Year: 2020

Τάκλιν στην καρωτίδα

Κυριακή 12 Ιούλη. Ενώ η «γραμμή Trump», αυτή της ανάσχεσης μέσω οικονομικού πολέμου, έχει αποτύχει παντού όπου χρησιμοποιήθηκε (ειδικά κατά της τριάδας Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη), η «γραμμή Pence», με ή χωρίς τον ακροδεξιό αντιπρόεδρο στην προεδρική καρέκλα, δεν έχει εμφανιστεί πρακτικά ακόμα. Και ο καιρός περνάει.

Δεν πρέπει να αποκλείσουμε ότι τυπικά μεν μέσα στο «προεκλογικό» πρόγραμμα αλλά ουσιαστικά έξω απ’ αυτό, κάποιες φράξιες του αμερικανικού βαθέος κράτους ψάχνουν έναν «εύκολο στόχο» (ή έναν στόχο που να τον θεωρούν εύκολο) για να κάνουν επίδειξη δύναμης. Ας μην ξεχνάει κανείς ότι το 2020 ξεκίνησε με την δολοφονία του Soleimani και του Muhandis στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, για να ακολουθήσει ένα μπαράζ ιρανικών πυραυλικών επιθέσεων σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ, με πάνω από 100 τραυματίες αμερικάνους πεζοναύτες – που θεωρήθηκε απ’ την Ουάσιγκτον «λογική ανταπόδοση»… Και, στη συνέχεια, αλλεπάλληλες επιθέσεις με ρουκέτες σε διάφορες αμερικανικές βάσεις, από ιρακινούς ένοπλους, με νεκρούς πεζοναύτες, που ανάγκασαν τον αμερικανικό στρατό κατοχής να αναδιπλωθεί εγκαταλείποντάς τες.

Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά: ο στρατός είναι το τελευταίο χαρτί της παρακμιακής άλλοτε αυτοκρατορίας, η οποία έχει να επιδείξει στρατιωτική νίκη που να μην αμφισβητείται απ’ την πανεύκολη εισβολή στον παναμά, στα τέλη του 1989…

Αυτός είναι ο έξτρα κίνδυνος μιας παρακμιακής υπερδύναμης: ότι μπορεί να (αναγκαστεί να) κινηθεί κάνοντας πολύ κοντοπρόθεσμους (και κοντόφθαλμους) υπολογισμούς, με μια διαδικασία επείγοντως…

(φωτογραφία: Θριαμβευτικό αμερικανικό τανκ στην πόλη του παναμά, με μεγάλα λάσο στο πλάι… Σκοπός της αμερικανικής εισβολής ήταν το να ΜΗΝ αναλάβει το κράτος του παναμά τον έλεγχο της ομώνυμης διώρυγας, όπως προβλεπόταν από διεθνείς συμφωνίες. Και στόχος ήταν ο δικτάτορας Noriega, που ήταν επί χρόνια asset της cia… Με δυό λόγια την τελευταία φορά που ο αμερικανικός στρατός νίκησε ήταν σε «φιλικό» το οποίο ήταν και στημένο…)

Θυμάται κανείς;

Σάββατο 11 Ιούλη. Πριν 25 χρόνια, τέτοιες μέρες, με την γνώση (και υπό το βλέμματα) όλου του «πολιτισμένου κόσμου» οι σερβοφασίστες κορύφωναν την δουλειά που τους είχε αναθέσει αυτός ο «πολιτισμένος κόσμος»: την σφαγή στη Βοσνία, με την Srebrenica να είναι το διαμάντι στο στέμμα του αίματος και του θανάτου. Πριν 25 χρόνια, τέτοιες ημέρες, όταν οι πρώτοι άντρες που είχαν επιζήσει δραπετεύοντας απ’ το σφαγείο της Srebrenica διηγούνταν τι είχε συμβεί, εν χορώ όλοι οι «πολιτισμένοι» κατηγορούσαν τους μουσουλμάνους σαν ευφάνταστους ψεύτες. Πριν 25 χρόνια, τέτοιες μέρες, σύσσωμος ο ελληνικός διακομματικός φασισμός, απ’ την κοινωνική βάση ως την κορυφή όλων των εξουσιών και πάλι πίσω πανηγύριζε – είχε στείλει άλλωστε τα δικά του καθάρματα να βοηθήσουν στο έγκλημα. Μαζί του πανηγύριζαν όλοι οι πρωτοκοσμικοί φασισμοί, τόσο στην ευρώπη και στις ηπα, όσο και στην ανατολική Μεσόγειο.

Η μισή μας καρδιά βρίσκεται από τότε εκεί· θαμμένη κάπου στους ομαδικούς τάφους κάποιων απ’ τους 8.000 σφαγμένους αμάχους που τα κόκκαλά τους δεν έχουν βρεθεί ακόμα. Δεν θα κάνουμε όμως μνημόσυνα. Απλά θα θυμίσουμε ορισμένες απωθημένες ιστορικές πραγματικότητες.

Η σφαγή στη Βοσνία απ’ το 1992 ως το 1995 (τουλάχιστον 250.000 δολοφονημένοι, χιλιάδες βιασμένες γυναίκες, καταστροφές – καταστροφές – καταστροφές), με μόνο πραγματικό στόχο το να μην δημιουργηθεί βοσνιακό κράτος με πλειοψηφία τυπικά μουσουλμάνους στην ευρώπη, ήταν ο καταλύτης της ριζοσπαστικοποίησης χιλιάδων μουσουλμάνων, αράβων και μη, απ’ τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό. H ωμή σφαγή στη Βοσνία συμπλήρωνε το αιματηρό στρατιωτικό πραξικόπημα στην αλγερία στα τέλη του 1991 (έτσι ώστε να μην νικήσει στις τότε εκλογές, όπως ήταν αναμενόμενο, το μετριοπαθές «ισλαμικό μέτωπο σωτηρίας» – FIS), καθώς και την διαρκή χούντα στην τουρκία…

Σύμφωνα με την καθόλου λαθεμένη ανάλυση των ριζοσπαστών μουσουλμάνων, το τέλος του ψυχρού πολέμου (3ου παγκόσμιου λέμε) δεν είχε οδηγήσει στο τέλος των μιλιταριστικών αποικοκρατικών καθεστώτων που στηρίζονταν απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Αντίθετα ήταν σαφές ότι αυτοί οι ιμπεριαλισμοί, σε μόνιμη συνεργασία με τα τοπικά καθεστώτα, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να «καθαρίσουν» οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία στις μουσουλμανικές κοινωνίες – παρά τις διακηρύξεις περί “νίκης της ελευθερίας” στον πλανήτη. Στη δε Βοσνία να «καθαρίσουν» τον ίδιο τον πληθυσμό, ώστε να μην φτιαχτεί μια δημοκρατική τυπικά μουσουλμανική «κηλίδα» στην ευρώπη, που θα ήταν μόνιμο αγκάθι και αμφισβήτηση στον πρωτοκοσμικό ρατσιστικό αντι-μουσουλμανισμό που ετοιμαζόταν να ξεχυθεί…

Ποιά θα μπορούσε να είναι η απάντηση; Βγαλμένη απ’ το manual του πρωτοκοσμικού μαρξισμού-λενινισμού (αλλά και την εμπειρία των αντι-αποικιακών επαναστάσεων τόσο στην αφρική όσο και στη λατινική αμερική): ένοπλη αντάρτικη δράση, έτσι ώστε να αποσταθεροποιηθούν οι «φιλοδυτικές» χούντες στον μουσουλμανικό κόσμο! Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Υπάρχει ένας θεωρητικός αυτού του ισλαμικού «μ/λ αντάρτικου» (υπάρχει μια αντίφαση στους όρους, αλλά συνεννοούμαστε…) και οικονομικός υποστηρικτής των ένοπλων οργανώσεων αντι-καθεστωτικού, αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα, που είναι πασίγνωστος. Λεγόταν bin Laden. Έχουμε γράψει αλλού για την περίπτωσή του, και δεν θα τα επαναλάβουμε εδώ. Ωστόσο ήταν και ο Laden που είχε δημόσια ξεκαθαρίσει τον ρόλο που έπαιξε η σφαγή των βοσνίων στο να επιβεβαιωθεί η πεποίθηση ότι χωρίς ένοπλη δράση κατά των φασιστικών καθεστώτων στις μουσουλμανικές κοινωνίες και κατά των (αμερικάνων κυρίως αλλά όχι μόνο) ιμπεριαλιστικών στηριγμάτων τους, αυτές οι κοινωνίες δεν θα έβλεπαν ποτέ άσπρη μέρα.

Τον καιρό, λοιπόν, που το πρωτοκοσμικό φασισταριό πανηγύριζε για τις «νίκες» των σερβοφασιστών και των συμμάχων τους στη βοσνία, νεαροί απ’ το μαρόκο ως την τουρκία και βετεράνοι απ’ το αφγανιστάν, είτε είχαν δημιουργήσει κάποιες (μικρές αριθμητικά) διεθνείς ταξιαρχίες πηγαίνοντας να πολεμήσουν στη βοσνία, είτε – αργότερα – δημιουργούσαν τους πρώτους πυρήνες ισλαμικής αντι-ιμπεριαλιστικής δράσης στην αφρική και στη μέση Ανατολή.

Σ’ αυτές τις εξελίξεις ο bin Laden ήταν βασικά ιδεολογικός καθοδηγητής και χρηματοδότης. Αλλά ήδη, απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’90, είχε γίνει στόχος. Τόσο της σαουδαραβικής χούντας (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «μεγαλοαστός» για την σαουδαραβική κοινωνική διαστρωμάτωση, τότε ο bin Laden ήταν ακριβώς τέτοιος!) όσο και για την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ, το Κάιρο, την Τύνιδα, το Αλγέρι…

Τα υπόλοιπα ίσως τα ξέρετε, με τις θηριώδεις δυτικές διαστρεβλώσεις. Εκείνο που είναι ελάχιστα παραδεκτό είναι αυτό: ότι η νίκη των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στις εκλογές του 2002 και, κυρίως, η σταθεροποίησή τους στην εξουσία, άνοιξε για πρώτη φορά έναν δρόμο μη βίαιης καθιέρωσης στην εξουσία του πολιτικού ισλάμ. Αυτό που πνίγηκε στο αίμα στη Βοσνία έγινε, τελικά, στην τουρκία. Εντέλει δεν ήταν ζήτημα προσωπικής γοητείας του Erdogan το γεγονός ότι τα πιο συντηρητικά υποκείμενα των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων του 2011 έβλεπαν το τουρκικό παράδειγμα σαν αυτό που θα ήθελαν να εφαρμόσουν μετά την ανατροπή των δικτατοριών. Ισλαμοδημοκρατικές κυβερνήσεις, κατ’ αντιστοιχία των χριστιανοδημοκρατικών στην ευρώπη…

Εικοσιπέντε χρόνια μετά την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα των σχεδόν 8.000 ανδρών, μανάδες, σύζυγοι, κόρες και γυιοί, δεν έχουν ξεχάσει – πώς θα ήταν δυνατόν; Δεν έχει ξεχάσει όμως ούτε η Ιστορία. Όχι η πρωτοκοσμική· αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της πρωτοκοσμικής βαρβαρότητας.

Δεν έχει ξεχάσει η Ιστορία των Άλλων. Αυτή συνεχίζεται.

Υπόθεση εργασίας…

Σάββατο 11 Ιούλη. Ας υποθέσουμε ότι κάποιο κράτος, προκειμένου να επεκτείνει τα τεστ covid-19 σε μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, αναθέτει την δουλειά σε μια σ.δ.ι.τ. «Σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα». Τον ρόλο του «δημόσιου τομέα» τον αναλαμβάνει η ιατρική σχολή κάποιου δημόσιου πανεπιστημίου (και οι προφέσορες μέλη της σχετικής σύμπραξης πιθανότατα βρίσκονται ήδη στο pay roll κάποιων φαρμακοβιομηχανιών). Ο ιδιωτικός τομέας που συμμμετέχει στο project είναι crystal clear: κάποια ή κάποιες φαρμακοβιομηχανίες.

Έτσι, μ’ έναν θαυμαστό και αντάξιο των καιρών τρόπο, έχει ανατεθεί σε μια αγέλη λύκων να μετρήσει τα πρόβατα… (χωρίς αυτά τα καϋμένα να ξέρουν ποιός τους παίρνει μέτρα…) Τί θα περίμενε, άραγε, ο (είδος υπό εξαφάνιση) λογικός άνθρωπος απ’ αυτήν την εργολαβία; Μήπως διπλομετρήσεις; Μήπως υπολογισμό «θετικών» τεστ πριν καν βγουν τα σχετικά αποτελέσματα; Μήπως λάθη στις προσθέσεις;

Το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει ο (είδος υπό εξαφάνιση) λογικός άνθρωπος θα ήταν να αγνοήσει την βιομηχανία της δημιουργικής λογιστικής που ανθεί μέσα και γύρω απ’ τον covid-19. Είναι δύσκολο ίσως να διαπιστώσει τον τρόπο που μια τέτοια σύμπραξη λύκων μετράει πρόβατα. Μια παλιά παροιμία έλεγε όμως ότι «όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά» – εννοώντας ότι δεν μένει εντελώς ξεβράκωτος.

Αυτά τα πιο πάνω μπορεί να είναι αλλά μπορεί και να μην είναι «υπόθεση»…. Όταν η κυβέρνηση αυτού του κράτους αναγκάζεται να πηγαινοφέρνει σε διάφορους μήνες μερικές δεκάδες χιλιάδες «κρούσματα» (με την ίδια άνεση που κάποια ωραία μέρα πρόσθεσε 10.000 στους νεκρούς του covid-19… – ολοστρόγγυλο νούμερο, κάτι του χασάπικου είδους «να τ’ αφήσω τόσο;») ο (είδος υπό εξαφάνιση) ίσως υποθέσει ότι η απλή, κοινή αριθμητική δεν είναι στα φόρτε της στον λεγόμενο «αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο». (Αλλά η «στατιστική» είναι!!!)

Απ’ την άλλη μεριά ποιός τολμάει να πει ότι τα χέρια του κράτους και του παρακράτους, μέσα απ’ τα γάντια με τις σιδερογροθιές, δεν έχουν πια δάκτυλα, οπότε έχουν ξεπεράσει την απλή, κοινή αριθμητική;

Ποιός;

Ούτε σοφία ούτε αγία!

Σάββατο 11 Ιούλη. Τόσο αντί-θεη που είναι η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να πιάσει τον παλμό της κάθε θείας Λίτσας: όσο αργεί να ξεπαγώσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς τόσο οι «μογγόλοι» προχωρούν… Τάχουν τέτοια προβλήματα οι αντί-θεοι: δεν μπορούν να καταλάβουν τις διαφορές ανάμεσα στις παρτίδες θρησκευτικού οπίου…

Παρόλα αυτά η ασταμάτητη μηχανή κοιτάει τα facts. Τα ιστορικά γεγονότα. Τα οποία έχουν ως εξής. Ένας εφοπλιστής (μέλος του κλαμπ του νο 1 εθνικού κεφάλαιου) βρίσκει τρόπο και αποφασίζει να κτίσει μια «αγιασοφιά» στο λεκανοπέδιο. Στη Ν. Φιλαδέλφεια. (Για την ασταμάτητη μηχανή πρόκειται απλά για το κίτρινο τζαμί!). Ο καταραμένος «σουλτάνος» το μαθαίνει, και σχολιάζει «Μπα, αποκλείεται… Ο δήμαρχος και η επιτροπή πολιτών ‘για την προστασία και του τελευταίου δέντρου’ δεν θα τον αφήσουν»… Ο εφοπλιστής όμως καταφέρνει να ξεπεράσει τα εμπόδια και βάζει στο οικόπεδο τις μπουλντόζες. Ο καταραμένος «σουλτάνος», πρώην πετυχημένος δήμαρχος Istanbul (κρυφοαεκτζής ή κρυφοπαοκτζής δηλαδή…), λέει μ’ όλη του την απαισοδοξία: «Καλά, γιαπί θα μείνει!» Παρόλα αυτά η περιφέρεια χρηματοδοτεί την «αγιασοφιά», και τα μπετά σηκώνονται. Ο σουλτάνος σχολιάζει «Καλάαααα…».

Ε, όταν το έργο έφτασε στην «υπογειοποίηση» του πατριάρχη Κων/νου, που στον καιρό του ήταν «ανταλλάξιμος», το σκέφτηκε απο ‘δω, το σκέφτηκε από ‘κει ο καταραμένος «σουλτάνος», και είπε: ε, αφού τελικά φτιάχνουν καινούργια «αγιασοφιά» πάει να πει ότι δεν την χρειάζονται την παλιά!!! (Δυο «αγιασοφιές»; Σα να λέμε δυο πύργοι του Άιφελ; Πέφτει κατακόρυφα η τιμή!!) Κι έτσι προχώρησε αυτή η υπόθεση.

Καταλαβαίνετε τι έγινε; Το τραγικό λάθος βρίσκεται στη Ν. Φιλαδέλφεια!!! Τους έφαγε τους έλληνες θείες Λίτσες η πλεονεξία!!!! Ενώ εμείς που απ’ την αρχή νοιώσαμε το «κίτρινο τζαμί» είμασταν – πάντα μιλώντας για τα «εθνικά συμφέροντα» – σωστοί! Πρώτον, επειδή ποτέ δεν απαρνηθήκαμε τον χαρακτηρισμό «χανούμια» – τιμή μας και καμάρι μας! Δεύτερον, επειδή ξέρουμε την πολεοδομία της «Πόλης», αναγνωρίζουμε το μπλε τζαμί – δεν το ξέρετε; Είναι ακριβώς δίπλα στην «αγιασοφιά», και είναι ταυτόχρονα τουριστικός προορισμός και τζαμί. Τρίτον, επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε χριστιανική εκκλησία που να πηγαίνει σύννεφο – απ’ τους «πιστούς» – η χριστοπαναγία και τα λοιπά σεξιστικά… Τέταρτο: Επί 600 χρόνια τζαμί ήταν η παραδοσιακή «αγιασοφιά»· με τις αγιογραφίες της, με τα όλα της – τους μιναρέδες γύρω γύρω δεν τους βλέπει κανείς; Τι μύγες τσίμπησαν τώρα τους φύλακες των μνημείων που γκρέμισαν τον μιναρέ στο μικρό τζαμί της πλατείας στο Μοναστηράκι και φύτεψαν στη θέση του καμπαναριό; Ε;

Πέμπτο και τελευταίο: είστε σίγουροι ότι αυτή η παλιά «αγιασοφιά» ήταν ποτέ πράγματι χριστιανική εκκλησία και μόνο; Η ασταμάτητη μηχανή έχει την βεβαιότητα ότι πρακτικά επρόκειτο για τράπεζα, όπως άλλωστε συνέβαινε με αντίστοιχα μαγαζιά σ’ όλο τον χριστιανικό κόσμο, τουλάχιστον μέχρις ότου η τραπεζική αναπτυχθεί ανεξάρτητα. Πιο συγκεκριμένα η «αγιασοφιά» μάζευε το χρυσάφι απ’ τους πιστούς και το δάνειζε στο παλάτι – με «τόκο» την αναγνώριση στο παπαδαριό διαφόρων δικαιωμάτων και μέρους της εξουσίας… Όχι;

(φωτογραφία πάνω: Πιο κίτρινο δεν γίνεται!! Οι τέσσερεις μιναρέδες υψώνονται διακριτικά γύρω απ’ το mosque σ’ αυτή την ονειρική απεικόνιση. Εκεί που το κράτος δείλιαζε, το ελληνικό κεφάλαιο αποφάσισε να κλείσει στόματα. Στη Ν. Φιλαδέλφεια φτιάχνεται στο μεγαλύτερο τζαμί στην άκρη της βαλκανικής χερσονήσου, χωρητικότητας 30.000 πιστών και βάλε!!! Μέχρι και Μέκκα το λες! “Αγία” όχι – μπορεί να γίνεται κόλαση εκεί…

φωτογραφία κάτω: Μακάρι να ήταν έτσι η αίθουσα οδηγιών του προπονητή στο κίτρινο τζαμί. Δυστυχώς τέτοια προχωρημένη αισθητική / αρχιτεκτονική έχουν μόνο τα τζαμιά στη γερμανία…)

Αυτός, πάλι, τι δουλειά έχει;

Παρασκευή 10 Ιούλη. Ως γνωστόν είναι οι «συνωμοσιολόγοι» που ανησυχούν για το ψηφιακό φακέλωμα των data υγείας… Οι υπόλοιποι προσεύχονται και το οργανώνουν. Ο κυρ Βασίλης, ο άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, μέσω μιας απ’ τις θυγατρικές του που λέγεται π.ο.υ., είναι ένας από δαύτους…

Και να που ξεφυτρώνει… ποιός λέτε; Ο Tony Blair! Το γνωστό κάθαρμα του αγγλικού (και ευρωπαϊκού) «σοσιαλφιλελευθερισμού», που είναι τόσο φίρμα ώστε για κάθε φράση που λέει δημόσια τσεπώνει τουλάχιστον εικοσαχίλιαρο, βγήκε να μας πει πόσο καλό είναι το ψηφιακό φακέλωμα … για να λυθούν τα προβλήματα με τον covid-19…

Και μόνο που το υποστηρίζει ο Blair, τελείωσε! Πάρτε πέτρες!!!

(Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση:)

… Μπορεί να φτιαχτεί μια ψηφιακή ταυτότητα σήμερα, που μπορεί να προστατευτεί πολύ εύκολα, οπότε μπορούν να αντιμετωπιστούν πολλά ζητήματα ιδιωτικότητας και επιτήρησης που ανησυχούν τον κόσμο, αλλά θα είναι μια φυσική εξέλιξη του τρόπου που θα χρησιμοποιούμε την τεχνολογία παντού, στις λειτουργίες της καθημερινής ζωής. Κι αυτή η κρίση του covid δίνει έναν επιπλέον λόγο να το κάνουμε αυτό. Γιατί, κοιτάξτε, μπορεί να κάνω λάθος, αλλά όταν σκέφτομαι για παράδειγμα πως ξανα-ανοίγουν κάποιες επιχειρήσεις, πως ξανα-ξεκινούν τα διεθνή ταξίδια, νομίζω ότι η κατάσταση ασθένειας των ανθρώπων, για παράδειγμα το αν έχουν κάνει τεστ, ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτού του τεστ, είναι άρρωστοι;, δεν είναι άρρωστοι;, νομίζω λοιπόν ότι αν δεν μπορείς να καταγράψεις αυτά τα data με τρόπο που να μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν οι άνθρωποι, νομίζω ότι θα είναι δύσκολο να επιστρέψεις σε κάτι σαν περίπου η κανονικότητα σε πράγματα σαν… σαν τις μεταφορές. Οπότε αν πρόκειται να ξεκινήσεις τα διεθνή ταξίδια πάλι, πως μπορείς να το κάνεις αυτό αν οι άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να ελεγχθούν και να έχουν μια καταγραφή αυτών των τεστ;

Έλα ντε! Αυτά τα σύνορα που ανοιγοκλείνουν σαν ακκορντεόν πώς θα γίνουν «έξυπνα» αν δεν υπάρχουν «διαβατήρια υγείας»; Και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα πώς θα προχωρήσει αν δεν έχει τέτοιο Διαβατήριο;

Το μυαλό σημαδεύουν!

Παρασκευή 10 Ιούλη. Μπορεί να θεωρηθεί βαρετό. Όντως. Όμως καλύτερα βαρετή (η τεκμηρίωση της άποψής μας) παρά να μπορεί ο κάθε τυχάρπαστος να την βαφτίζει αυθαίρετη.

Γράφαμε πριν 2 μέρες (Θα είναι μια χαρά αν χρεωκοπήσουν) για την όξυνση της προπαγάνδας των «κρουσμάτων» του covid-19 την ώρα που μειώνονται σταθερά οι θάνατοι – ξεκινώντας απ’ τις ηπα, το «παγκόσμιο κέντρο της πανδημίας»…

Ο πιο πάνω πίνακας είναι επίσημος, και δείχνει (μέχρι παραπροχθές) δύο πράγματα. Τα ημερήσια διαπιστωμένα «κρούσματα» (όχι το σύνολό τους!) στις ηπα (η μπλέ γραμμή) σε σχέση με τους χρεωμένους στον covid-19 ημερήσιους θανάτους, πάλι στις ηπα (η κόκκινη γραμμή), συμπεριλαμβανόμενης εννοείται της «κοινής δεξαμενής». Οι διακεκομμένες δείχνουν τις τάσεις. Ακόμα και οι πιο ανόητοι μπορούν να δουν ότι απ’ τα μέσα Μάη – μέσα Ιούνη οι τάσεις είναι σαφέστατες: μεγάλη αύξηση των «κρουσμάτων» (εξαιτίας της μεγάλης αύξησης των τεστ…) με ταυτόχρονη σταθερή μείωση των νεκρών που αποδίδονται στον covid-19.

Η τρομοεκστρατεία με (δυτική κυρίως) απεύθυνση παρουσιάζει αυτές τις μέρες την Φλόριντα σαν … κρανίου τόπο. Ο πιο πάνω πίνακας δείχνει (με τα ίδια χρώματα) την εξέλιξη των διαπιστωμένων «κρουσμάτων», σε σχέση με τους νεκρούς. Θα έχετε προσέξει υποθέτουμε ότι η Φλόριντα καταθέτει την δική της συνεισφορά στο σχέδιο παράτασης του τρόμου – λόγω “κρουσμάτων”…

Τέλος αυτός ο πίνακας δείχνει την εξέλιξη του αριθμού των τεστ (πάντα στις ηπα)… (Είχαμε κάνει ένα λάθος σε προηγούμενο σχόλιο: 150.000 την ημέρα γίνονταν στα μέσα Απρίλη…)

Προβοκάτσια μέρος δεύτερο

Παρασκευή 10 Ιούλη. Έχουμε ήδη σημειώσει αυτήν την ύπουλη τακτική μετατόπιση της τρομοεκστρατείας απ’ τους «νεκρούς του covid-19» στα «κρούσματα του covid-19». Τα πιο πάνω ενδεικτικά στοιχεία δείχνουν, κατ’ αρχήν, ότι η σταθερή μείωση των νεκρών ΔΕΝ προσφέρεται πια στους δημαγωγούς! Ίσως έχει παίξει ρόλο και το γεγονός ότι διεθνώς έχει αποκαλυφθεί η σκύλευση όσων πεθαίνουν, μέσω της απόδοσης της αιτίας θανάτου στον covid-19 για τους πάντες.

Χρειάζεται, όμως, εδώ η προσοχή σας για να κατανοηθεί ακριβώς η τωρινή τακτική. Αν θυμάστε απ’ την αρχή διάφοροι «αιρετικοί» υποστηρίζαν πως οι μολυσμένοι (αλλά χωρίς συμπτώματα) απ’ τον covid-19 είναι πολύ περισσότεροι απ’ αυτούς που εντοπίζονται· πως υπάρχει μεγάλη υποεκτίμηση σ’ αυτό το μέγεθος· και πως αν μετρούνταν δειγματοληπτικά θα αποδεικνυόταν εξ’ αρχής ότι η φονικότητα του κορονοϊού είναι της τάξης μιας εποχικής γρίπης, ίσως ελάχιστα παραπάνω – επειδή ο λόγος (το κλάσμα) θυμάτων προς φορείς θα ήταν πολύ μικρός…

Η αύξηση των τεστ και κατά συνέπεια η αύξηση των διαπιστωμένων «κρουσμάτων» θα έπρεπε φυσιολογικά να οδηγήσει σ’ αυτό ακριβώς το συμπέρασμα: στην απόδειξη ότι ο covid-19 είναι ελάχιστα φονικός, και μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις… Κι όμως: αντί να προκύψει αυτό το λογικό συμπέρασμα, οι ειδικοί της προπαγάνδας που βρίσκονται πίσω απ’ την τρομοεκστρατεία, έχουν καταφέρει να οδηγήσουν τις «εντυπώσεις» στο ανάποδο: η αύξηση των «κρουσμάτων» ΔΕΝ εννοείται σαν απόδειξη της εξαιρετικά μειωμένης φονικότητας του ιού (αφού μάλιστα συμπίπτει με την πραγματική μείωση των νεκρών), αλλά σαν «απόδειξη του αυξημένου κινδύνου»!!!

Με ποιον τρόπο γίνεται αυτή η θηριώδης αντιστροφή, το κεφαλοκλείδωμα της απλής λογικής; Θα τολμούσαμε να πούμε: μ’ έναν υποδειγματικά «ταιηλορικό» τρόπο, που είναι συνηθισμένος στη διαφήμιση και στο Θέαμα γενικά!

Βήμα πρώτο: σπάνε οι λογικές συσχετίσεις μεταξύ καταστάσεων, οι λογικές ακολουθίες της σκέψης, οι συνειρμοί, σε «ανεξάρτητα (μεταξύ τους) δεδομένα». Εν προκειμένω: ο αριθμός των νεκρών απαγορεύεται να αναχθεί με οποιονδήποτε τρόπο (σαν κλάσμα…) στον αριθμό των κρουσμάτων… Για να αποφευχθεί αυτό επιστρατεύεται θόρυβος, θόρυβος, θόρυβος!!!

Βήμα δεύτερο: κάθε διαχωρισμένη οντότητα, στάδιο, «ποσότητα» εντάσσεται σε μια άλλη, ξένη, κατασκευασμένη αλληλουχία. Όπως οι νεκροί – του – covid-19 ήταν άσχετοι με το αν είναι ΑΠΟ ή ΜΕ τον ιό, έτσι και τα «κρούσματα» είναι άσχετα με το αν αρρωσταίνουν οι φορείς, αν είναι ασυμπτωματικοί, αν αρρωσταίνουν εντελώς ήπια, σοβαρά, κλπ. Τα «κρούσματα» δεν ανήκουν σε μια βιολογική διαδικασία· είναι παντελώς αδιάφορο αν οδηγούν κάπου (: αρρώστια) ή όχι· εντάσσονται αποκλειστικά σε μια πολιτική διαδικασία «δημιουργικής λογιστικής» με υπονοούμενα θανάτου…

Βήμα τρίτο: αυτές οι διαχωρισμένες οντότητες, στάδια, «ποσότητες», που έχουν καθαρθεί από οποιοδήποτε πραγματικό (εν προκειμένω: βιολογικό) νόημα, ξαναμοντάρονται σε μια γραμμική αλυσίδα παραγωγής (: τρόμου), νοηματοδοτημένες αποκλειστικά απ’ το τελικό trademark (: θάνατος!). Τα «κρούσματα» (όπως οι νεκροί των «κοινών δεξαμενών») είναι εξαρτήματα της ιδιοκτήτριας φίρμας (του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και των λακέδων του), και έξω απ’ αυτήν και το μοντάζ της δεν (πρέπει να) έχουν κανένα νόημα.

Δεν είναι απλά μια τεχνική. Είναι μια πολιτική «νοηματοδότησης και απονοηματοδότησης», που συνοδεύεται από μια ακόμα πολιτική δημαγωγίας. Ποιά είναι αυτή; Πετάμε την μπάλα έξω! Δεν πρόκειται να απαντήσουν οι δημαγωγοί σε καμμία ερώτηση σχετικά με το στραμπούλιγμα της λογικής! Απλά θα συνεχίζουν και θα συνεχίζουν και θα συνεχίζουν να το κάνουν, ποντάροντας σ’ αυτό: ότι τελικά έχουν τους «πόρους» (τα μέσα, το χρήμα, κλπ) να επιβάλλουν το στραμπούλιγμα σαν πραγματικότητα. Που σημαίνει: τα «κρούσματα» – τα «κρούσματα» – τα «κρούσματα» είναι απειλή θανάτου! Τελεία και παύλα!!!

Δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Υπονοείται σ’ αυτήν την πολιτική ο υπερεξοπλισμός του Θεάματος που μπορεί, όχι μέσω της πειθούς ή των εξηγήσεων (ή, έστω, των προσπαθειών για πειθώ και εξηγήσεις) αλλά απλά και μόνο μέσω της διαρκούς βίαιης επανάληψης να επιβάλει τις «αλήθειες» του. Για να το πούμε απλά: τα αφεντικά και οι λακέδες τους δεν πρόκειται να δώσουν καμμία εξήγηση (για τις λαθροχειρίες τους)· απλά τις επιβάλλουν παραληρώντας!

Και σε κάποια φάση αυτής της εκστρατείας ωμής επιβολής αρχίζουν και οι «εκκαθαρίσεις» των διαφωνούντων…

Είναι ο πόλεμος φίλε! (Σημείωση για την πραγματικότητα…)

Παρασκευή 10 Ιούλη. Όσες / όσοι έχουν φτάσει ως εδώ προσεκτικά θα έχουν διαπιστώσει ότι περάσαμε απ’ το «βαρετό» κάποιων στοιχείων στο «επικίνδυνο» κάποιων διαπιστώσεων για την λειτουργία του συστήματος αποπλάνησης. Διαπιστώνουμε, δηλαδή, ότι η τρομοεκστρατεία δεν έχει καμμία έγνοια να εξηγήσει ή να δικαιολογήσει τα δήθεν «επιχειρήματά» της – απλά προελαύνει, ανοίγοντας τον δρόμο / τρόμο μέσω του carpet bombing. Αδιάλλακτα και ωμά: έτσι είναι (με τον covid-19) επειδή έτσι λέμε ΕΜΕΙΣ. Εσείς; Αν διαφωνείτε είστε απλά σκουπίδια, που θα τα καθαρίσουμε αργά ή γρήγορα.

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Και οι προσπάθειές μας να προειδοποιήσουμε έγκαιρα έχουν πέσει στο κενό. (Σιγά μην είχαν καλύτερη “τύχη”!!!) Η αδιαλλαξία της εξουσίας (και η διατήρηση ενός φαντάσματος «διαλόγου» μόνο για εκτόνωση, μέσω μήντια) είναι σύμφυτη με την έναρξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στις αρχές των ‘00s. Πολλοί πριν οι υποτελείς υιοθετήσουν αυτήν την αδιαλλαξία (στα social media) παριστάνοντας, αυτοί οι λούμπεν, το ότι έχουν γνώση / εξουσία· πριν η ένωση των φίλων της καραντίνας στις εθνικές και στις διεθνικές εκδοχές της συγχρονιστεί σαν 5η φάλαγγα με τις ανάγκες της αναδιάρθρωσης του κοινωνικού, σε στιγμή κάθε άλλο παρά «ανύποπτη», το πράγμα είχε ξεκαθαριστεί – απ’ την μεριά των εξουσιαστών. Και αφορούσε τα πάντα!

Στο (χάρτινο) Sarajevo νο 14, τον Ιούλη του 2007 (ποιός άραγε να θυμάται;) κάτω απ’ τον τίτλο: είναι τα ερείπια μέρος της πραγματικότητας; γράφαμε:

O αξιωματούχος μου είπε ότι τύποι του είδους μου «ανήκουν σ’ αυτό που αποκαλούμε κόσμος – βασισμένος – στην – πραγματικότητα», τον οποίο περιέγραψε σαν αποτελούμενο από ανθρώπους «που πιστεύουν ότι οι λύσεις προκύπτουν απ’ την συνετή μελέτη της πραγματικότητας όπως αυτή εμφανίζεται μπροστά μας». Συμφώνησα και μουρμούρισα κάτι για τις αρχές του διαφωτισμού και του εμπειρισμού. Mε έκοψε. «Aλλά ο κόσμος δεν δουλεύει πλέον έτσι» συνέχισε. «Tώρα είμαστε αυτοκρατορία, κι όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Kαι την ώρα που εσείς μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα που δημιουργήσαμε – όσο πιο συνετά μπορείτε – ξαναδρούμε, δημιουργώντας νέες πραγματικότητες, τις οποίες επίσης μπορείτε να μελετήσετε, κι έτσι προχωράνε τα πράγματα. Eίμαστε πρωταγωνιστές της ιστορίας …. και εσείς, όλοι εσείς, έχετε μείνει πίσω να μελετάτε αυτά που κάνουμε».
New York Times Magazine, Oκτώβριος του 2004

Nα λοιπόν που δεν θα έπρεπε να κατηγορήσει κανείς τους εγκέφαλους της Oυάσιγκτον για έλλειψη φιλοσοφικού βάθους! Tα πιο πάνω είναι κουβέντες κάποιου (ανώνυμου….) υψηλόβαθμου αμερικάνου αξιωματούχου προς τον δημοσιογράφο Ron Suskind. Kι εκφράζουν με συμπυκνωμένο τρόπο αυτό που θα ονομάζαμε ο βολονταρισμός της δύναμης. Δηλαδή: «είμαι ο απόλυτος κυρίαρχος, και πραγματικότητα είναι αυτό που εγώ θέλω – δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα πέρα απ’ τα έργα μου».

Mπορεί επίσης κάποιος να μιλήσει για παρανοϊκό παραλήρημα μεγαλείου. Tο «δεν υπάρχει πραγματικότητα πέρα από εκείνη που δημιουργώ» θα ταίριαζε γάντι σε οποιονδήποτε περιδιάβαινε τους δρόμους με το χέρι στη γνωστή θέση, φωνασκώντας πως είναι ο Mέγας Nαπολέων.

Σε κάθε περίπτωση η σιγουριά του αμερικάνου αξιωματούχου (έστω, το 2004) δείχνει ένα βασικό σημείο του ιδεολογικού μαγνητικού βορρά στην πλανητική πολιτική των ηπα. Eίναι οι ιδέες εκείνου που πιστεύει πως είναι ο μόνος πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο μόνος κατασκευαστής της· ότι η ιστορία είναι παράσταση για έναν ρόλο· και πως αυτή η παράσταση εξελίσσεται «ακτιβιστικά». Aυτός ο πρωταγωνιστής – της – ιστορίας (η αυτοκρατορία της Oυάσιγκτον) κατασκευάζει τα γεγονότα, αλλά κατασκευάζει και τις αντιληπτικές δυνατότητες όσων παρατηρούν αυτά τα γεγονότα. Kατασκευάζει τον κόσμο, κατασκευάζει τα λόγια και τις εικόνες που μπορούν να κάνουν νοητό αυτόν τον κόσμο, κατασκευάζει το περιβάλλον της σύνεσης με την οποία μπορεί να μελετηθεί εκ των υστέρων η κάθε κατασκευή και το κάθε έργο. Kι εν τω μεταξύ έχει ξεκινήσει κιόλας για τον επόμενο γύρο, για τις νέες πραγματικότητες. Aνειρήνευτος ο πρωταγωνιστής – της – ιστορίας αναμετριέται όχι μόνο με ασήμαντους αντιπάλους αλλά κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό: ποτέ δεν θα γίνει μια στατική (θα ήθελε να πει ο αξιωματούχος) και ποτέ δεν θα είναι μια οριστική πραγματικότητα. Δεν είναι «το τέλος της ιστορίας» το πεπρωμένο της κυριαρχίας· είναι η αέναη ανα-κατασκευή της…

Ακριβώς εδώ βρισκόμαστε πάντα, εν έτει 2020: η διαρκής (ανα)κατασκευή της πραγματικότητας για την υγεία (που είναι, το επαναλαμβάνουμε, όχι μόνο άμεση εμπειρία αλλά, όλο περισσότερο το αντίθετο: πολιτική κατηγορία του κεφάλαιου που ανακατασκευάζει τις εμπειρίες….) – αυτό συμβαίνει γύρω μας…

Καταλαβαίνετε;

Λιβύη

Πέμπτη 9 Ιούλη. Είτε επειδή δεν μπορεί πια είτε επειδή δεν θέλει να παραδεχτεί εντελώς την ήττα του, το ελλαδιστάν συνεχίζει να προσπαθεί να βρει «κρατήματα» στο λιβυκό πεδίο μάχης. Μέσω των συμμάχων που του έχουν απομείνει. Μια (μη διασταυρωμένη) πληροφορία μιλάει για σούρτα φέρτα ελλήνων καραβανάδων (τί είδους άραγε;) στην Αλεξάνδρεια, του χασάπη φίλου και αδελφού Sisi. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα πάρει ίσως μερικούς πόντους σε ύψος συμμετέχοντας στη σύνοδο του (συμβουλίου ασφαλείας του) οηε για την λιβύη· μία απ’ αυτές τις πλέον βαρετές διεθνείς κοινωνικές εκδηλώσεις που τώρα θα γίνει μέσω video.

Ενώ η ρωσοτουρκική “πένσα” έχει δουλέψει και είναι στη θέση της (η λιβυκή επικράτεια είναι μοιρασμένη περίπου στα δύο) το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ακόμα “θεαματικά αποτελέσματα” επίσημων συμβιβασμών οφείλεται στον μεγάλο αριθμό και στις ιδιαιτερότητες όσων έχουν εμπλακεί στο λιβυκό πεδίο μάχης. Κάποιοι απ’ αυτούς παίζουν τα ρέστα τους… Όμως αν η εκτίμησή μας ισχύει, τότε…

Δείτε για παράδειγμα την επίθεση στο αεροδρόμιο Al-Watiya το βράδυ της 4ης Ιούλη, στα εντελώς δυτικά της επικράτειας, σε μικρή απόσταση απ’ τα σύνορα με την τυνησία, σε περιοχή που ελέγχει τους τελευταίους μήνες ο Sarraj ‘n’ friends. Είναι τουρκική αεροπορική βάση – αλλά ποιός έκανε τέτοια επίθεση εναντίον των τουρκικών αντιαεροπορικών συστημάτων που δεν είχαν ενεργοποιηθεί ακόμα; Τα αεροπλάνα ήταν γαλλικά, σ’ αυτό συμφωνούν όλοι – ενδιαφέρον… Ο «τζενεράλ» άργησε τόσο πολύ να «αναλάβει την ευθύνη», ώστε ούτε για γραφείο τύπου του isis δεν κάνει. Οι ύποπτοι για την επίθεση (καθόλου αυθαίρετα) είναι τρεις: η γαλλία (ναι!), η αύγυπτος… και τα εμιράτα… Το πιο πιθανό είναι ότι επρόκειτο για δουλειά των εμιράτων (διαθέτουν τέτοιου τύπου γαλλικά πολεμικά), που σηκώθηκαν από αιγυπτιακό στρατιωτικό αεροδρόμιο κοντά στα σύνορα με τη λιβύη, με μισθοφόρους (άγνωστης ταυτότητας) πιλότους, και μάλλον γαλλική τεχνική υποστηρίξη… Συμπαραγωγή δηλαδή…

Οι δράστες παραμένουν ακόμα στο ημίφως των εκτιμήσεων· η επίθεση όμως ήταν πραγματική. Είχε κάποιο λόγο η επίθεση; Στο matrix του λιβυκού πεδίου μάχης οι λόγοι άνετα μπορεί να είναι παραπάνω από ένας· αλλά το συμπέρασμα δεν είναι τόσο σύνθετο. Το Παρίσι (και το Κάιρο) θα είχαν λόγους να «τιμωρήσουν» την Άγκυρα για τις επιτυχίες της στη δυτική λιβύη. Το Αμπού Ντάμπι θα μπορούσε να νοιώθει ένα υπαρξιακό άγχος επιπλέον, αφού έχει ξεκινήσει η δίκη (ερήμην…) για την δολοφονία του Kashoghi στην τουρκία. Το συμπέρασμα δείχνει να είναι ότι: με την Μόσχα και την Άγκυρα να έχουν το πάνω χέρι, οι «ιδιαιτερότητες» άλλων εμπλεκόμενων στη λιβύη (πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου γαρ!) κρατάνε ακόμα ένα σύννεφο ομίχλης ως προς τις κόντρες, τα σπρωξίματα, και την πιθανότητα (ή όχι) μιας κάποιας εκεχειρίας εκεί.

Φυσικά εκκρεμεί η απάντηση της Άγκυρας στην επίθεση. Μπορεί να αργήσει, αλλά ποιος έχει αμφιβολίες ότι θα υπάρξει; Κάποιοι που υποστηρίζουν ότι ο δράστης της επίθεσης ήταν ο τοξικός των εμιράτων, λένε ότι δεν κινδυνεύει αφού είναι οχυρωμένος πίσω απ’ το ότι η τουρκία είναι μακρυά απ’ την επικράτειά του. Αλλά ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν είναι καθόλου μακρυά απ’ τον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Είναι δίπλα. Βρίσκεται στο κατάρ (όπου έχει στρατιωτική βάση). Και μέσω της συμμαχίας του με την Τεχεράνη μπορεί να βρεθεί έστω έμμεσα στην υεμένη, εκεί όπου οι Houthis εκτός απ’ το να ανακαταλαμβάνουν σταθερά έδαφος βελτιώνουν διαρκώς τις πυραυλικές και τις drone δυνατότητές τους. Αν το Αμπού Ντάμπι επιμένει ότι έχει λόγο στο λιβυκό πεδίο μάχης, τότε πριονίζει το κλαδί που πάνω του κάθεται…

Το ελληνικό ιμπεριαλιστικό καθεστώς, σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, δεν έχει κρύψει την συμμαχία του ούτε με τον τοξικό των εμιράτων, ούτε με το χασάπη του Καΐρου. Είναι αυτά αρκετά για να έχει κάποιες «ελπίδες»; Και τι είδους θα μπορούσαν να είναι αυτές;

Όχι – λέμε! Ο φίλος κι αδελφός του «τζενεράλ», ο ύαινας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, σαν εκπρόσωπος μιας ιμπεριαλιστικής στρατηγικής που έχει ηττηθεί πανηγυρικά, μόνο σαν κλόουν μπορεί να περιφέρεται είτε στην ανατολική λιβύη, είτε στις συνεδριάσεις του οηε. Είναι τόσοι και τέτοιοι εκείνοι που έχουν επενδεδυμένα συμφέροντα σ’ αυτό το πεδίο του 4ου παγκόσμιου, και τέτοιοι οι συσχετισμοί δύναμης εκεί, που το τελευταίο που χωράει είναι τα asset του ψοφιοκουναβιστάν.

Έτσι είναι. Ο καθένας έχει την κόλαση που του αναλογεί…

(ΥΓ: Η Ρώμη δείχνει μια αξιοσημείωτη σταθερότητα στην τακτική της στο λιβυκό πεδίο μάχης. Και σίγουρα δεν φαίνεται να προκαλεί αβεβαιότητα. Πριν 2 μέρες, στις 7 Απρίλη, ο ιταλός υπ.αμ. Lorenzo Guerini πετάχτηκε μέχρι την Άγκυρα για να τα πει με τον Hulusi Akar. Αν η ασταμάτητη μηχανή υποψιαστεί πως οι δύο συγκεκριμένοι υπ.αμ. κουβέντιασαν για την πολιτιστική ανάπτυξη της λιβύης, θα σκίσει τις πλεξούδες της! Ο Akar, ευτυχώς, δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιο χαρακίρι:

«Ας το ξεκαθαρίσουμε: μιλάμε για την ιταλία και την τουρκία, δύο μεγάλες και σημαντικές χώρες στην περιοχή της Μεσογείου. Πιστεύουμε ότι η αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ μας σ’ όλους τους τομείς, ειδικά της άμυνας και της ασφάλειας, τόσο στο πολιτικό όσο και στο στρατιωτικό σκέλος, θα φέρει πολύ σημαντικά οφέλη όχι μόνο για τις χώρες μας αλλά για όλη την περιοχή».

Ησυχάσαμε…)

Eastmed

Πέμπτη 9 Ιούλη. Ερώτηση: Κύριε Πρέσβη, τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα;

Απάντηση: Το ισραήλ δεν έχει νησιά. Ως εκ τούτου δεν έχει άποψη γι’ αυτό το θέμα. Δεν είναι προτεραιότητά μας. Δεν είμαστε μέρος της συνθήκης για το δίκαιο της θάλασσας. Μετά την εμφάνιση του συμφώνου συνεργασίας μεταξύ της τουρκίας και της κυβέρνησης Sarraj η θέση του ισραήλ ήταν σαφής. Καλέσαμε όλα τα μέρη να αποφεύγουν ενέργειες που θα μπορούσαν από άλλους να εκληφθούν ως προκλήσεις. Δεν έχουμε κατά συνέπεια σαφή πολιτική επί των νησιών, διότι δεν είναι προτεραιότητά μας, αλλά έχουμε πολιτική η οποία προσβλέπει στην διατήρηση της σταθερότητας της περιοχής.

Αυτή η στιχομυθία ανάμεσα στον δημοσιογράφο του πρώτου προγράμματος της ερτ και τον ισραηλινό πρέσβη στην Αθήνα Αμράνι Γιόσσι στις 2 Ιούλη ακούστηκε σαν μαχαιριά! Αντί ο κυρ Αμράνι να πει «όχι μόνο έχουν τα ελληνικά νησιά αοζ, αλλά αυτή φτάνει ως τις στήλες του Ηρακλέους, το Γιβραλτάρ δηλαδή», είπε… Τί ήταν αυτό που είπε; Έκανε πάσα στην Άγκυρα; «Επειδή δεν έχουμε νησιά δεν ξέρουμε τι γίνεται;» Μα τι λέτε κυρ Αμράνι! «Κι εμείς δεν έχουμε Παλαιστίνιους, αλλά μια χαρά συμφωνούμε να τους σφάζετε!»

Δεν είναι ούτε παράξενη ούτε «προδοτική» η σιωπή του κυρ Αμράνι. Απ’ την στιγμή που το τουρκικό καθεστώς έκανε διεθνή συμφωνία (με τον καταραμένο Sarraj) τις αξιώσεις του για αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, τις εύλογες και τις υπερβολικές, τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Είτε τα Δωδεκάνησα (εκτός Καστελόριζου…) έχουν 6 μίλια «επενέργεια», είτε 12, είτε 15 είτε 25, είτε 50 μίλια, το βέβαιο είναι ότι στην πορεία του φανταστικού σωλήνα east med παρεμβάλλεται για αρκετά χιλιόμετρα βυθός υπό τουρκικό έλεγχο.

Ήτανε στραβό το κλίμα… Ο east med δεν θα φτιαχνόταν ποτέ· απλά τώρα το καταλαβαίνουν οι πάντες. Ο «φερετζές» της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας έχει σκιστεί οριστικά. Συνεπώς τί νόημα έχει οποιαδήποτε κουβέντα στο στόμα ενός ρεαλιστή κυρ Αμράνι περί «αοζ των νησιών»; Πρακτικά κανένα. Δίκαια λέει «δεν μας νοιάζει – αυτό είναι δικό σας πρόβλημα».

Υπάρχει βέβαια μια κίνηση απ’ την μεριά του ελλαδιστάν, που θα άλλαζε τα δεδομένα. Όπως ο φαιορόζ ψεκασμένος υπ.αμ. χάριζε βάσεις στους αμερικάνους στην Κάρπαθο, έτσι και το τωρινό ρημαδογκουβέρνο μπορεί να δοκιμάζει να χαρίσει κάποιο Δωδεκάνησο στον φίλο, αδελφό και σύμμαχο Ασύλληπτο. Έτσι και το απαρτχάιντ ισραήλ θα αποκτήσει νησί (ή νησιά), κάτι σαν προικοσύμφωνο ας πούμε, και θα μάθει για τις νησιωτικές αοζ…

Απλό δεν είναι;

(Μπορεί να μην απασχολεί την εντόπια δημαγωγία, αλλά η κατάσταση σ’ όλη την γραμμή απ’ τα υψίπεδα του αφγανιστάν ως και το Sahel δεν είναι καθόλου «ήρεμη». Το προκλητικό βρίσκεται στο ότι οι φανερά χαμένοι, κάτι τοξικοί πετροπρίγκηπες για παράδειγμα με μεγάλες ιμπεριαλιστικές ορέξεις, δεν παραδέχονται την ήττα τους. Κι όταν κάποιος δεν παραδέχεται την ήττα του σπρώχνει τις καταστάσεις σε ακόμα περισσότερο «ξύλο»…

Σ’ αυτές τις συνθήκες το μπλοκ της Αστάνα έχει καταφέρει να περνάει απαρατήρητο…)