Year: 2020

Τους ξέφυγε…

Παρασκευή 9 Οκτώβρη. Ακόμα και στον π.ο.υ., το κεντρικό μεγάφωνο της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, δεν δουλεύουν όλα ρολόι.

Μιλώντας στο 34μελές διοικητικό συμβούλιο του διεθνούς οργανισμού την περασμένη Δευτέρα ο Michael Ryan, επικεφαλής του τμήματος επειγουσών καταστάσεων, πιθανότατα θέλησε να τροφοδοτήσει την τρομοεκστρατεία με ένα “μεγάλο νούμερο”. Σύμφωνα με τις μελέτες που έχουν γίνει παγκόσμια είπε μόλις το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει μολυνθεί απ’ τον covid 19… Για να συμπληρώσει (σαν καλά νέα για τις big pharma και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα) η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου παραμένει σε κίνδυνο!

Αυτό το 10% είναι εκτίμηση και όχι στοιχείο. Τα διαπιστωμένα (μέσω ενός ανυπόληπτου έως προβληματικού τρόπου, του PCR test) «κρούσματα» παγκόσμια είναι σχεδον 37 εκατομύρια. Αντίθετα, το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού (7,8 δισεκετομμύρια) είναι 780 εκατομύρια.

Όμως εάν ισχύει ότι 780 εκατομύρια κόλλησαν κάποια στιγμή μέσα στους τελευταίους 10 μήνες covid – 19 και οι (φουσκωμένοι εδώ κι εκεί…) αριθμοί των νεκρών που έχουν χρεωθεί στον τσαχπίνη είναι (χτες) 1.066.098, μια απλή διαίρεση δείχνει ότι το ποσοστό θνησιμότητας είναι 0,136%! Πρόκειται για ένα μέγεθος της τάξης που απ’ την αρχή έλεγαν οι αιρετικοί (η θνησιμότητα της εποχικής γρίπης), και δεν έχει καμμία σχέση με το 3,5% που προφήτευσε τρομοκρατικά ο π.ο.υ. στην αρχή αυτής της ιστορίας, τον περασμένο Μάρτη, χωρίς να έχει αναιρέσει έκτοτε!!!

Προφανώς ο κύριος Ryan, θέλωντας να οπλίσει τα βομβαρδιστικά του δημαγωγικού carpet bombing, δεν σκέφτηκε ότι το συμπέρασμά του (“το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού κινδυνεύει! ας το εμβολιάσουμε για να το σώσουμε!!!”) είναι ασήμαντο μπροστά στην διαπίστωση ότι η φονικότητα του τσαχπίνη είναι (ακόμα κι αν δεχτεί κανείς ότι και το ένα εκατομμύριο νεκροί οφείλονται σ’ αυτόν, πράγμα που δεν ισχύει αφού όλα τα «σκληρά» στοιχεία από νεκροψίες δείχνουν ότι όχι παραπάνω από 10% μπορεί να αποδοθεί βεβαιωμένα στις επιπλοκές του covid 19…) της συνηθισμένης τάξης της γρίπης.

Παρ’ όλα αυτά δεν κινδυνεύουν (ακόμα) σχεδόν 6,5 δισεκατομύρια άνθρωποι; Δεν είναι αναμενόμενο να πεθάνουν πολλά εκατομύρια ακόμα; Δεν υπάρχει λαμπρό πεδίο κερδοφορίας για τις big pharma;

Όχι! Όλες οι σοβαρές έρευνες (που, εννοείται, δεν λαμβάνονται υπόψη απ’ τους τρομοκράτες) δείχνουν ότι τουλάχιστον το 1/3 των πληθυσμών είχε και έχει ανοσία απέναντι στον covid-19, ανοσία που την είχε ΠΡΙΝ καν αυτός εμφανιστεί! Αυτή η ανοσία λέγεται «cross immunity» και οφείλεται στην ανοσία που έχουν αναπτύξει οι ανθρώπινοι οργανισμοί σε άλλους, συγγενείς κορονοϊούς, απ’ αυτούς που προκαλούν τα συνηθισμένα κρυολογήματα!!! Αυτή η cross immunity (δεν την μεταφράζουμε στα ελληνικά επειδή δεν ξέρουμε τον σωστό όρο) οφείλεται κυρίως στα Τ κύτταρα, κάτι που επίσης είχαν υποδείξει οι «αιρετικοί» σχεδόν απ’ την αρχή αυτής της τρομοεκστρατείας.

Το ακριβές μέγεθος όσων είχαν έτσι κι αλλιώς ανοσία (και) απέναντι στον covid 19 πριν αυτός εμφανιστεί μπορεί να διαφέρει από χώρα σε χώρα ή από γεωγραφική ζώνη σε γεωγραφική ζώνη, ανάλογα με πολλούς παράγοντες. Επιπλέον οποιοσδήποτε έχει όρεξη να κάνει μια συγκριτική έρευνα μεταξύ διάφορων κρατών θα διαπιστώσει ότι θάνατοι αποδιδόμενοι στον covid 19 αισθητά περισσότεροι απ’ αυτούς της γρίπης στα ίδια κράτη (ή απ’ τους θανάτους εξαιτίας πνευμονολογικών λοιμώξεων που οφείλονται σ’ αυτήν) καταγράφηκαν σε μικρό αριθμό κρατών, τα περισσότερα απ’ τα οποία είναι κατ’ εξοχήν ύποπτα για μαζική χειραγώγηση των πιστοποιητικών θανάτου: ιταλία, αγγλία, ηπα, ισπανία. (Στην ελλάδα οι θάνατοι από λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος το 2018 ήταν πάνω από 13.000…)

Μέσα σ’ όλα αυτά, απ’ την μια μεριά τα συνεχιζόμενα θηριώδη ψέμματα και απ’ την άλλη την πραγματική πραγματικότητα, η σουηδική περίπτωση, που ελεεινολογήθηκε όσο τίποτα από κάθε πιστό φίλο της καραντίνας, επιμένει να αμφισβητεί όλη την τρομοεκστρατεία. Απ’ τα μέσα του Αυγούστου έχει καθημερινά 1 ή 2 νεκρούς που να αποδίδονται στον covid 19, και σπάνια 3 ή 4 (άσχετα απ’ τα καταγραφόμενα «κρούσματα», τα οποία, λόγω αυξημένων τεστ, μπορεί να είναι 300, 400, 500, 600 ακόμα και 700).

Τα τεστ και οι απειλές…

Παρασκευή 9 Οκτώβρη. Δεν είχαμε δώσει την σημασία που έπρεπε. Φαίνεται όμως ότι τα «τεστ ανίχνευσης του κορονοϊού» είναι βασικό εργαλείο της τρομοεκστρατείας. Είναι το τεχνο/επιστημονικό άλλοθι μιας εντελώς πολιτικής διαδικασίας, της θανατοπολιτικής της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Θα πρέπει να δούμε μερικές πλευρές του ζητήματος.

Για σήμερα αντιγράφουμε ένα απόσπασμα από ένα εκτενές άρθρο με τίτλο Ψέμματα, αναθεματισμένα ψέμματα και στατιστικές υγείας: ο θανατηφόρος κίνδυνος των ψευδώς θετικών (Lies, Damned Lies and Health Statistics – the Deadly Danger of False Positives). Συγγραφέας είναι ο καθηγητής βιολογίας (άγγλος) Michael Yeadon, πρώην ανώτατο στέλεχος και επικεφαλής του τμήματος αλλεργιών και αναπνευστικών ασθενειών της αμερικανικής big pharma Pfiser (!!!) (Ένας ακόμα απ’ τους ειδικούς της φαρμακοτρομοκρατίας που μεταμελήθηκε μετά την σύνταξη; Μπορεί…)

Γράφει: … Ποιό είναι το ποσοστό των ψευδώς θετικών αποτελεσμάτων. Επί μήνες υπήρχε ανησυχία γι’ αυτό. Φαίνεται ότι δεν είναι γνωστό αν και … είναι απόλυτα απαραίτητο να το ξέρει κανείς έτσι ώστε να συμπεράνει αν το διαγνωστικό τεστ που χρησιμοποιεί έχει οποιαδήποτε αξία! Τί ξέρουμε για το ποσοστό των ψευδώς θετικών; Λοιπόν, αυτό που ξέρουμε είναι ότι οι ειδικοί της ίδιας της κυβέρνησης ανησυχούσαν πολύ γι’ αυτό το θέμα και έστειλαν μια έκθεση γι’ αυτό με ημερομηνία 3 Ιούνη 2020. Αντιγράφω: «Αν δεν καταλάβουμε το επιχειρησιακό ποσοστό των ψευδώς θετικών αποτελεσμάτων στο σύστημα ανίχνευσης RΤ-PCR του Ενωμένου Βασιλείου, κινδυνεύουμε να υπερεκτιμούμε την συχνότητα του covid-19, την ανάγκη για ανίχνευση και την έκταση της ασυμπτωματικής μόλυνσης». Στην ίδια έκθεση οι συγγραφείς συμβάλουν στο να καταλάβουμε κάνοντας έναν κατάλογο με τα χαμηλότερα και τα υψηλότερα ποσοστά ψευδώς θετικών αποτελεσμάτων διάφορων τεστ που χρησιμοποιούν την ίδια τεχνολογία. Η χαμηλότερη τιμή για τα ψευδώς θετικά είναι 0,8%…

Αυτό το 0,8% σημαίνει ότι σε 1000 τεστ τα 8 θα βρουν ψευδώς θετικά – κι αυτό είναι το μικρότερο νούμερο που μπορεί να περιμένει κανείς. Στα 10.000 τα ψευδώς θετικά θα είναι κατ’ ελάχιστο 80. Και στις 15.000 θα είναι κατ’ ελάχιστο 120.

Απ’ όσο ξέρουμε 15.000 είναι ο μέσος όρος των τεστ PCR που γίνονται καθημερινά στο ελλαδιστάν. Άρα τουλάχιστον 120 απ’ τα «positive» είναι ψευδώς τέτοια. (Συγκρατείστε το τουλάχιστον…) Αν, λοιπόν, η τρομοεκστρατεία φωνάζει «κορυφώνεται η πανδημία», «είναι η αρχή του 2ου κύματος δήλωσε ο κύριος Σύψας» με 400 ή 450 κρούσματα, πρέπει να αφαιρέσετε τουλάχιστον 120. Στοχοποιούνται εντελώς αναίτια!!!

Τι σημαίνει για τα υπόλοιπα; Είναι άρρωστοι σε αναμονή; Μήπως είναι νεκροί σε αναμονή όπως θέλει να υπονοεί το στρατηγείο της τρομοεκστρατείας; Να τι γράφει ο κυρ Yeadon:

… Μέρος του «σχεδίου φόβος», ένα μέρος μάλλον προφανές, που μιλάει για δεύτερα κύματα, είναι το καθημερινό μέτρημα των «κρουσμάτων» [σ.σ.: στα αγγλικά cases]. Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι, σύμφωνα με τους ειδικούς στις μεταδοτικές ασθένειες με τους οποίους μίλησα, η λέξη «κρούσμα» σημαίνει πολύ περισσότερα απ’ το ότι στο σώμα κάποιου υπάρχει ένας ξένος οργανισμός. Πρέπει να υπάρχουν σημάδια (που τα παρατηρεί ο γιατρός) και συμπτώματα (που τα διαπιστώνει ο καθένας στον εαυτό του). Ενώ σ’ αυτά που αποκαλούνται τώρα «κρούσματα» επειδή βγαίνουν θετικά δεν υπάρχουν ούτε σημάδια ούτε συμπτώματα κάποιας ασθένειας. Γίνεται πολύς λόγος για «ασυμπτωματική μετάδοση» και σαν ιολόγος εκπλήσσομαι. Αν το κρούσμα είναι πράγματι κρούσμα το άτομο έχει συμπτώματα επειδή μεταφέρει μεγάλο ιικό φορτίο και είτε αυτό επιτίθεται στο σώμα του είτε το ανοσοποιητικό του σύστημα το πολεμάει, συνήθως ένας συνδυασμός αυτών των δύο.

Αυτών λεχθέντων η κυβέρνηση αποφάσισε να ονομάζει κάποιον «κρούσμα» αν το δείγμα της βλένας που του πήραν βγαίνει θετικό σε ιικό RNA, μιας και αυτό είναι που μετράει το PCR. Αν ένα άτομο έχει τον ιό θα είναι θετικό, αυτό είναι αναμενόμενο. Αλλά μπορεί επίσης να είναι θετικό αν είχε τον ιό πριν μερικές εβδομάδες ή μήνες, και έχουν απομείνει κάποια κομματάκια απ’ τον νεκρό πια ιό. Είναι επίσης πιθανό ότι υψηλά φορτία από άλλους, συγγενείς αλλά διαφορετικούς κορονοϊούς, απ’ αυτούς που προκαλούν τα συνηθισμένα κρυώματα, να αντιδράσουν με ένα τεστ PCR, αν και δεν ξέρω αν πράγματι αυτό συμβαίνει…

Για τα λάθος θετικά αποτελέσματα θα μιλήσουμε με άλλη ευκαιρία. Το ενδιαφέρον μας είναι η πλαστογράφηση της λέξης «κρούσμα» απ’ τους υγιεινιστικούς τρομοκράτες. Πήραν έναν ιατρικό όρο που σημαίνει οπωσδήποτε την ύπαρξη συμπτωμάτων και την έκαναν τόσο λάστιχο διαστρέφοντάς την για να την χρησιμοποιούν για οποιονδήποτε έχει απλά τον ιό (ή υπολείματά του) κάπου στη μύτη ή στο λαιμό…

Όμως εκεί που το PCR «ανιχνεύει» ένα μικρό κομματάκι του RNA του τσαχπίνη, στο ανώτερο αναπνευστικό σύστημα, στη μύτη ή στο λαρύγγι, είναι εκεί που μόλις έχει πρωτομπεί ο ιός στο σώμα· κι εκεί που θα αντιμετωπιστεί απ’ το ανοσοποιητικό! Η πρώτη «μάχη» της αντιμετώπισής του γίνεται ακριβώς σ’ αυτό το τμήμα του αναπνευστικού μας – πολύ πριν πλησιάζει κοντά (ή μπει) στα πνευμόνια.

Σ’ αυτή τη θέση, ακόμα κι αν υπάρχει την Χ στιγμή ολόκληρος, σε λίγο (στο 85% έως 90% των περιπτώσεων) θα έχει κομματιαστεί / αδρανοποιηθεί!… Δεν είναι εκεί που θα πολλαπλασιαστεί – αυτό γίνεται βασικά στα πνευμόνια. Συνεπώς ο εντοπισμός του εκεί δεν σημαίνει τίποτα από υγιειονομική άποψη! Το γεγονός ότι το 85% – 90% όσων διαπιστώνονται σαν «positive» ΔΕΝ αρρωσταίνουν τελικά (και γι’ αυτούς έχει δημιουργηθεί ο «πονηρός» όρος ασυμπτωματικοί, με την αποδιάρθρωση του οποίου θα ασχοληθούμε προσεχώς) αποδεικνύει το απλό γεγονός ότι ο τσαχπίνης «ηττήθηκε» στην διαδρομή του στην αρχή του αναπνευστικού…

Μπορείς να συμπεράνεις τον πληθυσμό μιας πόλης αν μετρήσεις τα μνήματα στο νεκροταφείο της; Άλλο τόσο μπορεί κάποιος να εκτιμήσει την πιθανότητα ασθένειας ενός ή πολλών ατόμων αν βρει ίχνη του covid-19 στο λαρύγγι τους!!!

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 5

Παρασκευή 9 Οκτώβρη. Ρωτούσαμε χτες (ρητορικά…): Τι έλειπε απ’ το λα.ο.σ. και το είχαν τα βοθρολύματα ώστε να κάνει ο πρώτος στην άκρη δημιουργώντας αρκετό χώρο στα δεύτερα; Ακόμα σημαντικότερο: ποιοί ήταν που ζύγιζαν την κατάσταση, διέκριναν τα «πλεονεκτήματα» των βορθολυμάτων (έναντι του λα.ο.σ.), και αποφάσισαν / μεθόδευσαν αυτήν την «αλλαγή φρουράς» απ’ τα τέλη του 2011 ως την άνοιξη του 2012;

Η απάντηση είναι κατ’ αρχήν εύκολη: τα βοθρολύματα ήταν μαχαιροβγάλτες, υποκοσμιακοί, τραμπούκοι, σκινάδες… Ενώ ο λα.ο.σ. ήταν «ικανοποιητικά» ακροδεξιός, αλλά χωρίς ομάδες κρούσης…

Αρκεί και μόνο να συνειδητοποιήσει (όποιος το αντέχει) ότι στην διάρκεια της διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά, στα τέλη του 2011 / αρχές του 2012, αμέσως μετά την οριστική υπονόμευση της κυβέρνησης του ΓΑΠ, τους “αγανακτισμένους” κλπ, «ωρίμασε» και «εκτοξεύτηκε» μια αλλαγή φρουράς τέτοιου περιεχομένου, ώστε να δημιουργηθεί ένα κύμα κάπως πιο αναλυτικών (κρίσιμων) ερωτημάτων:

Α) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των καπιταλιστικών συμφερόντων) χρειαζόταν την κοινοβουλευτοποίηση μιας συμμορίας τραμπούκων;

Β) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να οργανώσει την «μεταμόρφωση» αυτής της συμμορίας, έστω για μερικούς μήνες, ώστε να πουληθεί στο πόπολο σαν μια «φιλάνθρωπη ελληνική εθνική δύναμη»;

Γ) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να εξασφαλίσει πολλές χιλιάδες ψήφους στα βοθρολύματα;

Δ) Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό: ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ χρειαζόταν μια «δύο επιπέδων» φασιστική συμμορία τραμπούκων, απ’ την μια μεριά στο κοινοβούλιο και απ’ την άλλη στο πεζοδρόμιο;

Αυτά τα ερωτήματα δεν αφορούν αυτά καθαυτά τα βοθρολύματα. Αφορά μάλλον το σύνολο της κρατικής / παρακρατικής / καπιταλιστικής αλυσίδας στην οποία αυτοί ήταν ένας κρίκος.

Για να συγκεκριμενοποιηθούν στοιχειωδώς τέτοιες ερωτήσεις που αφορούν μια – στην πραγματικότητα έξω από οποιαδήποτε σοβαρή κριτική εργατική ανάλυση – κρίσιμη ιστορική περίοδο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, αυτήν απ’ το 2009 ως το 2019, χρειάζονται κάπως εμβόλιμα δυο υπενθυμίσεις για την οργανική σύνδεση κράτους / παρακράτους στο ελλαδιστάν.

Η πρώτη αφορά το διάστημα 1992 – 1995 και την «ελληνοσερβική φιλία». Έχουμε αναφερθεί ήδη στην αξιοποίηση των βοθρολυμάτων (με τις ευλογίες όχι μόνο των υπηρεσιών αλλά όλου του «πολιτικού κόσμου», διακομματικά, και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας) στις σφαγές στη βοσνία. Δεν ήταν, όμως, μόνον αυτοί – αυτοί ήταν το «πεζικό».

Αντιγράφουμε αποσπάσματα απ’ το καθεστωτικό «βήμα» στις 25 Νοέμβρη 2008, με τίτλο Η «λαμπρή καριέρα» ενός βομβιστή:

… Η συνεργασία του Θέμη Καλαποθαράκου με τον Θέμη Παπαμάλη απέκτησε «διεθνείς» διαστάσεις με τη συμμετοχή του έλληνα βομβιστή στον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το ξεκίνημα της ειδικής αποστολής του Παπαμάλη στον πόλεμο της Βοσνίας βρίσκεται στην προγενέστερη γνωριμία του Θέμη Καλαποθαράκου με τον διαβόητο σέρβο παραστρατιωτικό Ζέλικο Ρασνάτοβιτς, γνωστότερο με το ψευδώνυνο Αρκάν… Παράλληλα ο Θέμης Καλαποθαράκος εκείνο το διάστημα είχε έλθει σε επαφή με γνωστό έλληνα στρατιωτικό, ο οποίος διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στην ΕΥΠ και στο πολιτικό παρασκήνιο. Ο άνθρωπος αυτός ζήτησε από τον Καλαποθαράκο να λάβει μέρος σε «μυστικές επιχειρήσεις» στην Αλβανία, στη Βοσνία και αλλού για να προωθήσει τα ελληνικά συμφέροντα. Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό…

Μάλιστα οι ειδικές αυτές αποστολές της ομάδας Καλαποθαράκου ήταν σε γνώση υψηλόβαθμων αξιωματικών της Αστυνομίας που υπηρετούν ακόμη και σήμερα στην ΕΛ.ΑΣ. και μιλούν με… κολακευτικά λόγια για τον «εθνικό ρόλο της ομάδας Καλαποθαράκου»!

Έτσι λοιπόν ο Θέμης φρόντισε να στείλει μερικούς δικούς του ανθρώπους στο πλευρό του Αρκάν και ανάμεσα σε αυτούς τον Παπαμάλη, ο οποίος απέκτησε στον κόσμο της ελληνικής νύχτας το παρατσούκλι «ο Βόσνιος».

Ο Παπαμάλης, σύμφωνα με άλλους έλληνες εθελοντές στον πόλεμο της Βοσνίας, είχε σημαντικό ρόλο σε επιχειρήσεις των «Τίγρεων» του Αρκάν. Σε μια από τις επιχειρήσεις τραυματίστηκε στο μάτι του, γεγονός που του δημιούργησε σχετικό πρόβλημα όρασης. Όταν επέστρεψε συνέχισε να συνεργάζεται με τον Καλαποθαράκο αλλά και με άλλες ομάδες στην Αττική, οι οποίες έβλεπαν στο πρόσωπό του τον «ιδανικό, εχέμυθο, κατασκευαστή βομβών».

Για όσους / όσες δεν γνωρίζουν ο Θ. Παπαμάλης ήταν (σύμφωνα με το ίδιο άρθρο) … Αρχηγός μιας ομάδας πρώην μελών της Ομάδας Υποβρύχιων Καταστροφών οι οποίοι μετά τη λήξη της θητείας τους εντάχτηκαν στο οργανωμένο έγκλημα της χώρας μας… Ο Θ. Καλαποθαράκος υπήρξε στα ‘80s και ακόμα εντονότερα στα ‘90s ο «βασιλιάς (της προστασίας) της παραλιακής», και ίσως ακόμα περισσότερα. Θεωρούνταν «άρχοντας».

Και οι δύο (Παπαμάλης και Καλαποθαράκος) «εκκαθαρίστηκαν» μέσα σε λίγους μήνες το 2000 στην Αθήνα (όπως και ο Αρκάν, την ίδια ακριβώς περίοδο, το Βελιγράδι), εντελώς συμπτωματικά μετά την εμφάνιση των αμερικάνων στο Κόσοβο και, κυρίως, την ενοχοποίηση (εκ μέρους τους) του ως τότε «αόρατου» συμμάχου τους Μιλόσεβιτς… Και πάλι εντελώς συμπτωματικά ο αδελφός του Θ. Καλαποθαράκου Χρήστος (πρωταθλητής πυγμαχίας και kick boxing) ήταν στέλεχος του λα.ο.σ., και πήρε για ένα διάστημα μερικών μηνών την βουλευτική θέση του βορΒορίδη, μετά την μεταπήδηση του τελευταίου στη ν. δημοκρατία και την παραίτησή του από βουλευτής του λα.ο.σ.

Η δεύτερη υπενθύμιση αφορά την ανάθεση στα βοθρολύματα, εκ μέρους του τότε υφυπουργού δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη, της επανακατάληψης του κέντρου της Αθήνας· με την ανάλογη (εγκληματική) «αμοιβή» τους, το 2009.

Αυτές οι δύο υπενθυμίσεις είναι απαραίτητες. Όταν ρωτάμε «ποιός» (προφανώς δεν εννοούμε κάποιο μεμονωμένο άτομο…) δεν ψάχνουμε φαντάσματα στο σκοτάδι. Ακόμα κι αν δεν ξέρουμε λεπτομέρειες (πώς θα γινόταν αλλιώς;) υποδεικνύουμε την σταθερή σύνδεση κράτους / παρακράτους / ντόπιων ή/και διεθνών αφεντικών / οργανωμένου εγκλήματος, υπαρκτή και δυνατή επί δυο δεκαετίες πριν την «δεύτερη – και πανηγυρική – μεταμόρφωση» των βοθρολυμάτων.

Αυτή η επιχείρηση της κοινοβουλευτικοποίησης των βοθρολυμάτων ήταν πανεύκολη απ’ την άποψη των προϋποτιθέμενων σχέσεων μεταξύ των κρίκων αυτής της αλυσίδας…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 6

Παρασκευή 9 Οκτώβρη. Τα όσα έγιναν ευρύτερα γνωστά για τα βοθρολύματα όταν το επίσημο κράτος αποφάσισε ότι προχωρούσαν πολύ μακρύτερα απ’ την αποστολή που είχαν αναλάβει, μετά δηλαδή την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, επιβεβαίωσαν αλλά και εμπλούτισαν τα όσα ξέραμε από πριν. Αυτή η συμμορία είχε «ανθίσει» στη μέση ενός κύκλου σαφώς ισχυρότερων «παραγόντων» που την στήριζαν, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν:

– εφοπλιστές

– μυστικές υπηρεσίες

– αστυνομία

– στρατός

– γήπεδα

– παπάδες…

Όλα αυτά θάφτηκαν πολύ γρήγορα. Ξεχάστηκαν μεθοδικά – όχι από εμάς πάντως! Είναι (αν και όχι όλοι…) οι κρίκοι της αλυσίδας που εμφανίστηκαν για μια ελάχιστη μονάδα ιστορικού χρόνου… Αλλά «μπήκαν στην άκρη», δεν δικάστηκαν, δεν καταδικάστηκαν. Κι όμως: χωρίς αυτούς τους κρίκους τα βοθρολύματα δεν θα είχαν δράσει όπως έδρασαν· χωρίς αυτούς τους κρίκους τα βοθρολύματα θα είχαν μείνει η γνωστή ασήμαντη συμμορία μαχαιροβγαλτών· χωρίς αυτούς τους κρίκους δεν θα είχε στηθεί καμμία ενέδρα στο πα.με. και δεν θα είχε δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας…. Χωρίς αυτούς τους κρίκους πιθανότατα δεν θα είχε δολοφονηθεί ούτε ο Σαχζάτ Λουκμάν… Όποιος τους αγνοεί αυτούς τους κρίκους απλά αθωώνει τους ηθικούς αυτουργούς πίσω απ’ τα βοθρολύματα σαν φυσικούς αυτουργούς. Όποιος τους αγνοεί ξανασκοτώνει και τον Φύσσα και τον Λουκμάν!

Όταν γίνεται προσπάθεια να ερευνηθεί ένα σύνθετο κύκλωμα του (κρατικοποιημένου) οργανωμένου εγκλήματος, η συνηθισμένη και καθόλου αυθαίρετη συμβουλή είναι ψάξε το χρήμα (follow the money). Στην περίπτωση των βοθρολυμάτων, στη σύντομη μονάδα ιστορικού χρόνου μετά την δολοφονία του Φύσσα, προέκυψαν τα ονόματα δύο τουλάχιστον χρηματοδοτών: Βαγγέλης Μαρινάκης, Βίκτωρας Ρέστης. Τίποτα σχετικό δεν αποδείχθηκε επειδή απλά, πολύ απλά, κανείς απ’ τους δύο εφοπλιστές δεν κατηγορήθηκε επίσημα για οτιδήποτε σχετικό με τα βοθρολύματα. Αν άνοιγε επίσημα το ζήτημα της χρηματοδότησης τότε η εννόηση του τι ήταν και γιατί έδρασαν όπως έδρασαν τα βοθρολύματα θα έμπαινε κάτω από εντελώς διαφορετικό φως. (Η αποκλειστικότητα της ιδεολογίας, η άποψη δηλαδή ότι “έκαναν ό,τι έκαναν επειδή είναι ναζί”, υπερβολικά απλοϊκή έτσι κι αλλιώς, βόλευε πολλούς…) Η δίκη θα ήταν μια εντελώς διαφορετική δίκη! Ωστόσο το προφίλ των συγκεκριμένων δύο εφοπλιστών και ορισμένες «παράπλευρες» δραστηριότητές τους, κάνουν εξαιρετικά αληθοφανή την σχέση τους, τουλάχιστον σαν (αρχικών) χρηματοδοτών.

Όσοι έχουν γνωρίσει τον πρώτο από κοντά τον περιγράφουν – ως πρόσφατα τουλάχιστον – σαν «μπέμπη με λεφτά». Αν αυτό είναι αλήθεια (γιατί όχι;) τότε το να «ψειριστεί» (για «σπουδαίο εθνικό σκοπό») δεν θα ήταν δύσκολο. Σαν ιδιοκτήτης της π.α.ε. ολυμπιακός αποδείχθηκε ίσως ακόμα πιο χρήσιμος: με μια ταχύτητα μάλλον ασυνήθιστη, και χωρίς να υπάρχει παρελθόν (σε αντίθεση με την π.α.ε. παναθηναϊκός και την άλλοτε «νοπο») οι οργανωμένοι οπαδοί της ομάδας σ’ όλη τη ζώνη απ’ τον Πειραιά ως το Πέραμα και τα κλαμπ τους έγιναν φυτώρια μελών των βοθρολυμάτων. Ας θυμήσουμε ότι εκείνοι που έστησαν την ενέδρα στο πα.με. στο Πέραμα ήταν γαύροι απ’ το κλαμπ του Περάματος, ενώ και οι αρχικοί που την έπεσαν στον Φύσσα και την παρέα του ήταν επίσης γαύροι Κερατσινιώτες.

Πολύ «εύστοχη» στρατολόγηση, αφού αυτή ακριβώς η ζώνη υπήρξε ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τις δράσεις που ανατέθηκαν στα βοθρολύματα… Ακόμα κι αν αυτή η μετατροπή των «κόκκινων» (λόγω ολυμπιακού) σε «φαιούς» (φασίστες) δεν μπορεί να αποδοθεί απευθείας στον ιδιοκτήτη της π.α.ε., έγινε σίγουρα εν γνώσει του από κάποια καίρια στελέχη των οργανωμένων, τα οποία – περιπτόντως – έχουν αποδείξει κι άλλες φορές «ασυνήθιστες οργανωτικές δυνατότητες»… Το ίδιο ισχύει με το “no politica” στις κερκίδες του Καραϊσκάκη… Η “αδελφοποίηση” των οργανωμένων του ολυμπιακού με τους (ακροδεξιούς) οργανωμένους του ερυθρού αστέρα βελιγραδίου (Delije), ένα μέρος απ’ τους οποίους στρατολογήθηκαν απ’ τον σερβοφασίστα υποκοσμιακό Αρκάν και συμμετείχαν στις σφαγές στη βοσνία, είναι βέβαια αρκετά παλιότερη απ’ την ιδιοκτησία Μαρινάκη – αλλά πάντα λειτουργική, σε διάφορους τομείς…

Η περίπτωση του Βίκτωρα Ρέστη είναι αρκετά πιο σύνθετη. Εμφανίστηκε στην “οικονομική ζωή του τόπου” σαν πάμπλουτος σίφουνας στα μέσα της δεκαετίας του ’00, αγοράζοντας τα πάντα – κατά προτίμηση μήντια ή μερίδια σε μήντια. Ορέχτηκε και ποδόσφαιρο. Επιπλέον ίδρυσε τράπεζα (first business bank)… Είχε πολλά απ’ τα χαρακτηριστικά του φαινόμενου Κοσκωτά, αλλά όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια ο Κοσκωτάς μπροστά στον Ρέστη ήταν απλά ένας αγνός πρωτοπόρος.

Η εξιστόρηση των κατηγοριών που συγκέντρωσε ο Ρέστης απ’ το 2012 (μέχρι και σήμερα) είναι πολύ μεγάλη και ξεπερνάει κατά πολύ τα περιθώρια της ασταμάτητης μηχανής. Το πιθανότερο είναι ότι ξέπλενε, χωρίς να χαρτογραφηθεί η προέλευση του «μαύρου χρήματος», αν και υπήρξε τουλάχιστον μια περίπτωση λαθρεμπορίου πετρελαίου και άλλη μια λαθρεμπορίου όπλων… Έχει κατηγορηθεί ωστόσο σαν επικεφαλής εγκληματικής οργάνωσης (: προστασίες, εκβιασμοί) – με άγνωστα μέλη – πράγμα που έχει το ενδιαφέρον του.

Σε κάθε περίπτωση έχουν προκύψει τέσσερεις τουλάχιστον «σύνδεσμοι» των δραστηριοτήτων του με τα βοθρολύματα (πέρα απ’ το αν τα χρηματοδότησε, κάτι που επαναλαμβάνουμε δεν αποδείχθηκε επίσημα ποτέ) – πράγμα που πρέπει να περιγράψουμε / θυμίσουμε, όσο πιο περιεκτικά αλλά και περιληπτικά γίνεται. (Κάποια πράγματα τα είχαμε παρουσιάσει σε τεύχη του χάρτινου Sarajevo το 2013…)

(συνεχίζεται)

Famagusta

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Η Αθήνα ξανακαταγγέλει… και στη Λευκωσία βρίζουν… Η επί χρόνια αναγγελμένη πρόθεση του τουρκικού καθεστώτος να «ανοίξει» την απ’ το 1974 «κλειστή» πόλη της Αμμοχώστου, ξεκίνησε μ’ ένα επιμέρους «άνοιγμα». Για το ελληνοκυπριακό φασισταριό, που δεν θελει καμμία «λύση» και προτιμάει την επίσημη μοιρασιά του νησιού (αλλά ντρέπεται να το συμφωνήσει με τους τουρκοκύπριους…) αυτό το «άνοιγμα» θεωρείται «άλλη μια πρόκληση του Erdogan». Τα ίδια λέει και η Αθήνα. Ποιά είναι η πραγματικότητα;

Μια ισχυρή ένδειξη θα μπορούσε κάποιος να βρει στη δεξιά «πατριωτική» νοτιοκυπριακή εφημερίδα «φιλελεύθερος» στις 19 Φλεβάρη του 2020:

… Ο Μετίν Φεϊζίογλου (πρόεδρος της Ένωσης Δικηγορικών Συλλόγων Τουρκίας) στις δηλώσεις του παραδέχθηκε τον μπελά που υφίσταται η Τουρκία λόγω των διεκδικήσεων των ελληνοκυπριακών περιουσιών στην Αμμόχωστο. Σήμερα υπάρχουν 281 υποθέσεις ενώπιον της «επιτροπής ακίνητων περιουσιών» με το κόστος για το τουρκικό δημόσιο να υπολογίζεται στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ… 

Όντως. Στο βαθμό που επίσημα η επιστροφή της Αμμοχώστου στους ελληνοκυπρίους είναι συνδεδεμένη με τη “λύση του κυπριακού” (μια λύση που δεν φαίνεται ούτε με το πιο δυνατό τηλεσκόπιο) το τουρκικό καθεστώς είναι εκτεθειμένο σε προσφυγές ελληνοκυπρίων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για αποζημιώσεις των περιουσιών τους στην πόλη.

Προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα, η Άγκυρα έχει δηλώσει εδώ και χρόνια ότι εφόσον δεν υπάρχει λύση (οι ελληνοκύπριοι δεν θέλουν καμμία!) σκοπεύει να “ανοίξει” την πόλη, υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση, επιτρέποντας σε όσους ελληνοκύπριους πρώην κατοίκους της θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους κανονικά (μερικές δεκάδες έχουν δηλώσει τέτοια πρόθεση – φυσικά θεωρούνται “προδότες”). Ταυτόχρονα όμως, σκάβοντας στα αρχεία της οθωμανικής εποχής, έχει βρει (ή έχει φτιάξει…) αποδείξεις ότι το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης της πόλης είναι παλιά ιδιοκτησία θρησκευτικών ιδρυμάτων (κάτι θυμίζει αυτό…). Μ’ αυτή την διαχείριση (ανοίγοντας δηλαδή την πόλη και στους ελληνοκύπριους, αλλά υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση “μέχρι τη λύση”…), για την οποία έχει ενημερώσει επίσημα το διεθνές δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Άγκυρα πετυχαίνει μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Πρώτον, απαλλάσσεται απ’ την υποχρεώση αποζημιώσεων· ή, έστω, μεγάλων ποσών. Και δεύτερον, στερεί τη Λευκωσία από ένα μοχλό “πίεσης” που ήταν / είναι αυτά τα δύο δισεκατομύρια.

Είναι αυτονόητο πως τόσο η Λευκωσία όσο και η Αθήνα έχουν “σκυλιάσει”: άλλη μια απ’ τις πονηρές τακτικές τους καταρρέει. Τυπικά η Άγκυρα είναι εκτεθειμένη απέναντι στον οηε, εφόσον η Αμμόχωστος (με βάση όλες τις αποφάσεις) θα πρέπει να κατοικηθεί μια κι έξω, μαζί με τη “λύση”. Γι’ αυτό και, προς το παρόν, ανοίγει την παραλία της πόλης (για τους χειμερινούς κολυμβητές…) – όχι, όμως, και την χρήση των κτιρίων. Και, φυσικά, έχει όλες τις αποδείξεις για τον ελληνικό και ελληνοκυπριακό τορπιλισμό των πιο πρόσφατων διαπραγματεύσεων, στο ελβετικό Κραν Μοντανά…

(φωτογραφία κάτω: Είδηση του Μάρτη του 2012…)

 

Συμβολικά, παραπάνω απ’ όσο συγχωρούν οι καιροί…

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Όσο κατανοητή κι αν είναι η (συναισθηματική) αντίδραση στην καταδίκη της οργάνωσης των βοθρολυμάτων ως εγκληματικής, μετά από 5,5 χρόνια σερνάμενης δίκης κι ενώ το συγκεκριμένο παρακρατικό trade mark έχει “τελειώσει την δουλειά του”, η κριτική, ανταγωνιστική σκέψη δεν πρέπει να θολώνει.

Ακόμα κι αν κάποιοι πάνε (για λίγο…) στη φυλακή, η ταυτότητα του “πολιτικού κρατούμενου” γοητεύει και ενισχύει. Επιπλέον, όσο επαρμένα ήταν τα πανηγύρια μετά τις εκλογές του 2019 (όπου οι πάντες είχαν συμβάλει στο να ψηφίσουν τα βοθρολύματα μόνο 165.620 ψηφοφόροι αντί, ας πούμε, για 180.000 που θα ξαναέκαναν τα βοθρολύματα βουλευτές…) το ίδιο επικίνδυνα καθησυχαστικά είναι τα τωρινά.

Απ’ την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και μετά τα βοθρολύματα εκλέχτηκαν άλλες δυο φορές (+ ευρωκοινοβούλιο)· έπαιρναν κανονικά τους μισθούς τους· τώρα παίρνουν τις βουλευτικές συντάξεις τους· έκαναν περιουσία με λίγα λόγια, όντας δικαστικά υπό την κατηγορία της “εγκληματικής οργάνωσης”. Τόσο “χάλια”!…. Επιπλέον τους παραχωρήθηκε (κυρίως απ’ την φαιορόζ διακυβέρνηση…) απλόχερα ικανό χρονικό διάστημα για να επικαλεστούν τώρα σαν ελαφρυντικό τον “μετέπειτα φιλήσυχο βίο” τους· αλλά και να παραγραφούν διάφορα απ’ τα εγκλήματά τους ως την δίκη στο εφετείο…

Λέγεται πως χτες “νίκησε η δημοκρατία”. Δυστυχώς δεν μπορούμε να δούμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε την “νίκη” ούτε την “δημοκρατία”… (Θα φταίει που είμαστε αισχρή μειοψηφία…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 3

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Η δολοφονική δράση των βοθρολυμάτων εκτός συνόρων, στη βοσνία, το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 ήταν συστημική βία εκ μέρους του ελληνικού κρατικού / παρακρατικού / καπιταλιστικού συστήματος. Το ίδιο συστημική ήταν η διάχυτη δολοφονική βία κατά των μεταναστών και μεταναστριών το ίδιο χρονικό διάστημα. Πόσοι έλληνες δολοφόνοι μεταναστών καταδικάστηκαν εκείνη την περίοδο; Ελάχιστοι, λιγότεροι απ’ τα δάκτυλα του ενός χεριού. Πόσοι σκότωσαν «σε νόμιμη άμυνα», επειδή κάποιοι μετανάστες έκλεβαν πατάτες ή καρπούζια απ’ τα χωράφια τους, και φυσικά αθώωθηκαν κάτω απ’ τα θριαμβευτικά χειροκροτήματα συγγενών, φίλων, ομοϊδεατών; Πολλοί περισσότεροι. Πόσο διαδεδομένος ήταν ο αντι-αλβανικός ρατσισμός μέσα στην ελληνική κοινωνία; Απεριόριστος! Πόσο διαδεδομένος ήταν ο βίαιος σεξισμός εναντίον των αιχμάλωτων γυναικών απ’ τα βαλκάνια, την ουκρανία, την μολδαβία; Απεριόριστος! Κάθε ένα συστατικό του ιστορικού φασισμού και όλα μαζί έγιναν μαζική κοινοτοπία στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό στην «χρυσή δεκαετία» του ’90. Η ελλάδα ήταν «σε τροχιά ανάπτυξης» – και το έκανε με την μικροαστική βαρβαρότητα που αντιστοιχεί στην διπολιτική διαταραχή της εθνικής ιδεολογίας της.

Σήμερα πολλοί πανηγυρίζουν, έχουν μάλιστα την έπαρση να κοκορεύονται ότι «μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης η ελλάδα είναι η πρώτη που καταδικάζει τον ναζισμό»! Όχι απλά ειρωνεία, αλλά τραγική ειρωνεία της ιστορίας! Όταν έγιναν οι δίκες της Νυρεμβέργης τα στρατόπεδα συγκέντρωσης / εξόντωσης είχαν πια κλείσει. Στην ελληνική καρικατούρα τα βοθρολύματα καταδικάζονται ενόσω τα στρατόπεδα συγκέντρωσης / εξόντωσης (των μεταναστών) λειτουργούν κανονικά· ενόσω «στέλνονται πίσω» βίαια εκατοντάδες μετανάστες· ενόσω οι διεθνείς μκο που ασχολούνται με την περίθαλψή τους κατηγορούνται για «σωματεμπορία»· ένας ωμός εκβιασμός για να σταματήσουν να δίνουν διεθνώς πληροφορίες για τις κρατικές / παρακρατικές δράσεις εναντίον των μεταναστών…

Και ενόσω, χάρη στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, οι υπήκοοι ζουν κάτω από ένα «ιδιόμορφο Δίκαιο της Ανάγκης» όπως είπαν οι αρεοπαγίτες· καμμία σχέση με αστικά συντάγματα…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 4

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Εκ των υστέρων διάφοροι «της αριστεράς και της προόδου» δικαιολογούνται ότι «δεν ήξεραν» τι είναι τα βοθρολύματα, «αιφνιδιάστηκαν», «ένοιωσαν αμηχανία» – μέχρι την δολοφονία του Π. Φύσσα. Ψέμματα. Ήξεραν και παραήξεραν! Ήξεραν τι και πως είχαν κάνει τα βοθρολύματα στη βοσνία – τον «ιό» της ελευθεροτυπίας δεν τον διάβαζαν; Ήξεραν ότι είχαν υιοθετήσει τη «νύχτα των Ιμίων» και προσπαθούσαν να αυξήσουν την επιρροή τους μέσα στο ακροδεξιό νεφέλλωμα με ετήσιες επετειακές συγκεντρώσεις / παρελάσεις.

Ακόμα κι εκείνοι οι «όχι, ζήτω ο Κολοκοτρώνης!», της αριστεράς και της άκρας αριστεράς, που πορεύονταν προς την 28η Οκτώβρη του 2011 παρέα με τους «τα όχι θέλουν Μεταξάδες» ήξεραν με ποιούς συνεργάζονται de facto. Όπως οι της «κάτω πλατείας» στο Σύνταγμα ήξεραν καλά ποιοί βρίσκονταν μερικά μέτρα πιο πάνω, στην «πάνω πλατεία» – είχαν πειθαρχήσει κιόλας στις εθνικιστικές προδιαγραφές τους. Πριν τα βοθρολύματα γίνουν «επίσημο πολιτικό κεφάλαιο» του συστήματος είχαν δώσει επίμονα τα διαπιστευτήριά τους, «μιλώντας και μαχαιρώνοντας» – τα περί «άγνοιας» είναι προπέτασμα καπνού για τις ανοχές και τις συνενοχές. Είχαν κάνει τόσα πολλά ως τις αρχές της δεκαετίας του ’10 ώστε θα μπορούσαν να έχουν καταδικαστεί πολύ νωρίτερα πολλές φορές σαν «εγκληματική οργάνωση». Αλλά όχι…

Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως έτσι κι αλλιώς μέσα στον ελληνικό πληθυσμό υπάρχει ένα ποσοστό φασιστών, που εκδηλώθηκαν εκλογικά υπέρ των βοθρολυμάτων το 2012. Το πρώτο μισό της παρατήρησης είναι σωστό – όμως όταν γράφαμε και λέγαμε «πίσω κουφάλες μικροαστοί, είσαστε όλοι νεοναζί» είχαμε ακούσει τα εξ’ αμάξης. Για «ελιτισμό» και άλλες παρόμοιες βλακείες.

Πράγματι λοιπόν, ένα μεγάλο (πολύ μεγάλο…) ποσοστό των ελλήνων έχουν εθνικιστικές, ρατσιστικές και σεξιστικές ιδέες. Όπου μπορούν έχουν και τις αντίστοιχες πρακτικές. Όμως αυτό είναι διαφορετικό απ’ το πως και γιατί εκδηλώνουν τον φασισμό τους μέσα στους εκλογικούς κύκλους! Αυτό το μεγάλο ποσοστό υπάρχει από πριν την χούντα, συνέχισε να υπάρχει στην εφταετία στηρίζοντάς την, και συνέχισε να υπάρχει όλες τις επόμενες δεκαετίες. Μπροστά στην κάλπη όμως, και παρά την ύπαρξη ακροδεξιών επιλογών, οι έλληνες ψήφιζαν τα κόμματα του κράτους, τα κόμματα των πολιτικών προσόδων!

Συνεπώς, μετά την συστηματική καταστροφή του επικίνδυνου ΓΑΠ απ’ το ίδιο το βαθύ κόμμα του / κράτος (Μάης 2010 – Οκτώβρης 2011) και την οφθαλμοφανή μείωση των πολιτικών προσόδων (λόγω διεθνούς εποπτείας…) το ποιά θα ήταν η εκλογική συμπεριφορά των υπηκόων (συμπεριλαμβανόμενων των κοινωνικά φασιστών) ήταν ένα σχεδόν ανοικτό ζήτημα. «Σχεδόν»: υπήρχε ήδη διαθέσιμο απ’ το 2009 ένα ακροδεξιό κοινοβουλευτικό κόμμα (ο λα.ο.σ.) του οποίου ο επικεφαλής θεωρούνταν ήδη τόσο ακροδεξιός ώστε να αποκτήσει το παρατσούκλι «καρατζαφύρερ». Το συγκεκριμένο κόμμα είχε όλα τα προσόντα για να εμφανιστεί «αντι-μνημονιακό» στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, και να καρπωθεί την μικροαστική οργή «ενάντια στους ξένους που μας έφεραν την κρίση». Το ακροδεξιό «κόμμα διαμαρτυρίας» υπήρχε θεωρητικά ήδη, και θα έπρεπε να είναι ο φυσικός «υποδοχέας» της αγανάκτισης…

Όμως δεν έγινε έτσι… Γιατί δεν έγινε έτσι; Γιατί έπρεπε εκείνο το ακροδεξιό κόμμα να αντικατασταθεί (στο κοινοβούλιο) απ’ τα βοθρολύματα; Γιατί ο λα.ο.σ. και ο καρατζαφύρερ, επαρκώς «ακροδεξιοί» για τα ελληνικά δεδομένα και με επώνυμα ιστορικά ακροδεξιά στελέχη (βορΒορίδης, πλασιέ…) στις γραμμές τους, θεωρήθηκαν «ανεπαρκείς» για την συνέχιση της διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά; Γιατί ο καρατζαφύρερ «αυτοκτόνησε πολιτικά» (απέναντι στους ψηφοφόρους του) μπαίνοντας σε μια «κυβέρνηση μνημονιακού συνασπισμού» (υπό τον Παπαδήμο) στα τέλη του 2011, μια συμμετοχή που ΔΕΝ χρειαζόταν (πασοκ και νέα δημοκρατία είχαν επαρκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία), παραχωρώντας μάλιστα τα 2 πιο διάσημα ακροδεξιά στελέχη του στη σύντομη κυβέρνηση που θα υπέγραφε το «2ο μνημόνιο» και στη νέα δημοκρατία; Τι νταραβέρι ήταν αυτό;

Με δυο λόγια: τι έλειπε απ’ το λα.ο.σ. και το είχαν τα βοθρολύματα ώστε να κάνει ο πρώτος στην άκρη δημιουργώντας αρκετό χώρο στα δεύτερα; Ακόμα σημαντικότερο: ποιοί ήταν που ζύγιζαν την κατάσταση, διέκριναν τα «πλεονεκτήματα» των βορθολυμάτων (έναντι του λα.ο.σ.), και αποφάσισαν / μεθόδευσαν αυτήν την «αλλαγή φρουράς» απ’ τα τέλη του 2011 ως την άνοιξη του 2012;

Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς με ακρίβεια «πρόσωπα και διευθύνσεις»… Εκείνο, πάντως, που θεωρούμε σίγουρο είναι αυτό: δεν ήταν ο μαζικός κοινωνικός φασισμός που κίνησε τέτοια νήματα… Η «αλλαγή φρουράς» στους «πολιτικούς εκπροσώπους» του ήταν συστημική επιλογή!

Ήταν επιλογή κάποιων κρίκων της ιστορικής, απ’ τα ‘90s, κρατικής / παρακρατικής αλυσίδας. Αυτοί οι κρίκοι, αυτοί οι κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί και τα κυκλώματα, όχι μόνο δεν εντοπίστηκαν συγκεκριμένα, όχι μόνο δεν δικάστηκαν ούτε καταδικάστηκαν, αλλά αντίθετα χαίρουν άκρας υγείας.

Ποιός λοιπόν νικάει αυτές τις ημέρες;

(Υπενθύμιση νο 1)

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Στο (χάρτινο) Sarajevo νο 63, τον Ιούνη του 2012, κάτω απ’ τον τίτλο βοθρολύματα και μαχαιροβγάλτες (με γραβάτα) γράφαμε μεταξύ αλλών κι αυτά (που τα θεωρούμε πάντα χρήσιμα, όχι μόνο για ιστορικούς αλλά κυρίως για πολιτικούς / ταξικούς λόγους…):

…Είναι γνωστό ότι αμέσως μετά την λήξη της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, έγινε – σε ότι αφορά την δημόσια τάξη – μια κρίσιμη “ανάκληση απ’ την εφεδρεία”. Ένας Χανιώτης δικηγόρος και πολιτευτής, που είχε και στο παρελθόν θητεία στο υπουργείο δημόσιας τάξης (σα γενικός γραμματέας), με διαπιστωμένες “άκρες” με το οργανωμένο έγκλημα (τουλάχιστον το κρητικής προέλευσης…) ανέλαβε σαν υφυπουργός να ηγηθεί της εκστρατείας “ανακατάληψης του κέντρου” της Αθήνας, βασικά γειτονιών με πλειοψηφία κατοίκων μετανάστες.

Είναι επίσης γνωστό ότι ο συγκεκριμένος αξιωματικός του συμπλέγματος της ασφάλειας προσέλαβε για την αποστολή του την γνωστή συμμορία. Ο κωδικός του πράγματος θα μπορούσε να είναι “επιχείρηση αγ. Παντελεήμονας” αν και δεν περιορίστηκε καθόλου εκεί. Έγινε, επίσης, γρήγορα γνωστό ότι η αμοιβή της συμμορίας για την “παροχή των υπηρεσιών” της ως επίσημα απασχολούμενο παρακράτος περιελάμβανε την άσκηση διαφόρων δραστηριοτήτων της στις περιοχές που “καταλάμβανε” (οπωσδήποτε “προστασία”), υπό την επίβλεψη (τουλάχιστον…) του τοπικού αστυνομικού τμήματος.

Ως εκεί το ζήτημα έμοιαζε σαν μια επιμέρους, ad hoc ανάθεση έργου, απ’ την μεριά του κράτους στο παρακράτος / οργανωμένο έγκλημα. Αλλά προς τα τέλη του 2010, με αφορμή της δημοτικές εκλογές, φάνηκε ότι το πράγμα ήταν πιο σοβαρό. Εν όψει εκείνων των εκλογών συνέβη το εξής: ο λα.ο.σ. παρέλειψε να κατεβάσει υποψήφιο και ψηφοδέλτιο για τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, σπρώχνοντας ουσιαστικά τις ψήφους και τις επιρροές του στο ψηφοδέλτιο της συμμορίας. Έτσι αυτή κατάφερε να εκλέξει έναν δημοτικό σύμβουλο, τον αρχηγό της. Πως όμως, και γιατί, το έκανε αυτό ο λα.ο.σ.;

Είχαμε σημειώσει τότε ότι το οργανωμένο έγκλημα στην ελλάδα, πέρα απ’ το να επεκτείνεται μέσα και μέσω της κρίσης, “αναβαθμίζεται” κιόλας, μέσα από τέτοιου είδους κινήσεις. Δεν είχαμε σημειώσει όμως ορισμένες “συμπτώσεις” που θα μπορούσαν να έχουν την αξία τους. Ο επικεφαλής του λα.ο.σ., παλιός βουλευτής της νέας δημοκρατίας και επιδέξιος λαϊκιστής, ανήκει στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη (πατρός και απογόνων), ο οποίος (οίκος) έχει ιδιαίτερη επιρροή στο νομό Χανίων, αλλά και τις δικές του αρθρώσεις με τους εντόπιους βαρώνους. Ο Χανιώτης δικηγόρος που προώθησε ανοικτά την γνωστή συμμορία στο παρακρατικό της έργο και, αυτονόητα, την επίσημη συνεργασία της αστυνομίας μαζί της, ανήκει επίσης στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη, έχει και τις άκρες του με τους βαρώνους, και τα λοιπά και τα λοιπά… Θα μπορούσε, λοιπόν, να υποθέσει κανείς – με αφορμή την περίεργη (και σαφώς αδικαιολόγητη με οποιοδήποτε άλλο κριτήριο) “παράλειψη” του λα.ο.σ. να κατεβάσει συνδυασμό στο δήμο της Αθήνας, και την προώθηση στο δημοτικό συμβούλιο (αντί για το λα.ο.σ.) της παρακρατικής / εγκληματικής συμμορίας, ότι υπάρχει ένα ανώτερο “καθοδηγητικό κέντρο” πάνω και απ’ τον επικεφαλής του λα.ο.σ. και τον πρώην (στα τέλη του 2010) υφυπουργό δημόσιας τάξης. Ορισμένα άλλα περιστατικά, στο ίδιο χρονικό σημείο (προς τα τέλη του 2010), που δεν έχει σημασία να αναφερθούν εδώ, έδειχναν ότι “κάτι παίζει” μεταξύ του λα.ο.σ. και της παρακρατικής συμμορίας…

… Το επόμενο, που συνιστούσε όμως φανερή αλλαγή κλίμακας, ήταν η στάση του λα.ο.σ. σχετικά με τα περιβόητα “μνημόνια”. Με βάση τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος, ήταν κάτι παραπάνω από κατάλληλο για να παίζει με επάρκεια τον ρόλο της ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης· και να τον παίξει αυτόν το ρόλο ως το  τέλος. Παραδόξως (εντός ή εκτός εισαγωγικών) το λα.ο.σ. δεν έκανε έτσι, αλλά ακολουθούσε μια γραμμή υποτιθέμενης πατριωτικής υπευθυνότητας, που έκανε ζικ ζακ γύρω απ’ τις ενέργειες που χρεωνόταν βασικά η πασοκική κυβέρνηση, αγγίζοντας τακτικά τις θέσεις της κυρίας Θεοδώρας Μητσοτάκη / Μπακογιάννη. Όταν, όμως, το φθινόπωρο του 2011 ετέθη ζήτημα “κυβερνητικής συνεργασίας” και αυξημένης κοινοβουλευτικής υποστήριξης της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης, το λα.ο.σ. έκανε ένα μεγάλο άλμα, που ούτε χρειαζόταν (για λόγους “εθνικής ανάγκης”) ούτε θα το οφελούσε: χώθηκε (ή, πιο σωστά κλήθηκε και αποδέχτηκε την συμμετοχή του) στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Γιατί έκανε αυτήν την πολιτικά αυτοκτονική κίνηση ο λα.ο.σ.; Για να σπρώξει ορισμένα ακροδεξιά στελέχη του, μέσω υπουργοποίησης και σχετικού ξεπλύματος, στη νέα δημοκρατία; Δεν μας φαίνεται καθόλου επαρκής μια τέτοια εξήγηση. Είναι βέβαιο πάντως ότι αυτή η κίνηση άρχισε να έχει μεγάλο κόστος στο λα.ο.σ. σχεδόν αμέσως: διαρροή οπαδών, επιρροών και στελεχών…

Σε κάθε περίπτωση, στα τέλη του 2011, ο λα.ο.σ. (και οπωσδήποτε ο επικεφαλής του και ο στενός του κύκλος) “κάηκε” οριστικά σαν εκδοχή ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Και κάηκε με δική του πρωτοβουλία! Σε συνδυασμό με την υποχρεωτική ανάληψη ευθυνών διαχείρισης της κρίσης απ’ την δεξιά (νέα δημοκρατία), δημιουργούνταν έτσι ένα μεγάλο κενό στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, σε σχέση αφενός με την μεσολάβηση των “αγανακτισμένων” και αφετέρου σε σχέση με τις εναλλακτικές των αφεντικών. Όσοι ζουν προσέχοντας γύρω τους (κι εμείς εδώ, σ’ αυτές τις ταπεινές σελίδες, κάνουμε το καλύτερό μας επ’ αυτού) θα πρέπει να το κατάλαβαν έγκαιρα: αυτό το κενό θα καλυφθεί, θα καλυφθεί επειγόντως, και θα καλυφθεί εκ των ενόντων. Πράγματι, δύο σχηματισμοί προετοιμάζονταν ήδη, και κινήθηκαν γρήγορα και ταυτόχρονα για να καλύψουν το κενό. Οι καμμένοι έλληνες και η συμμορία των τραμπούκων…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 1

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Σήμερα η ελλάδα θα είναι γεμάτη «αντιφασίστες»… Σήμερα θα αρχίσει η εκφώνηση της δικαστικής απόφασης της δίκης των βοθρολυμάτων… Πολλοί είναι έτοιμοι και διατεθειμένοι να πανηγυρίσουν, ειδικά αν η οργάνωσή τους θεωρηθεί εγκληματική, ένας νομικός (και όχι πολιτικός) χαρακτηρισμός που αφορά το βάρος των ενοχών και των ποινών. Ακόμα κι αν αυτό συμβεί, είναι όντως ένα «τέλος» που μπορεί να πανηγυριστεί σαν «νίκη» (της δικαιοσύνης, του αντιφασισμού, ότι…) ή μήπως είναι σε μεγάλο βαθμό η επισφράγιση μιας πολύ συγκεκριμένης αλλά και σημαντικής ήττας; Με τον κίνδυνο να αποκτήσουμε μερικούς ακόμα εχθρούς εκτιμάμε ότι συμβαίνει το δεύτερο.

Τα βοθρολύματα, είτε σαν οργάνωση είτε και σαν άτομα, δεν είναι καθόλου άγνωστα σ’ όλους όσους περιμένουν, εν έτει 2020, την τιμωρία τους. Είναι γνωστά εδώ και σχεδόν 30 χρόνια! Κι όχι απλά «είναι γνωστά». Αλλά σε κρίσιμα ζητήματα συνυπήρξαν «πολιτικά» με τους τωρινούς τους κατήγορους!

Τα βοθρολύματα είναι οργανικό τμήμα του ντόπιου εθνικισμού και ρατσισμού απ’ την εποχή της «ελληνοσερβικής φιλίας»! Είναι, φυσικά, μια «δυσάρεστη» αλήθεια, αλλά είναι αλήθεια ότι τα συνθήματά τους για τα «σκοπιανά σκυλιά» και για τους «αδελφούς σέρβους» ήταν αποδεκτά απ’ το σύνολο του εθνικιστικού όχλου, των κομμάτων, των οργανώσεων και των μήντια στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, ακόμα κι αν δεν κέρδισαν την «πολιτική υπεραξία» που θα μπορούσαν: όταν οι πάντες είναι φασίστες, τότε οι «πατενταρισμένοι χάνονται μέσα στο πλήθος».

Τα βοθρολύματα δεν ήταν απλά παρόντα στα μεγάλα «συλλαλητήρια για την μακεδονία»… Ούτε απλά είχαν την ίδια άποψη με ολόκληρο το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο»… Έδρασαν κι όλας, συμμετέχοντας σαν μισθοφόροι («εθελοντές» ήταν ο πατριωτικός χαρακτηρισμός τότε) στις σφαγές στη βοσνία. Και σαν τολμηροί δράστες της «ελληνοσερβικής φιλίας» είχαν τότε το δικό τους σημαντικό μερίδιο στην μηντιακή προβολή. Όλοι οι δημαγωγοί (μερικοί απ’ τους οποίους εξακολουθούν να βρίσκονται στο στερέωμα) είχαν τα καλύτερα λόγια για τα «παληκάρια μας».

Ο πλατύς και βαθύς κρατικός / παρακρατικός μηχανισμός της «ελληνοσερβικής φιλίας» δεν είχε μόνο βοθρολύματα. Αυτά ήταν ένας μόνο κρίκος. Είχε υπηρεσίες, είχε στρατό, είχε δημάρχους και λοιπούς τοπικούς άρχοντες, είχε βουλευτές και υπουργούς, είχε παπάδες, είχε επιχειρηματίες, είχε δικαστές… Αυτή η μεγάλη κρατική / παρακρατική αλυσίδα που διαμορφώθηκε τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, δεν έσπασε ποτέ! Εμφανίστηκε ξανά, με μικροδιαφοροποιήσεις, την επόμενη φορά που υπήρξε «εθνική κρίση», ειδικά απ’ το 2011 («αγανακτισμένοι»….) και μετά. Ούτε σ’ αυτήν την πιο πρόσφατη εμφάνισή της (στην «εποχή των μνημονίων»…) ούτε και στην αρχική δημιουργία της (στα ‘90s), ούτε σ’ όλο το ενδιάμεσο διάστημα, αυτή η μεγάλη κρατική / παρακρατική αλυσίδα στην οποία τα βορθολύματα ήταν ένας ελεγχόμενος κρίκος εντοπίστηκε και δείχτηκε σαν εχθρός, σαν αντίπαλος των όποιων ανταγωνιστικών, εργατικών προθέσεων.

Το αντίθετο. Διάφοροι και διαφόρων ειδών «φίλοι των εργατών» ήταν απ’ την αρχή – και παραμένουν – άλλοι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Ποιό είναι το αποτέλεσμα; Η δολοφονική δραστηριότητα των βοθρολυμάτων στο πλευρό των «σέρβων αδελφών» όχι μόνο δεν δικάστηκε ούτε δεν καταδικάστηκε ποτέ, αλλά αντίθετα καλύφθηκε απ’ τις κρατικές υπηρεσίες, με την ανοχή (στην καλύτερη των περιπτώσεων) της συντριπτικής πλειοψηφίας όσων εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια σαν αντιφασίστες…

Γιατί έτσι; Επειδή οι δολοφονημένοι απ’ τα βοθρολύματα ήταν βόσνιοι (μουσουλμάνοι) – άρα «εθνικοί εχθροί»…

Όταν όμως μαθαίνεις στο αίμα και έχεις πλάτες, έτσι θα συνεχίσεις…

(φωτογραφία: Εκλεκτοί εκπρόσωποι του ντόπιου φασισταριού και του ελληνικού κράτους / παρακράτους παρελαύνουν στη Srebrenica το 1995. Τότε ήταν “ήρωες” για τους πάντες…)