Σάββατο 12 Δεκέμβρη. Αναφερθήκαμε χτες σε κάποιες δηλώσεις του ρώσου υπ.εξ. Lavrov. Ας κάνουμε τώρα τον κόπο να αντιπαραβάλουμε την συνέχειά τους με εκείνες ενός άλλου «εξέχοντα» υπ.εξ., αυτού της γερμανίας Heiko Maas. Προηγείται χρονικά, αφού αυτά πιο κάτω είναι αποσπάσματα από συνέντευξή του στο γερμανικό der spiegel, στις 4 Δεκέμβρη (2020):
Ερώτηση: Εσείς και ο εταίρος σας στη Γαλλία έχετε ζητήσει ένα «new deal» στις διατλαντικές σχέσεις. Καλό ακούγεται, αλλά περί τίνος πρόκειται;
Απάντηση: Η επιστροφή των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή θα αλλάξει πολλά πράγματα, αφού μαζί μπορούμε να έχουμε συνεργατικές προσεγγίσεις. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ χρειάζεται να δουλέψουν μαζι πιο στενά και στρατηγικά. Δεν μπορούμε να αφήσουμε ξανά κενά, όπως στη Λιβύη ή στη Συρία, για παράδειγμα, που γεμίζουν ύστερα από άλλους, απ’ την Ρωσία ή την Τουρκία. Δεν μπορούμε να αφήνουνε περιθώρια σε απολυταρχικούς παράγοντες για να κάνουν τα παιχνίδια τους. Εμείς οι ευρωπαίοι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το δικό μας μέρος σαν εγγυητές της ειρήνης, της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε συμμαχία με τις ΗΠΑ.
…
Ερώτηση: Πρόσφατα πήρατε μέρος σε μια συνάντηση με 4 υπ.εξ. κρατών μελών του νατο, όπου συζητήσατε ιδέες για την μεταρρύθμιση της συμμαχίας. Μια ιδέα είναι ο περιορισμός της αρχής της ομοφωνίας. Πιστεύετε ότι είναι σωστό να συμβεί κάτι τέτοιο;
Απάντηση: Από στρατιωτική άποψη το νατο είναι εντάξει, αλλά σε ότι αφορά τις πολιτικές αποφάσεις του πρέπει να γίνουν πολλά. Το νατο αφορά τον πόλεμο και την ειρήνη, την ζωή και τον θάνατο. Συνεπώς δε νομίζω ότι το βέτο θα καταργηθεί σύντομα. Αλλά μπορεί να γίνει δεκτό πως δεν θα είναι όλες οι χώρες υποχρεωμένες να εφαρμόσουν ομόφωνες αποφάσεις στο μέλλον. Αυτό θα δυναμώσει την δυνατότητα δράσης του νατο.
Ερώτηση: Το νατο θεωρεί τον εαυτό του μια κοινότητα αξιών. Πόσο αξιόπιστο είναι αυτό αν στα μέλη του συμπεριλαμβάνεται η Τουρκία του Erdogan και χώρες σαν την Πολωνία και την Ουγγαρία, που δεν σέβονται τις αρχές της νομιμότητας;
Απάντηση: Γι’ αυτό ακριβώς είναι σημαντικό να ενισχυθεί το νατο στο ρόλο του σαν πολιτικός οργανισμός. Αλλά δεν υπάρχει αρκετός χώρος για συζητήσεις περί κοινών αξιών. Πρέπει να τον δημιουργήσουμε.
…
Ερώτηση: Το κυρίαρχο θέμα στις δι-ατλαντικές σχέσεις θα είναι η Κίνα. Σε ποιο βαθμό ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο Πεκίνο και την Ουάσιγκτον θα καθορίσει το μέλλον της παγκόσμιας τάξης; Και τι θέση θα έχει η Ευρώπη σ’ αυτό;
Απάντηση: Για την Ευρώπη, η Κίνα είναι οικονομικός εταίρος απ’ τη μια μεριά και ένας συστημικός ανταγωνιστής απ’ την άλλη. Η Ουάσιγκτον είναι στενός εταίρος με τον οποίο μοιραζόμαστε θεμελιώδεις αξίες. Αν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη ξαναέρθουν μαζί και αναπτύξουν μια κοινή στρατηγική, αυτό θα ανοίξει εντελώς διαφορετικές δυνατότητες να μιλήσουμε στην Κίνα όχι μόνο για εμπορικά και οικονομικά ζητήματα αλλά επίσης για ανθρώπινα δικαίωματα.
Δεν πρέπει να πάρουμε ακριβώς κατά λέξη τα λόγια ενός Heiko Maas. Εκτιμάμε όμως το νόημα. Ενόψει της ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού το Βερολίνο θα ήθελε (αυτό καταλαβαίνουμε) να συμβάλει στην επανα-διεθνοποίηση της Ουάσιγκτον υπό τον νυσταλέο Jo, αλλά μ’ όρους που θα υπηρετούν έναν διαφορισμό εκ μέρους του: για να μπορεί να διαπραγματευτεί με τους «συστημικούς ανταγωνιστές» (που δεν είναι ένας αλλά τουλάχιστον δύο) από καλύτερες θέσεις, όχι μόνο οικονομικά (σαν ηγετική δύναμη στην ε.ε.) αλλά και στρατιωτικά (με τις πλάτες του Joνυσταλεάν).
Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που δεν τα κάνουν ούτε στις ινδίες! Το γιατί η παρακμιακή πρώην μόνη υπερδύναμη θα ήθελε να κάνει χαμαλίκια (και να πουλάει νταβατζιλίκια) για λογαριασμό του Βερολίνου δεν το ξέρουμε. Ωστόσο, σε επιμέρους ζητήματα ίσως κάτι τέτοιο συμβεί σαν τμήμα μιας εξελισσόμενης προσπάθειας του «δυτικού κόσμου» να ξαναγίνει απειλητικός. Αφού ναι, το Βερολίνο δεν πέτυχε κάτι σπουδαίο όταν ο απερχόμενος τότε Obama του έδωσε «τα κλειδιά του φιλελεύθερου, δυτικού κόσμου», μετά την εκλογή στα τέλη του 2016 του ψόφιου κουναβιού, ο νυσταλέος θα ζητήσει τα κλειδιά πίσω…
Ποιά είναι τέτοια «επιμέρους ζητήματα»; Το ιράν (ας πούμε)…