Year: 2020

Τρίτη 21 Γενάρη. Ο παραπάνω χάρτης, που παρουσιάζει τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις κάτω απ’ τον κωδικό «αοζ», δείχνει απλόχερα και παραστατικά το γιατί το ελλαδιστάν δεν μπορεί όχι στο δικαστήριο της Χάγης να πάει, αλλά ούτε απ’ έξω να περάσει! Είναι μια “μεγάλη ελλάδα” – ντοπέ!

Το πιο καραμπινάτο, ακραίο δείγμα είναι … η αοζ του Καστελόριζου. Αυτό το ελληνικό νησάκι που βρίσκεται σε απόσταση κολύμβησης απ’ τις τουρκικές ακτές, δεν δικαιούται ούτε χιλιοστό πέρα απ’ τα «χωρικά του ύδατα» – με βάση την διεθνή νομοθεσία / νομιμότητα. Αλλά αυτό είναι αδιάφορο για τα ντόπια αφεντικά: το να υποστηρίζουν ότι δικαιούται κανονικότατα αοζ, σε συνδυασμό με την επίσης ονειρική αοζ της νότιας κύπρου, τους επιτρέπει να αποκλείουν την τουρκία απ’ την ανατολική Μεσόγειο. Θα ήταν ποτέ δυνατόν να είναι συμβατό με το δίκαιο θάλασσας ένα κράτος (το τουρκικό) με ακτογραμμή πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτή της αιγύπτου να μην έχει ουσιαστικά τίποτα περισσότερο από αοζ τσόντες, από περισσεύματα της ελληνικής / ελληνοκυπριακής πλεονεξίας; Όχι.

Τα ίδια ισχύουν για την ελληνική εκδοχή (και καθόλου μια συμφωνημένη εκδοχή) των νότιων συνόρων (της ελληνικής αοζ) σε σχέση τόσο με την αιγυπτιακή όσο και την λιβυκή. Το ελλαδιστάν επιμένει ότι κανονική αοζ έχει και η Γαύδος, και κάθε βραχονησίδα νότια της Πελοποννήσου, ξεκινώντας το μέτρημα απ’ αυτά τα σημεία. Το αποτέλεσμα είναι να βάζει στο λογαριασμό της μια τεράστια έκταση στα δυτικά του Ιουνίου και στα νότια της Κρήτης, σε βάρος τόσο της αιγυπτιακής όσο και της λυβικής αοζ. Ποιο αφεντικό, ποια πολιτική βιτρίνα είτε στο ένα κράτος είτε στο άλλο θα υπέγραφε ποτέ τέτοιο «τρελλά φιλελληνικό» deal;

Κάτι ανάλογο ισχύει σε σχέση με την ιταλία, αλλά και με την αλβανία. Σ’ αυτήν την δεύτερη περίπτωση, ο ελληνικός τσαμπουκάς και η ιμπεριαλιστική αυθαιρεσία «προικίζουν» τους Οθωνούς και την Ερικούσσα στα βόρεια της Κέρκυρας με περισσότερη αοζ απ’ ότι η απέναντι αλβανική ακτή… Ποιο διεθνές δικαστήριο θα δικαίωνε τέτοιες απαιτήσεις;;

Αυτή η σύντομη περιδιάβαση στην περίμετρο των ελληνικών ιμπεριαλιστικών φαντασιώσεων περί αοζ (έναντι 5 κρατών: τουρκικού, αιγυπτιακού, λιβυκού, ιταλικού και αλβανικού), δείχνει το γιατί η Αθήνα δεν έχει πλησιάσει καν και καν τόσα χρόνια την ετυμηγορία του «διεθνούς δικαίου», δηλαδή του δικαστηρίου της Χάγης. Θα ήταν αρκετό να χάσει δικαστικά μία μόνο απ’ αυτές τις φαντασιώσεις, για να δημιουργηθεί ένα συγκεκριμένο και εστιασμένο νομικό προηγούμενο, και να καταρρεύσουν σαν μουλιασμένος χάρτινος πύργος όλες οι υπόλοιπες φαντασιώσεις / απαιτήσεις.

Κι ωστόσο αυτό είναι το λιγότερο!!! Λίγα μίλια πάνω λίγα μίλια κάτω στο Ιόνιο ή στο Λιβυκό πέλαγος θα ήταν μεν μια ήττα, αλλά όχι και η καταστροφή. Εκεί που οποιαδήποτε ετυμηγορία του «διεθνούς δικαίου» θα ήταν πράγματι καταστροφή είναι το Αιγαίο!

Για λόγους που έχουν να κάνουν μόνο με την διεστραμμένη (και στον πυρήνα της μικροαστική) αντίληψη περί (εθνικής) ιδιοκτησίας, το Αιγαίο θεωρείται ελληνική λίμνη. Αλλά δεν είναι! Είναι ένα αρχιπέλαγος, όχι το μοναδικό στον πλανήτη. Κι όπως παντού αλλού έτσι και στο Αιγαίο αυτό που δεν φαίνεται (σύνορα, συρματοπλέγματα, τελωνεία) δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει: το Αιγαίο είναι κυρίως μια διεθνής θάλασσα, διάσπαρτη από ελληνικά νησιά (ελάχιστα τουρκικά)· διάσπαρτη δηλαδή από κουκίδες μικρότερες ή μεγαλύτερες χωρικών υδάτων…

Η φαντασίωση της απεριόριστης αοζ είναι ότι επιτέλους, τουλάχιστον στον βυθό του, το Αιγαίο είναι ελληνικό! Είναι, όμως, δυνατόν όταν ο αιώνιος εχθρός έχει μια τόσο μεγάλη ακτογραμμή στο Αιγαίο, να του αναλογεί αοζ τάξης μεγέθους «ψαρεύω με καλάμι απ’ την ακτή», και το ελλαδιστάν να έχει νόμιμα, με βάση το «διεθνές δίκαιο», όλο τον έλεγχο του Αιγαίου; Όχι βέβαια!

Κι εκεί είναι που το «σφαγμένοι από χέρι» αποκτάει το πλήρες νόημά του, όχι μόνο τώρα – από κάποια ιδιοτροπία της ιστορίας; – αλλά από πάντα, στη διαχρονική σχέση ελλαδιστάν και «διεθνούς δικαίου» / δικαστηρίου της Χάγης. Οποιαδήποτε ετυμηγορία του, για οποιοδήποτε απ’ τα «περιφερειακά» ζητήματα / συγκρούσεις των ελληνικών αοζ φαντασιώσεων με τα γειτονικά καπιταλιστικά συμφέροντα, θα σκάσει υποχρεωτικά μέσα στο Αιγαίο! Ενώ, δηλαδή, απ’ την άποψη των εθνικών εδαφικών ιδιοκτησιών τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα (εκτός, ίσως, από κάποιες ξέρες στο ανατολικό Αιγαίο), αν το «διεθνές δίκαιο» αποφαινόταν για τα όρια των αοζ Αθήνας και Άγκυρας στο αρχιπέλαγος, θα το χώριζε στη μέση – διαμορφώνοντας, ίσως, κάποιες «γλώσσες αοζ» σαν προέκταση της ελληνικής. Σε κάθε περίπτωση: το Αιγαίο δεν θα ήταν ελληνικό πια· και με διεθνή δικαστική βούλα…

Αυτό δεν μπορεί να το αντέξει ο ελληνικός εθνικισμός και όλες οι αφηγήσεις του, ιμπεριαλιστικές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεξιές κι αριστέρες!!! Γι’ αυτό το ελλαδιστάν δεν επεδίωξε ποτέ στα σοβαρά (κι όχι μόνο έναντι της τουρκίας, αλλά και έναντι της αιγύπτου, της λιβύης, της ιταλίας, της αλβανίας) να ζητήσει τη γνώμη του «διεθνούς δικαίου»: επειδή ξέρει πολύ καλά ότι αυτό δεν συμφέρει!!!

Τρίτη 21 Γενάρη. Σχόλια του είδους «η συγκυρία είναι κακή» και «οι οιωνοί είναι σε βάρος μας», που υπονοούν ότι το «διεθνές δίκαιο» δεν έχει καμμία σχέση με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα για προσωρινούς και εντελώς συγκυριακούς λόγους, είναι φυσικά παραπλανητικά. Ποτέ δεν ήταν «καλή η συγκυρία», ποτέ δεν ήταν «οι οιωνοί σε όφελος» του ελλαδιστάν: γι’ αυτό και ποτέ δεν αποτάνθηκε σ’ αυτό το παλιοδικαστήριο! Εκείνο που έχει αλλάξει τώρα είναι πως η κατάρρευση του σχεδίου για την περικύκλωση της Μεσογείου (με την βοήθεια συμμάχων σαν το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, με την επίβλεψη του ψοφιοκουναβιστάν) είναι τόσο καθολική, ώστε ο αντεπιτιθέμενος τουρκικός ιμπεριαλισμός έχει τώρα και το μαχαίρι και τον ελληνικό λαιμό: ή απευθείας διαπραγματεύσεις, ή δικαστήριο της Χάγης, ή… Ή;

Πήγαιναν γυρεύοντας τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού. Προκάλεσαν και ξαναπροκάλεσαν… Και χάρτες έβγαλαν και ξαναέβγαλαν, και πονταρίσματα έκαναν ότι οι γαλλικές και ιταλικές φρεγάτες θα ρίξουν την Άγκυρα στα βράχια της, και σε χουντοκαραβανάδες έδωσαν άσυλο μετά τιμών, και την κατάρρευση του τουρκικού καπιταλισμού ανήγγειλαν ξανά και ξανά, και τους ευρωπαίους «εταίρους» θεώρησαν ότι μπορούν να ρυμουλκήσουν κατά τα δικά τους συμφέροντα (λες και οι άλλοι δεν έχουν καπιταλισμό…).

Στον πυρήνα της αυτή η ιμπεριαλιστική τακτική δεν είναι καινούργια και άγνωστη για την ασταμάτητη μηχανή / Sarajevo. Όταν, για παράδειγμα, στο πρώτο μισό των ‘90s, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει ανάψει τις μηχανές των τανκς του (και την έξαψη των συλλαλητηρίων) έτοιμο να μπουκάρει στη νότια αλβανία και στη νότια μακεδονία με την βοήθεια μόνο των «αδελφών» Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και Αρκάν, οι τσάτσοι και οι ρουφιάνοι του έκαναν τα πάντα:

– διαολόστειλαν τους «εταίρους», με κύριο στόχο την γερμανία (συμπεριλαμβανόμενης εκείνης της έρμης «επιτροπής Πινέιρο») βαφτίζοντάς τους ανθέλληνες·

– έκαναν μποϋκοτάζ στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια·

– κατασκευάσαν για προπαγανδιστική χρήση ένα «μουσουλμανικό τόξο» (τουρκικής προέλευσης, φυσικά!) που περιλάμβανε και κατά πλειοψηφία χριστιανικούς ορθόδοξους πληθυσμούς·

– έστειλαν φασίστες και πράκτορες να σφάξουν βόσνιες και βόσνιους·

– έκαναν κάθε είδους λαθρεμπόριο προς τους σέρβους «αδελφούς»·

– ξέπλυναν τραπεζικά τα κλοπιμαία της σερβικής μαφίας·

– ενέταξαν το ελληνικό οργανωμένο έγκλημα στη νέα αναδυόμενη ανατολικο-ευρωπαϊκή διεθνή του εγκλήματος·

– στρατολόγησαν το πάντα πρόθυμο παπαδαριό·

– χρησιμοποίησαν τους μετανάστες απ’ την αλβανία σαν όπλο·

– οργάνωσαν ή συμμετείχαν στο μεγαλύτερο κύκλωμα σωματεμπορίας στην ευρώπη ever·

– οργάνωσαν προβοκάτσια / επίθεση δολοφονίας εναντίον του αλβανικού στρατού·

– καλλιέργησαν τον ντόπιο κοινωνικό ρατσισμό·

– κλπ…

Με δυο λόγια, την προηγούμενη φορά που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός τέντωσε τα μούσκλια του (προς την ξηρά στα βόρεια) έκανε μαζεμένα, σε χρόνο dt και με βασική μέθοδο το ένστικτο του λιμασμένου, όσα οι ιστορικοί πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί έκαναν σχεδιασμένα μέσα σε πολλές δεκαετίες. Δεν παρέλειψε τίποτα. Αλλά η πυκνότητα και η ένταση του «ορμάμε» ήταν παρανοϊκή: σχεδιάζοντας το «μεγάλο ντου», τα αφεντικά και οι λακέδες τους αδιαφορούσαν για τους πραγματικούς συσχετισμούς. Τελικά έμεινε η όρεξη – και η παραγραφή των εγκλημάτων. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ακούγεται, αλλά έγινε… Βοήθησε απεριόριστα η σιωπή του εθνικού κοπαδιού.

Το «μεγάλο ντου» της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου είχε στον πυρήνα του την ίδια ιμπεριαλιστική ιδιοσυγκρασία (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη)· προχώρησε σχετικά πιο αθόρυβα απ’ την άποψη της εθνικής δημαγωγίας (σε σύγκριση με τα ‘90s), δεν είχε συλλαλητήρια του είδους “ο πάτος – της θάλασσας – μας είναι η ψυχή μας”· είχε όμως την ίδια αλαζονεία και την ίδια αναίδεια απέναντι στους πραγματικούς συσχετισμούς. Το ελλαδιστάν (και το νοτιοκυπριακό τσιράκι του) χάραζαν θαλάσσια οικόπεδα με την σιγουριά εκείνου που έχει κληρονομήσει ολόκληρο τον πλανήτη απ’ τους προπαππούδες του· υποτιμούσαν και ελεεινολογούσαν τους όποιους ανταγωνιστές τους· επαναλάμβαναν μονότονα (από το 2004 αν όχι νωρίτερα…) ότι «δεν μας συμφέρει να διαπραγματεύουμε τώρα» («μελλοντικά θα έχουμε ακόμα πιο πολύ πάνω χέρι, και θα επιβληθούμε»…)· έκαναν ό,τι περιμένει κανείς από μια «χρυσή βίδα».

Και τώρα;… Τώρα βρίσκονται (και βρισκόμαστε με το ζόρι) μπροστά το «ή;». Αν όχι διαπραγμάτευση με τον «αιώνιο εχθρό» τώρα, αν όχι «διεθνές δίκαιο» τώρα, τότε τι απομένει;

Στις καθημερινές, προσωπικές σχέσεις, οι απωθήσεις καταλήγουν κάποια στιγμή είτε σ’ έναν παρανοϊκό καυγά (μετά φόνου…) είτε σε κάποιο ψυχιατρείο. Στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν άσυλα για διαταραγμένους ιμπεριαλισμούς. Υπάρχουν μόνο οριστικές ήττες. Απομένει, σα να λέμε, η παράνοια μετά φόνου – σαν περιεχόμενο του «ή;».

Υπάρχει όμως και εργατική πολιτική απάντηση και σ’ αυτό και σε κάθε άλλο ενδεχόμενο· την ξεστομίσαμε πρόσφατα στους τοίχους. Εκείνο που θα έπρεπε να κηρυχτεί ανύπαρκτο – δηλαδή απαράδεκτο – είναι η «ελπίδα» ότι τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού θα λογικευτούν… Αυτό πάντα προδοσία θεωρούνταν…