Year: 2020

Το «αντικαπιταλιστικό κράτος» 1

Παρασκευή 18 Σεπτέμβρη. Ένα απ’ τα βασικά (και πρώτα) «επιχειρήματα» των φίλων της καραντίνας που δεν αρκούνται στο να παραδεχτούν τους υγιεινισμούς  και τις φοβίες τους αλλά τις επενδύουν με «επαναστατική» ρητορική, ήταν ότι α) δεν θα ήταν δυνατόν η μορφή – κράτος να προχωράει σε καθολικές απαγορεύσεις που «θίγουν την οικονομία» αν ο κίνδυνος δεν ήταν σοβαρός, και β) ότι η μορφή – κράτος (πιεζόμενη απ’ την «συναίσθηση των ευθυνών» της; Η κάθε κυβέρνηση απ’ τον φόβο του πολιτικού κόστους πολλών θανάτων;) είναι ικανή και διατεθειμένη να ξεπεράσει την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων και να γίνει «αντικαπιταλιστική»! Κάτι το οποίο ζούμε τώρα (έλεγαν και εξακολουθούν) οι φίλοι της καραντίνας) και μας υποχρεώνει να σταθούμε «αντικαπιταλιστικά» σαν πειθαρχημένοι στρατιώτες δίπλα στο κράτος (μέχρι την τελική του νίκη υποθέτουμε, δηλαδή την οριστική καταστροφή του καπιταλισμού!…) Απόδειξη αυτής της κρατικής «αντικαπιταλιστικής» εκστρατείας (πάντα για τους «επαναστάτες» φίλους της καραντίνας) ήταν «ο θάνατος του εμποράκου»… Δηλαδή του τυπικού, ιστορικού μικροαστού, ο οποίος σαν φυσιογνωμία και ρόλος μέσα στην καπιταλιστική διαστρωμάτωση πρέπει να έχει πεθάνει καμμιά 20αριά φορές τον τελευταίο καπιταλιστικό αιώνα – αλλά πάντα ανασταίνεται απ’ τις στάχτες του, μόνο για ξαναπεθάνει μια άλλη φορά, αργότερα…

Οι αγράμματοι και οι μικρόνοες αυτοί οι «επαναστάτες» είναι υποχρεωτικά και ανιστόρητοι! Κάθε καπιταλιστική αναδιάρθρωση, μικρότερη ή μεγαλύτερη, είναι (πέρα από γενική επίθεση στην κάθε φορά τεχνική και πολιτική σύνθεση της ανταγωνιστικής εργατικής τάξης) και ένας «εμφύλιος» στο εσωτερικό του κεφάλαιου. Για παράδειγμα η καθιέρωση των ατμομηχανών και, κυρίως, των μηχανών εσωτερικής καύσης (του αυτοκινήτου, του φορτηγού, κλπ) κατέστρεψε κυριολεκτικά δεκάδες δουλειές που είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με τα κάρα, τις άμαξες, τα μουλάρια και τα άλογα, κλπ. Η καθιέρωση του ατμόπλοιου κατέστρεψε επίσης κυριολεκτικά δεκάδες δουλειές που είχαν σχέση με τη ναυπήγηση και την συντήρηση ιστιοφόρων – για να μην πούμε τι καταστροφή προκάλεσε η καθιέρωση του χάλυβα στην ναυπήγηση των ξύλινων  πλοίων. Καμμία, όμως, απ’ αυτές τις αναδιαρθρώσεις (και πολλές άλλες παρόμοιες), είτε έγιναν υπό την αιγίδα και την διεύθυνση των τότε κρατών (πολλές οι περιπτώσεις) είτε όχι, δεν θεωρήθηκε απόδειξη … της αυτοχειρίας του καπιταλισμού! Ίσως επειδή οι επαναστάτες εκείνων των εποχών ήταν κανονικοί τέτοιοι και όχι ηλίθιοι με «μαρξίζουσα» περικεφαλαία όπως στους καιρούς μας.

Εκείνο που προετοιμαζόταν και ωρίμαζε πολλά χρόνια πριν και επιταχύνθηκε με τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα ήταν μια τέτοια «αλλαγή παραδείγματος». Η οποία, φυσικά, αλλάζοντας την τεχνική και πολιτική σύνθεση τόσο του κεφάλαιου όσο και της εργασίας, δεν μπορεί παρά να εμφανίζεται στα μάτια των τυφλών και αδαών σαν (ένας ακόμα) «θάνατος του εμποράκου». Δείτε, παραδειγματικά, το λιανικό εμπόριο. Ρούχων, παπουτσιών, συσκευών, γκάτζετς, βιβλίων, κλπ. Το «φυσικό» κατάστημα έχει συνυπάρξει για πολύ καιρό με το «ηλεκτρονικό». Και η amazon δεν εφευρέθηκε τους τελευταίους μήνες. Ωστόσο το «φυσικό» και το «ηλεκτρονικό» εμπόριο λιανικής ήταν δομικά αντίπαλες καπιταλιστικές διαδικασίες οργάνωσης και αξιοποίησης της αγοράς. Που έμοιαζαν να συνυπάρχουν ειρηνικά. Θα ήταν δυνατόν αυτό να συμβαίνει επ’ άπειρον; Όχι βέβαια – αν και θα βόλευε την «επαναστατική» νιρβάνα πολλών.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αρκετά ακόμα παραδείγματα τέτοιου είδους «νέου» και «παλιού» καπιταλισμού που συνυπήρξαν για δυο δεκαετίες – όσες / όσοι καταλαβαίνετε την πραγματικότητα που ζείτε δεν χρειάζεσθε την βοήθειά μας. Το βέβαιο είναι πως ούτε καινούργιο ούτε πρωτότυπο είναι στην ιστορία του καπιταλισμού «παλιές» και ξεπερασμένες μορφές συσσώρευσης, εκμετάλλευσης, κερδοφορίας να καταστρέφονται, όχι απ’ τον «θεό» ούτε απ’ την επαναστατημένη εργατική τάξη, αλλά απ’ την ίδια την εξέλιξη του καπιταλισμού. Αυτή η καταστροφή ΔΕΝ είναι «αντικαπιταλιστική» – χρειάζονται πολλοί τόνοι βλακείας για να θεωρηθεί τέτοια.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι οι πόλεμοι, για παράδειγμα οι παγκόσμιοι, ήταν πέρα απ’ τα υπόλοιπα και τέτοιες «εσωτερικές» καπιταλιστικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης και καταστροφής όχι μόνο εργασίας (εργατών / εργατριών) αλλά και «κεφαλαίου». ‘Ετσι ώστε θα ήταν υπεραρκετό το να εμφανιστούν οι πολιτικές βιτρίνες των αφεντικών λέγοντας ότι «κηρύσσουν πόλεμο» (… κατά του «αόρατου εχθρού») για να καταλάβει ή έστω να διαισθανθεί όποιος έχει στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας ότι θα χυθεί αίμα! Απ’ τις μαζικές κατ’ οίκον φυλακίσεις πράγματι έχασε μια γκάμα αφεντικών με «παλιού τύπου» μορφές εκμετάλλευσης. Κέρδισε όμως πολλαπλάσια μια άλλη γκάμα αφεντικών, με «νέου τύπου» δραστηριότητες – σε κάποιες περιπτώσεις ούτε καν «νέου»! Τα ψώνια, οι αγορές, η κατανάλωση με τον παραδοσιακό «φυσικό» τρόπο κατέρρρευσαν – αλλά πολλοί περισσότεροι καταναλωτές στράφηκαν στο ηλεκτρονικό εμπόριο, ακόμα και για τα μπακαλικά, απογειώνοντας τα κέρδη είτε των επιχειρήσεων που είναι αμιγώς ηλεκτρονικού εμπορίου, είτε εκείνων που πρόλαβαν να πηδήξουν στην καρότσα της ψηφιακής εμπορικής μεσολάβησης.

Αν, λοιπόν, οι πολιτικές βιτρίνες μίλησαν για «πόλεμο» είχαν δίκιο σ’ αυτό: ριζική καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Κι αν οι «επαναστάτες» φίλοι της καραντίνας βρήκαν την «ριζική καπιταλιστική αναδιάρθρωση» σαν … αντικαπιταλισμό, είναι απλά επειδή δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα. (Κι ούτε θα μάθουν ποτέ!).

Το «αντικαπιταλιστικό κράτος» 2

Παρασκευή 18 Σεπτέμβρη. Κάποιοι, άσχετοι όσο και εγωϊστές, θα υποδείξουν την κατάρρευση της βιομηχανίας του τουρισμού σαν απόδειξη … χμμμ… «κρατικού αντικαπιταλισμού» και «σοβαρότητας της απειλής απ’ τον covid… H βιομηχανία του τουρισμού είναι (και πάντα ήταν) ενδιαφέρουσα περίπτωση, αφενός επειδή απέκτησε έναν γιγαντισμό χωρίς προηγούμενο σε σύντομο ιστορικό χρόνο, και αφετέρου επειδή θα μπορούσε να είναι case study και για άλλες περιπτώσεις.

Αυτό που έχουμε γνωρίσει σαν βιομηχανία του τουρισμού (παγκόσμια) είναι ηλικίας ουσιαστικά έξι ή εφτά δεκαετιών. Παρότι λουτροπόλεις άρχισαν να δημιουργούνται στην ευρώπη απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, ο μαζικός (και μάλιστα πληβειακός) «τουρισμός» (κατ’ αρχήν σαν καλοκαιρινές διακοπές) είναι προϊόν των καπιταλιστικών ρυθμίσεων μετά τον β παγκόσμιο, της γενίκευσης του φορντισμού / ταιηλορισμού και του κράτους πρόνοιας, της καθιέρωσης καλοκαιρινής άδειας ενός μήνα για τους μισθωτούς, της βελτίωσης των μέσων μεταφοράς, κλπ. Πρόκειται, λοιπόν, για μια πολύ «νεαρή» βιομηχανία, που ανέκαθεν ήταν ευπρόσβλητη σε μια σειρά παράγοντες: καιρικά φαινόμενα, πολιτικά γεγονότα, μόδες – ακόμα και ζητήματα υγείας.

Τι είναι όμως αυτό που πουλάει η βιομηχανία τουρισμού; Ποια είναι η υλική της βάση, το θεμέλιό της; Οι τόποι! Είτε πρόκειται για την «εξοχή» (θάλασσα / βουνό), είτε πρόκειται για ιστορικά μνημεία, μουσεία, κλπ, η βιομηχανία του τουρισμού υπεραναπτύχθηκε έχοντας σαν βάση της τους τόπους και την παροχή υπηρεσιών γύρω, μέσα, προς, από αυτούς. Απ’ αυτήν την άποψη ανήκει στην κατηγορία των γεωπροσοδικών επιχειρήσεων, όπως για παράδειγμα είναι η urban εκμετάλλευση ακινήτων… ή ακόμα και η ενοικίαση αγροτικών γαιών.

Ποιος είπε στα σοβαρά ότι αυτή η κατηγορία κερδοφορίας, οι γεωπρόσοδοι, είναι ακλόνητο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού; Όπως συμβαίνει με τον τόκο (: π.χ. βιομηχανία του χρηματοπιστωτισμού) έτσι και με την πρόσοδο (π.χ. βιομηχανία του τουρισμού), όσο ανθηρές μέθοδοι κερδοφορίας κι αν εμφανίζονται να είναι αυτές κατά περιόδους, είναι δυνατόν να γίνουν εμπόδια σε  ιστορικές φάσεις ριζικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και υπερέντασής της – όπως αυτή που έχει ξεκινήσει σαν 4η βιομηχανική επανάσταση. Σε τέτοιες φάσεις το χρήμα / κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί απ’ την «τουριστική βιομηχανία» (και σίγουρα τις πιο μεγάλες επιχειρήσεις της) θα πρέπει να στραφεί όχι στην ανανέωση του «παλιού» αλλά στην επένδυση υπέρ του «καινούργιου». Ας πούμε του “smart turism” σαν μαζικής καταναλωτικής συμπεριφοράς.

Ακόμα πιο γενικά ωστόσο, εφόσον το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο κεφάλαιο ξανα-αποικιοποιεί το έδαφος, δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι οι τόποι όπως τους διαμόρφωσε η φορντική βιομηχανία του τουρισμού  θα μείνουν ανεπηρέαστοι! Κι αυτό σημαίνει βασικά πράγματα. Όπως το ότι η «κρίση υπερπροσφοράς» που σοβούσε για πολλά χρόνια στην βιομηχανία τουρισμού, εκφρασμένη είτε με τις αεροπορικές εταιρείες low cost, είτε με τα all inclusive ξενοδοχεία, είτε με άλλες μορφές («πακέτα» κλπ) που, από καπιταλιστική άποψη λέγονται πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους (από εξαιρετικά υψηλό άλλοτε σε μέτριο…), αυτή λοιπόν η «κρίση υπερπροσφοράς» θα πρέπει να ξεπεραστεί!

Να λοιπόν που οι συνέπειες των καθολικών απαγορεύσεων και των πραξικοπημάτων στην (παγκόσμια) βιομηχανία τουρισμού, όχι μόνο δεν αποτελούν απόδειξη «αντικαπιταλισμού» εκ μέρους της μορφής – κράτος (!!!) αλλά είναι το αντίθετο: δείχνουν την επιτάχυνση των διαδικασιών «ξεσκαρταρίσματος» αλλά και τεχνικής / πολιτικής αναδιάρθρωσης στην διαχείριση τόσο των τόπων όσο και των καταναλωτικών σχέσεων μ’ αυτούς! Αν οι τόποι έγιναν «εικόνες» (κι αυτό έχει εμπεδωθεί προ πολλού) τότε η επαυξημένη και η εικονική πραγματικότητα θα αναλάβουν το πρόσταγμα, και όχι τα rooms to let και οι «γκρίκ μουζάκα»!!! Διότι αυτά τα τελευταία είναι εν δυνάμει μολυσματικά! Ενώ η εικονική και η επαυξημένη πραγματικότητα αντισηπτικές και ασφαλείς από κάθε άποψη!!

(Οπωσδήποτε αυτό δεν θα είναι ούτε απ’ την μια μέρα στην άλλη ούτε απ’ τον ένα μήνα στον άλλο. Αλλά αυτή είναι η τάση υποχρεωτικά!)

 

Ζόρια και συμμαχίες 1

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η αυξανόμενη επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών και των αράβων συμμάχων τους σ’ αυτό που λέγεται «ο δρόμος» των σουνιτικών αραβικών κοινωνιών, δηλαδή η «κοινή γνώμη» έχει αρχίσει να προκαλεί τρόμο στις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου και στη χούντα του Καΐρου. Στην πρόσφατη «σύνοδο των αραβικών κρατών» το Αμπού Ντάμπι και το Κάιρο έλυσαν τα ζωνάρια τους – με φραστικές απειλές και κατάρες. Η «εμπλοκή της τουρκίας στις αραβικές υποθέσεις είναι απαράδεκτες» δήλωσε ο υπ.εξ. των εμιράτων Anwar Gargash – επίσημος φίλος πια του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ.

Το πρόβλημα των πετροδικτατοριών που νοιώθουν το έδαφος να γλυστράει κάτω απ’ τα πόδια τους (αφού πλέει πάνω σε λίμνες ενός όλο και πιο περιττού ενεργειακού εμπορεύματος, του πετρελαίου) είναι απ’ την μια μεριά ότι βλέπουν τον τουρκικό ιμπεριαλισμό αλλά όχι τον ρωσικό ή τον κινέζικο· και απ’ την άλλη μεριά, έχοντας χάσει απ’ τον ορίζοντα τις εγγυήσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, βρίσκουν αποκούμπι … στον γαλλικό. Αλλά το να συμμαχείς με ένα φασιστικό αντιαραβικό καθεστώς σαν το ισραηλινό και το να περιμένεις την βοήθεια μιας παλιάς αποικιοκρατικής δύναμης στη μέση ανατολή σαν την γαλλία, δεν είναι αυτό που θα φέρει τον «δρόμο» στα πόδια σου· έτσι δεν είναι;

Μάλλον το αντίθετο.

Ζόρια και συμμαχίες 2

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Το ελλαδιστάν μπαίνει τσόντα σ’ αυτές τις καθεστωτικές αραβικές αγωνίες. Κι αυτή είναι η στρατηγική διαφορά απ’ την πάγια και διαρκή στάση του ελληνικού κράτους / παρακράτους άσχετα από κυβερνήσεις και χούντες ως το τέλος της δεκαετίας του ’80. Τότε ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας, που πήγαζε άμεσα απ’ τις μπίζνες των ελλήνων εφοπλιστών με τα αραβικά πετρέλαια και ορισμένων ελληνικών κατασκευαστικών σε αραβικά καθεστώτα συμπεριελάμβανε και την υποστηρίξη των παλαιστινίων – ήταν μια «αναπτυξιακή» (με την καπιταλιστική έννοια) επιλογή. Και, φυσικά, υπήρχε το υπονοούμενο του κοινού αντιτουρκισμού, που για τα αραβικά καθεστώτα ήταν κυρίως ιστορικός (λόγω οθωμανικής αυτοκρατορίας).

Τώρα, αντίθετα, που τα αραβικά πετρέλαια σταδιακά θα χάνουν τον ρόλο τους και οι κατασκευαστικές μπίζνες θα μειώνονται υποχρεωτικά, ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας και ο «φιλελληνισμός» καθεστώτων σαν του Αμπού Ντάμπι ή του Ριάντ, που περιλαμβάνει την οργανική συμμαχία με το Τελ Αβίβ, έχει πολύ περισσότερη αντιτουρκική συγκολλητική ουσία· και είναι παρακμιακός. Ο τωρινός αντιτουρκισμός των πετροχουντικών είναι αγχωμένος, φοβισμένος, καθώς καταλαβαίνουν ότι απειλείται η ίδια η ύπαρξη των καθεστώτων τους. Όχι απ’ την Άγκυρα, αλλά απ’ την συμμαχία της μουσουλμανικής αδελφότητας με όλο και περισσότερους ριζοσπάστες δημοκράτες. Και (αυτό δεν τολμούν να το παραδεχτούν) απ’ το ευρασιατικό project.

Υπάρχει περίπτωση να σωθούν αλλάζοντας σωσίβια, από αμερικανικά σε γαλλικά; Καθεστωτικοί που πάντα έβλεπαν τον κόσμο σαν την εξουσία των πετροδολαρίων τους είναι αδύνατο να επιβιώσουν κάνοντας ηλιοθεραπεία στο κατάστρωμα του charles de gaulle…

Ζόρια και συμμαχίες 3

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η ένταση της απελπισίας των πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου βγάζει μάτι. Απ’ την μια μεριά οι στρατιωτικοί νάνοι του Αμπου Ντάμπι βρυχώνται κατά της Άγκυρας. Απ’ την άλλη, συμμαχώντας με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και επιτρέποντας ισραηλινές βάσεις στο έδαφός τους σημαδεύουν την Τεχεράνη. «Όχι, όχι, δεν στρεφόμαστε εναντίον σας» λέει ο τοξικός του Αμπού Ντάμπι, ο Mohammed bin Zayed, απευθυνόμενος στο ιρανικό καθεστώς· όπως ο αμερικανικός στρατός στην ανατολική ευρώπη “όχι, όχι, δεν στρέφεται κατά της Μόσχας”… “Ναι, ναι, εναντίον σας στρεφόμαστε” δηλωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο ο Πομπηίας: …τα εμιράτα και το ισραήλ φτιάχνουν μια στρατιωτική συμμαχία εναντίον του ιράν…

Ώστε ο τοξικός του Αμπου Ντάμπι νοιώθει τόσο δυνατός ώστε να αναμετρηθεί με δύο μέλη του μπλοκ της Αστάνα, του μεγέθους της Άγκυρας και της Τεχεράνης; Εδώ δεν μπορεί να νικήσει τους υεμενίτες Houthis… Και τώρα εκνευρίζει ακόμα και το Πεκίνο, που μέσα απ’ την στρατηγική συμφωνία του με την Τεχεράνη και τις επιμέρους με την Βαγδάτη και την Δαμασκό, καθόλου δεν χαίρεται με τις αμερικανικές (ή τις συμμαχικές της Ουάσιγκτον) “περιπέτειες” στην περιοχή…

Αυτό όμως είναι το πραγματικό μέτρο της κατάστασης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή (και στην ανατολική Μεσόγειο): όσο πιο “του χαμού” είναι διάφορα κράτη και καθεστώτα τόσο περισσότερο παριστάνουν τους σκληρούς και τους τσαμπουκάδες, ελπίζοντας ότι έτσι θα τους ζητηθεί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάποια “μεγάλη δύναμη”…

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 8

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η δικτύωση σαν μορφή της «φυσικής» αποστασιοποίησης διαδοχικών κρίκων μιας παραγωγικής (ή και καταναλωτικής) διαδικασίας δεν είναι καινούργια εν έτει 2020. Πολλές δουλειές που γίνονταν ως τώρα στο «γραφείο» είναι ουσιαστικά «τηλέ-». Η μετατόπιση ενός λογιστή, ενός προγραμματιστή ή ενός ελεγκτή πληροφορικών συστημάτων απ’ το «γραφείο στο σπίτι» δεν αποτελεί γενέθλια στιγμή της «τηλε-εργασίας». Αλλά μιας δόλιας χωροτακτικής αποκέντρωσης / απομόνωσης.

Στο βαθμό που τα αφεντικά θα έχουν τον έλεγχο της «παραγωγικότητας της εργασίας» μέσω δικτύωσης (άρα τον έλεγχο των χρόνων και της έντασης), τα οφέλη τους απ’ αυτήν την μετατόπιση είναι αξιοσημείωτα. Πρώτ’ απ’ όλα αυτό που ήδη λένε: η δραστική μείωση των εξόδων τους για συντήρηση των «γραφείων». Ύστερα η δυνατότητά τους να εκτρέψουν τις μισθωτές σχέσεις σε εργολαβικές, με ό,τι κάτι τέτοιο σημαίνει για τις δεσμεύσεις τους. Ακόμα και το ιδεολογικό όφελος δεν είναι αμελητέο: αν οι εργαζόμενοι δηλώνουν ευχαριστημένοι που το μωρό τους μπουσουλάει κάτω απ’ το pc τους, οι εργοδότες μπορούν να είναι δυο και τρεις φορές ευχαριστημένοι. Ο χρόνος «ενασχόλησης με τα οικιακά», όσο διάσπαρτος κι αν είναι, θα αφαιρείται εύκολα απ’ τον χρόνο «ενασχόλησης με τη δουλειά», που θα μετριέται με το λεπτό, με το δευτερόλεπτο, με τα κλικ, και οτιδήποτε τέλος πάντων. Καινούργιες νόρμες «αποδοτικότητας» θα εφευρεθούν (εφευρίσκονται ήδη).

Απ’ τα τέλη του 2010, δηλαδή σχεδόν εδώ και μια 10ετία, με το «πλάνο 30/900» η εργατική αυτονομία υπέδειξε την σημασία του μισθού και του χρόνου εργασίας για την ανασύνθεση της εργατικής υποκειμενικότητας· και του ανταγωνισμού της. Κοιτώντας τα εργοδοτικά οφέλη της δουλειάς στο σπίτι μέσω δικτύωσης και τον τρόπο που μπορεί αυτή η φάκα να κρυφτεί πίσω απ’ το μικρό κομμάτι τυρί στο κέντρο της, θα λέγαμε ότι ενώ (για παράδειγμα) η μείωση του χρόνου μετακίνησης προς- και από- την δουλειά φαίνεται θετική, υποκαθιστά (και υποσκάπτει) την απαίτηση για δραστική μείωση του χρόνου εργασίας· ένα ζήτημα κρίσιμο για την καθημερινή ζωή των πάντων. Απ’ την ίδια προσέγγιση, η μετατροπή των μισθωτών σχέσεων σε de facto εργολαβικές υποσκάπτει την απαίτηση ενός βασικού μισθού που θα καλύπτει τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες.

Αν αυτά είναι σωστά, γεννιέται το ερώτημα: εντάξει, αλλα τι μπορούμε ή πρέπει να κάνουμε; Εκείνο που δεν μπορούμε και δεν πρέπει να επιδιώκουμε είναι η επιστροφή …. στα μυθικά χρόνια του φορντικού καπιταλισμού! Η μείωση του βασικού εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας και στην ψηφιακή εκδοχή της εξακολουθεί να είναι στρατηγικής σημασίας· χωρίς να αποτελεί ενισχυτικό επιχείρημα αν κάποιος / κάποια στο σπίτι του μεγαλώνει παιδί, σκυλί ή γεράνια! Επιπλέον θα ήταν έξυπνο να μην θεωρείται η δουλειά στο σπίτι επιθυμητή απ’ τους μισθωτούς. Αν πρόκειται τα αφεντικά να γλυτώσουν «πάγια» έξοδα (κι αυτό είναι το σίγουρο) θα πρέπει να πληρώσουν παραπάνω για την μετακόμιση του υπολογιστή εργασίας στο καθιστικό. Όχι με την μορφή bonus (μια ύπουλη διαχείριση) αλλά σαν αύξηση στον μισθό. Όλες οι μορφές άδειας που αφορούν την εξαρτημένη, μισθωτή σχέση θα πρέπει επίσης να μείνουν ακέραιες.

Όμως αυτά ακούγονται σαν ευχολόγια σε μια εποχή σχεδόν εξαφανισμένης εργατικής αυτο-οργάνωσης. Πιστεύει κανείς ότι κάποιο συνδικάτο (ή κάποιο κόμμα) θα προτάξει τα στήθη του; Καλύτερα να προσέξει τον δομικό αναχρονισμό που χαρακτηρίζει αυτές τις πατερναλιστικές δομές, που κάποτε υπήρξαν βασικά στηρίγματα της εξουσίας αλλά είναι εχθρικές προ πολλού απέναντι στα εργατικά συμφέροντα.

Πριν το να κάνουμε αυτό κι αυτό, υπάρχουν οι βασικές προϋποθέσεις για την δράση…

(προσωρινό τέλος)

Οι «συνωμοσιολόγοι»

Τρίτη 15 Σεπτέμβρη. Δεκαεννιά χρόνια μετά οι περισσότεροι (και στα μέρη μας) «πιστεύουν» ότι την 11η Σεπτέμβρη του 2001 κατέρρευσαν δύο ουρανοξύστες στη Ν. Υόρκη επειδή κτυπήθηκαν με επιβατικά αεροπλάνα από τρομοκράτες του Μπιν Λάντεν. Πρόκειται για «πίστη» με ότι μεταφυσικό χωράει: στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 κατέρρευσαν 3 και όχι 2 ουρανοξύστες· ο τρίτος δεν κτυπήθηκε από κανένα αεροπλάνο κανενός τζιχαντιστή…

Όποιος τολμούσε τότε (το κάναμε ανοικτά και δημόσια μόλις μετά από 2 εβδομάδες, με συγκεκριμένη πολιτική και όχι αστυνομική ανάλυση, στην «Τρίτη γενιά»…) αλλά και έκτοτε να υποστηρίξει ότι η «11η Σεπτέμβρη του 2001» ήταν inside job, έργο της συνεργασίας κάποιας φράξιας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με τις ισραηλινές και τις σαουδαραβικές (ίσως και άλλες) θα χαρακτηριζόταν σαν τόσο ελεεινός ώστε το «συνωμοσιολόγος» που έχει γίνει της μόδας φέτος θα έμοιαζε με φιλοφρόνηση… Οι περισσότεροι πίστεψαν την επίσημη εκδοχή του αμερικανικού κράτους· και «αυτό που είδαν με τα μάτια τους».

Αυτό που είδαν με τα μάτια τους; Χμμμ… Με τα μάτια τους, τα ίδια δικά τους μάτια, είδαν και την κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του «κτιρίου 7» – προβλήθηκε την ώρα που γινόταν… Αλλά το ξέχασαν γρήγορα. Πώς έγινε δυνατό να ξεχάσουν κάτι που είχαν δει με τα μάτια τους και όχι απλά δεν ταίριαζε με την επίσημη εκδοχή αλλά ήταν το «κλειδί» για να πλησιάσουν την (απαγορευμένη) αλήθεια; Πώς έγινε δυνατό οι μεν αισθήσεις τους να τροφοδότησαν τον εγκέφαλό τους με τις απαραίτητες πληροφορίες (η «μυστηριώδης» κατάρρευση του «κτιρίου 7») ο δε εγκέφαλός τους να κατακτηθεί απ’ την εξήγηση του αμερικανικού κράτους και όλων των δυτικών, απ’ τις υποδείξεις όλων των δυτικών καθεστωτικών μήντια, έτσι ώστε να σβήνει τις αισθήσεις;

Μήπως οι αισθήσεις δεν είναι πια αρκετές σαν οδηγός για την αλήθεια; Μήπως το να βλέπεις κάτι με τα μάτια σου είναι ασήμαντο μπροστά στο δημαγωγικό carpet bombing; Μήπως οι μηχανισμοί της «πίστης» είναι παντοδύναμοι ακόμα και σε κοινωνίες που καμαρώνουν ότι είναι «κοσμικές» στην όρασή τους;

Στην εξέλιξη της ιστορίας αποδείχθηκε πως η περιθωριακή «τρίτη γενιά» δεν ήταν μόνη της. Το σημαντικότερο είναι ότι την επίσημη εκδοχή για την κατάρρευση των 3 ουρανοξυστών την αμφισβήτησαν οι τότε «ειδικοί»: μηχανικοί, αρχιτέκτονες, κατασκευαστές ουρανοξυστών, οι ενώσεις τους στις ηπα· αλλά και σε άλλα δυτικά κράτη (σα να λέμε το «αμερικανικό τεε»…) Αλλά τι σημασία είχε αυτό; Κι αυτοί «συνωμοσιολόγοι» (και πιθανόν «φιλοτρομοκράτες») ήταν!!!

Έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε. Αυτοί οι «ειδικοί» που βόλεψε τόσο πολύ να χαρακτηριστούν «συνωμοσιολόγοι» δούλεψαν σκληρά και συστηματικά για να βρουν όσες περισσότερες αποδείξεις ήταν δυνατόν: οι 3 πύργοι δεν κατέρρευσαν απ’ τα 2 αεροπλάνα αλλά από οργανωμένη κατεδάφιση – ήταν 110% inside job… Δούλεψαν σκληρά και συστηματικά κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στην κυρίαρχη «αλήθεια» που απαιτούσε να είναι η μοναδική, κόντρα στα σαμποτάζ σε βάρος της αξιοπρέπειας και των γνώσεων τους, κόντρα στην υποτίμηση της νοημοσύνης. Δεκαεννιά χρόνια μετά όχι μόνο έκαναν πρόσφατα ένα 3ήμερο συνέδριο («επετειακό») αλλά έχουν καταφέρει με την δουλειά τους να «ανοίξουν τα μάτια» σε ένα ικανό ποσοστό της αμερικανικής κοινωνίας. Και συνεχίζουν ως την οριστική αποκάλυψη της αλήθειας.

Όπως για τότε, την 11η Σεπτέμβρη του 2001, έτσι και τώρα, με τον τσαχπίνη covid, είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν τις κυρίαρχες διαστρεβλώσεις, επειδή είδαν την «αλήθεια» με «τα μάτια τους».

Αλλά τα μάτια τους ήταν κλειστά τότε… Και είναι κλειστά τώρα.

Το παρακάτω σύντομο video περιπαίζει τα καθεστωτικά παραμύθια για την 11η Σεπτέμβρη, δείχνοντας την κατάρρευση του «κτιρίου 7». Το οποίο είναι εκείνο που γκρεμίζεται στο 0.26 λεπτό του video… Γι αυτό το αμερικανικό κράτος υποστήριξε ότι «κατέρρευσε προοδευτικά λόγω πυρκαγιάς»…

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 6

Τρίτη 15 Σεπτέμβρη. Η DAK, που συστήνεται σαν «ο τρίτος σε μέγεθος μη κερδοσκοπικός ασφαλιστικός οργανισμός» στη γερμανία, κάνει τακτικά έρευνες στους μισθωτούς του τριτογενή. Είχε την ιδέα, προφανώς προϊόν των κυρίαρχων ερωτήσεων της περιόδου, να βάλει στο ερωτηματολόγιο ερωτήματα σχετικά με την ψηφιοποίηση της εργασίας – στο τέλος του 2019. Ξαναέκανε ανάλογες ερωτήσεις την περασμένη άνοιξη. Συγκεκριμένα, μεταξύ Δεκέμβρη του 2019 και τον Γενάρη του 2020 (προ covid…) ρώτησε 7.054 εργάτες. Μεταξύ Απρίλη και Μάη του 2020 (φουλ covid…) ρώτησε 7.226. 5.854 εργάτες απάντησαν και στις δύο έρευνες. Μερικά απ’ τα ευρήματα αυτών των δειγματοληψιών (που όπως όλες οι παρόμοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται όχι σαν η αποκάλυψη της αλήθειας αλλά σαν σοβαρή ένδειξη γι’ αυτήν) στη συνέχεια.

Στο τετράμηνο που μεσολάβησε ανάμεσα στις δύο έρευνες, ο καπιταλιστικός τομέας που προχώρησε περισσότερο στην καθιέρωση της δουλειάς στο σπίτι ήταν οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές – κατά 80% σε σχέση με πριν. Ακολούθησαν διάφορες μεγάλες χημικές / φαρμακοβιομηχανίες (BASF, Bayer, κλπ) καθώς και ο δημόσιος τομέας – κατά 72%. Ύστερα η βιομηχανία των media και της τέχνης / πολιτισμού – 68%. Στην πιο χαμηλή σχετικά μετατόπιση προς την δουλειά στο σπίτι ήταν οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας (29%), φροντίδας υγείας (29%) και εμπορίου (37%).

Πριν την τρομοεκστρατεία περίπου οι μισοί εργοδότες θεωρούσαν την δουλειά στο σπίτι σαν πιθανή επιλογή απ’ την μεριά τους κάποια στιγμή στο μέλλον· αλλά οι υπόλοιποι μισοί εμφανίζονταν ιδιαίτερα αρνητικοί θεωρώντας ότι θα χάσουν την επίβλεψη πάνω στους υπαλλήλους τους. Αλλά χάρη στον covid-19 η δουλειά στο σπίτι υπερδιπλασιάστηκε, αυξανόμενη κατά 116%, είτε σαν μόνιμη κατάσταση είτε σαν τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας.

Από υποκειμενική άποψη τώρα, το 41,3% όσων μισθωτών ερωτήθηκαν απάντησε πως θεωρεί ότι η δουλειά στο σπίτι αυξάνει την παραγωγικότητά τους· αλλά μόνο το 18% είπε ότι ήταν ελεύθερο να αποφασίσει το ποιές ώρες θα δουλέψει. Πράγμα που σημαίνει ότι σε πάνω από 4 στις 5 περιπτώσεις το αφεντικό εξακολουθούσε να ελέγχει το ωράριο, ακόμα και από απόσταση. Επιπλέον περισσότεροι απ’ τους μισούς, το 54,2% συγκεκριμένα, θεώρησε ότι η έλλειψη καθαρού διαχωρισμού μεταξύ χρόνου εργασίας και χρόνου εργασίας είναι πρόβλημα. Το 68% θεώρησε θετική συνέπεια την μείωση του χρόνου μετακίνησης από και προς την δουλειά, και λίγο παραπάνω απ’ τους μισούς (το 54%) δήλωσαν ότι θα προτιμούσαν να δουλεύουν απ’ το σπίτι στο μέλλον, ακόμα και χωρίς covid-19.

Αν και το σύνολο των αποτελεσμάτων δεν έδειξε μια διαμορφωμένη οριστικά πλειοψηφική τάση μεταξύ των μισθωτών του τριτογενούς στη γερμανία υπέρ της δουλειάς στο σπίτι, είναι βέβαιο ότι έχοντας την μαυρίλα της κοινωνικής μόλυνσης και των γενικών απαγορεύσεων απ’ την μια μεριά και την πιθανότητα ανεργίας ή «εργασιακής εφεδρείας» απ’ την άλλη, οι μισοί ή και περισότεροι απ’ αυτούς που ρωτήθηκαν αγάπησαν το σπίτι τους ως εργασιακό κελί. Είναι μια καλή μαγιά για την προώθηση αυτού του είδους των εργασιακών σχέσεων: αν συμφωνούν και οι μισθωτοί γιατί να μην τους «κάνουν την χάρη» οι εργοδότες, στο βαθμό που μπορούν να οργανώσουν κατάλληλα τον καταμερισμό εργασίας και να εντατικοποιήσουν τον δικτυακό έλεγχο σπίτι – σπίτι, όχι μόνο τον έλεγχο της δουλειάς αλλά και της καθημερινότητας;

(Αλήθεια: αυτά τα παιδιά που θα μεγαλώνουν παίζοντας με την δουλειά της μαμάς ή/και του μπαμπά, θα φεύγουν ποτέ απ’ το σπίτι; Πώς θα τους φαίνονται οι άλλες δουλειές;)

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 7

Τρίτη 15 Σεπτέμβρη. Υποστηρίζουμε λοιπόν, μέσα απ’ αυτή την πρώτη προσέγγιση, ότι η δουλειά στο σπίτι στην ψηφιακή εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης (που αποκαλείται «τηλε-εργασία») δεν είναι βήμα προς μεγαλύτερο εργατικό έλεγχο πάνω στο χρόνο και στην ένταση της εργασίας, ακόμα κι αν αυτό νομίζουν πολλοί. Είναι το αντίθετο: βήμα (βήματα…) προς τον ασφυκτικότερο έλεγχο επί της εργασίας, ακόμα και χωρίς την φυσική παρουσία του αφεντικού, του προϊστάμενου ή των ρουφιάνων τους. Η δουλειά στο σπίτι δεν θα γυρίσει (στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της) στην ένδοξη και περήφανη αρνησικυρία των υφαντριών στην αγγλία πριν την 1η βιομηχανική επανάσταση· θα προχωρήσει μάλλον προς τις δυστοπικές εκφάνσεις της ταινίας sleep dealer…

Μερικές πλευρές αυτού του ασφυκτικότερου ελέγχου παρουσιάσαμε ήδη. Η τροποποίηση της μισθωτής σχέσης επί το εργολαβικότερο· η καλύτερη αξιοποίηση του «δίκιου του πελάτη»· η επέκταση του χρόνου εργασίας με δικαιολογία το «μα ασχολείσαι και με το παιδί»· οι δυνατότητες εντατικοποίησης: αυτά είναι μερικά μάλλον προφανή στοιχεία.

Υπάρχουν όμως κι άλλα. Πώς συγκροτείται η εργατική αντιπαλότητα (προς το αφεντικό κατ’ αρχήν) όταν αυτή η φιγούρα είναι απούσα με την φυσική έννοια και, στη θέση της, υπάρχει ένας «διευθυντικός αλγόριθμος»; Πώς συγκροτείται η εργατική αλληλεγγύη χωρίς την φυσική παρουσία και σχέση, μόνο μεσολαβημένα από μηχανές, και άρα μέσα από ελέγξιμα κανάλια; Πώς είναι εφικτή η μαχητική εργατική οργάνωση, ακόμα και σε συνδικαλιστικό επίπεδο; Μέσω social media;

Ένα απ’ τα πλεονεκτήματα που μνημονεύουν οι μισθωτοί υπέρμαχοι της δουλειάς στο σπίτι, ίσως το πιο συμπαγές και χειροπιαστό, είναι η εξοικονόμηση του χρόνου μετακίνησης από και προς τη δουλειά. Που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι συνολικά 2, 3 ή και περισσότερες ώρες. Αυτό είναι σωστό. Όμως η ασταμάτητη μηχανή θυμάται (και θυμάται καλά!) ότι σε άλλες εποχές, όπου η εργατική συνείδηση και ανταγωνιστικότητα ήταν οξυμένες, το σχετικό αίτημα ήταν να θεωρείται ο χρόνος μετακίνησης από και προς την δουλειά σαν χρόνος εργασίας. Και είτε να αφαιρείται απ’ το καθημερινό ωράριο, είτε να πληρώνεται έξτρα.

Το να μεταφερθεί ο χρόνος μετακίνησης (έστω σαν οικονομικό έξοδο) στη μεριά του αφεντικού είναι (ήταν πιο σωστά) ένας στόχος αντιδιαμετρικά αντίθετος με το να απαλειφθεί μετατρέποντας τα σπίτια σε «γραφεία»! Αν η τωρινή απάντηση στην κούραση του πάω και γυρνάω απ’ την δουλειά είναι το «η δουλειά εισβάλει και καταλαμβάνει το σπίτι», απέχει ελάχιστα από ένα γενικό πρόσταγμα κατ’ οίκον εγκλεισμού, «εθελοντικής φυλάκισης», όπως αυτό που επιβλήθηκε δια της βίας με τα πρόσφατα πραξικοπήματα. Υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι χρόνοι προς- και από- που θα μπορούσαν να απαλειφθούν με ανάλογους τεχνολογικούς τρόπους: προς- και από- την εκπαίδευση· προς- και από- την διασκέδαση· προς- και από- την ξεκούραση των διακοπών. Ο καπιταλισμός της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι έτοιμος να προσφέρει παντού μια τέτοια «εξοικονόμηση χρόνου» – που ωστόσο είναι πλαστή! Είναι, μάλλον, αλλαγή στην καπιταλιστική αξιοποίηση του χρόνου: πιο εντατική, πιο συστηματική. Όντως οι χρόνοι μετακίνησης είναι η σπατάλη που ήθελε (και κατάφερε) να καταπολεμήσει ο Ταίηλορ στα αμερικανικά μηχανουργεία· τώρα πια όμως σε κλίμακα κοινωνικού εργοστάσιου.

Για ποιον λόγο, λοιπόν, ο χ ή ο ψ εργοδότης δεν θα χρησιμοποιήσει αυτό το πλεονέκτημα (του ότι δεν χρειάζεται να πάει κάποιος στη δουλειά) υπέρ του, επιμηκύνοντας τον πραγματικό χρόνο εργασίας; Για ποιον λόγο ο χ ή ο ψ εργοδότης δεν θα πει «έλα τώρα, κάτσε να τελειώσεις την δουλειά σήμερα, αφού άλλωστε δεν θα χάσεις τον χρόνο σου να έρθεις εδώ και να γυρίσεις πίσω»;

Κι ύστερα αυτό: η δουλειά στο σπίτι αφορά με τα τωρινά δεδομένα (και το κοντινό μέλλον) την λεγόμενη διανοητική εργασία· πόστα, δουλειές και καθήκοντα του τριτογενούς τομέα. Πολλά άλλα πόστα, δουλειές και καθήκοντα, ακόμα και του τριτογενούς (και όχι μόνο), θα συνεχίσουν να γίνονται με φυσική παρουσία, συχνά «χειρωνακτικά». Δεν υπάρχει άραγε σοβαρή πιθανότητα να δημιουργηθεί έτσι μια ακόμα διαχωριστική γραμμή μέσα στο σύνολο της εργατικής τάξης, ανάμεσα σ’ εκείνους που θα έχουν την «πολυτέλεια» (καθόλου τέτοια επί της ουσίας) να δουλεύουν από το σπίτι και τους άλλους που θα είναι αναγκασμένοι να σέρνονται απ’ το σπίτι στη δουλειά και πάλι πίσω;

Προς το παρόν διατυπώνουμε ερωτήσεις…

(συνεχίζεται)