Year: 2020

… Και σωστός!

Τρίτη 18 Φλεβάρη. …Θα πρέπει να υπάρξουν περισσότερες οδηγίες και ρυθμίσεις απ’ τα κράτη πάνω στο βασικό ζήτημα του τι συζητήσεις επιτρέπονται – πάρτε την πολιτική διαφήμιση για παράδειγμα… Ή, στην ισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία της έκφρασης και κάποια πράγματα που ο κόσμος θεωρεί επιβλαβείς εκφράσεις, πού θα χαράζατε το όριο;…

Αφού η υποτιθέμενη «ελευθερία στον κυβερνοχώρο» πέρασε την σύντομη άνοιξή της, μπαίνει τώρα στον μακρύ χειμώνα της. Τα πιο πάνω είναι κουβέντες ενός καθόλου τυχαίου (του αφεντικού του επικοινωνιακού conglomerate facebook Zuckerberg) σε καθόλου τυχαίους (τις πολιτικές βιτρίνες που συμμετείχαν στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου»), πριν λίγες ημέρες.

Σαν αφεντικό της κλίμακάς του ο Zuckerberg διαπραγματεύεται την θέση των επικοινωνιακών επιχειρήσεών του στις post νεοφιλελεύθερες (για εμάς νεοκρατικές) συνθήκες του καπιταλιστικού κόσμου τις επόμενες δεκαετίες. Απ’ την μια μεριά αποδέχεται τα εγχειρήματα φορολόγησης των δραστηριοτήτων των επιχειρήσεών του ανά κράτος (ή ενότητα κρατών, του είδους ε.ε.) αντί να μεταφέρει τα κέρδη του σε φορολογικούς παραδείσους. Δέχεται να χάσει κάτι λίγο, όχι απλά για να κρατήσει αυτά που έχει ήδη αλλά, κυρίως, για να επεκταθεί στον γαλαξία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης… Απ’ την άλλη μεριά ζητάει κρατικές οδηγίες για το τι «επιτρέπεται» και το τι «απαγορεύεται» να διακινείται μέσα απ’ τις επικοινωνιακές επιχειρήσεις του: θα συμμορφωθεί με χαρά….

Είναι η εκκλησή του μια μορφή έμμεσης κρατικοποίησης των περιβόητων “social media»; Μια πρόταση για ΣΔΙΤ σ’ αυτόν τον τομέα που έχει γίνει πια καθολικός; Ακριβώς! Είναι αυτό που ορίστηκε κάποτε επίσημα σαν ο ορισμός του φασισμού (: η οργανική σύμφυση κράτους και επιχειρήσεων) και έκτοτε ξεχάστηκε επειδή θεωρήθηκε κοινοτοπία…

Ξέρουμε ότι θα μας θεωρήσετε υπερβολικούς (μόνιμη αντίδραση όσων ελπίζουν ότι απωθώντας τις καπιταλιστικές τάσεις αυτές θα εξαφανιστούν και «όλα θα πάνε καλά»…). Η ιδέα της κρατικής ρύθμισης, ακόμα και της καθαρής κρατικοποίησης των social media έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια – και δεν θα σας πούμε εδώ περισσότερα. (Αλλού, με άλλη αφορμή…) Προσέξτε λοιπόν, και διαβάστε σωστά τις γραμμές και πίσω απ’ τις γραμμές (αν, βέβαια, δεν ασκείστε στο σπορ των απωθήσεων) αυτές τις κουβέντες του αφεντικού του facebook, πάντα στο ίδιο συνέδριο ασφάλειας:

… Υπάρχουν πολλές αποφάσεις σ’ αυτούς τους τομείς που στην πραγματικότητα είναι η ισορροπία ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνικές αξίες. Το ζητούμενο είναι μια απάντηση που η κοινωνία να θεωρεί νόμιμη, που να μπορεί να την δεχτεί και να καταλάβει ότι έχετε τραβήξει μια γραμμή εδώ στην ισορροπία ανάμεσα στην ελεύθερη έκφραση και την ασφάλεια. Δεν φτάνει να είναι η σωστή απάντηση. Πρέπει ο κόσμος να νοιώσει «Εντάξει, αρκετοί άνθρωποι την υποστηρίζουν, οπότε γι’ αυτό η απάντηση είναι αυτή, και πρέπει όλοι να στοιχηθούμε πίσω της»….

Διαταγές που να είναι (ή, ακόμα καλύτερα, να μοιάζουν πως είναι) «πλειοψηφικές» περιμένουν οι digital μεσολαβητές / έμποροι επικοινωνιών – και έχουν τα μέσα να τις εφαρμόσουν! Ο επιχειρηματίας απευθύνεται στη μορφή κράτος επειδή αυτή μπορεί να ασκήσει το μονοπώλιο της βίας – μέσω του νόμου – ορίζοντας τι επιτρέπεται να εκτοξεύεται στον ελεγχόμενο κυβερνοχώρο και τι όχι.

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για τον πραγματικό χαρακτήρα της γενικευμένης καπιταλιστικής μηχανικής μεσολάβησης, για το engineering of everything; Ή πρέπει να το κάνουμε φραγκοδίφραγκα;

Η υποτίμη του αντιπάλου

Τρίτη 18 Φλεβάρη. Το ψοφιοκουναβιστάν έβαλε (ή απείλησε ότι θα βάλει) “τιμωρίες” στις εταιρείες που κατασκευάζουν τον αγωγό nordstream 2· η εταιρεία που είχε αναλάβει το στρώσιμο των τελευταίων χιλιομέτρων (η All Seas) αποσύρθηκε (ή έτσι φαίνεται)· και στα «πηγαδάκια» του «συνεδρίου ασφαλείας» τις προάλλες στο Μόναχο οι αμερικάνοι καμάρωναν. Ο αμερικάνος υπουργός ενέργειας Dan Brouillette πετούσε καβάλα στο καλάμι του:

… Είμαστε σίγουροι ότι η ρωσία δεν θα μπορέσει να ολοκληρώσει τον αγωγό nord stream 2… Θα υπάρξει πολύ μεγάλη καθυστέρηση, γιατί η ρωσία δεν έχει την τεχνολογία για να το κάνει… Αλλά κι αν την αναπτύξουν, θα δούμε τι θα κάνουμε. Δεν νομίζω πως είναι εύκολο όσο να το λες, αλλά εντάξει, εμείς είμαστε εδώ και θα τον αποτελειώσουμε…

Αν είναι αλήθεια ότι η Μόσχα (και το Βερολίνο), ενώ οι αμερικανικές τιμωρίες είχαν δρομολογηθεί, δεν είχαν φροντίσει να έχουν έτοιμη, κάπου εκεί κοντά, την “λύση 2”, αυτό θα κάνει εντύπωση στην ασταμάτητη μηχανή. Γίνεται πόλεμος (είναι γνωστό) και στον πόλεμο είναι ανεπίτρεπτο να πει κάποιος “αααα! δεν το είχα καταλάβει ότι θα μου επιτεθούν”…

Τυπικά η gazprom μεταφέρει ένα δικό της πλοίο που στρώνει σωλήνες – παραδόξως αυτό βρισκόταν στην ρωσική άπω Ανατολή. Και πρέπει να κάνει τον γύρο του κόσμου για να φτάσει στη Βαλτική (σε λίγες ημέρες αναμένεται να πιάσει Σιγκαπούρη). Δεν είναι το είδος των πλεούμενων που «πατάνε γκάζι» (δεν είναι τέτοια η κατασκευή τους), οπότε θα χρειαστεί κάποιες εβδομάδες για να μπει στα νερά της δανίας, στο τελευταίο εργοτάξιο του nord stream 2.

Αυτή είναι όλη η ιστορία; Ότι το «Akademik Cherskiy», κούτσα κούτσα, θα πάει να στρώσει τα τελευταία χιλιόμετρα προς το καλοκαίρι, αφήνοντας τον χρόνο στην Ουάσιγκτον να σκεφτεί κάτι άλλο για να «αποτελειώσει» τον nordstream 2;

Έχουμε τις επιφυλάξεις μας….

Akinci

Τρίτη 18 Φλεβάρη. Στο ελβετικό θέρετρο Crans Montana, στην δροσιά και στην άνεση ενός resort στις Άλπεις (το ’17, όπου το ακτύπητο δίδυμο ογκόλιθος Nick the Greek Κοτζιάς – Αναστασιάδης πήγαν απλά για να ξαναβουλιάξουν την οηέδικη προσπάθεια «επίλυσης του κυπριακού», καθότι τους περίμεναν τα γκάζια της ανατολικής Μεσογείου με ανοικτές αγκάλες…) ήταν αμελητέα προσωπικότητα· αν όχι και ατζέντης του Erdogan. Τώρα είναι σχεδόν ήρωας των ελληνοκυπρίων – εύκολα και φτηνά.

Στις 26 Απρίλη στην βόρεια κύπρο (“τουρκοκυπριακή δημοκρατία”…) γίνονται προεδρικές εκλογές – ψευδοπροεδρικές ψευδοεκλογές βέβαια… Ο Mustafa Akinci, ο νυν πρόεδρος (ψευτοπρόεδρος φυσικά!) θα είναι ξανά υποψήφιος· αλλά η Άγκυρα δεν τον υποστηρίζει. Αυτό είναι αρκετό για τον ελληνοκυπριακό εθνικισμό / φασισμό να κάνει τον Akinci ένα ακόμα αντιτουρκικό παράδειγμα … Πέντε χρόνια τώρα όμως τον είχε ουσιαστικά χεσμένο.

Ο Akinci είναι μια αυθεντική φυσιογνωμία κεντροαριστερού πολιτικού, με όλα όσα θα μπορούσε να έχει μια τέτοια πολιτική ταυτότητα σαν διαπιστευτήρια. Εκφράζει την τουρκοκυπριακή αριστερά από τότε που ήταν δήμαρχος του τουρκοκυπριακού τομέα της Λευκωσίας· όχι για μια ή δύο θητείες, αλλά για 14 ολόκληρα χρόνια: από πιτσιρικάς (στα 29 του) το 1976 ως το 1990.

Το θανάσιμο αμάρτημά του για το ελληνοκυπριακό βαθύ κράτος / παρακράτος δεν είναι το ότι είναι «τούρκος». Αλλά το ότι είναι κύπριος, και κυρίως (από πολιτική άποψη) «κυπροκεντρικός». Υπάρχει και στον ελληνοκυπριακό τομέα αυτό το είδος ανθρώπων, αλλά εκεί είναι οικτρή μειοψηφία. Στον βορρά μπορεί να είναι ακόμα και γερή πλειοψηφία: ο Akinci εκλέχτηκε πρόεδρος («ψευτό»…) στον δεύτερο γύρο των προεδρικών («ψευτό»…) εκλογών στις 26 Απρίλη του 2015 με το καθόλου αμελητέο 60,5% των ψήφων…

Επί 5 χρόνια σαν τουρκοκύπριος πρόεδρος («ψευτό», να μην τα ξαναλέμε…) ο Akinci προσπαθούσε να πείσει το ελληνοκυπριακό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, που ήταν / είναι υπό την αιγίδα του δεξιού (θα έπρεπε να είναι σε βαθύ μπουντρούμι για τις «λαμογιές» του…) Αναστασιάδη σε μια συναινετική επανένωση των δύο κυπριακών ζωνών… Επί 5 χρόνια αυτό το ελληνοκυπριακό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι εκπροσωποί του απλά τον κορόιδευαν· στην καλύτερη τον χρησιμοποιούσαν σαν «συνομιλητή» ροκανίζοντας τον χρόνο, θεωρώντας τον «περιορισμένης ευθύνης». Το τουρκικό καθεστώς στήριζε τον Akinci όχι από ιδεολογική συμπάθεια αλλά επειδή – όπως αποδεικνύεται με ντοκουμέντα – ως και το καλοκαίρι του 2017, εκεί στη σκιά των Άλπεων, επεδίωκε μια «λύση του κυπριακού».

Όχι πια! Το «όχι πια» έχει να κάνει όχι μόνο με την μόνιμη κοροϊδία του ελληνοκυπριακού νότου (και της Αθήνας), αλλά και με τις εξελίξεις στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (4ο παγκόσμιο…) στο ανατολικοΜεσογειακό πεδίο μάχης. Η Λευκωσία γίνεται όλο και πιο έντονα κρίκος, μικρός ίσως ποσοτικά αλλά πάντως κρίκος, του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Κι αν ήθελε μια φορά να ηγεμονεύσει απόλυτα στο νησί, τώρα το θέλει δέκα· ή – και ο Αναστασιάδης το έχει πει καθαρά – «δύο κράτη, να τελειώνουμε».

Φυσικά αυτό το «δύο κράτη» (που δεν είναι καθόλου η άποψη του Akinci και όσων εκφράζει…) είναι εύκολο να το λέει ένα κάθαρμα τύπου Αναστασιάδη στον Cavusoglou· αλλά είναι δύσκολο να το πει ανοικτά, στον οηε, αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες… Η «ειλικρίνεια» του Αναστασιάδη, που δήλωσε ορθά κοφτά στον Cavusoglou στο Crans Montana ότι οι ελληνοκύπριοι ούτε στα νοσοκομεία τους δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν τουρκοκύπριους (πόσο μάλλον στη νομή της εξουσίας…) είναι που αχρήστεψε πολιτικά τον Akinci.

Να σε κάψω, να σ’ αλοίψω λάδι λέει μια παροιμία. Που θα μπορούσε να ειπωθεί να σε θάψω, κι ύστερα να σε ανακηρύξω ήρωα. Τον Akinci τον «καθάρισαν» οι ελληνοκύπριοι που τώρα τον «συμπαθούν» – όχι το καθεστώς Erdogan. Αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τα αποδεκτά απ’ τους νότιους τετελεσμένα, απλά θα φτιάξει στρατιωτικές βάσεις στον κυπριακό βορρά.

Και οι ελληνοκύπριοι στο ίδιο σπορ επιδίδονται – με «παροχές» σε γάλλους και, σύντομα, σε αμερικάνους.

Λαγός την πτέρην έσειε…

Sona Jobarteh

Δευτέρα 17 Φλεβάρη. Την Sona Jobarteh απ’ την γκάμπια ίσως την θυμάστε, από παλιότερες αναρτήσεις. Είναι η πρώτη γυναίκα που έπαιξε (και παίζει) kora, ένα παραδοσιακό και ανδρουκρατούμενο έγχορδο της δυτικής Αφρικής. Και έχει γίνει ντίβα, σίγουρα στην πατρίδα της.

Εδώ απ’ την ίδια συναυλία στην ολλανδία, το 2018, απ’ όπου είχαμε δυο τραγούδια του γκανέζου Gyedu Blay Ambolley την προηγούμενη εβδομάδα.

Η επιδημία 1

Δευτέρα 17 Φλεβάρη. Ενώ ο αντισινισμός (με «επιχείρημα» τον covid-19…) συνεχίζεται, αν και κάπως μουδιασμένα (δύσκολα βρίσκεται κάτι που θα μπορούσε να καταλογιστεί στο κινεζικό κράτος, εκτός απ’ το εύκολο και αυθαίρετο ότι «λέει ψέμματα»…) κανείς δεν αναφέρεται στο ανάποδο. Στο γεγονός δηλαδή ότι η πετυχημένη αντιμετώπιση μιας επιδημίας τέτοιου είδους (με αναλογικά πολύ μικρή θνησιμότητα αλλά εύκολη μετάδοση) είναι μια πρώτου μεγέθους άσκηση εφαρμοσμένης βιοπολιτικής απ’ την μεριά του κράτους.

Μια σύγκριση ίσως βοηθήσει. Τον χειμώνα 2018 – 2019 πέθαναν 154 άτομα στο ελλαδιστάν από επιπλοκές (: πνευμονία) της κοινής γρίπης. Αυτός είναι ο επίσημος αριθμός νεκρών όπως προκύπτει απ’ την αιτιολόγηση των θανάτων στα ληξιαρχεία – μέθοδος που ακολουθείται μεν, αλλά που δεν θεωρείται καθόλου ακριβής. Τα στατιστικά μοντέλα που χρησιμοποιούν οι ειδικοί του εντόπιου «Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας» έδειξαν ότι η θνησιμότητα της συγκεκριμένης επιδημίας (πάντα για την περίοδο 2018 – 2019) ήταν 9,8 θάνατοι ανά 100.000 πληθυσμού (συνολικού και όχι προσβεβλημένου απ’ τον ιό). Πράγμα που οδήγησε τον ΕΟΔΥ στην εκτίμηση ότι οι νεκροί απ’ την εποχική γρίπη στο ελλαδιστάν εκείνο το χειμώνα ήταν πάνω από 1000. (Περισσότερα στην επίσημη έκθεσή του).

Η βασική μέθοδος αντιμετώπισης εκείνης της επιδημίας ήταν ο εμβολιασμός. Που είναι ατομική ενέργεια και, σε τελευταία ανάλυση ατομική επιλογή. Πέρα απ’ τις εκστρατείες υπέρ του εμβολιασμού, το ελληνικό κράτος δεν ανέλαβε άλλη δράση μεγάλης έκτασης. Σίγουρα: δεν μεθόδευσε κανέναν πανικό μεγάλης, μεσαίας ή μικρής έκτασης! Στο βαθμό που η δεσπόζουσα αντίληψη στα μέρη μας είναι ότι ο καθένας φροντίζει τον εαυτό του, και ότι η δημόσια υγεία είναι απλά συμπληρωματική (οι δε μηχανισμοί της συχνά βασανιστικοί) το πράγμα ήταν ο.κ.

Πίσω στην κίνα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, και μετά από τουλάχιστον 1,5 μήνα επιδημίας, οι νεκροί απ’ τον θηριώδη civid-19 παγκόσμια είναι 1669. Οι 4 εκτός κίνας, οι 1665 εντός. Η αναγωγή στο σύνολο του κινεζικού πληθυσμού (έτσι ώστε να υπάρχει μια τίμια σύγκριση με το ελλαδιστάν) δείχνει ότι ως την Κυριακή 16 Φλεβάρη η θνησιμότητα του Αναμενόμενου (covid-19) ήταν 0,12 θάνατοι ανά 100.000 πληθυσμού. Πιθανότατα οι νεκροί να είναι περισσότεροι, κάποιοι που δεν έχουν καταγραφεί. Αν, όμως, επρόκειτο η θνησιμότητα του covid-19 να βρεθεί στο επίπεδο της θνησιμότητας της ελληνικής εποχικής γρίπης την περίοδο 2018 – 2019, θα έπρεπε να έχουν πεθάνει (ή να πεθάνουν τους επόμενους 2 μήνες) 130 εκατομύρια άνθρωποι – στην κίνα. Επαναλαμβάνουμε τον αριθμό: 130.000.000…

Ένα μέρος της εφαρμοσμένης βιοπολιτικής είναι η «διαχείριση των αριθμών». Το ελληνικό κράτος μπορεί να μην έχει κανένα πρακτικό σχέδιο αντιμετώπισης μιας επιδημίας γρίπης (που μπορεί να έχει 1000 ή 1200 νεκρούς) εκτός απ’ την έκκληση «αναλάβετε τις ευθύνες σας και εμβολιαστείτε». Έχει όμως πρακτικότατα σχέδια για την πρόκληση (ή την μη πρόκληση) πανικών, μέσω δημαγωγίας – κι αυτό είναι όχι απλά βιοπολιτική αλλά βιοπολιτικότατη! Δημιουργεί με τη σειρά του (ή δεν δημιουργεί) την εντύπωση «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Κι αυτή η εντύπωση, πάλι με τη σειρά της, μπορεί να οδηγήσει (ή όχι) σε «αυθόρμητο» μαζικό εμβολιασμό και στη νομιμοποίηση (ή την μη νομιμοποίηση) άλλων πρακτικών μέτρων. Βιοπολιτική δεν είναι μόνο το κρατικό «φροντίζουμε να ζήσετε». Είναι και το επίσης κρατικό «βγάλτε τα πέρα…» Ακόμα και το «τραβάτε ψοφήστε αλλού» βιοπολιτική είναι. Μαφιόζικη – αλλά τέτοια…

Το να κλείσουν κάποια σχολεία είναι το εύκολο της υπόθεσης. Το να κλείσουν οι δημόσιες υπηρεσίες και τα εργοστάσια είναι κάπως διαφορετικό. Ωστόσο είτε έτσι είτε αλλιώς πρόκειται πάντα για διαχείριση πληθυσμών…

Η επιδημία 2

Δευτέρα 17 Φλεβάρη. Εντελώς αντίθετα απ’ την πρωτοκοσμική ρατσιστική παράνοια και το πως αυτή και οι υπηρέτες της κρίνουν τους Άλλους (ειδικά αν αμφισβητούν την δυτική πλανητική ηγεμονία) το κινεζικό κράτος είχε και έχει πολύ σοβαρότερες δουλειές απ’ το να λέει (ή να μη λέει) ψέμματα για τα κρούσματα και τους νεκρούς. Έχει να «προβάρει» την λειτουργία των μηχανισμών του (και την συμπεριφορά των πληθυσμών του) ακόμα και εν όψει ενδεχόμενου βιολογικού πολέμου. Για να το πούμε αλλιώς: η βιοπολιτική ενός κράτους 1,4 δισεκατομυρίων ψυχών που κατακτάει καπιταλιστικώ τω τρόπω τον πλανήτη δεν είναι, και δεν θα μπορούσε να είναι,«βγάλτε τα πέρα…» και «άντε γαμηθείτε»…. Είναι το ακριβώς αντίθετο: «το κράτος – σχέδιο θα δράσει, και για το δικό σας το καλό συντονιστείτε μαζί του».

Αν δει κανείς το ζήτημα απ’ την άποψη της κρατικής / καπιταλιστικής λειτουργίας στον 21ο αιώνα, τότε η αναμέτρηση κινεζικό κράτος / κεφάλαιο vs covid-19 είναι, ίσως, το καλύτερο ως σήμερα παράδειγμα του ποια θα είναι η επιστροφή του κρατισμού (και της βιοπολιτικής του) στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα – παγκόσμια.

Λίγα είναι αυτά που ξέρουμε (και, ίσως με την δική σας βοήθεια, μάθουμε περισσότερα) – αλλά ακόμα κι αυτά τα λίγα είναι εντυπωσιακά. Από στήσιμο νοσοκομείων (δύο, όχι ενός) στο χρόνο, περίπου, που ο μεγαλο-αδύναμος έφτιαξε τον κόσμο μέχρι «γενική καραντίνα» σε 80 μύρια ανθρώπων στην επαρχία Wuhan· από μαζική κινητοποίηση χιλιάδων στρατιωτικών γιατρών μέχρι κλείσιμο επιχειρήσεων του δευτερογενούς και του τριτογενούς· από εθελοντική επιστράτευση των ντόπιων μέχρι μαζικό έλεγχο (και εν μέρει απαγόρευση) της ιδιωτικής κυκλοφορίας· από ψεκασμούς παντού μέχρι θερμομέτρηση των πάντων· από αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών στη βιοτεχνολογία (για την κατασκευή αντίδοτου εμβολίου), μέχρι την αξιοποίησή τους στις χαρτογραφήσεις, στον υπολογισμό των «τάσεων», στη χρήση drones… Όταν ο αυτοκράτορας Xi λέει «καταφέραμε να συγκρατήσουμε το 99% των περιπτώσεων στο δικό μας έδαφος» δεν λέει «άντε κωλολευκοί, την γλυτώσατε». Λέει: ούτε στον ύπνο σας δεν θα μπορούσατε να πετύχετε τέτοια «ανάσχεση»! 

Να το συμπληρώσουμε; Όλα αυτά χωρίς να είναι στην ημερήσια διάταξη κάποιο αντίδοτο, δηλαδή ο εμβολιασμός… Αν, τώρα, ο βασικός αντίπαλος του Πεκίνου στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο το μόνο που έχει να επιδείξει είναι το έγκλημα στη Ν. Ορλεάνη το 2005, με τον τυφώνα Katrina, τότε απλά θα έπρεπε να βγάλει τον σκασμό – πάντα από κρατική / καπιταλιστική άποψη. Κι αυτός και οι σύμμαχοί του….

Να πούμε κι αυτό: αν η υποτιθέμενη επίδειξη δύναμης του κινεζικού καθεστώτος αναμενόταν να είναι η καταστολή των διαδηλωτών στο Χονγκ Κονγκ, τότε – έτσι τα έφερε η ζωή… – ήρθε η στιγμή για μια εκατονταπλάσια, χιλιαπλάσια επίδειξη δύναμης. Εναντίον ενός ψωραλέου ιού – με πολύ καλές δημόσιες σχέσεις όμως!

Η επιδημία 3

Δευτέρα 17 Φλεβάρη. Είναι μέρος της καπιταλιστικής βιοπολιτικής η κατασκευή μαζικών φόβων, μαζικών απειλών. Ο φόβος καθηλώνει τους υπηκόους· όμως επίσης προκαλεί πανικούς και ανορθολογικές συμπεριφορές, που καταντούν επικίνδυνες. Η κατασκευή των φόβων είναι το πιο εύκολο κομμάτι της δουλειάς, ειδικά σε πληθυσμούς που πάσχουν από υγιεινιστικές υποχονδρίες, τέλεια άγνοια των σωμάτων τους – και αθεράπευτη εξάρτηση απ’ τα μήντια, τα παλιά ή/και τα καινούργια. Ως εδώ και το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο τα καταφέρνει καλά…

Υπάρχει όμως και το άλλο μισό: η κρατική / καπιταλιστική «φτερούγα», που σκεπάζει τους φοβισμένους, ηρεμεί τους πανικόβλητους, και αναδύεται μέσα απ’ την σύγχιση σαν στήριγμα και σωτηρία. Ο παγκόσμιος νεο-φιλελευθερισμός έφτιαξε όλες τις βασικές προϋποθέσεις των μαζικών φοβιών· αλλά ηθελημένα και υποχρεωτικά τις κατασκεύασε εξατομικευμένες. Σε τέτοιες συνθήκες, όπου τα υπερφίαλα Εγώ σε «κανονικές συνθήκες» πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο εξουδετερώνοντας οποιαδήποτε προοπτική εργατικής αντιπολίτευσης, οι κρίσεις (οι υγιεινιστικές ας πούμε) σημαδεύουν το τέλος του νεοφιλελευθερισμού ως κυρίαρχου δόγματος. Είναι πανούργα η Ιστορία και η διαλεκτική της, αλλά είναι ακριβέστατη: η ιδεολογία που έφτιαξε την μαζικά εξατομικευμένη Φροντίδα Του Εαυτού σε όλες τις εκφάνσεις της, είναι υποχρεωμένη να πάει στην άκρη όταν οι φοβίες που έσπειρε γίνουν πραγματικές – και «μεταδοτικές».

Είναι η στιγμή που το κοινωνικό αρχιπέλαγος, από τρικυμία ανταγωνιστικών μεταξύ τους ατομικοτήτων, γίνεται μια ενιαία δυσκίνητη μάζα. «Πήζει» – απ’ τον κοινότοπο φόβο, που χωρίς διέξοδο ή απώθηση γίνεται πηκτός σαν κόλλα! Είναι η Αρχετυπικά Εφιαλτική Στιγμή της Πανούκλας: όπου η βιοπολιτική τελειώνει σαν ψευδαίσθηση «ατομικής υπόθεσης», και γίνεται επίσημα, καθαρά και αναγνωρισμένα «καθήκον και ευθύνη» των αρχόντων· των ιερέων· του κράτους. Και δεν είναι καν μόνο η «υγεία» – η δημόσια υγεία. Είναι και η «ηρεμία» – η δημόσια τάξη. Είναι και η «ευρυθμία» – η ομαλή λειτουργία των βασικών υποδομών. Και κάμποσα άλλα, όχι καλά…

Πίσω απ’ την λίγο πολύ φάρσα του covid-19 αυτό που συμβαίνει με Ιστορικό Βάρος και το παρακολουθείτε χωρίς να υπάρχει πουθενά γραμμένη «η υπόθεση του έργου», είναι αυτό: η ανάδυση της αποτελεσματικότητας του στιβαρού κράτους, του κράτους «γενικού κομανταδόρου του κεφάλαιου» (που θα έλεγε και κάποιος Κέυνς στο παρελθόν), το οποίο όχι μόνο σε οτι αφορά την «ανάπτυξη / επέκταση» (π.χ. Huawei) αλλά και σε ότι αφορά την «άμυνα» (π.χ. covid-19) μπορεί να διαχειριστεί στο μέγιστο βαθμό κάθε διαθέσιμο κοινωνικό πόρο (είτε εργασία είναι αυτός είτε χρήμα / κεφάλαιο) για το «κοινό καλό». Σε συνθήκες 4ης βιομηχανικής επανάστασης (για να μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε σίγουροι που ακριβώς ζούμε…) Και μπορεί να το κάνει αποτελεσματικά· σίγουρα πολύ αποτελεσματικότερα απ’ το «ο καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του»… Είναι, λοιπόν, η ανάδυση του νεοκρατισμού που έρχεται απ’ την Ανατολή, από εκεί που βρίσκεται το κέντρο της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης… Από πού αλλού, δηλαδή, θα έρχονταν οι σύγχρονες δυναμικές τάσεις;

Αν πούμε ότι ο δυτικός αντισινισμός πλέει στη ζηλοφθονία (πάντα από κρατικιστική / καπιταλιστική άποψη) θα καταλάβετε τι εννοούμε;

Νοτιοανατολική Ασία

Κυριακή 16 Φλεβάρη. Σε κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί «αναγγελμένο διαζύγιο» ο δηλωμένα αντιαμερικάνος δικτάτορας των φιλιππίνων Duterte, εκλεγμένος πρόεδρος απ’ το 2016, ανακοίνωσε ότι τελειώνει με την συμφωνία «επισκέπτη» που υπήρχε για λογαριασμό του αμερικανικού ναυτικού. Η συμφωνία θα καταργηθεί εντελώς σε 6 μήνες, αλλά είναι σαφές ότι το αμερικανικό ναυτικό δεν θα έχει από αύριο τις εξυπηρετήσεις που είχε στα λιμάνια των φιλιππίνων.

Το ψόφιο κουνάβι (που συνεχίζει να μην σκαμπάζει γρι από στρατιωτική «γεωπολιτική») δήλωσε ευχαριστημένο. Καλύτερα είπε. Θα γλυτώσουμε και λεφτά! Ο σωματοφύλακας Mark Esper, σαν υπουργός πολέμου, είχε βέβαια διαφορετική άποψη. Λάθος μήνυμα προς την κίνα θεώρησε την απόφαση της Μανίλα· ενώ βέβαια πρόκειται για ολόσωστο μήνυμα – προς την κίνα! Παρότι ο us army δεν είχε μόνιμες βάσεις στις φιλιππίνες, το «γιοκ» του Duterte ανοίγει μια κάποια «τρύπα» στο κέντρο της μιλιταριστικής «ανάσχεσης» του Πεκίνου. Ακόμα χειρότερα αν με οποιονδήποτε τρόπο Πεκίνο και Μανίλα συνεργαστούν στρατιωτικά.

Εν τω μεταξύ το διώξιμο (περί αυτού πρόκειται) του αμερικανικού στρατού απ’ τις φιλιππίνες μπορεί να λειτουργήσει σαν ενθάρρυνση και για άλλα κράτη που θα ήθελαν το ίδιο· παρότι κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Απλά, ακόμα και πριν 10 χρόνια, κανείς δεν διανοούνταν ότι μπορεί να πάει κόντρα στις αμερικανικές στρατιωτικές απαιτήσεις, ειδικά αν η ικανοποίησή τους έχει παρελθόν.

Τώρα το διανοούνται· και έχουν αρχίσει να το κάνουν. Όπως θα έλεγε και κάποιος στην απελπισία του (περισσότερα στη συνέχεια) «μη δίνετε σημασία, νικάμε!!!»

Τρομοκρατία

Κυριακή 16 Φλεβάρη. Οι 50 και βάλε νεκροί στο ελλαδιστάν απ’ τις επιπλοκές της εποχικής γρίπης (: πνευμονία) είναι απλά ένα νούμερο, που αναφέρεται αδιάφορα, βαριεστημένα, λίγο πριν τον καιρό ή τα αθλητικά. Ώχουουου! Πέθαναν άλλοι 15 την τελευταία εβδομάδα…. σιγά τ’ αυγά… Το σκάνδαλο, η έγνοια, η μεγάλη λαχτάρα των δημαγωγών είναι που στην ελλάδα δεν έχει υπάρξει ακόμα ούτε ένα κρούσμα του (επιτέλους τον βάφτισαν με όνομα που να ταιριάζει στις λατινογενείς γλώσσες!) covid-19! Ούτε ένα κρούσμα γαμώτο! Με τι θα δουλέψει η τρομοκρατική δημαγωγία; Με τους νεκρούς απ’ την γριπούλα; Σιγά!

Θα έχετε προσέξει την απόλαυση με την οποία ξεστομίζεται η φράση «ο πρώτος νεκρός απ’ τον covid-19 στην ευρώπη»!!! Έχει το νόημα «επιτέλους πέθανε κάποιος εδώ κοντά!!» Δεν υπάρχει ούτε θεός ούτε διάολος: ώσπου να δείξουν την απόλαυσή τους για την φονικότητα της φρέσκιας απειλής έχουν πεθάνει μερικές δεκάδες (στην ευρώπη) με διάφορους τρόπους… αλλά όχι! ΑΥΤΟΣ, ΑΥΤΟΣ Ο «ΠΡΩΤΟΣ ΝΕΚΡΟΣ» είναι όλα τα λεφτά!!!

Άιντε! Λίγο υπομονή! Πέθανε κάποιος από πνευμονία στη γαλλία – ο πρώτος στην ευρώπη μετά από βδομάδες ζόφου και Αποκάλυψης!… Δεν μπορεί, δεν γίνεται: όπου νάναι θα υπάρξει ένα κρούσμα, έστω ένα τόσο δα κρουσματάκι και στο ελλαδιστάν! Πριν κοπάσει η επιδημία – please!!!

Κάπως πρέπει να την βγάλουν οι έμποροι καινούργιων φόβων!!! Τα σκουλήκια στο πτώμα…

Η δύση και οι δίπλες

Κυριακή 16 Φλεβάρη. Η εξουσία θρέφει: το δείχνουν οι δίπλες λίπους στο σβέρκο του Πομπηία, που ξεχυλίζουν ατίθασα απ’ τον καλοσιδερωμένο γιακά. Ο αμερικάνος υπ.εξ. δηλώνει αισιόδοξος. Σ’ ένα συνέδριο διεθνούς ασφαλείας (στο Μόναχο) του οποίου ο φετεινός τίτλος σήμαινε, σε ελεύθερη απόδοση, «η παρακμή της Δύσης», ο σωματοφύλακας του ψόφιου κουναβιού δήλωσε κάτι του είδους «μην σας παίρνει αποκάτω· η Δύση νικάει». Κι όχι απλά «νικάει» – είπε ο Πομπήιας. Νικάει την ρωσία και την κίνα.

Κάποιος έπρεπε να τους το πει – επιτέλους! Για να το μάθουν, και να οπισθοχωρήσουν. O Πομπηίας ήταν πολύ στακάτος επ’ αυτού. «Είμαι εδώ σήμερα για να σας πω πως έχουν τα πράγματα» είπε ξεκινώντας την ομιλία του, απευθυνόμενος σε γάλλους, γερμανούς, άγγλους, ισπανούς, πορτογάλους και λοιπούς απαισιόδοξους και χαμένους στο διάστημα. Που φαίνεται δεν καταλαβαίνουν τη νίκη της Δύσης… Αλλά και σε ρώσους, κινέζους και λοιπούς ηττημένους.

Και να πως έχουν τα πράγματα – κατά τον κυρ Πομπηία (αλλά και τον άλλο σωματοφύλακα, τον υπ.αμ. Esper): Α) μην αγοράζετε κινεζική 5G, θα σας τυλίξει η Huawei σ’ ένα καρούλι καλώδια… Β) να ξεμπερδεύουμε με κάτι ιράν και κάτι κούβες… Γ) θα επενδύσουμε 1 δις δολάρια σε ενεργειακά project στη Βαλτική, στην ανατολική Ευρώπη και στα βαλκάνια, για να μην πέσουν στα νύχια της ρωσικής αρκούδας… Και φυσικά (αυτό δεν χρειαζόταν να το πει, το έχουν μάθει όλοι) εξοπλίζουμε τα υποβρύχιά μας με «μικρές» πυρηνικές κεφαλές («τακτικά» πυρηνικά λέγονται κατ’ ευφημισμόν…) για να μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε πιο εύκολα…

Αυτό το τελευταίο χρειάζεται έμφαση, επειδή δείχνει τι ακριβώς σημαίνει στα αμερικανικά το «η Δύση νικάει». Πολλοί νομίζουν ότι το ψοφιοκουναβιστάν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει αυτά τα πυρηνικά κατά της ρωσίας… Τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί από μια παρακμάζουσα πρώην υπερδύναμη, αλλά οι πιθανότητες να δεχτεί η ρωσία (ή η κίνα) τέτοια επίθεση και να απαντήσει «σεμνά» θα πρέπει να θεωρούνται κάτω απ’ το μηδέν…

Γιατί, λοιπόν, να αποκλειστεί ότι το ψοφιοκουναβιστάν σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει τέτοια όπλα εναντίον ενός αντιπάλου που δεν έχει πυρηνικά, οπότε δεν μπορεί να απαντήσει ανάλογα; Κάποιος που σκοτώνει πισώπλατα έναν ιρανό και έναν ιρακινό αρχικαραβανά, ύστερα υφίσταται πυραυλική επίθεση στην οποία έχει απώλειες (που προσπαθεί να κρύψει) και δεν «ανεβάζει» τις στροφές επειδή δεν είναι ακόμα έτοιμος, χάνει και έναν αρχιcia (επίσης ανομολόγητα…), γιατί να μην γυρίσει στον τόπο εγκλήματος φορτωμένος με «μικρές» πυρηνικές κεφαλές και να παίξει τα ρέστα του; Αν υπάρχει ένα μέρος του κόσμου στο οποίο η Ουάσιγκτον κάνει αυτή τη στιγμή επίσημα και κανονικά πόλεμο, αυτό είναι η μέση Ανατολή (τον κάνει μαζί με το Τελ Αβίβ και το Ριάντ…). Οπότε;

Μια δυσοίωνη ερώτηση κάνουμε – τίποτα παραπάνω… Απλά επειδή τα φορτωμένα υποβρύχια κάνουν στάσεις και στα μέρη μας…

(Όχι, δεν είναι η ασταμάτητη μηχανή που σας κάνει την καρδιά περιβόλι…)