Year: 2020

Από καυγάδες μαθαίνεις και καμμιάν αλήθεια

Τρίτη 20 Οκτώβρη. …Ένα εμβολιαστικό κέντρο θα πρέπει να έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές και πιστοποιήσεις ασφαλείας. Είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ απαραίτητο ο εμβολιασμός να γίνεται κάτω από ιατρική επίβλεψη καθώς οι πιθανότητες σοβαρών επιπλοκών δεν είναι αμελητέες και μπορούν να οδηγήσουν ακόμη και σε θανάτους αν δεν υπάρξει ΑΜΕΣΗ ιατρική φροντίδα…

Ποιός το λέει αυτό; Ο γ.γ. του πανελλήνιου ιατρικού συλλόγου αγγειολόγος Γ. Ελευθερίου. Το μυαλό σας ίσως πάει στα επερχόμενα «σωτήρια» εμβόλια μεταλλάξεων – για τον covid 19. Όχι. Πρόκειται για απόσπασμα από κείμενο του περασμένου Φλεβάρη. Και αφορά το εμβόλιο για την γρίπη!

Τι είχε συμβεί; Το συνδικάτο των γιατρών τσακωνόταν με το συνδικάτο των φαρμακοποιών για το αν θα μπορούν οι δεύτεροι να κάνουν το εμβόλιο της γρίπης στα φαρμακεία τους ή όχι. (Για τα φράγκα ο καυγάς…) Για να επιχειρηματολογήσει, λοιπόν, ο γ.γ. του ΠΙΣ υπέρ του «όχι» μαρτύρησε και τα πιο πάνω. Για πιθανότητες όχι αμελητέες σοβαρών επιπλοκών, που μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και σε θανάτους αν δεν υπάρξει ΑΜΕΣΗ (ο τονισμός του πρωτότυπου) ιατρική παρέμβαση.

Έχει το ενδιαφέρον του το γεγονός ότι πρόεδρος του πανελλήνιου φαρμακευτικού συλλόγου Σ. Ζήκας που απάντησε τον γ.γ. του ΠΙΣ δεν αμφισβήτησε την όποια επικινδυνότητα του συγκεκριμένου εμβολίου… Αντίθετα υπεραμύνθηκε του κλάδου του, υποστηρίζοντας ότι η πιστοποίηση που παίρνουν οι φαρμακοποιοί για να μπορούν να κάνουν εμβόλια δίνεται μετά από την εκπαίδευσή τους από γιατρούς. Πράγμα που υπονοεί ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν «έκτακτες καταστάσεις». (Αν και οι επικίνδυνες παρενέργειες δεν εκδηλώνονται ακαριαία…)

Δεν είναι αρμοδιότητα της ασταμάτητης μηχανής να προτείνει ή να αποτρέπει τον οποιονδήποτε σε σχέση με τους εμβολιασμούς κατά της γρίπης. Είναι όμως ευθύνη της όταν εντοπίζει «εξομολογήσεις» που αφορούν τους πάντες αλλά γίνονται μόνο «μεταξύ ειδικών» να τις κοινοποιεί. Μπορεί ο αρχισυνδικαλιστής γιατρός να ήταν υπερβολικός· μπορεί και όχι. Επαφίεται στην κρίση του καθενός…

(Τα στοιχεία προέρχονται απ’ το περιοδικό «ο κόσμος του φαρμακείου», τ. 449, 20/2/2020).

Black box

Δευτέρα 19 Οκτώβρη. Απ’ τους αγαπημένους της ασταμάτητης μηχανής οι Orange Blossom, σε μια πρόσφατη συναυλία. Στις αρχές της χρονιάς. Προ covid…

Καλή δύναμη.

(«Πρόσφατη» είπαμε; Άλλης εποχής είναι το σωστό…)

Κι εδώ μια παλιότερη συναυλία. Της ίδιας άλλης εποχής…

Εθνικά κροκοδείλια δάκρυα

Δευτέρα 19 Οκτώβρη. Τους καταστεναχωρημένους παριστάνουν τόσο ο νοτιοκυπριακός όσο και ο ελληνικός εθνικός κορμός για τα αποτελέσματατων προεδρικών εκλογών στη βόρεια κύπρο, και την εκλογή του (ως πρόσφατα πρωθυπουργού) Ersin Tatar. O Mustafa Akinci, πρόεδρος την προηγούμενη 5ετία, ανακοίνωσε την απόσυρσή του απ’ την πολιτική· και καλά θα κάνει ο άνθρωπος. Δεν θα είναι αναγκασμένος να έχει παρτίδες με τους ελληνοκύπριους πολιτικούς, τύπου Αναστασιάδη, Χριστοδουλίδη, και σια, ούτε σαν “πρώην”.

Η εθνική ρητορική θέλει να θεωρεί “αληθινό νικητή”αυτών των εκλογών τον τύραννο Erdogan που (πράγματι) υποστηρίξε τον Tatar. Αλλά για την ασταμάτητη μηχανή ο πραγματικός νικητής είναι ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός, όπως αντιπροσωπεύεται τόσο στη Λευκωσία όσο και στην Αθήνα.

Ο κεντρο-αριστερός Akinci υπήρξε ένας τίμιος υποστηρικτής της ενιαίας διζωνικής και δικοινοτικής κύπρου. Εκφράζοντας εκείνο το τμήμα των τουρκοκυπρίων που θα προτιμούσαν ένα μέλλον στην ε.ε. παρά να είναι παράρτημα της Άγκυρας υπήρξε συγκαταβατικός αλλά και ρεαλιστής κάθε φορά που έπρεπε να διαπραγματευτεί μια «λύση» με τους ελληνοκύπριους (πολιτικούς) μαφιόζους. Ήταν, σα να λέμε, το είδος του πολιτικού που εκνεύριζε αφάνταστα τόσο την Λευκωσία όσο και την Αθήνα: εννοούσε αυτά που έλεγε, έλεγε αυτά που εννοούσε, και πάλεψε με τον ελληνοκυπριακό βούρκο (και κάτι τύπους σαν τον ογκόλιθο υπ.εξ. των φαιορόζ Nick the Greek) όσο μπορούσε.

Τι έκαναν οι δύο πρωτεύουσες για να στηρίξουν τον Akinci που, αφού τον ξεφορτώθηκαν, παριστάνουν εκ των υστέρων ότι τον είχαν στην καρδιά τους; Τίποτα απολύτως! Το αντίθετο. Από προσπάθεια εξαπάτησης σε προσπάθεια εξαπάτησης, από τρενάρισμα σε τρενάρισμα, και από Κραν Μοντανά σε κάθε άλλλη υπονόμευση, η ελληνοκυπριακή ελίτ (διακομματικά…), σε συνεργασία με το ελληνικό κράτος / παρακράτος, έχει δείξει με κάθε τρόπο ότι δεν σκοπεύει (και δεν πρόκειται) να μοιραστεί οτιδήποτε με τους τουρκοκύπριους. Θα τους ανεχόταν, απλά, σαν μειονότητα. Συνεπώς το γεγονός ότι δεν θα βρίσκουν για άλλα 5 χρόνια μπροστά τους τον Akinci τους διευκολύνει ιδιαίτερα. Θα μπορούν σχετικά ευκολότερα να συνεχίσουν το πάγιο παραμυθάκι τους «εμείς θέλουμε, ο Erdogan δεν θέλει». (Το οποίο δεν πιστεύει κανείς διεθνώς, ήδη απ’ το 2004…)

Ο Αναστασιάδης υπό την πίεση της διαλλακτικής προεδρίας του Akinci, είχε φτάσει να συζητάει («ανεπίσημα»…) με τον Cavusoglu την αναγνώριση της υπάρχουσας κατάστασης. Δηλαδή τα δύο κράτη. Αυτό είναι που πραγματικά θέλει ο ελληνοκυπριακός και ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός (αυτό ήταν άλλωστε το νόημα του «σεμιναρίου της Ρώμης», στις 17 Νοέμβρη του 1973, πριν το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και την τουρική εισβολή). Δεν τολμούν όμως να το πουν ανοικτά! Όχι τόσο επειδή δεν το εγκρίνει η ε.ε. – θα αναγκαστεί να το δεχτεί αν το πουν ανοικτά οι ελληνοκύπριοι και συμφωνήσουν και οι τουρκοκύπριοι. Δεν τολμούν να το πουν ανοικτά επειδή αν «λυθεί (έτσι) το κυπριακό» θα εκλείψει ένα απ’ τα βασικότερα αντιτουρκικά επιχειρήματα του ελληνικού ιμπεριαλισμού!

Δεν μπορούν να το πουν ανοικτά και να τελειώσει το θέμα (με κάποιες εδαφικές ανταλλαγές / προσαρμογές), μπορούν όμως να συντηρούν την επιθυμία τους επ’ άπειρον σαν de facto διχοτόμηση, που όμως είναι «παράνομη» – και φταίει η Άγκυρα… Η προεδρία του Akinci ήταν μεγάλο αγκάθι στα πλευρά τους, γιατί με τον τρόπο του έδειχνε καθαρά τι είναι και τι πραγματικά θέλουν οι ελληνοκυπριακές πολιτικές βιτρίνες. O Tatar, αρκετά δεξιός, αρκετά εθνικιστής και αρκετά οππορτουνιστής, είναι προτιμότερος: για να φταίει που δεν λύνεται το κυπριακό. Έχει πάντως ένα πλεονέκτημα: προτιμάει την λύση των δύο κρατών…

Τώρα ανακουφίζονται…

Τρύπες, δίπλα σε άλλες τρύπες: far west…

Δευτέρα 19 Οκτώβρη. Ίσως ξέρετε ότι το ψοφιοκουναβιστάν έχει γίνει εξαγωγέας υδρογονανθράκων – πετρελαίου και φυσικού αερίου. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που πολεμάει (ανοικτά) τον nord stream 2, αλλά και τον turk stream 2, πιο συγκεγκαλυμένα (μέσω της προοπτικής ενός πλωτού σταθμού εξαέρωσης αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου έξω απ’ την Αλεξανδρούπολη). Αντί να αγοράζετε το ρώσικο να αγοράζετε το δικό μας φυσικό αέριο απαιτεί το ψόφιο κουνάβι. Δεν είναι σίγουρο ότι αν αντικατασταθεί απ’ τον νυσταλέο Jo θα αλλάξει η τακτική.

Το μεγάλο ατού, που έκανε το ψοφιοκουναβιστάν εξαγωγέα, είναι οι σχιστολιθικοί υδρογονάνθρακες. Έχουμε γράψει στο παρελθόν για το πόσο «βρώμικη» και καταστροφική είναι αυτή η μέθοδος εξόρυξης. Δεν υπάρχουν κοιτάσματα με την μορφή λίμνης (για το πετρέλαιο) ή σπηλαίων αερίου (για το φυσικό αέριο) που πρέπει να αντληθούν. Πρόκειται, αντίθετα, για πορώδη πετρώματα (σχιστόλιθοι) που έχουν στους πόρους τους είτε το ένα (πετρέλαιο) είτε το άλλο (αέριο) και πρέπει να στραγγιχτούν – σα να ήταν σφουγγάρια. Η εξόρυξη τέτοιων ποσοτήτων κρατάει λίγο για κάθε πηγάδι, αφού δεν υπάρχει συγκεντρωμένη ποσότητα (κοίτασμα) να αντληθεί. Μπορεί σε μια βδομάδα, μπορεί σε δύο, το στράγγιγμα ενός μικρού όγκου πετρώματος να τελειώσει. Οπότε ανοίγει καινούργια τρύπα παραδίπλα. Κ.ο.κ.

Κάντε τώρα μια μαντεψιά για το πόσα τέτοια πηγάδια υπάρχουν στην αμερικανική στεριά. Χίλια; Δέκα χιλιάδες; Εκατό χιλιάδες; Χάσατε: υπάρχουν 2,6 εκατομύρια (!!) «επίσημα» τέτοια πηγάδια, και εκτιμάται ότι υπάρχουν άλλα 1,2 «ανεπίσημα» (δηλαδή: «μαύρα»). Σύνολο 3,8 εκατομμύρια τρύπες. Not bad…

Τα περισσότερα είναι εγκαταλειμμένα: έδωσαν ό,τι ήταν να δώσουν και «πάμε παρακάτω». Σύμφωνα με την αμερικανική νομοθεσία (που δεν είναι και η πιο φιλική προς το περιβάλλον στην καπιταλιστική δύση) οι εταιρείες όταν εγκαταλείπουν ένα πηγάδι έχουν υποχρέωση να καθαρίζουν την περιοχή και να διορθώνουν τις περιβαλλοντικές ζημιές που έχουν προκαλέσει…

Αμ δε!!! Το κλειδί για να ξεφορτώνονται αυτές τις υποχρεώσεις (που κοστίζουν) λέγεται χρεωκοπία! Πολλές χρεωκοπούν έτσι κι αλλιώς λόγω των χαμηλών διεθνών τιμών. Άλλες φροντίζουν να φτιάχνουν μικρές θυγατρικές των 20 ή 30 γειτονικών πηγαδιών, που «χρεωκοπούν» (σε εισαγωγικά) μόλις τελειώσει η άντληση. Και οι περιβαλλοντικές ζημιές; Ας τις αναλάβει ο κυρ κράτος! Ως τώρα υπολογίζεται ότι αυτός ο λογαριασμός είναι 500 εκατομύρια δολάρια – ίσα ίσα για να φανεί ότι έγινε κάποια «αποκατάσταση περιβάλλοντος». Να μπαζωθούν οι τρύπες κατ’ αρχήν! Δεν είναι πολλά. Ούτε και λίγα – αν σκεφτεί κανείς ότι αυτά τα λεφτά καταλήγουν στις τσέπες των ceo αυτών των μαγαζιών.

Ενώ είναι πολλοί οι άσχετοι που νομίζουν ότι αν κλείσουν μερικά μαγαζιά καταρρέει ο καπιταλισμός (αν είναι και «αντικαπιταλιστές» φίλοι της καραντίνας αυτή η σοφία φτάνει ως τα ουράνια) τα αφεντικά αυτής της θέλω-να-είμαι-και-εξαγωγική αμερικανικής βιομηχανίας υδρογονανθράκων έχουν άλλη προσέγγιση. Πολύ πιο ρεαλιστική. Το επιχειρηματικό τους μοντέλο είναι μονολεκτικό: χρεωκοπία! Η χρεωκοπία εξασφαλίζει ότι τα όποια κέρδη (απ’ τις εξορύξεις) είναι ιδιωτικά, ενώ οι ζημιές (απ’ τις περιβαλοντικές καταστροφές) δημόσιες.

Αν πει κάποιος ότι αυτός είναι ο καπιταλισμός, και ότι η «δημιουργική καταστροφή» (που συμπύκνωσε σαν όρο ο Σουμπέτερ) δεν είναι κενή περιεχομένου καθώς τα αφεντικά βρίσκουν πάντα τρόπους να είναι και τα δύο (και καταστροφικά για τους άλλους και δημιουργικά για πάρτη τους) ίσως συμφωνήσουν αρκετοί. Αν τους υποδείξεις να ρίξουν μια ματιά στους ισολογισμούς των big pharma και των big tech τα τελεύταια 3 τρίμηνα, θα γίνεις εχθρός τους. Μα καλά, μαλάκας είσαι; θα πουν. Τι σχέση έχουν τα πετρελαιοπήγαδα και οι σχιστόλιθοι με τις φαρμακευτικές;

Έλα ντε… Δεν έχουν; Έτσι λέτε;

Προσοχή στη συσκευασία!

Δευτέρα 19 Οκτώβρη. Απορούμε. Οι επαναστατικοί κύκλοι των φίλων της καραντίνας δεν το έχουν πάρει χαμπάρι; Να συστήσουν στον λαό να φοράει αντιασφυξιογόνες μάσκες (για τους «μυρμηγκοφάγους» μιλάμε, αυτές τις full face με το διπλό φίλτρο) αντί να πέφτει θύμα του κάθε Johny Bananas, του κάθε τυχάρπαστου βιομήχανου, δημαγωγού, πολιτικού, πελάτη των antisocial media, “ειδικού”; ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΣΚΕΣ ΧΗΜΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΛΙΚΙΕΣ! – αυτό το σύνθημα θα έπρεπε να δονεί τις καρδιές (και τα πληκτρολόγια) κάθε έντιμου, ειλικρινούς, αυθεντικού, ευφυούς, όμορφου και κοινωνικά υπεύθυνου φίλου της καραντίνας!

Δυστυχώς η σιωπή είναι συνενοχή! Η ασταμάτητη μηχανή έκανε μεγάλη υπομονή, περιμένοντας το «επαναστατικό υποκείμενο» να αποκαλύψει την φάρσα με τις χειρουργικές μάσκες, που οδηγεί τον λαό κατευθείαν στα «κρούσματα» και, μετά, στα θυμαράκια… Δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Οι καιροί είναι κρίσιμοι. Τα θανατόμετρα ακονίζονται.

Οπότε, αφού κανείς δεν διαβάζει τις οδηγίες χρήσης (όπως, άλλωστε, ούτε τα ψιλά γράμματα), ιδού:

(but… δεν μειώνουν την έκθεση στον κίνδυνο οποιασδήποτε αρρώστιας ή μόλυνσης… Οι μάσκες…)

(and… δεν προσφέρουν καμμία προστασία έναντι του covid-19 (coronovirus) ή άλλων ιών ή ρύπων… Οι μάσκες…)

(Όχι ότι οι ιερείς της σωτηρίας μας δεν τα ξέρουν αυτά: οι δημοφιλέστατες χειρουργικές μάσκες είναι για βακτηρίδια και όχι για ιούς… Και οι κατασκευαστές, πότε πότε, παθαίνουν κρίση ειλικρίνειας…

Όμως να έχει διαφύγει αυτή η λεπτομέρεια από τόσους έντιμους, ειλικρινείς, αυθεντικούς, πανέξυπνους, πανέμορφους και, κυρίως, κοινωνικά υπεύθυνους φίλους της καραντίνας; Να έχουν φάει τέτοια φόλα και να μην το έχουν πάρει χαμπάρι;

Ααααα! Αυτό που έχουν πάθει δεν είναι καλό!)

Αλλοπρόσαλλοι;

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Όταν, στα μέσα του περασμένου Αυγούστου, το τουρκικό καθεστώς ανακοίνωσε μια navtex πάνω από 100 ναυτικά μίλια νότια του Καστελόριζου, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και η εθνική του ενότητα κήρυξαν γενική διανοητική επιστράτευση. Επί ημέρες ο στόλος “μας” ήταν απέναντι απ’ τον στόλο “τους” απειλώντας θεούς και δαίμονες που τόλμησαν να ακουμπήσουν τον βυθό της αοζ “μας”… Και, στο τέλος, ένας γενναίος αξιωματικός διεμβόλισε με την φρεγάτα “του” ένα τουρκικό πολεμικό, εισπράττοντας όχι μόνο τα χειροκροτήματα του λαού αλλά και τα παράσημα του υπουργού του. Το Oruc Reis έφυγε κάποια στιγμή, και δεν έγινε ο πόλεμος – που – θα – αποδείκνυε – ότι – η – Μεσόγειος – είναι – ελληνική – λίμνη… Εννοείται ότι η “τουρκική προκλητικότητα” ήταν αυταπόδειχτη και κατάπτυστη.

Με διαδοχικές navtex η «τουρκική προκλητικότητα» άρχισε να ανεβαίνει βορειότερα, πάντα σε διεθνή νερά και βυθούς – αλλά ο ελληνικός τσαμπουκάς αντί να αγριέψει άρχισε να ξεφουσκώνει. Μέχρι που έφτασε (πάντα σε διεθνή νερά και βυθούς) σε μια «κλεισμένη» με navtex περιοχή που το βορειότερο σημείο της ίσα ίσα που απέχει μισό μίλι απ’ τα χωρικά νερά του Καστελόριζου. Πας και κολυμπώντας – που λέει ο λόγος.

Τώρα πια η αοζ «μας» έχει εξαφανιστεί απ’ την εθνική ρητορική… Έχει απομείνει κάτι εξίσου σουρρεαλιστικό: το δικαίωμά «μας» να επεκτείνουμε τα χωρικά νερά στα 12 μίλια· κάτι που, όπως έχουμε εξηγήσει, δεν θα γίνει ποτέ στο μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου, όχι επειδή θα θυμώσει η Άγκυρα, αλλά επειδή θα θυμώσουν η Ουάσιγκτον, η Μόσχα, το Παρίσι και το Λονδίνο. Το σχολιάσαμε ήδη, τέτοια «δικαιώματα» είναι για να ταΐζονται οι θείες Λίτσες της ενδοχώρας. Και η αλήθεια είναι ότι με την εθνική διατροφή που κάνουν ψευτοχορταίνουν έτσι.

Φαίνεται ότι το ρημαδογκουβέρνο παραδέχεται σιωπηλά πια την την περιορισμένη και αποκλειστικά εσωτερική χρήση της εθνικής του δημαγωγίας. Εννοείται πως φταίνε οι ευρωπαίοι, που μας «προδίδουν» άλλη μια φορά – οπότε η εθνική ελπίδα είναι ένας νυσταλέος Jo στο άσπρο σπίτι. Το σίγουρο είναι πάντως ότι ο στόλος «μας» δεν έχει ξαναπάει να γαυγίσει τον στόλο «τους» γύρω απ’ το Oruc Reis, κι ας είναι πια τόσο κοντά “μας”… Γιατί όχι; Γιατί ο γενναίος καπετάνιος του “Λήμνος” δεν ξαναπάει για “επακούμβηση”;

Ξανα-ηττήθηκε η μεγαλοφυής ελληνική τακτική «απομόνωσης» και «τιμωρίας» της Άγκυρας; Οι εθνικές ύαινες δεν βρίσκουν ψοφίμια σ’ αυτή τη μεριά του πλανήτη; Παικταρά ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, εσύ που ήσουν γεννημένος νικητής, τι έπαθες;

(φωτογραφία: Από την καθεστωτική “καθημερινή”… Η “αμφισβήτηση” που επικαλείται η μαθημένη στα παραμύθια εθνικιστική δημαγωγία είναι παραμύθι. Στο Ιόνιο, μετά από συμφωνία με την Ρώμη, η Αθήνα επεξέτεινε μεν τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, αλλά έδωσε άδεια στα ιταλικά αλιευτικά να ψαρεύουν απ’ τα 12 ως τα 6, όπως έκαναν πριν. Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν κηρύξει κάποιο κράτος χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, μετά από συμφωνία μπορεί να επιτρέψει την χρήση τους από άλλους, η οποία χρήση δεν αμφισβητεί κάτι…

Εδώ, βέβαια, δεν υπάρχει τέτοια συμφωνία. Σωστό. Έλα όμως που δεν υπάρχουν ούτε 12 μίλια…)

Τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα είναι καλή ευκαιρία για να γνωρίσεις τον εαυτό σου…

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Ερωτικές σχέσεις εκτός συμβασιοποίησης και συγκατοίκησης απαγορεύονται! Για το καλό της δημόσιας υγείας…. Ιδού πράξεις «κοινωνικής ανευθυνότητας» που διέφυγαν της προσοχής των ντόπιων caradinieri, όχι όμως και απ’ το διεστραμμένο πανοπτικό του γνωστού Ferguson!

Τι απαγορεύεται λοιπόν; Στις «πορτοκαλί» και στις «κόκκινες» περιοχές της αυτού μεγαλειότητας (που περιλαμβάνουν το Λονδίνο και το μεγαλύτερο μέρος του αγγλικού βορρά) απαγορεύεται η διανυκτέρευση των υπηκόων έξω απ’ την «φούσκα» τους (bubble). Δεν είναι μια πουριτανική απαγόρευση των φευγαλέων σχέσεων, της μιας νύχτας. Ακόμα και μόνιμες σχέσεις με χωριστές κατοικήσεις εμπίπτουν στην απαγόρευση.

Η σατανική ιδέα πίσω απ’ αυτήν την υγιεινιστική ρύθμιση των λιμπιντικών ροών, είναι ότι ενώ μέσα στη «φούσκα» του ο καθένας μπορεί να ανταλλάξει covid με όποιον άλλον βρίσκεται μέσα στην ίδια (αν χωράει άλλος / η), εκτός «φούσκας» παραμονεύει ο κίνδυνος της μετάδοσης!!! Προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την αποτυχία όλων των (συχνά σκληρών) απαγόρευσεων στους δημόσιους χώρους / χρόνους να σταματήσουν αυτό το φάντασμα του θανάτου που έχουν φτιάξει οι ίδιοι με το όνομα «κορονοϊός», οι ειδικοί τρομοκράτες στο Λονδίνο (όπως και αλλού) έχουν αρχίσει να μουρμουρίζουν ότι τελικά η μετάδοση γίνεται (και) στους ιδιωτικούς χώρους / χρόνους!…

Αυτό, εξυπακούεται, απαιτεί την κρατική, υγιεινιστική, πατερναλιστική επέμβαση και εκεί! Στα σπίτια…. Ο αυνανισμός προτείνεται σαν η μόνη υγιεινή σεξουαλική πρακτική της εποχής, αλλά είναι ακόμα σύσταση. Όχι υποχρέωση, απόδειξη «κοινωνικής ευθύνης» (με τσουχτερά πρόστιμα στους «αρνητές»). Ακόμα…

… Αν σκοπεύετε να αποκτήσετε στενή επαφή με κάποιον, θα πρέπει πριν να συζητήσετε [σ.σ.: εννοεί μαζί του / της] πώς μπορείτε να συμβάλετε στο να εμποδιστούν οι κίνδυνοι της εξάπλωσης, σαν ζευγάρι. Για παράδειγμα επιβεβαιώνοντας ότι και οι δύο αποφεύγετε στενές επαφές με άτομα που δεν συγκατοικείται μαζί τους… είπε τις προάλλες ο εκπρόσωπος του υπουργείου αρρώστιας (ουπς!) υγείας στο Λονδίνο…. Για παράδειγμα κάντε ένα επιστημονικό συνέδριο για τους τρόπους μετάδοσης του covid και, αν βρείτε άκρη, χαμηλώστε την μουσική και ξαπλώστε – θα μπορούσε να πει ο κυρ εκπρόσωπος.

Γελάτε; Θυμώνετε; Δεν είναι γελοίοι όπως ίσως νομίζετε. Έχουν εξουσία, είναι επικίνδυνοι! Αυτά γίνονται επίσημα στο κράτος της αυτού μεγαλειότητας, που καμαρώνει ότι θεμελείωσε κάποιου είδους «δημοκρατικά» δικαιώματα όταν η υπόλοιπη ευρώπη ήταν ακόμα στα δέντρα. Φαίνεται ότι μια έννοια / κλειδί, που δεν έχει πέσει κατά λάθος στον πάγκο του χασάπη, είναι αυτή της «ατομικής φούσκας». Προς το παρόν είναι αφηρημένη, συνθηματική έννοια. Αλλά έχει την προοπτική να τείνει προς το σημείο όπου «ατομική φούσκα» θα θεωρείται οτιδήποτε βρίσκεται μέσα απ’ τον θώρακα, που αυτή τη φορά δεν θα είναι μεταλλικός (όπως στην ηρωϊκή αρχαιότητα) αλλά ψηφιακός…

(Κατά τα υπόλοιπα ξαναδείτε τα χθεσινά «κροταλίσματα» υπό το φως αυτής της μορφής κρατικής βίας…)

(φωτογραφία. Παράδειγμα “φούσκας” φορετής… Το να πούμε ότι κάθε γνήσιος, ειλικρινής, τίμιος και κοινωνικά υπεύθυνος φίλος της καραντίνας πρέπει να ακολουθεί αυτούς τους κανόνες “κοινωνικής αποξένωσης” εθελοντικά και να μην γκρινιάζει κατηγορώντας τον ρημαδοΚούλη και τον ρημαδοΧαρδαλιά ότι δεν παίρνουν τα απαραίτητα αυστηρά μέτρα, θα προκαλέσει εκνευρισμό και θα ανανεώσει το μίσος κάθε γνήσιου, ειλικρινή, τίμιου και κοινωνικά υπεύθυνου για την ασταμάτητη μηχανή.

Εντάξει λοιπόν… Δεν το λέμε! Υπόσχονται όμως ότι θα το σκεφτούν μόνοι τους;)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 13

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Την ύπαρξη σχεδιασμού (και συναλλαγής) στην κυβερνητική «αδελφοποίηση» του συριζα και των ανελλ (και μάλιστα δύο και τρία χρόνια πριν καν θεωρηθεί απαραίτητη…) θα μπορούσε να γίνει δεκτή από αρκετούς· αν και χωρίς την δική μας εξήγηση. Υπάρχουν όμως αποδείξεις σχεδιασμού για την «μεταμόρφωση» των βορθολυμάτων από μια υποκοσμιακή συμμορία σε κοινοβουλευτικό κόμμα plus υποκοσμιακή συμμορία;

Έχουμε ήδη αναφερθεί στη διακριτική μεν αλλά συντεταγμένη «αποχώρηση» του ακροδεξιού λα.ο.σ. απ’ την πολιτική σκηνή, για να ανοίξει ο δρόμος και ο χώρος για τις ψήφους του λαού υπέρ των βοθρολυμάτων. Μιας και δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το χαρακίρι του συγκεκριμένου κόμματος, η δική μας εξήγηση (: ότι διατάχτηκε να αυτοκτονήσει) είναι η μόνη διαθέσιμη.

Υπάρχει όμως και μια ακόμα απόδειξη που είναι γνωστή στους πάντες: η διάρκεια της δίκης! Επιστρατεύτηκαν διάφορες πιθανές και απίθανες «εξηγήσεις» γι’ αυτό: απ’ το ότι δεν υπήρχε αίθουσα στον Κορυδαλλό (;) μέχρι ότι οι κατηγορούμενοι και οι υποθέσεις ήταν πολλά· απ’ την πολύμηνη απεργία των δικηγόρων το πρώτο μισό του 2016 ως … δεν ξέρουμε τι άλλο. Όμως αυτά είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Και είναι χρήσιμη μια σύγκριση με μια άλλη μεγάλη δίκη που είχε (από τυπική, νομική άποψη) τα ίδια χαρακτηριστικά: πολλούς κατηγορούμενους, πολύ περισσότερες υποθέσεις, εκτεινόμενες μάλιστα σε βάθος δύο δεκαετιών. Εννοούμε την δίκη της 17 Νοέμβρη.

Εκείνη η δίκη (σε πρώτο βαθμό) άρχισε στις 3 Μάρτη του 2003 και τέλειωσε στις 17 Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Αν υπολογίσουμε ότι το δικαστήριο συνεδρίαζε καθημερινά (άρα 22 συνεδριάσεις κάθε μήνα), οι 8,5 μήνες (αφαιρείται ο Αύγουστος) που κράτησε σημαίνουν 187 συνεδριάσεις. Η δίκη των βοθρολυμάτων (ως τις 7 Οκτώβρη 2020) κράτησε 434 συνεδριάσεις (αφαιρούμε τις 20 που δεν έγιναν λόγω απεργίας δικηγόρων). Αν το δικαστήριο συνεδρίαζε καθημερινά θα χρειάζονταν λιγότερο από 20 μήνες, δηλαδή κάτι λιγότερο από 2 χρόνια – όχι 5,5. Με δεδομένο ότι ξεκίνησε στις 20 Απρίλη του 2015 θα έπρεπε να τελειώσει στις αρχές του 2017. Αλλά το συγκεκριμένο δικαστήριο ΔΕΝ συνεδρίαζε κάθε μέρα – η δίκη προχωρούσε πιο αργά κι απ’ το replay…

Για παράδειγμα, απ’ τις 20 Απρίλη του 2015 ως τις 14 Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς (σε 4 τουλάχιστον μήνες δικαστικού έργου) έγιναν όλες κι όλες 16 συνεδριάσεις… Οι καταθέσεις για την δολοφονία του Π. Φύσσα κράτησαν σχεδόν έναν χρόνο: απ’ τις 29 Σεπτέμβρη του 2015 ως και τις 8 Σεπτέμβρη του 2016… Αν μελετήσει κανείς το αναλυτικό ημερολόγιο αυτής της δίκης θα διαπιστώσει ότι υπήρξαν κάμποσες περιπτώσεις που ανάμεσα σε δύο διαδοχικές συνεδριάσεις μεσολαβούσαν ακόμα και 2 εβδομάδες…

Γιατί η δημοκρατία, που ήταν ξεκάθαρο ότι θα νικούσε, πετούσε με τέτοια συστηματικότητα την μπάλα έξω απ’ το γήπεδο; Γιατί κούτσαινε συνέχεια; Ούτε η έλλειψη αίθουσας θα μπορούσε να θεωρηθεί σοβαρή εξήγηση για την τέτοιου είδους χρονοτριβή ούτε η απεργία των δικηγόρων (σε δίκες τέτοιας σημασίας οι δικηγορικοί σύλλογοι δίνουν ειδική άδεια στα μέλη τους – αν τους ζητηθεί… Και στη διάρκεια της δίκης της 17Ν είχαν κάνει οι δικηγορικοί σύλλογοι απεργίες, αλλά οι σχετικοί με την συγκεκριμένη δίκη έπαιρναν αυτήν την ειδική άδεια…). Η εξήγηση είναι απλή και συγκεκριμένη: οι δικαστές που δίκαζαν τα βοθρολύματα ΔΕΝ απασχολούνταν αποκλειστικά μ’ αυτήν την υπόθεση. Έκαναν, παράλληλα, και πολλές άλλες δίκες, άσχετες. Η δίκη των βοθρολυμάτων δεν ήταν, όπως εκείνη της 17ης Νοέμβρη, μια δίκη πλήρους απασχόλησης για δικαστές και δικηγόρους. Ήταν part time…

Γιατί αυτό; Επειδή, απλά, ο πολιτικός υπεύθυνος της δικαιοσύνης, δηλαδή οι υπουργοί της (τρεις διαδοχικά επί φαιορόζ γκουβέρνου: Παρασκευόπουλος, Κοντονής, Καλογήρου) δεν εξέδωσαν την απαραίτητη διαταγή για να απαλλαγούν οι δικαστές απ’ τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους και να ασχοληθούν αποκλειστικά με την δίκη των βοθρολυμάτων – κάτι που είχε γίνει στην περίπτωση της 17Ν.

Με δυο λόγια αυτή η χωρίς προηγούμενο καθυστέρηση ήταν κεντρική απόφαση και επιλογή. Θα τολμούσαμε να πούμε όχι μόνο των φαιορόζ, που κυβερνούσαν ως τα μέσα του 2019 και ήταν οι κυρίως αυτουργοί. Η συναίνεση σ’ αυτό το δικαστικό long play είχε μια σιωπηλή σχεδόν διακομματική προέλευση. Η ασταμάτητη μηχανή δεν θυμάται ποτέ να εκδηλώθηκε δημόσια, συστηματικά, με διάρκεια και αυστηρότητα η απαίτηση να εκδοθεί η σχετική (υπουργική) απόφαση και να γίνει η δίκη κανονικά.

(φωτογραφία. Φιλότιμη η προσπάθεια… αλλά κάπως ανορθόγραφη…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 14

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Τι σημαίνει άραγε αυτή η παρατεταμένη καθυστέρηση στη … νίκη της δημοκρατίας; Μήπως αργόσυρτο άγχος των βορθολυμάτων για την τύχη τους, κάτι σαν το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας; Όχι δα! Σημαίνει, κατ΄αρχήν, λεφτά!!

Τα δύσκολα «μεροκάματα» των ελλήνων εκπροσώπων του λαού πληρώνονται με πάνω από 4.000 ευρώ τον μήνα· οι της επαρχίας μπορεί να παντελονιάζουν 5.000. (Μήπως είναι περισσότερα;) Μια καταδικαστική απόφαση σε βάρος των βοθρολυμάτων στις αρχές του 2017 θα τους στερούσε 30 τέτοια μηνιάτικα (ως τις εκλογές του καλοκαιριού του 2019) – είναι 120 με 150 χιλιάρικα για τον καθένα ή κάνουμε λάθος; Για να βγάλουν 4 και 5 χιλιάρικα τον χρόνο κάποιοι εργάτες και εργάτριες (όχι λίγοι) σκοτώνονται. Αλλά η εγκληματική οργάνωση ήταν επαγγελματική, και τα πρωτοκλασσάτα μέλη της καθάριζαν «λευκά» αυτό το ποσό κάθε μήνα· χώρια τα «μαύρα»…. Δεν θα ήταν λογικό το συμπέρασμα ότι η ελληνική δημοκρατία που την πλήρωνε τόσο καιρό αυτήν την εγκληματική οργάνωση, μαζί και τα (πολιτικά) της ένσημα, ήταν το αφεντικό της; (Όχι θα πουν οι φίλοι αυτής της δημοκρατίας… Ήταν ο λαός που το επέβαλε.. Σωστά… Ο έξυπνος, όμορφος και αλάνθαστος ελληνικός λαός…)

Δεν τελειώνει εκεί η αποζημίωση της (νικηφόρας) δημοκρατίας προς τα βορθολύματα… Ανάλογα με τα χρόνια της θητείας τους, εδώ και πάνω από 1 χρόνο παίρνουν βουλευτική σύνταξη. Η μικρότερη είναι 1,5 χιλιάρικο… (Για να μην προλάβει να σκεφτεί κάποιος «μα τους έκοψαν τα λεφτά», αυτό αφορούσε αναστολή ΜΟΝΟ της κρατικής χρηματοδότησης στο «κόμμα» / συμμορία που στερήθηκε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, 8,3 εκατομύρια ευρώ. Μέχρι τότε το κράτος είχε συνεισφέρει στην ανάγκες των βοθρολυμάτων σαν «κόμματος» 1,7 εκατομύρια – επειδή κανείς «δεν γνώριζε» τι και πως…)

Πρέπει να προστεθούν σ’ αυτήν την υπερ-ευνοϊκή μεταχείριση (πρωτοφανή για οργανωμένους εγκληματίες!) τέσσερεις ακόμα παροχές. Πρώτον, η τόσο μεγάλη καθυστέρηση οδήγησε στην παραγραφή διάφορων αδικημάτων, και ίσως παραγραφούν και άλλα (πλημμελήματα) μέχρι να ολοκληρωθεί κάποτε το εφετείο. Δεύτερον, εν τω μεταξύ υιοθετήθηκαν οι αλλαγές στον ποινικό κώδικα και, πια, (άσχετα απ’ τις προθέσεις των σχεδιαστών τους) τα βοθρολύματα έχουν να διαλέξουν τις πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις που προβλέπονται απ’ τον καθένα· κι αυτό επειδή η δίκη τους άρχισε με τον παλιό και τέλειωσε με τον καινούργιο. Τρίτον τις έξτρα (επί σχεδόν 3 χρόνια) προσόδους, σε χρήμα ή σε είδος, που μπορεί να προσποριστεί ο καθένας που είναι βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Και τέταρτον την εξασφάλιση ικανού χρονικού διαστήματος απ’ την δολοφονία του Π. Φύσσα και μετά ώστε να μπορούν (τα μέλη της συμμορίας) να επικαλεστούν σαν ελαφρυντικό τον «έντιμο βίο» έκτοτε, την «ειλικρινή μεταμέλεια», και τα λοιπά. Το ότι το πρωτόδικο δικαστήριο δεν το δέχτηκε αυτό το ελαφρυντικό δεν σημαίνει κάτι – ήταν αναμενόμενο. Το εφετείο όμως θα το δεχτεί… (Και να το θυμάστε…)

Θεωρεί κανείς πως αυτός ο θρίαμβος της γενναιοδωρίας υπέρ των βοθρολυμάτων προέκυψε κατά λάθος, από απροσεξία, από αμέλεια; Εμείς εδώ όχι. Υποστηρίζουμε ότι αυτή η υπερ-ευνοϊκή μεταχείριση ήταν αποτέλεσμα συναλλαγής (όχι απ’ την μεριά των ροζ και των φαιών, αλλά απ’ την μεριά του «συστήματος Χ» που είναι σαφώς ανώτερο απ’ τις πολιτικές βιτρίνες των τελευταίων 2 δεκαετιών)… Με στόχο; Να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό; Να ολοκληρώσουν δουλειές που είχαν αναλάβει και δεν είχαν μαχαιρώματα (σε κάθε περίπτωση όχι «φανερά»); Κάτι άλλο; Η ασταμάτητη μηχανή παραδέχεται ότι τείνει σίγουρα προς την πρώτη απάντηση, όμως δεν μπορεί να αποκλείσει και οτιδήποτε άλλο.

Σε κάθε περίπτωση: αν αυτά τα μάθαινε κάποιος για μια δίκη βοθρολυμάτων / δολοφόνων / βουλευτών ενός κράτους κάπου στην πλανήτη α) θα συμπέραινε ότι αυτό το κράτος είναι κατά πάσα πιθανότητα η κολομβία, και β) ότι σίγουρα υπάρχουν εκεί βρώμικα «αόρατα χέρια» που διαχειρίζονται και φροντίζουν τις βασικές επιλογές της εξουσίας. Θα θεωρούσε, τέλος, πως ακόμα κι αν καταδικαστούν τέτοιου είδους κατηγορούμενοι σ’ αυτό το μακρινό, μαφιόζικο κράτος, θα είναι για ξεκάρφωμα ή, το χειρότερο, επειδή «κάτι πρέπει να δείξουμε ότι κάνουμε».

Εδώ όμως, πρωτοτυπώντας πέρα από κάθε λογική, εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι (και όχι μόνο εκείνοι / εκείνες που συγκεντρώθηκαν έξω απ’ τα δικαστήρια στις 7 Οκτώβρη) αγαθών προθέσεων πανηγύρισαν για την «νίκη της δικαιοσύνης»… Ίσως και για τη «νίκη της δημοκρατίας»…

Είναι ο.κ. οι αγαθές προθέσεις; Πατάνε καλά;

(συνεχίζεται)

Κίνδυνος θάνατος (;)

Σάββατο 17 Οκτώβρη. Ας πάρουμε τα δικά τους νούμερα. Λένε ότι γίνονται κάθε μέρα 20.000 τεστ PCR: 15.000 απ’ το δημόσιο σύστημα υγείας και 5.000 από ιδιώτες (ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα). Αφήνουμε στην άκρη οποιαδήποτε κριτική ή/και απόδειξη για την αχρηστία των PCR τεστ, και κρατάμε το νούμερο: κάθε μέρα ελέγχονται 20.000 άνθρωποι.

Πόσοι βγαίνουν θετικοί (πράγμα που δεν σημαίνει τίποτα για το αν θα αρρωστήσουν ή όχι); Ας πούμε χοντρικά 500. Τι ποσοστό του 20.000 είναι το 500; 2,5%. Πρώτο συμπέρασμα: ο φονικός ιός, που αναγκάζει το φιλάνθρωπο ελληνικό κράτος να απαγορεύει ό,τι μπορεί, «μολύνει» το 2,5% (μέσος όρος) του πληθυσμού.

Πόσοι / πόσες απ’ αυτά τα 500 καθημερινά «κρούσματα» θα χρειαστούν νοσοκομειακή περίθαλψη, είτε μονάδα αυξημένης φροντίδας (μαφ) είτε μονάδα εντατικής θεραπείας (μεθ); Αν πούμε 20 (κάθε μέρα) λέμε πολλούς, αφού οι «διασωληνωμένοι» εδώ και εβδομάδες δεν έχουν περάσει τους 100 πανελλαδικά. Ωστόσο ας δεχτούμε αυτό το νούμερο. (Εννοείται ότι 20 εισαγωγές ΔΕΝ συνεπάγεται καθόλου 20 θανάτους κάθε μέρα!!! Οι περισσότεροι γίνονται καλά…)

Τι ποσοστό είναι οι 20 εισαγωγές στους 20.000 ελέγχους; Ένα τοις χιλίοις… Η φοβερή και τρομερή πανδημία απειλεί με εισαγωγή σε νοσοκομείο (και πάντως καθόλου υποχρεωτικά με θάνατο…) τον 1 στους 1000 στον γενικό πληθυσμό…. Αυτά χωρίς να μπούμε σε συζήτηση περί αξιοπιστίας των τεστ, κλπ. Είναι μεγάλο αυτό το ποσοστό; Είναι μικρό; Τί είναι;

Ένα κοινό παυσίπονο ευρείας χρήσης, που δεν χρειάζεται ιατρική συνταγή, ονόματι nurofen, αναφέρει στο φυλλάδιό του ανάμεσα στις πολλές και διάφορες παρενέργειες του (ακόμα και σε ποσοστό 1:10) κι αυτήν, που κατά την εταιρεία έχει πιθανότητα 1 στα 1000: … Μπορεί να εμφανιστεί επίσης αυξημένη συγκέντρωση ουρικού οξέος στο αίμα, πόνοι στα πλευρά ή την κοιλιά, αίμα στα ούρα και πυρετός που μπορεί να είναι σημάδι βλάβης των νεφρών…. Μ’ άλλα λόγια ένα απλό παυσίπονο μπορεί να προκαλέσει στον 1 στους 1000 που θα το πάρουν προσωρινή νεφρική βλάβη· που σημαίνει εισαγωγή σε νοσοκομείο… Είναι μεγάλο αυτό το ποσοστό; Είναι μικρό; Τί είναι; Πιθανολογούμε ότι θεωρείται ασήμαντο, αφού το συγκεκριμένο παυσίπονο κυκλοφοράει πλατιά…

Θα πει κάποιος: άλλο πράγμα να κινδυνεύει με εισαγωγή σε νοσοκομείο 1 στους 1000 λόγω ενός μεταδοτικού ιού, και άλλο να κινδυνεύει 1 στους 1000 που θα πάρουν ένα παυσίπονο – εξαιτίας του. Θα πει μάλιστα (δημιουργική λογιστική) ότι «αν κολλήσουν και τα 10 εκατομμύρια» του πληθυσμού, τότε θα χρειαστούν 10.000 εισαγωγές, πράγμα που θα είναι καταστροφή. Πράγματι. Καταστροφή θα είναι, επίσης, και το ενδεχόμενο να πάρουν 1.000.000 υπήκοοι το συγκεκριμένο παυσίπονο: τότε θα χρειαστούν 1.000 εισαγωγές σε νοσοκομεία επιπλέον όλων των υπόλοιπων για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

Οι ιολόγοι (και οι ιστορικοί των επιδημιών) υποστηρίζουν πως είναι αδύνατο να «κολλήσει» το σύνολο ενός δεδομένου πληθυσμού. Δεν έχει συμβεί ποτέ και υπάρχει λόγος γι αυτό: Οι 999 σε κάθε χιλιάδα που είτε δεν έχουν κολλήσει είτε κόλλησαν αλλά πέρασαν χωρίς (ή με ελάχιστα συμπτώματα) λειτουργούν σωρευτικά σαν εμπόδιο στη διάδοση από ένα μέγεθος και μετά· είναι η φυσική ανοσία πληθυσμού. Επιπλέον, ενώ ο αριθμός των «διασωληνωμένων» μπορεί να θεωρηθεί απτός, ο αριθμός όσων έχουν «κολλήσει» δεν περιορίζεται σαν υποσύνολο όσων ελέγχονται με τεστ. Οι ίδιοι οι ειδικοί του κράτους και των αφεντικών υποστηρίζουν κατά καιρούς ότι ο πραγματικός αριθμός όσων έχουν κολλήσει (απ’ την αρχή) μπορεί να είναι δεκαπλάσιος όσο διαπιστώνονται με τεστ· ή και ακόμα μεγαλύτερος. (Ο ιερέας Μαγιορκίνης υποστηρίζει αυθαίρετα ότι τα «πραγματικά ενεργά κρούσματα» είναι 20.000…). Φυσικά χρησιμοποιούν αυτήν την εκτίμηση με παρανοϊκό τρόπο: σαν επιχείρημα τρομοκρατίας.

Αν, πάντως, σε κάθε 20.000 πραγματοποιημένους ελέγχους αναλογούν όχι 500 αλλά 5.000 «πραγματικά κρούσματα» (που θα αποκαλύπτονταν αν γίνονταν 200.000 τεστ την ημέρα…) ενώ οι νοσηλείες σε μαφ και μεθ παραμένουν αδιαπραγμάτευτα αυτές που ανακοινώνονται (δεν υπάρχουν δεκαπλάσιες «κρυφές νοσηλείες»!!!), τότε η πιθανότητα νοσηλείας δεν είναι 1 στις 1.000 αλλά 1 στις 10.000. Σ’ αυτό το ποσοστό, 1 στις 10.000, το απλό παυσίπονο που μνημονεύσαμε πριν είναι ασυναγώνιστο! Έχει τέτοιες παρενέργειες που καταλήγουν άνετα στην εντατική – ή ακόμα και σε θάνατο!

Ας το επαναλάβουμε. Απ’ τον covid-19 υπάρχει 1 πιθανότητα στις 1.000 να χρειαστεί κάποιος σοβαρή νοσοκομειακή περίθαλψη. Απ’ το παυσίπονο ευρείας χρήσης nurofen υπάρχει 1 πιθανότητα στις 1.000 να χρειαστεί σοβαρή νοσοκομειακή περίθαλψη. Vivere pericolosamente?

Το επιχείρημα (;) «αν κολλήσουν 10 εκατομύρια» είναι φτηνή σοφιστεία, εκτός πραγματικότητας. Όμως ακόμα κι αν ήθελε κάποιος να παίξει ένα «παιχνίδι με αριθμούς» με την πραγματικότητα, τότε ο «φονιάς» θα αποδεικνυόταν (σαν μέσος όρος στο σύνολο του πληθυσμού) με βάση τα επίσημα νούμερα λίγο πιο επικίνδυνος από ένα παυσίπονο γενικής χρήσης.

Ακούγεται υπερβολικό; Είναι για έναν μόνον λόγο. Όχι επειδή υποτιμάμε την πραγματική (και περιορισμένη) απειλή του covid 19 (όπως θα βολεύονταν διάφοροι) αλλά επειδή θυμίζουμε ότι στον καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε ακόμα και τα πιο κοινότοπα φάρμακα έχουν (στατιστικά) σοβαρά φονικά αποτελέσματα.

Φυσικά υπάρχουν πάντα εκείνοι που τρώνε άνετα δημαγωγικά ουρλιαχτά σαν αυτό στην φωτογραφία επάνω…