Year: 2020

Τετάρτη 8 Γενάρη. Χαράματα (λίγο πριν τις 2.00 π.μ. ώρα ελλαδιστάν) οι «φρουροί της επανάστασης» κτύπησαν με δεκάδες πυραύλους εδάφους–εδάφους μεσαίου βεληνεκούς την αμερικανική αεροπορική βάση στην Ain al-Assad στην επαρχία Αnbar, στα δυτικά του ιράκ (χάρτης επάνω, η μεγαλύτερη βάση στο ιράκ)· και δυο ακόμα, στο Erbil (στα βόρεια) και στην Taji, 27 χιλιόμετρα νότια της Βαγδάτης. Υπάρχει η εκτίμηση ότι επιλέχτηκε η ίδια ώρα μ’ εκείνη της δολοφονίας του Soleimani· ενώ η επίθεση ονομάστηκε “επιχείρηση μάρτυρας Soleimani”…

Τριάντα λεπτά αργότερα ακολούθησε δεύτερο (πιθανόν και τρίτο) κύμα όμοιων πυραυλικών επιθέσεων, κυρίως εναντίον της ίδιας αεροπορικής βάσης (στην Ain al-Assad). Παράλληλα οι ιρακινές pmu ανακοίνωσαν την έναρξη δικής τους στρατιωτικής επιχείρησης, χωρίς άλλες εξηγήσεις. Πιθανόν να πρόκειται για “γενική ετοιμότητα”…

Στις 3.00 π.μ. (ώρα ελλαδιστάν), και ενώ δεν είχε ξεκαθαριστεί αν υπάρχουν νεκροί ή τραυματίες (και πόσοι) απ’ τις επιθέσεις, οι ιρανοί «φρουροί της επαναστάσης» ανακοίνωσαν ότι αν η Ουάσιγκτον απαντήσει στην επίθεσή τους, θα κτυπήσουν οποιαδήποτε βάση χρησιμοποιήσουν, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται αυτή (με ειδική αναφορά στο Dubai και στην Haifa). Την συγκεκριμένη στιγμή αυτή η προειδοποίηση ερμηνεύτηκε σαν επιλογή (της Τεχεράνης) για μια περιορισμένη εκδίκηση για την δολοφονία του Soleimani. (Εν τω μεταξύ στην Ουάσιγκτον συνεδρίαζε σε πλήρη απαρτία το “πολεμικό συμβούλιο” του ψοφιοκουναβιστάν).

Στις 4.00 π.μ. (ώρα ελλαδιστάν – 5.00 π.μ. ώρα Βαγδάτης) θα συμπέραινε κανείς ότι η ιρανική επίθεση έχει ολοκληρωθεί. Στο ψοφιοκουναβισταν (ώρα Ουάσιγκτον 9.00 μ.μ. της Τρίτης 7 Γενάρη) με τα νεύρα των υπηκόων τεντωμένα («είναι αλήθεια: ξανακάνουμε πόλεμο!…») το πολεμικό συμβούλιο δεν είχε ανακοινώσει οτιδήποτε – αλλά σίγουρα δεν έριχνε πασιέντζες…

(Εν τω μεταξύ η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει ετοιμαστεί ακόμα για ώρα – την – ώρα “πολεμικές ανταποκρίσεις” around the clock. Και δουλεύει σε λίγες ώρες…)

Τετάρτη 8 Γενάρη. Είναι official που λένε και στη σομαλία: ο ρημαδοΚούλης ενέκρινε την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis, και μερικών ακόμα ιρακινών και ιρανών καραβανάδων (ευρισκόμενος στο αμέρικα, όσο πιο κοντά γίνεται στους δολοφόνους τους)… Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ελληνική επικράτεια είναι, απ’ τα δυτικά, η πιο φιλόξενη βάση για αμερικανικές επιθέσεις στο ιράν· επιπλέον σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το ελλαδιστάν κοκορεύεται για τον ομφάλιο pipe του με το Τελ Αβίβ και για την αγάπη του για τον φασίστα χασάπη του Καΐρου· και τέλος σε συνδυασμό με τις «φιλίες» του με τον τοξικό νο 1 (του Ριάντ) και τον τοξικό νο 2 (του Αμπού Ντάμπι) (οι “δεσμοί” που λέει ο ρημαδο-), καλό θα ήταν να βγουν οι τσίμπλες απ’ τα μάτια και τα μυαλά όσο πιο έγκαιρα γίνεται: το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο βρίσκεται σε κανονικό πόλεμο, στο πλευρό του ψοφιοκουναβιστάν και του ισραηλινού απαρτχάιντ, είναι απόλυτα συνειδητά τμήμα του άξονα, και θα πράξει ότι του ζητήσουν οι σύμμαχοί του (είτε αν το βολεύει και το συμφέρει, είτε αν δεν μπορεί να το αποφύγει).

Είναι υπερβολική η ασταμάτητη μηχανή; Μήπως απολαμβάνει την κινδυνολογία; Προσέξτε: δεν υπήρχε κανένας λόγος για να υποστηρίξει ο ρημαδοΚούλης τις δολοφονίες. Εκτός απ’ την επιλογή «ναι, συμμετέχουμε μαζί σας» υπάρχουν άπειρες διπλωματικές τρίπλες για να αποφύγει κανείς μια τόσο καθαρή συνηγορία. Υπάρχει και το τετριμμένο: «σαν μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης θα συζητήσουμε το θέμα στα αρμόδια όργανα».

Όχι πια, όχι για την μέση Ανατολή, όχι για την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού… Το ρημαδογκουβέρνο (δηλαδή τα αφεντικά του, που είναι τα ίδια που ήταν και στο φαιορόζ γκουβέρνο, και πιο πριν, και πιο πριν) έδωσε την έγκρισή του στην κλιμάκωση του 4^ου παγκόσμιου πολέμου στο μεσανατολικό πεδίο μάχης έχοντας πλήρη γνώση ότι θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Πρόκειται για επιλογή, μακρόχρονη επιλογή, και όχι για τρικ της στιγμής. Πρόκειται για επιλογή που δουλεύεται χρόνια (με τις θρυλικές «τριμερείς») και τώρα ωριμάζει.

Επειδή η ασταμάτητη μηχανή μιλάει γι’ αυτές τις επιλογές εδώ και χρόνια, έχει φάει στα μούτρα την απώθηση. «Αν δεν σκάσουν πύραυλοι σε ελληνικό έδαφος δεν τρέχει τίποτα» θα μπορούσε να πει όποιος είναι ελάχιστα ειλικρινής σ’ αυτήν την απώθηση. «Όταν σκάσουν θα τρέχεις εσύ φουκαρά» απαντάμε. Και θα είναι αργά.

Τελεία και παύλα. Η αντιπληροφόρηση και η εργατική κριτική έχουν όρια!

Τεταρτή 8 Γενάρη. Η λέξη «τραγωδία» δεν αναλογεί στο ταξίδι του ρημαδοΚούλη και της κουστωδίας του στο αμέρικα. Γιατί η τραγωδία προϋποθέτει την σύγκρουση δύο διαφορετικών ηθικών. Ενώ στο ταξίδι στο αμέρικα οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού απήλαυσαν (παρά την θέλησή τους) την σχέση δύο μεγεθών: το ότι «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Το μικρό είναι βέβαια σύμμαχος· αλλά τοσοδούλης… Δεν συγκρούστηκαν, λοιπόν, δύο ηθικές (δεν θα ήταν δυνατόν!). Απλά ξανα-αποδείχθηκε το ασήμαντο (γεωπολιτικό) μέγεθος του ελλαδιστάν – με τα μέτρα του μεγάλου συμμάχου αλλά και της καπιταλιστικής πραγματικότητας. (Ο μύθος της “χρυσής βίδας” στοιχειώνει, βέβαια, πάντα τους ντόπιους μικροαστούς και τους λακέδες κάθε εξουσίας. Ε, και; Αν έχουν λεφτά να αγοράσουν όχι μόνο f-35 αλλά και f-935 ας τα αγοράσουν. Αλλιώς να πάνε να κλαφτούν πιο πέρα…).

Είχε συμφωνηθεί να μην δοθεί κοινή συνέντευξη τύπου (μετά τις κουβεντούλες) επειδή οι δημοσιογράφοι θα πλάκωναν το ψόφιο κουνάβι σε ερωτήσεις για την δολοφονία του Soleimani και τον πόλεμο με το ιράν που αιωρείται στον αέρα· μετά θα ρώταγαν για την παραπομπή του. Αλλά οι δημοσιογράφοι στο αμέρικα δεν είναι γατάκια: έκαναν το ντου τους στην αρχική παρουσίαση των δυο. Το βασανιστήριο κράτησε τουλάχιστον 3 τέταρτα: το ψόφιο κουνάβι περιέγραφε το πόσο σωστό είναι, αν είσαι αμερικάνος, να σκοτώνεις όποιον δεν γουστάρεις, και δίπλα του ο ρημαδοΚούλης περίμενε καμμιά μισή ερώτηση μπας και χωθεί και αναδείξει το ελληνικό «προβληματάκι»: ξέρετε, η παλιοτουρκία και ο παλιοSarraj τα έκαναν τάστι πίτσι κότσι στη λιβύη κι αυτό απειλεί μπούμπλε μπούμπλε… και γι’ αυτό θέλουμε μια ισχυρή υποστηρίξη απ’ τις ηπα μπούμπλε μπούμπλε… Το ψόφιο κουνάβι; Αγέρωχο στον στροβιλισμό του: ναι, εκεί πέρα [στη λιβύη] έχουν μπλέξει πολλά κράτη, και γι’ αυτό πρέπει να το δούμε συνολικά, μπούμπλε μπούμπλε…

Γράφαμε χτες: …Ο ρημαδοΚούλης και το συνάφι του ψάχνουν στην Ουάσιγκτον αυτό που έψαχνε πριν ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας και το δικό του σκυλολόι: την γεωπολιτική αναβάθμιση του ελλαδιστάν, πληρωτέα τοις μετρητοίς. Έχει πέσει, όμως, σε κακές ημέρες και σε κακούς συσχετισμούς· κυρίως όμως έχει πέσει στην τρύπα που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να ανοίξει για άλλους στην περιοχή…

Οι εθνικοί δημαγωγοί θα ήθελαν να κρύψουν την φάρσα. Όμως όλο αυτό το χθεσινό έγινε σε κοινή θέα: για κάποιο λόγο τα ελληνικά κανάλια περίμεναν θρίαμβο…  Συνεπώς (οι ειδικοί της αποβλάκωσης) θα αποδώσουν την φάρσα στην κακοκαιρία: σκατόκαιρος, ήταν και ο διαιτητής εχθρικός, έγερνε και το γήπεδο, ήταν στημένο και το v.a.r…. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και τα αφεντικά παίρνουν αυτό που αξίζουν. Όχι μόνο ο θείος απ’ την αμερική αλλά οι πάντες καταλαβαίνουν την γεωπολιτική υποτίμηση του ελληνικού οικοπέδου· γράφουμε γι’ αυτό χρόνια τώρα, ήδη στο χάρτινο Sarajevo.

Αυτό κάνει εξαιρετικά επικίνδυνα τα ντόπια αφεντικά και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, με έναν τρόπο που δεν τον έχετε συνηθίσει, αλλά είναι μέρος της ιστορίας. Έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν… Καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, ο 4^ος παγκόσμιος οξύνεται, οι ντόπιες βιτρίνες έχουν χάσει τα περιθώρια ελιγμών. Δεν μπορούν πια, για παράδειγμα, να πουλήσουν «φιλία» στη Μόσχα για να «ισορροπήσουν» (κι αν το προσπαθήσουν, πάντα με τα «αντιτουρκικά» ιδεώδη τους, θα φάνε όχι απλή πόρτα αλλά περιστρεφόμενη: γυρνάει και βαράει..).

Κατά συνέπεια ελπίζουν να βγάλουν το κάτι τις τους κάνοντας ακόμα περισσότερο απ’ το ίδιο που ως τώρα γελοιοποιεί τις φιλοδοξίες τους: ακόμα περισσότερη συμμαχία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Ριάντ (και το Λονδίνο…)

Η σκοτεινή πλευρά όλων αυτών είναι η δική μας. Το καταλαβαίνετε;

(φωτογραφία κάτω: Πριν τα πει σήμερα με τον Erdogan η ανεγκέφαλη αλεπού Putin πέρασε χτες «ξαφνικά» απ’ την Δαμασκό. Η φωτογραφία είναι απ’ το κέντρο διοίκησης του ρωσικού στρατού στη συρία· γίνεται “επισκόπηση της κατάστασης”.

Το μπλοκ της Αστάνα συνεχίζει να υπάρχει – αν ενδιαφέρει – με, είναι βέβαιο, πιο εκτεταμένες από γεωγραφική άποψη αρμοδιότητες…)

Τεταρτή 8 Γενάρη. Οι ιρανοί και οι ιρανές είναι απίστευτοι! Σαν άνθρωποι. Ευγενείς, φιλικοί, φιλόξενοι, ανοικτόκαρδοι, περήφανοι και περήφανες, καθόλου παραδόπιστοι… Αρκεί αυτό: αν η διασκέδαση ενός πληθυσμού είναι το να μαζεύονται οι παρέες στα πάρκα και να διαβάζουν ποιήματα (ναι, τόσο ξένο!!) τότε…

Το καθεστώς όμως είναι απολυταρχικό και συντηρητικό. Και μόνο το γεγονός ότι στην κορυφή της τριπλής δομής εξουσίας στο ιρανικό κράτος (κοινοβούλιο / φρουροί της επανάστασης / συνέλευση των ειδικών) βρίσκονται παπάδες που «αυτοεπιλέγονται» (αυτή είναι η «συνέλευση των ειδικών») είναι αρκετό. Σε τέτοιου είδους δομές εξουσίας οι πολιτικές πρόσοδοι (αυτό που λέγεται «διαφθορά») είναι κοινοτυπία. Υπάρχει μια οφθαλμοφανής ανισομέρεια στην ιρανική καπιταλιστική ανάπτυξη: πολλά κατορθώματα στον στρατιωτικό τομέα, περιορισμένα σε διάφορες μη στρατιωτικές κοινωνικές υποδομές. Πράγμα που σημαίνει ότι στο ιρανικό καπιταλισμό οι πληβείοι δικαιούνται πολύ περισσότερα· και οι «μεσαίες τάξεις» (συμπεριλαμβανόμενων των μικροαστών) περισσότερη ελευθερία. Ειδικά η τωρινή νεολαία, που είναι σε μεγάλο βαθμό “καλωδιωμένη”…

Δύο πρόσφατα διαδοχικά ταξίδια (διάρκειας ενός μήνα το καθένα) πάνω σε δύο ρόδες, και δυο καλές γύρες μ’ αυτόν τον τρόπο στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού μισού της ιρανικής επικράτειας σε πολλές μεγάλες και μικρές πόλεις, επιτρέπουν να σας διαβεβαιώσουμε ότι αυτό το καθεστώς το στηρίζει (υπολογίζουμε) το 40% του πληθυσμού. Υπάρχει ακόμα ένα 30% που, κατ’ αρχήν, θα διεκδικούσε ελευθερίες στην καθημερινή ζωή του· δεν του αρέσει καθόλου αυτή η απολυταρχία· και ψάχνεται. Ακόμα και πόντο πόντο. Οι υπόλοιποι ίσως παίζονται, με μια κλίση προς τον συντηρητισμό αν οι συσχετισμοί δύναμης τον ευνοούν.

Αλλά περισσότερο απ’ όλα το ιράν, τόσο σαν καθεστώς και εξουσία όσο και σαν πληθυσμός, κουλτούρα, πεποιθήσεις, είναι η ιστορία του. Αυτό το τριπλό σχήμα εξουσίας διαμορφώθηκε μετά την επανάσταση του 1979, στη βάση της πολιτικής εμπειρίας του ιράν τις προηγούμενες δεκαετίες: για να μην είναι εφικτό σε όποιον εποφθαλμιούσε τα πετρελαϊκά και εργασιακά πλούτη του ιράν να (ξανα)διαβρώσει την εξουσία. Πράγματι, τρεις δομές είναι πολύ δυσκολότερο να διαβρωθούν από μία. Επιπλέον, αφού πρώτα οι συντηρητικοί υπό τον Χομεϊνί εξόντωσαν το ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα (που συμμετείχε ολόψυχα στην επανάσταση), ανέλαβαν τον αδιαπραγμάτευτο κεντρικό έλεγχο σαν ένα είδος, ας μας επιτραπεί η έκφραση, «θρησκευτικής μαφίας»….

Τι είναι, όμως, εκείνο που στηρίζει αυτό το καθεστώς; Οι εξωτερικές (αμερικανικές κατά κύριο λόγο, και απ’ τις αρχές του 2000 αποκλειστικά) απειλές! Όταν οποιοδήποτε καθεστώς μπορεί να επικαλεστεί, κι ακόμα περισσότερο να αποδείξει, «εθνικές απειλές», τότε είναι βέβαιο ότι ενισχύονται άμεσα και έμμεσα τα πιο συντηρητικά στοιχεία (κοινωνικά, πολιτικά, θεσμικά) αυτού του καθεστώτος! Η ιαχή «το έθνος κινδυνεύει» στα μέρη μας είναι φάρσα. Στο ιράν όμως είναι πέρα για πέρα αλήθεια.

Κι έτσι στην ιρανική κοινωνία και στο μοντέλο διεύθυνσής της έχει συμβεί το εξής: η αμερικανική πολιορκία έχει εμποδίσει τους μετασχηματισμούς ΠΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΙ εάν αυτή δεν υπήρχε!… Στα δύο καλοκαίρια των ταξιδιών στο ιράν (2016 και 2017), όταν αυτή η πολιορκία είχε χαλαρώσει αισθητά, είδαμε με τα μάτια μας αυτούς τους μετασχηματισμούς να εξελίσσονται αθόρυβα (μερικές φορές και επίσημα) από χρονιά σε χρονιά. Είναι απόλυτα λογικό. Στο ιράν έχει καπιταλισμό. Έχει μια μεγάλη εργατική τάξη, έχει μια μεγάλη μικροαστική τάξη, έχει επίσης μια μεγάλη «μεσαία» αστική τάξη, που είναι προϊόντα όλες της καπιταλιστικής ανάπτυξης (ανισομερούς όμως) που πέτυχε η επανάσταση του 1979. Είναι αδύνατο να μην μπουν σε κίνηση οι διεκδικήσεις και τα συμφέροντα όλων αυτών των υποκειμένων όταν δεν υπάρχει ένας ισχυρός παράγοντας που να τα παγώνει.

Τεταρτή 8 Γενάρη. Το ιράν είναι μια κοινωνία υπό διπλή πολιορκία εδώ και 40 χρόνια – κοντά δυο γενιές. Η βασική πολιορκία είναι εξωτερική: το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον ποτέ δεν παραδέχτηκαν ότι έχασαν αυτό το τόσο σημαντικό (από οικονομική και γεωπολιτική άποψη) οικόπεδο. Η μνήμη του βρώμικου πολέμου που έκανε ο Χουσεΐν στη δεκαετία του ’80, σαν εκπρόσωπος των πάντων στην δύση (plus την τότε εσσδ…) είναι πολύ ζωντανή στο ιράν: οι σακατεμένοι εκείνου του πολέμου κυκλοφορούν πάντα στις λεωφόρους και στα σοκάκια, και θυμίζουν ότι στη γενιά που ο Soleimani και εκατομμύρια άλλοι ήταν πιτσιρικάδες αντιμετώπισαν όλον τον κόσμο μόνοι τους!!! Και νίκησαν! Το Παρίσι (η Μόσχα απ’ την δεκαετία του ’00 και το Πεκίνο πιο πρόσφατα) στηρίζουν πια· αλλά η πολιορκία κλιμακώνεται διαρκώς όσο προχωράει η διεθνοποίηση του ιρανικού καπιταλισμού προς τα ανατολικά. (Μια διεθνοποίηση που είναι ολοφάνερη στις βιτρίνες των μαγαζιών: ελάχιστα ευρωπαϊκά, καθόλου αμερικάνικα, άπειρα ασιατικά εμπορεύματα πρώτης γραμμής…)

Αυτή η εξωτερική πολιορκία ταΐζει την εσωτερική πολιορκία. Κάθε κοινωνία έχει ένα καλό ποσοστό του πληθυσμού συντηρητικούς (οι πρωτοκοσμικές πρώτες και χειρότερες). Αλλά στο ιράν ο «ιστορικός συντηρητισμός», με την μορφή των τράγων, που εδραιώθηκε γρήγορα (έχοντας κάποιους εσωτερικούς συσχετισμούς μετά την επανάσταση του 1979), είναι ανιστόρητα ακλόνητος. Μπορεί αυτοί οι αρχιτράγοι του «συμβουλίου των ειδικών» (που εκλέγουν και τον «ανώτατο ηγέτη», τώρα είναι ο Hamenei) να έχουν αναπτύξει ένα είδος «συνείδησης των εθνικών συμφερόντων», αλλά είναι ανεξέλεγκτοι. Δεν είναι ενιαίο μπλοκ· έχουν εσωτερικές αντιθέσεις· όμως αυτές δεν αναφέρονται ούτε αναλογούν στο τι γνώμη έχουν οι κοινωνικές τάξεις. Είναι μάλλον φράξιες του «κράτους / κόμματος», παρότι δεν πρόκειται για «κόμμα» αλλά για «ιερή σύνοδο». Λειτουργούν περίπου όπως το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα· χωρίς, καν, τις εσωκομματικές εκλογές.

Η νομιμοποίηση αυτής της δομής εξουσίας βρίσκεται πολύ λιγότερο στο εσωτερικό του ιράν (ακόμα και αν ο μισός πληθυσμός στηρίζει τον πατερναλισμό της) και πολύ περισσότερο στην Ουάσιγκτον. Είναι ο αμερικανικός και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός (όπως συμβαίνει πάντα με τους ιμπεριαλισμούς) που καθηλώνει την πολιτική και ιδεολογική εξέλιξη στο ιράν! Είναι η επίκληση της μόνιμης (και καθόλου φανταστικής) κατάστασης έκτακτης ανάγκης απ’ τις ιρανικές δομές εξουσίας που συντηρεί αυτήν την καθήλωση… Είναι εύκολο οι μεταρρυθμιστές του κοινωνικού στο ιράν να κατηγορηθούν σαν «πράκτορες του εχθρού» ακριβώς επειδή ο εχθρός αυτό ακριβώς ψάχνει και χρηματοδοτεί («μεταρρυθμιστές» – σε εισαγωγικά… σαν αυτούς στο Χονγκ Κονγκ…). Όχι για να απελευθερώσει τον ιρανικό καπιταλισμό απ’ την πολιορκία που ο ίδιος κάνει, αλλά για να τον νικήσει ξανα-αποικοποιώντας τον.

Όμως: τους ιρανούς και τις ιρανές τους αγαπήσαμε! Απλά: είναι απίστευτοι! Και αξίζουν πολύ πολύ περισσότερα απ’ το να είναι κρέας για τους αμερικανικούς πυραύλους…. Η υπερηφάνεια και η ευγένειά τους και η βαθιά ιστορική τους κουλτούρα θα είχε να μας μάθει πολλά – αν ο ιμπεριαλιστικός πρώτος κόσμος τους άφηνε στην ησυχία τους…

Αλλά δεν τους αφήνει.

Τρίτη 7 Γενάρη. … Κύριε Νέδο, οι διεθνείς σχέσεις στη σύγχρονη εποχή διέπονται από το διεθνές δίκαιο, όχι από «κανονιοφόρους»…

Θα ήθελε η ασταμάτητη μηχανή να σας παιδέψει λίγο, να μαντέψετε από τίνος το στόμα βγήκαν αυτές οι ώριμες, μεστές κουβέντες. Δεν θα το κάνει. Πριν όμως πρέπει να νοιώσετε κάτι απ’ την ιερή αγανάκτηση του πολιτικού άνδρα, που ο δημοσιογράφος του αφήνει υπονοούμενα με «κανονιοφόρους» επειδή δεν έχει καταλάβει ο έρμος ότι οι καιροί έχουν αλλάξει· έτσι ώστε ο σοφός αυτός άνδρας να αναγκάζεται να του απευθυνθεί, στη μέση της παρλάτας του, με το όνομά του, όπως ο δάσκαλος βάζει τις φωνές επώνυμα στον άτακτο μαθητή την ώρα που παραδίδει το μάθημα. Σε ένα στυλ: Ρε Νέδο τόσο πίσω έχεις μείνει; Για πρόσεχε λιγάκι!!

Είναι ο γύπας ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας που μιλάει, αυτός ο Όλυμπος της σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής. Πρόκειται για τον ίδιο γύπα που σήμερα, μαζί με τον προϊστάμενο ρημαδοΚούλη, σφίγγει με χαρά και περηφάνεια τα χέρια των αμερικανικών κανονιοφόρων (αν και δεν αποκλείεται να μην έχει πάρει χαμπάρι τίποτα, και να βγει απ’ τη χειμάρια νάρκη τον Μάη, οπότε θα του πουν ότι το ψόφιο κουνάβι σκότωσε τον Soleimani και κάμποσους ακόμα· και τότε μπορεί να αναρωτηθεί “εκείνος ο Guaido τι να γίνεται”;…)

Παίζουμε κρυφτούλι όμως. Περισσότερο ακόμα και απ’ το να είναι ρημαδο-, περισσότερο ακόμα και απ’ το να είναι γύπας, ο υπε.ξ. είναι έλλην! Πολύ του αρέσουν οι «κανονιοφόροι», αρκεί να είναι δικές του ή συμμάχων του – εξ ού και η συνέχεια της θερμής σχέσης / συμμαχίας με κάθε διαθέσιμο φασισταριό. Και δεν του αρέσουν αν είναι των οχτρών· τότε το παίζουμε «διεθνές δίκαιο»… Και λέμε ότι θέλουμε v.a.r….

Τι δεν καταλαβαίνεις ρε Νέδο;

Τρίτη 7 Γενάρη. Ο ρημαδοΚούλης και το συνάφι του ψάχνουν στην Ουάσιγκτον αυτό που έψαχνε πριν ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας και το δικό του σκυλολόι: την γεωπολιτική αναβάθμιση του ελλαδιστάν, πληρωτέα τοις μετρητοίς. Έχει πέσει, όμως, σε κακές ημέρες και σε κακούς συσχετισμούς· κυρίως όμως έχει πέσει στην τρύπα που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να ανοίξει για άλλους στην περιοχή.

Έχοντας ανάψει πολεμική φωτιά εναντίον της Τεχεράνης και των συμμάχων της σ’ όλη τη μέση Ανατολή (συμμάχων που καθόλου δεν εξαντλούνται στην Hezb’Allah, στις ιρακινές pum, στον συριακό στρατό του Άσαντ και στους Huthis, αλλά περιλαμβάνουν την Μόσχα, το Πεκίνο, και …. χμμμ… μπορεί και την Άγκυρα) το ψοφιοκουναβιστάν θα ήθελε όσο περισσότερη τουρκία μπορεί να βρει. Ξέρει ότι δεν μπορεί να έχει 100% τουρκία – τρέμει ωστόσο στην πιθανότητα στην συγκεκριμένη φάση του πολέμου στο μεσανατολικό πεδίο μάχης να βρεθεί απέναντι σε μια τουρκία συγκρατημένα εχθρική.

Μιλώντας προχτές στο cnn turk ο Erdogan είπε (για την δολοφονία του Soleimani) κάτι λογικό: …Πιστεύω ότι η δολοφονία οποιουδήποτε αξιωματικού απ’ τα υψηλά κλιμάκια οποιασδήποτε χώρας δεν θα πρέπει να μένει χωρίς απάντηση… Έχοντας τέτοια άποψη το τουρκικό καθεστώς θα έκανε μεγάλη χάρη στο ψοφιοκουναβιστάν αν δρούσε μεσολαβητικά προς την Τεχεράνη, αν και όποτε κάτι τέτοιο γίνει εφικτό. Και, απ’ την άλλη μεριά, το τελευταίο που θα ήθελε να σκεφτεί ο αμερικανικός μιλιταρισμός είναι η σοβαρή πιθανότητα να χάσει την βάση του Incirlik σε περίπτωση ανάγκης…

Ενώ το ρημαδογκουβέρνο βολευόταν να νομίζει (περί νομίσματος επρόκειτο) ότι η Άγκυρα χάνει πόντους επειδή στέλνει όπλα και στρατό στον Sarraj στην Tripoli, ο Erdogan κερδίζει πολλαπλάσιους επειδή μιλάει με όλους για το τι μπορεί να γίνει μετά την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis, και των υπόλοιπων καραβανάδων του ιράκ και του ιράν. Είναι ο ορισμός της “διπλωματικής απομόνωσης της τουρκίας” με την οποία κοιμούνται και ξυπνούν οι θείες Λίτσες του ελληνικού ιμπεριαλισμού: ο Erdogan μιλάει με την Μόσχα, την Τεχεράνη, το Παρίσι, την Βαγδάτη, το Βερολίνο, την Ουάσιγκτον… Μιλάει – δεν παρακαλάει. O Erdogan περιμένει αύριο τον Putin (για τα εγκαίνια του turk stream…) και μέσα στον Γενάρη την Merkel…

Την ώρα που ο ρημαδοΚούλης διαλαλεί στο αμέρικα ότι «κάνουμε ό,τι μπορούμε για να απομονώσουμε την τουρκία»· την ώρα που αύριο θα παρακαλάει το ψοφιοκουναβιστάν για κάτι αρκετά περισσότερο από φιλικά κτυπήματα στην πλάτη επιμένοντας στο «προβληματάκι του» («κύριε, κύριε, αυτός εκεί με σπρώχνει»…), είναι σίγουρο ότι κι αυτός κι όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα ζηλεύουν τον Erdogan. Έχει καταφέρει να είναι απαραίτητος (όχι υποχρεωτικά σαν φίλος· ακόμα και σαν «μη-εχθρός») στη μέση Ανατολή σε πολλούς και διάφορους.

Και, οπωσδήποτε, δεν διακηρύσσει ότι τον απασχολεί «η απομόνωση της ελλάδας»…

Τρίτη 7 Γενάρη. Ακόμα χειρότερα το φοβερό δήθεν «προσόν» για το οποίο καμαρώνουν τα τελευταία χρόνια οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες όταν πρόκειται να το πουλήσουν, ότι δηλαδή το ελλαδιστάν είναι «πυλώνας σταθερότητας» στη μέση Ανατολή, έχει μια και μόνο μία εμπορική (γεωπολιτική) αξία: να είναι βάσεις και επιμελητειακά κέντρα για τους στρατούς των συμμάχων τους – που παράγουν οργανωμένα και συστηματικά αστάθεια. “Δημιουργική καταστροφή” όπως ονομάζεται η καμμένη γη…

Από τότε, όμως, που τα ντόπια αφεντικά επέλεξαν να διαφημίζουν έναν «ομφάλιο λώρο» τους με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ (τον σωλήνα που ονομάζεται east med), και από τότε που ανέλαβαν το καθήκον να δίνουν γη και αέρα για να εκπαιδεύονται οι ισραηλινοί πιλότοι (αυτοί που βομβαρδίζουν στην συρία και στο ιράκ «ιρανικούς στόχους» – κι αύριο ποιός ξέρει πού θα φτάσουν;), το να διαφημίζεται το ελλαδιστάν σαν «πυλώνας», δηλαδή πολύ απλά σαν αμερικανικές και ισραηλινές βάσεις και υποδομές, γίνεται όλο και περισσότερο «ζόρικη δουλειά».

Εννοείται ότι τα ντόπια αφεντικά δεν έχουν κανένα μα κανένα πρόβλημα αν αυτή η «παροχή υπηρεσιών» (και ό,τι άλλο ζητήσουν ή απαιτήσουν οι σύμμαχοι) στοιχίσει ζωές δεκάδων, εκατοντάδων ή χιλιάδων υποτελών. Για τα genitals τους μας έχουν, είτε οι φαιορόζ είτε οι ρημαδο-. Εκείνο που τους απασχολεί είναι οι ανταμοιβές που ορέγονται και δεν τις βλέπουν στον ορίζοντα. Το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, θέλουν δουλειές θαλάσσιων μεταφορών, «άσπρες» ή «μαύρες». Οι ντόπιοι πολιτικοί τους εκπρόσωποι (δηλαδή το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού) θέλουν άλλα ανταλλάγματα. Θέλουν έδαφος· θέλουν «μπαξίσια» διαφόρων ειδών.

Παρότι οι κίνδυνοι του να παριστάνεις τον πυλώνα ενώ είσαι απλά ένα γρανάζι του άξονα μεγαλώνουν, τα «αντίδωρα» δεν φαίνεται να αυξάνονται ανάλογα. Έφτασε έτσι αυτό το κάθαρμα της εντόπιας αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου, ο π.ε.τ. Τσίπρας, που έκανε ό,τι μπορούσε για την ελληνο-αμερικανική συμμαχία (μόνο με τον Pyatt δεν κοιμήθηκε…) να μουρμουρίζει τώρα (συνέντευξη την περασμένη Κυριακή στο μαγαζί του asset 1…) ότι «αν τα αμερικανικά συμφέροντα … δεν συγκλίνουν πια με τα δικά μας … τότε κι εμείς πρέπει να επανεξετάσουμε την πολιτική μας…»

Πια; Πια; Τι λες ρε παγκόσμιε; Να κρατήσει δηλαδή το ντόπιο σύστημα εκμετάλλευσης και καταστροφής μούτρα και στον Νetanyaju; Και στον Sisi;

Ανατριχιαστικό!