Year: 2020

Μέση Ανατολή

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. ...Η τουρκία απέρριψε το αμερικανικό σχέδιο για τη μέση Ανατολή, που προωθεί την κατοχή της παλαιστίνης και τον σφετερισμό της Ιερουσαλήμ. Μίλησα με τον Mahmoud Abbas τηλεφωνικά, και συνάντησα τον ηγέτη της Hamas Ismail Haniyeh πρόσωπο με πρόσωπο στην Istanbul… Η ισχυρή αντίδραση της τουρκίας ανάγκασε διάφορα αραβικά κράτη να κάνουν πίσω στην υποστήριξή τους στο σχέδιο. Δυστυχώς τώρα οι ηπα απειλούν εμένα και τον επικεφαλής των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας. Επιπλέον, διάφοροι οικονομικοί οργανισμοί στην τουρκία απειλούνται. Κάντε ό,τι μπορείτε, δεν θα πετύχετε…

Αυτά είναι χθεσινές δηλώσεις του Erdogan στο αμερικανικό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο bloomberg. Έχουν ενδιαφέρον, επειδή δείχνουν την απάντηση του τουρκικού καθεστώτος στους αμερικανικούς εκβιασμούς (σε ότι αφορά το συριακό πεδίο μάχης) με αιχμή τα εξοντωτικά πρόστιμα στην κρατική τράπεζα Halkbank (περισσότερα πριν δυο μέρες, στο Απ’ το Idlib στο Qamishli). Ο Erdogan «μεταφέρει» την αιτιολόγηση των αμερικανικών απειλών απ’ την συμμαχία του με τη Μόσχα (και την Τεχεράνη και την Δαμασκό…) στο πολύ πιο ευαίσθητο και με μεγάλη σημασία σ’ όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, «deal του αιώνα». Πετυχημένο…

Δεν θα σώσει όμως ο Erdogan τους παλαιστίνιους και τις παλαιστίνιες· και κανένας άλλος παρόμοιος. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι η κατοχή εκεί είναι αξιοποιήσιμη στο ταμπλώ των ευρύτερων ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων (και το πιο πάνω είναι απλά μια μικρή απόδειξη…), δείχνει – για όσους θέλουν να καταλάβουν – την κεντρικότητά της.

Και ΔΕΝ δείχνει αυτό που μουρμουρίζουν διάφοροι κανάγιες. Ότι «αφού είναι έτσι ας μην ανακατευόμαστε…» Γιατί αν νοιώθουν ότι είναι μικροί, πολύ μικροί για να αλλάξουν τον κόσμο (ενάντια και στους νταβάδες και στους σωτήρες του), ας λουφάξουν· ας πάνε κάπου κρυφά να κλαίνε… να φοβούνται…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. Υπάρχει βέβαια λόγος σοβαρός για να λουφάξουν όλοι οι μικρούληδες που, κατά τα λοιπά, θεωρούν εαυτούς τεράστιους: η υπακοή στα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών. Είναι αυτό το είδος της υπακοής που είναι μεν καθημερινή, όχι όμως απτή· δεν χρειάζεται να διακηρύσσεται, αρκεί να συμβαίνει· μπορεί να μασκαρευτεί με κάθε κουρέλι («κούρασης», «ενηλικίωσης», «ρεαλισμού», ρατσισμού)· και φτιάχνει συμπαγείς «σιωπηλές πλειοψηφίες» που προσπαθούν να πνίξουν οτιδήποτε τις αμφισβητεί.

Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος έχει πάρει θέση στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο· και καθόλου δεν αγνοεί το τι συμβαίνει και το τι θα συμβεί στην Παλαιστίνη. (Την άγνοια δεν θα την επέτρεπε άλλωστε η όλο και πιο στενή συμμαχία του με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ). Οι λέξεις συνεργασία ή συνενοχή (στα εγκλήματα των συμμάχων τους) δεν αποδίδουν σωστά τις επιλογές των ντόπιων αφεντικών και των πολυάριθμων σιωπηλών ή φασαριόζων λακέδων τους. Δεν αποδίδουν σωστά την δυναμική και των συμμαχιών και των εγκληματικών συνεργιών.

Χτες (η εθνική γραμμή κυλιέται στην άμμο) σημειώναμε την «σύσφιξη» των σχέσεων του ελλαδιστάν με τις χούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι. Ο ντόπιος μικροαστικός κυνισμός, διάχυτος στις καθημερινές σχέσεις, προτείνει πως αν-κάνει-κάποιος-κάτι-για-τα-λεφτά δεν είναι υποχρεωτικά εγκληματίας· ακόμα κι αν ο συνεταίρος, ο εργοδότης ή ο χρηματοδότης του είναι. Το «για τα λεφτά τα κάνουμε όλα» έχει φτάσει να θεωρείται αθωωτικός και όχι ενοχοποιητικός δείκτης· απ’ την καθημερινότητα ως την κεντρική, ιμπεριαλιστική πολιτική. Αφού τα λεφτά είναι το ζητούμενο όλων (δεν είναι;) το κυνήγι τους είναι εκ προοιμίου νόμιμο, εύλογο, «αθώο»…

Δίπλα στον μικροαστικό κυνισμό τρέχει όμως ο ενδοκαπιταλιστικός πολεμικός σχεδιασμός. Το πόσο μακριά θα φτάσουν τα κράτη και τα αφεντικά που προσπαθούν να αυξήσουν τις γεωπολιτικές τους προσόδους (μια μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα στην παρακμιακή Αθήνα και στο παρακμιακό Τελ Αβίβ) δεν έχει τα όρια της μικροαστικής καθημερινότητας. Έχει πολύ μεγαλύτερο ορίζοντα. Το ότι «θα φτάσουν πολύ μακριά» αυτά τα κράτη κι αυτά τα αφεντικά υποδεικνύει μεγάλη διάρκεια και πολλές στροφές· κι εκεί έγκειται η δυναμική των ελληνικών ιμπεριαλιστικών επιλογών. Εν τέλει η κοινωνική, μικροαστική συνενοχή στον ιμπεριαλισμό γίνεται μιθριδατισμός.

Μια κοινωνία που έχει αθωώσει το κίνητρο (τα λεφτά, τις προσόδους) δεν μπορεί και δεν θέλει να εμποδίσει και να αντισταθεί στις μεθόδους της κερδοφορίας. Κάποιος που είναι μικρονταραβεριτζής θαυμάζει τον εφοπλιστή που κουβαλάει τόνους ντρόγκας· δεν τον θεωρεί εχθρό του. Συνεπώς οι ντόπιοι μικροαστοί, πορωμένοι απ’ το κυνήγι της όποιας “αρπαχτής”, της έπαρσης, των ψίχουλων και του “να πιάσουμε την καλή”, δεν μπορούν παρά να στηρίζουν ένα κράτος που τους μοιάζει (δικό τους είναι άλλωστε!), ακόμα κι αν δρα σε εντελώς “ανώτερο επίπεδο” εγκληματικότητας. Ακόμα κι αν είναι σε κλίμακες που τους διαφεύγουν· ακόμα κι αν σκάβει πολλούς και μεγάλους τάφους για να τους θάψει.

Μια διάσταση της Παγκόσμιας Παλαιστίνης είναι λοιπόν αυτή: το ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία συνεπάγεται υποχρεωτικά το ενάντια στην εντόπια μικροαστική σαπίλα σ’ όλες τις εκφάνσεις της – που νομιμοποιεί αυτή τη συμμαχία. Είτε στο όνομα του «αντιτουρκισμού» είτε, ακόμα πιο πλατιά και πιο υπόγεια, στο όνομα του «να φτιαχτούμε»…

Η εθνική γραμμή κυλιέται στην άμμο

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Είναι αξιοθαύμαστη η συνέπεια της εθνικής ιμπεριαλιστικής γραμμής, και η συνέχεια ανάμεσα στην προηγούμενη φαιορόζ και στην τωρινή ρημαδοΚουλική διακυβέρνηση. Κι όχι απλή συνέχεια: αναβάθμιση.

Απ’ την μεριά είναι η συστοιχία των “patriot” που θα στερηθεί μεν η πατρίς, θα δώσει όμως κουράγιο στο χειμαζόμενο και κυκλωμένο από εχθρούς βασίλειο των Σαούντ. Η συστοιχία θα συνοδεύεται και από μια 100αριά – 150αριά έλληνες καραβανάδες, για χειρισμούς, συντήρηση, βοηθητικές εργασίες κλπ. Μια χαρά στόχος φαίνεται αυτό το σετάκι για την επόμενη φορά που ο αμερικανικός ιμπεριαλιστικός τυχοδιωκτισμός δεν θα οδηγήσει σε ιρανική επίθεση σε 2 μόνο βάσεις αλλά σε κάτι ευρύτερο. Όμως έτσι είναι οι φίλοι: στις δύσκολες στιγμές φαίνονται…

Απ’ την άλλη μεριά είναι η επίσκεψη του ρημαδοΚούλη στο Ριάντ και στο Αμπου Ντάμπι, με ένα καλό σετ ρημαδοϋπουργών. Το ελληνικό γκουβέρνο ψάχνει για λεφτά («επενδύσεις») και το κάνει με όλο και πιο αδίστακτο τρόπο. Το δίδυμο των τοξικών στις αραβικές πετροχούντες μετράει τον χρόνο ανάποδα, «κι όποιος προλάβει πήρε!» Το ότι αυτό το δίδυμο είναι βουτηγμένο στο αίμα, απ’ την υεμένη ως το ιράκ και απ’ το αφγανιστάν ως τις φιλιππίνες, είναι αναμφίβολα επενδυτικό προσόν για τα ελληνικά εθνικά κριτήρια…

Εκεί έγκειται η «ποιοτική διαφορά» της τωρινής κυβέρνησης απ’ την προηγούμενη, που άνοιξε και έστρωσε τον δρόμο: ο ψεκασμένος πούλαγε βλήματα (η γνωστή υπόθεση με τα 300 χιλιάδες που όμορφα όμορφα θάφτηκε συναινετικά και εθνικά) ενώ ο ρημαδοκούλης πουλάει προστασία, σαν μικρονταβατζής – ελπίζοντας με καλύτερες απολαβές.

Πιο σοβαρά: το δέσιμο του ελληνικού ιμπεριαλισμού πάνω στον άξονα γίνεται όλο και πιο σφικτό. Πάντα εθελοντικά και με χαρά – όπως τιτιβίζει (επάνω) ο ρημαδοΚούλης. Οι μηχανισμοί της απώθησης καθησυχάζουν: «δεν έγινε και τίποτα». Ωστόσο το γεγονός ότι δεν υπάρχει χασάπης στην ευρύτερη περιοχή (Netanyahu, Sisi, τοξικός Ριάντ και τοξικός Αμπού Ντάμπι) με τον οποίο να μην έχει στενά νταραβέρια το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, ξεπερνάει κατά πολύ την περιοχή της ηθικής· που στο κάτω κάτω είναι άσχετη με τις κυβερνο-λέρες. Οι βιτρίνες των ελληνικών αφεντικών όχι μόνο δεν αγνοούν ότι θα κληθούν να μας σπρώξουν στον πάγκο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ευρύτερη περιοχή· όχι μόνο επιδιώκουν ανταλλάγματα γι’ αυτές τους τις υπηρεσίες (κι όχι, βέβαια, περισσότερο τουρισμό…)· όχι μόνο προστατεύουν τα «εθνικά συμφέροντα» (εφοπλιστές, κατασκευαστικούς ομίλους, βιομηχανίες…) που δρουν σ’ αυτά τα χουντοκράτη· αλλά επιπλέον φωνάζουν ότι είναι διατεθειμένα για ακόμα χειρότερα.

Οι γονατισμένοι υπήκοοι ας κρατήσουν την ανάσα τους… Κι ας παρακαλέσουν τις βιτρίνες να τους χαρίσουν μερικά τσουβάλια σαουδαραβικής άμμου: κάπου να χώσουν τα κεφάλια τους…

(φωτογραφία: Διαδοχικά πλάνα ενός εφαλτηρίου…)

Ψοφιοκουναβιστάν

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Να, λοιπόν, που μια εκτίμησή μας αποδείχτηκε λάθος – κατ’ αρχήν… Το ψόφιο κουνάβι δεν οδηγήθηκε σε παραίτηση, και κατά συνέπεια θα προχωρήσει αγέρωχα την προεκλογική του εκστρατεία. Η απόρριψη της καταδίκης του είναι δεδομένη: με την εξαίρεση ενός συντηρητικού γερουσιαστή, οι υπόλοιποι (συντηρητικοί) ψήφισαν υπέρ του σαν μπλοκ: πρόκειται για γεγονός οριστικό την δεδομένη στιγμή. Χρειάζονταν 3 ακόμα (συντηρητικοί) για να καταδικαστεί· δεν βρέθηκαν. Κι αυτό είναι γεγονός.

Ωστόσο, ακριβώς πίσω απ’ τα γεγονότα, υπάρχουν τα βασικά δεδομένα κάποιας υπονοούμενης συναλλαγής ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους αντιπάλους του μέσα στο ρεπουμπλικανικό κόμμα. Το πιο χαρακτηριστικό είναι η άρνηση (των συντηρητικών γερουσιαστών) να εξεταστούν μάρτυρες κατά την διάρκεια της «δίκης». Είτε «παλιοί» (όπως ο πράκτορας της cia που διέρρευσε τα στοιχεία για το τηλεφώνημα του ψόφιου κουναβιού με τον ουκρανό Zelensky…) είτε «καινούργιοι», όπως ο πολύς νεοσυντηρητικός και πρώην σύμβουλος ασφαλείας Bolton. Του οποίου το βιβλίο (που «δίνει» το ψόφιο κουνάβι) αναμένεται κάποια στιγμή τον Μάρτη. Η εξέταση μαρτύρων είναι δουλειά της βουλής είπαν, κλείνοντας μια κι έξω το θέμα· παρότι τα λεγόμενα του Bolton έγιναν γνωστά μετά το τέλος της ανακριτικής διαδικασίας στη βουλή.

Αν καλούνταν αυτοί οι μάρτυρες σε ακρόαση απ’ τους γερουσιαστές θα ήταν πολύ δυσκολότερο σε κάποιους να απαλλάξουν το ψόφιο κουνάβι. Μοιάζει λοιπόν ότι το να μην καταθέσουν (κάτι που διευκόλυνε την απαλλαγή) ήταν προϊόν κάποιου παρασκηνιακού ενδοκομματικού (μαφιόζικου…) συμβιβασμού ανάμεσα στους υποστηρικτές της «γραμμής Trump» και εκείνους της «γραμμής Pence».

Ήδη ο τρόπος που εξελίχθηκε η «δίκη», και το γεγονός ότι η χωρίς μάρτυρες απαλλαγή του ψόφιου κουναβιού ήταν απλά θέμα κομματικών συσχετισμών και κομματικής πειθαρχίας στη γερουσία (53 συντηρητικοί έναντι 45 δημοκρατικών + 2 ανεξάρτητους), είναι αντικείμενο κριτικών όχι μόνο απ’ τους δημοκρατικούς αλλά και από διάφορους κύκλους συντηρητικών. Υπονοεί αυτό ένα είδος ομηρίας του ψόφιου κουναβιού απ’ τους σκληροπυρηνικούς του αμερικανικού βαθέος κράτους απο ‘δω και στο εξής;

Θα φανεί – αυτά δεν κρύβονται…

Αντισινισμού συνέχεια

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Με τον «κορονωϊό» να είναι στις προπαγανδιστικές δόξες του (που να ήξερε ο καϋμένος τι σημαίνει «κοινωνία του Θεάματος»!) καθώς έχει εντοπιστεί τουλάχιστον μια περίπτωση σε 28 (απ’ τα σχεδόν 200) κράτη του πλανήτη, οι αντι-σινικές θεωρείες συνωμοσίας οργιάζουν. Συγκλίνοντας στο ότι το Πεκίνο «λέει ψέμματα», «κρύβει τα πραγματικά στοιχεία» (που, προφανώς, δείχνουν ότι ο 2019-nCoV είναι σκέτο δρεπανηφόρο) κλπ κλπ.

Το ενδιαφέρον του πως κατασκευάζονται αυτές οι ενέσεις αποβλάκωσης για μαζική χρήση δεν είναι μόνο στο τι υποστηρίζουν αλλά και στο τι κρύβουν. Όντως, είναι πολύ δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι «αποκλείεται, το κινεζικό κράτος είναι τιμιότατο»! Συνεπώς είναι δύσκολο να αμφισβητηθούν κατευθείαν οι ισχυρισμοί των συνωμοσιολόγων / αντι-σινιστών.

Υπάρχει όμως κάτι που κρύβουν, κάτι που πετάνε έξω απ’ τον ορίζοντα των θεωρημάτων τους, κι ωστόσο είναι πασίγνωστο. Στα 27 κράτη (το 28ο είναι το κινεζικό) έχουν ως τώρα εντοπιστεί 259 περιπτώσεις «κρουσμάτων» μόλυνσης απ’ τον «ιό τον Αναμενόμενο» – και συνολικά 2 θάνατοι. Ένας στις φιλιππίνες και ένας στο χονγκ κονγκ.

Με 2 νεκρούς σε 274 διαπιστωμένα κρούσματα, το ποσοστό θνησιμότητας είναι 0,77%. Ένα μέγεθος εντυπωσιακά μικρότερο απ’ την κινεζική θνησιμότητα 2% στη βάση των επίσημων στοιχείων του κινεζικού κράτους.

Όταν, λοιπόν, το εκτός κίνας διεθνές ποσοστό θνησιμότητας απ’ τον τρομοκράτη κορονωϊό είναι 0,77% και εντός κίνας είναι 2% τί μπορεί να κρύβει το Πεκίνο; Μήπως το ότι εντός κίνας η θνησιμότητα είναι 5%, 15% ή 25% (ενώ διεθνώς μόνο 0,77% – συγγνώμη για την κουραστική επανάληψη…) δηλαδή ότι όλος ο πλανήτης είναι βιολογικά πανίσχυρος ενώ οι κινέζοι υπήκοοι είναι ευάλωτοι σαν μύγες; Αυτό υποστηρίζουν οι συνωμοσιολόγοι ότι αποκρύβεται;

Δεν βγαίνει άκρη με την βλακεία…

Άντε γεια «αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη»!…

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Έπρεπε να το είχατε υποψιαστεί (με τις περιθωριακές μας δυνάμεις το υποδείξαμε μέσα απ’ τις σελίδες του cyborg…). Κάποιο λάκο είχε η φάβα της μετονομασίας της Ύψιστης Απειλής κατά του ανθρώπινου είδους (που δεν είναι, όχι, ο 2019-nCoV!) από «φαινόμενο του θερμοκηπίου» σε «κλιματική αλλαγή»… Το είχαμε αναρωτηθεί: μήπως ο όρος «κλιματική αλλαγή» είναι πολύ βολικότερος απ’ τον όρο «φαινόμενο του θερμοκηπίου» επειδή χωράει και την πτώση της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας αντί για την άνοδο που εννοείται αποκλειστικά με το «θερμοκήπιο»;

Να, λοιπόν, τα μαντάτα – για να αρχίσετε να στοκάρετε από τώρα κούτσουρα. Σύμφωνα με τη nasa (δεν είναι, δα, κανάς τυχαίος οργανισμός…) ο ήλιος θα πέσει στο χαμηλότερο σημείο εδώ και δύο αιώνες της «δραστηριότητάς» του (άρα και της εκπομπής ενέργειας) το 2020. Δεν θα είναι μια «στιγμή» η φετεινή χρονιά, αλλά η αρχή μιας περιόδου που θα κρατήσει κάμποσο…

… Σα συνέπεια αυτής της φυσικής «χειμέριας νάρκης» της ηλιακής δραστηριότητας, οι θερμοκρασίες στη Γη θα πέσουν… Ίσως κατά μέσο όρο πέσουν κατά 1 βαθμό Κελσίου μέσα σε 12 αρχικούς μήνες…

Συνήθως ο κύκλος μείωσης της ηλιακής δραστηριότητας είναι 11ετής, και η «εποχή του κρύου» (με την σχετική μείωση της θερμοκρασίας) κρατάει λίγα χρόνια. Αλλά τώρα πρόκειται για μια πιο μακροπερίοδη (φυσική…) μείωση της ηλιακής ενέργειας, και μόνο εκτιμήσεις μπορούν να γίνουν για το πόσο θα διαρκέσει η «μίνι εποχή των παγετώνων» που θα προκληθεί. Δέκα χρόνια; Είκοσι; Κάποιοι («ειδικοί») αφήνουν περιθώριο ακόμα και για τριάντα…

Πού είχαμε μείνει λοιπόν; Στο λιώσιμο των πάγων, στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας, στην εξαφάνιση παράκτιων πόλεων και νησιών με χαμηλό ύψος – και τα λοιπά τρομακτικά του «φαινομένου του θερμοκηπίου». Καλού κακού κάντε λοιπόν ένα πρόγραμμα και για το «φαινόμενο του ψυγείου»: την προηγούμενη φορά που έγινε κάτι παρόμοιο ήταν μια περίοδος 70 χρόνων, από το 1645 ως το 1715, όπου ο Τάμεσης ήταν μόνιμα παγωμένος…

(Θα υπάρξει, λένε οι «ειδικοί» πρόβλημα και στην παραγωγή διαφόρων τροφίμων στην περίπτωση που ο ήλιος παρακοιμηθεί. Μήπως να το ρίξει και η ανθρωπότητα σε «χειμέρια νάρκη» για καμμιά εικοσαριά χρόνια;)

Κάντο να μοιάζει αληθινό…

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Το τουρκικό πυροβολικό κτυπάει θέσεις του συριακού στρατού ‘n’ friends (που προελαύνουν απ’ τα ανατολικά στον θύλακα του Idlib) – και αντιστρόφως. Αυτό είναι αρκετό για να αναβιώσουν τα αγαπημένα θεωρήματα: όπου νάναι η Άγκυρα θα στραφεί εναντίον της Μόσχας… Για όσους βολεύονται έτσι, super: το σύννεφο καπνού δουλεύει!!!

Μιας και η ασταμάτητη μηχανή έχει καιρό να αναφερθεί στο τι συμβαίνει στο συριακό πεδίο μάχης, αναγκαστικά τώρα η αναφορά θα είναι συμπυκνωμένη. Τα βασικά γεγονότα που θα πρέπει να έχετε υπόψη σας για να καταλάβαιτε τι πραγματικά συμβαίνει εκεί είναι αυτά:

– Ο συριακός στρατός ‘n’ friends (υπάρχουν ενισχύσεις τόσο απ’ την Χεζμπ’ Αλλάχ όσο και από μισθοφόρους των ιρανών φρουρών της επανάστασης), με την δραστήρια δράση των ρωσικών βομβαρδιστικών, έχει «σπάσει» τις άμυνες των χρηματοδοτούμενων απ’ τον τοξικό αντικαθεστωτικών (της Hay’at Tahrir al-Sham, hts), έχει καταλάβει μεγάλο μέρος του αυτοκινητόδρομου Aleppo – Δαμασμός (M4) και προωθείται για να καταλάβει και τον M5, που οδηγεί στη Λατάκια (όπου υπάρχει ρωσική βάση). Στο βαθμό που αυτή η επιχειρήση ολοκληρωθεί (και τα τωρινά δεδομένα αυτό δείχνουν) ο «ανταρτοκρατούμενος» θύλακας του Idlib θα συρρικνωθεί τουλάχιστον κατά τα 2/5 της έκτασής του· ενώ θα αποκατασταθεί η επικοινωνία του Aleppo με την Δαμασκό και την Λατάκια· και η ασφάλεια της ρωσικής βάσης εκεί…

– Ο αμερικανικός στρατός παρεμποδίζει συστηματικά τις κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες στο ανατολικό τμήμα των συρο-τουρκικών συνόρων…

– Η Άγκυρα μεταφέρει σταθερά (με την πειθώ των μεγάλων μισθών) αντικαθεστωτικούς σύρους ένοπλους στη λιβύη…

Πώς σχετίζονται αυτά (και άλλα γύρω γύρω) που φαινομενικά μοιάζουν άσχετα; Ένα ένα, στη συνέχεια.

(φωτογραφία: Αμερικανικά τεθωρακισμένα μπλοκάρουν ρωσικά στη βόρεια συρία. Face to face σ’ ένα δευτερεύον πεδίο μάχης: είναι κάποια αναγγελία, κάποια εισαγωγή στα «προσεχώς»;

Πείτε την γνώμη σας…)

Idlib

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Με την «συμφωνία του Sochi» (Σεπτέμβρης 2018) η Άγκυρα είχε αναλάβει να «μαζέψει» οριστικά τους ένοπλους της hts, «με τον έναν ή τον άλλο τρόπο»· και να φροντίσει να δημιουργηθεί μια «μη εμπόλεμη ζώνη» στα νότια και στα ανατολικά του θύλακα του Idlib, επιτρέποντας έτσι την ανεμπόδιστη χρήση των Μ4 και Μ5 στο καθεστώς Άσαντ και σ’ όλους τους συμμάχους του.

Ο Erdogan απέτυχε σ’ αυτήν την αποστολή, και τον λόγο τον έχουμε αναφέρει έγκαιρα: ο τοξικός, που χρηματοδοτεί την hts δεν έχει κάνει πίσω στο συριακό πεδίο μάχης (όπως ούτε και στο υεμενίτικο). Πράγμα που σήμαινε και σημαίνει ότι η «λύση 2» ήταν / είναι αυτή που ξετυλίγεται τώρα: η στρατιωτική νίκη και κατάκτηση των εδαφών που με την «συμφωνία του Sochi» θα έπρεπε να έχουν αδειάσει ειρηνικά / συναινετικά (με την παρέμβαση σε διάφορα επίπεδα της Άγκυρας…).

Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov το διατύπωσε καθαρά συνεντευξιαζόμενος χτες:

…Δυστυχώς, σ’ αυτή τη φάση, η τουρκική πλευρά απέτυχε να ικανοποιήσει δύο βασικές δεσμεύσεις της που ελπίζαμε ότι θα έλυναν το πρόβλημα του Idlib. Πρώτον, απέτυχε να χωρίσει την ένοπλη αντιπολίτευση που συνεργάζεται με τους τούρκους και είναι έτοιμη για διάλογο με την κυβέρνηση, απ’ τους τρομοκράτες του Nusra Front που τώρα έχουν γίνει η «Hayat Tahrir al-Sham»… Πρέπει να υπογραμμίσω ξανά ότι λαμβάνοντας υπόψη όλους τους παράγοντες, η ρωσία δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα μόνη της, αλλά μπορεί να πολεμήσει για την άνευ όρων και προσεκτική εφαρμογή των συμφωνιών για το Idlib. Αυτό είναι που συζητάμε με τους τούρκους εταίρους μας…

Όσες φορές η Άγκυρα επιχείρησε και κατάφερε (μόνο εν μέρει) να αποσπάσει κάποιους ένοπλους απ’ την hts, ήταν επειδή ο συριακός στρατός με την βοήθεια της ρωσικής αεροπορίας “πίεζε” τον θύλακα, καταλαμβάνοντας εδάφη στην περίμετρό του. Απ’ την στιγμή που ξεκαθαρίστηκε ότι η Άγκυρα έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές της μ’ αυτές τις “μικρές πιέσεις”, οι συνεταίροι της στο μπλοκ της Αστάνα, η Δαμασκός, η Μόσχα και η Τεχεράνη, προχώρησαν σε κανονική εισβολή στον θύλακα· αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες.

Είναι πραγματικά αντίθετη η Άγκυρα σ’ αυτήν την εξέλιξη; Λέμε: φυσικά και όχι! Δεν μπορεί, βέβαια, να την επικροτήσει ανοικτά· είναι αναγκασμένη να την “καταδικάζει”. Και, εφόσον, η εισβολή είναι σοβαρή και οι επιτυχίες του συριακού στρατού σημαντικές, για να συνεχίσει να εμφανίζεται (η Άγκυρα) σαν “φίλη” των αντικαθεστωτικών του Idlib πρέπει να ρίξει και καμμιά κανονιά (κατά του συριακού στρατού).

Όμως αυτό που κάνει ήδη το τουρκικό καθεστώς είναι να αξιοποιεί αυτήν την εισβολή! Καθώς οι οικογένειες των ενόπλων της hts ψάχνουν καταφύγιο σε εδάφη βορειότερα, ελεγχόμενα απ’ τον τουρκικό στρατό (: θύλακας του Afrin), τις συλλαμβάνει και τις κρατάει σαν ομήρους, για να αναγκάζει έναν έναν αυτούς τους ένοπλους να περάσουν στο δικό του μισθολόγιο… Το κόλπο δουλεύει. Αργά αλλά δουλεύει. Φαίνεται ότι η Άγκυρα εγκατέλειψε την «συλλογική» διαχείριση της μεταστροφής των ενόπλων της hts, και περνάει στην «εξατομικευμένη». Αν είναι έτσι, είναι τακτική συνεπέστατη με τους μεταμοντέρνους καιρούς!!!

Απ’ το Idlib στο Qamishli

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Πολύ πιο σημαντική σα γεγονός απ’ την πιο πάνω «μεταχείριση» είναι ωστόσο μια συνάντηση που έγινε ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, στις 13 Γενάρη στη Μόσχα. Ανάμεσα στον επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Hakan Fidan, και τον αντίστοιχο των συριακών Ali Mamlouk. Τέτοιες επαφές γίνονταν ήδη απ’ το 2015, αλλα σπάνια υπήρχε έστω νύξη γι’ αυτές (η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο σας είχε ενημερώσει…). Η διαφορά τώρα είναι ότι τουλάχιστον μια τουρκική καθεστωτική εφημερίδα (η daily sabah) και το κρατικό συριακό πρακτορείο ειδήσεων αναφέρθηκαν στο περιεχόμενο αυτού του καθόλου αμελητέου ραντεβού:

… Η Άγκυρα ενδιαφέρεται για την βοήθεια της Δαμασκού στην αντιμετώπιση των ypg· και η Δαμασμός θέλει την συνεργασία της Άγκυρας για την απομάκρυνση των ενόπλων και των βαρέων όπλων απ’ το Idlib και την επαναλειτουργία των στρατηγικών αυτοκινητοδρόμων Μ4 και Μ5…

Μοιάζει σαν «αμοιβαία επωφελής» συνεργασία, αφού και οι δύο πλευρές συμφωνούν στα βασικά (ωστόσο μην περιμένετε να προχωρήσει με «ορθόδοξο» τρόπο). Συμφωνούσαν, άλλωστε, ήδη όταν ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στη βόρεια συρία, για να δημιουργήσει μια «ζώνη ασφαλείας» εκεί, διώχνοντας τις ypg. Αρχικά εκείνη η όχι-ανακοινωμένη-συνεργασία ανάμεσα στην Άγκυρα, στη Μόσχα και στη Δαμασκό, φάνηκε να δουλεύει: οι ypg έτρεξαν να βρουν προστασία στο καθεστώς Άσαντ… Αν οριστικοποιούνταν εκείνη η εξέλιξη θα είχε ευεργετικές συνέπειες και στον θύλακα του Idlib: οι μισθοφόροι του τοξικού (hts) θα έβλεπαν ότι οι «άλλοι» μισθοφόροι του (ypg) δεν έχουν άλλο μέλλον εκτός απ’ το να συμβιβαστούν με το μπλοκ της Αστάνα… Όμως, ως γνωστόν, γρήγορα το αμερικανικό βαθύ κράτος «φρέναρε» αυτήν την εξέλιξη· και μαζί πήρε ανάσα ο τοξικός: ο αμερικανικός στρατός απλά μετακόμισε λίγο, οι ypg ξαναγύρισαν στον παλιό στρατιωτικό τους προστάτη (το αμερικανικό πεντάγωνο), και ο σύνθετος σχεδιασμός για εξαναγκασμό τόσο των ypg όσο και των hts να διαπραγματευτούν με το μπλοκ της Αστάνα κόλλησε.

Ο «άξονας» δεν έμεινε σ’ αυτά. Δεν του ήταν αρκετό να κολλήσει ο σχεδιασμός του μπλοκ της Αστάνα. Όπως συμβαίνει σε κάθε πόλεμο έτσι και τώρα η «ισοπαλία» είναι προσωρινή φάση. Ο τοξικός συνεχίζει να πληρώνει τους εγκάθετούς του στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης, ενώ έχει στείλει και μισθοφόρους του στην ανατολική συρία, για να βοηθούν τον αμερικανικό στρατό και τις ypg στην «προστασία» των πετρελαιοπηγών… Το αμερικανικό βαθύ κράτος αξιοποιεί το κενό της δίκης του ψόφιου κουναβιού και δρα «αθόρυβα», χωρίς τιτιβίσματα και κελαηδίσματα, στην ίδια γεωγραφική ζώνη: απ’ την Qamishli ως το Idlib (εδώ, ως τώρα, μέσω τοξικού…). Στη βορειοανατολική συρία ο αμερικανικός στρατός εμποδίζει τις περιπόλους του ρωσικού και του τουρκικού, με χοντροκομμένο και προκλητικό τρόπο. Είναι αυτό που λέγεται «τσαμπουκάς»: εδώ μόνο εμείς!!

Ακόμα πιο εμφατική σε σχέση μ’ αυτά τα μπλόκα ήταν η επίσκεψη του αμερικάνου αρχικαραβανά Tod Wolters (επικεφαλής της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης για την ευρώπη και επίσης αρχικαραβανάς του νατο….) στις 30 του περασμένου Γενάρη, στην Άγκυρα. Στόχος του ήταν να «αποσπάσει» το τουρκικό καθεστώς απ’ την συμμαχία του με το ρωσικό, αρχίζοντας απ’ την «ζώνη ασφαλείας» στη βορειοανατολική συρία! Να σταματήσει, δηλαδή, η Άγκυρα τις κοινές περιπολίες της με την Μόσχα… Με αντάλλαγμα τι άραγε;

Με αντάλλαγμα, ίσως, την «ήπια» μεταχείριση της κρατικής τράπεζας Halkbank… Η συγκεκριμένη τράπεζα κατηγορείται απ’ το αμερικανικό κράτος ότι συμμετείχε στο σπάσιμο του εμπάργκο κατά της Τεχεράνης… Αρνήθηκε να παρουσιαστεί στο σε βάρος της δικαστήριο, κι αυτό θεωρείται επιπλέον αδίκημα… Τώρα εκκρεμεί μια δικαστική απόφαση για πρόστιμο 1 εκατομμυρίου δολαρίων για κάθε μέρα που αρνείται να «συνεργαστεί», το οποίο θα διπλασιάζεται κάθε βδομάδα. Γρήγορα θα γίνει αστρονομικό…

Είναι αδύνατο να υπάρξει τέτοια «συνεργασία» εφόσον μαζί με την Halkbank εμπλέκονται στην υπόθεση διάφοροι υπουργοί του Erdogan, ακόμα και ο γυιός του. Το σπάσιμο του εμπάργκο και η συμμαχία με την Τεχεράνη ήταν (και παραμένει) στρατηγική επιλογή για το τουρκικό καθεστώς· και όχι η “αρπαχτή” ενός διοικητή τράπεζας… Απ’ την άλλη, αν επιβληθεί το πρόστιμο όπως έχει ζητηθεί, η συγκεκριμένη τράπεζα θα «πεταχτεί έξω» απ’ το αμερικανοκρατούμενο swift, με σοβαρές συνέπειες για όλο το τουρκικό τραπεζικό σύστημα.

Η Ουάσιγκτον έστειλε τον αρχιστράτηγό της στην Άγκυρα για να εκβιάσει, με την απειλή του «λιβανέζικου μοντέλου» (όπου η «τιμωρία» μιας τράπεζας κτύπησε το σύνολο του λιβανέζικου τραπεζικού συστήματος…) ώστε η Άγκυρα να τα σπάσει με την Μόσχα και την Τεχεράνη. Θα υποκύψει στον εκβιασμό ο Erdogan;

Η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής είναι πως δεν θα υποκύψει… Κι αυτό επειδή η αναμέτρηση (στην οποία συμμετέχει συνειδητά, υπέρ των συμφερόντων του τουρκικοού κεφάλαιου) αποκτάει όλο και περισσότερο στρατηγικό χαρακτήρα· στο βαθμό που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της όχι μόνο δεν «αυτοπεριορίζονται» στη συρία και στο ιράκ, αλλά μάλλον προσπαθούν να αντεπιτεθούν…. Ίσως αναγκαστεί (ο Erdogan) να παραστήσει ότι υποκύπτει, για να κερδίσει κάποιο χρόνο· κι απ’ αυτή την άποψη μερικές κανονιές στο Idlib μοιάζουν να παίζουν σ’ αυτό το show… Μια δήλωση για την Κριμαία (;;;) το ίδιο…

Ωστόσο η γενική κατάσταση στο συριακό πεδίο μάχης (και όχι μόνο σ’ αυτό) δείχνει όξυνση. Όχι ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα αλλά ανάμεσα στο μπλοκ της Αστάνα και στον άξονα…