Year: 2020

By this river

Δευτέρα 6 Ιούλη. Μου μίλησες, σαν από απόσταση… Και σου απάντησα, με εντυπώσεις από άλλους καιρούς…

Brian Eno. Kάτι ανάμεσα σε μελαγχολία και πρόγνωση.

Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος; (1)

Δευτέρα 6 Ιούλη. Ο πρώην υπουργός υγείας της γαλλίας (και καρδιολόγος στο επάγγελμα) Philippe Douste-Blazy αναφέρεται (στις 24 του περασμένου Μάη) στην αναγνώριση της δύναμης των big pharma και του ελέγχου τους πάνω στις ερευνητικές (ιατρικές) δημοσιεύσεις…

(Ο διευθυντής έκδοσης της επιθέωρησης Lancet Richard Horton λέει στον διευθυντή έκδοσης της New England Journal of Medicine:

…Τώρα δεν θα μπορούμε, αν συνεχίσει αυτό, να δημοσιεύουμε δεδομένα ιατρικών ερευνών, επειδή οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι τόσο δυνατές οικονομικά σήμερα, και είναι ικανές να χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους, ώστε να μας αναγκάζουν να δεχόμαστε έρευνες (“papers”) που μεθοδολογικά είναι τέλειες, αλλά οι οποίες, στην πραγματικότητα, έχουν γίνει για να καταλήξουν στο συμπέρασμα που θέλουν οι εταιρείες…)

Πρόκειτα για μαφίες – κι αυτό δεν είναι η αυθαίρετη γνώμη της ασταμάτητης μηχανής. Το ότι το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα καθορίζει την δημοσιότητα (και τις απόψεις) για οτιδήποτε μυρίζει λεφτά και έλεγχο – και ο τσαχπίνης covid-19 έχει υπάρξει μια τέτοια περίπτωση ακριβώς – το έχουμε υποστηρίξει τόσο έντονα ώστε οι ανόητοι μας βαρέθηκαν (ευτυχώς!). Αν, τώρα, οι «ιερείς» και οι «σωτήρες», εκείνοι οι «ειδικοί» δηλαδή που «φτιάχνουν» την δημόσια άποψη για το Α ή το Β ζήτημα δημόσιας υγείας, καλοπληρώνονται απ’ αυτά τα εγκληματικά κυκλώματα, είναι κανονικοί υπάλληλοι τους σε κάθε περίπτωση, δεν προκαλείται μια βαθιά «κρίση εμπιστοσύνης στην επιστήμη»; Προκαλείται… Ποιοί την δημιουργούν; Οι δήθεν «συνωμοσιολόγοι» ή ίδια η εξέλιξη (και η εξαγρίωση) του καπιταλισμού;

Κι αν, τελικά, προκαλείται τέτοια βαθιά και εκτεταμένη κρίση εμπιστοσύνης την στιγμή που οι μαφίες της «φροντίδας υγείας» προσβλέπουν σε τρελά κέρδη από το εμπόριο νέων φαρμάκων (εντός ή εκτός εισαγωγικών) – τώρα σχετικών με τον covid-19 – πώς θα διατηρηθεί η αγορά; Με την πειθώ; Όχι… Με την βία; Πιθανότατα: με την βοήθεια της μορφής – κράτος και της «αρμοδιότητάς» της να επιβάλει διά της βίας την «προστασία της δημόσιας υγείας». Το έκανε ήδη με τα πραξικοπήματα. Μπορεί να το ξανακάνει με την (διατεταγμένη, υποχρεωτική) κατανάλωση του Α ή του Β φαρμάκου…

Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος; (2)

Δευτέρα 6 Ιούλη. Η εξελισσόμενη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία με σημαία τον covid-19, αποτελεί σημείο εκτόξευσης για διαδικασίες που ωρίμαζαν επί δεκαετίες. Όχι μόνο σε ότι αφορά την «βιομηχανία υγείας», αλλά οπωσδήποτε με κέντρο αυτήν. Πρόκειται για διαδικασίες αναδιάταξης της ισχύος στο εσωτερικό του καπιταλισμού (συσχετισμοί δύναμης ανάμεσα σε διαφορετικούς καπιταλιστικούς κλάδους) και ταυτόχρονα διαδικασίες γενικής Αλλαγής (καπιταλιστικού) Παραδείγματος και όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού διακρατικού ανταγωνισμού…

Σ’ αυτήν την σύνθετη και υψηλής έντασης έφοδο εμφανίζονται σκόρπιες αντιδράσεις. Επιμέρους μεν, αλλά χαρακτηριστικές και χρήσιμες για την κατανόηση της πραγματικότητας. Για παράδειγμα στις 24 Ιούνη δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία επιθέωρηση british medical journal μια δισέλιδη επιστολή με τίτλο «εμπορική επιρροή στην υγεία: απ’ την διαφάνεια στην ανεξαρτησία». Οι 4 υπογράφοντες ίσως ανήκουν σε μια κατηγορία έντιμων ειδικών που δίνουν αυτή την στιγμή μάχες οπισθοφυλακών. Απ’ την άλλη μεριά (για να μην είμαστε απόλυτα απαισιόδοξοι) μπορεί (και κυρίως: πρέπει) να δημιουργηθούν ευρύτερες ανταγωνιστικές στάσεις και απόψεις απ’ τα κάτω βάζοντας στο στόχαστρο όλο αυτό το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα.

Να μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα απ’ αυτό το κείμενο (οι τονισμοί δικοί μας):

Αν και η πανδημία του covid-19 προκάλεσε κύματα ανθρώπινης συμπάθειας, ανάδειξε επίσης τα σημάδια της ανθυγιεινής εμπορικής επίδρασης. Αυτή την εβδομάδα η BMJ δημοσίευσε μια αρχική λίστα με υπογραφές που καλούν σε δράση για να μειωθεί η εμπορική επιρροή πάνω στο πως προκύπτουν και χρησιμοποιούνται οι αποδείξεις σε ζητήματα υγείας (www.bmj.com/commercial-influence-call-to-action). Στους υπογράφοντες περιλαμβάνονται καθηγητές, δικηγόροι ασθενών, γιατροί νοσοκομείων και ερευνητές που θέλουν την απελευθέρωση της παραγωγής των υπηρεσιών υγείας, της ιατρικής εκπαίδευσης και των κλινικών πρακτικών απ’ τα εμπορικά συμφέροντα.

Προηγούμενες έρευνες της BMJ έχουν δείξει συστημική αδυναμία στον έλεγχο των φαρμάκων, των συσκευών και των διαγνωστικών τεστ, και η εμπειρία με τον covid-19 μπορεί να αποδειχθεί άλλο ένα σοβαρό παράδειγμα αυτού του προβλήματος. Ο στατιστικολόγος John Deeks, που ερευνά τα στοιχεία σχετικά με την αξιοπιστία των τεστ covid-19, έχει εκφράσει σοβαρές ανησυχίες για το ότι οι τρέχοντες ρυθμιστικοί μηχανισμοί για τα τεστ είναι ευάλωτοι στα εμπορικά συμφέροντα. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου επικαλέστηκε την «εμπορική εμπιστευτικότητα» για να δικαιολογήσει ότι έκρυψε τα ονόματα 9 τεστ αντισωμάτων για τον covid-19, τα οποία προέκυψε ότι δεν είχαν ακρίβεια. Οι κατασκευαστές των τεστ αντισωμάτων δεν επιτρέπεται να κάνουν κάθος ισχυρισμούς, αλλά τεστ που γίνονται δεκτά στην ευρώπη δεν χρειάζεται να δουλεύουν σωστά….

Η αξιοπιστία των διαγνωστικών τεστ (και ο μεγάλος αριθμός των “ψευδώς θετικών” αποτελεσμάτων που βγάζουν) δεν είναι δευτερεύον ζήτημα όταν α) όσοι εντοπίζονται “θετικοί” υποχρεώνονται σε κατ’ οίκον εγκλεισμό για τουλάχιστον 2 βδομάδες, και β) πάνω στην αριθμητική των “κρουσμάτων” (και της “αύξησής” τους…) στηρίζεται η τρέχουσα 2η φάση της τρομοεκστρατείας. Οι εταιρείες θέλουν να πουλάνε τεστ, βγάζουν λεφτά. Τα κράτη που τα αγοράζουν όμως (πληρώνοντας…) συνεχίζουν να επιδιώκουν μια “δημιουργική λογιστική”, που τώρα δεν αφορά την “κοινή δεξαμενή θανάτου”, αφορά όμως την τεχνητή διόγκωση των θετικών διαγνώσεων…

Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος; (3)

Δευτέρα 6 Ιούλη. Το κείμενο συνεχίζει:

…Μια σοβαρή ανισορροπία στην έρευνα την σχετική με τον covid-19 σχετίζεται με την ισχυρή προτίμηση για έρευνες για θεραπείες με φάρμακα σε σχέση με θεραπείες χωρίς φάρμακα, με πολλές έρευνες να είναι πολύ μικρές ή πολύ αδύναμες για να βγάλουν αξιόπιστα συμπεράσματα. Εξίσου ανησυχητική είναι η δημοσιοποίηση επιμέρους ή προκαταρκτικών ευρημάτων πριν διασταυρωθούν – συχνά μέσα από ανακοινώσεις στον εμπορικό τύπο – που παραμορφώνουν την ικανότητα αντίληψης του κοινού, τις αξιολογήσεις και τις πολιτικές απέναντι στην πανδημία.

Το Remdesivir είναι παράδειγμα κλειδί. Αυτό το αντι-ιικό φάρμακο της αμερικανικής εταιρείας Gilead, δεν είχε εγκριθεί στην αρχή της πανδημίας, αλλά στις αρχές Απρίλη η New England Journal of Medicine δημοσίευσε μια μικρή περιγραφική μελέτη ενός σχήματος φροντίδας για ασθενείς με covid-19. Η μελέτη είχε χρηματοδοτηθεί απ’ την Gilead, το ένα τρίτο εκείνων που υπέγραφαν αυτή τη μελέτη ήταν υπάλληλοι της Gielad, και η ανακοίνωση τύπου της Gielad μιλούσε για «βελτίωση της κλινικής εικόνας του 68% των ασθενών». Παρά το γεγονός δεν είχε διασταυρωθεί ούτε ήταν τυχαιοποιημένη αυτή η έρευνα σε μόνο 53 ασθενείς που είχε χρηματοδοτηθεί απ’ την ίδια την εταιρεία, οι τίτλοι των media περιέγραψαν «ελπιδοφόρα» σήματα και ανέφεραν ότι «τα δύο τρίτα των ασθενών δείχνουν βελτίωση».

Δυο βδομάδες αργότερα το Lancet δημοσίευσε μια τυχαιοποιημένη διπλή δοκιμή του remdesivir (με placebo δείγμα) στην Κίνα, που δεν είχε εντοπίσει στατιστικά αξιόλογο όφελος κλινικής βελτίωσης απ’ την χρήση του φαρμάκου. Το 12% των συμμετεχόντων που πήραν το remdesivir σταμάτησαν την θεραπεία μ’ αυτό λόγω των παρενεργειών σε σύγκριση με το 5% του placebo δείγματος…

Την ίδια ημέρα με την δημοσιοποίηση της πιο πάνω έρευνας, δύο άλλα γεγονότα συνέβαλαν στη διατήρηση του παγκόσμιου hype για το remdesivir. Πρώτον, μια χαρμόσυνη ανακοίνωση της ίδιας της Gilead παρουσίαζε προκαταρκτικά αποτελέσματα από μια άλλη μελέτη που είχε χρηματοδοτήσει η ίδια, παρά το γεγονός ότι θα δινόταν για διασταύρωση πολλές βδομάδες αργότερα. Δεύτερον, ο Anthony Fauci, μέλος της ομάδας δράσης για τον κορονοιό του προέδρου Trump, βρήκε ξαφνικά και δήλωσε προκαταρκτικά ευρήματα από μια έρευνα χρηματοδοτημένη απ’ το δημόσιο στις ηπα. Προσθέτοντας την δική του φωνή σ’ εκείνη του Trump που είχε ήδη παρουσιάσει το remdesivir σαν ένα πιθανό «καταλύτη», ο Fauci είπε σ’ όλο τον κόσμο ότι τα αποτελέσματα της δοκιμής επέτρεπαν την άποψη ότι το συγκεκριμένο φάρμακο θα είναι «το στάνταρ της φροντίδας» για τον covid-19, πριν καν γίνει οποιαδήποτε διασταύρωση αυτής της έρευνας.

… Όταν τελικά δημοσιεύτηκε η έρευνα προέκυψε ότι το φάρμακο για τις δοκιμές το είχε προμηθεύσει η Gilead, ένας απ’ τους τρεις ερευνητές ήταν υπάλληλος της Gilead, και έξι ακόμα που την υπέγραψαν είχαν οικονομικούς δεσμούς με την συγκεκριμένη εταιρεία. Εν τέλει, σε μια σημείωση αναφερόταν ότι οι υπάλληλοι της Gilead «συμμετείχαν στις συζητήσεις για ανάπτυξη του πρωτοκόλλου γι’ αυτήν την έρευνα, και στις εβδομαδιαίες συναντήσεις της ερευνητικής ομάδας» – ένα επίπεδο εμπλοκής που απλά σημαίνει ότι η συγκεκριμένη έρευνα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ανεξάρτητη απ’ την εταιρεία που φτιάχνει το φάρμακο.

Φαίνεται πως αυτή η Gilead έχει πολύ δυνατό team δημόσιων σχέσεων και επιρροών… Πώς όμως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν απ’ το 1988 ως το 2001 είχε σαν μέλος του διοικητικού της συμβουλίου έναν κοτζάμ Donald Rumsfeld (ναι, ο γνωστός υπ.εξ. του Μπους του Β, της εισβολής στο ιράκ και του «αμερικανικού 21οαιώνα») και μάλιστα τον είχε και διευθυντή απ’ το 1997 ως το 2001;

Νάναι ευλογημένοι οι καλοί υπάλληλοι της εταιρείας, που σίγουρα θα μας σώσουν!!.. Αφού η ένωση των φίλων της καραντίνας έφαγε όχι μόνο όλα τα δολώματα αλλά μαζί τα αγκίστρια και τις πετονιές, δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα!!!

(φωτογραφία. Να μου υπάρχει αυτή η βρώμικη γραμμή που συνδέει μεταξύ διάφορα επεισόδια υγιεινιστικής τρομοκρατίας, «ειδικών», «σωτήρων», κλπ. Το tamiflu ήταν αρχικά δημιούργημα της Gilead· η Roche «νοίκιασε την πατέντα»· ο Rumsfeld και όχι μόνον αυτός έβγαλε λεφτά με ουρά απ’ αυτήν την ιστορία· ο αρχι-ιερέας της «προσευχής των 6.00», αυτός ο «άγιος άνθρωπος», είχε μεσολαβήσει για την αγορά των μεγάλων και άχρηστων παρτίδων του tamiflu (τσάμπα εντελώς; τι καλωσύνη! τι ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο!…)· και τον ξαναβρίσκει κανείς («άξιος! άξιος!») στη διαχείριση της πλαστής κρίσης του covid-19, υπόχρεο σ’ όλες τις μεγάλες big pharma, πλαισιωμένο από αντίστοιχα υπόχρεους… ακόμα και στην Gilead.

Όχι. Δεν είναι καθόλου «συνωμοσία»! Είναι ο καπιταλισμός stupid!!!

Ούτε μπατονέτες μην «αγοράσετε» απ’ αυτούς τους τύπους και τους ποικιλώνυμους λακέδες τους!)

Το δάσος με ή χωρίς αρκούδες…

Δευτέρα 6 Ιούλη. Δεν πρέπει η σκέψη να εστιάσει αποκλειστικά στην Gilead. Δεν πρόκειται για μια αμαρτωλή σ’ ένα οικοτροφείο αγνότητας… Η περίπτωσή της, μία ανάμεσα σε αρκετές άλλες που βρίσκονται σε εξέλιξη, είναι κλειδί: ανοίγει μια πόρτα στην επίγνωση όχι μόνο του τι πρόκειται να συμβεί, αλλά – κι αυτό το θεωρούμε στρατηγικής σημασίας – του τι συνέβη ήδη, απ’ την περασμένη άνοιξη και μετά. Έχουμε αναφερθεί εδώ στις τακτικές της εκβιασμένης ζήτησης («υπηρεσιών φροντίδας υγείας»), μια γνωστή και μελετημένη (αν και, δυστυχώς, κυρίως πανεπιστημιακά…) τακτική των ανάλογων βιομηχανιών. Έτσι ώστε θα ήταν αρκετή η λογική συνεπαγωγή: αν οι «σωτήρες της υγείας» είναι ικανοί και έτοιμοι να πουλήσουν φύκια (ή και δηλητήρια) για μεταξωτές κορδέλες, δεν ήταν άραγε ικανοί και διατεθειμένοι να κάνουν την τρίχα τριχιά έτσι ώστε να δημιουργήσουν την απαραίτητη καταναλωτική προϋπόθεση για τα κέρδη τους, την απαραίτητη ζήτηση, την αναγκαία συναίνεση, δηλαδή τον τρόμο (του θανάτου);

Όμως το ζήτημα είναι πιο σύνθετο. Το υγιεινιστικό πραξικόπημα έχει κρίσιμα χαρακτηριστικά που το τοποθετούν σε «ανώτερη θέση» σε σχέση, ας πούμε, με το ασφαλίτικο πραξικόπημα, αυτό που έβγαλε μπροστά και έκανε παιχνίδι με τους «τζιχαντιστές τρομοκράτες» απ’ το 2001 και μετά. Το «εμπόριο υγείας» είναι ανώτερης τάξης αλλά και συνθετότητας σε σχέση με το «εμπόριο ασφάλειας». Και οι υγιεινιστικές blackwater βρίσκονται στο κέντρο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Όχι μόνες τους· αλλά οπωσδήποτε εκεί.

Θα μπορούσε μια ιδιωτική εταιρεία μισθοφόρων να καμαρώνει διαφημίζοντας ότι «σκοτώσαμε δύο τρομοκράτες στο μπαλί» και αυτό να «αγγίζει» τους πάντες; Όχι. Το ότι κάθε μαφιόζος του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος μπορεί να διαφημίζει ένα λίγο πολύ θαυματουργό, ένα λίγο πολύ σωτήριο φάρμακο, κι αυτό να «αγγίζει» εκατοντάδες εκατομύρια υποτελών έχει να κάνει με τον ρόλο (και τις μορφές) που έχει αποκτήσει ο υγιεινισμός στην κουλτούρα και τις καθημερινές έγνοιες και συμπεριφορές όλων αυτών των εκατοντάδων εκατομμυρίων υποτελών.

Η ταχύτητα, η τραχύτητα, η πετυχημένη βία και η ένταση με την οποία επιτίθεται το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα δεν οφείλεται ούτε στους «πόρους» του (τα φράγκα), ούτε στις ικανότητες των δημαγωγών του. Βρίσκεται στην μικρο-μοριακή υγιεινιστική υποτέλεια. Σ’ αυτήν την μικρή κλίμακα των εκατομυρίων Εγώ που μαγνητίζονται από «μεγα-απειλές» και γίνονται ένα συμπαγές συλλογικό σώμα.

Τελικά εκεί είναι το πιο δύσκολο πεδίο της σύγκρουσης: στο να αποξηρανθεί ο βάλτος των υποχόνδριων, «αρρωστοφοβικών» Εγώ….

(φωτογραφία: Πιο φρέσκα νέα δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρξουν. 14 Απρίλη, μέσα στον ζόφο, και μαθαίνουμε τα χαρμόσυνα!

Όταν λέμε «άμεση ενημέρωση των ειδικών»…. Εεε;)

Το άλμα στα ερείπια


Σάββατο 4 – Κυριακή 5 Ιούλη. Πιτσιρικάδες αιχμάλωτοι στη λωρίδα της Γάζα σκαρφαλώνουν και απογειώνονται γύρω απ’ τα ερείπια των ισραηλινών βομβαρδισμών. Όχι, δεν είναι πελατάκια των στρατοαστυνομικών ασκήσεων του ισραηλινού μιλιταρισμού του είδους Krav Maga!

Κάνουν parkour… Πηδάνε πάνω απ’ τους τοίχους… Αν μεγαλώνεις στη Γάζα, οι τοίχοι είναι το (άλλοτε πραγματικό και άλλοτε συμβολικό) εμπόδιο της ζωής σου…

Η υγεία – κεφάλαιο 1

Σάββατο 4 – Κυριακή 5 Ιούλη. …Ο σκοπός αυτής τη μελέτης είναι η δημιουργία ενός μοντέλου για την ζήτηση του εμπορεύματος «καλή υγεία». Η κεντρική θέση του μοντέλου είναι ότι η υγεία μπορεί να θεωρηθεί σαν κεφαλαιϊκό απόθεμα διαρκείας που παράγει ένα αποτέλεσμα χρόνου υγείας. Είναι δεκτό ότι τα άτομα κληρονομούν ένα αρχικό απόθεμα υγείας που υποτιμάται με το πέρασμα της ηλικίας και μπορεί να αυξηθεί με την επένδυση. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η «σκιώδης τιμή» της υγείας εξαρτάται από πολλές ακόμα μεταβλητές πέρα απ’ την τιμή της ιατρικής φροντίδας. Έχει αποδειχθεί ότι η σκιώδης τιμή αυξάνει με το πέρασμα της ηλικίας όταν ο ρυθμός της υποτίμησης του αποθέματος υγείας μεγαλώνει με βάση τον κύκλο της ζωής· και πέφτει με την εκπαίδευση αν περισσότεροι μορφωμένοι άνθρωποι είναι πιο αποτελεσματικοί απραγωγοί υγείας. Ιδιαίτερης σημασίας είναι το συμπέρασμα ότι, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μια αύξηση στην σκιώδη τιμή μπορεί ταυτόχρονα να μειώσει και να αυξήσει την ποσότητα της υγείας που είναι σε ζήτηση…

Αν αυτή η (κάπως ακατανόητη σε κάποια σημεία) περίληψη σας μοιάζει κάπως επίκαιρη, με την έννοια ότι αντιμετωπίζει την υγεία σαν (ατομικό) κεφάλαιο (με ό,τι συνεπάγεται αυτό…) κάνετε ένα αναπόφευκτο λάθος. Πρόκειται για εισαγωγή σ’ ένα άρθρο του 1972, στην επιθέωρηση πολιτικής οικονομίας του πανεπιστημίου του Σικάγο, υπό τον τίτλο On the concept of health capital and the demand for health, και συγγραφέα τον Michael Grossman. O Grossman είναι ένας απ’ τους επιφανείς αμερικάνους «οικονομολόγους της υγείας»· και η σχολή οικονομικών του πανεπιστημίου του Σικάγο ήταν τότε ο ναός του (αναδυόμενου) νεοφιλελευθερισμού…

Ενώ θα ήταν εύκολο και ανέξοδο να ρίξει κάποιος όλες τις κατάρες του σε τέτοιους τύπους, είναι πολύ πιο δύσκολο να παραδεχτεί κι αυτός και ο καθένας ότι η βασική ιδέα του (νεο)φιλελευθερισμού, της υγείας σαν (ατομικό) κεφάλαιο, έχει κυριαρχήσει και εσωτερικευτεί μαζικά. Έτσι ώστε να θεωρείται κοινότοπη.

Δεν πρόκειται καθόλου για το παλαιάς κοπής «την υγειά μας νάχουμε»!!! Η υγεία – σαν – κεφάλαιο ΔΕΝ είναι μια παθητική κατάσταση που απλά υπάρχει όταν δεν την προσβάλει κάποια αρρώστια. Η υγεία – σαν – κεφάλαιο είναι μια κατάσταση διαρκούς ενεργητικότητας, προσοχής, ελέγχου, φροντίδας… ενίσχυσης. Η υγεία – σαν – κεφάλαιο είναι δυναμική σχέση. Με ένα «φάντασμα» (κατά λίγο μόνο υποδεέστερο απ’ την «αθανασία»)· μια δυναμική σχέση εμπορευματοποιημένη προ πολλού, άσχετα με την ύπαρξη και την ποιότητα των δημόσιων συστημάτων υγείας. Το γεγονός ότι οι νεοφιλελεύθεροι υποστήριζαν ότι η υγεία είναι ατομικό κεφάλαιο που, όπως κάθε άλλο κεφάλαιο, για να μην απαξιωθεί χρειάζεται συνεχή «επενδυτική μέριμνα», είναι καθημερινή κοινοτοπία εδώ και δεκαετίες στις αναπτυγμένες καπιταλιστικά κοινωνίες – ακόμα κι αν η ορολογία με την οποία θα εκδήλωνε κανείς αυτήν την «επενδυτική μέριμνα» για την υγεία του είναι διαφορετική.

Η υγεία – κεφάλαιο 2

Σάββατο 4 – Κυριακή 5 Ιούλη. Το ότι ο υγιής α) είναι τέτοιος χάρη στην εγγύηση της εργαστηριακής / διαγνωστικής ιατρικής, και β) είναι «προνομιούχος» έναντι των μη υγιών, είναι επίσης μια κοινοτοπία της ενσωμάτωσης των βασικών καπιταλιστικών ιδέων στην νεοφιλελεύθερη περίοδό του. Είναι μάλιστα τόσο έντονη και μαζική αυτή η (κοινωνική) ενσωμάτωση, ώστε η τελευταία ιστορική φάση κατά την οποία η ιατρική (και οι προσδιορισμοί της περί «υγείας» και «αρρώστιας») έγινε στόχος κριτικής ήταν την δεκαετία του ’70· άντε λίγο και στις αρχές της επόμενης – ΠΡΙΝ την νεοφιλελεύθερη ιδεολογική εδραίωση. Από τότε και μετά η γενική ιδέα του Κεφάλαιου του Εαυτού, με τα «υπο»Κεφάλαια της Υγείας, της Εκπαίδευσης και των Δημόσιων Σχέσεων, έκλεισε κάθε αμφισβήτηση, εξαφάνισε κάθε κριτική.

Τρίαντα ή σαράντα χρόνια είναι πολλά, ακόμα και από ιστορική άποψη. Είναι (χοντρικά) δυο γενιές. Σήμερα, το να ξαναστράψουν οι λεπίδες της κριτικής στην υγεία – κεφάλαιο, όχι με «αρχαιολογικό» τρόπο αλλά με σύγχρονες αιχμές, μοιάζει allien. Κι όμως. Η επιτυχία της μαζικής ενσωμάτωσης της υγείας – κεφάλαιο είναι το σταθερό έδαφος πάνω στο οποίο πάτησαν οι προσπάθειες του βιο-πληροφορικού κεφάλαιου απ’ την δεκαετία του ’00 και μετά για να απαλλοτριώσει, για λογαριασμό του καπιταλισμού γενικά, το σύνολο της ζωής. (Και όχι μόνο της ανθρώπινης…) Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία της οποίας η δεύτερη φάση βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, είναι η πρώτη πετυχημένη και καθολική νίκη αυτής της προσπάθειας (με κάποιες ατέλειες φυσικά…), ύστερα από κάποιες «γενικές δοκιμές» (γρίπη των πτηνών, των χοίρων, κλπ…)

Το να αναλυθεί (και να εννοηθεί) το τι σημαίνει η υγεία – κεφάλαιο και τι προεκτάσεις έχει για τον (καπιταλιστικό) έλεγχο του κοινωνικού εργοστάσιου (δηλαδή: του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων) έχει ορισμένες μεθοδολογικές και θεωρητικές απαιτήσεις που δεν διατίθενται απ’ τις διάφορες εκδοχές του εκχυδαϊσμένου μαρξισμού και των οπαδών του. Τρίαντα ή σαράντα χρόνια εξαφάνισης της εργατικής κριτικής + απεριόριστη μεταμοντέρνα βλακεία, φτιάχνουν έναν πνιγηρό βούρκο.

Όποιος σκοπεύει να αναμετρηθεί μαζί του (η ιστορική στιγμή το απαιτεί…) ας ξέρει ότι (θα) πρόκειται για έργο ζωής. Τίποτα λιγότερο.

Υπόθεση remdesivir (2)

Σάββατο 4 – Κυριακή 5 Ιούλη. Για να μην μείνετε με το παράπονο: και η ε.ε., δια στόματος της επιτρόπου υγείας και ασφάλειας τροφίμων (νοτιοκύπριας…) Στέλλας Κυριακίδη, ανακοίνωσε χτες ότι «δεν θα αφήσουμε πέτρα στη θέση της στην προσπάθειά μας να εξασφαλίσουμε ασφαλείς θεραπείες ή εμβόλια κατά του covid-19… εγκρίνουμε την χρήση του remdesivir σαν σημαντικό βήμα στη μάχη εναντίον του…»

Η ε.ε. σηκώνει τις πέτρες, και η κατασκευάστρια Gilead σηκώνει τα ποτήρια! Υπάρχει ένα πρόβλημα για το που θα βρεθεί το φάρμακο (αφού η εντός ηπα παραγωγή έχει δεσμευτεί…), αλλά η έγκριση της ε.ε. σημαίνει (υποθέτουμε) ότι θα διαπραγματευτεί με την αμερικανική φαρμακοβιομηχανία να «νοικιάσει» την πατέντα, πληρώνοντας αδρά.

Συνεπώς, ένα πεντάκις αποτυχημένο, ακόμα πειραματικό και πανάκριβο φάρμακο, κάποια στιγμή, somewhere near you…. Τρία ζήτω!!! (Τα ντόπια “άλογα” της Gilead θα έχουν μεγάλη χαρά…)

(φωτογραφία: Η κυρά Στέλλα έκανε τις διαπραγματεύσεις με την Gilead. Αλλά, είτε επειδή τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα είτε επειδή το να φτύνουν τα αφεντικά τους υποτελείς τους μπορεί να τους έχει γίνει σαδιστική διασκέδαση, το συγκεκριμένο ρεπορτάζ των financial times έγραφε κι αυτό: …Οι κλινικές δοκιμές του φαρμάκου, που δίνεται ενδοφλέβια, βρήκαν ότι μειώνει την παραμονή στο νοσοκομείο για τους ασθενείς covid-19 έως και κατά τέσσερεις ημέρες, αλλά ότι δεν έχει αξιοσημείωτη επίδραση στην θνησιμότητα ή στο ιικό φορτίο που μετριέται στο αίμα…

Καταλάβατε; Επειδή το remdesivir θα πληρωθεί τελικά απ’ τους γνωστούς υποτελείς με τον γνωστό τρόπο (μέσω φόρων) είναι να αναρωτιέται κανείς τι πέτρες θα έπρεπε να σηκωθούν εναντίον όλων αυτών των “σωτήρων” μας…)

Φάρμακα, μπίζνες και νομοθεσίες 1

Παρασκευή 3 Ιούλη. Το 1986 ένας αμερικανικός νόμος για τις βλάβες από εμβόλια σε παιδιά (national childhood vaccine injury act / NCVIA) δημιούργησε ένα πρόγραμμα αποζημιώσεων μη – ευθύνης για να σταθεροποιήσει μια αγορά εμβολίων που είχε γίνει στόχος της αύξησης δικαστικών διεκδικήσεων για αδικοπραξίες σχετικές με εμβόλια, και να προσδιορίσει αποζημιώσεις για ενάγοντες για τους οποίους οι βλάβες οι οφειλόμενες σε εμβόλια ήταν εξαιρετικά δαπανηρές…

Ήταν ένας νόμος που αναγνώριζε α) ότι είναι πιθανό κάποιο ή κάποια εμβόλια να προκαλεί/ουν βλάβες, β) ότι οι παθόντες έχουν ένα κάποιο δικαίωμα αποζημίωσης για τέτοιες βλάβες, αλλά ταυτόχρονα γ) ότι αυτές οι αποζημιώσεις θα πρέπει να δίνονται με εξωδικαστικούς συμβιβασμούς (με την μεσολάβηση υπαλλήλων του υπουργείου υγείας, στον ρόλο «αδέκαστων εκτιμητών»,) στη βάση μιας κλίμακας αξιολόγησης των βλαβών, έτσι ώστε να μην «ταλαιπωρούνται» (δηλαδή να δυσφημίζονται…) οι αμερικανικές φαρμακοβιομηχανίες με ανοικτές στη δημοσιότητα δίκες (οι εξωδικαστικοί συμβιβασμοί γίνονται «αθόρυβα»…)

Εκείνη η νομοθεσία γιάτρεψε τους πονοκέφαλους της αμερικανικής φαρμακοβιομηχανίας μια και καλή! Ο νόμος του 1986 προβλεπόταν ότι θα αρχίσει να ισχύει απ’ το 1988… Απο εκείνη την χρονιά και μετά, οι φαρμακοβιομηχανίες θα αποκτούσαν δικαστική ασυλία…  Και την απέκτησαν!!!

Τον Φλεβάρη του 2011 το «ανώτατο δικαστήριο των ηπα» εξέδωσε οριστικά μια σημαντική απόφαση, ανανεώνοντας ένα δικαστικό προηγούμενο που επιβεβαιώνει την ασυλία / ατιμωρησία των φαρμακοβιομηχανιών για τις παρενέργειες των φαρμάκων τους, αρκεί α) να τις αναφέρουν και β) να «έχουν κάνει προσπάθεια να τις μειώσουν» (σύμφωνα με δηλώσεις τους). Η υπόθεση αφορούσε την αγωγή της οικογένειας Bruesewitz το 1992 κατά της φαρμακοβιομηχανίας Lederle Laboratories, για τις μόνιμες παρανέργειες και τις βλάβες που προκάλεσε το τριπλό εμβόλιο (διφθερίτιδας, τετάνου, κοκκύτη / DPT) στην κόρη τους Hannah. (Οι Bruesewitz είχαν απορρίψει μια προσφορά εξωδικαστικής αποζημίωσης γύρω στις 120.000 δολάρια, και είχαν προχωρήσει σε κανονική μήνυση).

Η απόφαση εκείνη (: απέρριψε την προσφυγή των Bruesewitz..) του 2011 έχει διάφορα ενδιαφέροντα τόσο από ιστορική όσο και απο πολιτική άποψη. Για παράδειγμα, στο ξεκίνημά της αναφέρει αυτά τα χρήσιμα:

Τα τελευταία 66 χρόνια, τα εμβόλια είναι αντικείμενο της ίδιας ομοσπονδιακής προαγοραίας έγκρισης όπως τα συνταγογραφούμενα φάρμακα, και οι αποζημιώσεις για βλάβες σχετικές με τα εμβόλια έχουν αφεθεί σε μεγάλο βαθμό στα δικαστήρια των πολιτειών. Κάτω απ’ αυτό το καθεστώς, η μείωση των μεταδόσιμων ασθενειών μέσω εμβολιασμού έχει γίνει «μια απ’ τις μεγαλύτερες επιτυχίες» της δημόσιας υγείας στον 20ο αιώνα.

Αλλά στην δεκαετία του 1970 και του 1980 τα εμβόλια έγιναν, θα μπορούσε κάποιος να πει, θύματα της ίδιας της επιτυχίας τους. Ήταν πια τόσο αποτελεσματικά στην πρόληψη μεταδοτικών ασθενειών ώστε το κοινό άρχισε να ανησυχεί λιγότερο για την απειλή αυτών των ασθενειών και να νοιάζεται περισσότερο για τις βλάβες που προκαλούν τα εμβόλια αυτά καθ’ αυτά.

Μεγάλο μέρος της ανησυχίας εστίασε ενάντια στα τριπλά εμβόλια, που κατηγορήθηκαν για αναπηρίες και προβλήματα ανάπτυξης των παιδιών. Αυτό οδήγησε σε μαζική αύξηση των δικαστικών προσφυγών. Ενώ ανάμεσα στο 1978 και το 1981 έγιναν μόνο 9 μηνύσεις τέτοιου είδους εναντίον των κατασκευαστών τριπλού εμβολίου, στα μέσα της δεκαετίας του 1980 αυτές οι αγωγές ήταν πάνω από 200 κάθε χρόνο. Αυτή η εξέλιξη αποσταθεροποίησε την αγορά των τριπλών εμβολίων, αναγκάζοντας τους δύο απ’ τους τρεις εγχώριους κατασκευαστές να αποσυρθούν. Και η βιομηχανία που απέμεινε, η Lederde Laboratories, εκτίμησε ότι οι εν δυνάμει αποζημιώσεις που θα έπρεπε να πληρώσει λόγω δικαστικών αποφάσεων ήταν 200 φορές περισσότερες απ’ τις ετήσιες πωλήσεις της. Όταν η Lederde απέκτησε προβλήματα παραγωγής το 1984, εμφανίστηκε έλλειψη εμβολίων…

Αυτή η αναδρομή εξηγεί το γιατί ο νόμος του 1986 ανέλαβε να προστατέψει τις φαρμακοβιομηχανίες (κατ’ αρχήν σε ότι αφορούσε τις παρενέργειες των εμβολίων τους), δίνοντας στους θιγμένους κάποια μικρά ποσά αποζημιώσεων εξωδικαστικά. Είναι ενδιαφέρον και αξιοσημείωτο ωστόσο – και το στοιχείο για την Lederde είναι χαρακτηριστικό – ότι ως τότε τα αμερικανικά δικαστήρια, στα οποία προφανώς έχουν λόγο και οι φαρμακοβιομηχανίες, δικαίωναν συστηματικά τους ενάγοντες, επιβάλλοντας στις εταιρείες μεγάλα ποσά σαν αποζημιώσεις. Αυτό σημαίνει ότι οι δικαστές αναγνώριζαν τις ζημιές…

Μια φράση της («ήταν πια τόσο αποτελεσματικά… αυτά καθ’ αυτά») εξηγεί επίσης το γιατί αν η απειλή θανάτου από μια αρρώστια φουσκωθεί, υπερτονιστεί ώστε να τραβάει και να εξάπτει τους φόβους του κόσμου, μένουν ανενόχλητες οι «θεραπεύτριες» εταιρείες στα εγκλήματά τους… Shock advertising λέγεται αυτό (αναλυτικότερα στο Sarajevo.pdf 150a)

Ωστόσο, η ίδια ιστορική αναδρομή της δικαστίνας του 2011, στη συνέχειά της, εξηγεί το πως αυτό που ονομάζεται στους καιρούς μας «αντιεμβολιαστικό κίνημα» εμφανίστηκε στις ηπα, και μάλιστα σε σημαντικό μέγεθος, πριν 35 χρόνια! Την δεκαετία του ’80: όταν ο νόμος του 1986 έβαλε εμπόδια στην δικαστική αναγνώριση της ευθύνης των φαρμακοβιομηχανιών για τα προβλήματα που δημιουργούσαν τα εμβόλια, ειδικά στα παιδιά, σε συνδυασμό με τις ανησυχίες γι’ αυτά τα προβλήματα, οι αμερικανικές οικογένειες άρχισαν να αποφεύγουν τους εμβολιασμούς· ειδικά με το τριπλό εμβόλιο…