Year: 2020

Ο “pax” αυτοπροσώπως!

Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη. Ο καϋμένος ο βασιλιάς Macron… Έκανε, τελικά, την συνδιάσκεψή του (στην οποία κάλεσε και την Λισσαβώνα αφού, σύμφωνα με την γαλλική αντίληψη για την γεωγραφία, η Μεσόγειος απλώνεται στον Ατλαντικό και έτσι βρέχει τα παράλια της πορτογαλίας), οι αντίπαλοί του (Ρώμη, Βαλέτα, Μαδρίτη) καλοέφαγαν και καλοήπιαν, και ύστερα τιτίβισε μερακλωμένος κάτι περί “pax mediterranea”.

Ο καϋμένος… Έχει γίνει επικίνδυνα γελοίο πια το να προσπαθεί ένα κάποιο Παρίσι να «καλύψει το κενό» που νομίζει ότι υπάρχει στη Μεσόγειο, σαν διάδοχος μιας κάποιας Ουάσιγκτον.

Αλλά τι να κάνει κι αυτός;

(φωτογραφία: Στο μάλι, μετά το πραξικόπημα, κάποιοι διαδηλώνουν «έξω η γαλλία». Πράγμα περίεργο φυσικά αφού ο βασιλιάς είναι τόσο αγαθός ώστε δεν αποκλείεται να φέρει την ειρήνη και στην υποσαχάρια αφρική.

Άκου να θέλουν την Μόσχα για σύμμαχο, οι παλιοχαρακτήρες!)

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 1

Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη. Αν και έγινε μπροστά στα μάτια των πάντων, δεν αναλύθηκε όσο θα έπρεπε (δηλαδή: καθόλου!): οι γενικευμένες πραξικοπηματικές απαγορεύσεις εκκένωσαν δια της βίας όλους τους δημόσιους χώρους / χρόνους (όλους!) πριν φτάσουν να κάνουν εφόδους και στους ιδιωτικούς. Ο ιστορικός , διαλεκτικός υλιστής δεν θα έκανε κανένα λάθος, δεν θα έδειχνε κανέναν δισταγμό: εδώ έχουμε μια εκστρατεία ολοκλήρωσης της αναδιάρθρωσης κάθε τι δημόσιου, μιας διαδικασίας που έχει ξεκινήσει μεν προ πολλού, αλλά πλέον υποδεικνύει την πλήρη υπαγωγή του εδάφους (κάθε χιλιοστού του!) και του χρόνου (κάθε δευτερολέπτου!) στο κεφάλαιο και στις νόρμες του!

Είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε ξανά και ξανά αυτήν την γενικευμένη αναδιάρθρωση, καθώς και τις αιτίες που δεν προχώρησε μεν όπως είχε αναγγελθεί, ωστόσο έκανε σημαντικά βήματα. Μία απ’ τις περιοχές των δημόσιων χώρων / χρόνων που αναδιαρθρώνονται είναι αυτή της μισθωτής εργασίας. Όλο και περισσότεροι μιλούν περί «τηλε-εργασίας».

Πριν προχωρήσουμε οπωσδήποτε δυο διευκρινίσεις. Πρώτον είναι λάθος (λάθος αναλυτικό, λάθος της εργατικής κριτικής, εν τέλει πολιτικό λάθος) να αντιμετωπίζεται η μισθωτή εργασία διαχωρισμένα, διακριτά απ’ την υπόλοιπη ζωή / καθημερινότητα. Απ’ την μεριά τους τα αφεντικά ξεπέρασαν αυτόν τον κάθετο διαχωρισμό (που θα μπορούσε, ίσως, να αφορά την φάση του βιομηχανικού καπιταλισμού, της Β βιομηχανικής επανάστασης δηλαδή) ήδη απ’ την δεκαετία του ’80, και ακόμα πιο συστηματικά απ’ την δεκαετία του ’90. Με τα «ευέλικτα» ωράρια, και αυτό που οι δικοί τους ειδικοί ονόμασαν «συγχώνευση του εργάσιμου και του μη εργάσιμου χρόνου».

Δεύτερον, θα είναι λάθος η στενή εστίαση στο «τηλε-». Πράγματι, από τεχνική άποψη, η πιο γενικευμένη αξιοποίηση των δικτυώσεων για σκοπούς εργασιακούς είναι σημαντική. Είναι επίσης σημαντική και από πολιτική άποψη. Όπως, όμως, συμβαίνει σχεδόν πάντα, μαζί με τους τεχνολογικούς νεωτερισμούς ο καπιταλισμός επιστρατεύει και «παλιά» σχήματα εκμετάλλευσης και πειθάρχησης (οι γενικευμένες καραντίνες / καθολικές απαγορεύσεις ανήκουν… στον μεσαίωνα!). Η λειτουργική αναβίωση τέτοιων «παλιών» σχημάτων εκμετάλλευσης κρύβεται, και υπάρχουν σοβαροί λόγοι απ’ την μεριά των αφεντικών. Πρώτον, επειδή αυτά τα σχήματα αποτελούν μέρος της ιστορίας / εμπειρίας της εργατικής τάξης, κι έτσι εύκολα μπορεί να διακρίνει (αν θέλει…) τον αντιεργατικό χαρακτήρα τους και σήμερα. Και δεύτερον, επειδή η λάμψη των τεχνολογικών νεωτερισμών (εν προκειμένω το «τηλε-») έχει σκοπό να θολώσει τα νερά του τι συμβαίνει πραγματικά. «Αυτά είναι καινούργια, μια νέα κανονικότητα» λένε οι δημαγωγοί, οι κάθε είδους λακέδες. «Οπότε θα τα δούμε σε μηδενική βάση…»

Αλλά όχι, δεν είναι τόσο καινούργια…

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 2

Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη. Για λόγους αναλυτικής τακτικής αλλά και ουσίας η ασταμάτητη μηχανή προτιμάει να υποδείξει ότι, κατ’ αρχήν, η «τηλε-εργασία» είναι δουλειά στο σπίτι.

Από την στιγμή που αναφερόμαστε σε «δουλειά στο σπίτι» στην αφετηρία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, ξετυλίγεται μπροστά μας αυτό που βρίσκεται πίσω και πλάι μας: όλες οι μορφές και οι εκδοχές «δουλειάς στο σπίτι», από εκείνες που προηγήθηκαν της γέννησης του καπιταλισμού (οι υφάντρες στην αγγλία…) μέχρι αυτές που συνυπήρχαν σε όλες τις φάσεις του 19ου, του 20ου και του 21ου αιώνα, μέχρι σήμερα.

Για να γίνει ξεκάθαρη η σημασία αυτής της γενεαλογίας (και, έτσι, να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε μερικά βασικά χαρακτηριστικά της τωρινής «επιστροφής της δουλειάς στο σπίτι», μέσω δικτυώσεων) αρκεί να υποδείξουμε / τονίσουμε τον βασικό ορισμό της μισθωτής / εξαρτημένης εργασίας, όπως αυτός περιλαμβάνεται στην ελληνική εργατική νομοθεσία. Πώς διακρίνεται η μισθωτή εργασία από άλλες μορφές εργασίας; Με τρία κριτήρια:

Α) Τον τόπο εργασίας: αυτός προσδιορίζεται απ’ τον εργοδότη.

Β) Τον χρόνο εργασίας: το ωράριο. Κι αυτό επίσης προσδιορίζεται και ελέγχεται απ’ τον εργοδότη.

Γ) Το αντικείμενο εργασίας: προσδιορίζεται επίσης, ακόμα και σε καθημερινή βάση, απ’ τον εργοδότη.

(Ας σημειώσουμε ότι ο τρόπος πληρωμής ΔΕΝ συνιστά κριτήριο αποφασιστικής σημασίας! Ήταν μάλλον η παράνομη πίεση των αφεντικών και η άγνοια απ’ την μεριά των εργαζόμενων που μετέτρεψαν τους «μπλοκάκηδες» σε de facto «ελεύθερους επαγγελματίες / εργολάβους»).

Αν μια σχέση εργασίας έχει αυτά τα πιο πάνω τρία χαρακτηριστικά τότε είναι μισθωτή / εξαρτημένη, και υπόκειται σε όλες τις νομικές ρυθμίσεις της μισθωτής εργασίας. Αν δεν τα έχει;

Εύκολα καταλαβαίνει ο καθένας ότι η «δουλειά στο σπίτι» χάνει τα 2 απ’ τα 3 βασικά στοιχεία της μισθωτής / εξαρτημένης σχέσης εργασίας (ακόμα κι αν η πληρωμή εξακολουθήσει να έχει την μορφή του μηνιάτικου…). Αν τόπος εργασίας γίνει το σπίτι, κι αν το καθημερινό ωράριο είναι ασαφές, τότε απομένει μόνο το 3ο κριτήριο.

Μόνο του… Αλλά βρισκόμαστε σε μεταβατική φάση…

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 3

Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη. Είναι νομίζουμε σαφές ότι με την «επιστροφή της δουλειάς στο σπίτι» και την διαγραφή των 2 απ’ τα 3 κριτηρίων, αυτή η καινούργια αλλά παλιά μορφή οργάνωσης της εργασίας ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στη μισθωτή σχέση (με ότι σημαίνει αυτό για τα εργατικά δικαιώματα) και στην εργολαβία / φασόν! Το 3ο κριτήριο δεν είναι τόσο ισχυρό. Ή μπορεί να αποδειχθεί «ευάλωτο»: ο εργοδότης (που προσδιορίζεται σαν ο αποφασιστικός παράγοντας του προσδιορισμού του αντικειμένου εργασίας) μπορεί να μετατραπεί (εντός ή εκτός εισαγωγικών) σε πελάτη… Ή σε “εκπρόσωπο του πελάτη”. Ή σε “μεσολαβητή”… Τότε ο μετασχηματισμός της μισθωτής / εξαρτημένης σχέσης σε εργολαβική θα έχει επιτευχθεί εντελώς!

Έχουμε δείγματα τέτοιου είδους αναδιαρθρώσεων εκτός της «τηλε-εργασίας»; Έχουμε! Είναι η λεγόμενη gig economy! Στις περιπτώσεις, για παράδειγμα, των urban μετακινήσεων / μεταφορών, είτε πρόκειται για την uber είτε για τις μεταφορές γευμάτων (τύπου deliveroo, wolt στα καθ’ ημάς…) θεωρήθηκε αρκετό μόνο το ένα κριτήριο που αφορά την ρευστότητα του χρόνου εργασίας (το ότι ο ενδιαφερόμενος δουλεύει «όποτε και όσο θέλει»), σε συνάρτηση φυσικά με την μεσολάβηση μιας εταιρείας / ηλεκτρονικής πλατφόρμας (που είναι η νέα μορφή εργοδότη: ο μεσολαβητής), για να θεωρηθεί «ελεύθερος επαγγελματίας». Το ότι έβαζε / βάζει και το «δικό του μέσο παραγωγής» (το όχημα) ενισχύει αυτήν την άποψη (αν και στο ελληνικό ντελίβερι η συντριπτική πλειοψηφία δουλεύει με δικό της μηχανάκι).

Για να μην μπερδέψουμε τα πράγματα, ας κρατήσουμε τον πυρήνα: η τάση του σύγχρονου καπιταλισμού υπέρ της «απελευθέρωσης» των αφεντικών απ’ τις δεσμεύσεις της μισθωτής εργασίας, με την αναδιάρθρωση όσο το δυνατόν περισσότερων εκδοχών εργασίας και την μετατροπή τους σε εργολαβικές / φασονάδικες, είναι τόσο σαφής ώστε μόνο μέσα σ’ αυτήν την υπαρκτή και δηλωμένη τάση μπορούμε να διακρίνουμε τα πραγματικά χαρακτηριστικά (και) της «τηλε-εργασίας».

Υπάρχει, φυσικά, και ένας εμπειρίστικος αντίλογος, προερχόμενος απ’ τα κάτω. «Με την τηλε-εργασία μπορώ να προσέχω και το παιδί, τα παιδιά». Ή «με την τηλε-εργασία γλυτώνω τον χρόνο του πήγαινε – έλα στη δουλειά». Και τα δύο έχουν μια κάποια βάση. Δεν θα πρέπει όμως να ξεγελαστεί κανένας: οι μετασχηματισμοί στην οργάνωση της εργασίας ΔΕΝ γίνονται επειδή τα αφεντικά «πόνεσαν» για την ανατροφή των παιδιών ή για τους χρόνους μετακίνησης των μισθωτών!

Πράγμα που παίρνει μορφή ερωτήματος: Το τυράκι το βλέπεις…. Την φάκα;

(συνεχίζεται)

Ψοφιοκουναβιστάν uber alles!

Τρίτη 8 Σεπτέμβρη. Δεν είναι λίγοι, το αντίθετο, και όχι μόνο στο ελλαδιστάν, όσοι δείχνουν να ποντάρουν τα συμφέροντά τους σε μια εκλογική νίκη των δημοκρατικών και του νυσταλέου Jo στις αμερικανικές εκλογές του Νοέμβρη. Τι αναγγέλεται λοιπόν σε μια τέτοια περίπτωση; Τι μέλλον θα ψάξει να βρει το παρακμιακό αμερικανικό imperium με τους δημοκρατικούς;

Απ’ αυτήν εδώ την αισχρά περιθωριακή γωνία έχετε διαβάσει την άποψη ότι η «γραμμή» που εξέφρασε το ψόφιο κουνάβι, η «γραμμή» της αντιμετώπισης των εχθρών με οικονομικά μέσα (τιμωρίες, κυρώσεις, κλπ), έχει αποτύχει / ηττηθεί. Είχαμε προβλέψει μάλιστα ότι το ψόφιο κουνάβι θα αντικατασταθεί απ’ τον Pence και μια πιο σκληροπυρηνική στάση της Ουάσιγκτον, χωρίς ωστόσο να είναι σαφής η μορφή της.

Κάναμε λάθος – αλλά τελικά όχι και τόσο. Στο αμερικανικό πολιτικό θέαμα συμβαίνει εδώ και λίγους μήνες κάτι ασυνήθιστο, που ενώ γίνεται όσο πιο δημόσια είναι δυνατόν, είναι σχεδόν σα να μην συμβαίνει – για τους εκτός ηπα.

Στις αρχές Ιούνη σχεδόν 300 πρώην στελέχη των κυβερνήσεων Μπους του νεώτερου (αιμοβόροι οπαδοί του «αμερικανικού 21ου αιώνα» δηλαδή) δήλωσαν την υποστήριξή τους στον νυσταλέο Jo. Πρόκειται για νέο-συντηρητικούς, πρώην στελέχη του κόμματος του ψόφιου κουναβιού, που δήλωσαν «απογοητευμένοι» – και έκαναν αυτό που αλλού θα θεωρούνταν προδοσία. Ζήτησαν απ’ τους συντηρητικούς (οπαδούς τους) να ψηφίσουν τον Biden!

Αυτή ήταν η αρχή. Ακολούθησαν 100 πρώην στελέχη της επιρροής του ιδιαίτερα σκληροπυρηνικού John McCain (έχει πεθάνει, αλλά οι προσανατολισμοί του ζουν…), και κάμποσες δεκάδες πρώην στελέχη του γερουσιαστή Mitt Romney, απ’ την προεκλογική του εκστρατεία του 2012. Εννοείται πως όλοι αυτοί συνοδεύονται από δημοσιογράφους, δημαγωγούς, «διαμορφωτές της κοινής γνώμης», κλπ.

Με δυο λόγια με έναν «διαγώνιο» αλλά πολύ σαφή τρόπο οι δημοκρατικοί εξελίσσονται σε νεοσυντηρητικούς.

Τι σημαίνει όμως «διαγώνιος»;

Εσωτερικός και εξωτερικός εχθρός

Τρίτη 8 Σεπτέμβρη. Παρότι αυτή η συστράτευση των οπαδών της «σκληρής» αντιμετώπισης των αμφισβητιών της αμερικανικής ηγεμονίας α λα Μπους ο Β με τον νυσταλέο Jo σερβίρεται σαν μια ευγενής προσπάθεια να ξεφορτωθεί το άσπρο σπίτι έναν νάρκισσο κτηματομεσίτη, οι διακυβεύσεις είναι πολύ πιο σοβαρές.

Κατ’ αρχήν έχει διαμορφωθεί ένα μεγάλο αγκάθι στα πλευρά των καθεστωτικών δημοκρατικών, η αριστερή αντιπολίτευση, που στοιχήθηκε στο πλευρό του Sanders όσο ήταν υποψήφιος. Πρόκειται για υποκείμενα που αμφισβητούν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αν και με όχι επεξεργασμένο και ολοκληρωμένο τρόπο. Οι νεοσυντηρητικές «μεταγραφές» λοιπόν έχουν στόχο να ενισχύσουν τον πολεμοκάπηλο «κορμό» των δημοκρατικών, απέναντι σ’ αυτήν την εσωτερική αμφισβήτηση, που είναι πολύ πιθανό να εκδηλωθεί με αποχή απ’ τις εκλογές.

Σε ότι αφορά την «εσωτερική πολιτική» είναι αναμενόμενο ότι ένας νυσταλέος Jo ως πρόεδρος θα ακολουθήσει μια «σοσιαλίζουσα» στάση, μακριά απ’ τις ακροδεξιές απόψεις του ψόφιου κουναβιού σε ότι αφορά ζητήματα ισότητας, δικαιωμάτων, ρατσισμού. Αλλά είναι αμφίβολο αν αυτή η «καλοπροαίρετη» στάση θα χρηματοδοτηθεί με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι κάνει ήδη το ψόφιο κουνάβι: μέσω της θηριώδους αύξησης του δημόσιου χρέους. Με ότι αυτό συνεπάγεται…

«Μισό βήμα προς τα αριστερά» στο εσωτερικό, «δύο βήματα προς τα δεξιά» στο εξωτερικό: σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» η σύμπραξη mainstream δημοκρατικών με τους νεοσυντηρητικούς βρωμάει μια σαφώς πιο επιθετική αμερικανική στάση απέναντι στους «αναθεωρητές», δηλαδή το ευρασιατικό μπλοκ – σίγουρα έναν τέτοιο προσανατολισμό. Θα λέγαμε πως όντως γίνεται η προσπάθεια για αλλαγή γραμμής που είχαμε προβλέψει, αλλά δεν γίνεται στο εσωτερικό των συντηρητικών… γίνεται με μετακόμιση αρκετών σκληροπυρηνικών στο αντίπαλο στρατόπεδο, που γενικά είναι σαφώς ευνοϊκότερο σε πιο βίαιες ενέργειες σε σχέση με το «δειλό» ψόφιο κουνάβι, που νοιαζόταν για την υστεροφημία του και για το νόμπελ ειρήνης που του οφείλει η ιστορία….

Το ψόφιο φωτοστέφανο

Τρίτη 8 Σεπτέμβρη. Επί 4 χρόνια προσπαθούσε να πουλήσει την ειρηνοποιό διάθεσή του, πότε με την βόρεια κορέα, πότε με το αφγανιστάν, πότε με την συρία, και πότε με το ιράκ. Πάντα υπήρχαν πίσω του σωματοφύλακες που μάζευαν τα γκέμια, και έκαναν τον αμερικάνο πρόεδρο από γελοίο να φαίνεται γελοιοδέστερος. Αλλά ήταν σαφές, ειδικά από ένα χρονικό σημείο και μετά, ότι ο συνδυασμός οικονομικού πολέμου και ειρηνοποιών εμμονών όχι μόνο δεν ήταν αποτελεσματικός, αλλά χειροτέρευε την διεθνή «υπόληψη» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Στην πράξη η επόμενη τετραετία δεν αφήνει κανένα περιθώριο στην Ουάσιγκτον. Αν μαθαίνατε ότι το Πεκίνο προετοιμάζεται για πόλεμο (κανονικό πόλεμο… όχι τιμωρίες και κυρώσεις…) μπορεί να σφιγγόταν το στομάχι σας. Αλλά το κινεζικό καθεστώς δεν έχει ψευδαισθήσεις. Όπως και κανένα άλλο απ’ αυτά που βρίσκονται στο στόχαστρο εδώ και κάμποσα χρόνια.

Δεν θα κάνουμε προβλέψεις για τα αποτελέσματα των επερχόμενων αμερικανικών εκλογών. Είναι όμως σαφές ότι η αδυναμία διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας έχει «εσωτερικευτεί» με διάφορους τρόπους στο ψοφιοκουναβιστάν, κι έτσι γίνεται ακόμα χειρότερη. Αν έχει ένα πλεονέκτημα η συμμαχία οπαδών του “αμερικανικού 21ου αιώνα” και δημοκρατικών δεν είναι επειδή έχει σίγουρη απάντηση για το πως θα κατατροπώσει τους εξωτερικούς εχθρούς. Αλλά μόνο για το ενδεχόμενο (κάτι που όμως μένει να φανεί) να καταφέρει να μειώσει τις εσωτερικές κοινωνικές και ιδεολογικές εντάσεις.

Ένα πιο πειστικό «η πατρίδα σε χρειάζεται» έχει αποδειχθεί στο παρελθόν χρήσιμο και σ’ αυτή την αρένα…

Δημιουργική λογιστική 1

Δευτέρα 7 Σεπτέμβρη. Σε ένα χθεσινό άρθρο του (στο καθεστωτικό ρωσικό rt) ο σκωτσέτζος γιατρός του δημόσιου αγγλικού συστήματος Malcom Kendrick υποστηρίζει ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες «μπέρδεψαν» δύο επιδημιολογικούς δείκτες, τον infection fatality rate (IFR, που είναι το ποσοστό των θανάτων επί του συνόλου όσων έχουν μολυνθεί από έναν ιό, άσχετα με το αν εμφανίζουν συμπτώματα ή όχι, αν ασθενούν ή όχι, αν έχουν εντοπιστεί ή όχι) με τον case fatality rate (CFR, που σχετίζει τον αριθμό των θανάτων με τον αριθμό των εντοπισμένων κρουσμάτων). Μιλώντας ψυχρά, αντικειμενικά και επιστημονικά, η πραγματική «φονικότητα» ενός ιού μπορεί να εκτιμηθεί μόνο με τον ifr. Γιατί ο cfr είναι συγκυριακός: αν, για οποιονδήποτε λόγο (π.χ. επειδή δεν έχεις πολλά τεστ…) εντοπίζεις ελάχιστα κρούσματα, κι αυτά κυρίως στις πύλες των νοσοκομείων, ενώ οι θάνατοι (συμπεριλαμβανομένων των κοινών δεξαμενών…) είναι δεδομένοι σαν αριθμός, τότε φυσιολογικά το ποσοστιαίο κλάσμα θα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ την πραγματικότητα.

Ο Kendrick υποστηρίζει ότι έγινε «λάθος». Πολύ ευγενικό εκ μέρους του… Όταν ο π.ο.υ. ανακοίνωνε νωρίς νωρίς ότι το «ποσοστό θνησιμότητας» απ’ τον covid προβλέπεται να είναι 3,5% (δηλαδή στους 200 που θα κολλάνε θα πεθαίνουν οι 7…), ένα ποσοστό όντως τρομοκρατικό, δεν έκανε λάθος. Δεν μπέρδεψε τους δείκτες, ούτε τα στοιχεία. Έλεγε διατεταγμένα ψέμματα! Το πραγματικό ποσοστό θνησιμότητας (ifr) ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ δεν είναι μεγαλύτερο από 0,2% (στους 1000 που κόλλησαν πεθαίνουν 2) και η προοπτική (με βάση τα όλο και περισσότερα «κρούσματα») είναι να πέσει γύρω στο 0,15% – το ποσοστό, δηλαδή, μιας σοβαρής μεν επιδημίας γρίπης δε.

Η απόδειξη του ότι δεν έγινε κανένα λάθος και πως η διαχείριση ήταν και είναι σκόπιμη και στοχευμένη είναι τα περιβόητα «κρούσματα». Τα έχουμε πει, και κυρίως τα λένε οι αιρετικοί ειδικοί: το μόνο που σημαίνουν είναι ότι οι πληθυσμοί τείνουν προς την απόκτηση γενικής ανοσίας… χωρίς εμβόλια.

Το ότι συντηρείται ακόμα όχι μόνο ο φόβος αλλά τα πραξικοπήματα, οι απαγορεύσεις και οι «τιμωρίες» δεν είναι κάτι που γίνεται «κατά λάθος»….

Δημιουργική λογιστική 2

Δευτέρα 7 Σεπτέμβρη. Ας υποθέσουμε ότι σας γίνεται διάγνωση, ότι πάσχετε από κάποια αρρώστια η οποία πιθανόν να εξελιχθεί πολύ άσχημα. Ένα μήνα μετά, κι ενώ ζείτε με την αγωνία ότι δεν υπάρχει φάρμακο για την περίπτωσή σας, ο γιατρός σας τηλεφωνεί για να σας ρωτήσει αν θα δεχόσασταν να δοκιμάσετε ένα πειραματικό φάρμακο, που αν αποδειχθεί πετυχημένο θα μειώσει κατά 50% το ενδεχόμενο άσχημης επιδείνωσης… πιθανόν όμως να έχει και άσχημες παρενέργειες. Στριμώχνεσθε, αλλά με 50% ελπίδα δέχεστε να διακυνδυνεύσετε – τι άλλο;

Σωστά… Αν, όμως οι πιθανότητες της άσχημης εξέλιξης της αρρώστιας ήταν 2:1000 και το πειραματικό φάρμακο τις ρίχνει στις 1:1000; Τυπικά η μείωση είναι πράγματι 50%… Όμως αν πριν ο κίνδυνος ήταν 2:1000 (δεν σας ειπώθηκε…) και πέφτει στο 1:1000, αξίζει να γίνεται πειραματόζωο;

Όχι… (Αν όμως θέλουν να σας χρησιμοποιήσουν, θα φροντίσουν να σας κοροϊδέψουν…)

Μακρυά και κοντά

Σάββατο 5 Σεπτέμβρη. Κανονικά, από αύριο και για κανά μήνα, η ασταμάτητη μηχανή θα έπρεπε να κάνει τις διακοπές της. (Άδεια εργασίας, μην πείτε «τιιιιιιι; ένα μήναααα;» Οι 20 εργάσιμες τόσο βγαίνουν: 4 βδομάδες).

Αλλά το «κανονικά» έχει γίνει ακανόνιστο. Οπότε και οι διακοπές της ακανόνιστες θα είναι. Με το ένα μάτι σε κανά βιβλίο και το άλλο στην άθλια πραγματικότητα.

Τι σημαίνει αυτό; Ως τις αρχές Οκτώβρη η ασταμάτητη μηχανή δεν θα βγαίνει στον αέρα καθημερινά. Θα βγαίνει άτακτα, μπορεί καθημερινά αλλά μπορεί και με κενά (το πιθανότερο), ανάλογα με την συγκυρία αλλά και τις τεχνικές δυνατότητες της περιοχής όπου θα κινείται.

Και εύχεται να μην μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, ούτε αυτόν τον Σεπτέμβρη ούτε και ποτέ!

Αυτά αφιερωμένα σ’ όλες και όλους που ισορροπούν στην άκρη ενός κόσμου που γίνεται όλο και πιο ξένος, όλο και πιο εχθρικός – αλλά δεν πέφτουν. Θέλουν να πετάξουν.