Πέμπτη 24 Δεκέμβρη. Το ότι στην κίνα (και στους ανατολικούς καπιταλισμούς πιο γενικά) ο «ασυμπτωματικός» του covid ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ απειλή για την δημόσια υγεία ενώ στους δυτικούς ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ (αναφερθήκαμε σ’ αυτό πριν δυο μέρες) δεν είναι, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, απλά υγιεινομικό ζήτημα ή «διαφωνία μεταξύ ειδικών»… Είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα, κεντρικό σημείο είτε διαφορετικών βιοπολιτικών, είτε διαφορετικών ιστορικών φάσεων της ίδιας βιοπολιτικής. Αν ο «ασυμπτωματικός» είναι απειλή, τότε μπορεί να γενικευτεί η (διεστραμμένη) ιδέα της καθολικής νοσηρότητας· μπορεί να κατασκευαστεί μια ιδέα «κοινωνικής ευθύνης» που να προωθεί την φυσική αποξένωση μεταξύ των υπηκόων· μπορεί να νομιμοποιηθεί η «έκτακτη ανάγκη» με το δικό της «δίκαιο», το δίκαιο της υγιειονομικής εξουσίας, άρα μπορούν να νομιμοποιηθούν τα πραξικοπήματα· μπορεί να κατασκευαστεί η ιδέα των διαδοχικών κυμάτων μόλυνσης· μπορεί να προωθηθεί ο εκβιασμός της νομιμοποίησης της γενετικής μηχανικής μέσω mRNA· μπορεί να νομιμοποιηθεί η αλγοριθμική επιτήρηση των πάντων· μπορεί να επιβληθεί η τηλε-κατανάλωση, η τηλε-εκπαίδευση και η τηλε-εργασία σε μεγάλη κλίμακα· και πολλά ακόμη. Αν, απ’ την άλλη, ο «ασυμπτωματικός» δεν είναι απειλή, αν είναι κάποιος που έχει απλά ανοσία και αναγνωρίζεται σαν τέτοιος, τότε όλα τα πιο πάνω ΔΕΝ είναι αναγκαία (για το αντίστοιχο κράτος / κεφάλαιο). Δεν χρειάζονται ούτε έξτρα «έκτακτες ανάγκες», ούτε «διαδοχικά κύματα», ούτε υποχρεωτική (αλλιώς πρόστιμο) μασκοφορία, ούτε τίποτα… Κι αφού δεν χρειάζονται δεν κατασκευάζονται…
Αν ο «ασυμπτωματικός» δεν θεωρείται απειλή, αυτό οφείλεται στο ότι δεν είναι πραγματικά τέτοιος, άρα ο τσαχπίνης δεν είναι κάτι ιδιαίτερο· αλλά, επίσης, οφείλεται στο γεγονός ότι η επιτήρηση του κοινωνικού εργοστασίου (των κοινωνικών σχέσεων σχεδόν στο σύνολό τους) είχε ήδη επιτευχθεί πριν την εμφάνισή του τσαχπίνη, «με άλλα μέσα»! Αν ο «ασυμπτωματικός» θεωρείται απειλή ενώ δεν είναι, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η επιτήρηση του κοινωνικού εργοστασίου δεν έχει επιτευχθεί στον βαθμό που απαιτούν οι νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· οπότε αυτή η πολύμορφη επιτήρηση πρέπει να επιταχυνθεί και να επιβληθεί δια της βίας. Δηλαδή με την πειστική και πιεστική αναπαράσταση μιας (ανύπαρκτης) επικινδυνότητας για την δημόσια υγεία, που θα εκβιάσει τις συμπεριφορές.
Αυτό αναδεικνύει η σύγκριση του τρόπου Α με τον τρόπο Β. Το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ έναν covid σαν επιταχυντή μετασχηματισμών, κοινωνικών και θεσμικών· τους είχε ήδη πραγματοποιήσει· συνεπώς αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τον covid σαν αυτό που είναι… Εντελώς ψύχραιμα… Τα δυτικά κράτη / κεφάλαια, αντίθετα, ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ: ένα Pearl Harbor, μια 11η Σεπτέμβρη, αυτή την φορά στην καρδιά των δυτικών κοινωνικών σχέσεων: στην ατομική αυτοδιάθεση, συμπεριλαμβανόμενης της αυτοδιάθεσης του σώματος… Ένα «σοκ και δέος» ενάντια στην φιλελεύθερη παράδοση της συγκρότησης των δυτικών κοινωνιών. Το κατασκευασμένο δίλημα «ελευθερία ή υγεία» δεν ήταν ο ιδεολογικός οδοδείκτης και ο πολιτικός καμβάς που χρειαζόταν το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο. Γι’ αυτό και δεν εμφανίστηκε εκεί… Ήταν δομικά αναγκαίο όμως για τα δυτικά, γι’ αυτό το κατασκεύασαν: για να στρέψουν επί μήνες (ίσως και για τα επόμενα χρόνια…) την «υγεία» (μέσω της «αρρώστιας», δηλαδή του φαντάσματός της) ενάντια στην «ελευθερία», με σκοπό να αναδιαρθρώσουν όχι μόνο την πρώτη αλλά, επίσης, την δεύτερη.
Παράδοξο ή όχι αυτή ήταν μια απ’ τις πρώτες κουβέντες που ειπώθηκαν ακόμα και στα μέρη μας, όταν είχαν εμφανιστεί τα πρώτα «κρούσματα» στην ιταλία, πριν καν το Bergamo: … να δούμε τώρα αν το κινεζικό μοντέλο μπορεί να εφαρμοστεί στις δυτικές φιλελεύθερες κοινωνίες… Σαν «κινεζικό μοντέλο» όμως ΔΕΝ θεωρούνταν η αντιμετώπιση του covid σαν αυτό που ήταν. Αλλά η ομογενοποίηση των κοινωνιών, η πειθαρχία τους on demand, το κλάδεμα των υπερΕγώ (του νεοφιλελευθερισμού) μέσω κρατικών διαταγών! Δεν ήταν τέτοιο το κινέζικο μοντέλο, παρά μόνο στα μάτια των δυτικών: δεν χρειαζόταν να κλαδευτούν τα νεοφιλελεύθερα υπερΕγώ των κινέζων υπηκόων, απλούστατα επειδή τέτοια δεν υπάρχουν! Αλλά ήταν τέτοιο το «κινέζικο μοντέλο» στα μάτια των δυτικών αφεντικών και των λακέδων τους, γιατί έπρεπε να κλαδευτούν τα δυτικά «ελευθεριακά» ήθη και έθιμα που φρενάρουν τα καπιταλιστικά τεχνολογικά άλματα που προορίζονται για ευρεία κατανάλωση! Συνεπώς, ακόμα και σήμερα, η αναφορά σε «κινέζικο μοντέλο» είναι τόση όση επιτρέπουν τα συμφέροντα των δυτικών αφεντικών: δεν χωράει πάρτυ και συναυλίες, χωράει όμως στρατό και αστυνομίες. Οριενταλισμός plus λέγεται αυτό…
Έτσι, όταν το «κινέζικο μοντέλο» έπαψε να είναι απαγορευτικό, σταμάτησε να έχει οποιοδήποτε ενδιαφέρον για την μετάστασή του στον δυτικό κόσμο!! Άρα και για την παρουσίασή του… Ή, για να το πούμε αλλιώς: οποιαδήποτε άλλη πλευρά του «κινεζικού μοντέλου» που δεν μύριζε στρατιωτικοποίηση ήταν και είναι απόλυτα αδιάφορη για τα δυτικά αφεντικά… ακόμα κι αν αυτές οι άλλες πλευρές και όχι η στρατιωτικοποίηση ήταν που έλυσαν, τελικά, το πρόβλημα Χ!! Έτσι ώστε η επιτυχία του να αποτελεί «σκάνδαλο» για τον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, που σ’ όλο το 2020 επένδυσε σε «πετυχημένη αντιμετώπιση» του τσαχπίνη ΜΟΝΟ μέσω γενετικής μηχανικής και ριζικής αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων, ηθών, συνηθειών όπως αυτές υπήρχαν πριν. Επένδυσε, άρα, στο θέαμα της αποτυχίας οτιδήποτε άλλου εκτός απ’ τα συγκεκριμένα βιο-πληροφορικά συμφέροντα. Μόνο που αυτή η αποτυχία δεν πρέπει να χρεωθεί στα αφεντικά του δυτικού καπιταλισμού και στους «ειδικούς» τους, αλλά στο δυτικό κοινωνικό εργοστάσιο: στους ιθαγενείς του που «δεν εφαρμόζουν σωστά τις απαγορεύσεις» … επειδή επηρεάζονται (ακόμα…) απ’ τις ελευθεριακές κακές συνήθειες και απαιτήσεις τους…
Να, λοιπόν, γιατί είναι ρετάλι μιας “πρώην κριτικής” στον καπιταλισμό η κουβέντα: εντάξει, πάντα οι φαρμακοβιομηχανίες επεδίωκαν τα κέρδη… αλλά τα φάρμακά τους τα χρειαζόμαστε… Τώρα οι φαρμακο-μαφίες δεν επιδιώκουν απλά τα κέρδη. Συμβαίνει κι αυτό· όμως εκείνο που συμβαίνει κυρίως είναι ότι συγκροτούν την αιχμή του βίαιου μετασχηματισμού των δυτικών κοινωνιών· την αιχμή της σύνδεσης / ταύτισης της “δημόσιας υγείας” με την “δημόσια τάξη”· την αιχμή της γέννησης της αλγοριθμικής φυλακής.
(συνεχίζεται)