Year: 2020

Η σιωπή του χρυσού

Σάββατο 11 Γενάρη. Δεν είναι καταστροφολογικό σενάριο. Απλά συμβαίνει, χωρίς φασαρία. Εκτός απ’ την σταθερή αύξηση της αγοράς χρυσού από διάφορες κεντρικές τράπεζες (με αυτές της Μόσχας, του Πεκίνου και της Άγκυρας στην πρώτη γραμμή – και σκεφτείτε ό,τι θέλετε για την «σύμπτωση»…), μια άλλη διάσταση είναι ο επαναπατρισμός των αποθεμάτων σε χρυσάφι από διάφορες κεντρικές τράπεζες. Για λόγους που ξεφεύγουν απ’ αυτό εδώ το σχόλιο, διάφορα κράτη είχαν ή/και έχουν ένα καλό μέρος των αποθεμάτων τους σε χρυσό εκτός συνόρων. Η τάση, πλέον, είναι αντίστροφη. Μέσα στο 2019 η κεντρική τράπεζα της γερμανίας πήρε πίσω 583 τόνους (αξίας 31 δις. δολαρίων) απ’ τα υπόγεια των κεντρικών τραπεζών της γαλλίας και των ηπα. Η Άγκυρα επαναπάτρισε 220 τόνους απ’ την αμερικανική fed. Η ολλανδία πήρε πίσω 122 τόνους. Η πολωνία 100 τόνους χρυσού απ’ την αγγλική κεντρική τράπεζα. Ουγγαρία και ρουμανία μεθοδεύουν το ίδιο. Σε γενικές γραμμές αυτή η τάση έχει δυο πλευρές: απ’ την μία «επιστροφή στην πατρίδα», απ’ την άλλη απομάκρυνση απ’ τα θησαυροφυλάκια της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Προφύλαξη αυτό το τελευταίο όχι χωρίς αιτία: το Λονδίνο αρνήθηκε (παράνομα και τσαμπουκαλίδικα) το περασμένο καλοκαίρι να επιστρέψει την μεταφορά χρυσού ιδιοκτησίας της βενεζουέλα πίσω στο Καράκας… Αύριο ή μεθαύριο μπορεί να κάνει το ίδιο εναντίον άλλων… Συνεπώς…

Το χρυσάφι, ωστόσο, δεν είναι κάτι που τρώγεται. Ο επαναπαστρισμός (όπως και η αύξηση των κεντροτραπεζικών / κρατικών αγορών) δεν είναι οχύρωση έναντι πιθανότητας λιμού. Ούτε είναι φάρμακο το χρυσάφι, για να υποθέσει κανείς ότι πρόκειται για εκδήλωση φυσιολογικής κρατικής πρόνοιας για το ενδεχόμενο κάποιας επιδημίας. Τότε;

Είναι προφανές: πολλά κράτη περιμένουν (αν δεν τον επιτείνουν κιόλας…) έναν καινούργιο σπασμό της συνεχιζόμενης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που θα έχει στο κέντρο της τα βασικά νομίσματα. Και, ειδικά, το δολάριο.

Αν δεν προεξοφλούνταν ότι το δολάριο (και τα άλλα βασικά νομίσματα) θα πέσουν σε μια δίνη ανεξέλεγκτης (;) ανταγωνιστικής υποτίμησης, τότε οι κεντρικές τράπεζες θα αποθήκευαν δολάρια· όχι χρυσάφι. Είναι γνωστό ωστόσο η Μόσχα έχει αδειάσει σχεδόν εντελώς τα αποθέματά της σε δολάρια (με την μορφή ομολόγων του αμερικανικού κράτους), ενώ η Άγκυρα και το Πεκίνο κάνουν το ίδιο, με πιο αργούς και διακριτικούς ρυθμούς. Θα το έλεγε κανείς «φαύλο κύκλο» αν δεν ήταν, απλά, άλλη μια μορφή του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού: ενόσω το αμερικανικό δημόσιο χρέος αυξάνεται διαρκώς, το αγοράζουν λιγότεροι και, αντί γι’ αυτό, αγοράζουν χρυσάφι· ή θέλουν να κοιμούνται (αν)ήσυχοι πάνω στις ποσότητες που σε άλλες εποχές είχαν αποθηκεύσει κάπου μακριά.

Η χρησιμότητα, λοιπόν, του χρυσού σαν αποθέματος κεντρικών τραπεζών βρίσκεται στο ότι μπορεί να γίνει η «άγκυρα» της ανταλλακτικής αξίας του νομίσματος, έτσι ώστε αυτό ούτε να υποτιμάται ούτε να υπερτιμάται κατά βούληση, απ’ τις «δυνάμεις της αγοράς». (Κάποτε αυτός ήταν ο κανόνας, που λεγόταν «κανόνας του χρυσού»…)

Αφού η εύλογη παλιότερη απαίτηση διάφορων ανερχόμενων καπιταλιστικών «δυνάμεων» (για παράδειγμα της κίνας) για την σταθεροποίηση των ισοτιμιών μεταξύ των βασικών νομισμάτων διεθνούς χρήσης χωρίς χρυσή άγκυρα απορρίφθηκε (βασικά απ’ την Ουάσιγκτον), για χάρη του οφέλους που είχε το δολάριο απ’ τις κυμαινόμενες ισοτιμίες μέσα στον οξυνόμενο ανταγωνισμό, φαίνεται πως τώρα δημιουργούνται οχυρά απέναντι στην πιθανολογούμενη «φυσιολογική έκρηξη» του νομισματικού πολέμου.

Μιλώντας κάπως γενικά: η μορφή κράτος και η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση δεν είναι ζητήματα για τα οποία θα έπρεπε να σωπαίνει η κριτική. Η δική της σιωπή δεν είναι χρυσός…

Ο στρατός του θεού

Σάββατο 11 Γενάρη. Ήταν, μεν, αναμενόμενο· αλλά θα πρέπει να σημειώσουμε την ημερομηνία: 10 Γενάρη 2020. Από χτες ο αμερικανικός στρατός στο ιράκ είναι στρατός κατοχής! Επίσημα.
Ο ιρακινός πρωθ. Adel Abdul Mahdi ζήτησε τηλεφωνικά απ’ τον Πομπηία να «στείλει αντιπροσωπεία στο ιράκ ώστε να δημιουργηθεί ένας κοινός μηχανισμός για την ασφαλή αποχώρηση του αμερικανικού στρατού» – σύμφωνα με την απόφαση του ιρακινού κοινοβουλίου. Και ο Πομπηίας του απάντησε ότι «είναι δικαίωμά τους» να παραμείνουν στο ιράκ, επειδή «είναι μια δύναμη του καλού». «Αντί να συζητήσουμε την αποχώρησή μας καλό θα ήταν να συζητήσουμε την δίκαιη, σωστή στρατιωτική παραμονή μας στην μέση Ανατολή» είπε ο σύμμαχος της Αθήνας. Τι άλλο θα μπορούσε να απαντήσει ένας θεοσεβούμενος ακροδεξιός υπουργός εξωτερικών του ψοφιοκουναβιστάν που πιστεύει πως είναι βοηθός του «απεσταλμένου του θεού»;

Ίσως γίνουν μερικές ακόμα προσπάθειες απ’ την Βαγδάτη· που θα συναντήσουν την ίδια κατηγορηματική άρνηση απ’ την Ουάσιγκτον (εκτός αν ξυπνήσει μέσα στο ψόφιο κουνάβι το ειρηνιστικό κτήνος που κρύβει!). Πράγμα που σημαίνει ότι τον λόγο θα τον έχουν υποχρεωτικά τα όπλα: ο πόλεμος τριβής που είναι σε θέση να κάνουν οι ιρακινοί «τρομοκράτες»…

(Ωστόσο αυτοί οι «τρομοκράτες» θα πρέπει να λύσουν και τα προβλήματα της κεντρικής εξουσίας στη Βαγδάτη. Οπωσδήποτε: τον φατριασμό μεταξύ τους… Ένα κράτος που θέλει να διώξει τον αμερικανικό στρατό απ’ την επικράτειά του δεν μπορεί να είναι «σουρωτήρι» – από πολιτική άποψη…)

Οι δρόμοι του μεταξιού

Σάββατο 11 Γενάρη. Αν δει κανείς τον κόσμο και τους χάρτες του από Πεκίνο μεριά, η μέση Ανατολή δεν είναι «μέση Ανατολή». Είναι μέση Δύση. Δεν υπάρχει για το Πεκίνο, επίσης, περσικός κόλπος. Υπάρχει κόλπος του ιράν. Τέλος, ας το τονίσουμε, δεν υπάρχει πια σύγκρουση Ουάσιγκτον – Τεχεράνης. Υπάρχει αμερικανική προσπάθεια να ελεγθούν οι πετρελαϊκές πηγές του κινεζικού καπιταλισμού· και οι δρόμοι του μεταξιού προς την ευρώπη: ο κόλπος του ιράν είναι συνέχεια του ινδικού ωκεανού, και η ιρανική επικράτεια (μαζί με τα κράτη της κεντρικής ασίας) είναι περάσματα, υποδομές, επενδύσεις, εργασία.

Στον τρόπο που (από δυτική πρωτοκοσμική συνήθεια…) «χαρτογραφείται» η μέση Ανατολή και οι προσπάθειες του ψοφιοκουναβιστάν, το Πεκίνο είναι ανύπαρκτο. Αυτό, προς στιγμήν, μπορεί να βολεύει το κινεζικό καθεστώς: δεν χρειάζεται να τραβάει την προσοχή, και σίγουρα όχι την προσοχή της δυτικής δημαγωγίας. Αλλά το σχέδιο για τεράστιες επενδύσεις (σε γουάν…) στο ιράν, αυτό το πλάνο των 400 δισεκατομυρίων (δολαρίων) εξακολουθεί να ισχύει.

Όπως και οι 5.000 κινέζοι στρατιώτες που, σαν «security», θα προστατεύουν αυτές τις επενδύσεις – είναι μέρος του σχεδίου… Συνεπώς απ’ την σκοπιά του Πεκίνου ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στη δολοφονία ενός ή δυο ιρανών στρατηγών. Αλλά στο ότι η Ουάσιγκτον ψάχνει να βρει τον τρόπο, την ευκαιρία και το «ανεκτό κόστος» για να κάνει ίσιωμα τις υπάρχουσες ιρανικές υποδομές. Και θα το κάνει ακόμα πιο έντονα αυτό το ψάξιμο όσο περνάει ο καιρός.

Δεν είναι μόνο το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ιρανικού καθεστώτος που το συμβουλεύει να συγκρατιέται όσο γίνεται στις αμερικανικές προβοκάτσιες (οι πρόσφατες δολοφονίες ήταν ακριβώς αυτό) και να δρα όσο πιο υπόγεια και έμμεσα μπορεί. Είναι και τα συμφέροντα του κινεζικού καπιταλισμού που συμβουλεύουν το ίδιο.

Κάποια στιγμή, όχι στο αόριστο μέλλον, με κάποιον τρόπο, τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα θα πρέπει να εξασφαλίσουν ότι οι αμερικανικές βλέψεις, κινήσεις και προβοκάτσιες σ’ όλο αυτό το μέτωπο Μεσόγειος – Ινδοκούς θα έχουν τόσο μεγάλο κόστος ώστε θα ισοδυναμούν με κανονικό και πλήρη παγκόσμιο πόλεμο. Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά ότι η δολοφονία του Soleimani (άσχετα μ’ αυτόν τον ίδιο, την θέση και τα έργα του) έχει κτυπήσει έναν κάποιο σοβαρό συναγερμό στα αφεντικά του ευρασιατικού project.

Μένει να καταλάβουμε την δική τους απάντηση. Που δεν θα έχει πυραύλους και ρουκέτες.
(φωτογραφία: Θα ήταν πολύ καλό αν γινόταν τώρα… Δυστυχώς η διαδήλωση αυτή έγινε τον Μάρτη του 2012. Πριν σχεδόν 8 χρόνια. Ο καιρός περνάει – και οι κακούργοι προωθούνται…)

Το μπλοκ της Αστάνα πιάνει βαλκάνια…

Παρασκευή 10 Γενάρη. Δεν θα ήταν το ελλαδιστάν το μέρος που θα μπορούσε κανείς να μάθει τις «επαφές» των κρατών / μελών του μπλοκ της Αστάνα την τελευταία εβδομάδα, μετά την δολοφονία του Soleimani… Η συνάντηση Erdogan – Putin δεν γινόταν να αγνοηθεί. Η επίσκεψη Cavusoglu στη Βαγδάτη, και τα τηλέφωνά του με τον ιρανό υπ.εξ. Sarif (όπως και η ακαριαία επίσκεψη του καταριανού υπ.εξ. στην Τεχεράνη αμέσως μετά την δολοφονία) ήταν πιο εύκολο: σιγά, τώρα, μην ενδιαφέρει το «κοινό» η μέση Ανατολή! Εκεί «έχουμε συμμάχους», οπότε δεν παιζόμαστε – και δεν νοιαζόμαστε. Τους γνωστούς: τον τοξικό του Ριάντ και τον μέντορά του στο Abu Dabi….

Το (κανονισμένο) ραντεβού του Erdogan με τον Putin αφορούσε όχι μόνο την μέση Ανατολή αλλά και τα βαλκάνια: τα εγκαίνια του turk stream. Με μεγάλο πόνο ψυχής (στ’ αλήθεια) η ντόπια δημαγωγία έκρυψε ότι στα εγκαίνια ήταν καλεσμένοι κι άλλοι δύο, γείτονες: ο πρωθ. της βουλγαρίας Boyko Borisov και ο πρόεδρος της σερβίας Aleksandar Vucic. Τι δουλειά είχαν αυτοί (χαλώντας την ελληνική μανέστρα της «ε, μωρε! η συνήθης σχέση» ανάμεσα στη Μόσχα και την Άγκυρα) στην τελετή; Μα επειδή ο ένας απ’ τους δύο κλάδους του turk stream προορίζεται να σπρώξει ρωσικό γκάζι μέσω βουλγαρικής και σερβικής επικράτειας προς την κεντρική ευρώπη. Και γιατί χρειάστηκε πόνος για να κρυφτεί αυτό; Επειδή η πρόοδος αυτού του σωλήνα ρίχνει σε δεύτερη μοίρα (έως κάνει περιττό) το αμερικανο-ισραηλινο-ελληνικό σχέδιο, για την μεταφορά στην Αλεξανδρούπολη υγροποιημένου ισραηλινού φυσικού αερίου, και μετά μέσω σωλήνα διάχυσή του προς βορρά… βουλγαρία και βλέπουμε…

Έχει θυμώσει κανείς με τον turk stream όπως με τον nord stream 2; Ναι. Το ψοφιοκουναβιστάν με όλες του τις φράξιες. Έχει έτοιμες τις κυρώσεις… Προσπαθεί κανείς να πνίξει την αναγνώριση της εξέλιξης αυτής; Ναι, το ελλαδιστάν, που θα ήθελε να γίνει «ενεργειακό hub»…

Εντάξει… Ψυχραιμία… Έρχεται ο east med (χα!!!)

(Η σερβία έχει έτοιμο το δίκτυο σωλήνων που χρειάζεται για την περίπτωση του turk stream. Η βουλγαρία μοιάζει να κωλυσιεργεί· τον περασμένο Νοέμβρη η Μόσχα της τράβηξε τ’ αυτί. Μετά ανατέθηκε η εργολαβία… Σαν ενδιάμεση λύση, η βουλγαρική προέκταση του turk stream θα συνδεθεί με το υπάρχον δίκτυο στη βουλγαρία, που τροφοδοτούνταν απ’ έναν άλλο αγωγό, μέσω Μαύρης Θάλασσας, απ’ την ουκρανία. Για να επισπεύσει η Μόσχα την δουλειά στην ουκρανία, θα κόψει σύντομα την τροφοδοσία αυτού του παλιού αγωγού.

Σε κάθε περίπτωση αυτό το δίκτυο είναι αρκετά πιο ώριμο απ’ τα ελληνο-αμερικανο-ισραηλινά σχέδια για «γκαζοκατάκτηση» των βαλκανίων…)

Το μπλοκ της Αστάνα ψάχνεται στην κεντρική Μεσόγειο

Παρασκευή 10 Γενάρη. Από την Istanbul, αφού άνοιξαν την παροχή του turk stream, Putin και Erdogan ζήτησαν εκεχειρία στη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή. Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα πανηγυρίσει για την επιβεβαίωσή της – το θέμα είναι κάπως πιο σύνθετο.

Όπως είναι γνωστό (;) το βασικό πρόβλημα σε τέτοιου είδους εκεχειρίες είναι ότι κανένας δεν θέλει να την κηρύξει πρώτος. Ειδικά αν θεωρεί ότι έχει το πάνω χέρι. Στη λυβική περίπτωση αυτός είναι ο “τζενεράλ” Haftar. Συνεπώς, απ’ το κοινό αίτημα / διακήρυξη Μόσχας και Άγκυρας (give peace a chance!) έλειπε (τουλάχιστον φανερά) ο μηχανισμός επιβολής της εκεχειρίας στο λιβυκό πεδίο μάχης! Φυσικά αυτός θα μπορούσε να είναι κρυφός: ο Putin επηρεάζει τον Haftar, ο Erdogan τον Sarraj – αν και το θέμα είναι ο Haftar, αφού αυτός επιτίθεται.

Η αξία της κοινής δήλωσης Putin – Erdogan (το «μαγνητικό πεδίο» ή η «πένσα» κατά την ασταμάτητη μηχανή…) βρίσκεται στο γεγονός ότι την ίδια ημέρα, στις 8 Γενάρη, η Ρώμη είχε καλέσει Haftar και Sarraj – για να τους πείσει για το ίδιο πράγμα: για εκεχειρία. Ο Haftar πήγε, ο Sarraj θύμωσε που o ιταλός πρωθ. Conte τον κάλεσε μαζί με τον Haftar… Και αντί για την Ρώμη πήγε στις Βρυξέλες. Είχε μια «πολύ παραγωγική συζήτηση» με τα στελέχη της ε.ε. εκεί (όπως είπε)· ξεθύμωσε· και θα πάει στη Ρώμη αύριο.

Γίνεται, λοιπόν, κάτι σαν αγώνας δρόμου μεταξύ διάφορων «φίλων της ειρήνης στη λιβύη» (ένας αγώνας δρόμου που τον προκάλεσε ο Erdogan βέβαια…) για το τίνος οι παραινέσεις θα πιάσουν πρώτες τόπο, ώστε να πάρει το επόμενο νόμπελ ειρήνης. Προς το παρόν Putin – Erdogan, Ρώμη, και Βερολίνο (με Παρίσι ή χωρίς; δεν ξέρουμε…) κινούνται χωριστά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Πιθανόν, υπ’ αυτές τις συνθήκες, το δίδυμο του μπλοκ της Αστάνα βιάστηκε να «βγει μπροστά»: ο Haftar, προς το παρόν, είναι ανυπάκουος.

Δεν βιάστηκε όμως εντελώς. Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, ως τώρα, με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, έκανε κάτι εκτός «διεθνούς νομιμότητας» (στήριζε τον Haftar)· από τώρα και στο εξής μπορεί να πει ότι καθάρισε τα χέρια του. Ο τουρκικός ιμπεριαλισμός απ’ την μεριά του, κινείται μεν by the book εφόσον στηρίζει μια διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση στην Tripoli, αλλά οι θιγόμενοι (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απ’ την ενεργή εμπλοκή του τον κατηγορούν (άδικα…) ότι «επιβαρύνει την κατάσταση» στη λιβύη· να λοιπόν που και η Άγκυρα δείχνει αγαθές προθέσεις.

Ακόμα κι αν το δίδυμο Putin – Erdogan δεν πετύχει την εκεχειρία μεθαύριο, θα έχει αποτύχει προς το παρόν στο ίδιο που έχουν αποτύχει και όλοι οι υπόλοιποι ανταγωνιστές – τους – στη – λιβυκή – ειρήνη… Που σημαίνει ότι δεν θα έχει χάσει έδαφος απέναντί τους. Δεν θα έχουν πετύχει αυτοί εκεί που αυτό απέτυχε…

Καθιερώνονται όμως ο Putin και ο Erdogan στον λιβυκό χορό. Και επειδή έχουν τρόπους που οι άλλοι δεν έχουν (ειδικά η Μόσχα σε σχέση με τον Haftar) διαθέτουν καλύτερες προοπτικές να πετύχουν στο κοντινό μέλλον ένα κάποιο φρένο· και να καθιερωθούν στη σκηνή της κεντρικής Μεσογείου / βόρειας αφρικής σαν ντουέτο. Ο Erdogan έχει την δική του προίκα: τις πολύ καλές σχέσεις τόσο με την Τύνιδα όσο και με το Αλγέρι, το οποίο θα επισκεφτεί πολύ σύντομα.

Άλλη μια περίπτωση για ελληνικά δάκρυα και αναφιλητά που μένουν κρυφά. Πρώτον, επειδή από υπερβάλλοντα ιμπεριαλιστικό ζήλο, πολύ δυσανάλογο με τις πραγματικές της δυνατότητες, η Αθήνα έχει κηρύξει την κυβέρνηση στην Tripoli σαν ανύπαρκτη· και άρα ανύπαρκτες και τις συμφωνίες που έχει υπογράψει με την Άγκυρα… Παρά τις φιλικές δηλώσεις / κτυπήματα στην πλάτη, αυτό το παραμυθάκι δεν το υποστηρίζει πρακτικά κανείς στας ευρώπας. Ίσως ο Sisi. Ίσως ο Netanyahu. Ούτε καν το ψόφιο κουνάβι…

Δεύτερον, η Αθήνα τα έχει σπάσει και με την Άγκυρα και με την Μόσχα. Όσο για την Ρώμη; Μα αυτή υποστηρίζει τον Sarraj – σιγά μην σεγοντάρει τα ελληνικά πείσματα!!! Απ’ όλο το σετ των πρωτοκοσμικών «ειρηνοποιών της λιβύης» η Αθήνα θα μπορούσε να ελπίζει μόνο στο Παρίσι. Αλλά, φυσικά, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron δεν είναι ηλίθιος: έχοντας πλέον στο λογαριασμό όχι την εύκολη Ρώμη αλλά το δύσκολο δίδυμο Putin – Erdogan, θα διαπραγματευτεί μαζί τους.

Ηθικό δίδαγμα; Με την τουρκική στρατιωτική υποστήριξη ο Sarraj θα παραμείνει στην Tripoli (έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα ούτε καν η Μόσχα δεν θα ήθελε να έχει έναν Haftar «οριστικό νικητή» στο λιβυκό πεδίο μάχης, άρα δικτάτορα στην Tripoli). Και θα συνεχίσουν να ισχύουν τα συμβόλαια που έχει υπογράψει με τις ρωσικές πετρελαϊκές εταιρείες… (Άρα, αφού η υπογραφή του Sarraj θα συνεχίσει να είναι έγκυρη εκεί, τότε… θα είναι και σε άλλα χαρτιά έγκυρη… Ε;)

(φωτογραφία: Δεξιά ο Sarraj. Αριστερά ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου David-Maria Sassoli. Προχτές)

Σκόνη που σηκώνουμε μωρέ αδερφάκι μου!

Παρασκευή 10 Γενάρη. Υπάρχει (υπήρχε) μια μικρή σειρά παλιών ανέκδοτων, με πρωταγωνιστές τον ελέφαντα και το ποντίκι. Σ’ ένα απ’ αυτά τα ανέκδοτα ο ελέφαντας και το ποντίκι τρέχουν στην έρημο· κάποια στιγμή το ποντίκι γυρνάει το κεφάλι του πίσω· και σχολιάζει: σκόνη που σηκώνουμε μωρέ αδερφάκι μου!!!

Αν ο μικρομεγαλισμός του ποντικιού σαν αλληγορία έγινε κάποτε πηγή έμπνευσης για ανέκδοτα, η ελληνική, εθνική, ιμπεριαλιστική εκδοχή του μπορεί να γίνει κυριολεκτικά το ίδιο. Ή να είναι για κλάματα (ανάλογα τα γούστα). Δεν μετριούνται καν στα δάκτυλα του ενός χεριού τα κράτη που αφενός υποστήριξαν ανοικτά την δολοφονία του Soleimani (μόνο το Τελ Αβίβ, το Λονδίνο και η Αθήνα) και, στη συνέχεια, κατήγγειλαν την «απάντηση» της Τεχεράνης, με τις πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ. Αυτό το τελευταίο, αν δεν λαθεύουμε, ΔΕΝ το έκανε ούτε το ίδιο το ψόφιο κουνάβι!!

Υπάρχουν κάποιες νόστιμες λεπτομέρειες εδώ, που πρέπει να τις αναφέρουμε. Μετά την δολοφονία του Soleimani, οι σύμμαχοι της Αθήνας (τα μέλη του άξονα δηλαδή) στην αραβική χερσόνησο χέστηκαν πατόκορφα. Γιατί; Είναι απλό: επειδή είναι οι πολύ εύκολοι στόχοι για τους ιρανικούς πυραύλους. Όχι μόνο, λοιπόν, δεν βρήκαν να δηλώσουν αυτά που δήλωσε ο ρημαδοΚούλης, αλλά Ριάντ και Αμπού Ντάμπι κινητοποίησαν όλους τους ενδιάμεσους (λέγε με κουβέιτ…) για να διαμηνύσουν στην Τεχεράνη ότι δεν ήξεραν τίποτα, δεν έχουν καμμία σχέση, και please, δείξτε έλεος απέναντί μας!… Πλερέζες για τους φόνους όχι, δεν φόρεσαν. Απλά έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να βγουν απ’ τον χάρτη της ιρανικής απάντησης. Ακόμα και το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ: παρότι ανοικτά χαιρέτησε την δολοφονία του Soleimani, ο Netanyahu φρόντισε να διαβεβαιώσει τα μήντιά του ότι «το ισραήλ δεν έχει σχέση, και δεν συμμετείχε»… Την δολοφονία την ήθελε ο ισραηλινός μιλιταρισμός χωρίς αμφιβολία· αλλά όχι μόνη της. Μαζί με την ισοπέδωση του ιράν την ήθελε. Στις «μισές δουλειές» θα προτιμούσε να μην τον ανακατέψουν…

Αντίθετα η Αθήνα επεδίωξε να μπει στον χάρτη. Πιο σωστά: τα ελληνικά αφεντικά επεδίωξαν να μπουν στον χάρτη. Όχι μόνο της Τεχεράνης, όχι μόνο των συμμάχων της, αλλά ακόμα πιο μακρυά: το Πεκίνο παρακολουθεί από πολύ κοντά τις εξελίξεις στην περιοχή, μην έχετε καμμία αμφιβολία. Και επειδή η «υπόθαλψη εγκληματία» μέσω των δηλώσεων του ρημαδοΚούλη στο atlantic δεν ήταν αρκετή, βγήκε χτες και ο γύπας, μετά από ώριμη σκέψη (φαίνεται, άλλωστε, και στη φωτογραφία…), για να καταγγείλει το ιράν που έκανε ό,τι λιγότερο μπορούσε να κάνει σαν «απάντηση». (Ναι, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας «ανεβαίνει» συνεχώς!!! Έχει ξεπεράσει ήδη, σε ελάχιστους μήνες, τον ογκόλιθο Nick the greek, τον θρυλικό φαιορόζ υπ.εξ., που στο καιρό του ήταν πολύ ψηλά!)

Εντός συνόρων το αδιέξοδο και οι σπασμοί της ελληνικής εθνικής γραμμής μπορούν να κοροϊδευτούν σαν καιροσκοπισμός – και να ξεχαστούν γρήγορα – παρότι γεννούν τέρατα, και θα γεννήσουν ακόμα χειρότερα. Εκτός συνόρων νομίζει κανείς ότι τα άλλα αφεντικά και οι άλλες πολιτικές βιτρίνες δεν χαμπαριάζουν; Ένα παράδειγμα για κλαυσίγελω: “Θα μεσολαβήσει..” (λένε) το ψοφιοκουναβιστάν “… για να μειωθεί η ένταση μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας”! Μα η Αθήνα όχι μόνο προκάλεσε αυτήν την αντιτουρκική ένταση, όχι μόνο πόνταρε πάνω της, αλλά επεδίωξε να πάρουν διάφοροι το μέρος της για να την αυξήσουν ακόμα περισσότερο!!! Και τι κατάφερε; Κατάφερε να διαγνωστεί ότι σίγουρα χρειάζεται αντιπυρετικό!!! Καλό για την παγκόσμια ειρήνη, κακό για την θεία Λίτσα!

Την ίδια εποχή που κυκλοφορούσαν τα ανέκδοτα με τον ελέφαντα και το ποντίκι, υπήρχαν αρκετοί που θα ήθελαν το ελλαδιστάν να γίνει η 51η πολιτεία των united states, μπας και ευδοκιμήσει ο ελληνικός (αντιτουρκικός) ιμπεριαλισμός…

Σήμερα, πάντως, δεν κυκλοφορούν ανέκδοτα με ποντίκια και ελέφαντες. (Θεωρούνται, ίσως, σπισισμός…)

Αυτό ήταν, λοιπόν;

Πέμπτη 9 Γενάρη. Η Τεχεράνη είπε (ή άφησε να εννοηθεί) ότι η χθεσινοβραδυνή επίθεσή της σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ ήταν η «αναλογική απάντησή» της στην δολοφονία του Soleimani… Και ύστερα απ’ την Ουάσιγκτον το ψόφιο κουνάβι άφησε να εννοηθεί ότι «εντάξει, δεκτό…» (Η Ουάσιγκτον είχε ήδη ανακοινώσει, πριν γίνει η επίθεση, ότι περίμενε κάτι τέτοιο για το επόμενο 48ωρο… ) Αυτό, λοιπόν, ήταν όλο κι όλο το ζήτημα;

Επιτρέψτε μας την άποψη: Όχι!! Σε μια σύγκρουση που κρατάει χρόνια, βρίσκεται σε εξέλιξη, και είναι κομμάτι ενός παγκόσμιου πόλεμου, δεν πρέπει να παρασύρεται κανείς απ’ τις εντυπώσεις. Δεν πρόκειται για ματς ποδοσφαίρου όπου το «Χ» μπορεί να είναι βολικό και για τις δύο πλευρές· δεν υπάρχει καν «Χ»! Ούτε μια μικρή παράταση, ούτε πέναλντι!

Από τις 2 Γενάρη ως χτες έγιναν διαδοχικά 3 πράγματα, το καθένα με τα δικά του χαρακτηριστικά και με το δικό του βάρος, που ωστόσο έχουν «ανεβάσει το επίπεδο» της σύγκρουσης στο μεσανατολικό πεδίο μάχης, με τόσο κατηγορηματικό τρόπο ώστε μόνο μετά την ολοκλήρωσή της (όποια κι αν είναι αυτή, όποτε κι αν γίνει, όσο αίμα κι αν χρειαστεί για να γίνει…) θα μπορεί να μιλήσει κανείς για «ηρεμία». Οφείλουμε να μετρήσουμε το καθένα, αλλά και την αλληλουχία τους. (Τα υπόλοιπα βορειότερα και δυτικότερα από αύριο…)

Γεγονός 1ο: η δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis και των υπόλοιπων ιρανών και ιρακινών καραβανάδων. Γεγονός 2ο: η «ανταπόδοση» της Τεχεράνης με τα πυραυλικά κτυπήματα σε αμερικανικές βάσεις. Γεγονός 3ο: η απόφαση του ιρακινού κοινοβουλίου να απαιτήσει την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού…

Οι δολοφονίες

Πέμπτη 9 Γενάρη. Αν η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Ριάντ ή οποιοσδήποτε άλλος θεωρεί ότι «καθαρίζοντας» τον Soleimani θα βραχυκυκλώσει ή θα εμποδίσει τις συμμαχίες της Τεχεράνης (και το αξιόμαχό τους) είναι επιεικώς ηλίθιος. Δεν είναι ο Soleimani που διαμόρφωσε την στρατηγική του ιρανικού κράτους (και διάφορων οργανώσεων / κομμάτων στα αραβικά κράτη) αλλά το ανάποδο: η στρατηγική αναγκαιότητα βρήκε στην περίπτωσή του έναν εξαιρετικά ικανό πολιτικό/καραβανά εφαρμοστή της. Ασφαλώς ο Soleimani ήταν ιδιαίτερα καλός στις δουλειές που αναλάμβανε. Αφήνοντας στην άκρη την πιθανότητα ότι στη διάρκεια αυτής της 30ετίας υπήρχαν (και υπάρχoυν) συνθήκες για να έχουν διαμορφωθεί και ακόμα καλύτεροι, αξίζει να τονίσουμε ότι ο Soleimani ολοκλήρωσε το ιστορικά δυσκολότερο κομμάτι της δουλειάς: το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο στάδιό της.

Εδώ και καιρό το αν, για παράδειγμα, η λιβανέζικη Hezb’ Allah ή οι υεμενίτες Huthis είναι αξιόμαχοι δεν εξαρτιόταν απ’ τον Soleimani. (Κανένας μα κανένας, όσο έξυπνος και ικανός κι αν είναι, δεν μπορεί να κάνει είτε λίγους είτε πολλούς ικανούς να πολεμούν με επιτυχία σε άνισες αναμετρήσεις. Ο Soleimani δεν έδωσε κάποιο «μαγικό φίλτρο» στην Hezb’ Allah το 2006 εναντίον του ισραηλινού στρατού· και δεν έδωσε κανένα «μαγικό φίλτρο» στους Huthis το 2019 εναντίον των μισθοφόρων του Ριάντ, του Αμπού Ντάμπι, αλλά και του Παρισιού, του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον. Μπορεί να συνέβαλε οργανωτικά ή εξασφαλίζοντας όπλα· αλλά ως εκεί…) Το ίδιο ισχύει και για τις συμμαχίες και τις κοινές δράσεις μεταξύ τους.

(Στη διάρκεια των αραβικών εξεγέρσεων, με τις πολλές εκατοντάδες δολοφονημένους, μας ζάλισαν με το θέωρημα ότι ήταν τα social media που έκαναν τόσες χιλιάδες άντρες και γυναίκες όχι απλά να επαναστατήσουν αλλά να αντέξουν την τόσο απίστευτα αιμοβόρα καταστολή. Απ’ ότι φαίνεται τα ίδια social media δεν έχουν καμμία επαναστατική επίδραση και αποτελεσματικότητα στους πρωτοκοσμικούς… Τώρα πρέπει να πεισθούμε ότι ήταν ένας δαίμονας, ο Soleimani, που έκανε χιλιάδες σε διάφορα μέρη της μέσης Ανατολής αποτελεσματικούς κατά των πρωτοσμικών σχεδιασμών… Οι παλαιστίνιοι πώς αντέχουν να αγωνίζονται εδώ και 70 χρόνια παρά τα συστηματικά και μαζικά εγκλήματα σε βάρος τους; Θα φταίει ότι περίμεναν έναν Soleimani, ε;)

Στα 62 του ο Soleimani, παραμένοντας πάντα εύστροφος και έμπειρος, μετά από 45 χρόνια θητείας, είχε ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικο-στρατιωτικού κύκλου / έργου του. Προφανώς δεν είχε «ξοφλήσει». Ωστόσο είναι τόση και τέτοια η δουλειά που έχει γίνει ήδη υπό την εποπτεία του, και είναι τέτοια η αυξανόμενη ένταση σ’ όλη τη μέση Ανατολή και το πως αυτή εκπαιδεύει εκείνους που βρίσκονται από κάτω («η παγκόσμια Παλαιστίνη» όπως σωστά λένε κάποιοι…) ώστε είναι αδύνατο η ιστορία να γυρίσει πίσω. (Πάντως είναι πολύ πιθανό ότι οι βιτρίνες του άξονα ελπίζουν σε κάτι τέτοιο!… Bring back good old days!!!)

Αντίθετα, ο τρόπος της δολοφονίας του θα βρυκολακιάζει για πολλά χρόνια στα μυαλά (και στις επιλογές) τόσο των φίλων όσο και των εχθρών του μπλοκ της Αστάνα (διότι και στη δική του δημιουργία ο Soleimani είχε παίξει ρόλο). Το τι μπορεί να πετύχει η μυθοποίηση είναι απρόβλεπτο· και ο Soleimani είναι ήδη θρύλος για πολλά εκατομμύρια μουσουλμάνων, σε μια μεγάλη έκταση του κόσμου.

Το πέρασμα του χρόνου ενισχύει τέτοιους θρύλους – και την σχέση των οπαδών τους μ’ αυτούς.

Η δολοφονία του Abu Mahdi al-Muhandis είναι διαφορετικό ζήτημα. Ο 65χρονος ιρακινός μηχανικός Jamal Ja’far Muhammad Ali Al Inrahim (: το al Muhandis είναι παρατσούκλι και σημαίνει «ο μηχανικός») ήταν “παλιά καραβάνα”. Σαν σιίτης συνδέθηκε με την νεαρή ιρανική επανάσταση στη διάρκεια του πολέμου με το ιράκ, στα ‘80s, όντας φυγάς απ’ το ιράκ. Το ότι καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο απ’ το καθεστώς του κουβέιτ το 1983 για βομβιστικές επιθέσεις στις πρεσβείες των ηπα και της γαλλίας (που στήριζαν τον Χουσεΐν στον πόλεμο) δείχνει ότι δεν καθόταν ήσυχος.

Η δολοφονία του δεν έφερε ιδιαίτερη πολιτική υπεραξία στην Ουάσιγκτον… Έφερε όμως στις pum μια ικανή νομιμοποίηση για να ξεκινήσουν επίσημα αυτό που ήθελαν εδώ και καιρό (αφότου τα αμερικανικά και τα ισραηλινά βομβαρδιστικά άρχισαν να σκοτώνουν μέλη τους, ειδικά κοντά στα ιρακινο-συριακά σύνορα): έναν πόλεμο φθοράς κατά του αμερικανικού στρατού κατοχής. Σε αντίθεση με την Τεχεράνη, οι pmu δεν είπαν «αυτή ήταν η εκδίκηση» για την δολοφονία του Muhandis.

Κι ούτε θα το πουν. Έτσι κι αλλιώς ο λογαριασμός τους με τον κατοχικό στρατό είχε ανοίξει – τώρα θα αρχίσει να αποδίδει τόκο.

Η ανταπόδοση

Πέμπτη 9 Γενάρη. Με την εξαίρεση της κατάρριψης ενός αμερικανικού drone (που ωστόσο πετούσε μέσα στον ιρανικό εναέριο χώρο), η χθεσινή πυραυλική επίθεση είναι το πρώτο άμεσο κτύπημα των ιρανών «φρουρών της επανάστασης» στον αμερικανικό στρατό – από το 1979!! Μετά από 40 χρόνια σύγκρουσης, το γεγονός ότι οι «φρουροί της επανάστασης» κτύπησαν για πρώτη φορά αμερικανικούς στόχους (και δεν έτρεξε τίποτα, εξαιτίας της δολοφονίας του Soleimani) είναι σημαντικό. (Όσο ζούσε ο Soleimani δεν έγινε – έγινε τώρα, στο όνομά του, post mortem).

Για παράδειγμα, η Ουάσιγκτον και το ψόφιο κουνάβι προσωπικά ξέχασαν ότι έχουν κηρύξει τους «φρουρούς της επανάστασης» τρομοκράτες! Αντέδρασαν ως εάν δεν επρόκειτο για επίθεση από «τρομοκράτες», αλλά από κανονικό στρατό – που απαντάει εύλογα στη δολοφονία ενός στρατηγού του. Με τους τρομοκράτες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) δεν ισχύουν τα «στρατιωτικά ήθη». Αν η (ανύπαρκτη…) al Qaeda εκδικούνταν την δολοφονία του bin Laden θα συγκέντρωνε πολλά πυρά… Ακόμα κι αν εκδικούνταν την δολοφονία του γυιού του….

Ξαφνικά (και όχι εξηγήσιμα με εύκολο τρόπο) οι «φρουροί της επανάστασης» όχι μόνο έπαψαν να είναι «τρομοκράτες» (για ένα βράδυ; για περισσότερο;) αλλά τους αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να πάρουν, έστω με συμβολικό τρόπο, το αίμα τους πίσω… Με 80 νεκρούς όπως λέει η Τεχεράνη; Με λιγότερους όπως δεν λέει η Ουάσιγκτον; Αυτό και τόσο…

Φαίνεται πως η Ουάσιγκτον δεν μπορούσε ή δεν ήθελε την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή να κάνει τίποτα άλλο (το «άλλο» είναι ένας all out πόλεμος…) . Πρόκειται γι’ αυτό που είπαμε πριν λίγες μέρες: για την προτελευταία νίκη του Soleimani. Αφού ο αμερικανικός στρατός αναγκάστηκε να υπογράψει μια δολοφονία που κανονικά δεν έπρεπε να κάνει «επώνυμα» για να μην έχει ευθύνη· κι αφού η κατακραυγή ήταν παγκόσμια και γενικευμένη, αναγκάστηκε έμμεσα, σιωπηλά, κατηγορηματικά (και απρόοπτα για εμάς! – θεωρούσαμε ότι ήταν μια all out επιλογή της «γραμμής Pence»…) να αναγνωρίσει ότι ο πόλεμος κατά των «φρουρών της επανάστασης» δεν είναι η μάχη της πάνκαλης νομιμότητας εναντίον των πάνκακων τρομοκρατών, αλλά η αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο (παρόμοιους) στρατούς (στην οποία θεωρεί εαυτόν συντριπτικά ανώτερο, αλλά δεν βιάζεται να το αποδείξει…)

Ακόμα και πριν 2 μήνες κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν αδιανόητο!

(φωτογραφία: Η αμερικανική αεροπορική βάση στην Ain al-Assad. Σε κύκλους τα σημάδια μιας “έντονης νύχτας”…)

Η αλληλουχία

Πέμπτη 9 Γενάρη. Εκείνο που οι δυτικοί «αναλυτές» (: δημαγωγοί) αποφεύγουν να παραδεχτούν όπως ο διάολος το λιβάνι είναι αυτό: μετά από πολλές δεκαετίες, κι αφού πρώτα η αραβική υπερηφάνεια (που σε διάφορες περιόδους βραχυκύκλωσε τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς) ξέμεινε όχι από διάθεση αλλά από σχέδιο, δύο μη-αραβικά αλλά μουσουλμανικά κράτη έχουν αναλάβει την «ηγεσία» – με διακηρυγμένο και ευνόητο στόχο της αναβάθμιση της τεράστιας μουσουλμανικής ζώνης του πλανήτη (της umma) στον πλανητικό καταμερισμό εξουσίας, κεφαλαίου και εργασίας: το περσικό (σιϊτικό) ιράν και η τουρκική (σουνιτική) τουρκία. Αν σ’ αυτά προστεθούν το (πυρηνικό) πακιστάν και η μαλαισία, τότε η αλλαγή θα έπρεπε να θεωρείται σεισμική! (Επειδή κατά καιρούς ακούμε βλακείες: όχι, δεν είναι αυτό που θα θέλαμε! Τις μαυροκόκκινες να ανεμίζουν θέλουμε! Αλλά δεν φοράμε “μαυροκόκκινα γυαλιά” όταν ασχολούμαστε με την πραγματικότητα. Γιατί αν το κάναμε θα απομέναμε θεόστραβοι – μεταξύ θεόστραβων…)

Το πως έχει αντιμετωπίσει διαχρονικά ο πρώτος (δυτικός) κόσμος, τόσο οι ευρωπαϊκοί όσο και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια των μουσουλμάνων είναι γνωστό. Κι αν οι υπήκοοι της δύσης προτιμούν απ’ τη μια να το ξεχνούν και απ’ την άλλη να το ανανεώνουν μέσα απ’ τον αντι-μεταναστευτικό ρατσισμό τους, οι μουσουλμάνοι και οι μουσουλμάνες το ξέρουν. Κι αν ο «απλός κόσμος» στην μουσουλμανική ζώνη του κόσμου έχει τις καθημερινές αγωνίες του, οι διανοούμενοι και οι πολιτικά ενταγμένοι δεν ξεχνούν τίποτα. Δεν ξεχνούν την βοσνία – για παράδειγμα.

Τι σχέση έχουν αυτά τα γενικά με το μεσανατολικό πεδίο μάχης; Τι σχέση έχουν με τα τρία γεγονότα που βιαστικά σημειώσαμε πιο πριν; Έχουν και παραέχουν! Η κομβική αλυσίδα γεγονότων που προηγήθηκαν είναι αυτά που ονομάστηκαν αραβική άνοιξη· και συκοφαντήθηκαν στη δύση όσο δεν γινόταν! Η «αραβική άνοιξη» αλλού πέτυχε κι αλλού πνίγηκε στο αίμα· το ζήτημα, όμως, της θέσης τόσο των αράβων όσο και των μουσουλμάνων γενικά στον 21ο αιώνα παρέμεινε ανοικτό: αυτό ήταν που άνοιξαν μαχητικά και περήφανα οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες του 2011. Κι αυτό παραμένει η διακύβευση. Ο δυτικός κόσμος (οι μυστικές υπηρεσίες του σίγουρα) ήθελαν να κάνουν τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία αυτών των κοινωνιών ¨isis”. (Κάποιος έπρεπε να το σταματήσει αυτό – δυστυχώς δεν ήταν οι αγαπημένες μας μαυροκόκκινες…)

Οι δυτικοί θα ήθελαν να ελπίζουν ότι με χούντες α λα Sisi, με εξαγορές αξιωματούχων, με προκεχωρημένα φυλάκια σαν το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ, και με πιστούς του παρανοϊκού ουαχαβιτισμού χρηματοδοτούμενους από διάφορους τοξικούς πετροδικτάτορες της αραβικής χερσονήσου, θα κρατήσουν τον έλεγχο σ’ όλη αυτή την μουσουλμανική ζώνη. Απ’ την βόρεια αφρική ως την ινδονησία. Δεν έλαβαν όμως υπόψη τους δύο πράγματα. Πρώτον το πως η πολιορκία τους (γράφαμε χτες για το ιράν) μπορεί να παράξει έναν αποτελεσματικό, ορθολογικό και καθόλου θρησκόληπτο «ανορθόδοξο πόλεμο» με τεχνικούς όρους και αποτελεσματικότητα 3ης βιομηχανικής επανάστασης· κι όχι, απλά, έναν Soleimani…. (Τις επιθέσεις στα διυλιστήρια της Aramco, για παράδειγμα, όχι μόνο δεν τις είχαν προβλέψει αλλά ούτε μπορούσαν να φανταστούν ότι «αυτοί», οι «πρωτόγονοι», μπορούν να τις κάνουν!…) Και δεύτερον, δεν έλαβαν υπόψη τους το πως οι «νέες δυνάμεις» του παγκόσμιου κεφάλαιου, πρώτα και κύρια το Πεκίνο (άρα το ευρασιατικό project) μπορούν να εντάξουν στον (ιμπεριαλιστικό) σχεδιασμό τους όλη αυτή την τεράστια θάλασσα ανθρώπινου κεφαλαίου, εργασίας και κατανάλωσης, τους μουσουλμάνους και τις μουσουλμάνες – χωρίς κανέναν οριενταλισμό!

Να γιατί τίποτα δεν τέλειωσε στο μεσανατολικό πεδίο μάχης: δεν έχει ανακηρυχτεί ο οριστικός νικητής!!! Όχι ειδικά εκεί. Στον σε εξέλιξη παγκόσμιο πόλεμο συνολικά…

(Η ιδέα ότι «αν κόψεις το κεφάλι του αρχηγού» θα καταρρεύσει το σύστημα που ελέγχει εμφανίστηκε στους ρώσους μηδενιστές· και αποδείχθηκε αποτυχημένη. Εμφανίζεται ξανά και ξανά στις μαφίες· κι εκεί επίσης αποτυγχάνει: πάντα υπάρχουν διάδοχοι, που συχνά αποδεικνύονται το ίδιο ή και περισσότερο ικανοί…

Έχει το ενδιαφέρον του – για όποιον μπορεί να καταλάβει – ότι κρατικές / καπιταλιστικές δυνάμεις που βρίσκονται σε βαθιά παρακμή «ανακαλύπτουν και υιοθετούν» τέτοιες, προ πολλού χρεωκοπημένες ιδέες / πρακτικές… Ίσως επειδή είναι μαφιόζικες!)

(φωτογραφίες: Απ’ τα τέλη του 2010 και επί μήνες, ο ανθός των αραβικών κοινωνιών έκανε κομμάτια και θρύψαλα όλα τα πρωτοκοσμικά στερεότυπα για την δουλικότητα των μουσουλμάνων. Η “προσβολή” της πρωτοκοσμικής πολιτικής, πολιτιστικής, αισθητικής ανωτερότητας ήταν τεράστια, και δεν συγχωρέθηκε ποτέ. Ούτε απ’ τους φανερά ούτε απ’ τους κρυφά ρατσιστές (αυτοί οι τελευταίοι το παίζουν και “επαναστάτες”…) Απ’ το 2011 μόνο σαν πτώματα, είτε δικτατόρων, είτε proxy πολέμων, είτε πνιγμών στη Μεσόγειο “αναγνωρίζονται” αυτοί οι αμφισβητίες…

Ή σαν επαίτες της “πρωτοκοσμικής ανθρωπιάς”…)