγοράς· ελέγχου· επιτήρησης. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι το πιθανότερο είναι ότι (θα ειπωθεί πως) η τεχνητή ανοσία (του εμβολίου) θα είναι περιορισμένης διάρκειας, συνεπώς θα χρειάζονται κάθε χρόνο επαναληπτικοί εμβολιασμοί. Τα λεφτά είναι ιλιγγιωδώς πολλά… Και η εξουσία τεράστια!

Προσθέστε τώρα, για να έχετε μια καλύτερη εικόνα, δύο πράγματα. Πρώτον τι ρόλο παίζουν τα διάφορα θεωρήματα («επιστημονικές έρευνες» πάντα, τι άλλο;) ότι και η φυσική ανοσία είναι μικρής διάρκειας, άρα έτσι κι αλλιώς χρειάζεται εμβολιασμός… Και, δεύτερον, όλη τη «ζύμωση» για τα διαβατήρια (πιστοποιητικά) υγείας / εμβολιασμού (που φυσικά θα είναι ψηφιακά, δηλαδή data, δηλαδή…) που προς το παρόν συναντάει σοβαρές αντιστάσεις στην ευρώπη… Αλλά είναι σίγουρο ότι διάφοροι σπάνε το κεφάλι τους τώρα που μιλάμε για το πως θα τα επιβάλλουν. Αυτά τα «διαβατήρια» (όχι μόνο για ταξίδια…) είναι που θα κάνουν εκβιαστικό τον εμβολιασμό…

Είναι τόσες οι πλευρές που έχουν κάνει τα πραξικοπήματα, την δημαγωγία, τα θανατόμετρα, τις γενικές απαγορεύσεις “να αξίζουν τον κόπο” – δε νομίζετε;

Το διπλό αφεντικό 16

Παρασκευή 29 Μάη. Ο χρόνος εργασίας λοιπόν, και η τιμή του (μοναδικού στα χαρακτηριστικά του) εμπορεύματος εργατική δύναμη / χρόνος εργασίας: αυτά είναι (και πάλι) τα επίδικα της όξυνσης της εκμετάλλευσης και, επιπλέον, της εμπλοκής της μορφής – κράτους στην γενική διαχείριση της «αγοράς εργασίας» που γίνεται εφικτή (και, ακόμα χειρότερα, επιθυμητή!) χάρη στην επιτυχία των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων.

Πάντα έτσι ήταν! Αυτά που κατά περιόδους εδώ και 2 αιώνες εμφανίζονται σαν (οικονομικές, εμπορικές, νομισματικές, χρηματοπιστωτικές, και εσχάτως υγιεινιστικές…) κρίσεις δουλεύουν πάντα υπέρ της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης… Εκτός εάν (a big “if” δυστυχώς…) τμήματα έστω της κάθε φορά εργατικής τάξης αναγνωρίσουν έγκαιρα τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των κρίσεων και, υπερασπιζόμενα αδιαπραγμάτευτα και χωρίς παζάρια τα αμιγώς εργατικά συμφέροντα, τις μετατρέψουν (αυτές τις κρίσεις) σε μέσα επιβολής αυτών των συμφερόντων. Ατομικά μπορεί να μην γίνεται, συλλογικά όμως ναι: πιάνουμε τ’ αφεντικά απ’ το λαιμό…

Όμως η χωρίς δεύτερη κουβέντα βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι αυτοί οι διορατικοί και ιστορικά συνειδητοί εργάτες και εργάτριες να αφαιρέσουν την εργασία απ’ τις «εξισώσεις» που φτιάχνουν τα αφεντικά για λογαριασμό τους, και για μαζική κατανάλωση, σαν «αναπαραστάσεις του προβλήματος». Να αφαιρέσουν την εργασία απ’ αυτές τις «εξισώσεις» χωρίς, απ’ την άλλη μεριά, να πέσουν στον βούρκο του βερμπαλιστικού μικροαστικού «επαναστατισμού» – που εδώ και κάτι δεκαετίες έχει εξελιχθεί σε πέμπτη φάλαγγα υπέρ της ισορροπίας των συστημάτων…

Αυτό ήταν που έπρεπε να έχει γίνει αμέσως μετά το ξέσπασμα της πιο πρόσφατης φάσης της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης, απ’ το 2008 και μετά! Ήταν μια μοναδική, μια σπάνια ιστορική ευκαιρία, καθώς η κρίση, που δηλώθηκε σαν «χρηματοπιστωτική» και «κρίση χρέους» φανέρωσε (αλλά μόνο για όσους είχαν μάτια να δουν) τα «σωθικά» των καπιταλιστικών αντινομιών. Ήταν μια μοναδική, μια σπάνια ιστορική ευκαιρία, να ρίξουν τα πιο ριζοσπαστικά υποκείμενα μέσα στις σύγχρονες εργατικές τάξεις γροθιά στο μαχαίρι. Απαιτώντας, ταυτόχρονα, την δραστική μείωση του «βασικού χρόνου εργασίας» (όπως υπολογίζεται, ας πούμε, σε εβδομαδιαία βάση), με ταυτόχρονη σημαντική αύξηση του καθαρού μηνιαίου μισθού (του “βασικού”) για τους θεωρούμενους «ανειδίκευτους» / «ανειδίκευτες».

Όχι μόνο δεν έγινε έτσι, αλλά οι απόπειρες γι’ αυτό πνίγηκαν μεθοδικά απ’ τις διάφορες φράξιες των «φίλων των εργατών». Είναι προς τιμήν όσων συμμετείχαν στα μέρη μας στη συνέλευση του πλάνου 30/900 (ας το θυμίσουμε: 30 ώρες αντί για 40 ο βασικός εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας, 900 ευρώ καθαρά ο κατώτατος μισθός) που απ’ τα τέλη του 2010 έκαναν κάθε τι που ήταν ανθρώπινα και εργατικά δυνατό, ενάντια στον εθνικιστικό, μικροαστικό βούρκο του «κόμματος της δραχμής», της «εθνικής απελευθέρωσης απ’ την ε.ε.» και της συμμαχίας των εργατών με τα αφεντικά τους… Ήταν, ωστόσο, κυκλωμένοι από παντού.

Το μόνο άλλο μέρος της ευρώπης όπου τέθηκε, σαν ζήτημα εργατικής ανταγωνιστικής αιχμής, η απαίτηση του 30ωρου ήταν η γερμανία. Εκεί ο προσανατολισμός αυτός «ήρθε απ’ τα πάνω»: από έναν αριθμό συνδικαλιστών μαζί με κάποιους (ακρο;) αριστερούς λέκτορες κλπ. Κι εκεί επίσης το πράγμα πνίγηκε στην κούνια του. Είναι φανερό πως ούτε στη γερμανία υπήρχε κάποιο μειοψηφικό μεν αλλά ικανό τμήμα της σύγχρονης εργατικής τάξης για να αρπάξει την ευκαιρία…

Να όμως που τώρα, δέκα χρόνια μετά, μέσα σ’ ένα ιδεολογικό, θεσμικό και συναισθηματικό περιβάλλον πολύ πιο συστηματικής τρομοκρατίας (οι φόβοι για την υγεία και τον θάνατο) πάλι αυτό είναι που οφείλουμε να κάνουμε! Να τραβήξουμε τα εργατικά συμφέροντα μακρυά απ’ την χειραγωγική πένσα που έχει διαμορφωθεί απ’ την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία plus τον αναδυόμενο μαζικό πατερναλισμό της μορφής – κράτους!

Το διπλό αφεντικό 17

 

Παρασκευή 29 Μάη. Πάλι αυτό: ο χρόνος εργασίας και η τιμή του εμπορεύματος χρόνος εργασίας / εργατική δύναμη! Τα αφεντικά (και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι) κρατούν σφικτά το μονοπώλιο εξουσίας που έχουν αποκτήσει πάνω σ’ αυτά τα δύο ζητήματα. Ως προς τον χρόνο εργασίας λένε ανοικτά (σηκώνοντας τους ώμους με πατρική αυστηρότητα): Περισσεύετε, τι να κάνουμε; Δεν το βλέπετε; Περισσεύετε επειδή «η οικονομία δεν πάει καλά» (λόγω covid-19….), περισσεύετε και επειδή «για να πάει καλά» θα εντατικοποιηθεί η τεχνολογική αναδιάρθρωση… Ως προς την τιμή του εμπορεύματος χρόνος εργασίας / εργατική δύναμη, λένε επίσης με κρατική στοργή: … Αλλά δεν θα σας αφήσουμε να πεθάνετε απ’ την πείνα… Το κράτος θα γίνει κι αυτό αφεντικό σας, θα σας δίνει κάτι τις, αρκεί κι εσείς να πειθαρχήσετε στο ότι ξέρει που, πότε και για πόσα (φράγκα) να μπορείτε να δουλεύετε… για να μην σκουριάσετε απ’ την αχρηστία, και να μην σας γεννηθούν τίποτα κακές σκέψεις…

Το μονοπώλιο αυτό το έχουν μπετονάρει ακόμα περισσότερο με στέρεο επιχείρημα … την αποδοχή των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων… Λένε: Οι «πρώτες βοήθειες» (απέναντι στον υγιεινιστικό Αρμαγεδώνα που μοστράραμε…) ήταν οι διατεταγμένες καπιταλιστικές διακοπές των περασμένων μηνών (: «lockdown», όμως εμείς το λέμε lock out, που σημαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση προληπτική ανταπεργία του κεφαλαίου)· κι αφού αυτό το αποδεχτήκατε, δεν μπορείτε τώρα να αμφισβητήσετε ούτε τις συνέπειες ούτε και τα «αναγκαία μέτρα». Στο κάτω κάτω, σαν «δεύτερες βοήθειες», σας επιδοτούμε… Θα σας χαρτζιλικώσουμε!!

(Θα βελτιώσουμε επίσης και με τεχνικά μέσα την επιτήρηση σας, σ’ όλο το κοινωνικό εργοστάσιο, σ’ όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεών σας… Για την υγεία ρε γαμώτο!!!).

Ήταν τραγικό λάθος που υπήρξε όλη αυτή η έντρομη συναίνεση του να εγκαταλειφθεί οτιδήποτε χωράει μέσα στη λέξη «εργασία» στον τρομοκρατικό υγιεινιστικό ελιγμό των κρατών και των αφεντικών!!! Ήταν τραγικό λάθος που τα πραξικοπήματα, οι «καπιταλιστικές διακοπές», ενισχύθηκαν απ’ όλους αυτούς που σήμερα, αύριο και μεθαύριο θα πληρώσουν τις συνέπειες! Ήταν τραγικό λάθος που δεν έγινε σύγκρουση για το ποιος, πόσο και για πόσο καιρό θα πληρώνει τις συνέπειες πάνω στην εργατική τάξη απ’αυτόν τον ελιγμό, κι έτσι αφέθηκε ήσυχη (έως καλοδεχούμενη!) η μορφή – κράτος να παίξει τον πατερναλιστικό ρόλο του «εγγυητή» της εξασφάλισης των αναγκαίων εμπορευμάτων για την γυμνή ζωή της κατ’ οίκον απομόνωσης!! Ήταν τραγικό λάθος που έγινε δεκτό ότι τα πραξικοπήματα έγιναν για την «προστασία των πιο ευάλωτων», ενώ αποδεικνύεται πια όλο και πιο καθαρά (αυτό που «σόλο» υποστηρίζε η ασταμάτητη μηχανή…) ότι έγινε ΜΟΝΟ για την επιτάχυνση της αναδιάρθρωσης!

Κι έτσι βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν… Ευτυχώς (αν έχει χώρο οποιαδήποτε κουβέντα περί «τύχης») όχι μόνοι. Έχουμε μαζί μας την Ιστορία (για όποιους αντιλαμβάνονται ακόμα ποια είναι αυτή η κυρία…)

(συνέχεια στα επόμενα)

(φωτογραφίες: Δεν διεκδικούμε «δικαίωση», ούτε πνευματική ή πολιτική ιδιοκτησία… Αν υπάρχει τέτοιο θέμα αυτή ανήκει στον Μαρξ! Διεκδικούμε όμως την επιμονή και την σταθερότητα του εργατικού προσανατολισμού…

Με χρονική σειρά: Οι δυο όψεις της καρτολίνας επάνω, Γενάρης του 2012. Αφίσα στη μέση, Γενάρης του 2013. Δύο διαδοχικές αφίσες κάτω, Απρίλης 2017)

Αν είναι μεταδοτικό και δεν είναι ιός, τι είναι;

Πέμπτη 28 Μάη. Η επιτάχυνση της ιστορίας είναι! (Εννοείται πως το θέμα δεν αφορά την ένωση φίλων της καραντίνας – ας μην μπλέκουν: τους είναι αδύνατο να δουν κάτι τόσο μικρό όσο ένας ιός, και τους είναι ακόμα πιο αδύνατο να δουν κάτι τόσο μεγάλο όσο η ιστορία).

Πρώτα, λοιπόν, ο λόγος:

… Επιστρέψτε μου να πω εν συντομία πόσο δραματικά αλλάζει ο κόσμος μας.

Ίσως ο καλύτερος τρόπος να αντιληφθούμε τον covid-19 είναι σαν επιταχυντή της ιστορίας. Ενισχύει τάσεις που ήταν ήδη παρούσες από πριν. [σ.σ.: Συνεπώς οι μάσκες και τα αντισηπτικά είναι άχρηστα… Καλύτερα τσίγκινο βρακάκι με παραπλανητική … ξέρετε τι…]

Πρώτον, ζούμε σ’ έναν κόσμο χωρίς ηγεσία όπου η ασία θα γίνεται όλο και περισσότερο σημαντική – με όρους οικονομίας, ασφάλειας και τεχνολογίας. Οι αναλυτές μιλούν εδώ και αρκετό καιρό για το τέλος ενός συστήματος που οδηγούνταν απ’ την αμερική, και τον ερχομό ενός ασιατικού αιώνα. Αυτό συμβαίνει μπροστά τα μάτια μας.

Αν ο 21ος αιώνας προκύψει να είναι ένας αιώνας της ασίας, όπως ο 20ος ήταν αμερικανικός, η πανδημία θα μνημονεύεται σαν το σημείο στροφής αυτής της εξέλιξης…

Stoooop!!!!! Stooooopppp! Κυρίες και κύριοι, αντισηπτικοί στον έναν ή στον άλλο βαθμό, θύματα της προπαγάνδας για τον Ιό τον Αναμενόμενο, έχετε κάθε δικαίωμα να κάνετε μαζικές μηνύσεις!! Και να ζητήσετε μεγάλες αποζημιώσεις! Διότι όχι, δεν διέταξαν την γενική κατ’ οίκον κράτηση για να αλλάξουν μπαταρίες στα πουλιά – όπως αντιγράψαμε το αστείο χτες. Αλλάζουν μπαταρίες στους αιώνες!!! Κι αυτό είναι πολύ σοβαρό. Είναι τόσο σοβαρό ώστε υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να μην το καταλάβετε. Και να αγριέψει μέσα σας η νοσταλγία για το παρελθόν…

(Για να δούμε τι λέει παρακάτω):

… Δεύτερον, ο κόσμος γίνεται πιο ψηφιακός, αλλά επίσης πιο καθοδηγούμενος απ’ το κράτος. Οι κεντρικές ερωτήσεις πρόκειται να είναι: ποιός θα ελέγχει τα ψηφιακά δίκτυα; Και ποιός θα βάλει τους κανόνες και τις προδιαγραφές;

Stoooop!!! Stoooop!!! Πανάθεμα! Για τα κινητά / τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής μιλάει!! Φτου!

(Και τι πάει να πει “ποιός θα ελέγχει”; Αν δεν είναι η αγορά ποιός θα είναι; Ε;)

Αν φοράς γάντια μπορείς να πιάσεις την εποχή;

Πέμπτη 28 Μάη. Ποιός είναι που λέει τέτοιες αηδίες σαν τις πιο πάνω; Λέγεται Josep Borrell, είναι ισπανός σοσιαλδημοκράτης, τώρα κάθεται στην καρέκλα του «υπ.εξ. της ε.ε.»… Και αυτά τα είπε χτες στο συνέδριο των γερμανών πρεσβευτών. Καθότι, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, το Βερολίνο αναλαμβάνει απ’ τον Ιούλιο την προεδρία της ε.ε.

Με άλλα λόγια ο τύπος… δεν ξέρει τι του γίνεται (ντάξει;)

Το πρόβλημα υπάρχει βέβαια: αν κάποιος κοιτάξει πέρα απ’ το σύννεφο ιών, σταγονιδίων και λοιπών αντικοινωνικών υλικών που αφήνει το φτέρνισμα ενός περαστικού, έχουν αρχίσει να πυκνώνουν οι στρατιωτικές κινήσεις σε κάποια “ζόρικα” σημεία του πλανήτη. Το πιο ταραγμένο είναι στη θάλασσα και στον αέρα ανατολικά της κίνας.

Όχι, δεν πρόκειται να αρχίσει παγκόσμιος πόλεμος… Έχει ξεκινήσει προ πολλού. Και, από κοινωνική άποψη, ίσως ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουμε τον covid-19 είναι σαν ένα απ’ τα καπνογόνα / παραισθησιογόνα αυτού του πολέμου.

Θυμάστε, για παράδειγμα, ένα ιρανικό πετρελαιοφόρο το περασμένο καλοκαίρι / αρχές φθινοπώρου; Λεγόταν Adrian Darya 1, κι αφού είχε κάνει τον γύρο της αφρικής μπήκε στη Μεσόγειο απ’ το Γιβλαρτάρ, πηγαίνοντας να ξεφορτώσει πετρέλαιο στην Λατάκεια, για λογαριασμό του καθεστώτος Άσσαντ… Θυμάστε πόσο το είχε επικηρύξει το ψοφιοκουναβιστάν, πόση φασαρία είχε κάνει για πάρτη του ο Πομπηίας, μέχρι που πέρασε απ’ το μυαλό μας ότι μπορεί να κάνει ακόμα και πειρατεία; Τα θυμάστε αυτά; Έγιναν πριν μόλις 9 – 10 μήνες…

Ε, χτες μπήκε στην αοζ του Καράκας το τρίτο (απ’ τα συνολικά πέντε) ιρανικά τάνκερ που μεταφέρουν βενζίνη στο καθεστώς Μαδούρο. Υπό την προστασία του όποιου ναυτικού της βενεζουέλα και, ενδεχομένως, των ρωσικών πυραύλων που είναι παρκαρισμένοι εκεί… Η διαδρομή που έχουν κάνει είναι μέσω Σουέζ, Μεσογείου, Ατλαντικού…. Αλλά αυτή τη φορά δεν είναι η ανατολική Μεσόγειος που «παίζεται», και ο αγαπημένος σύμμαχος και εταίρος του ελλαδιστάν ο γνωστός plus one Πομπηίας ούτε που το σκέφτηκε να σταματήσει εκεί τον οχτρό… Είναι η πίσω αυλή του ψοφιοκουναβιστάν. Γιατί ως τώρα, παρά τις απειλές, το γενναίο αμερικανικό πεντάγωνο δεν έχει ρίξει μια γερή κλωτσιά και στους δύο ταραξίες, το Καράκας και την Τεχεράνη, την ώρα που σηκώνουν τα μεσαία τους δάκτυλα κάτω απ’ τη μύτη του; Μήπως επειδή ο αμερικανικός στρατός είναι εκτεθειμένος στο ιράκ (και όχι μόνο);

Οι τάσεις (σύγκρουσης…) που προϋπήρχαν όντως επιταχύνονται. Πάλι καλά που οι απλοί υπηκόοι τηρούν τις αποστάσεις του social distancing της μικροκλίμακας… Πάλι καλά που κρύβουν τη μύτη τους: κάτι βρωμάει έντονα.

Never mind. Ότι είναι μακρυά απ’ την μύτη είναι πια πολύ μακριά. Όπως το περιέγραψε κάποιος ινδός: Από γεωπολιτική άποψη, η στρατηγική ανυπακοή του ιράν στις ηπα μέσα στο δυτικό ημισφαίριο είναι μια ενδιαφέρουσα case study όχι μόνο για την παρακμή της αμερικανικής επιρροής στην ίδια την αυλή των ηπα, αλλά για την συνολική αποτελεσματικότητα του concept των «σφαιρών επιρροής» στην παγκόσμια πολιτική…

Το είχαν πει από πριν

Πέμπτη 28 Μάη. Για άλλους απειλή και γι’ άλλους ιστορική ευκαιρία. Αναδιάρθρωσης. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θα ρίξει 8 δισεκατομύρια ευρώ στη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία, με σκοπό την αναδιάρθρωσή της.

… Το κράτος θα δώσει 8 δισεκατομύρια ευρώ βοήθεια στον κλάδο δήλωσε. Απ’ την μεριά τους οι αυτοκινητοβιομηχανίες δεσμεύονται να επαναπατρίσουν στη γαλλία τις φάσεις της παραγωγής που προσθέτουν αξία, και να αναδιαρθρώσουν όλη τη βιομηχανική παραγωγή τους… Είναι ένα ιστορικό σχέδιο που αντιμετωπίζει μια ιστορική κατάσταση συμπλήρωσε. Για να τελειώσει: Πρέπει να προστατέψουμε την βιομηχανία μας και να βάλουμε την γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία στην κορυφή της ευρώπης στην παραγωγή καθαρών οχημάτων, αυξάνοντάς την περισσότερο από ένα εκατομμύριο ηλεκτρικά και υβριδικά οχήματα κάθε χρόνο τα επόμενα πέντα χρόνια…

Αυτές οι «καπιταλιστικές διακοπές για χάρη της προστασίας της δημόσιας υγείας» πιάνουν τόπο – όπως ακριβώς ήταν προβλέψιμο. Η επιδοτούμενη απ’ το γαλλικό κράτος στροφή στην παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων (οπωσδήποτε και των μπαταριών τους) έρχεται σε μια ιστορική στιγμή που το γαλλικό κεφάλαιο στον τομέα έβλεπε την πλάτη και των γερμανών και των κινέζων και των νοτιοκρεατών και των ινδών ανταγωνιστών του. Εννοείται ωστόσο ότι δεν πρόκειται για μια «οικολογική έξοδο» της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Περιλαμβάνεται και η αναδιάρθρωση του καταμερισμού εργασίας: ειδικότητες θα καταργηθούν, η ρομποτοποίηση θα πρέπει να προχωρήσει· κι απ’ την άλλη μεριά πάλι απ’ την μορφή – κράτος θα πρέπει να επιδοτηθεί η αγορά αυτών των οχημάτων, εντός γαλλίας οπωσδήποτε, για να στηριχτεί στα πρώτα βήματά της αυτή η γρήγορη, λαχανιασμένη αναδιάρθρωση. Εννοείται (;): ο γαλλικός ιμπεριαλισμός στην υποσαχάρια αφρική θα ενισχυθεί. Εκεί υπάρχουν κρίσιμες πρώτες ύλες…

Πιο ψηφιακά και πιο κρατικά καθοδηγούμενα – που λέει αυτός ο ισπανός που δεν ξέρει τι του γίνεται… Πιο «εθνικά» και πιο βίαια επίσης· είναι ολοφάνερο.

Αν τα ήξερε όλα αυτά ο covid-19 μπορεί και να καθόταν με τις νυχτερίδες του.

Η θεραπεία…

Τετάρτη 27 Μάη. Αργήσαμε. Αλλά την βρήκαμε. Είχε περάσει κι απο ‘δω, παλιά, πριν 35 χρόνια, τότε που ήταν ισχυρή.

(Κι έξω απ’ το Καλιμάρμαρο είχε ακόμα περισσότερη…)