Year: 2020

Λιβύη

Παρασκευή 5 Ιούνη. Ο «τζενεράλ» υποχωρεί άτακτα στη λιβύη. Τόσο άτακτα ώστε οι έλληνες φίλοι και σύμμαχοί του δεν προλαβαίνουν καν να βρουν ώμο για να κλάψουν. Τα περίχωρα της Tripoli (όπου είχαν φτάσει οι ένοπλοι του Haftar επί πολλούς μήνες) ανακαταλήφθηκαν απ’ τους ένοπλους του Saraj και τους μισθοφόρους της τουρκίας / κατάρ… Το διεθνές αεροδρόμιο της Tripoli επίσης… Το που θα σταματήσουν θα προσδιοριστεί (αν αυτό δεν έχει γίνει ήδη) μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας. Με δεδομένο ότι αυτή την στιγμή κανένας δεν ποντάρει στο αποκεφαλισμένο άλογο που λέγεται «τζενεράλ» και με δεδομένο, επίσης, ότι η ρωσο-τουρκική «πένσα» έχει πια εμπειρία στο πως δουλεύει, το ρημαδογκουβέρνο σαν εκπρόσωπος του ελληνικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται σε υπαρξιακό κενό. Δεν μπορεί πια να αμφισβητεί ότι ο Saraj είναι η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση στη λιβύη (όσο κυβέρνηση μπορεί να είναι…). Δεν μπορεί να αμφισβητεί πια ότι μπορεί να υπογράφει συμφωνίες με όποιον γουστάρει… Δεν μπορεί να παρακάμψει το ότι η Ρώμη ήταν σταθερά με τον Saraj, για χάρη των συμφερόντων της ΕΝΙ….Ούτε ότι αφού ανήκει στους ηττημένους του λιβυκού πεδίου μάχης δεν μπορεί να περιμένει πολλά· ειδικά αφού οι νικητές (Μόσχα και Άγκυρα) δεν χρειάζονται κάτι από ένα μέλος του άξονα σαν το ελλαδιστάν.

Χτες ο Saraj βρισκόταν στην Άγκυρα – λογικό. Υπέγραψε καινούργιες συμφωνίες – λογικό. Σ’ αυτές περιλαμβάνονται και δουλειές στην ανατολική Μεσόγειο – λογικό. Ο Saraj δεν έχει κάμμια κάψα να ψάξει πετρέλαιο στον βυθό της θάλασσας· έχει αρκετό στην ξηρά. Αλλά ένα απ’ τα ελληνικά προβλήματα είναι ότι με βάση την συμφωνία του περασμένου Νοέμβρη μεταξύ Erdogan και Saraj, κάτω απ’ την Κρήτη δεν έχει τουρκική αοζ – έχει λιβυκή. Και εκεί ο Saraj, με την στρατιωτική κάλυψη της Άγκυρας, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει· εκτός αν η Αθήνα προτιμήσει κανονική ναυμαχία.

Παράξενες ιδέες φυτρώνουν και κυκλοφορούν μέσα στην ανομολόγητη απελπισία. Μήπως να γίνει μια προσπάθεια υπογραφής συμφωνίας οριοθέτησης αοζ μεταξύ Αθήνας και Tripoli; Για γέλια και για κλάματα! Η Αθήνα, μαξιμάροντας ιμπεριαλιστικά, δεν κατάφερε να υπογράψει τέτοια συμφωνία με τον Καντάφι, που ήταν «φίλος και αδελφός» – θα πείσει τώρα τον Saraj; Ούτε κατά διάνοια. Μήπως μια συμφωνία οριοθέτησης με την Ρώμη θα ήταν εφικτό να πουληθεί στο πόπολο σαν αντίβαρο στην τουρκο-λιβυκή συμφωνία; Και γιατί έχει σταθεί αδύνατο ως τώρα να υπογραφτεί μια τέτοια; Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που το ελλαδιστάν δεν έχει καταφέρει να συμφωνήσει για τα όρια της αοζ με κανέναν, ακόμα και τον «φίλο κι αδελφό» Sisi: επιμένει να μετράει τα μίλια που θεωρεί ελληνικά απ’ την τελευταία πιο μακρινή ξέρα που βρίσκεται στην περιοχή.

Όλο το ελληνικό ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα που με παρανοϊκές φιλοδοξίες κτιζόταν ως το 2019 έχει καταρρεύσει κομμάτι κομμάτι. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει κάτι που διευκολύνει: να παραδεχτεί ο ηττημένος την ήττα του…

Αλλά αυτό είναι «ανθελληνικό»…

Η δύναμη των εντυπώσεων

Παρασκευή 5 Ιούνη. Τι συνέβη στη Ν. Υόρκη στις 11 Σεπτέμβρη του 2001; «Οι πάντες το ξέρουν»: δύο αεροπλάνα έπεσαν πάνω σε δύο ουρανοξύστες και τους γκρέμισαν… Πάνω από 3.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν… Αυτή είναι η κοινότοπη βεβαιότητα: υπήρξε live μετάδοση, που χάρη στην ψηφιακή αποθήκευσή της έχει ειδωθεί και ξαναειδωθεί εκατομμύρια φορές. Συνεπώς: αυτό που φάνηκε να συμβαίνει, αυτό πράγματι συνέβη…

Ξέρουμε όμως ότι καθόλου δεν είναι έτσι! Ξέρουμε ότι η εικόνα είναι εικόνα κι όχι εξήγηση… Ξέρουμε ότι δεν κατέρρευσαν 2 αλλά 3 ουρανοξύστες· στον τρίτο δεν έπεσε κανένα αεροπλάνο… Ξέρουμε ότι οι ουρανοξύστες δεν κατέρρευσαν εξαιτίας των αεροπλάνων και των πυρκαγιών που προκλήθηκαν, αλλά κατεδαφίστηκαν κανονικά, καθώς ο μεταλλικός σκελετός τους ήταν παγιδευμένος με υψηλής τεχνολογίας εκρηκτικά – τέτοια που αποκλείεται να είχαν οι «τζιχαντιστές»… Ξέρουμε ότι μεγάλο μέρος των νεκρών ήταν πυροσβέστες, που είχαν τοποθετηθεί απ’ τους διοικητές τους στην περίμετρο του πρώτου ουρανοξύστη· ένα γιγαντιαίο λάθος εκτίμησης των κινδύνων εκ μέρους αυτών των διοικητών… Ξέρουμε, τέλος, ότι ο bin Laden δεν είχε καμμία σχέση μ’ αυτά τα γεγονότα· οι μυστικές υπηρεσίες του Ριάντ όμως είχαν και παραείχαν…

Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά σε σχέση με την αλήθεια; Πολλές χιλιάδες σοβαροί και αξιοπρεπείς άνθρωποι στις ηπα ψάχνουν χιλιοστό χιλιοστό αυτήν την αλήθεια, και έχουν πλησιάσει πολύ. Είναι οι οικογένειες των νεκρών, είναι δικηγορικές ενώσεις, είναι το «τεε» των ηπα (αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί), είναι κατασκευαστές ουρανοξυστών. Ωστόσο, σχεδόν 19 χρόνια μετά, οι εντυπώσεις απ’ την 11η / 9ου στις ηπα παραμένουν τόσο ισχυρές ώστε να διεκδικούν την θέση της «αλήθειας» – ενώ αυτές οι εντυπώσεις είναι ένα τεράστιο, βρώμικο ψέμα!

Γιατί τα θυμίζουμε αυτά; Επειδή πρόκειται για μια τρανταχτή απόδειξη ότι στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος εκείνοι που είναι σε θέση να παράξουν έντονες συγκινησιακές εντυπώσεις κατασκευάζουν την «αλήθεια» στα μέτρα τους, προς υιοθέτηση απ’ την μεριά εκατομυρίων υπηκόων. Οι οποίοι είναι σίγουροι πως «έτσι έγιναν τα πράγματα» επειδή τα είδαν… Το ποιοί μπορούν να παράξουν τέτοιες έντονες εντυπώσεις δεν είναι γρίφος: οι διάφορες μορφές (φράξιες, κλπ) «κεντρικής εξουσίας». Η δυνατότητα, όμως, πρόκλησης έντονων συγκινήσεων (κυρίως ή και αποκλειστικά μέσω της επίδειξης του θανάτου…) έχει αποδειχθεί πολύ ισχυρό εργαλείο ελέγχου των πληθυσμών και των συνειδήσεων.

Για τον εργατικό ανταγωνισμό αυτή η τόσο αποδοτική συγκινησιακή πανούκλα είναι ένα πολύ δύσκολο εμπόδιο. Συχνά αξεπέραστο. Ο εργατικός ανταγωνισμός απαγορεύεται να χρησιμοποιεί μέσα ψυχολογικού πολέμου (psyops) ακόμα κι αν θα μπορούσε· απαγορεύεται να κάνει ψυχοσυναισθηματικούς εκβιασμούς· απαγορεύεται να παραποιεί τα γεγονότα. Ο εργατικός ανταγωνισμός απευθύνεται (κι αυτό είναι που πρέπει να κάνει) στη λογική, επειδή η λογική είναι βασικό συστατικό της συνείδησης (γενικά) και της εργατικής συνείδησης (ειδικά). Ο εργατικός ανταγωνισμός απαγορεύεται να δημιουργεί παραισθήσεις· απαγορεύεται να επιδιώκει τον ατομικό ή συλλογικό υπνωτισμό. Ο εργατικός ανταγωνισμός θέλει να είναι χειραφετικός, απελευθερωτικός· οι εξουσίες είναι που χειραγωγούν, που υποδουλώνουν ακόμα και τις αισθήσεις.

Πώς μπορεί, λοιπόν, να αναμετρηθεί η (εργατική) λογική κριτική με την εξουσιαστική κατασκευή συγκινήσεων και εντυπώσεων; Είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολο. Για παράδειγμα εκείνη την ημέρα (την 11η Σεπτέμβρη του 2001) το αγγλικό bbc μετάδιδε live αυτά που συνέβαιναν στη Ν. Υόρκη. Η δημοσιογράφος είχε στην πλάτη της μια γιγαντοοθόνη που έδειχνε όρθιο το κτήριο 7 (τον 3ο ουρανοξύστη που κατέρρευσε μετά από ώρες χωρίς να πέσει επάνω του κανένα αεροπλάνο) ενόσω εκείνη ανάγγελνε ότι έχει γκρεμιστεί! Μετά από λίγο έγινε αυτό που είχε προφητεύσει! Η τυπική λογική και η αυστηρότητα της όρασης όλων όσων έβλεπαν το συγκεκριμένο πρόγραμμα (και ήταν εκατομμύρια) θα έπρεπε να «κολλήσει» μ’ αυτό το γεγονός! Πώς είναι δυνατόν να «προβλέπεται» η κατάρρευση ενός ουρανοξύστη, και μάλιστα αυτή τελικά να συμβαίνει χωρίς (προφανή) αιτία;

Φαίνεται πως στη διάρκεια της συγκινησιακής πλημμύρας ακόμα και ολοφάνερα λογικά «κενά» στην εξουσιαστική ρητορική «χάνονται». Καταστέλλονται… «Εξατμίζονται»… Η μόνη ελπίδα φαίνεται να είναι αυτή: μετά από καιρό (πόσο πολύ όμως;), όταν η συγκινησιακή πανούκλα έχει εξασθενίσει, να υπάρξει ένα κάποιο περιθώριο για την λογική επανεξέταση των εντυπώσεων – και την εκκαθάρισή τους.

Όμως αυτό το «μετά από καιρό» είναι μαχαιριά στον εργατικό ανταγωνισμό!! Το «μετά από καιρό» μπορεί ίσως να αποκαταστήσει την αλήθεια· δεν μπορεί όμως να αποκαταστήσει την πραγματική ροή της πραγματικής Ιστορίας. Αυτά που έγιναν έγιναν· αυτά που ακολούθησαν ακολούθησαν· οι σχεδιασμοί της εξουσίας επιτελέστηκαν… Όσο χρήσιμο κι αν είναι για την αποκατάσταση της αλήθειας, το «εκ των υστέρων» είναι συνήθως πολιτικά άχρηστο. Ούτε σαν παρηγοριά δεν αντέχει να σταθεί…

Ο εργατικός ανταγωνισμός χρειάζεται τη λογική και την λογική κριτική την στιγμή της φωτιάς! Μετά από καιρό; Μετά από καιρό συνήθως είναι πολύ αργά πια…

(Καθώς οι καπιταλιστικές κοινωνίες έχουν μπει για τα καλά στην εποχή των “πολλαπλών πραγματικοτήτων” η κατασκευή εντυπώσεων απ’ την μεριά των εξουσιών έχει γίνει, σχεδόν, παιχνιδάκι…)

Θανατόμετρα

Παρασκευή 5 Ιούνη. Τα πιο πάνω ισχύουν στο ακέραιο και για την πρόσφατη, μακρόσυρτη, υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Μπορεί ο υπολογισμός να ήταν χοντροκομμένος ή μπορεί να ήταν πολύ «σοφός» απ’ την μεριά της εξουσίας: το καθημερινό κοντέρ των θανάτων έφτιαξε σταγόνα σταγόνα έναν τεράστιο συγκινησιακό βάλτο στις «συνειδήσεις» (σκόπιμα τα εισαγωγικά…) πολλών εκατομμυρίων υπηκόων. Ο Θάνατος! Τα Φέρετρα! Η Αρίθμηση! Φτηνά μεν σαν μέσα – αποτελεσματικά όμως σε μεγάλο βαθμό!

Είναι σημαντικό το ότι αυτή η δημιουργική λογιστική θανάτου αμφισβητήθηκε έγκαιρα, και καθόλου από «συνωμοσιολόγους»… Είναι σημαντικό ότι επιδείχθηκαν έγκαιρα τα ντοκουμέντα της σχεδιασμένης και συντονισμένης κατασκευής αυτής της τόσο χρήσιμης (για διάφορες μορφές εξουσίας) αιτίας θανάτου που ονομάστηκε “covid-19”… Ωστόσο σαν γενική εντύπωση έμεινε (εκτιμάμε) εκείνη που ήθελαν τ’ αφεντικά: εντέλει μια μόνιμη δηλητηρίαση, που θα αξιοποιηθεί…

Όμως φαίνεται πως ακόμα κι όσοι “δεν έφαγαν” τα θανατόμετρα διστάζουν. Διστάζουν ξεκινώντας απ’ αυτό το κεντρικό ζήτημα (το ζήτημα της σικέ “κοινής δεξαμενής”) να αρχίσουν το ξήλωμα ολόκληρης της καθεστωτικής παράστασης θανάτου. Διστάζουν να αρχίσουν να ξηλώνουν πόντο πόντο όλο το συγκινησιακό οπλοστάσιο που παρατάχτηκε εναντίον τους. Ίσως ενστικτώδικα φοβούνται για το τι θα βρουν πίσω απ’ αυτό το παραπέτασμα των υγιεινιστικών απειλών. Η σύγχρονη καπιταλιστική αλήθεια και η γνώση της δεν επιτρέπει συμβιβασμούς· κι αυτό είναι κάτι που “πλανιέται στον αέρα”…

Αν η “έξοδος κινδύνου” είναι το κάπου να κρυφτούμε, τότε – πολύ φοβόμαστε – θα γίνουν όργια…

Η τυραννία έχει ιστορία

Παρασκευή 5 Ιούνη. Πριν σχεδόν μια 20ετία, το 2000, ο Michael Fitzpatrick, γενικός γιατρός σε μια μικροαστική περιοχή του Λονδίνου, εξέδωσε ένα βιβλίο με τον προκλητικό τίτλο Η Τυραννία της Υγείας. (Το 2004 εκδόθηκε στα ελληνικά απ’ τις εκδ. Πολύτροπον). Το βιβλίο εκείνο θα πρέπει να διαβάστηκε αρκετά και στα μέρη μας – άφησε κάτι; Αμφίβολο…

Να ελάχιστα αποσπάσματα απ’ αυτά που σημείωνε τότε ο Fitzpatrick· κι αφήνουμε σ’ εσάς την επίγνωση του πόσο “ομαλά” επιδεινώθηκαν μέχρι σήμερα:

… Στη δουλειά μου ως γενικός γιατρός, εκπλήσσομαι απο την αντίθεση ανάμεσα σε δύο τύπους ασθενών. Βλέπω πολλούς νέους ανθρώπους, συνήθως επαγγελματίες, οι οποίοι ανησυχούν για την υγεία τους, προσέχουν τη διατροφή τους και ασκούνται τακτικά. Ζητούν επίσης τακτικά τσεκ-απ και προληπτικές διαγνωστικές εξετάσεις για διάφορες αρρώστιες. Βλέπω επίσης πολλούς ηλικιωμένους ανθρώπους, συχνά πρώην χειρώνακτες εργάτες, οι οποίοι δεν έχουν ποτέ ενδιαφερθεί ιδιαιτέρως για την υγεία τους και που σπανίως έχουν αλλάξει τον τρόπο ζωής τους ή έχουν συμβουλευτεί το γιατρό τους με σκοπό να διατηρήσουν την υγεία τους. Αν τους συγχαρείς για τη μακροζωΐα τους, συχνά λένε ότι το μόνο που εύχονται είναι να μην είχαν ζήσει τόσο πολύ. Μερικές φορές μου ζητούν ακόμα και να τους βοηθήσω να δραπετεύσουν από τη μιζέρια της μοναξιάς, της αρρώστιας και της φτώχειας….

… Στο ιατρείο μου βλέπω δύο εντυπωσιακές συνέπειες από την επικράτηση της νέας δημόσιας υγείας. Από τη μια πλευρά, συναντώ το αυξανόμενο πλήθος των «ανησυχούντων υγιών», νέους ανθρώπους που κάποτε θα θεωρούνταν υγιείς, αλλά τώρα – με επίσημη ενθάρρυνση – ζητούν με αγωνία γενικές εξετάσεις και συμβουλές για ένα όλο και διευρυνόμενο φάσμα ασθενειών, σχετικά με τις οποίες υπάρχει ένας όλο και αυξανόμενος βαθμός ευαισθητοποίησης. Το γεγονός ότι πολλές από αυτές τις ασθένειες είναι σπάνιες, ότι οι διαγνωστικές εξετάσεις συχνά δεν βοηθούν και ότι τα προληπτικά μέτρα σπανίως έχουν αποδείξει την αξία τους, δεν επηρεάζει τη ζήτηση για συμβουλές, αποτίμηση και καθησύχαση. Από την άλλη πλευρά, συναντώ πολλούς μεγαλύτερους ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας, προκαλούμενα από οστεοαθρίτιδα του ισχίου, καταρράκτη ή στεφανιαία νόσο της καρδιάς, οι οποίοι υποφέρουν (και συχνά πεθαίνουν) περιμένοντας μήνες και χρόνια για να υποβληθούν σε χειρουργικές επεμβάσεις. Ενώ οι οικονομικοί πόροι διοχετεύονται σε σχεδιασμούς που χρησιμοποιούν την υγεία για να εντείνουν τον κοινωνικό έλεγχο, οι πραγματικές ανάγκες της υγείας – ιδίως εκείνες των ηλικιωμένων – παραμελούνται…

… Παρά το γεγονός ότι περισσότεροι άνθρωποι απολαμβάνουν καλύτερη υγεία, η σοβαρή επίγνωση των κινδύνων για την υγεία σημαίνει ότι οι άνθρωποι αισθάνονται περισσότερο άρρωστοι…

… Η έννοια του «θεραπευτικού κράτους» συλλαμβάνει καλύτερα τον διακριτό χαρακτήρα της δημόσιας υγείας υπό το κράτος των Νέων Εργατικών. Στόχος των κυβερνητικών μέτρων, τα οποιά αποσκοπούν στο να αλλάξει ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών που κρίνονται ανθυγιεινές, είναι ο μεμονωμένος πολίτης, ο οποίος έχει εσωτερικεύσει μια αίσθηση προσωπικής ανεπάρκειας και ευθύνης για την υγεία. Μολονότι η κυβερνητική παρέμβαση είναι πιο εξαναγκαστική και παρεισφρητική απ’ ότι στο παρελθόν, εξασκείται από μια ομάδα «στοργικών» επαγγελματιών και ο αυταρχικός χαρακτήρας της συγκαλύπτεται…. Ένα κράτος – νταντά είναι κράτος αυταρχικό αλλά πατερναλιστικό, αρχηγικό αλλά καλοκάγαθο…

Οι κοινωνικές ιδέες που κυριαρχούσαν και στα μέρη μας πριν τον covid-19 σε σχέση με την υγεία, ήταν ένα κράμα ατομικίστικου, νεοφιλελεύθερου υγιεινισμού (πασπαλισμένου με ομολογημένες ή ανομολόγητες φοβίες θανάτου) με την παλαιολιθική άποψη της άλλοτε αριστεράς ότι «δημόσια υγεία = περισσότεροι γιατροί και νοσηλευτές, τελεία και παύλα!» Οι κοινωνικοί, ιδεολογικοί, συμπεριφορικοί μετασχηματισμοί που μπορούσε να εντοπίσει ο Fitzpatrick πριν 20 χρόνια (μετασχηματισμοί που έχουν καταγραφεί, μελετηθεί, εμπορευματοποιηθεί…) και, απ’ την άλλη μεριά, η μετατόπιση και η διεύρυνση του όρου “υγεία” για λογαριασμό της “βιομηχανίας φροντίδας υγείας”, είναι σα να μην έχουν γίνει ποτέ! Σα να μην έχουν καμμία σημασία! Σα να μην αποτελούν το συμπαγές υλικό μιας βιοπολιτικής της εξουσίας που, με τα δεδομένα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, έχει ανοίξει το ακόρεστο στόμα της δείχνοντας τους καινούργιους κυνόδοντές της. Η κοντόφθαλμη εννόηση της δημόσιας υγείας άφηνε άφθονο χώρο για την ιδιωτική εννόηση, και το ανάποδο. Έτσι, όταν έσκασε η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία σαν πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού, τα κάγκελα φύτρωσαν παντού χωρίς κανένα εμπόδιο: κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού, και τα μυαλά στα κάγκελα του αόρατου εχθρού!

Αυτοί που προτιμούν να ζουν “σα να βρίσκονται αλλού” είναι υποχρεωμένοι να μένουν κεραυνόπληκτοι όταν πέφτει επάνω τους το καπιταλιστικό εδώ!

Ένας παραμυθάς κι ένας (βιο)παλαιστής

Πέμπτη 4 Ιούνη. Τι ζημιά κι αυτή; Ένα χτεσινό άρθρο στον καθεστωτικό guardian έβγαλε όχι λαγό αλλά δεινόσαυρο απ’ το καπέλο, σε σχέση με διάφορες επιστημονικές και καθόλα ευυπόληπτες μελέτες για τον covid-19. Η σοβαρή ιατρική επιθεώρηση Lancet και η εξίσου σοβαρή New England Journal of Medicine έχουν φορέσει πλερέζες, επειδή δημοσίευσαν (δηλαδή επικύρωσαν) ιατρικές μελέτες στηριγμένες… Στηριγμένες; Στηριγμένες (λέει) στα δεδομένα που αγόραζαν οι ερευνητές / επιστήμονες / ειδικοί από μια tiny (μικρή…) εταιρεία κάπου στη χώρα των ευκαιριών (το ψοφιοκουναβιστάν), ονόματι Surgisphere. Αλλά αυτή η tiny (μικρή…) εταιρεία εμπορίου δεδομένων υγείας, είχε στην αρχή 6 και μετά μόνο 3 υπαλλήλους, εκ των οποίων ο ένας συγγραφέας ιστοριών επιστημονικής φαντασίας και η μία μοντέλο για παροχή σεξουαλικών υπηρεσιών σε ενηλίκους… Σκάνδαλο! Σκάνδαλο; Ποιό σκάνδαλο ακριβώς;

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να αντιληφθεί κανείς αυτό το περιστατικό. Κάποιοι είναι εύκολοι: π.χ. μερικοί απατεώνες στήνουν μια φάμπρικα import / export δεδομένων υγείας και βγάζουν λεφτά κοροϊδεύοντας τους εύπιστους επιστήμονες που διψούν για data για να φτιάξουν την καριέρα τους. Δεν αρέσει στην ασταμάτητη μηχανή· παραείναι φολκλόρ για τα γούστα της.

Προτιμάμε να το δούμε αλλιώς. Πρώτον, από πότε απαγορεύεται σε παραμυθάδες, κοκότες, ακόμα και πυγμάχους ή αναρριχητές να αγοράζουν υπολογιστές, να νοικιάζουν ένα γραφειάκι, και «με κάποιον τρόπο» να βάζουν στο χέρι δεδομένα υγείας από δεκάδες εκατοντάδες νοσοκομεία της υφηλίου; Ξέρουμε την απάντηση. Αν και δεν υπάρχει «αντιποίηση επαγγέλματος» (η συγκέντρωση δεδομένων υγείας δεν χρειάζεται πτυχίο ιατρικής!) αυτές είναι δουλειές για «σοβαρούς». Αν αντί για συγγραφέα fiction ιστοριών είχαμε έναν μισο-απατεώνα προγραμματιστή (για παράδειγμα), που κατάφερε όμως «με τον έναν ή τον άλλο τρόπο» να γίνει Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, τότε η διαχείριση των health data θα ήταν σε καλά χέρια – σωστά; Σωστά!

Απο εδώ αρχίζει το δικό μας ενδιαφέρον. Η φαντασιακή αναπαράσταση για τον «επιστήμονα» που παίζει πάντα στα μυαλά των υπηκόων ακόμα σήμερα, ανήκει στον 18ο ή, το πολύ, στον 19ο αιώνα. Ένας τύπος ελαφρά μονήρης, αφοσιωμένος στην έρευνα του επιστημονικού πεδίου του, κοσμοκαλόγερος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ορκισμένος υπηρέτης της αλήθειας αλλά και της φροντίδας για το κοινό καλό. Ο ντόπιος αρχιρέας της «προσευχής των 6.00» βοήθησε να ανανεωθεί αυτό το (ανιστόρητο) αρχέτυπο, εφόσον επιλέχτηκε για τις PR του υγιεινιστικού πραξικοπήματος ακριβώς επειδή ταίριαζε στην αναπαράσταση αυτού του «αφοσιωμένου επιστημονικού ασκητισμού»… Αλληλούια!!

Αμ δε! Οι διάφορες φράξιες της «επιστημονικής κοινότητας» είναι ουσιαστικά απλά και μόνο διαφορετικές αλυσίδες συναρμολόγησης «αληθειών» με πατίνα (δηλαδή εγκυρότητα) σχεδόν θρησκευτική. Αυτές οι αλυσίδες συναρμολόγησης «αληθειών» έχουν όλα τα χαρακτηριστικά του φορντισμού / ταιηλορισμού (κατακερματισμό σε βαθμό κακουργήματος, εξειδικεύσεις σε βαθμό παράνοιας, κλπ) αλλά δεν είναι υποχρεωτικά παράλληλες μεταξύ τους. Διασταυρώνονται, συγκλίνουν (: «διεπιστημονικότητα»), αποκλίνουν μεταξύ τους, ξαναδιασταυρώνονται… Παραμένουν όμως πάντα αυτό που αντιστοιχεί σ’ εκείνο που οι ειδικοί ονομάζουν (και δεν το κάνουν ούτε κρυφά ούτε χαμηλόφωνα) βιομηχανία της φροντίδας υγείας. Βιομηχανία! Περί αυτού πρόκειται!!! Και η βιομηχανία δεν μπορεί παρά να είναι … βιομηχανικά οργανωμένη!!!

Τι σημαίνει αυτό; Πολλά. Ας πούμε πρώτη ύλη προς επεξεργασία. Ποια είναι η «πρώτη ύλη» της «βιομηχανίας της φροντίδας υγείας»; Τα data υγείας. Ποιός τομέας της βιομηχανίας ασχολείται (δηλαδή κερδοφορεί) με την υπεξαίρεση, συγκέντρωση, εξόρυξη, τακτοποίηση των health data; Κάποιος. Never mind ποιοί είναι οι ιδιοκτήτες του ενός ή του άλλου μαγαζιού. Οι ιδιοκτήτες των ορυχείων σπανίων γαιών, για παράδειγμα, είναι, άραγε, βετεράνοι εργάτες ορυχείων; Ή είναι συλλέκτες έργων τέχνης, φιλάνθρωποι, νταβάδες πολυτελείας, χαφιέδες, λαθρέμποροι ανθρώπων, έμποροι κοκαΐνης, στελέχη μυστικών υπηρεσιών, και ό,τι άλλο; Δόξα στον καπιταλιστικό πλουραλισμό δεν χρειάζονται post doc για να γίνει κάποιος επιχειρηματίας! Δεν χρειάζεται καν “λευκό” ποινικό μητρώο…

Συνεπώς ένας «κακός προμηθευτής» πρώτης ύλης, που παίρνει στο λαιμό του τους επόμενους «επαγγελματίες» της συναρμολόγησης των επιστημονικών αληθειών, είναι βέβαια «κακός προμηθευτής»… Αλλά γιατί να μην θεωρηθεί μια εξαίρεση; Αν υπάρχουν «κακοί κι ανεύθυνοι» δεν μπορεί παρά να υπάρχουν «καλοί και υπεύθυνοι», κάπου εδώ γύρω…

Και η επιστήμη; Οι επιστήμονες; Αυτοί βέβαια πρέπει να ψωνίζουν από σωστούς προμηθευτές… Όπως, άλλωστε, όλοι οι καλοί ειδικοί και τα καλά αφεντικά του πλανήτη: όχι παιδική εργασία (δηλαδή «ναι»), όχι εργασιακή βία (δηλαδή «ναι»), όχι καταστροφή του περιβάλλοντος (που να φαίνεται στους ευαίσθητους, δηλαδή «ναι»), όχι νοθεία στις πρώτες ύλες (δηλαδή «ναι», γιατί έχουμε έτοιμο από πριν το αποτέλεσμα / προϊόν που θέλουμε να πουλήσουμε)…

Η ασταμάτητη μηχανή ελπίζει ότι το πρόβλημα που προέκυψε μ’ αυτούς τους αληταράδες της Surgisphere θα διορθωθεί γρήγορα. Εκείνο που είναι δύσκολο να διορθωθεί είναι η αφέλεια της παραχώρησης των προσωπικών δεδομένων· και της ευπιστίας ότι υπάρχουν ακόμα αυτοί οι κοσμοκαλόγεροι που ασχολούνται με το καλό της ανθρωπότητας…

Εν.φι.κα. 1

Πέμπτη 4 Ιούνη. Περιστατικά σαν αυτό με την Surgisphere, που δείχνουν ότι για να βρει κανείς ιατρική αλήθεια μεγαλύτερης αξίας από ένα απορρυπαντικό της σειράς χρειάζεται δυσπιστία και συστηματική έρευνα, δεν είναι τα καλύτερα νέα για τις απανταχού ενώσεις φίλων της καραντίνας. Και η εντόπια, σίγουρα, έχει ανομολόγητα προβλήματα.

Που δεν πρόκειται να τελειώσουν – αντίθετα θα μεγαλώνουν. Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι η εν.φι.κα. έβλεπε στραβά την εκδοχή του σουηδικού κράτους για την αντιμετώπιση του φονιά covid-19. Και οπωσδήποτε όλοι εύχονταν να πνιγεί στον θάνατο αυτή η ενοχλητική κοινωνία.

Δεν έγινε έτσι. Σίγουρα δεν έγινε και το σωστό 100%. Οι πολιτικές βιτρίνες της Στοκχόλμης παραδέχτηκαν έγκαιρα τα λάθη τους, κυρίως το γεγονός ότι δεν πήραν τα κατάλληλα προστατευτικά μέτρα για τους οίκους ευγηρίας, και απέτυχαν να ενημερώσουν έγκαιρα και σωστά τις μεταναστευτικές κοινότητες. Χοντρά λάθη, ασυγχώρητα! Εκ των υστέρων, το ότι ο σουηδός πρωθυπουργός είπε ότι θα γίνει έρευνα για την διαχείριση θεωρήθηκε ομολογία αποτυχίας – εκ μέρους του.

Να όμως που ένα απ’ τα πιο γνωστά καθάρματα των πραξικοπημάτων, ο πολύς Neil Ferguson (του imperial college) όχι από κρίση ειλικρίνειας αλλά από καιροσκοπισμό, έφτασε χτες να δηλώσει τα αντίθετα απ’ την τρομοκρατία που πούλησε με επιτυχία. Καταθέτοντας στην επιτροπή επιστήμης και τεχνολογίας της βουλής των λόρδων, υποστηρίξε ότι οι σουηδοί ειδικοί βασίστηκαν στα ίδια επιστημονικά δεδομένα … και ακολούθησαν έναν διαφορετικό δρόμο φτάνοντας στο ίδιο αποτέλεσμα… Στο ίδιο; Μήπως σε καλύτερο;

Δεν μπορούσε ίσως να κάνει διαφορετικά. Στο διάστημα της πλήρους απαγόρευσης στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, ο μέσος όρος νεκρών ήταν 579 ανά ένα εκατομμύριο πληθυσμού. Στη σουηδία ήταν 442 νεκροί ανά ένα εκατομμύριο πληθυσμού – χωρίς lockout. (Ενδεχομένως αν δεν φούσκωναν οι αριθμοί της «κοινής δεξαμενής» στην αγγλία, ο αριθμός να ήταν χαμηλότερος και πιο κοντά στον σουηδικό).

Εν.φι.κα. 2

Πέμπτη 4 Ιούνη. Υπάρχουν ωστόσο κι άλλα – εσωτερικού αυτά. Διάφοροι ειδικοί (συμπεριλαμβανομένου του αρχιερέα) προδημοσίευσαν στο medRxiv.org μια έρευνά τους με τίτλο Modelling the Sars-Cov-2 first epidemic wave in Greece: social contact patterns for impact assessment and an exit strategy from social dictancing measures. Η έρευνα είναι με αγγλικούς στίχους (πάει για διεθνή καριέρα!) και έχει όλες εκείνες τις μυστηριώδεις εξισώσεις που κάνουν κάθε επιστημονικό έργο να μοιάζει αληθινά επιστημονικό. Συνεπώς θα χρειαστεί κόπο απ’ την μεριά μας για να εμβαθύνουμε.

Όμως… Όμως η έρευνα συνοδεύεται από πίνακες, και δύο απ’ αυτούς είναι οι πιο κάτω. Ο αριστερά δείχνει τον «ενεργό ρυθμό αναπαραγωγής» του φονιά ιού, το όχι και τόσο γνωστό Rt. Ο δεξιά δείχνει τα νέα κρούσματα. Η γκρι περιοχή δείχνει το διάστημα του πραξικοπήματος, των γενικευμένων απαγορεύσεων, και τα λοιπά και ωραία που λάτρεψε η ένωση φίλων της καραντίνας.

Βλέπετε κάτι; Να βοηθήσουμε. Στον πίνακα στα αριστερά φαίνεται σαφώς ότι ο «ενεργός ρυθμός αναπαραγωγής» ΕΙΧΕ ΠΕΣΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ 1 ΠΡΙΝ ΤIΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ… και έμεινε σταθερός γύρω στο 0,5, χωρίς οποιαδήποτε αλλαγή, σ’ όλο το διάστημα ως τις 26 Απρίλη. Τί είναι αυτός ο Rt; Και γιατί δεν μάθαμε ποτέ γι’ αυτόν, σε αντίθεση με τον θρυλικό R0;

Ο R0 είναι «ρυθμός μεταδοτικότητας» όταν δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο. Όπως, π.χ. το συστηματικό πλύσιμο των χεριών… Αντίθετα ο Rt είναι ο ενεργός (effective) ρυθμός μετάδοσης όταν έχουν παρθεί κάποια μέτρα. Με το που θα ληφθεί το πρώτο μέτρο ο R0 είναι αδιάφορος (κι ωστόσο αυτός ήταν τον οποίο πούλαγε στο πόπολο τόσο η «ιερά σύνοδος υγείας» όσο και ο αρχι-ιερέας της «προσευχής των 6.00» μαζί με την δημαγωγική ορχήστρα!) Αντίθετα αυτός ο δείκτης που έχει ενδιαφέρον επιστημονικό είναι ο Rt. Γι’ αυτό άλλωστε, μόλις ο αρχιερέας άφησε τα άμφια, έστειλε προς δημοσίευση μια έκθεση με αναφορά στον Rt: μεταξύ ειδικών δεν χωράνε τέτοια φτηνά παπατζιλίκια, σαν τον R0!

H γενική απαγόρευση κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτεια επιβλήθηκε στις 23 Μάρτη, ενώ 5 ημέρες πριν, στις 18 Μάρτη έκλεισαν όλες οι δουλειές (εκτός των απολύτως απαραίτητων). Όμως ήδη στις 18 κι ακόμα πιο καθαρά στις 23 ο σημαντικός Rt είχε σωριαστεί! Πράγμα που σημαίνει ότι η γενική απαγόρευση ήταν ήδη άχρηστη (από υγιεινομική άποψη…) Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει και ο πίνακας δεξιά: τα εντοπίσιμα κρούσματα έπεφταν θεαματικά ΠΡΙΝ τις 23 Μάρτη!!! Ακούσατε τίποτα;

Εννοείται ότι αυτοί οι κατανοητοί πίνακες της έρευνας (και μάλιστα με την υπογραφή του αρχιερέα!!) καταχωνιάστηκαν, μήπως και αρχίσουν τίποτα θυμωμένα ερωτηματικά για τον πραγματικό σκοπό της γενικής απαγόρευσης – του πραξικοπήματος.

Έγινε όμως το εξής χαριτωμένο. Ένας απ’ τους επαγγελματίες αρχιδημαγωγούς και φανατικός υποστηρικτής του πραξικοπήματος (απ’ τα “αριστερά” πάντα…) στη χθεσινή πρωϊνή εκπομπή του σε γνωστό καθεστωστικό ρ/σ, κάλεσε έναν απ’ τους “ειδικούς” αυτής της έρευνας, τον Θ. Λύτρα, για να διαστρεβλώσουν μαζί αυτές τις όχι και τόσο βολικές “μετρήσεις”. Κι αφού είπαν διάφορα μάλλον τριτεύοντα για τον ρόλο του πραξικοπήματος, έγινε κι αυτός ο νόστιμος διάλογος:

– Αρχιδημαγωγός: Το κρίσιμο, το μάθαμε πια, είναι αυτός ο περίφημος δείκτης R0, δηλαδή ο ρυθμός μετάδοσης… δηλαδή σε πόσους ανθρώπους μπορεί να μεταδώσει τον κορονοϊό ένας φορέας…

– Επιστήμων: Ακριβώς.

– Αρχιδημαγωγός: Όταν ξεκινήσατε, πριν τα μέτρα δηλαδή, ο R0 λέτε ότι ήταν 2,38… 2,4 δηλαδή…

– Επιστήμων: Ακριβώς

– Αρχιδημαγωγός: Και τώρα είναι… πόσο; 0,3.

– Επιστήμων: Τώρα ναι… είναι σίγουρα πολύ κάτω απ’ το 1. Υπάρχει μια αβεβαιότητα στις εκτιμήσεις, αλλά είναι αρκετά κάτω απ’ το 1….

Φόλα πρώτη λοιπόν: η κουβέντα γίνεται για έναν άχρηστο δείκτη, ένα άχρηστο μέγεθος, το R0· αλλά τα νούμερα που αναφέρονται σ’ αυτήν την κουβέντα είναι του χρήσιμου, του Rt! Ο πίνακας επάνω το επιβεβαιώνει – αλλά δεν είναι γι’ εσάς αυτός! Οπότε ο επιστήμων σεγοντάρει στο δούλεμα…

…

– Αρχιδημαγωγός: Εκ των υστέρων, τώρα που ο φόβος πέρασε, που αισθανόμαστε ότι είμαστε κάπως ασφαλέστεροι εν πάσει περιπτώσει, γιατί τα κρούσματα είναι λίγα, είναι λογικό κάποιος να αναρωτιέται ότι ρε παιδί μου μήπως το παρακάναμε; Μήπως παραφουσκώσαμε τον κίνδυνο, μήπως παρατρομάξαμε, μήπως δεν χρειαζόντουσαν όλα αυτά και οι οικονομικές συνέπειες των μέτρων που ελήφθησαν; Λογικό δεν είναι να υπάρχει εκ των υστέρων αυτή η αμφισβήτηση;

– Επιστήμων: Ασφαλώς. Και ασφαλώς αυτό είναι το ζήτημα στο οποίο έπρεπε να υπάρχει η πιο ξεκάθαρη απάντηση. Ασφαλώς και έπρεπε να ληφθούν αυτά τα μέτρα, γιατί εκ των υστέρων πολλά συμπέρασματα μπορούν να βγουν, και μεις βγάζουμε, και θα βγάλουμε και περισσότερα με τις έρευνές μας, αλλά όταν είμαστε στον Φεβρουάριο και στον Μάρτιο με έναν καινούργιο ιό, του οποίου μόλις αρχίζουμε και βλέπουμε τις συνέπειες, το λογικό και το υπεύθυνο είναι να πάρει κανείς όλα τα μέτρα μπροστά. Κι αν το παρακάνε ενδεχομένως και λίγο, αυτό είναι το σωστό και το θεμιτό, παρά να μην είχαμε πάρει σε ικανή ποσότητα τα μέτρα. Τώρα απο ‘δω και πέρα θα είναι η προσέγγιση ασφαλώς πιο λεπτή, θα πρέπει να γίνει προσπάθεια τα μέτρα να κλιμακωθούν κατάλληλα, ώστε – όπως το είπατε – να μην το παρακάνουμε…

Φόλα δεύτερη και πιο δυνατή: Καταλάβατε φίλοι της καραντίνας; Καταλάβατε ή κάνετε ακόμα το κορόιδο; Όποτε γουστάρει η «επιστήμη» το παρακάνει! Όποτε δοθεί εξουσία στην επιστήμη, όποτε παντρευτεί τον κ. κράτος, έτσι ξηγιέται! Και λογαριασμό δεν δίνει!!! Και την επόμενη φορά που θα έχει να κάνει με «κάτι καινούργιο», θα το παρακάνει λίγο παραπάνω, και θα σας / μας πουλήσει ακόμα και το σκοινί για να κρεμαστούμε! (Κι ύστερα θα κάνει κάτι πιο λεπτό: θα πουλήσει σ’ όσους επιζήσουν τον γύψο για να πασαληφθούν και να μείνουν ακίνητοι «για όσο πρέπει»…)

Γιατί ο καπιταλισμός έχει μάθει πια…

Ο μεγάλος κρίκος 2

Πέμπτη 4 Ιούνη. Εν τω μεταξύ στους άλλους κρίκους του θρυλικού άξονα θα πρέπει να γεννιούνται πονοκέφαλοι με την κατάσταση του μεγάλου (αμερικανικού) κρίκου. Στο ελλαδιστάν σίγουρα. Δεν ανακοινώνεται έτσι, καθαρά, αλλά είναι γεγονός. Η ανατολική Μεσόγειος (η οποία θα περικυκλωνόταν χάρη στην φοβερή συμμαχία Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – ποιος το θυμάται;) έχει γίνει ρουτινιάρικο σούρτα-φέρτα για τους στρατούς της Άγκυρας και της Μόσχας. Πολεμικά πλοία και αεροπλάνα της πρώτης προς την Tripoli, πολεμικά αεροπλάνα της δεύτερης προς την Benghazi. Δεν υπάρχει τίποτα να τους εμποδίζει ή να τους ενοχλεί· ούτε καν εκείνο το θρυλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron. Επιπλέον η Μόσχα δεν χρειάζεται καμμία αοζ στην ανατολική Μεσόγειο για να την χρησιμοποιεί…

Χωρίς να έχει πέσει ούτε μισή σφαίρα τα potential της ιμπεριαλιστικής δυναμικής στην περιοχή έχουν ανατραπεί. Κρίμα τα σχέδια και τα όνειρα των φαιορόζ, κρίμα τα deal του ογκόλιθου (: Κοτζιάς) και του ψεκασμένου (: Καμμένος) με τα υπουργικά τους λιλιά. Κρίμα οι βάσεις που παραχωρούνταν στους Πομπηίες οπουδήποτε· κρίμα κι αυτές που κατοχυρώθηκαν. (Αλλά για την Αλεξανδρούπολη θα επανέλθουμε σύντομα).

Πριν, τις χρυσές εποχές της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου και των γκαζοεκβιασμών (σε βάρος της Άγκυρας αλλά και της Μόσχας) συνέβαινε, όλο δόξα κι όλο χάρη, αυτό:

Ο υποάξονας Αθήνας – Λευκωσίας έκοβε και έραβε «θαλάσσια οικόπεδα» κατά βούληση, μοίραζε άδειες ερευνών και γεωτρήσεων, και έτριβε τα χέρια του που είχε στριμώξει το τουρκικό καθεστώς απαγορεύοντάς του, αν και με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην ανατολική Μεσόγειο, να έχει αοζ… Αυτό γινόταν ακόμα και πριν 2 χρόνια…

Τώρα συμβαίνει αυτό:

Η Άγκυρα κόβει και ράβει «θαλάσσια οικόπεδα» κατά βούληση… Και δεν χρειάζεται ξένες εταιρείες για να κάνουν έρευνες· έχει τα δικά της τρυπάνια, συνοδεία των δικών της πολεμικών. «Αυτάρκης» σα να λέμε. Τα νοτιοκυπριακά «θαλάσσια οικόπεδα» κάπου έχουν πνιγεί. Κανείς δεν τα μνημονεύει πια.

Ο θεός της θάλασσας Ποσειδώνας θα πρέπει να είπε κάποια στιγμή στους υπερφίαλους ιμπεριαλιστές Αθηναίους: εσείς το ξεκινήσατε, στο τέλος θα κλαίτε. Στη ναυμαχία στις Συρακούσες οι κυρίαρχοι των θαλασσών στην (τότε) ανατολική Μεσόγειο Αθηναίοι έκλαψαν πικρά. Εκεί τελείωσαν οριστικά τα ιμπεριαλιστικά τους όνειρα, οι λεηλασίες τους, η χρηματοδότησή τους – και οι ίδιοι…

(φωτογραφία επάνω: Ένα στιγμιότυπο που αξίζει μια θέση στην ιστορία: στρατός – ή στρατοαστυνομία; – φυλάει το άσπρο σπίτι…)

Ο μεγάλος κρίκος 3

Πέμπτη 4 Ιούνη. Το πιο πρόσφατο «κλειδί» γι’ αυτήν την συντριβή των ελληνικών ιμπεριαλιστικών ονείρων (και την άνθηση των ανάλογων του μπλοκ της Αστάνα) λέγεται «λιβύη». Έγκαιρα και με ακρίβεια η ασταμάτητη μηχανή σας είχε ενημερώσει για το τι πρόκειται να συμβεί εκεί· έγκαιρα επίσης είχε παίξει με τον πόνο του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και του ρημαδογκουβέρνου, που έλιωσε τα παπούτσια του (πουλώντας μέσω των εθνικών δημαγωγών) τις αλληλεπάλληλες «διπλωματικές επιτυχίες απομόνωσης της τουρκίας» και «κατάργησης του συμφώνου Tripoli – Άγκυρα» για την μεταξύ τους αοζ.

Τίποτα δεν ήταν μυστικό, και η ασταμάτητη μηχανή δεν πουλάει εξυπνάδα. Απ’ την στιγμή που ο μεν Saraj με την βοήθεια των τουρκικών όπλων (και των σύριων «εθελοντών») θα έπαιρνε σβάρνα τον «τζενεράλ» (τον τελευταίο μεγάλο ελληνικό έρωτα), σε συνδυασμό με το μάζεμα των λουριών του «τζενεράλ» απ’ την Μόσχα, από εκείνη την στιγμή και μετά το μόνο αξιοσημείωτο θα ήταν πόσο γρήγορα Μόσχα και Άγκυρα θα σταθεροποιήσουν την στρατιωτική τους παρουσία στο κέντρο της Μεσογείου. Πόσο γρήγορα θα ριζώσει η πένσα του «μπλοκ της Σύρτης» στην άμμο…

Στην Ουάσιγκτον διάφοροι «κατήγγειλαν» πρόσφατα ότι η Μόσχα στέλνει πολεμικά αεροπλάνα της στην ανατολική λιβύη. Κοροϊδευόντας το κοινό το αποδίδουν στην απόφαση της Μόσχας να στηρίξει τον Haftar. Το ελληνικό ρημαδογκουβέρνο έχει πάθει ένα σχετικό κοκομπλόκο, γιατί απ’ την μια θα ήθελε την στήριξη του «τζενεράλ», αλλά όχι απ’ την Μόσχα. Όμως ο ρωσικός ιμπεριαλισμός δεν ενδιαφέρεται για τον Haftar. Αυτός ο τύπος έχει τελειώσει προ πολλού: ακόμα και ο σύμμαχός του ο Sisi σκέφτεται την αντικατάστασή του. Εκείνο που ενδιαφέρει την Μόσχα είναι να μονιμοποιήσει την στρατιωτική της παρουσία στην Benghazi. Η Άγκυρα ενδιαφέρεται για το ίδιο στην Tripoli. Το έχουν πετύχει και το δύο. (Στην Ουάσιγκτον ψάχνουν πια τρόπο να στείλουν κι αυτοί στρατό στη λιβύη, υπέρ του Saraj… Υποθέτουμε ότι δεν καταφέρουν κάτι σπουδαίο).

Χάρη σ’ αυτή την μοιρασιά της επιρροής σ’ αυτό το σημείο της βόρειας αφρικής, στο λιβυκό μεδίο μάχης, το δρομολόγιο τουρκία (ή Latakia) – λιβύη έχει γίνει ρουτίνα. Και χάρη σ’ αυτήν την ρουτίνα, με τα πολεμικά της να πλέουν πέρα δώθε έτσι κι αλλιώς σ’ αυτήν την ζώνη νότια της Κρήτης, η Άγκυρα μπορεί να μοιράζει πια οικόπεδα στον εαυτό της…

Απλό. Θα το έλεγε και ο θεός Ποσειδώνας – αν ζούσε τώρα… Πανωλεθρία έπαθε η Αθήνα στις Συρακούσες. Ο κόλπος της Σύρτης είναι ακριβώς απέναντι, στο νότο.

Τώρα το ρημαδογκουβέρνο τρέχει να παρακαλέσει για την βοήθεια της Ρώμης – η οποία, είναι γνωστό, υποστηρίζει τον Saraj…

Ω, η ομορφιά της προστασίας!

Τετάρτη 3 Ιούνη. Μέσα Μάρτη, ίσως 20 του μήνα ή μια μέρα πριν (το θανατόμετρο στα δεξιά της οθόνης είναι ακόμα χαμηλά…). Ο Πομπηίας συνεντευξιάζεται περί των κινεζικών ευθυνών για τον covid-19…. Και (γλώσσα είναι και ξεφεύγει!) δηλώνει για την πανδημία και τις κινεζικές ευθύνες:

… Δεν πρόκειται για αντίποινα [σ.σ.: μιλάει για την αμερικανική στάση]. Αυτό το θέμα πάει μακριά – βρισκόμαστε σε μια ζωντανή άσκηση, για να το δούμε σωστά…

Το ότι η αντιμετώπιση του covid-19 στις ηπα θεωρήθηκε άσκηση απ’ τον αμερικάνο υπ.εξ. αλλά και όλο το κύκλωμα εξουσίας εκεί αφήνει υπονοούμενα προς διάφορες μεριές. Το άσχημο για τους φίλους της καραντίνας (παντού, όχι μόνο στις ηπα) είναι ότι έδειξαν τέτοια ασυγχώρηση ευπιστία, επιπολαιότητα και κρατισμό ώστε ακόμα κι όταν τους έφτυναν στα μούτρα προτιμούσαν να μένουν αγκαλιά με τις ψευδαισθήσεις τους. Γιατί, διαφορετικά, αν έψαχναν χωρίς προκαταλήψεις, θα έβρισκαν τις σημαντικότερες απ’ αυτές τις «διάφορες μεριές» του σύγχρονου καπιταλισμού.

Εμείς ψάχνουμε. Κι αυτά που βρίσκουμε είναι όλο και χειρότερα…