Πέμπτη 24 Δεκέμβρη. Η τάση (τάση μεθοδευμένη απ’ τα «πάνω» αλλά ευπρόσδεκτη και τα «κάτω») είναι η απο-καπιταλιστικοποίηση της εννόησης του καπιταλιστικού κόσμου. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πιο γνωστούς όρους, όπως «φετιχοποίηση», «μυστικοποίηση» ή και «αισθητικοποίηση» αυτής της εννόησης… Σε κάθε περίπτωση το βασικό είναι αυτό: να μην αναλύονται και να μην κρίνονται οι κρατικές και καπιταλιστικές δομές και πρακτικές εξουσίας με τρόπους που να αποκαλύπτουν τι ακριβώς είναι σε κάθε ιστορική φάση. Οτιδήποτε άλλο επιτρέπεται· ή, ακόμα καλύτερα, παράγεται, αναπαράγεται και προωθείται απ’ αυτές τις ίδιες τις δομές εξουσίας.
Το είδαμε (το ζήσαμε πιο σωστά) εντατικά αυτό το καινούργιο καθεστώς υπερφίαλης κενοδοξίας στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας· στη διάρκεια του πιο πρόσφατου κύματος «κρίσης / αναδιάρθρωσης». Μια σύγκριση του τι ειπώθηκε και γράφτηκε στη δεκαετία του 2010 από, υποτίθεται, «επαναστατικούς κύκλους» και του τι ειπώθηκε από κομμουνιστές για την ίδια κατάσταση (μια «δομική» καπιταλιστική κρίση σε φάση αναδιάρθρωσης) την δεκαετία του 1930, θα ήταν συντριπτική. Κι ούτε λόγος για το ποια ήταν τα συμπεράσματα (και τα πολιτικά καθήκοντα) στην μία και στην άλλη περίπτωση…
Έχοντας επίγνωση αυτής της κατάστασης ξέρουμε πως όσο περισσότερο η ασταμάτητη μηχανή επιμένει στην εργατική κριτική απέναντι στο κράτος και στο κεφάλαιο, με βάση τα ιστορικά δεδομένα της 3ης δεκαετίας του 21ου αιώνα και τις σχηματισμένες ήδη τροχιές της «καπιταλιστικής ανάπτυξης» στους καιρούς που έρχονται, τόσο περισσότερο θα συναντάει μανιασμένους εχθρούς. Αλλά αυτό ακριβώς σκοπεύει να κάνει, όπως το έκανε το χάρτινο Sarajevo· και πριν απ’ αυτό άλλα έντυπα της ίδιας κατεύθυνσης. Οι δημόσιες σχέσεις ποτέ δεν ήταν του γούστου μας.
Η περίπτωση τόσο της τρομοεκστρατείας όσο και των “σωτήριων σανεμβολίων” ανήκει σ’ αυτόν τον ορίζοντα εργατικής κριτικής (και εχθρότητας). Αν αυτά (όπως και οτιδήποτε άλλο, π.χ. την “αντιτρομοκρατική εκστρατεία” απ’ το 2001 και μετά) τα αφαιρέσει κανείς απ’ την “καπιταλιστική ανάπτυξη” (και τον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό που είναι δομικό στοιχείο αυτής της “ανάπτυξης”) τότε εκείνο που απομένει είναι είτε τερατολογία είτε μερικά αμήχανα ρετάλια “πρώην κριτικής” που επειδή έχει πάψει να βελτιώνεται και να ακονίζεται εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια έχει στομώσει προ πολλού.
Ως τώρα, εδώ και μήνες, αντιπαραθέσαμε στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία την δική μας κριτική, επικουρούμενη όπου αυτό ήταν διαφωτιστικό / βοηθητικό απ’ τις γνώμες διάφορων “αιρετικών της επιστημονικής κοινότητας”. Αμφιβάλουμε αν υπήρξε άλλο εγχείρημα στα μέρη μας που να παρέπεμψε τόσο συστηματικά σε τόσες πολλές επιστημονικές αναφορές και τόσα πολλά ντοκουμέντα για αυτό το θέμα για λογαριασμό μιας πραγματικής evidence-based εργατικής κριτικής· με τον κίνδυνο ακόμα και να κουράσουμε…
Χωρίς να αφήσουμε αυτό το καθήκον, στα σημερινά σχόλια θα παρουσιάσουμε (πάντα με κριτικό τρόπο) δύο διαφορετικές κρατικές / καπιταλιστικές τακτικές σε ότι αφορά τον τσαχπίνη και την διαχείρισή του. Αυτό είναι όχι απλά εφικτό αλλά υποχρεωτικό για την σύγχρονη αντικαπιταλιστική κριτική, αφού α) ύστερα από τόσους μήνες είναι συγκεντρωμένα και διαθέσιμα αρκετά διαφωτιστικά στοιχεία, β) η σύγκριση «απο-μαγεύει» τα όσα ζούμε, αποκαλύπτοντας (υποστηρίζουμε) τις ιστορικές συντεταγμένες που βρίσκονται «πίσω απ’ τις πλάτες μας» και είναι καθοριστικές, και γ) είναι αναχρονιστικό να μιλάει οποιοσδήποτε για «καπιταλισμό» εννοώντας αποκλειστικά και μόνο τον «δυτικό».
Επειδή η (εστιασμένη) σύγκριση που θα κάνουμε είναι ανάμεσα σ’ αυτό που γενικά ονομάζεται «δύση» και στην κίνα, ένα προκαταβολικό ξεκαθάρισμα: η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι ούτε κατά διάνοια οπαδός ή θαυμάστρια του κινεζικού κρατικού / καπιταλιστικού μοντέλου! Το ακριβώς αντίθετο! Ωστόσο μπορεί να κατανοήσει το γιατί σε περιοχές του πλανήτη χωρίς την ιστορική εμπειρία των (δυτικών) αστικών επαναστάσεων και του (δυτικού) ιστορικού αστικού φιλελευθερισμού τέτοιου είδους μοντέλα (σαν το κινεζικό) είναι όχι μόνο εφικτά αλλά, επίσης, εκρηκτικά «παραγωγικά».
Είναι πιθανό ότι αν ο κυρ Κάρολος ζούσε σήμερα δεν θα ήταν τόσο κατηγορηματικός για την γραμμική και «μονοδιάστατη» σχέση ανάμεσα στην (παραγωγική) βάση και το (θεσμικό) εποικοδόμημα. Αλλά αυτό δεν είναι αιτία ψόγου σε βάρος του…