Year: 2020

Τα πυρομαχικά του εχθρού

Σάββατο 7 Μάρτη. Ο σκιτσογράφος της καθεστωτικής καθημερινής έβγαλε προχτές τον καλύτερο φασιστικό εαυτό του, σύμφωνα άλλωστε με τις πεποιθήσεις της κοινής γνώμης και του κράτους. Το σκίτσο έχει την δυνατότητα να συμπυκνώσει στερεότυπα, κι εδώ γίνεται επίδειξη οριενταλισμού (οι «μουσάτοι»…), σεξισμού, ρατσισμού και εθνικισμού. Τέσσερα σε ένα.

Αλλά εφευρέτες της «εργαλειοποίησης» (ή και της «οπλοποίησης») των προσφύγων και των μεταναστών, όπως λέει το εντόπιο φασισταριό προκειμένου να δικαιολογήσει την «εθνική άμυνα» απέναντί τους, δεν είναι οι τούρκοι. Ο ντόπιος μικροαστός λωτοφάγος – μάζα δεν έχει φυσικά λόγους να θυμάται τι χειροκροτούσε πριν από σχεδόν 5 χρόνια. Αλλά στις 6 Μάρτη του 2015 ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek και ένα μήνα μετά, στις 7 Απρίλη, ο ψεκασμένος υπ.αμ. έτσι απειλούσαν την τρισκατάρατη «ευρώπη», κάνοντας πλάτη στον νάρκισσο υπ.οικ. που ετοιμαζόταν να την διαλύσει «απ’ τα μέσα»…

Αυτά τα εθνικά κατορθώματα πρέπει να πατεντάρονται – για να πληρώνουν όσοι θέλουν να τα αντιγράψουν.

(Εν τω μεταξύ διάφοροι «ευαίσθητοι φίλοι των μεταναστών» βγάζουν τον σκασμό, αφού επιπλέον – και κυρίως – είναι πατριώτες: φταίει ο Erdogan λένε, παρότι “λυπούνται για τους ανθρώπους”. Ξεπλένουν έτσι όλο το εντόπιο φασισταριό που έχει βρει πεδίο δράσης.

Εννοείται πως οι ίδιοι αριστερούληδες έβγαλαν τον σκασμό όταν ο Κοτζιάς και ο Καμμένος χρησιμοποιούσαν τους μετανάστες σαν απειλή… Στα λόγια μεν (αφού το ελλαδιστάν δεν έχει χερσαία σύνορα με την “ανθελληνική” γερμανία, αλλά στο ίδιο ακριβώς μοτίβο υποτίμησης / απανθρωποποίησής τους. Και με ζητούμενο λεφτά…

Έβγαζαν τον σκασμό κι όταν ο “ανθρωπιστής” Μουζάλας ανακοίνωνε, σα να επρόκειτο δελτίο καιρού, ότι “φέτος θα έχουμε νεκρούς απ’ το κρύο” στα κάτεργα των νησιών· ή ότι “οι καταγγελίες για βιασμούς στα κάτεργα είναι φαντασιώσεις και δεν ασχολούμαστε…”)

Αν είναι έτσι οι ηττημένοι…

Σάββατο 7 Μάρτη. Πριν 3 ημέρες, την Τετάρτη 4 Μάρτη (να θυμάστε ότι τα κείμενα αναρτώνται αργά τη νύχτα της προηγούμενης), μια μέρα πριν την συνάντηση Putin – Erdogan στη Μόσχα και την «υπογραφή εκεχειρίας», γράφαμε μεταξύ άλλων (Idlib):

… Κι αυτό που υπονοείται (θα είναι, πιθανότατα, μέρος της εκεχειρίας που θα συμφωνήσουν Putin και Erdogan αύριο) είναι: κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες είτε στην Saraqib είτε στον Μ4 – είτε και στα δύο…

Δεν το είχε διαβάσει κάπου η ασταμάτητη μηχανή (η κατάσταση παρουσιαζόταν σαν «εμπόλεμη»…)· το συμπέρανε λογικά – αναλυτικά. Με την βεβαιότητα που μπορεί να προσφέρει η ανάλυση… Χτες επιβεβαιώθηκε: από τις 15 Μάρτη θα αρχίσουν κοινές τουρκο-ρωσικές περιπολίες στον M4 (που δεν έχει καταληφθεί απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, αν και αυτός βρίσκεται κοντά) έτσι ώστε να προστατεύεται από τους ένοπλους αντικαθεστωτικούς. Να θυμίσουμε: ο Μ4 συνδέει το Aleppo με την Latakia. (Η φωτο είναι απόσπασμα απ’ το κείμενο της συμφωνίας):

Παρότι θα υπάρχουν «περιστατικά παραβίασης της εκεχειρίας», το νερό του θύλακα του Idlib μπαίνει στο αυλάκι. Α) οι αυτοκινητόδρομοι Μ5 και Μ4 θα χρησιμοποιούνται απ’ το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του (φυσικά και απ’ τους υπηκόους) όντας τα καινούργια «σύνορα» του κατοικούμενου πάντα από αντικαθεστωτικούς θύλακα. Και Β) αυτοί οι αντικαθεστωτικοί θα υπακούουν στην Άγκυρα και στον στρατό της είτε τους αρέσει (στην μειοψηφία τους: national liberation army) είτε όχι (στην πλειοψηφία τους: HTS). Η ουαχαβίτικη οργάνωση απέρριψε την εκεχειρία· αλλά τώρα θα πρέπει να δίνει λογαριασμό στον τουρκικό στρατό…

Κι ας μείνει η φήμη για τουρκικό στραπάτσο… (Έρχονται εξελίξεις και στη λιβύη…)

(Όποιος έτυχε να δει το βιντεάκι με τις προκαταρκτικές δηλώσεις των Putin και Erdogan θα πρόσεξε πως με δυσκολία κατάφερναν να κρύψουν την χαρά τους…)

Η επέλαση… της επέλασης!

Σάββατο 7 Μάρτη. Τώρα που η υπόθεση (ή το θέαμα) του covid-19 έχει γίνει παγκόσμιο show, μοιάζει να ξεκαθαρίσουν ορισμένα στοιχεία της (δυτικής) σκηνοθεσίας του. Που γύρισε μπούμερανγκ.

Στην πρώτη φάση της εμφάνισης του λεγάμενου, στην κινεζική Wuhan, προέκυψε ότι οι τοπικές αρχές μάλλον αδιαφόρησαν για την περίπτωση. Αυτή η αδιαφορία κράτησε για μερικές ημέρες. Ωστόσο τα νέα (της εμφάνισης του covid-19) μαθεύτηκαν γρήγορα διεθνώς, από τον κινέζο οφθαλμίατρο Li Wenliang, που εντόπισε στις 30 του περασμένου Δεκέμβρη «περιπτώσεις τύπου SARS» στο νοσοκομείο που δούλευε στην Wuhan· και “ανέβασε” την σχετική διάγνωση σε μια ομάδα συζήτησης στο WeChat.

Αυτή η “διαρροή”, πριν γίνουν γνωστά τα στοιχεία “γενετικής ταυτότητας” του “νέου κορονοϊού”, και οπωσδήποτε η θνησιμότητά του, επέτρεψε στα δυτικά μήντια να συσκευάσουν την είδηση περί “κορονοϊού” με κάθε διαθέσιμη δόση αντισινισμού. Υπήρχε ένα προηγούμενο: στην περίπτωση του SARS, που είχε ξεκινήσει επίσης μια κινεζική επαρχία (την Foshan) στα τέλη του 2002, το κινεζικό καθεστώς είχε κρύψει την επιδημία για σχεδόν μισό χρόνο· και ο ιός τότε ήταν επίσης «κορονοϊός». Τότε όμως το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο θεωρούνταν απ’ την δύση απλά το «εργοστάσιο των φτηνών ειδών». Οπότε η απόκρυψη καταγγέλθηκε μεν, αλλά ο αντισινισμός δεν ήταν βασικό στοιχείο της ειδησειογραφίας.

Στις αρχές του 2020 τα (παγκόσμια) δεδομένα ήταν διαφορετικά. Στα τέλη του Γενάρη η μόλυνση είχε εξαπλωθεί, και το κινεζικό καθεστώς είχε αρχίσει να παίρνει δραστικά μέτρα. Αλλά το θέμα παρέμενε ακόμα (από μηντιακή άποψη) κινεζική υπόθεση. Και παρότι σήμερα πια, με δεδομένο το τι συμβαίνει σε άλλα μέρη του κόσμου, όλο και περισσότεροι «ειδικοί» αναγνωρίζουν ότι το Πεκίνο αντέδρασε υποδειγματικά (και αποτελεσματικά), για μερικές εβδομάδες όπου ο covid-19 παρέμενε αποκλειστικά (ή κυρίως) κινεζική υπόθεση, ο αντισινισμός «διασκέδαζε» με την διασπορά (στα δυτικά μήντια και παραμήντια) διάφορων θεωριών συνωμοσίας – μαζί με την καθημερινή επίδειξη του αυξανόμενου αριθμού κρουσμάτων και θυμάτων (στην κίνα).

Υπήρξε μια σαδιστική διόγκωση του «κακού – που – είχε – βρει – την – αυταρχική – κίνα» (ακόμα και στο μεγαλύτερο μέρος του Φλεβάρη, όταν είχαν αρχίσει να υπάρχουν δεκάδες κρούσματα εκτός κίνας…) άλλοτε μέσα απ’ τις φήμες ότι ο covid-19 είναι ιός βιολογικού πολέμου του κινεζικού στρατού που διέφυγε κατά λάθος από ειδικό εργαστήριο, και άλλοτε μέσα απ’ τις φήμες ότι οι νεκροί είναι δεκαπλάσιοι, εκατονταπλάσιοι, και ότι το καθεστώς τους κρύβει.

Παρότι ο covid-19 ήταν ακόμα «μακρινός» (απ’ τον «πολιτισμένο κόσμο» της δύσης…), και εξαιτίας ακριβώς του γεγονότος ότι ήταν μακρινός αλλά και σ’ ένα μέρος που πρέπει να θεωρείται εχθρικό (στην κίνα…), η κατασκευή του φόβου στη δύση (αυτό που λέγεται «τρομοκρατία») προχώρησε εύκολα και «κανονικά». Το γεγονός ότι ο covid-19, παρά την σχετικά εύκολη μεταδοτικότητά του (επιπέδου γρίπης) ήταν ελάχιστα φονικός απαλείφθηκε απ’ την τρομοκρατική δημαγωγία: αν ήταν δυνατόν να σκοτώσει εκατομμύρια κινέζους και να γονατίσει τον κινέζικο καπιταλισμό (ακόμα καλύτερα: να προκαλέσει εξέγερση κατά του καθεστώτος!) θα ήταν τέλειος!

Το ανομολόγητο δέος

Σάββατο 7 Μάρτη. Η υπερ-εκστρατεία του Πεκίνου απέναντι στην επιδημία ήταν εντυπωσιακή από πολλές (και αντιθετικές μεταξύ τους) απόψεις. Το κινεζικό καθεστώς δεν είχε να προστατέψει μόνο την υγεία των υπηκόων του· καθόλου ασήμαντο. Είχε να προστατέψει και την διεθνή του υπόληψη! Αν δεν υπερέβαλε με εντυπωσιακές προσπάθειες να ελέγξει την διάδοση του ιού θα ήταν πανεύκολο να κατηγορηθεί ότι «δηλητηρίασε τον πλανήτη»…

Αλλά και η ίδια η υπερεκστρατεία δημιουργούσε στη δύση (τόσο στους δημαγωγούς όσο και στα κοπάδια των υπηκόων) ανάμικτα αισθήματα. Το να μπαίνουν σε καραντίνα ολόκληρες πόλεις ή/και επαρχίες (με δεκάδες εκατομμύρια κατοίκων) έμοιαζε να επιβεβαιώνει την αυταρχικότητα του καθεστώτος… Η άμεση κινητοποίηση 10.000 στρατιωτικών γιατρών ήταν επίσης κάτι αδιανόητο για οποιοδήποτε δυτικό κράτος… Και τα δύο μαζί, σαν μοναδικές παγκόσμια κινεζικές δυνατότητες κάλλιστα μπορούσαν να εννοηθούν σαν «απόδειξη» ότι το πρόβλημα είναι κινεζικό, και ότι είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι το καθεστώς παραδέχεται…. Αλλά το να κατασκευάζονται δύο κανονικά νοσοκομεία δυναμικότητας 1000 κρεβατιών το καθένα εκ του μηδενός μέσα σε 10 ημέρες;

Ουσιαστικά, πριν τα δυτικά κράτη / κεφάλαια αποκτήσουν πρόβλημα δημόσιας υγείας λόγω του covid-19, είχαν συσσωρεύσει μερικά άλλα προβλήματα:

Α) Ο αντισινισμός είχε κατασκευάσει εκείνη την απώθηση που μια χαρά θα δούλευε αν ο ιός είχε αποκλειστικά ασιατικά γούστα· (αλλά οι «ειδικοί» καταλάβαιναν ότι αυτό αποκλείεται να συμβεί…)

Β) Οι θεωρίες συνωμοσίας και οι φήμες απ’ την μια μεριά και η υπερεκστρατεία του Πεκίνου απ’ την άλλη είχαν λειτουργήσει σαν «αποδείξεις» ότι πρόκειται για έναν εξολοθρευτή ιό· παρότι τα αντικειμενικά δεδομένα έδειχναν επίμονα το αντίθετο·

Γ) Τα ίδια τα μεγέθη (ανθρώπων, πόρων κάθε είδους) που μπορούσε να διαχειρίζεται το Πεκίνο δημιούργησαν αναπόφευκτα ένα μέτρο σύγκρισης·

Δ) Οι δυτικοί πληθυσμοί, με ιδιαίτερα αυξημένες υγιεινιστικές υποχονδρίες απ’ την μια μεριά, και ιδιαίτερα αυξημένο ατομισμό / ναρκισισμό απ’ την άλλη, θα ήταν απίθανο να συμπεριφερθούν σαν τον κινεζικό…

Φαίνεται πως διάφορα δυτικά κράτη, είτε δεν μπορούσαν να προετοιμαστούν για «αντιμετώπιση α λα κίνα» της επιδημίας αν εμφανιζόταν στα εδάφη τους, είτε δεν φρόντισαν έγκαιρα να προσγειώσουν την προπαγάνδα, τονίζοντας έγκαιρα πως δεν έρχεται «το τέλος του κόσμου»: η ψυχο-ιδεολογική κατάσταση των πληθυσμών είναι βασική παράμετρος για την (κρατική, κεντρική) διαχείριση ακόμα και πιο απλών ζητημάτων.

Το panic or not? λειτουργεί, σε τελευταία ανάλυση, σαν κρίσιμος οικονομικός παράγοντας. Σε καπιταλισμό ζούμε!

Η «αντιπαγκοσμιοποίηση»

Σάββατο 7 Μάρτη. Είναι εύκολο να «μυριστεί» κανείς μια παράπλευρη συνέπεια της εμφάνισης του cobid-19 (μαζί με τους σχετικούς πανικούς, light ή hard) σε σχέση με την συνεχιζόμενη καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση: την ανανέωση της αυταπάτης της εθνοκρατικής οχύρωσης. Για παράδειγμα η απαγόρευση ταξιδιών και εκδρομών εκτός συνόρων (και, κατά συνέπεια, οι ακυρώσεις όλο και περισσότερων αεροπορικών δρομολογίων), άρα το σε εξέλιξη «κρασσάρισμα» της παγκόσμιας βιομηχανίας τουρισμού, έχει σοβαρές οικονομικές συνέπειες· την στιγμή που οι «ανθρώπινες απώλειες» απ’ τον covid-19 είναι επίμονα πολύ μικρότερες από εκείνες της εποχικής γρίπης, η οποία δεν επηρεάζει (ή επηρεάζει ελάχιστα) τις καπιταλιστικές λειτουργίες. Πως νομιμοποιείται όμως αυτή η απαγόρευση; Με την αόριστη πεποίθηση ότι ο εθνοκρατικός χώρος είναι «πιο ασφαλής» από υγιεινιστική άποψη.

Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί αν οι οικονομικές συνέπειες της παγκόσμιας covid-19 διαταραχής ήταν προσχεδιασμένη ή/και ζητούμενη. Η γνώμη μας είναι πως «όχι» – ένα «όχι» όμως που στέκεται στο έδαφος ενός οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, που γίνεται όλο και περισσότερο με εθνοκρατικές σημαίες.

Οι ζημιές σε διάφορους καπιταλιστικούς τομείς μπορούν να γίνουν, τουλάχιστον εν μέρει, κέρδη για άλλους. Αν, για παράδειγμα, αργήσει να επανέλθει η εμπιστοσύνη στην (υγιεινιστική) ασφάλεια διάφορων τουριστικών προορισμών ανά τον πλανήτη, θα επωφεληθούν σε κάποιο βαθμό οι «εθνικοί» τέτοιοι. Όταν θα βρεθεί το εμβόλιο οι φαρμακοβιομηχανίες θα ανάψουν πυροτεχνήματα. Σε άλλες περιπτώσεις (όπως η βιομηχανία της διασκέδασης ή τομείς μαζικής παραγωγής είτε στον δευτερογενή είτε στον τριτογενή) ίσως δεν υπάρξουν άμεσα κερδισμένοι. Ωστόσο το κινέζικο μοντέλο (της οργάνωσης του κράτους και της κοινωνίας) έχει ήδη νικήσει.

Γιατί; Επειδή έδωσε συγκεκριμένη μορφή σ’ αυτό που ονειρεύονταν τα αφεντικά σ’ όλες τις δυτικές δημοκρατίες, στις (πραγματικές ή όχι) επιδημίες των 2 τελευταίων δεκαετιών. Έδωσε συγκεκριμένη μορφή (και έκανε όλες τις κινήσεις) στην πρακτική σύνδεση / σύνθεση της διαχείρισης του πεδίου της δημόσιας υγείας με εκείνο της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, με προδιαγραφές 21ου αιώνα.

Μπλοκ της Αστάνα 1

Παρασκευή 6 Μάρτη. Ας γυρίσουμε, λοιπόν, στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, και ειδικότερα στον θύλακα του Idlib. Όχι μόνο επειδή ο εκεί πόλεμος παραμένει ανάμεσα στο μπλοκ της Αστάνα και στον άξονα (Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ, με την προσθήκη του Λονδίνου…) αλλά και επειδή η ντόπια εθνικιστική δημαγωγία επιμένει πως όσα συμβαίνουν στα τουρκοελληνικά σύνορα με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες «οφείλονται στο ότι ο Erdogan έχει στριμωχτεί στο Idlib, όπου ηττάται οικτρά».

Έχει ηττηθεί λοιπόν ο Erdogan στο Idlib; Ηττήθηκε απ’ τα υπόλοιπα μέλη του μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη); Ήρθε η μέρα να ξεκαθαριστεί.

Χτες υπογράφτηκε στη Μόσχα η εκεχειρία (την οποία η ασταμάτητη μηχανή περίμενε νωρίτερα, αλλά δεν μπορούσε να ξέρει τις ακριβείς λεπτομέρειες του πραγματικού πολέμου που έγινε και θα συνεχίσει να γίνεται εκεί…) ανάμεσα στον Putin και στον Erdogan. Και, προσέξτε παρακαλούμε την πιο πάνω εικόνα: με βάση αυτήν την συμφωνία η Άγκυρα ΘΑ ΑΥΞΗΣΕΙ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΗΣ στον θύλακα! Τι σόι ήττα είναι αυτή που έπαθε; (Ακούμε ήδη τις πνιχτές γαργάρες των ντόπιων εθνικά υπερήφανων δημαγωγών / “αναλυτών” – αλλά και των διεθνών, που δεν υστέρησαν σε “γνώση” και “βεβαιότητες” περί επικείμενου “διαζυγίου” έως και πολέμου ανάμεσα σε Άγκυρα και Μόσχα). Η χθεσινή συμφωνία οριστικοποιήθηκε μετά από 3 ώρες συζήτηση face to face των δύο συμμάχων, και άλλες 3 ώρες μαζί με τα επιτελεία τους. Αν δεν έπαιζαν κάποιο απ’ τα καλά επιτραπέζια παιχνίδια συναναστροφών κι αν δεν ασχολήθηκαν και με το λιβυκό πεδίο μάχης, σίγουρα θέλησαν να δώσουν έναν «δραματικό τόνο» στην επεξεργασία της συμφωνίας. Γιατί κατά την αναιδή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής η συμφωνία είχε γίνει προ πολλού!…

Ανατρέχουμε για λογαριασμό κάποιων πολιτικών (: πολεμικών) δεδομένων που θα παρουσιάσουμε πιο κάτω, σε δυο παλιότερα σχόλια. Πρώτα στις 5 Φλεβάρη, με τίτλο Από το Idlib στο Qaminsli απ’ όπου αναδημοσιεύουμε ένα αρχικό απόσπασμα (προτείνουμε πάντως να το ξαναδιαβάσετε ολόκληρο…) μαζί με την συνοδευτική εικόνα:

…Πολύ πιο σημαντική σα γεγονός απ’ την πιο πάνω «μεταχείριση» είναι ωστόσο μια συνάντηση που έγινε ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, στις 13 Γενάρη στη Μόσχα. Ανάμεσα στον επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Hakan Fidan, και τον αντίστοιχο των συριακών Ali Mamlouk. Τέτοιες επαφές γίνονταν ήδη απ’ το 2015, αλλα σπάνια υπήρχε έστω νύξη γι’ αυτές (η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο σας είχε ενημερώσει…). Η διαφορά τώρα είναι ότι τουλάχιστον μια τουρκική καθεστωτική εφημερίδα (η daily sabah) και το κρατικό συριακό πρακτορείο ειδήσεων αναφέρθηκαν στο περιεχόμενο αυτού του καθόλου αμελητέου ραντεβού:

… Η Άγκυρα ενδιαφέρεται για την βοήθεια της Δαμασκού στην αντιμετώπιση των ypg· και η Δαμασμός θέλει την συνεργασία της Άγκυρας για την απομάκρυνση των ενόπλων και των βαρέων όπλων απ’ το Idlib και την επαναλειτουργία των στρατηγικών αυτοκινητοδρόμων Μ4 και Μ5…

Μοιάζει σαν «αμοιβαία επωφελής» συνεργασία, αφού και οι δύο πλευρές συμφωνούν στα βασικά (ωστόσο μην περιμένετε να προχωρήσει με «ορθόδοξο» τρόπο)….

Και, ύστερα, στις 29 Φλεβάρη, με τίτλο Idlib· το παραθέτουμε ολόκληρο:

Σας φαίνονται κάπως “too much” οι πολύ πρόσφατες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης, ειδικά στο Idlib, όπου ο τουρκικός στρατός φαίνεται να έχει ενεργή συμμετοχή σε επιθέσεις κατά του συριακού, με τις ανάλογες απώλειες;

Θα προτείνουμε ένα «ερμηνευτικό κλειδί» – αναλαμβάνοντας την ευθύνη (την γενική άποψή μας την ξέρετε…) Πριν λίγες ημέρες ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δήλωσε ότι αποκλείεται οποιαδήποτε εκεχειρία με τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους, επειδή κάτι τέτοιο θα σημαίνει αναγνώρισή τους, και, κατά συνέπεια, έμμεση ενθάρρυνση να συνεχίσουν να δρουν… Λογικό. Η Μόσχα είχε συμφωνήσει στα τέλη του 2018 με την Άγκυρα τον αφοπλισμό τους· όχι με τους ίδιους…

Πράγμα που σημαίνει: η Μόσχα (και η Δαμασκός) δεν σκοπεύουν να υπογράψουν εκεχειρία με την HTS…. Σωστό. Με ποιόν λοιπόν θα μπορούσαν να υπογράψουν τέτοια εκεχειρία; Μα με την Άγκυρα φυσικά!

Ο.Κ. Αλλά πώς θα υπογράψει η Άγκυρα μια τέτοια εκεχειρία (και πώς θα την επιβάλει στην HTS ακόμα και δια της βίας) αν δεν πολεμήσει; Με την απλή παρουσία δεν γίνεται…

Ε;

(Υπάρχουν κι άλλα σχόλια τους τελευταίους μήνες που αφορούν το θέμα, με την γνωστή επιμονή της ασταμάτητης μηχανής – αλλά δεν είναι σωστό να τα αναπαράγουμε όλα εδώ).

Μπλοκ της Αστάνα 2

Παρασκευή 6 Μάρτη. Εισβάλοντας ο τουρκικός στρατός στον θύλακα του Idlib δεν είχε βέβαια στόχο … να φτάσει στη Δαμασκό (όπως σκόπιμα και αποπροσανατολιστικά δήλωνε η Άγκυρα). Ένας απ’ τους σίγουρους στόχους του ήταν αυτός: να «κάτσει πάνω» στους αντικαθεστωτικούς ένοπλους της HTS, που χρηματοδοτούνται απ’ το Ριάντ και δουλεύουν για τον άξονα, απορρίπτοντας κάθε προοπτική ειρήνευσης στον θύλακα. Να «κάτσει επάνω» τους την ώρα που ο συριακός στρατός ‘n’ friends, αφού περίμενε πάνω από ένα χρόνο το ενδεχόμενο η Άγκυρα να ελέγξει τους HTS με άλλα μέσα και αντίδωρα, αποφάσισε ότι αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει δια της βίας. Και εισέβαλε, κυρίως για να καταλάβει τους δύο βασικούς αυτοκινητόδρομους, τον Μ5 και τον Μ4.

Για να καταλάβετε την σοβαρότητα και την επικινδυνότητα μιας τέτοιας απόφασης θα πρέπει οπωσδήποτε να ξύσετε λίγο την μνήμη σας για να θυμηθείτε ότι ο θύλακας του Idlib (και οι χιλιάδες ένοπλοι αντικαθεστωτικοί εκεί, μαζί με τις οικογένειές τους) βρίσκονταν υπό την διακριτική ίσως αλλά και αποφασισμένη στρατιωτική προστασία όχι βέβαια του τοξικού, αλλά της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ, του Λονδίνου – και του Παρισιού. Αυτοί οι γνωστοί προστάτες των αμάχων στο συριακό πεδίο μάχης, ο καθένας με τον τρόπο του, είχαν δηλώσει ξανά και ξανά ότι αν οι άμαχοι του Idlib κακοπάθουν (δηλαδή: αν ο συριακός στρατός ‘n’ friends εισβάλει με σοβαρές εδαφικές αξιώσεις στον θύλακα) θα αναλάβουν δράση· τιμωρώντας τους «εισβολείς». Εξ αποστάσεως βέβαια, με τους πυραύλους τους… Πόσο δύσκολη θα ήταν άραγε η “αποκάλυψη” μιας καινούργιας “επίθεσης με χημικά” του Άσαντ στο Idlib, σαν εκείνη την πέτσινη στην Douma, που μια χαρά έκανε την δουλειά της; Καθόλου…

Πώς, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν να εισβάλει ο συριακός στρατός ‘n’ friends στο θύλακα, με στόχο κατάκτηση πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών (δηλαδή: με συνέπεια την δημιουργία πολλών χιλιάδων προσφύγων και τις δολοφονίες αμάχων) χωρίς να ανακατευτούν οι δυτικοί «ανθρωπιστές»; Ειπωμένο αλλιώς: πώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικό προπέτασμα καπνού, έτσι ώστε τα 3 μέλη του μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη) να απελευθερώσουν κρίσιμες ζώνες του θύλακα βραχυκυκλώνοντας τον άξονα; Η απάντηση ήταν αυτή, και ήταν λογική: με την βοήθεια του 4ου μέλους. Της Άγκυρας!

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στον θύλακα του Idlib είχε δύο στόχους, σε διαφορετικά επίπεδα. Σε τοπική κλίμακα έπρεπε να υπερφαλαγγίσει τους ένοπλους της HTS, αναγκάζοντάς τους να υπαχθούν άμεσα στην τουρκική διοίκηση (η Μόσχα το επιβεβαίωσε ήδη!). Σε κλίμακα παγκοσμίου πολέμου έπρεπε να πείσει τα κράτη μέλη του άξονα ότι ΔΕΝ χρειάζεται να επέμβουν, και ότι «θα καθαρίσει» (αντιρωσικά, αντιΆσαντ) η Άγκυρα. Για τις ανάγκες και των δύο ρόλων ο τουρκικός στρατός έπρεπε να πολεμήσει· όχι απλά να κάθεται στην άκρη. Έπρεπε να ματώσει (ή να δείξει ότι μάτωσε), να καταστρέψει μέσα του συριακού στρατού· να διαπράξει, τέλος πάντων, ό,τι περίπου προβλέπεται σ’ έναν κανονικό πόλεμο… Το έκανε (αν και έχουμε αμφιβολία για τις απώλειες που δήλωσε).

Πέτυχε και στους δύο στόχους – η ελάχιστη τιμιότητα θα επέβαλε να αναγνωριστεί ότι «η τακτική της πένσας» (όπου οι σύμμαχοι εμφανίζονται σαν αντίπαλοι) δούλεψε άλλη μια φορά υποδειγματικά! Πύρινες δηλώσεις επί πύρινων δηλώσεων (κυρίως απ’ την μεριά της Άγκυρας)· κενές νοήματος εκκλήσεις απ’ το καθεστώς Erdogan στο νατο και στις ηπα για βοήθεια· απειλές και κατάρες… Τέλεια: η Άγκυρα έπαιξε πειστικά τον ρόλο του λυσσασμένου ενάντια στον Άσαντ και στους συμμάχους του· υπέρ των αγνών αντικαθεστωτικών (του τοξικού). Και πέτυχε. Σύσσωμο κοινό και κριτικοί θα έπρεπε να αποθεώσουν τον Erdogan και τους υπουργούς του γι’ αυτήν την οσκαρικού επιπέδου ερμηνεία! (Εν τω μεταξύ, παράλληλα, το τουρκικό καθεστώς βρισκόταν σε διαρκή αλλά αθόρυβη συνεννόηση τόσο με την Μόσχα όσο και με την Δαμασκό…).

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στον θύλακα του Idlib και το «είμαστε ΟΙ φίλοι σας· να, ματώνουμε κιόλας!» απέναντι στους μισθοφόρους του Ριάντ, η τουρκική παράσταση – δηλαδή – ότι τώρα γέρνουμε προς την μεριά του άξονα, ήταν ο ων ουκ άνευ όρος για να πετύχει η εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στον θύλακα, και η (αιματηρή) κατάληψη του Μ5!!! Αν η Αγκυρα κρατούσε αποστάσεις, τότε είναι πολύ πιθανό (έως βέβαιο) ότι πολλοί αμερικανο-αγγλο-γαλλικοί πύραυλοι θα έπεφταν σε διάφορες θέσεις… Αν η Άγκυρα δεν ανακατευόταν, τότε το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle που έκοβε βόλτες στην ανατολική Μεσόγειο κάνοντας ασκήσεις με τον αιγυπτιακό στρατό (αλλά οι ντόπιοι δημαγωγοί μας πούλαγαν ότι προστατεύει τα …κυπριακά θαλάσσια οικόπεδα!) θα σήκωνε τα πολεμικά του για να ρίξουν μερικούς γαλλικούς πυραύλους στην συριακή επικράτεια· και το ίδιο θα γινόταν απ’ το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Harry Truman, που βρίσκεται στα ανοικτά των εμιράτων, απέναντι απ’ τις ακτές του ιράν… Αν η Άγκυρα κρατούσε ουδέτερη στάση στην εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στο Idlib, θα έσκαγαν «άλλα κόλπα» – για να σταματήσουν την εισβολή εμποδίζοντας την ήττα των HTS.

Αλλά το τουρκικό καθεστώς ανέλαβε τις ευθύνες του απέναντι στους συμμάχους του: να παίξει τον «κακό μπάτσο». Και το έκανε εξαιρετικά πειστικά. (Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βλακείες, σα συνέπεια αυτής της πειστικότητας, έχει διαβάσει η ασταμάτητη μηχανή – όχι μόνο από έλληνες αλλά και από διεθνείς «αναλυτές». Μπορούσε φυσικά να ξεχωρίσει τους εγκάθετους του μπλοκ της Αστάνα που απλά έκαναν την δουλειά τους· αλλά και οι άλλοι ήταν πολλοί, πολύ σίγουροι, πολύ κατηγορηματικοί, πολύ καλά πληροφορ(ιοποι)ημένοι…)

Έκανε τόσο πετυχημένα την δουλειά της η Άγκυρα στο Idlib ώστε στη χτεσινή συμφωνία της εκεχειρίας προβλέπεται (δηλαδή εγκρίνεται απ’ την Μόσχα) να αυξήσει τον στρατό της στον θύλακα! «Πάνω στους HTS»… Αυτό κι αν είναι επιβράβευση “ήττας” (μεταξύ – συμμάχων)!!!

Εντάξει ως εδώ. Πρέπει όμως να αρχίσετε να καταλαβαίνετε την συνθετότητα της πληροφοριακής διαχείρισης των πολέμων σε post modern συνθήκες!

Απ’ την Άγκυρα και την Δαμασκό στο Βερολίνο και στο Παρίσι – μέσω Αθήνας…

Παρασκευή 6 Μάρτη. Το ελληνικό soft και hard φασισταριό έφτιαξε ένα θεώρημα: «επειδή ο Erdogan ηττάται στο Idlib πιέζει την ευρώπη με τους πρόσφυγες / μετανάστες». Γράφαμε χτες ότι αυτό το θέωρημα ήταν και είναι πανηλίθιο, τυπικό δείγμα της τυφλής ελληνικής εθνικιστικής προπαγάνδας, ακόμα κι αν, για χάρη της συζήτησης, γινόταν δεκτό πως ο Erdogan ηττάται στο Idlib… Συμβαίνει ωστόσο το αντίθετο: το μπλοκ της Αστάνα νίκησε τον άξονα (τους proxies του) στο Idlib χωρίς εκατόμβες· σε μεγάλο βαθμό χάρη στην Άγκυρα. Ο Erdogan ανήκει στους νικητές εκεί. Ηττημένοι ως τώρα και στο Idlib είναι οι σύμμαχοι της Αθήνας: η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. (Υποθέτουμε ότι παρότι η εκεχειρία δεν πρόκειται να είναι αυστηρή, οι συνέπειες όσων έχουν πραγματικά συμβεί στον θύλακα θα φανούν σύντομα – αλλού…)

Όμως είναι αλήθεια ότι το τουρκικό καθεστώς «πιέζει» (ή το προσπαθεί…) το Βερολίνο (και σε δεύτερη σειρά το Παρίσι)… Με έναν διαφορετικό στόχο απ’ αυτόν που παρουσιάζει η ελληνική δημαγωγία!

Εδώ και πάνω από χρόνο το μπλοκ της Αστάνα (και όχι μόνο η Άγκυρα αλλά και η Μόσχα) προσπαθεί να τραβήξει κάποιες «ευρωπαϊκές δυνάμεις» στην τελική φάση της νίκης του στο συριακό πεδίο μάχης, πάνω σε δύο δρόμους. Αφενός την συμμετοχή ευρωπαϊκών εταιρειών (ή κρατικών προϋπολογισμών…) στην ανοικοδόμηση της συρίας και, ειδικά, στην κατασκευή πόλεων και κωμοπόλεων για τα εκατομμύρια των προσφύγων που βρίσκονται στην τουρκία, στον λίβανο και στην ιορδανία· και αφετέρου την όποια ευρωπαϊκή υποστηρίξη στην διαδικασία πολιτικής ανασυγκρότησης του συριακού καθεστώτος που έχει ξεκινήσει μεν υπό τις οδηγίες του μπλοκ της Αστάνα και την αιγίδα του οηε, αλλά βολοδέρνει… Μ’ άλλα λόγια Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη και Άγκυρα προσπαθούν να πετύχουν την ανοικτή οικονομική και πολιτική υποστηρίξη ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων» στα μεθεόρτια της (όχι πλήρους ακόμα) νίκης τους στο συριακό πεδίο μάχης. Εναντίον της υπαρκτής ακόμα (στρατιωτικής και όχι μόνο) παρουσίας του άξονα. Αυτό σαν αρχή μιας ευρύτερης συνεργασίας.

Το τουρκικό καθεστώς έχει μια ειδική αποστολή (και ένα ειδικό συμφέρον) μέσα σ’ αυτήν την γενική «γραμμή» του μπλοκ της Αστάνα. Αν πρόκειται να ηγεμονεύσει στους σουνίτες άραβες μεσομακροπρόθεσμα (αρχίζοντας απ’ τους σύριους και τους διεθνείς εθελοντές στη συρία) δεν φτάνει να «κάτσει πάνω στην HTS» στρατιωτικά. Πρέπει να φροντίσει για την ζωή των ίδιων και των οικογενειών τους σε συνθήκες ειρήνης. Μόνον έτσι η επιρροή της Άγκυρας θα σταθεροποιηθεί για τις επόμενες γενιές σουνιτών αράβων και μη (μέσα απ’ το παράδειγμα της συρίας). Μόνον έτσι θα εξοβελιστεί η επιρροή των ουαχαβιτών του Ριάντ και των εμιράτων.

Όταν ξεκίνησε η εισβολή του τουρκικού στρατού στη βόρεια συρία εναντίον των αμερικανοκρατούμενων ypg, ο Erdogan είχε υποσχεθεί μια «ζώνη μετεγκατάστασης 1 εκατομμυρίου προσφύγων» δίπλα στα σύνορα της συρίας με την τουρκία. Αυτό προϋπέθετε την κατασκευή χιλιάδων σπιτιών, δρόμων, υποδομών, δημόσιων κτιρίων, χώρων και μορφών εργασίας, κλπ. Κι αυτό, με τη σειρά του, προϋπέθετε πολύ μεγάλα ποσά. Δεν θα έχαναν τα λεφτά τους οι “επενδυτές” – θα έπρεπε όμως να ξεκινήσουν πληρώνοντας.

Μπορεί να φαίνεται παράξενο το ότι δεν λέγεται τίποτα επ’ αυτού, αλλά το project έχει ξεκινήσει – με γερμανική κρατική χρηματική υποστηρίξη (φωτογραφία επάνω). Το Βερολίνο χρηματοδοτεί μια τουρκική ανθρωπιστική οργάνωση ονόματι IHH, που κατασκευάζει μικρά σπίτια (εμβαδού 24 έως 30 τετραγωγικών) κοντά στο χωριό Kafr Lusin, στη βόρεια συρία. Το συγκεκριμένο project αφορά το κτίσιμο καταρχήν 10 χιλιάδων τέτοιων σπιτιών (κόστους μικρότερου από 400 δολάρια το καθένα), με προοπτική, αν υπάρξει επιπλέον χρηματοδότηση, τα 20 ή και τα 30 χιλιάδες.

Αλλά και μόνο το μέγεθος αυτών των σπιτιών δείχνει ότι απέχουν απ’ αυτό που είναι στοιχειώδες σαν λειτουργικό σπίτι για οικογένειες. Επιπλέον, η διαχείριση του θύλακα του Idlib, προσέθεσε όχι μόνο  κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες επιπλέον πρόσφυγες στο εσωτερικό του θύλακα, αλλά και την έντονη απαίτηση μιας καινούργιας, γενναίας και ρεαλιστικής υπόσχεσης για την μελλοντική ζωή τους, εφόσον συμφωνήσουν σε ειρήνη (εντός ή εκτός εισαγωγικών) – χωρίς πια την πολεμοκάπηλη χρηματοδότηση του τοξικού. Ας το θυμίσουμε: στο Idlib βρίσκονται συγκεντρωμένοι οι πιο σκληροπυρηνικοί απ’ τους σύριους και διεθνείς ουαχαβίτες, που έχουν κάνει τον πόλεμο επαγγελματικό προσανατολισμό τους. Σκληροτράχηλοι που δεν πείθονται με λόγια. Ακόμα κι αν ο τουρκικός στρατός τους “κάνει καλά” τώρα, δεν πρόκειται να τους ελέγχει για απεριόριστο χρόνο αν δεν αποκτήσουν άλλες εναλλακτικές και, κυρίως, μια βασική ποιότητα ζωής που θα πείσει τις οικογένειές τους ότι “καλύτερα ο μπαμπάς να μην φοράει φυσεκλίκια”… Η “ειρήνη” δεν είναι μια ωραία και σπουδαία αφηρημένη ιδέα, ειδικά για ανθρώπους που βγάζουν τα προς το ζην τους με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Η ειρήνη είναι κάτι πολύ απτό και ταπεινό: περνάει απ’ το στομάχι· και, συχνά, απ’ το κρεβάτι…

Θεωρητικά και πρακτικά το ζήτημα της χρηματοδότησης αυτής της εξειδικευμένης και στοχευμένης ανοικοδόμησης θα μπορούσε να λυθεί εύκολα: απ’ το Πεκίνο και την Ντόχα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο κράτος έχουν ταμειακές δυσκολίες. Αλλά είναι γνωστό (σίγουρα στους αντικαθεστωτικούς HTS του Idlib) ότι πρόκειται για συμμάχους του Άσαντ. Αυτό που χρειάζεται είναι τα λεφτά (πρώην) εχθρών του. Όχι μόνο για το χρήμα τους αυτό καθεαυτό· αλλά επειδή η συμμετοχή του Βερολίνου (και του Παρισιού) στην «αποκατάσταση των προσφύγων» θα λειτουργήσει – εύκολο να το καταλάβετε – και σαν ένα είδος πολιτικής εγγύησης για το μέλλον τους.

Αυτός είναι ο στόχος της «πίεσης» της Άγκυρας προς την Ευρώπη· η οποία στον Έβρο είναι όσο πιο συμβολική γίνεται. Εκτός απ’ το να πείσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ότι η ευρώπη δεν πρόκειται να τους δεχτεί στο εδαφός της (η ελληνική εθνοφασιστική βοήθεια είναι απάνθρωπη, φασιστική· αλλά τακτικά χρήσιμη στο μπλοκ της Αστάνα!) και ότι η όποια προοπτική τους βρίσκεται ανατολικά του Αιγαίου, στη μέση Ανατολή, ο Erdogan δημιουργεί εκείνο το θεαματικό πλαίσιο που θα επιτρέψει στο γερμανικό (μάλλον δύσκολο στο γαλλικό) κράτος να συμφωνήσει (στο εσωτερικό του) για μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις επιστροφής των προσφύγων στην ειρηνική ζωή στη συρία. Πρακτικά μόνο το Βερολίνο έχει πολιτική για τη μέση Ανατολή χωρίς αεροπλάνα και πυραύλους (σαν εκείνη του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron) – πολιτική ωστόσο που χρειάζεται την υποστηρίξη της Άγκυρας μέσω μιας κρατικής εκδοχής “δημιουργίας καταστάσεων”… Το γερμανικό κράτος άλλωστε (όπως και άλλα στην κεντρική ευρώπη) έχει ικανό know how σε τέτοιου είδους θέματα, ήδη απ’ την δεκαετία του ’80, όταν τότε έβαλε σε εφαρμογή προγράμματα για τον επαναπατρισμό (και την επαγγελματική αποκατάσταση) τούρκων μεταναστών, οργανώνοντας την τουριστική βιομηχανία στην τουρκία…

Είναι φανερό (σύμφωνα με την ασταμάτητη μηχανή) ότι η ελληνική επικράτεια είναι απλά ένας προσωρινός γεωγραφικός μεσάζοντας στις σε εξέλιξη σχέσεις του Βερολίνου και του Παρισιού με την Άγκυρα, με την πολιτική “αξία” που έχει όχι μόνο σαν κράτος / κεφάλαιο, αλλά και σαν μέλος του μπλοκ της Αστάνα (και ευρύτερα του ευρασιατικού project), πράγμα που οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού τρομάζουν να αναγνωρίσουν. Προσωρινός μεσάζοντας και λίγο πολύ αμελητέος στις ιμπεριαλιστικές αξιώσεις του γι’ αυτήν την μεριά του κόσμου. Γι’ αυτό και εισπράτει φιλικά κτυπήματα στην πλάτη. (Πρακτικά η έσχατη ελπίδα της εθνικής θείας Λίτσας είναι ο άξονας – και μια εκτεταμένη “δημιουργική καταστροφή” που δεν θα θίγει αλλά θα υπηρετεί τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου…)

Το πως, τώρα, το ελληνικό καθεστώς προσπαθεί να αξιοποιήσει αντιτουρκικά την κίνηση των μεταναστών / προσφύγων που μεθοδεύει το τουρκικό καθεστώς για τους ευρύτερης σημασίας λόγους που εξηγήσαμε πριν, είναι ένα ενδιαφέρον θέμα. Θα το πιάσουμε προσεχώς.

Μείνετε συντονισμένοι!

Aller retour

Παρασκευή 6 Μάρτη. Τα χρόνια πέρασαν… Εβδομήνα, εκατό, εκατον-εβδομήντα εκατομμύρια (ή όποιος άλλος αριθμός έχει προφητευτεί…) γήινοι πέθαναν από επιπλοκές του πιο «γατούλη» ιού στην ιστορία του είδους (των ιών)… Όσοι / όσες επέζησαν προσπαθούν να συνέλθουν απ’ την καταστροφή… Και, φυσικά, το σοκ έχει περάσει στην καθημερινή γλώσσα τους, με καινούργιες λέξεις…

Η ασταμάτητη μηχανή ταξίδεψε για χάρη σας στο μέλλον, και επέστρεψε μ’ ένα πρώτο, μικρό λεξικό απ’ αυτήν την εποχή. Πού ξέρετε; Μπορεί και να την βγάλετε καθαρή (απ’ τον covid-19 σίγουρα· απ’ τα «παράπλευρά» του δεν στοιχηματίζουμε…) Οπότε καλύτερα να ξέρετε από τώρα τι και πως να λέτε μελλοντικά, στο ευχάριστο σενάριο…

Πάμε λοιπόν:

Coronoviral: Κάθε τι που μεταδίδεται πολύ γρήγορα και έχει περιορισμένη θνησιμότητα. (Στο διαδίκτυο η «θνησιμότητα» αφορά τον διανοητικό, ηθικό και αισθητικό θάνατο – και ποτέ δεν είναι «περιορισμένη»). Σαν αργκώ το coronoviral είναι συντόμευση του “exchange fast – die idiot”.

Coronoβίτσιο, -βιτσιόζος, -βιτσιόζα: Η μανιακή ενασχόληση με ζητήματα υγείας, μαζί με την καλλιέργεια των ανάλογων φοβιών. (Παλιότερο ισοδύναμο: υποχόνδριος, υποχόνδρια…)

Coronoβίδα: Βίδα που σκρατσάρει εύκολα, με αποτέλεσμα κάθε φορά να καταστρέφεται το σύμπαν που στηριζόταν στις δικές της βόλτες. Κατά πάσα πιθανότητα κινεζικής κατασκευής. Εναλλακτικό νόημα: τρελλή, σπασμωδική, απρόβλεπτη, πανικόβλητη συμπεριφορά (π.χ.: του την coronoβίδωσε!).

Coronovision: η εξέλιξη (του διαγωνισμού) της eurovision. Σ’ αυτήν την εκδοχή δεν πρέπει να μαζεύει κάποιο κράτος πόντους, αλλά να τους ξεφορτώνεται. Αν, για παράδειγμα, το πάντα φιλικό ισραήλ σου δώσει 21 πόντους (covid-19) μέσω παπάδων και “θείας κοινωνίας” (τί άλλο να κάνει;) πρέπει να τους πετάξεις το γρηγορότερο. Αν είναι δυνατόν στην τουρκία.

Αλλιώς; Στο Αιγαίο…

(φωτογραφία: Δεν είναι απ’ το μέλλον, είναι απ’ το παρόν. Οι κύκλοι / φούσκες που απειλούν το ανθρώπινο είδος υπερκαλύπτουν κράτη μικρά, μεσαία, μεγάλα, τεράστια – και οι δεκάδες ή οι εκατοντάδες (των κρουσμάτων) σκεπάζουν πληθυσμούς εκατομυρίων. Δείτε, για παράδειγμα, την εξαφάνιση της ιταλίας. Έρμη Αιώνια Πόλη: άντεξες τόσα και τόσα, κι ήρθε ένας κόκκινος κύκλος να σε στείλει σε coronoανακύκλωση…

Μια αναπαράσταση του κακού, που όχι μόνο αναδεικνύει το πόσο ιδεολογική ήταν πάντα η γεωγραφία, αλλά επιπλέον το πόσο ικανή είναι η εικονογραφία του τρόμου: λίγο ακόμα και ο covid-19 θα σκεπάζει όλο το ηλιακό σύστημα…)