Year: 2020

Γύπας ο Μέγας, ο Απελευθερωτής!

Σάββατο 18 Γενάρη. Το είπε, άραγε, για να το ακούσει ο «τζενεράλ»; Μάλλον όχι. Το είπε για να το ακούσουμε εμείς, οι ιθαγενείς. Η δήλωση του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα ότι «είναι έτοιμος να στείλει ελληνικό στρατό στη λιβύη» (στη μεριά του «τσενεράλ») αν είναι κάτι παραπάνω από μια ρημαδομπαρούφα, πρέπει να σηκώσει όχι μόνο κύματα αντίστασης, αλλά κι ολόκληρο τον βυθό!

Έχοντας αποκλειστεί απ’ τη σύσκεψη του Βερολίνου, φαίνεται ότι οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού σκέφτονται να προλάβουν να χωθούν στην «επόμενη φάση» της διαχείρισης του λιβυκού πεδίου μάχης. Αν αύριο ο «τζενεράλ» αναγκαστεί να υπογράψει μια εκεχειρία διαρκείας, τότε οι «ειρηνευτές» θα στείλουν στρατό «επίβλεψης»: η ε.ε. (οπωσδήποτε η γαλλία, η ιταλία, η γερμανία, plus…), η τουρκία και η ρωσία. Δεν θα πρόκειται για το κλασσικό σχήμα των “κυανόκρανων” του οηε, αλλά κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο.

Πιθανότατα το ρημαδογκουβέρνο να υποβλέπει μια στρατιωτική θέση σ’ αυτό το “plus”… Έτσι ώστε να χωθεί σε μεταγενέστερο χρόνο στις λιβυκές διαδικασίες, με το «θεματάκι» του: την συμφωνία Sarraj – Erdogan για την μεταξύ τους αοζ… Φυσικά απέναντι στο “θεματάκι” θα υπάρχουν επί τόπου καραβανάδες του “αιώνιου εχθρού”…

Αν την «ειρήνευση» την βάλει κανείς σε πολλά εισαγωγικά (όπως και πρέπει), πρόκειται για μια ιμπεριαλιστική τυχοδιωκτική επιλογή εκ μέρους του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Γιατί ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων, τέτοιες «εκεχειρίες» δεν κρατούν πολύ αν δεν λυθούν τα σοβαρότερα τουλάχιστον απ’ τα προβλήματα που ταΐζουν, έστω τοπικά, την σύγκρουση. Μέσα σ’ αυτά τα σοβαρά προβλήματα δεν περιλαμβάνεται η λιβυκή αοζ… Αλλά ακόμα κι αν περιληφθεί κάποια στιγμή, τότε το ελληνικό κράτος θα πρέπει να κάνει αυτό που δεν θέλει με τίποτα: να πάει, μαζί με την Tripoli, στο δικαστήριο της Χάγης.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: τα ντόπια αφεντικά πουλάνε μαγκιές και μας τραβάνε απ’ το μανίκι…

(φωτογραφία επάνω και στη μέση: Τί να ατενίζει άραγε το βλέμμα του γύπα; Αν υπάρχουν άλλοι στον ορίζοντά του;

Ή μήπως ψάχνει κάπου τον “ναύαρχο” του “τζενεράλ”; Αλήθεια, τον θυμάστε τον “ναύαρχο” που πούλησε ξανά και ξανά η ντόπια δημαγωγία, αυτόν που μίλαγε κανονικά ελληνικά, και απειλούσε θεούς και δαίμονες πως ούτε ψαροκασέλα τούρκικη δεν θα πλησιάσει τη λιβύη, καθώς “έχω διαταγή από τον στρατηγό να βουλιάξω κάθε τούρκικο πλοίο”, τον θυμάστε; Πώς και δεν είναι δίπλα στον “τζενεράλ”, να κάνει και τον μεταφραστή;

Μάλλον έχει αράξει στην ιχθυόσκαλα, στο Κερατσίνι…)

Παλιά – και καινούργια 1

Σάββατο 18 Γενάρη. Μπορεί, άραγε, το ψοφιοκουναβιστάν να γλυτώσει όχι την μείωση της ηγεμονίας του αλλά την κατάρρευσή της «προστατεύοντας» την παγκόσμια κυκλοφορία του δολαρίου; Για όσες / όσες δεν έχουν τις βασικές γνώσεις σχετικά με την καπιταλιστική πολιτική οικονομία, «πλανητική ηγεμονία» σημαίνει όπλα και μόνον όπλα. Αυτό είναι μόνο εν μέρει σωστό: όλα έχουν μια τιμή, και το να είναι ένα κράτος «αστακός» δεν το απαλλάσσει απ’ αυτόν τον κανόνα. Ειδικά αν πρόκειται για το αμερικανικό: το στρατοβιομηχανικό του σύμπλεγμα εδώ και δεκαετίες είναι (σαν χρηματοδότηση απ’ το δημόσιο ταμείο) ένα βαρέλι χωρίς πάτο, όπου η «ποιότητα» των όπλων είναι συνώνυμη του όσο πιο υψηλού κόστους γίνεται. Τί θα συνέβαινε, λοιπόν, ακόμα και στον αμερικανικό μιλιταρισμό, αν το δολάριο έχανε την «διεθνή αξία» του;

Από το 1971 και μετά, όταν το αμερικανικό δολάριο εγκατέλειψε την σταθερή πρόσδεσή του με το χρυσάφι (προκειμένου να «τυπωθούν» πληθωριστικά δολάρια για να χρηματοδοτηθεί ο πόλεμος στο βιετνάμ…) έπαψε να είναι η διεθνής «άγκυρα» του μέτρου των ανταλλακτικών αξιών. Το 1971 (ως το 1971) η σταθερή ισοτιμία του δολαρίου προς τον χρυσό (35 δολάρια η ουγγιά) εξασφάλισε την ηγεμονία του αμερικανικού νομίσματος κατ’ αρχήν στον «δυτικό» καπιταλισμό, αφού όλα τα υπόλοιπα δυτικά κράτη «έδεναν» τα εθνικά τους νομίσματα με το δολάριο· πράγμα που σήμαινε πως αντί να έχουν χρυσάφι στα υπόγεια των κεντρικών τραπεζών τους, σαν back up της «αξίας» των νομισμάτων τους, όφειλαν να έχουν δολάρια. Τι σήμαινε αυτό; Ότι δάνειζαν το αμερικανικό δημόσιο, και εκτός από “ρευστό” είχαν σαν back up τα αμερικανικά χρεώγραφα.

Μέσα σε δύο χρόνια το δολάριο υποτιμήθηκε σχεδόν κατά 50%: το 1973 η ισοτιμία με το χρυσάφι είχε πάει στα 64,9 δολάρια η ουγγιά. Το 1974 η υποτίμηση ήταν ακόμα πιο έντονη: 116,5 δολάρια η ουγγιά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο το δολάριο θα γινόταν συν τω χρόνω «χαρτοπετσέτα», και θα έπαυε να είναι «αποθεματικό νόμισμα» για τις κεντρικές τράπεζες άλλων κρατών. Μ’ άλλα λόγια οι ηπα θα κινδύνευαν ακόμα και με χρεωκοπία.

Η λύση στο αμερικανικό πρόβλημα δόθηκε …καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά. Το 1974 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Nixon έστειλε στο Ριάντ τον καινούργιο του υπ.οικ., τον William Simon, σε μια στρατηγική αποστολή. Η Ουάσιγκτον πρότεινε στους πετρελαιοπαραγωγούς σαουδάραβες ένα deal επωφελές και για τις δύο πλευρές. Οι ηπα θα αγόραζαν πετρέλαιο απ’ την σαουδική αραβία πληρώνοντας σε δολάρια και θα παρείχαν στο χουντοβασίλειο όπλα και στρατιωτική βοήθεια, και σε αντάλλαγμα οι σεΐχηδες θα αγόραζαν (με τα δολάρια που θα έβγαζαν απ’ το πετρέλαιο) τα αμερικανικά ομόλογα, δανείζοντας τις ηπα.

Τα «πετροδόλαρα» σαν έννοια και σαν πραγματικότητα γεννήθηκαν εκείνη την χρονιά. Το 1974. Δεν επρόκειτο, όμως, μια περιορισμένης σημασίας διακρατική συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον και Ριάντ. Με δεδομένο ότι το σαουδαραβικό βασίλειο κυριαρχούσε τότε (σαν ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου) στον ο.πε.κ. (: οργανισμός πετρελαιοπαραγωγών κρατών), και με δεδομένο ότι ο ο.πε.κ. ως τις αρχές της δεκαετίας του ’80 παρήγαγε (και πουλούσε) το 50% του πετρελαίου παγκόσμια, η τιμολόγηση και οι αγοραπωλησίες του στρατηγικού εμπορεύματος «πετρέλαιο» σε δολάρια καθιερώθηκαν πολύ γρήγορα παγκόσμια. Τι σήμαινε αυτό; Επειδή όλα τα κράτη αγόραζαν πετρέλαιο, έπρεπε να έχουν μεγάλα αποθέματα σε δολάρια. Αυτό που είχε χάσει σαν «σταθερή αξία» το δολάριο το 1971 όταν εγκατέλειψε τον «κανόνα του χρυσού» (που είχε καθιερωθεί στο Bretton Woods το 1944), δηλαδή την δυνατότητα να είναι «νόμισμα παγκόσμιας χρήσης» (και, ως εκ τούτου, να κάνει τα αμερικανικά ομόλογα «στάνταρ επένδυση») το ξανακέρδισε τρία χρόνια μετά, όταν εξασφάλισε ότι ένα στρατηγικό εμπόρευμα που οι πάντες ήθελαν (το πετρέλαιο) τιμολογούνταν σε δολάρια.

Αντί για την σταθερή διασύνδεση μ’ ένα «μέσο αποθησαυρισμού» με ελάχιστη βιομηχανική αξία (τον χρυσό), ρευστή αλλά οργανική διασύνδεση με τον παγκόσμιο ενεργειακό / καπιταλιστικό κύκλο (μέσω πετρελαίου): μ’ αυτόν τον τρόπο το δολάριο εξασφάλισε σχεδόν άλλα 30 χρόνια παγκόσμιας ηγεμονίας στις ηπα. Με ποιον τρόπο; Εφόσον το να δανείζει κανείς τις ηπα θεωρούνταν «σημαντική και κερδοφόρα επένδυση» η Ουάσιγκτον μπορούσε να δανείζεται απ’ όλο τον πλανήτη κατά βούληση· χρηματοδοτώντας το στρατο-βιομηχανικό της σύμπλεγμα. Και, άρα, την στρατιωτική της υπερεπέκταση…

Να που τα κανόνια και οι βόμβες έχουν πίσω τους την καπιταλιστική πολιτική οικονομία!

Παλιά – και καινούργια 2

Σάββατο 18 Γενάρη. Πριν λίγες ημέρες, στις 9 του Γενάρη, όταν το ψόφιο κουνάβι καμάρωνε μετά τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ ότι «σιγά, δεν έγινε τίποτα…», είπε κάτι που είναι μεν γνωστό, δεν σημειώθηκε όμως ούτε αξιολογήθηκε η «θέση» του μέσα σε ένα λίγο – πολύ πολεμικό ανακοινωθέν. Το ψόφιο κουνάβι θύμισε ότι «τώρα δεν έχουμε ανάγκη το πετρέλαιο της μέσης Ανατολής, αφού έχουμε γίνει ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο». Πράγματι: το 2019 οι ηπα «έβγαζαν» 15 μύρια βαρέλια την ημέρα, η σαουδική αραβία (δεύτερη) 12 μύρια, η ρωσία σχεδόν 11 μύρια, και ακολουθούσαν το ιράκ (με 4,5 μύρια) και το ιράν (με σχεδόν 4 μύρια). Ανάλογη ήταν η κατάσταση στην παραγωγή φυσικού αερίου: πρώτες οι ηπα, δεύτερη η ρωσία, τρίτο το ιράν, τέταρτο το κατάρ και πέμπτος ο καναδάς. (Βέβαια η αμερικανική παραγωγή είναι στο μεγαλύτερο μέρος της περιβαλλοντικά καταστροφική: fracking…)

Στην πράξη οι ηπα δεν είναι εντελώς αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες. Είναι αναγκασμένες να εισάγουν ορισμένες ποσότητες πετρελαίου, λόγω ποιοτικής κατωτερότητας κάποιων δικών της κοιτασμάτων (που απαιτούν πολύ ακριβότερα διυλιστήρια). Σε γενικές γραμμές ωστόσο, προς το παρόν, ο κομπασμός του ψόφιου κουναβιού έχει υλική βάση. Τι σημαίνει όμως πρακτικά; Όχι ένα αλλά τουλάχιστον δύο σοβαρά πράγματα.

Πρώτον, όντας σχεδόν αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες οι ηπα μπορούν να αντιμετωπίζουν την μέση Ανατολή και όχι μόνο (είτε συνολικά είτε ανά περιοχή και κράτος) σαν κάτι διαφορετικό απ’ ότι πριν 20 ή 30 χρόνια: σαν προμηθευτές των εχθρών τους (της κίνας ή/και της ε.ε.). Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι μπορούν να καταστρέφουν αυτά τα κράτη, και πάλι κατά βούληση, εφόσον έτσι πρόβλημα (ενεργειακό) θα έχουν οι αντίπαλοί τους και όχι οι ίδιες. Αυτό ισχύει για το ιράκ και το ιράν, θεωρητικά ισχύει και για την σαουδική αραβία, τα εμιράτα και το κατάρ (ως προς το φυσικό αέριο), όπως ισχύει για την λιβύη, την βενεζουέλα, και τα αφρικανικά κοιτάσματα. Η εναλλακτική (ή και το συμπλήρωμα) της καταστροφής υδρογονανθράκων που προορίζονται για τους αντιπάλους είναι ο έλεγχός τους απ’ τον αμερικανικό στρατό… Η πειρατεία δηλαδή.

Δεύτερον, η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει ότι θα συντηρήσει το μοντέλο του «πετροδόλαρου» (της διεθνούς τιμολόγησης των υδρογονανθράκων με δολάρια) κυρίως αν επιβάλλει τις πωλήσεις της δικής της παραγωγής· ή της παραγωγής πολύ στενών (και αυστηρά ελεγχόμενων) συμμάχων. Αυτό συμβαίνει ήδη, σαν πόλεμος, με τις τιμωρίες και τις «κυρώσεις» που επιβάλλει η Ουάσιγκτον στα ευρωπαϊκά κράτη για την αγορά ρωσικού φυσικού αερίου (το οποίο θα τιμολογείται σε ευρώ / ρούβλια)· αλλά και με την αμερικανική προτίμηση σε ανατολικομεσογειακά κοιτάσματα, αν αυτά είναι ισραηλινά, ελληνικά ή/και νοτιοκυπριακά (αν και όποτε βρεθούν).

Με δυο λόγια: γίνεται ήδη πόλεμος, που δεν είναι ο τυπικός εμπορικός (“πάρε από μένα, είμαι καλύτερος”) αλλά αφορά τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης γύρω απ’ την αμερικανική ιμπεριαλιστική παρακμή.

Παλιά – και καινούργια 3

Σάββατο 18 Γενάρη. Το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι ανακάτεψε την «υδρογονανθρακική ανεξαρτησία» των ηπα με τον πόλεμο στη μέση Ανατολή μοιάζει με θριαμβολογία του αμερικανικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού. Σα να είπε «σαν έχουμε όλους!». Δεν είναι όμως έτσι.

Το δημόσιο έλλειμμα του ψοφιοκουναβιστάν το 2019 ξεπέρασε το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια· και το αμερικανικό δημόσιο χρέος αυξάνεται διαρκώς (ας μην μιλήσουμε για το ιδιωτικό). Το αμερικανικό κράτος έχει όλο και μεγαλύτερη ανάγκη να δανείζεται από «ξένους»· για να είναι «βιώσιμο» το χρέος του πρέπει τα επιτόκια να είναι χαμηλά· για να είναι χαμηλά πρέπει να είναι πάντα πολλοί οι διατεθειμένοι να δανείσουν την Ουάσιγκτον· για να συμβαίνει αυτό θα πρέπει ένα τουλάχιστον στρατηγικό εμπόρευμα παγκόσμιας ζήτησης να «μονο-τιμολογείται» σε δολάρια. Τέτοιο εμπόρευμα αυτή τη στιγμή είναι το πετρέλαιο / φυσικό αέριο· ωστόσο σταδιακά και σταθερά χάνει κι αυτό την στρατηγική (ενεργειακή) κεντρικότητά του.

Η αντίστροφη κίνηση έχει αρχίσει, κι αυτό εκνευρίζει αφόρητα τα αφεντικά του αμερικανικού imperium. Κάποιοι συνδέουν την αμερικανική εισβολή στο ιράκ (το 2003) με την απόφαση του Hussein τρία χρόνια νωρίτερα (το 2000) να αλλάξει την τιμολόγηση των ιρακινών πετρελαίων από δολάρια σε ευρώ… Συνδέουν επίσης την καταστροφή της λιβύης με την απόφαση (λίγο νωρίτερα) του Καντάφι να δημιουργηθεί ένα κοινό αφρικανικό νόμισμα, με back up τον λιβυκό χρυσό, ώστε να τιμολογείται σ’ αυτό το νόμισμα το αφρικανικό πετρέλαιο…

Είτε αυτές οι συσχετίσεις είναι ακριβείς είτε όχι (μάλλον είναι…) η «αποδολαριοποίηση» και του διεθνούς εμπορίου υδρογονανθράκων έχει ξεκινήσει, με πρωταγωνιστές «μεγάλες δυνάμεις» του παγκόσμιου καπιταλισμού. Την Μόσχα, το Πεκίνο – και την ευρωζώνη. Η Τεχεράνη, το Καράκας, η Ντόχα, και κάποια αφρικανικά και ασιατικά κράτη είναι οι αμέσως επόμενοι «κρίκοι» σ’ αυτήν την αλυσίδα της νομισματικής (και όχι μόνο…) προσβολής της αμερικανικής (οικονομικής) ηγεμονίας. Όσο περισσότερο αυτά τα κράτη συγκροτούνται σε μπλοκ τόσο δυσκολότερο είναι για την Ουάσιγκτον να προκαλέσει εδώ ή εκεί την «δημιουργική καταστροφή» που την βολεύει: πρέπει να αναμετρηθεί «εφ όλης της ύλης» με τους «αναθεωρητές»…

Εάν η παγκόσμια ζήτηση υδρογονανθράκων (ειδικά απ’ τους πρώτης κατηγορίας καπιταλισμούς) μειώνεται ή/και διαφοροποιείται (είτε λόγω αύξησης της χρήσης πυρηνικής ενέργειας, είτε λόγω «πράσινης ενέργειας», είτε λόγω τεχνολογικών εξελίξεων όπως η πυρηνική «ψυχρή» σύντηξη)· εάν η αποδολαριοποίηση των τιμών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου προχωράει μέσα από διακρατικές συμφωνίες πληρωμών σε άλλα νομίσματα· και εάν η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να βρει άλλο «στρατηγικό εμπόρευμα» στου οποίου την τιμολόγηση να επιβάλλει (και πώς άραγε;) την αποκλειστικότητα του δολαρίου, τότε – εν έτει 2020 – ο πρόσφατος θριαμβολογικός τόνος του ψόφιου κουναβιού είναι, απλά, γελοίος.

Κι αυτό επειδή ήδη ο διεθνής κύκλος κυκλοφορίας του δολαρίου μικραίνει· ήδη λιγοστεύουν οι δανειστές του αμερικανικού κράτους ενόσω οι ανάγκες του σε δανεικά αυξάνονται διαρκώς· ήδη η αμερικανική κεντρική τράπεζα δανείζει κοντοπρόθεσμα το κράτος ελλείψει άλλων πιστωτών· ήδη εξελίσσεται ένας πληθωρισμός «δολαριακών τιμών» μέσα από διάφορες φούσκες, αρχίζοντας απ’ το αμερικανικό χρηματιστήριο.

Παλιά – και καινούργια 4

Σάββατο 18 Γενάρη. Η ίδια ουγγιά χρυσαφιού που το 1971 (και το 1970, και το 1965, και το 1960, και το 1955…) έκανε 35 αμερικανικά δολάρια σήμερα κάνει πάνω από 1.550. Λαμβάνοντας το χρυσάφι σαν συγκριτικό σταθερό «μέτρο», τα σημερινά 1.550 δολάρια «ισοδυναμούν» με 35 του 1971: πρόκειται για τον ορισμό του άγριου νομισματικού πληθωρισμού: σχεδόν 4.500% μέσα σε χοντρικά 50 χρόνια!

Ωστόσο αυτός ο πληθωρισμός δεν φαινόταν ως σχετικά πρόσφατα να δημιουργεί ανυπέρβλητα προβλήματα στις διεθνείς συναλλαγές, στο βαθμό που το δολάριο (και το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο) έμοιαζαν ακλόνητα «the best».

Όχι πια! Απ’ τον τελευταίο οξύ σπασμό της διαρκούς κρίσης / αναδιάρθρωσης (το 2008) και με αυξανόμενη ταχύτητα έκτοτε είναι σαφές στους πάντες ότι οι ηπα χάνουν την παγκόσμια ηγεμονία τους, και ότι προσπαθούν να συγκρατήσουν την παρακμή τους με όλο και πιο βίαια μέσα. Οι επανεξοπλισμοί σε διάφορα επίπεδα (από όλο και περισσότερα κράτη) και οι τεχνολογικές καινοτομίες στα όπλα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη· κάτω απ’ τις διακηρύξεις περί «ειρήνης», όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα…

Όπως θα δείξουμε σε μερικούς μήνες (στο επόμενο τετράδιο για εργατική χρήση) η Χ παγκόσμια ηγεμονία τελειώνει όχι την ιστορική στιγμή που αντικαθίσταται από μια Ψ επόμενη… Έχει τελειώσει αρκετά νωρίτερα: την ιστορική στιγμή που ο «προστάτης» παύει να είναι «γενναιόδωρος» (αφού αυτό εξυπηρετούσε και τα δικά του συμφέροντα) επειδή έχει αρχίσει να «ζορίζεται» οικονομικά στα σοβαρά· και γίνεται κοινός, δύστροπος και επιθετικός νταβατζής, απαιτώντας απ’ τους «πελάτες» του να τον πληρώνουν για την όποια «προστασία» τους παρέχει…

Αυτό χαρακτηρίζει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό όλο και πιο καθαρά, συστηματικά και απροκάλυπτα…

Δεν το έχετε προσέξει;

Η συμφωνία σαν ταπείνωση

Παρασκευή 17 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι (θορυβημένο απ’ το γεγονός ότι οι οικονομικές τιμωρίες κατά του κινεζικού καπιταλισμού είχαν χειρότερες συνέπειες στον αμερικανικό) μπορεί να κοκορεύεται ότι κατάφερε να υπάρξει μια «συμφωνία πρώτης φάσης» με το Πεκίνο. Που φρενάρει τον εμπορικό του πόλεμο (ενώ ανομολόγητα έχει αποτύχει στους στόχους του…).

Το Πεκίνο πράγματι υπέγραψε αυτήν την «α φάση». Αλλά η εκδίκησή του (ή το «μήνυμα» για χάρη των επικοινωνιολόγων) εμφανίστηκε και στην τελετή της υπογραφής. Φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι μεταξύ τυπικά ισότιμων βιτρινών. Απ’ την μια μεριά το ψόφιο κουνάβι, απ’ την άλλη ο αυτοκράτορας Xi…

Αμ δε! Απ’ τη μεριά του Πεκίνου την συμφωνία υπέγραψε ο Liu He. Eίναι μεν αντιπρόεδρος της κίνας, αλλά είναι ο 4ος στην κατάταξη αντιπρόεδρος, με βάση τις αρμοδιότητές του. (Προηγούνται κατά σειράν o Han Zheng, η Sun Chunlan, και ο Hu Chunhua). Ας πούμε ότι είναι κάτι σαν «υπερυπουργός εμπορίου».

Οι σημειολόγοι της εξουσίας δεν παρέλειψαν να εντοπίσουν αυτήν την ασυμμετρία. Η συμφωνία υπογράφτηκε στο «ανατολικό δωμάτιο» του άσπρου σπιτιού, στο οποίο έχουν υπογραφτεί ελάχιστες και πολύ σημαντικές διεθνείς συμφωνίες. Τον Δεκέμβρη του 1987 ανάμεσα στον Reagan και στον Gorbachev η συνθήκη για τους βαλιστικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς – που μετά από τις μαχητικές και μαζικές κινηματικές δράσεις στη δυτική ευρώπη (ειδικά στη γερμανία και στην αγγλία), απάλλασε την ήπειρο απ’ την απειλή πυρηνικής αναμέτρησης. Ή, τον Ιούνιο του 1990, ανάμεσα στον Gorbachev και τον Bush τον Α, οι 5 συμφωνίες για την καταστροφή των χημικών όπλων μεταξύ ηπα και εσσδ.

Απέτυχε τόσο πολύ το σχέδιο των οικονομικών τιμωριών (σίγουρα κατά της κίνας) ώστε το ψόφιο κουνάβι, φανφαρονίζοντας ασύστολα, αναγκάστηκε να δώσει την μέγιστη επισημότητα σε μια συμφωνία στην οποία στη μια μεριά καθόταν αυτός και στην άλλη απλά ένας τεταρτοκλασσάτος «υπερυπουργός». Ο αυτοκράτορας Xi δεν μπορούσε να κάνει καλύτερη «τιμή» στο ψόφιο κουνάβι: τα αμερικανικά οικονομικά ζόρια που οδήγησαν στην υπογραφή της συμφωνίας είναι της αρμοδιότητας κινέζου «υπερυπουργού» – όχι αυτοκράτορα.

Το μέτρο της αποτυχίας του αμερικάνικου «οικονομικού πολέμου» υπολογίστηκε στο αμέρικα. Η κεντρική τράπεζα (fed) σε πρόσφατη εκτίμησή της λογάριασε ότι μετά από 30 μήνες εμπορικού πολέμου κατά της κίνας με τιμωρίες και δασμούς, το μεν κινέζικο αεπ έχασε 0,25%, ενώ το αμερικανικό 0,30%… Αλλά ενώ το κινεζικό -0,25% απορροφήθηκε ομαλά, το αμερικανικό -0,30% κτύπησε συγκεκριμένους τομείς και κλάδους. Για παράδειγμα οι αγροτοβιομηχανικές χρεωκοπίες στις ηπα αυξήθηκαν κατά 25% αυτούς τους 30 μήνες, σα συνέπεια της δραστικής μείωσης των κινεζικών εισαγωγών σόγιας και μπιζελιών.

Μ’ αυτά τα δεδομένα η σκηνοθεσία της συμφωνίας (σαν μέρος της συμφωνίας της ίδιας) για τα διπλωματικά πρωτόκολλα σήμαινε γλύψιμο. Γλύψιμο μερικές κλάσεις ανώτερο (αλλά στην ίδια κατηγορία) με το να υποδέχεται κοτζάμ ρημαδοΚούλης τον … «τζενεράλ»….

Λιβύη 1

Παρασκευή 17 Γενάρη. Είναι τόσο πολλοί οι «μεγάλοι» και οι «σπουδαίοι» που έχουν δηλώσει συμμετοχή στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου, την ερχόμενη Κυριακή, ώστε θα μπορούσε να υποθέσει (ο μέσος άσχετος) ότι είναι μια συνάντηση για το τέλος ενός μεγάλου πολέμου! Λάθος! Είναι μια συνάντηση για την αρχή ενός μεγάλου πολέμου!!! Τι σημαίνει όμως «μεγάλος πόλεμος» εν έτει 2020; Και γιατί τόση διεθνής καούρα για τη λιβύη (σε αντίθεση, ας πούμε, με τη συρία ή το ιράκ, όπου οι λογαριασμοί λύνονται και δένονται στο έδαφος, με αίμα, σφαίρες και βόμβες;)

Θα επαναλάβουμε αυτό που έχετε ξαναδιαβάσει εδώ: η λιβύη δεν είναι «σκέτη λιβύη». Η λιβύη είναι βόρεια αφρική. Είναι ένα μέρος του βόρειου (και μεσογειακού) μετώπου στο επερχόμενο νέο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που πρόκειται να «πιάσει» το μεγαλύτερο μέρος ολόκληρης της ηπείρου. Υπάρχει, σίγουρα, ένας τόνος δραματικότητας στην πρεμούρα για «ειρήνη στη λιβύη» – πρεμούρα που ξέσπασε αμέσως μετά την κίνηση ενός μονάχα πιονιού, ενός μικρού αποσπάσματος στρατού εκ μέρους της Άγκυρας.

Όμως αν αυτή η ελάχιστη κίνηση ενός μικρού «ασιατικής / μεσανατολικής προέλευσης» αποσπάσματος στρατού στη μέση της βόρειας Αφρικής έχει προκαλέσει τόσες αλυσιδωτές αντιδράσεις, δεν είναι καθόλου επειδή το ζητούμενο όλων των μεγάλων και μεσαιομεγάλων ιμπεριαλισμών (οι τελευταίοι νοιώθουν ένα περιθώριο χειραφέτησης…) είναι η «ειρήνη»! Στη λιβύη, στη βόρεια Αφρική, σ’ όλη την αφρικανική ήπειρο. Καθόλου! Το επιδιωκόμενο είναι η μοιρασιά (με τα μέγιστα οφέλη για κάθε πλευρά). Γι’ αυτό η επίσημη εμφάνιση ενός (όχι και τόσο) «καινούργιου παίκτη» (της Άγκυρας) σήμανε συναγερμό!!! Επειδή σε συνδυασμό με την τουρκο-ρωσο-κινεζική συμμαχία, αναποδογυρίζει το τραπέζι των «μοιρασιών» που ως πρόσφατα θεωρούσαν δεδομένες, σχεδόν κορεσμένες, το Παρίσι, το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον, κι ως ένα βαθμό η Ρώμη. Είναι σαν υπάρχει ένας ζυγός με πολύ ευαίσθητη ισορροπία· κι ένα μικρό βαρίδι, ακόμα και πολύ μικρό κατ’ αρχήν, να κάθεται στη μια μεριά: η ισορροπία καταστρέφεται δυσανάλογα πολύ.

Η ασταμάτητη μηχανή (σας) υποσχέθηκε πριν καιρό ότι θα αρχίσει να αντι-πληροφορεί για το τι συμβαίνει στην Αφρική… Δυστυχώς δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα· συγκεντρώνει υλικό, αλλά δεν έχει προλάβει να ολοκληρώσει την επεξεργασία του. Μπορεί να σας διαβεβαιώσει πάντως: καθώς η αμερικανική ηγεμονία στη μέση Ανατολή (σε ξηρά και θάλασσα) βρίσκεται υπό διαρκή δυναμική «πίεση» / αμφισβήτηση, και καθώς οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί δεν έχουν πολλές ελπίδες εκεί, η Αφρική ακριβώς δίπλα γίνεται ραγδαία ένα μεγάλης κλίμακας πεδίο σύγκρουσης. Το Πεκίνο έχει αποβιβαστεί οικονομικά σε μια κλίμακα χωρίς προηγούμενο· η Μόσχα διατίθεται να προσφέρει το στρατιωτικό know how της και υπάρχουν πολλά αφρικανικά αφεντικά που ενδιαφέρονται γι’ αυτό· η Άγκυρα έχει κάνει ήδη συμφωνίες οικονομικές και στρατιωτικές εδώ και εκεί (δεν αναφερόμαστε στη λιβύη…)· το Παρίσι (κυρίως) και το Βερολίνο προσπαθούν να εδραιώσουν θέσεις στην κεντρική Αφρική με «αμερικανική μέθοδο», δηλαδή στρατιωτικά / «αντιτρομοκρατικά»· η Ουάσιγκτον έχει δεκάδες διάσπαρτες βάσεις και αποστολές φανερές και κρυφές, αλλά όχι ένα συνεκτικό σχέδιο «άμυνας» απέναντι στους «αναθεωρητές» – και το να γίνεσαι μισθοφόρος του ενός ή του άλλου είναι η εναλλακτική για πολλές χιλιάδες αφρικάνους, σε σχέση με το να πνίγεσαι στη Μεσόγειο ψάχνοντας μια καλύτερη – ειρηνική – ζωή στην ευρώπη…

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες (η περιληπτική αναφορά δεν σας επιτρέπει καν να τις διανοηθείτε σ’ όλο το εύρος και το βάθος τους) είναι που ένα μικρό, πολύ μικρό βαρίδι, ο τουρκικός στρατός στην Tripoli, ανατρέπει τις έτσι κι αλλιώς ευαίσθητες ισορροπίες· και έχει σημάνει αυτόν τον «διπλωματικό» συναγερμό. Εν τέλει δεν είναι μόνο η Άγκυρα που στέλνει επίσημα στρατό εκεί· όπως και αλλού. Είναι και η Ρώμη διατεθειμένη να κάνει το ίδιο· χρειάζεται όμως μια «συμφωνία ειρήνης» για να τον δικαιολογήσει σαν … επιβλέποντα. Και φυσικά η Μόσχα…

Όλα για την ειρήνη!!!

Λιβύη 2

Παρασκευή 17 Γενάρη. Τώρα που το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο «ανακάλυψε» (και «ερωτεύτηκε») τον “τζενεράλ” Haftar επιβεβαιώνει, απλά, απ’ την μια τα αδιέξοδα και απ’ την άλλη την συσσωρευμένη ωμότητα του ιμπεριαλισμού του· την οργή, το μίσος και την αγριότητα μιας (ακόμα) ματαίωσης…. Ο Haftar μεσουράνησε σαν «μπροστινός» μιας ετερόκλητης συμμαχίας (Μόσχα, Παρίσι, Κάιρο, Αμπου Ντάμπι) για όσο καιρό το λυβικό πεδίο μάχης βρισκόταν στο περιθώριο του μεσανατολικού πεδίου μάχης και εκείνου στο Sahel κάτω απ’ την Σαχάρα – αν και όχι πραγματικά αποκομμένο απ’ αυτά… Στη σκιά της διεθνούς δημαγωγίας, άγνωστος και αδιάφορος γενικά, ο Haftar μπορούσε να καμαρώνει για την «πολεμική αρετή» του, επιδιώκοντας να καταλάβει όλο το λιβυκό οικόπεδο. Ήταν μια «περιφερειακή σύγκρουση» που μπορούσε να εξελίσσεται χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βάρος για τους πρωτοκοσμικούς ιμπεριαλισμούς, απ’ την Ουάσιγκτον ως το Πεκίνο (κι όλους τους ενδιάμεσους).

Ούτε αυτός το έχει καταλάβει, ούτε οι έλληνες φίλοι του: αυτή η περίοδος τέλειωσε, και τέλειωσε οριστικά. Ο «τζενεράλ» έχει ξεπεραστεί σαν (δήθεν) «αυτοτελής ρόλος»· έχει ξεπεραστεί επίσης σαν «παίκτης». Τον ξεπέρασε εκείνη η μικρή, δηλητηριώδης κίνηση της Άγκυρας: η ανοικτή δημοσιοποίηση της στρατιωτικής συμμαχίας της με τον Sarraj. Όχι επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ο τουρκικός ιμπεριαλισμός διεθνοποίησε ξαφνικά το λιβυκό πεδίο μάχης· αλλά επειδή ανέδειξε σχεδιασμένα, έβγαλε στον αφρό με συγκεκριμένο timing την δεδομένη μεν αλλά ως τότε υπόγεια και ελλειπή διεθνοποίησή του! Ο Haftar ήταν πάντα ένας γέρος, ανόητος και βολικός πολέμαρχος / λαθρέμπορος· «βασιλιάς» ίσια ίσια της Benghazi. Τώρα, στο μεγάλο ταμπλώ, είναι απλά κλόουν. Όχι joker – σκέτα αναλώσιμος. Δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της Αφρικής· δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της Μεσογείου· συνεπώς δεν θα είναι αυτός που θα κρίνει την «τύχη» της λιβύης…

Ο «τζενεράλ» νομίζει το ίδιο που νομίζουν οι έλληνες φίλοι του: ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Θεώρησε εαυτόν αρκετά ισχυρό ώστε να προσβάλει την Μόσχα, φεύγοντας (δραπετεύοντας στην ουσία…) απο εκεί με το ιδιωτικό του τζετ προχτές – ενώ είχε υποκριθεί ότι θέλει λίγες ώρες παράταση για να υπογράψει την συμφωνία για μια μόνιμη εκεχειρία. Με δυο λόγια νομίζει ότι μπορεί να κοροϊδεύει… Έφυγε και έτρεξε γρήγορα σ’ έναν απ’ τους υποστηρικτές του, τον χουντοκαραβανά Sisi, για να ζητήσει συμβουλές. Έχει μικρή σημασία τι τον συμβούλεψε ο χασάπης του Καΐρου: έτσι κι αλλιώς αυτός κάνει τους δικούς υπολογισμούς, και δεν είναι υποχρεωμένος να τους εξομολογηθεί σ’ έναν μέτριο καραβανά / πιόνι.

Σαν τέτοιος, τελειωμένος, ξεπερασμένος, ήρθε «μετά τιμών» (και ντόπιων οπλοπολυβόλων για να τον προστατεύουν) στην Αθήνα. Οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μετά την χρεωκοπία των τακτικών τους και την «πόρτα» απ’ τη σύσκεψη του Βερολίνου, νομίζουν ότι αν φωτογραφηθούν μαζί του θα αποκτήσoυν κύρος… Απλά πιάνουν κουβέντα με την ψείρα του φρουρού στον Πύργο…. Νταραβερίζονται στο επίπεδο μιας τέτοιας ψείρας· όπως ο γύπας κατεβαίνει στο «επίπεδο» του ψοφιμιού, αφού πριν έχουν φάει και χορτάσει οι κυνηγοί.

Είναι αυτό, μήπως, παρήγορο; Καθόλου! Είναι επικίνδυνο. Όχι για την ελληνική εμπλοκή στη λιβύη, που είναι ανέκδοτο. Αλλά γι’ αυτά που θα εφεύρουν και θα επιδιώξουν τα ντόπια αφεντικά στη συνέχεια… Το έχουν πάει ορθοπεταλιά ως τώρα· και δεν πρόκειται να σταματήσουν!

(φωτογραφία: Ποιός – ποιός – ποιός, ο γύπας ο θεός!!! Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας συνεχίζει το καταπληκτικό PR σερί του, και υποδέχεται τον «τζενεράλ» χτες το βράδυ… Τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους έχουν βρει τον άνθρωπό τους – και το γκουβέρνο τους: σήμερα θα είναι ο ρημαδοΚούλης που θα τα πει με τον «τζενεράλ», σε άγνωστο μέρος, σε κάποια γκαρσονιέρα της ευπ ίσως, αφού ο «τζενεράλ» δεν έχει το status για να τον υποδεχτεί μονομερώς νόμιμος πρωθυπουργός, χωρίς τον Sarraj πριν ή μετά. Έτσι είναι ο ρημαδοΚούλης: ιδιοκτήτης π.α.ε….

Πώς το είπαμε πριν; Γλύψιμο· με τήρηση των φτηνών προσχημάτων και απόκρυψη της μοχθηρής απελπισίας…)

Φρέσκα κουλούρια!

Πέμπτη 16 Γενάρη. Πριν 10 (ολογράφως: δέκα) ολόκληρες μέρες, κάτω απ’ τον τίτλο Κουράγιο! κοροϊδεύαμε τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα για τον αγαπημένο του στη βενεζουέλα (τον Guaido), που έχασε και το πόστο του προέδρου της εθνοσυνέλευσης, μετά την μεταστροφή διάφορων οπαδών του. Γράφαμε ειρωνικά:

Κουράγιο γύπα ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα! Κουράγιο! Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα αλλάξει το παρατσούκλι σου. Κι αν ξέμεινες από προεδρική αγάπη και φιλία, προσευχήσου στον Haftar. Πάλι ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα θα σε λέμε (δεν θα σε αλλάξουμε σε ρημαδοΧαφταροΝικόλα, όχι!).

Δεν πρέπει να αλλάζουν όνομα τα όρνια, ακόμα κι αν είναι εθνικά…

Πού να ξέραμε οι ανόητοι! Πού να ξέραμε πως ο τηλέγραφος ανάμεσα στην ελληνική πρεσβεία στο Καράκας (ή, αν δεν υπάρχει εκεί, κάπου γύρω) και το υπουργείο του γύπα είχε χαλάσει (μάλλον). Και ότι τα νέα ήρθαν με γράμμα, με ένα εμπορικό πλοίο, που όσο νάναι έκανε καιρό να περάσει τον Ατλαντικό.

Χθες λοιπόν, ξαναλέμε: χθες, 15 Γενάρη, το μαγαζί του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα κτύπησε κεραυνοβόλα, αφήνοντας εμβρόντητο για την ταχύτητα των αντιδράσεών του όχι απλά τον πλανήτη αλλά τον γαλαξία ολόκληρο:

 …Σε ανακοίνωσή του, το υπουργείο Εξωτερικών εκφράζει τη βαθιά ανησυχία του “για τα πρόσφατα σοβαρά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Βενεζουέλα και είχαν ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση, από τις δυνάμεις ασφαλείας, της εισόδου στην Εθνοσυνέλευση και τη μη άσκηση του εκλογικού δικαιώματος του Προέδρου της Εθνοσυνέλευσης και μεταβατικού Προέδρου της χώρας, Χουάν Γκουάιδο, καθώς και βουλευτών της αντιπολίτευσης, κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Εθνοσυνέλευσης”. Οι ενέργειες αυτές, σημειώνει το υπουργείο Εξωτερικών, συνιστούν ευθεία παραβίαση των δημοκρατικών αρχών, της λειτουργίας του κράτους δικαίου και της ελευθερίας της έκφρασης, ενώ αποτελούν ουσιώδη παρεμπόδιση της λειτουργίας του μόνου νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένου θεσμού στη Βενεζουέλα…

Ο γύπας περίμενε μήνες μέχρι να αναλάβει το πόστο του υπ.εξ. για να αναγνωρίσει τον Guaido – όταν τον είχαν ξεχάσει σχεδόν όλοι. Τώρα, που τον παρατάνε και οι οπαδοί του, βελτίωσε την ταχύτητά του.

Να γιατί ζηλεύουν το ελλαδιστάν και το ρημαδογκουβέρνο του στας ευρώπας και δεν τολμούν να το καλέσουν να αναγνωρίσει και τον «τζενεράλ» στο Βερολίνο: στα λεξικά η λέξη «αστραπή» έχει δίπλα την φωτογραφία του γύπα…

Ακατάλληλο για ανηλίκους

Πέμπτη 16 Γενάρη. Δεν θα συζητηθούν ζητήματα θαλάσσιων συνόρων στη σύσκεψη… Μ’ αυτόν τον τρόπο το γερμανικό υπ.εξ. έκλεισε με δύναμη την πόρτα της διάσκεψης για τη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου· και της ελληνικής εθνικής γραμμής. Που έκανε τόση «φασαρία» μπας και καταφέρει να σαλτάρει, τελευταία στιγμή, στο κάρο της διεθνούς φαγούρας για το λιβυκό μέλλον (η ασταμάτητη μηχανή το είχε πει έγκαιρα…)

Κάποια παρεξήγηση πρέπει να έγινε – και, φαίνεται, ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, όντας απασχολημένος με την κατάσταση της δημοκρατίας στη βενεζουέλα, δεν κατάφερε να εξηγήσει την ελληνική στάση. Τα θαλάσσια σύνορα είναι πρόσχημα (και για το ελλαδιστάν): θα μπορούσε όμορφα κι ωραία να τα διαπραγματευτεί με την μόνη αναγνωρισμένη διεθνώς κυβέρνηση, αυτήν της Tripoli, με το Sarraj δηλαδή. Αλλά όχι. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έδειξε έναν κεραυνοβόλο έρωτα για τον «τζενεράλ»· και μάλιστα άρχισε να παραφέρεται (έτσι συμβαίνει με τους πρωτάρηδες) για πάρτη του. Με άλλα λόγια το ελλαδιστάν έδειξε μια ξαφνική όρεξη για το ποιο θα είναι το γκουβέρνο στη λιβύη. Το ότι λέει πως αυτό οφείλεται στα επαίσχυντα και ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα που όρισαν οι πανάθλιοι Sarraj και Erdogan είναι βέβαια αλήθεια…. Αλλά και το ψοφιοκουναβιστάν λέει ότι κυνηγάει τον isis στη μέση Ανατολή… Το παίρνει κανείς στα σοβαρά;

Γιατί, όμως, το ελλαδιστάν ένοιωσε τέτοιον έρωτα για τον «τζενεράλ» μόλις επισημοποιήθηκε η γνωστή σχέση της Tripoli με την Άγκυρα; Εικάζουμε τον λόγο: παροχή υπηρεσιών! Προς οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να τις αγοράσει: είτε το Παρίσι, είτε η Ουάσιγκτον, είτε και οι δύο. Παροχή υπηρεσιών «αντι-μπλοκ Αστάνα»· κυρίως όμως «αντι-Άγκυρα».

Υπάρχει μια ιστορική αλληλουχία, που δεν φαίνεται μεν άμεσα αιτιακή, δεν παύει όμως να είναι αλληλουχία γεγονότων: το ελλαδιστάν υπεραντέδρασε για τη νομιμοποίηση μιας σχέσης που ήταν γνωστή από καιρό (και μάλιστα την έριξε υπεράφθονη στο πόπολο μέσω των δημαγωγικών μηχανισμών, κάτι που έχει την σημασία του) αφού πρώτα απέτυχε ουσιαστικά το κόλπο με τη νοτιοκυπριακή αοζ, τα οικόπεδα και τις total/exxon mobil· κι αφού το ζήτημα της «λύσης του κυπριακού» ξανάρχισε να αναδύεται, αλλά αυτή τη φορά με την Άγκυρα υπερενισχυμένη. Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξής: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός «πιάστηκε» απ’ τη λιβύη με τον φόλα αντιτουρκισμό του έχοντας την ελπίδα να ρυμουλκήσει κάποια «μεγάλη δύναμη» (ή και περισσότερες) απ’ αυτές που έχουν εταιρείες με τρυπάνια δίπλα του, προς κύπρο μεριά.

Μόνο που μεσ’ την πολύ καούρα του πνίγηκε στη θολούρα του: το λιβυκό πεδίο μάχης έχει υπερ-γεμίσει με «ενδιαφερόμενους», για παραπάνω από έναν λόγους. Η «νεοφώτιστη» Αθήνα έβγαλε μεγάλη αναίδεια στην προσπάθειά της να το παίξει «άμεσα εμπλεκόμενη» (επειδή το «και πέντε» πέτυχε στον Α παγκόσμιο πόλεμο, με την μάχη του Σκρα, δεν σημαίνει ότι θα πετυχαίνει πάντα!) Το γερμανικό υπ.εξ. θα μπορούσε να της κόψει την όρεξη (για την συμμετοχή) με πιο απλό επιχείρημα: η αίθουσα γέμισε, δεν υπάρχουν άλλες καρέκλες…

(Φυσικά το ελλαδιστάν θα συνεχίσει να κτυπιέται και να σκίζει τις πλεξούδες του μέχρι την Κυριακή… Μπας και βρεθεί κάποιος ελεήμων…)