Year: 2020

Ενώ ο δυτικός καπιταλισμός τρομάζει τους υπηκόους του για να ζήσει…

Παρασκευή 20 Νοέμβρη. Με δυο πρόσφατες αναφορές μας (Τετάρτη 6 Νοέμβρη: η παγκοσμιοποίηση πάει ανατολικά… / Δευτέρα 16 Νοέμβρη: RCEP) προσπαθήσαμε να φέρουμε τον πραγματικό (καπιταλιστικό) κόσμο στις σκέψεις σας.

Όσο περισσότερα μαθαίνονται για την ασιατική “συμφωνία ελεύθερου εμπορίου” που υπογράφτηκε πρόσφατα, τόσο πιο εύκολα εικάζουμε την οργή των δυτικών αφεντικών. Την κρατούν μακριά απ’ τις μύτες των υπηκόων τους, καθότι αυτοί πλέον πρέπει να μυρίζουν μόνο τον εν δυνάμει θάνατό τους και την εν δυνάμει high tech «σωτηρία» τους. Ωστόσο αυτή η διάσταση, του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και της όξυνσής του, έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με «θανάτους» και «σωτηρίες» απ’ ότι νομίζουν τα εκατοντάδες εκατομμύρια πρωτοκοσμικών αιχμάλωτων. Η πραγματική ιστορία περνάει πίσω απ’ τις πλάτες μας όσο παραμένουμε σε λήθαργο!

Ένα απ’ τα ενδιαφέροντα σημεία της RCEP είναι ότι το εμπόριο μεταξύ των κρατών μελών τους θα γίνεται στα δικά τους νομίσματα· ή στο κινέζικο γουάν και στο ιαπωνικό γιέν. Όχι σε δολάρια. Πρόκειται για μια μαζική αναβάθμιση στην «αποδολαροποίηση» των παγκόσμιων εμπορευματικών συναλλαγών, που θα στριμώξει ακόμα περισσότερο (και πιο έντονα) την παρακμιακή υπερδύναμη τα χρόνια που έρχονται.

Επιπλέον, επειδή ο κινέζικος καπιταλισμός είναι (μακράν) ο πιο μεγάλος ποσοτικά μέσα στην RCEP, το ψηφιακό γουάν θα βρει σ’ αυτή τη ζώνη, σταδιακά αλλά όχι πολύ αργά, ένα καλό μέρος του κόσμου όπου θα γίνει εύκολο και βολικό μέσο ανταλλαγών. Δεν είναι το μόνο. Κατά μήκος των «δρόμων του μεταξιού» και σε σχέση με τις «κινεζικές επενδύσεις», επίσης το ψηφιακό γουάν είναι το διεθνές νόμισμα / μέσο «απ’ το μέλλον».

Αν προσθέσει κανείς σ’ αυτά τον απ’ το 2001 “οργανισμό συνεργασίας της Σαγκάης» (sco) που είναι η στρατιωτική συνεργασία μεταξύ κίνας, ρωσίας, καζακστάν, κυρκιζίας, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν και πακιστάν (όπως επίσης και της ινδίας, αλλά στην περίπτωσή της πάντα με μεγάλο ερωτηματικό…)· την «ευρασιατική οικονομική ένωση» που με κέντρο της την ρωσία συμπεριλαμβάνει την λευκορωσία, το καζακστάν, την κυρκιζία, και την αρμενία (που βρίσκεται σε μια, ας την πούμε έτσι, «κρίση προσανατολισμού») και την όχι μακρινή προοπτική του ιράν να συμμετάσχει και στα δύο πιο πάνω, μπορεί να έχει κάποιος μια χοντρική ιδέα για την κίνηση των «ανατολικών» τεκτονικών πλακών του καπιταλιστικού πλανήτη – μια επίγνωση που, σχεδόν, απαγορεύεται για τους κοινούς θνητούς στη δύση.

Μπορείτε να βάλετε την νίκη του μπλοκ της Αστάνα κατά της φιλοαμερικανικής κυβέρνησης της Yerevan κάπου μέσα σ’ συτές τις τεκτονικές κινήσεις;

Καλό θα ήταν. Ο «λευκο/χριστιανο/κεντρισμός» στην αντίληψη του τι συμβαίνει στον πλανήτη είναι εδώ και πολύ καιρό μια πολύ σοβαρή παθολογική κατάσταση…

Προβοκατόρικες καινοτομίες 1

Παρασκευή 20 Νοέμβρη. Μεταφράζουμε με μια μικρή ελευθερία απόδοσης έναν όρο που αγνοούσαμε (ευχαριστούμε τον Τ. για την υπόδειξη και τις σχετικές παραπομπές) αλλά θα μπορούσε, συμπληρωματικά και με νόημα, να συμβάλει στην κατανόηση της εποχής· και της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας. (Οι caradinieri που είναι – κατά τη γνώμη τους – «αντικαπιταλιστές» ασφαλώς θα ενθουσιαστούν και θα προσπαθήσουν να μας σφίξουν το χέρι· αντί για τον λαιμό, όπως θέλουν ως τώρα…). Ο όρος είναι disruptive innovation. Κυριολεκτικά σημαίνει «ταραχοποιός καινοτομία». Πιο αναλυτικά:

Στην θεωρία επιχειρήσεων μια ταραχοποιός καινοτομία είναι μια καινοτομία που δημιουργεί μια καινούργια αγορά και ένα καινούργιο δίκτυο αξίας και, τελικά, διακόπτει μια υπάρχουσα αγορά και ένα υπάρχον δίκτυο αξίας, εκτοπίζοντας καθιερωμένες φίρμες που είναι ηγετικές στηναγορά, εμπορεύματα και συμμαχίες. Ο όρος διαμορφώθηκε και αναλύθηκε αρχικά απ’ τον αμερικάνο ακαδημαϊκό Clayton M. Christenesen και τους συνεργάτες του απ’ το 1995 και μετά, και θεωρήθηκε η πιο επιδραστική επιχειρηματική ιδέα στις αρχές του 21ου αιώνα. Οι Lingfei Wu, Dashun Wang και James A. Evans γενίκευσαν αυτόν τον όρο για να εντοπίσουν ταραχοποιές επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους παίρνοντας υλικό από περισσότερες από 65 εκατομύρια ανακοινώσεις, πατέντες και εφαρμογές software την περίοδο απ’ το 1954 ως το 2014. Η δουλειά τους έγινε κεντρικό θέμα στην έκδοση του Nature τον Φλεβάρη του 2018 και επιλέχτηκε ανάμεσα στις 100 περισσότερες συζητημένες απόψεις το 2019….

Αν δεν ήξερε κάποιος την ορολογία, γνώρισε όμως το περιεχόμενό της, θα έπρεπε να κοντοσταθεί. Πρόκειται για καπιταλισμό χωρίς αμφιβολία· όμως είναι οποιοσδήποτε καπιταλισμός; Όχι. Θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να παρατηρήσει κάποιος ότι πρόκειται για καπιταλιστικές κινήσεις σε περιόδους Αλλαγής Παραδείγματος, μετάβασης… Θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να θυμηθεί έναν άλλο «εντυπωσιακό όρο», σχετικά παλιό, του Σουμπέτερ: δημιουργική καταστροφή. Ο όρος «δημιουργική καταστροφή» δεν εφευρέθηκε για να περιγράψει τον «κατακλυσμό του Νώε» και την άνθηση της φύσης μετά το ουράνιο τόξο! Αναφέρεται στην καταστροφή κεφαλαίου (συμπεριλαμβανομένων της καταστροφής επιχειρήσεων, εργασίας, ζωών, ηθών, εθίμων, συνηθειών) και την δημιουργία νέου κεφαλαίου (επιχειρήσεων, εργασίας, είδους κοινωνικότητας, κλπ). Συνεπώς οι προβοκατόρικες καινοτομίες που έγιναν αξιολάτρευτες μεταξύ των «καινοτόμων επιχειρηματιών» των αρχών του 21ου αιώνα είναι, πιθανότατα, απλά μια επικαιροποίηση της δημιουργικής καταστροφής σα γενικού χαρακτηριστικού του καπιταλιστικού κόσμου.

Ωραία… Θαυμάσια… Εξαιρετικά… Ο καπιταλισμός δεν τελειώνει αν με μερικές γενικές απαγορεύσεις (έτσι λέμε, μια αυθαίρετη ιδέα…) επιταχυνθεί η «καταστροφή» (μέσα ή έξω από εισαγωγικά) κάποιων ειδών καπιταλιστικών επιχειρήσεων ενόσω άλλα είδη ακόμα περισσότερο καπιταλιστικών επιχειρήσεων ανθίσουν πέρα ακόμα κι απ’ την φαντασία των ceo τους… (Το κεφάλαιο με την μορφή του χρήματος μεταφέρεται εύκολα από παρηκμασμένους σε ακμαίους τομείς κερδοφορίας, αλλά αυτό κρατείστε το σαν μυστικό! Κυρίως μην το πείτε σε «αριστερούς»!!!) Δεν τελειώνει ούτε καν αν μεγάλα τμήματα της εργατικής δύναμης / εργατικής τάξης πεταχτούν στα όρια ή και έξω απ’ την «αγορά εργασίας» και αρχίσουν να συντηρούνται με κάποιου είδους «χαρτζιλίκια» από την πατερναλιστική μορφή – κράτος (και πάλι αυθαίρετη η σκέψη μας, «καμμία σχέση με την πραγματικότητα»…). Αυτή η μαζική έκπτωση της τάξης μας μόνο λάδι για τα γρανάζια της μετάβασης είναι· και στοιχίζει ελάχιστα, εκτός αν η εργατική τάξη είναι ήδη έτοιμη (οργανωτικά και πολιτικά) για την αξιοποίηση μιας τέτοιας «ταραχοποιού κρίσης», και κάνει την έφοδό της…

Ως εδώ αυτά φαίνονται «θεωρίες». Ας προχωρήσουμε με λίγο απ’ αυτό το είδος ακόμα. Στα τέλη του 2018 ο σοβαρός, όχι mainstream αλλά γνωστός εκδοτικός οίκος Routledge κυκλοφόρησε ένα βιβλίο / τόμο (460 σελίδων) με τίτλο Routledge Handbook on the Politics of Global Health. Στα ελληνικά: Εγχειρίδιο του Routledge για τις πολιτικές στην παγκόσμια υγεία. Εξαιρετικό εγχείρημα, που μακάρι να το ξέραμε (και να το είχαμε διαβάσει) νωρίτερα – το να διδασκόταν στα λύκεια θα ήταν ίσως απαραίτητο αλλά τρέχα γύρευε πια! Φαίνεται πάντως ότι το 2018, το 2017, το 2016, το 2015, υπήρχε κάποιο σοβαρό και φλέγον θέμα με την υγεία σε κλίμακα πλανήτη· και όχι, βέβαια, το να μην ζούμε για να μην πεθάνουμε (η συνταγή της τρέχουσας τρομοεκστρατείας). Τα 40 κείμενα (δεκάδων συγγραφέων) αυτής της συλλογής δεν έχουν σχέση με τις πορδές των antisocial media (αλλά αυτές οι πορδές είναι που διαμορφώνουν την «κοινωνική συνείδηση»!!) Αντιγράφουμε από την επίσημη παρουσίαση της έκδοσης, μήπως έστω κάποιοι τίτλοι κτυπήσουν κανά κεφάλι (και συνέλθει):

Αυτός ο τόμος κάνει κριτική αξιολόγηση του πως έχει αναπτυχθεί η παγκόσμια βιομηχανία της υγείας και του πως τα συμφέροντα διαφορετικών οικονομικών και πολιτικών παραγόντων διαμορφώνουν το πλαίσιο ενός θεσμικού περιβάλλοντος που αλλάζει ραγδαία. Περιλαμβάνοντας τις απόψεις κορυφαίων συγγραφέων απ’ όλο τον κόσμο, οι 8 τομείς του Εγχειριδίου ερευνούν:

– Τις κρίσιμες προοπτικές της παγκόσμιας υγείας

– Την παγκοσμιοποίηση, τον νεοφιλελευθερισμό και τα συστήματα υγείας

– Τις αλλαγές στην παγκόσμια διαχείριση της υγείας

– Το ρόλο της ανάπτυξης και τις πολιτικές της παγκόσμιας υγείας

– Την άνοδο, την πτώση και την βιωσιμότηα των προγραμμάτων παγκόσμιας υγείας

– Τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, τις εμπορικές σχέσεις και την παγκόσμια υγεία

– Τις ανθρωπιστικές έκτακτες ανάγκες και τις πολιτικές παγκόσμιας υγείας

– Τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την παγκόσμια υγεία.

Παρότι λίγα δείχνουν αυτοί οι τίτλοι, οπωσδήποτε υποδεικνύουν κατηγορηματικά κάτι που ο μικροαστισμός θα προτιμούσε να αγνοεί: το “είμαι καλά” και το “δεν είμαι καλά” περιλαμβάνεται σε υπολογισμούς (και σε διαχειρίσεις) εντελώς άλλης κλίμακας απ’ το μικρο-Εγώ και το μικρο-Εμείς…

Σε κάθε περίπτωση αυτά ήταν έκδοση του Δεκέμβρη του 2018… Κι όσοι δεν το έχουν καταλάβει ήδη διαβάζοντας την περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή τους τελευταίους μήνες δεν θα το καταλάβουν ούτε τώρα: η υγιεινιστική τρομο-καταιγίδα, έχοντας ήδη μαζέψει τους αποτυχημένους κεραυνούς του 2005 / 2006 (“γρίπη των πτηνών”) και του 20009 / 2010 (“γρίπη των χοίρων”) το 2018 συγκέντρωνε τις δυνάμεις της στον ορίζοντα.

Δεν γίνεται αναδιάρθρωση χωρίς κρίσεις!

Προβοκατόρικες καινοτομίες 2

Παρασκευή 20 Νοέμβρη. Το 19ο κεφάλαιο του πιο πάνω τόμου, γραμμένο απ’ τον Jacob Levish (που έχει ασχοληθεί, μεταξύ άλλων, με τον ιμπεριαλισμό της υγείας…) έχει τίτλο: Διαταράσσοντας την Παγκόσμια υγεία: Το ίδρυμα Gates και η μπίζνα των εμβολίων.

Ευτυχώς αυτό είχε δημοσιευτεί απ’ τον εκδοτικό οίκο Routledge στα τέλη του 2018, οπότε γλύτωσε απ’ την κατηγορία της «συνωμοσιολογίας»… Δυστυχώς που δεν το έχουμε διαβάσει. Να ωστόσο μια μικρή παράγραφος:

…Το concept της ταραχοποιού καινοτομίας μπήκε στην θεωρία του management στα τέλη της δεκαετίας του 1990 σε μια στιγμή που το παγκόσμιο κεφάλαιο, απελευθερωμένο μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ξεκίνησε να διαλύσει τα παλιά μονοπώλια με σκοπό να ανοίξει χώρο για την δημιουργία καινούργιων. Αυτός ο όρος είναι κολακευτικός για τους επιχειρηματίες, επειδή υπαινίσσεται την ύπαρξη θεωρίας, αλλά στην πραγματικότητα περιγράφει μια διαδικασία τόσο παλιά όσο ο καπιταλισμός ο ίδιος: την λίγο πολύ ανελέητη αναδιάρθρωση των κάθε φορά υπάρχοντων συστημάτων και κανόνων για να δημιουργηθεί χώρος για ακόμα πιο κερδοφόρους αντικαταστάτες.

Αρχικά συνδεδεμένο με start-ups υψηλής τεχνολογίας, το concept έγινε κεντρικό στην επιχειρηματική ιδεολογία και τώρα εφαρμόζεται στις νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» σε κάθε τομέα: μειώσεις εργαζόμενων που έγιναν εφικτές απ’ την αυτοματοποίηση και το ψηφιακό outsourcing, μέτρα εναντίον των συνδικάτων που έχουν στόχο την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων σχολείων, ενίσχυση της αγοράς των ιδιωτικών ασφαλιστικών υγείας, κλπ. Καινούργιοι φιλάνθρωποι τείνουν με φυσικό τρόπο να εφαρμόζουν τέτοιου είδους επιχειρηματικές πρακτικές στις αγαθοεργές δράσεις τους· συνεπώς η «διαταραχή» έχει γίνει μοτό και καθοδηγητική αρχή στο πεδίο της φιλανθρωπίας. Για τον Bill Gates, που έγινε το πλουσιότερο ανθρώπινο ον στον κόσμο μέσω αξιοσημείωτα μονοπωλιακών επιχειρηματικών πρακτικών, το πεδίο της δημόσιας υγείας προσέφερε ένα παγκόσμιο εργαστήριο για ακόμα περισσότερους πειραματισμούς στις ταραχοποιές στρατηγικές…

Εδώ είμαστε! Όχι με τον κυρ Βασίλη πάνω στον σβέρκο μας – τον θεωρούμε έναν (αποτυχημένο αν και πάντα ζάμπλουτο!) «εκπρόσωπο τύπου» μερικών απ’ τις πιο επιθετικές αμερικανο-αγγλικές καπιταλιστικές «συμμαχίες». Εδώ είμαστε με την disruptive innovation σαν μεθοδευμένη “κρίση υγείας”! Και, στη συνέχεια, σαν φόβους, παράλυση, μαζικές φυλακίσεις, μαζική κατάρρευση της υγείας (που πρόκειται να σωθεί…): πώληση λιανική, πάρε κόσμε!

Σ’ αυτήν την κλίμακα των (καπιταλιστικών) πραγμάτων μόνο οι εντελώς αγράμματοι και λειτουργικά αναλφάβητοι caradinieri (ή και «ειδικοί») θα διατύπωναν (τραυλίζοντας, ως συνήθως) αντιρρήσεις. Την καπιταλιστική εξέλιξη μπορούν οι επιτήδειοι λακέδες της να προσπαθήσουν να την κουκουλώσουν· δεν μπορούν όμως να την παρουσιάσουν σαν εκστρατεία αρετής!

Όμως αλλού είναι το ριζικό πολιτικό πρόβλημα της εποχής, το έδαφος στο οποίο πατάνε τα αφεντικά: στο πως η μικροκλίμακα αυτών των υπερφίαλων Εγώ που έσπειραν 4 γεμάτες δεκαετίες (δυο γενιές τουλάχιστον!) νεοφιλελευθερισμού μπορεί να αποδεχθεί (και, στη συνέχεια, να αναλύσει) ή όχι το γεγονός ότι υπάγεται σε κινήσεις και έργα μεγάλης έως πολύ μεγάλης κλίμακας (απ’ την μεριά των αφεντικών). Τέτοιας κλίμακας που μόνο η οργάνωση (και άρα ο σοβαρός μετριασμός των Εγω-ισμών) μπορεί να σηκώσει αποτελεσματικά το ανθρώπινο μπόι.

Όσο το «είμαι καλά» ή/και το «δεν είμαι καλά» απωθεί το γεγονός ότι είναι πια η βιομηχανία της υγείας (με όλα της τα εξαρτήματα) και όχι η αυτ-επίγνωση που ορίζει την «αρρώστια»· και ότι σ’ αυτή τη διαδικασία η “ενσωματωμένη επιστήμη” είναι τόσο “επιστήμη” όσο “δημοσιογράφοι” ήταν εκείνοι που είχαν ενσωματωθεί στον αμερικανικό στρατό κατοχής στο αφγανιστάν και στο ιράκ, τόσο θα καταρρέει κάτω απ’ τι βάρος των φόβων… Κι αυτής της πολιτικής α-νοησίας που λανσάρεται σαν «κοινή λογική».

(φωτογραφία: Κανονικά αυτός που κάνει σερφ είναι ο καρχαρίας…)

Η ματαιότητα (;) της έγκαιρης κριτικής

Παρασκευή 20 Νοέμβρη. Μπορούσαν όλα αυτά να έχουν διαπιστωθεί πριν οδηγηθούν στο “σημείο βρασμού” τους, όπως αυτή τη χρονιά που τελειώνει και ίσως ακόμα χειρότερα εκείνη που έρχεται; Θα μπορούσαμε να είμαστε έτοιμοι; Θα έπρεπε.

Πριν τα ανακαλύψουν τίποτα τυμβωρύχοι (και τα πουλήσουν για δικά τους) να μερικά αχνάρια που θα έπρεπε να είχαν προσεχτεί έγκαιρα (αντί να καταναλωθούν, όπως συμβαίνει συνήθως…):

ΝΟΤΟΣ
σώμα και πολιτική…

Kάποιος είπε κάποτε πως όλες οι ιστορίες της ανθρωπότητας μπορούν να γραφτούν σαν μία ιστορία, με ένα και μοναδικό θέμα: το ανθρώπινο σώμα και την κοινωνική διαχείριση, μεταχείρισή του. Aσφαλώς αυτή η ιστορία δεν θα αφορούσε το σώμα σαν οργανικό σύνολο, όπως το αντιμετωπίζει η ανατομία, ή η φυσιολογία. Aλλά το σώμα σαν κοινωνικό γεγονός: τις απαγορεύσεις, τις τιμωρίες και τις διαμορφώσεις του· την ταξική του κατηγοριοποίηση· την μεταχείριση των φύλων και των ηλικιών του· την διαπραγμάτευση των επιθυμιών και των οριοθετήσεών τους, την αντιμετώπιση των πόνων και των φθορών του. Στο τέλος, αλλά όχι ασήμαντο, αυτή η ιστορία θα ήταν μια γενεαλογία όλων των μεγακατασκευών και των μικροδιευθετήσεων που σχετίζονται με τον φόβο του θανάτου του.

Ένα απ’ τα παράξενα που θα έδειχνε αυτή η ιστορία είναι πως αυτό που όλοι και όλες μας έχουμε μάθει πως είναι το πιο ατομικό στοιχείο της ατομικότητάς μας, το σώμα μας, είναι στην πραγματικότητα ελάχιστα σχηματισμένο απ’ τις “ελεύθερες” επιλογές μας. Tα κινήματα, οι κριτικές και οι αρνήσεις των ‘60s και ‘70s είχαν πολύ λόγο για το σώμα. Eννόησαν (και σαν κληρονόμοι τους μάθαμε) πως η σάρκα μας και τα πάθη της είναι η ελάχιστη αδιαπραγμάτευτη περιουσία μας.

Πόσο λάθος! H καπιταλιστική αναδιάρθρωση έχει πολύ περισσότερα ράμματα για τη γούνα μας απ’ ό,τι είχε ποτέ άλλοτε στο παρελθόν – και απ’ ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Mεγάλες αφηγήσεις και πρακτικές για το σώμα (απ’ την βιοτεχνολογία μέχρι τους cyborgs) και μικρές καθημερινές συνήθειες (απ’ την γενίκευση της καθιστικής στάσης μέχρι το κυνήγι των βιταμινών και το τζόκιν) αναμορφώνουν τα κορμιά, όλων και καθενός / καθεμιάς χωριστά. Aποδεικνύοντας που ο περιούσιος υλικός εαυτός μας ανήκει πολύ περισσότερο στην εποχή του παρά στις ψευδαισθήσεις μας.

(Sarajevo νο 12, Μάρτης 2007)

 

Yπάρχει ένα τρόπος για να δουλεύει απρόσκοπτα μια ανθρώπινη κρεατομηχανή: να φτιάχνει την αίσθηση πως τα θύματά της είναι μάζα. Kαι υπάρχει ένας τρόπος για να δουλεύει απρόσκοπτα ένας συστηματικός δολοφόνος: να μετράει πτώματα. H μέτρηση κάνει κάθε θάνατο γυμνή μονάδα· αφαιρεί τον πόνο, κάθε αίσθημα· κονταίνει το έγκλημα στα μέτρα της στατιστικής· κι εξιδανικεύει την φρίκη με τη μορφή ενός κοντέρ…

(Sarajevo νο 15, Σεπτέμβρης 2007)

 

…Oι «μεγάλες κλίμακες» της ιστορίας, της καπιταλιστικής ιστορίας, κινούνται. Oι μεγάλες κλίμακες του ταξικού ανταγωνισμού (που δεν μπορούν να υποκατασταθούν από καμία πρωτοπορεία, κι ούτε υποκαταστάθηκαν ποτέ) παραμένουν φανερά τουλάχιστον ακίνητες, μουδιασμένες, παραιτημένες, ξέπνοες, φοβισμένες. Ποιός διάλεξε να ζει σε μια τόσο ζόρικη συστροφή της ιστορίας; Kανείς…

…Kαι πουθενά δεν θα γραφτεί πώς προσπερνάνε τα μηδέν όσοι αντέχουν να κουβαλάνε στις καρδιές τους το μερδικό τους απ’ την θλίψη.

(Sarajevo νο 35, Δεκέμβρης 2009)

101%…

Πέμπτη 19 Νοέμβρη. Μετά το “94,5%” σωτηρίας της moderna η ασταμάτητη μηχανή είχε ποντάρει (κατ’ ιδίαν…) σε μια καινούργια ανακοίνωση για «95,3%»… Λίγο – λίγο, σαν τα διαδοχικά παγκόσμια ρεκόρ του Σεργκέι Μπούμκα στο άλμα επί κοντώ· ή σαν τις βελτιώσεις στα άλματα εις μήκος… Πέσαμε έξω κατά 0,3%: η pfizer παρέα με το συνεταιράκι της, την γερμανική biontech, με καινούργια ανακοίνωσή τους πανηγύρισαν αφού τα καινούργια στοιχεία τους (τα δικά τους, εντάξει;) δίνουν στο δικό τους εμβόλιο αποτελεσματικότητα «95%»…

Βλέπουμε λοιπόν περιθώριο για επόμενες φιλόδοξες, φιλάνθρωπες και σωτηριολογικές ανακοινώσεις. Οι πιο τολμηρές φαρμακοβιομηχανίες ας σπάσουν και το όριο του 100% «αποτελεσματικότητας»! Ας εκτοξευτούν στο 101% ή και στο 102%!! Γιατί όχι; Μ’ αυτόν τον τρόπο τα διαγράμματα της πορείας των μετοχών τους θα σπάσουν τα ταμπλώ, θα τρυπήσουν τα ταβάνια των χρηματιστηρίων, και θα κτυπήσουν τον ουρανό σαν ανάποδοι κεραυνοί! … Θα γίνουν θεοί οι ceo!

Υπάρχει κάποια αμφιβολία σε οποιοδήποτε έλλογο ον του πλανήτη ότι κοροϊδεύουν; Υπάρχει κάποια αμφιβολία ότι κανένα ενδιαφέρον δεν έχουν για την «δημόσια υγεία» και ότι το μόνο που καίει τους ceo των big pharma, είναι τα κέρδη τους· και το προβάδισμα που θα αποκτήσουν για αντίστοιχες μελλοντικές «σωτηρίες» απέναντι στους ανταγωνιστές τους;

Θα το ρωτήσουμε διαφορετικά. Πώς οι big pharma νοιώθουν τόσο άνετες ώστε να μας δείχνουν τα genitals τους μέσω αυτού του διαφημιστικού «πλειστηριασμού αποτελεσματικότητας» (δηλαδή «σωτηρίας»…) των mRNA εμβολίων τους; Είναι σίγουρες ότι τα εκατοντάδες εκατομμύρια των φυλακισμένων υπηκόων θα στηθούν έξω απ’ τα «εμβολιαστικά κέντρα» μερόνυχτα περιμένοντας, παρακαλώντας, να γίνουν πειραματόζωα με το «καλύτερο mRNA εμβόλιο» σα να είναι το καινούργιο μοντέλο του iphone; – Αυτό, αυτό θέλω, που είναι σε σκόνη, θα το σνιφάρω· και παρακαλώ το θέλω σε φούξια χρώμα! – Όχι, εγώ θέλω το άλλο, το δροσερό, του ψυγείου!

Όχι λέμε, δεν είναι καθόλου σίγουρες γι’ αυτήν την λατρεία. Είναι σίγουρες για κάτι άλλο: για τα κράτη, τις πολιτικές βιτρίνες, τα ιερατεία της δήθεν «επιστήμης», τους δημαγωγούς. Είναι σίγουρες για το βρωμερό κεφάλι των ψαριών του εγκλήματος. Αυτά θα βρουν τρόπους να επιβάλλουν, να κάνουν υποχρεωτική την πρεμιέρα και την γενίκευση του γενετικού αναπρογραμματισμού στους υπηκόους τους!!! Θα το κάνουν τα ίδια, ή θα επιτρέψουν σε αφεντικά να το κάνουν… Γιατί αυτά (τα κράτη, οι πολιτικές βιτρίνες, τα ιερατεία της δήθεν «επιστήμης», οι δημαγωγοί) ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας – συνεπώς έχουν πάρει υποχρεωτικά και την πολιτική ευθύνη της υγιεινιστικής «σωτηρίας»! Οι «μπροστινοί» του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα κάνουν κι αυτό το κομμάτι της δουλειάς· διαφορετικά, καθώς θα εκτεθούν στην μήνι των υπηκόων είτε για εγκατάλειψη είτε για εξαπάτηση θα χάσουν πολλά…

Ο «πλειστηριασμός αποτελεσματικότητας» είναι μια φτηνή κουκούλα. Που πίσω της· πίσω απ’ την γελοιότητα των ιαματικών ρεκόρ στα χαρτιά («ακόμα δεν τον είδαμε…») που πιθανότατα εκδηλώνονται για πρώτη φορά με τέτοια δημόσια έπαρση· πίσω απ’ την εμφατική επίδειξη των πραγματικών κινήτρων της μαφιόζικης φαρμακευτικής βιοηχανίας· πίσω απ’ την απόκρυψη των πραγματικών στόχων αυτής της μαζικής καινούργιας εφαρμογής υποχρεωτικών μεταλλάξεων στο είδος μας, πρέπει ο καθένας να διακρίνει τα βασικά χαρακτηριστικά εκείνου που ο Kamran Abbasi (δες πριν 2 ημέρες) ονόμασε ιατρο-πολιτικό σύμπλεγμα. Που είναι βασικό στοιχείο του ευρύτερου βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος…

Όποιος επιμείνει να στηθεί στην ουρά για το καινούργιο iphone της υγείας του, ας μην κτυπάει μετά, σε 1, 2 ή 5 χρόνια, το κεφάλι του…

100%… (1)

Πέμπτη 19 Νοέμβρη. Ο επιπόλαιος (και κατά πάρα πιθανότατα φίλος της καραντίνας) θα τα χαρακτηρίσει “παράπλευρες συνέπειες” της φονικής πανδημίας (έτσι την θεωρεί πάντα)· μια απόδειξη του πως οι καιροσκόποι της εξουσίας “αρπάζουν τις ευκαιρίες”: διάφορα πρωτοκοσμικά κράτη κινούνται όλο και πιο φανερά υπέρ της επισημοποίησης της κατάργησης των τυπικών συνταγμάτων τους· πιο σωστά για την “ριζική τροποποίηση” εκείνων των υπολειμμάτων τους που επέμεναν θα θυμίζουν ότι αυτά τα συντάγματα είχαν μια κάποια “δημοκρατική”, αστική προέλευση. Σε όλες τις περιπτώσεις η συγκυρία (και ορισμένες φορές η δικαιολογία) είναι η “σωστή αντιμετώπιση του covid” (και τα «διδάγματα» ως τώρα, για τις εξουσίες).

Αλλά δεν είναι «άρπαγμα της ευκαιρίας»! Είναι μεθόδευση! Κι απ’ την αρχή τέτοια ήταν.

Ας ξεκινήσουμε απ’ το Joνυσταλεάν. Ο αγαπημένος των ελλήνων νυσταλέος Jo υποστηρίζει ότι το πρώτο άρθρο του αμερικανικού συντάγματος (άρθρο φτιαγμένο σε μετεπαναστατικές συνθήκες!) που κατοχυρώνει την ελεύθερη έκφραση οποιασδήποτε γνώμης και θεωρείται απ’ τους ακρογωνιαίους λίθους του αμερικανικού θεσμικού φιλελευθερισμού που απαγορεύει κάθε είδους λογοκρισία, κάθε θρησκευτική διάκριση κλπ, αυτό λοιπόν το first amendment είναι ξεπερασμένο… Η αλήθεια είναι ότι αυτή η «προσέγγιση» έχει ξεκινήσει απ’ τον Obama, δηλαδή χρόνια πριν τον covid!! Η σοφία για τον ξεπερασμένο χαρακτήρα και την επικινδυνότητα αυτού του πρώτου άρθρου βασίζεται στην παρατήρηση ότι «φτιάχτηκε όταν δεν υπήρχαν social media… αλλά τώρα πια τα ψέμματα έχουν αποκτήσει μακρύτερα ποδάρια». Οπότε; Οπότε, τώρα που διακυβεύεται η αποδοχή των εμβολίων πρέπει το κράτος (αντί για τις ιδιωτικές εταιρείες τύπου facebook, twitter κλπ, που «παλεύουν να σώσουν την αλήθεια» μόνες τους αλλά έχουν και τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα) να κόψει αυτά τα ποδάρια…. Ενδεχομένως, κάποια στιγμή, φτιάχνοντας ένα «υπουργείο αλήθειας». Στελεχωμένο από διάφορους εγκάθετους facts checkers…

Είναι οργουελιανό, αλλά κυρίως είναι κρατικό / καπιταλιστικό. Για να γίνουν τα επίσημα ψέμματα δεκτά σαν αλήθεια, πρέπει να κοπούν όχι μόνο τα υπόλοιπα, ανεπίσημα ψέμματα αλλά (κυρίως) κάθε τεκμηριωμένη κριτική στις εξουσίες· με την κατηγορία του ψέμματος. Κάποιος θα παρατηρήσει πως τέτοια ήταν τα προβλήματα των αφεντικών και σ’ άλλους εξουσιαστικούς καιρούς· πράγμα που ισχύει. Όμως μόνο υπό τον πέπλο της μαζικής «φροντίδας υγείας» (απ’ τα αφεντικά του τύπου που βιώνουμε) απλώθηκε και χωνεύτηκε αυτή η επιχείρηση τρομο-κινητοποίησης των πληθυσμών ώστε να αβαντάρουν (μερικές φορές μανιασμένα) τα επίσημα ψέμματα / καθεστωτικές «αλήθειες»! Θυμίζουμε το Event 201: έγκαιρα, το φθινόπωρο του 2019, το ζήτημα του ελέγχου της «πληροφόρησης» αναγγέλθηκε σαν οργανικό τμήμα της «προστασίας και της θεραπείας των πληθυσμών».

Αυτό, λοιπόν, που λέει το επερχόμενο αμερικανικό γκουβέρνο είναι μεν χοντρό, αλλά είναι ακριβές: ΔΕΝ μπορεί πλέον ο καθένας να «λέει δημόσια ό,τι θέλει»! Και ΔΕΝ μπορεί επειδή «βλάπτει την υγεία των γύρω του», άρα είναι «κοινωνικά ανεύθυνος έως επικίνδυνος»… δηλαδή, σχεδόν, ένας «τζιχαντιστής»….

Αυτό το ΔΕΝ έχει αρχίσει ήδη να ξεδιπλώνεται.

100%… (2)

Πέμπτη 19 Νοέμβρη. Ο βασιλιάς Macron και το γκουβέρνο του απασχολούνται με το ίδιο θέμα, αλλά το πηγαίνουν «γύρω γύρω». Απ’ την 11η Σεπτέμβρη του 2018 (σημαδιακή ημερομηνία!) ο βασιλιάς έχει στα χέρια του μια πρόταση νόμου που αφορά «το συνεχές απ’ την ασφάλεια στην global ασφάλεια» – με το τελευταίο (την παγκόσμια ασφάλεια) να είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε βασιλιά γαλλίας, πάσης ευρώπης – και γιατί όχι; του σύμπαντος κόσμου!

Θα έπρεπε να έχει περάσει απ’ την κοινοβουλευτική έγκριση στις αρχές του 2020, αλλά για «καλή τύχη» (του νόμου και των νομοθετών) ο φονικός τσαχπίνης άλλαξε τα χρονοδιαγράμματα. Εν τω μεταξύ ένας καθαρόαιμος, αυθεντικός υπηρέτης του νεο-ολοκληρωτισμού, ο Gerald Darmanin, έγινε υπουργός εσωτερικών (άρα και δημόσιας τάξης) στις 6 Ιούλη, και πρόσθεσε κι άλλα άρθρα στον γαλλικό νόμο για την «global security». Ανάμεσα στα υπόλοιπα (το δικαίωμα της αστυνομίας να κάνει βιντεοσκοπήσεις από drones, το δικαίωμά της να κοινοποιεί video καταζητούμενων, η χαλάρωση των περιορισμών στη χρήση όπλων απ’ τους μπάτσους εκτός υπηρεσίας, η ακόμα – πιο – πατριωτική χαλάρωση αυτών των περιορισμών αν οι μπάτσοι είναι της αντιτρομοκρατικής, και άλλα όμορφα) περιλαμβάνεται και το άρθρο 24, που τροποποιεί (για την ακρίβεια ακυρώνει…) το νόμο 1881 περί ελευθερίας του τύπου.

Αυτό το άρθρο προβλέπει φυλάκιση ενός χρόνου και πρόστιμο 45.000 ευρώ για την διάδοση «της εικόνας του προσώπου ή οποιουδήποτε άλλου στοιχείου ταυτοποίησης» ενός οργάνου της τάξης, με σκοπό να «υπονομεύσει την φυσική ή την ηθική ακεραιότητά του». Ποιο είναι το πρόβλημα του βασιλιά Macron; Ότι η «δημοσιογραφία των πολιτών» (που άλλοτε υμνούνταν σαν απαραίτητο συμπλήρωμα της ύστερης καπιταλιστικής «δημοκρατίας») έχει πολλά smart phone με κάμερες, βιντεοσκοπεί τα εγκλήματα της αστυνομίας, και τα ανεβάζει στον κυβερνοχώρο· εμποδίζοντας τις αρχές της γαλλικής «δημοκρατίας» να κρύψουν τα κατορθώματά τους κάτω από κάποιο χαλί του είδους «να πάτε τα στοιχεία σας στον εισαγγελέα»… Το πρόβλημα πρωτοεμφανίστηκε σε έκταση στην καταστολή των «κίτρινων γιλέκων» αλλά έχει σαφείς τάσεις γενίκευσης τουλάχιστον όσο και η αύξηση του μπατσικού «υπερβάλλοντα ζήλου» στην επικράτεια του βασιλιά Macron.

Θα πείτε: Mα αυτά δεν έχουν σχέση με τον covid! Έχουν σχέση με την προστασία της αστυνομίας! Πράγματι. Αλλά με δεδομένα τα έργα και τις ημέρες της γαλλικής μπατσαρίας εδώ και χρόνια και, με περισσότερη ένταση τα τελευταία, από κάπου πρέπει να αρχίσει το «δεν μπορείτε να λέτε δημόσια ό,τι θέλετε»! Αρχίζει απ’ το πιο επείγον· αλλά είναι μια αρχή με προοπτικές. Αν το «κοινό» δεν πρέπει να γνωρίζει τα κατορθώματα της αστυνομίας που πληρώνει επειδή αυτό υποσκάπτει και το ηθικό των οργάνων της τάξης και την εμπιστοσύνη του «κοινού» σε δαύτα, τι άλλο υπονομευτικό δεν θα πρέπει να γνωρίζει στο κοντυνότερο ή μεσοπρόθεσμο μέλλον; Ο δρόμος είναι ανοικτός και οι απαντήσεις πολλές. Αρκεί οτιδήποτε να χαρακτηριστεί «εθνικό συμφέρον ασφάλειας» (και η «υγεία» έχει ήδη χαρακτηριστεί τέτοιο!) για να ενταχτεί σε μια εύκολη επέκταση της τωρινής τροποποίησης. Ο Gerald Darmanin λέει ότι «πρέπει να προστατεύσουμε αυτούς που μας προστατεύουν» – και πως δεν θέλει να χαλάσει την ελευθερία δημοσιοποίησης, αλλά…

Αλλά…. η προστασία είναι «προστασία»!

(φωτογραφία: Ακόμα και ο οηε (ποιός;) διαμαρτύρεται στον βασιλιά: …«Η ενημέρωση του κοινού και η δημοσίευση εικόνων και ηχογραφήσεων που σχετίζονται με αστυνομικές παρεμβάσεις δεν είναι μόνο απαραίτητες για τον σεβασμό του δικαιώματος στην ενημέρωση, αλλά είναι επίσης νόμιμες στο πλαίσιο του δημοκρατικού ελέγχου των δημόσιων θεσμών»….)

Υγεία, τάξη και ασφάλεια

Πέμπτη 19 Νοέμβρη. Η τρομοεκστρατεία έφτιαξε μεν μια “κρίση υγείας” που τόσο είχε ανάγκη το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα – αλλά προκάλεσε και μια “κρίση δημόσιας τάξης” που σίγουρα δεν ήταν στο πρόγραμμα όταν ξεκινούσε, τον περασμένο Φλεβάρη – Μάρτη η δυτική θανατοπολιτική.

Μεγάλες διαδηλώσεις γίνονται συνέχεια (πρόσφατα στο Βερολίνο και στο Παρίσι) έναντια στα υγιεινιστικά πραξικοπήματα, με σταθερή τόσο την “μεταμοντέρνα” σύνθεση όσο και την μαζικότητα. Η επωδός (στα μέρη μας) είναι “χιλιάδες ακροδεξιοί”… αλλά αυτό είναι ένα απ’ τα εξουσιαστικά ψέμματα που πρέπει να λάμπουν σαν αλήθειες. Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν και τέτοιοι διαδηλωτές, όσο είναι σίγουρο ότι υπάρχουν εξίσουν πολλοί εναλλακτικοί, ακροαριστεροί και αναρχικοί. (Έχουμε γράψει στο πρόσφατο παρελθόν ποιο είναι το πρόβλημά μας μ’ αυτήν την “συνύπαρξη”…)

Όμως αυτές οι διαδηλώσεις είναι μόνο μια πλευρά της διασάλευσης της δημόσιας υγιεινιστικής τάξης που κατασκευάζεται υπό τον κωδικό “πανδημία covid”. Εξίσου σημαντική, μπορεί και σημαντικότερη, είναι η πολύ πιο μαζική απόρριψη των high tech εμβολίων, για λογαριασμό των οποίων ξεδιπλώθηκαν όλες αυτές οι απαγορεύσεις και κατασκευάζεται αυτή η δημόσια τάξη! Όταν ήδη από 40% έως 60% όσων ερωτώνται στις δειγματοληψίες απορρίπτουν το ενδεχόμενο να γίνουν πειραματόζωα της κάθε pfizer (αμερικανική…), της κάθε moderna (αμερικανική…), της κάθε curevac (γερμανική…) και της κάθε sanofi (γαλλική…), δεν είναι το ιστορικό “αντιεμβολιαστικό κίνημα” που ξαφνικά εκτοξεύτηκε!!! Είναι η πολιτικά χαοτική αλλά ενστικτώδικα σωστή υποψία πως όταν διαδικασίες (κατασκευής εμβολίων) που κανονικά χρειάζονταν χρόνια συντομεύονται σε λίγους μήνες (“επειδή έπεσαν πολλά λεφτά” δικαιολόγησε καθησυχαστικά ένα ντόπιο παπαγαλάκι – “ειδικός” φυσικά…), από φαρμακευτικές που παρά τις προσπάθειες και τα μεγάλα έξοδα που είχαν κάνει ως τις αρχές του 2020 δεν είχαν καταφέρει να φτιάξουν ούτε “μισό” εμβόλιο κατά κορονοϊών εδώ και χρόνια, κάτι βρωμάει πολύ!

Ο υγιεινισμός που έγινε, σε πρώτο χρόνο, η ιδεολογική βάση για να “πιάσει” η τρομοεκστρατεία, η δημιουργική λογιστική θανάτου, οι “κοινές δεξαμενές” κάθε είδους, ο ίδιος αυτός υγιεινισμός γυρνάει τώρα τούμπα: αν μια φορά δεν ήθελε κανένας να πεθάνει απ’ τον covid (όπως του είπαν) δέκα φορές δεν θέλει να μείνει παράλυτος ή να αρχίσει να βγάζει φύλλα (που ΔΕΝ του λένε) απ’ τα εμβόλια που πουλιούνται για «ασφαλή» επειδή επειγόντως πρέπει να ανοίξει ο δρόμος για τις «ιαματικές παρεμβάσεις» στο ανθρωπινό γενετικό υλικό… Αλλά, όλα κι όλα, μετά την απομάκρυνση απ’ τις σύριγγες ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!

Το γεγονός ότι οι «σωτήρες» έχουν εξασφαλίσει νομική ασυλία μεταφέροντας τις όποιες αστικές ευθύνες (: αποζημιώσεις) απ’ τις όποιες παρενέργειες (αρκετές απ’ τις οποίες αγνοούν οι γενετιστές τους) στα κράτη είναι από μόνο του υπερ-δηλωτικό! Είναι τόσο σίγουροι για την «90% – 95% – 100% – 110% αποτελεσματικότητα και προστασία» των κατασκευασμάτων τους ώστε με κυνισμό, «καλού κακού», φροντίζουν μόνο για την δική τους προστασία….

Το επαναλαμβάνουμε: Όποιος επιμείνει να στηθεί στην ουρά για το καινούργιο iphone της υγείας του, ας μην κτυπάει μετά, σε 1, 2 ή 5 χρόνια, το κεφάλι του!..

(φωτογραφίες: Εποχιακά είδη…)

The empire (wants to) strike back… (1)

Τετάρτη 18 Νοέμβρη. Μπορεί ο νέος αμερικάνος πρόεδρος να έχει κερδίσει δίκαια το παρατσούκλι “νυσταλέος Jo”, αλλά η «επιθετική γραμμή» της κυβέρνησής του κάθε άλλο παρά νυσταλέα θα είναι. Δυο πολεμοκάπηλα στελέχη των κυβερνήσεων Obama προαλείφονται σαν οι αιχμές της σχέσης του παρακμιακού Joνυσταλεάν με τον υπόλοιπο κόσμο, ειδικά τους ανταγωνιστές τους. Η Susan Rice, πρώην πρέσβειρα των ηπα στον οηε και σύμβουλος «εθνικής ασφάλειας» στην δεύτερη τετραετία Obama ετοιμάζεται για υπ.εξ. – στη θέση του θρυλικού Πομπηία. Και η Michele Flournoy, πρώην σύμβουλος άμυνας στις κυβερνήσεις του Clinton και του Obama προορίζεται για υπ.αμ.

Μετά την αποτυχία της αντιμετώπισης των αντιπάλων με οικονομικά μέσα, η «επιστροφή στην κανονικότητα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μοιάζει ακόμα πιο σκληροπυρηνική απ’ ότι πριν την τετραετία του ψόφιου κουναβιού. Η Flournoy είναι συνιδρύτρια του «κέντρου για μια νέα αμερικανική ασφάλεια», ενός πολεμοκάπηλου think tank που χρηματοδοτείται (πάντα υπό την μορφή «δωρεών»..) απ’ τα μεγάλα ονόματα του αμερικανικού στρατο-βιομηχανικού συμπλέγματος: norton, boeing, chevron, lockheed martin, raytheon, bae κλπ. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι η αναμενόμενη καινούργια υπ.αμ. του Joνυσταλεάν είναι φανατική και δηλωμένη οπαδός των στρατιωτικών μεθόδων υπεράσπισης των αμερικανικών συμφερόντων… Η Rice απ’ την μεριά της ήταν θερμή υποστηρίκτρια των εισβολών στο αφγανιστάν και, κυρίως, στο ιράκ – παρότι τότε κυβερνούσαν οι συντηρητικοί του Μπους του Β. Έχει δηλωμένα «αντι-ρωσικά αισθήματα», για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται. Και θεωρεί βιαστική την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν (ή, έστω, την σημαντική μείωσή του), καθώς λέει ότι «οι ηπα θα μείνουν χωρίς στρατιωτικές ή αντιτρομοκρατικές δυνατότητες στην περιοχή αν οι ταλιμπάν παραμείνουν ισχυροί στο αφγανιστάν». Εννοεί: θα χάσουμε τις βάσεις στο υπογάστριο της κίνας.
Δεν είναι πρωτοτυπία, καθώς το γράφουμε εδώ και ένα τουλάχιστον χρόνο: η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη πια να καταφύγει στα τελευταία μέσα που διαθέτει για να κρατήσει αν όχι την ισχύ τουλάχιστον την φήμη της «παγκόσμιας δύναμης»… Είχαμε προβλέψει ότι μια τέτοια αλλαγή γραμμής θα γινόταν μέσα το 2020 με την εκπαραθύρωση του ψόφιου κουναβιού και την αντικατάστασή του απ’ τον Pence… Τελικά γίνεται με αλλαγή κυβέρνησης.

Ωστόσο η ελπίδα της οικονομικής ανάσχεσης τόσο του Πεκίνου όσο και της Μόσχας ήταν προϊόν της αποτυχίας των σχεδιασμών των κυβερνήσεων Obama – αυτό έχουμε υποστηρίξει. Μετά από μια δεύτερη αποτυχία (των «οικονομικών τιμωριών» του ψόφιου κουναβιού) το Joνυσταλεάν δεν μπορεί να «πιάσει το νήμα» από εκεί που ήταν στα τέλη του 2016: πολλά έχουν εξελιχθεί και σχεδόν τίποτα απ’ αυτά δεν είναι υπέρ της Ουάσιγκτον. Μπορεί η πολεμοκάπηλη «φρουρά» των δημοκρατικών να ευχαριστεί τους νεοσυντηρητικούς συμμάχους τους (την «φρουρά» του Μπους του Β) αλλά ακόμα και στο εσωτερικό των ηπα έχει δημιουργηθεί πια μια ισχυρή αντι-πολεμική τάση, σαν «αριστερή πτέρυγα» των δημοκρατικών, που δεν θα μείνει αδρανής τα επόμενα χρόνια.

Όσο για τους συσχετισμούς εκτός συνόρων; Είναι στη χειρότερη (για την Ουάσιγκτον) κατάσταση των τελευταίων 30 χρόνων. Παρότι το παρελθόν της Rice δείχνει μια σαφώς ισχυρότερη αντι-ρωσική παρά αντι-σινική εμμονή, Πεκίνο και Μόσχα έχουν διαμορφώσει μια τόσο βαθιά και στρατηγική συμμαχία ώστε οι ελπίδες ότι το Joνυσταλεάν μπορεί να ξανακάνει, αναβαθμισμένο, αυτό που έκανε ο Nixon το 1972 είναι, επιεικώς, «παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του».

The empire (wants to) strike back… (2)

Τετάρτη 18 Νοέμβρη. Ορισμένοι βλέπουν σαν “θετική” εξέλιξη της επερχόμενης προεδρίας του νυσταλέου Jo τις διακηρύξεις του για επιστροφή στην «πολυμέρεια» και «επιστροφή στην συμφωνία 5 + 1» για τα πυρηνικά του ιράν… Φυσικά το ψόφιο κουνάβι έχει ακόμα δυο μήνες γκουβέρνου, και οι σωματοφύλακες πίσω του προλαβαίνουν να ρίξουν μερικούς πυραύλους στις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις…

Πέρα απ’ αυτό, η δεύτερη «επιστροφή» είναι – κατά την ταπεινή μας άποψη – σχεδόν αδύνατη. Πρώτον, επειδή το Joνυσταλεάν θέλει να γυρίσει βάζοντας καινούργιους όρους – κι αυτό δεν πρόκειται να το δεχτεί ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο. Και δεύτερον, επειδή κανείς δεν μπορεί να δώσει βάση στην «εξωτερική πολιτική» και στις «διεθνείς συμφωνίες» ενός κράτους / κεφάλαιου που είναι τόσο πολωμένο εσωτερικά ώστε τα deal της μιας τετραετίας να είναι αρκετά πιθανό ότι θα ακυρωθούντην επόμενη (όταν αλλάξει πάλι η διοίκηση).

Αυτό ισχύει και για ορισμένες απ’ τις «πολυμερείς» συμφωνίες στις οποίες ο νυσταλέος Jo λέει ότι θέλει να γυρίσει. Η «συμφωνία για το κλίμα» είναι εύκολη περίπτωση. Ο νυσταλέος εκπροσωπεί τα συμφέροντα των big tech (ενώ το ψόφιο κουνάβι εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των πετρελαιάδων των σχιστολιθικών εξορύξεων) και είναι προφανές δεν έχει πρόβλημα να ορκίζεται στη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα και στον “πράσινο” καπιταλισμό. Επειδή όμως αυτό είναι θέμα εσωτερικής αναδιάρθρωσης του αμερικανικού παραγωγικού / καταναλωτικού μοντέλου, είτε οι ηπα ξαναγυρίσουν σ’ αυτήν την συμφωνία είτε όχι μικρή καούρα έχουν οι ανταγωνιστές τους.

Αντίθετα οι διάφορες συμφωνίες για έλεγχο όπλων είναι πολύ πιο δύσκολη δουλειά, ειδικά εφόσον η Μόσχα έχει αποκτήσει σε μερικούς τομείς τεχνολογικό πλεονέκτημα· και είναι μάλλον άγνωστο που βρίσκεται (από την άποψη της στρατιωτικής τεχνολογίας) το Πεκίνο. Γιατί να καλωσορίσουν το παρακμιακό Joνυσταλεάν στο να «βάλει χέρι» στα οπλοστάσιά τους, ειδικά την ώρα που ταυτόχρονα θα γαυγίζει στρατιωτικά σε διάφορα σημεία του πλανήτη όπου το ευρασιατικό project έχει καίρια συμφέροντα;