Month: November 2020

Αυτό το δευτερεύον μέτωπο….

Τρίτη 24 Νοέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο έτρεξε να κλείσει “στρατηγική σχέση” με τον τοξικό των εμιράτων· αλλά η αλλαγή φρουράς (και τακτικών) από τον μεγάλο σύμμαχο μπορεί να περιπλέξει τις κινήσεις του άξονα στην περιοχή.

Δεν είναι η Susan Rice η καινούργια υπ.εξ. – είναι μια πιο άγνωστη στα μέρη μας εκδοχή της, ο Tony Blinken. Η «νέα γραμμή» του Joνυσταλεάν για την μέση Ανατολή είναι του είδους «το Τελ Αβίβ πάνω, το Ριάντ κάτω, η Τεχεράνη γύρω γύρω». Σε αντίθεση με την ωμή μεν αλλά σαφή προτίμηση του ψοφιοκουναβιστάν σε οποιονδήποτε θα ήταν διατεθειμένος να πληρώσει το αμερικανικό νταβατζιλίκι, το Joνυσταλεάν θέλει να ξανακάνει παιχνίδι με τα «ανθρώπινα δικαιώματα» (οπότε, ίσως, ο φίλος και αδελφός των ελλήνων χασάπης του Καΐρου να πάψει να είναι ο «αγαπημένος δικτάτορας» της Ουάσιγκτον, όπως ήταν επί ψόφιου κουναβιού), πράγμα που ανησυχεί ιδιαίτερα και το Ριάντ, που έχει τα δικά του πτώματα… Και ταυτόχρονα θέλει (το Joνυσταλεάν) να ξαναμπεί στην 5 + 1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν, αλλά σαν «νικητής», βάζοντας όρους!

Στην προηγούμενη φάση «γραμμής δημοκρατικών», επί Obama, η ανοχή σε μια κάποια «απελευθέρωση» του ιρανικού καθεστώτος απ’ τις αμερικανικές στρατιωτικές απειλές (σε συνδυασμό με τα σχέδια διάλυσης του ιράκ και της συρίας και κατασκευή ενός ουαχαβίτικου / isis κράτους σε μέρος των εδαφών τους υπό την σαουδαραβική κηδεμονία…) είχε σαν σκοπό την δημιουργία μιας ασταθούς, «προβληματικής» και σε διαρκή (αλλά ελεγχόμενη) ένταση μέσης Ανατολής, που σαν τέτοια θα εμπόδιζε την προώθηση του ευρασιατικού project προς τα εκεί… Έτσι ώστε η Ουάσιγκτον να ασχοληθεί, «απελευθερωμένη» από δευτερεύουσες έγνοιες, με το κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, το «μέτωπο του Ειρηνικού». Δηλαδή, κατ’ αρχήν, την κίνα.

Τώρα πια, όμως, το μπλοκ της Αστάνα έχει πάρει το «πάνω χέρι» στην περιοχή. Έτσι ώστε η απομίμηση (το 2021) των τακτικών του 2011 και του 2014, μπορεί να επιταχύνει εκείνο που τότε γινόταν προσπάθεια να εμποδιστεί. Για παράδειγμα, αν η πετροχούντα του Ριάντ νοιώσει ότι μπαίνει στο περιθώριο απ’ την Ουάσιγκτον και άρα κινδυνεύει, είναι αρκετά οππορτουνιστική ώστε να ζητήσει «προστασία» απ’ την Μόσχα (και το Πεκίνο) εγκαταλείποντας τις ιμπεριαλιστικές της φιλοδοξίες με αντάλλαγμα την απλή επιβίωση. Το ίδιο και ο χασάπης του Καΐρου – αποδεχόμενος, αναγκαστικά, μια πιο ρεαλιστική σχέση με την Άγκυρα. Θα ήταν αρκετές αυτές οι εξελίξεις για να σωριάσουν, για άλλη μια φορά, τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα για αντιτουρκική «συνδιαχείριση» της ανατολικής Μεσογείου…

Μπορεί να είναι ακόμα νωρίς για τέτοιες προβλέψεις· αλλά φαίνεται όλο και περισσότερο ότι η αλλαγή φρουράς στο άσπρο σπίτι ξεκινάει σαν «αναβίωση» παλιότερων (και προ πολλού ηττημένων) τακτικών παρά σαν εφεύρεση καινούργιων. Εν τω μεταξύ υπάρχουν διάφοροι που επιμένουν ότι ο επί ψόφιου κουναβιού άξονας θα προσπαθήσει (μέσω κάποιου είδους επίθεση στο ιράν) να εμποδίσει αυτήν την «αναβίωση» (που δεν αρέσει ούτε στο απαρτχάιντ Τελ Αβίβ…) – αλλά, πια, σαν road to nowhere!

Ομιχλώδη τα πράγματα…

(φωτογραφία: Άλλοι να δείτε τι θέλουν!…)

No more lockdown!

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Τον βορειο-ιρλανδό Van Morrison τον ξέρετε… Κι αν όχι είναι εύκολο να τον μάθετε / ακούσετε. Δοκιμάστε, ας πούμε, το Baby please don’t go· ή την διασκευή του στο Gloria· ή το Moondance… Υπάρχουν πολλά που μπορείτε να ανακαλύψετε…

Τώρα, στα 75 του, αντί να οχυρωθεί στο σπίτι του φωνάζοντας “κράτος σε παρακαλώ σώσε με απ’ τον κορονοϊό!”, είχε το θράσος να στραφεί εναντίον της τρομοεκστρατείας και των μαζικών απαγορεύσεων!!! Και είχε το ακόμα περισσότερο θράσος να γράψει 3 τραγούδια τον προηγούμενο Σεπτέμβρη, εναντίον των lockdown…

Τι ήταν να τολμήσει τέτοιο πράγμα; Απ’ όλες τις θρησκείες των σύγχρονων θεαματικών καιρών, αυτή των big pharma και των big tech είναι (φαίνεται ως τώρα) η πιο σκληρή και άτεγκτη, αποκλειστικός ιδιοκτήτης του παράδεισου και της κόλασης (επί γης). Συνεπώς ο Van Morrison μεταμορφώθηκε ακαριαία (απ’ τους κάθε είδους caradinieri) σε «τρελόγερο» που πρέπει κανείς να του πετάει πέτρες· σε «covidηλίθιο», σε απόβλητο της κοινωνίας των πειθαρχημένων στρατιωτών και των αφεντικών τους…

Τι κι αν η κόλαση είναι τεράστια και περιμένει; Τι κι αν οι «covidέξυπνοι» βουλιάζουν σταθερά μέσα στον βάλτο που έχουν φτιάξει τ’ αφεντικά;

“No more lockdown” λοιπόν. Και στη συνέχεια «As I Walked Out».

Καλή βδομάδα· και κρατήστε χωρίς παζάρια το καλό σας γούστο!


Σαπίλα: μια πρόταση ζωής και αγώνα!

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Θα έλεγε κάποιος ότι το γερμανικό κράτος που παρήγγειλε (ή, σε κάθε περίπτωση ενέκρινε) αυτήν την τριάδα προπαγανιστικών video (το απο πάνω είναι ένα απ’ τα τρία…) έχει κάποιο χιούμορ. Ή ελπίζει να επισημοποιήσει (να «ιατρικοποιήσει»; να «κρατικοποιήσει»;) τη ρούχλα, νεανική ή μη, που μπορεί να ανθήσει οποτεδήποτε, οπουδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο.

Σε κάθε περίπτωση το «γίνε ο ήρωας στην μάχη κατά του covid κάνοντας το σωστό: τίποτα!» είναι σλόγκαν με αντιθετικές ερμηνείες. Για παράδειγμα, αν το ηρωϊκό της περίστασης είναι η πλήρης αδράνεια (και η κλεισούρα) τότε όσοι κάνουν «κάτι» (ας πούμε: προπαγάνδα) είναι συνεργοί στο κακό! Απ’ την άλλη, αν η κατ’ οίκον σαπίλα είναι «πρόταση υγείας», και μάλιστα ρυθμιζόμενη απ’ το κράτος, τότε η συνηθισμένη ζωή θα πρέπει να θεωρείται παράγοντας νοσηρότητας· με ή και χωρίς covid… Κι ας αφήσουμε το ότι με την σπιτική σαπίλα σαν οδηγό, αν η γερμανική νεολαία ακολουθήσει τις οδηγίες της κυβέρνησής της, θα χάσει την φαντασμαγορία του «great reset»!!

Αν και από διαφημιστική άποψη η αμφισημία μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένο τρικ (πόσοι, άραγε, σχολίασαν στη γερμανία αυτήν την κυβερνητική προτροπή, υπέρ ή κατά;) θα ήταν πιο τίμιο να κάνουν οι υπήκοοι του γερμανικού κράτους «κάτι». Και μάλιστα κάτι σοβαρό: ας ανακαλύψουν τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα αίτια αυτής της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας· καθώς και το κοινωνικό έδαφος που αποδείχθηκε “ξερά χόρτα” όταν πετάχτηκε το σπίρτο…. Η τρομοεκστρατεία μπορεί στη γερμανία να είναι πιο light από αλλού, αλλά αυτό οφείλεται μάλλον στο επίπεδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης εκεί, και στη θέση και τις προοπτικές του γερμανικού κεφάλαιου στον παγκόσμιο καταμερισμό… (Άλλωστε κινέζοι κρατικοί αξιωματούχοι έχουν εξομολογηθεί ότι την λογική και τις δυνατότητες των πενταετών πλάνων και των μεσοπρόθεσμων κρατικών σχεδιασμών για την καπιταλιστική αξιοποίηση τα έμαθαν απ’ τους γερμανούς…)

Ας αποκτηθεί ξανά η αντι-καπιταλιστική και αντι-κρατική συνείδηση που κάποτε χαρακτήριζε το γερμανικό κίνημα· κι ας μη γίνει κανένας «ήρωας»!

Ήρωες χρειάζονται τ’ αφεντικά – όχι εμείς!

(Η εκδίκηση της ιστορίας μέσα απ’ το γερμανικό, κρατικό χιούμορ: οι ίδιοι που στα μέρη μας φώναζαν “σηκωθείτε απ’ τους καναπέδες σας!” και “όλοι στους δρόμους!”, εδώ και μήνες φωνάζουν με το ίδιο πάθος “όλοι στα σπίτια μας!”, και “οι καναπέδες είναι το όπλο μας!”)

Καπιταλισμός εναντίον καπιταλισμού!…

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Εκείνο που επί μήνες, πριν τις αμερικανικές εκλογές, εμφανιζόταν σαν πόλωση μεταξύ των υποτελών, μετά την 3 Νοέμβρη εμφανίζεται σαν “η δύσκολη μετάβαση”. Επιφανειακά το ζήτημα παρουσιάζεται σαν καπρίτσιο του ψόφιου κουναβιού, που “δεν ξέρει να χάνει” – λες και πρόκειται για καυγά πιτσιρικάδων στην αλάνα για το αν η μπάλα πέρασε δεξιά, αριστερά ή πάνω απ’ την πέτρα-δοκάρι. Αλλά το ψόφιο κουνάβι, ακόμα και σαν πρόεδρος με ημερομηνία λήξης, έχει ισχυρές εξουσίες. Κι αν τα 70 εκατομύρια που τον ψήφισαν επιμένουν ότι δεν έχουν χάσει, η αριθμητική τους υστέρηση απέναντι στα 74 που ψήφισαν τον νυσταλέο Jo έχει πολύ μικρή σημασία· για όσο έχουν εξουσία, μέσω του ψόφιου κουναβιού και των κρατικών μηχανισμών που ακόμα μπορεί να ελέγξει.

Ας κάνουμε όμως ένα πείραμα σκέψης, μια υπόθεση εργασίας, για να δούμε το ζήτημα με διαφορετικό μάτι. Τι θα σήμαινε αν το ψόφιο κουνάβι και ο νυσταλέος Jo «εκπροσωπούν» διαφορετικά τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου τα οποία, εξαιτίας της καλπάζουσας παρακμής της αμερικανικής ηγεμονίας σε μεγάλο μέρος του πλανήτη (: διάβαζε ραγδαία άνοδος του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου και των συμμάχων του) είναι δύσκολο έως αδύνατο να βρουν αρκετά σημεία συμβιβασμού και αμοιβαίων υποχωρήσεων, ώστε να οφεληθούν και τα δύο; Τι θα σήμαινε αν δεν πρόκειται για σύγκρουση δύο ξεπεσμένων πολιτικών βιτρινών, ούτε καν ενός «συντηρητικού» και ενός «προοδευτικού» τμήματος της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά για σύγκρουση ενδοκαπιταλιστική ΚΑΙ ενδο-κρατική;

Παρότι δεν έχουμε κάνει κάποια συστηματική μελέτη που να αποδείξει αυτή τη θέση (που διατυπώνουμε με ερωτηματικό), υπάρχουν αρκετά στοιχεία (και όχι μόνο απ’ τις ηπα) που δείχνουν ότι μια τέτοια σύγκρουση, μέσα στα σύνορα κάθε εθνικής ή/και οικονομικής επικράτειας είναι πραγματική· και μάλιστα οξύνεται ανάλογα με την (διεθνή) πίεση που αντιμετωπίζει κάθε πλευρά μέσα στις αλλαγές που προκαλούνται απ’ την καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

Τί εκπροσωπούμε καλύτερα το ψόφιο κουνάβι; Οι πιο «εμπορικές» επιθετικές κινήσεις του, είτε εναντίον του Πεκίνου είτε εναντίον της ε.ε., ήταν οπωσδήποτε συνηγορίες στην αγροτική / κτηνοτροφική βιομηχανία και στην βιομηχανία σχιστολιθικού πετρελαίου των ηπα…. Δυο καπιταλιστικούς τομείς (τρόφιμα, ενέργεια) που βρίσκονται ήδη στη δίνη της (παγκόσμιας) καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης· δυο τομείς που (εκτιμάμε πως) επιδιώκουν την όσο μεγαλύτερη «παράταση ζωής» έτσι όπως ήταν χτες· δυο τομείς που προσπαθούν να συντηρηθούν…

Φυσικά το ψόφιο κουνάβι κτύπησε τα τύμπανα του πολέμου και για τις 5G τεχνολογίες επικοινωνιών· προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο για τις αμερικανικές επικοινωνιακές επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας, που έχουν μείνει αισθητά πίσω απ’ τις ασιατικές (όχι μόνο την Huawei αλλά και την Samsung…) Για όσο καιρό φαινόταν πιθανό ότι ο «πόλεμος με οικονομικά μέσα» μπορεί να αποδώσει σ’ αυτό το συγκεκριμένο καπιταλιστικό πεδίο, η silicon valley (εννοημένη σαν «συλλογικό high tech κεφάλαιο») ανεχόταν το ψόφιο κουνάβι. Απ’ την στιγμή που φάνηκε ότι αυτή η εκστρατεία αποτυγχάνει, η silicon valley πέρασε στη μεριά του νυσταλέου Jo· για τον οποίο δεν ξέρουμε τι μπορεί να κάνει για να σώσει την παρτίδα (εκτός από ολοκληρωτικό πόλεμο).

Το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ηπα, επίσης, δεν πέρασε τις καλύτερες ημέρες του με το ψόφιο κουνάβι, παρά τις διαρκείς αυξήσεις προϋπολογισμών και παραγγελιών όπλων, και παρά την αποχώρησή του από διεθνείς συμφωνίες ελέγχου όπλων. Ένας ένοικος του άσπρου σπιτιού που επιμένει να τελειώσει διάφορες στρατιωτικές κατοχές και φαίνεται αδιάφορος για πολεμικές εκστρατείες, δεν είναι ένας πρόεδρος που θα διαφημίσει / προωθήσει έργω και λόγω τις «δουλειές» των big military. Δεν είναι ειρηνιστής, αλλά παραείναι real estater! Πώς να του εμπιστευτεί κανείς το γκουβέρνο ανάμεσα στο 2021 και το 2024, όπου θα γίνουν πράματα και θάματα; Για πόσο να τον κυνηγάει κανείς για να μην κάνει παρέα με τον κάθε Kim;

Μπορεί κάποιος να βρει τα αντίθετα απ’ την μεριά όχι του νυσταλέου Jo ειδικά, αλλά της «πολιτικής των δημοκρατικών» τόσο διαχρονικά όσο και απ’ την εποχή Obama και μετά. Δεν θα το κάνουμε εδώ…. Εκείνο που θέλουμε να υποδείξουμε είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο σε περιόδους ριζικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, και μάλιστα επιταχυνόμενης: υπάρχουν «αρκετοί που μένουν πίσω» καθώς «άλλοι εκτοξεύονται», κι αυτό δεν αφορά μόνο τις κοινωνίες και την κατάσταση των υπηκόων, αλλά και τμήματα, μερίδες του κεφάλαιου.

Αν και όταν εμφανιστούν τέτοιες ισχυρές αντιθέσεις μέσα στο Χ ή Ψ κράτος θεωρεί κανείς λογικό ότι μπορούν να λυθούν με εκλογές; Η περίπτωση της κλονιζόμενης πρώην μόνης υπερδύναμης μπορεί να είναι μια case study, για όχι εύκολες, γλυκανάλατες ή “antisocialμηντιακές” απαντήσεις…

… με κάμποσο covid…

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Μια αναλυτική, κριτική, εργατική προσέγγιση που δεν κοιτάει τον αφαλό της ούτε τρώει τα παραμύθια του πιο επιθετικού τμήματος του κεφάλαιου (σ’ όλο τον δυτικό κόσμο), εκείνου που ονομάζουμε βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, στο βαθμό που θα αντιλαμβανόταν τέτοιες ενδο-καπιταλιστικές αντιπαλότητες – της – μετάβασης, θα καταλάβαινε σχετικά εύκολα το ποιούς (ανάμεσα στ’ αφεντικά) εξυπηρετούν τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα· ποιοί (απ’ τα αφεντικά) είναι που τα κάνουν, σε τελευταία ανάλυση! Και γιατί άλλα αφεντικά μπορεί να δυσανασχετούν ή και να αντιδρούν.

Δεν θα μπούμε τώρα σε υπόδειξη περιπτώσεων, τομέα – τομέα. Πρέπει όμως να θυμίσουμε ότι υπάρχουν τρεις μορφές “αξιοποίησης του κεφαλαίου”, διαφορετικών μορφών του κεφαλαίου· κι αυτές οι μορφές (στην πραγματικότητα τα αφεντικά πίσω τους) δεν είναι η πρώτη φορά στην καπιταλιστική ιστορία που έρχονται σε σύγκρουση. Οι μορφές είναι το κέρδος (που αφορά την πραγματοποίηση στην αγορά εμπορευμάτων της υπεραξίας που έχει αποσπαστεί στη διάρκεια της παραγωγής), ο τόκος (που αφορά το δόγμα “το χρήμα γεννάει χρήμα” μέσω, απλά, της γρήγορης κυκλοφορίας, οπότε εδώ περιλαμβάνονται οι τράπεζες και ο χρηματιστηριακός τζόγος) και η πρόσοδος (που στην κλασσική της μορφή ήταν η γεωπρόσοδος, η εκμετάλλευση δηλαδή είτε αγροτικών είτε αστικών γαιών, αλλά που στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα βρήκε επιπλέον εκδοχές, όπως για παράδειγμα ο μαζικός τουρισμός).

Είναι γνωστό (;) ότι τις προηγούμενες δεκαετίες της κρίσης / πιο αργής αναδιάρθρωσης, απ’ την δεκαετία του 1990 ως και σχεδόν τώρα, η μορφή–τόκος και η μορφή–πρόσοδοι επεκτάθηκαν δυσανάλογα μέσα στο καπιταλιστικό κύκλωμα, ειδικά του δυτικού καπιταλισμού… Εμφανίστηκαν σαν “διέξοδοι” κερδοφορίας, αλλά προκαλούσαν όλο και πιο έντονες αρρυθμίες / ανισορροπίες. Το γεγονός ότι απ’ το 2019 ήδη, δηλαδή “προ covid”, αναμενόταν (για το 2020…) μια πολύ σοβαρή «κρίση», χειρότερη από εκείνη του 2008/2009 μπορεί να διέφυγε της προσοχής των υπηκόων· αλλά στα υψηλά κλιμάκια διάφορων εξουσιών είχε γίνει κοινοτοπία. Ο κρίσιμος παράγοντας που έκανε “νομοτελειακή”, που θα γεννούσε υποχρεωτικά μια ακόμα χειρότερη «κρίση» ήταν γνωστός: η όλο και μεγαλύτερη αδυναμία της μορφής-κέρδος· που σημαίνει, με άλλα λόγια, το όλο και μεγαλύτερο «μπούκωμα» της αγοράς εμπορευμάτων (πραγμάτων και υπηρεσιών). Δεν ήταν / είναι απλά μια κλασσική “κρίση υπερπαραγωγής”. Αλλά, επιπλέον το ασυνείδητο μεν αλλά επίμονο φρενάρισμα, τα εμπόδια που έβαζε / βάζει στην καπιταλιστική αξιοποίηση α λα 4η βιομηχανική επανάσταση η απλή, καθημερινή ζωή των πρωτοκοσμικών υπηκόων! Οι συνήθειες, τα ήθη, οι πάγιες ρουτίνες! Αυτά που η νεοσύστατη (2018) αμερικανική “Επιτροπή Εθνικής Ασφάλειας για την Τεχνητή Νοημοσύνη” (NSCAI) ονόμασε “legacy systems”!… (Περισσότερα στο cyborg 18).

Ναι! Σ’ αυτήν την φάση το εμπόδιο της καπιταλιστικής συσσώρευσης, το φρένο της κερδο-φορίας δεν προερχόταν μόνο ή κυρίως απ’ την όποια εργατική αντίσταση (στα πεδία της παραγωγής) αλλά απ’ τις συνήθειες και την αργή εξέλιξη / προσαρμογή στο πεδίο της κοινωνικής αναπαραγωγής! Γι’ αυτό η διέξοδος ήταν / είναι το να μας “αλλάξουν τα φώτα”!!!

Είχαμε γράψει έγκαιρα, για παράδειγμα, το τι σήμαινε μια άλλη «πανδημία», του 2019, η επιδημία των αρνητικών επιτοκίων… Είχαμε γράψει, επίσης, για τον εκτινασσόμενο δανεισμό του αμερικανικού κράτους, για την μειούμενη κυκλοφορία του δολαρίου σαν διεθνούς μέσου συναλλαγών (και αποθεματοποίησης)· και άλλα, σκόρπια μεν, αλλά που συνέκλιναν στο ότι επίκειται μια ακόμα μεγαλύτερης έκτασης «καταστροφή κεφαλαίου». Ποιών μορφών κεφαλαίου; Αυτό δεν το ξέραμε με βεβαιότητα…

Ιστορικά αυτά τα προβλήματα «λύνονται» με έναν γενικευμένο πόλεμο… Στο παρελθόν «γενικευμένος πόλεμος» σήμαινε ότι συγκεκριμένοι βιομηχανικοί κλάδοι αναλάμβαναν το κουμάντο του καπιταλισμού σε κάθε κράτος συνολικά· σε βάρος άλλων καπιταλιστικών κλάδων, που είτε δεν είχαν «συνολικό σχέδιο» αναδιάρθρωσης, είτε περίσσευαν απ’ αυτήν…

Δεν τον έχουμε γλυτώσει αυτόν τον γενικευμένο πόλεμο· μπροστά μας είναι. Ενδιάμεσα όμως τα αφεντικά εκείνου που ονομάζουμε βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα της δύσης (στην ανατολή έχουν εδραιωθεί προ πολλού…) ετοιμάζονταν για το δικό τους πραξικόπημα: το να αναλάβουν (τα αφεντικά του και οι εκπροσωποί τους) το «τιμόνι» όχι απλά και μόνο των δυτικών (κρατικών) υπουργείων ή/και κάποιων επιπλέον μηχανισμών εξουσίας (π.χ. media) αλλά και των δυτικών κοινωνιών στο σύνολό τους! Ένα τέτοιο πραξικόπημα με σημαία την «υγεία» ήταν προβλέψιμο· είχαμε υποτιμήσει όμως την βία και την καταστροφικότητά της εκδοχής «υγειο-ασφάλεια» που αξιοποιεί αναβαθμίζοντάς την όλη την «αντιτρομοκρατική» κρατική εμπειρία, αυτήν από το 2001 και μετά… Είχαμε διαπιστώσει (σαν συμβούλιο για την εργατική αυτονομία) αναλυτικά / θεωρητικά από το φθινόπωρο του 2019 ότι αυτά τα δύο, η «υγεία» και η «ασφάλεια» θα είναι οι βασιλικοί δρόμοι για την βίαιη επιτάχυνση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στη δύση (με «παράδειγμα προς μίμηση την κίνα»)· είχαμε βεβαιωθεί επίσης ότι το «στρατηγικό πλεονέκτημα» (για τα δυτικά αφεντικά) αυτών των δύο δρόμων είναι ότι σ’ αυτούς είναι που κατ’ εξοχήν μπορεί να αξιοποιηθεί η μηχανική του μαζικού φόβου – αλλά δεν είχαμε φανταστεί την σύνθεσή τους…

Τουλάχιστον δεν αιφνιδιαστήκαμε από τον σκληρό πυρήνα των καπιταλιστικών εξελίξεων. Γι’ αυτό, απ’ την αρχή, γράψαμε (και συνεχίζουμε) για πραξικοπήματα! Η τυπική, νομική διάσταση του πράγματος (το κουρέλιασμα των δυτικών αστικών συνταγμάτων αλλά και νομοθεσίων όπως η GDPR…) ήταν βέβαια ορατή σαν απόδειξη. Αλλά για την ασταμάτητη μηχανή τα πραξικοπήματα ήταν και είναι η έκφραση της πολιτικής οικονομίας της καπιταλιστικής «μετάβασης». Προσοχή: πολιτικής οικονομίας… Δεν είναι ούτε ολίσθημα, ούτε “λάθος” αυτά τα πραξικοπήματα, κι ούτε θα μπορούσαν να είναι. Πρόκειται η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να κρατηθούν, όσο μπορούν, οι δυτικοί καπιταλισμοί πάνω απ’ το νερό, ώστε να αναμετρηθούν με όσο το δυνατόν καλύτερους όρους, με τους ανατολικούς…

Αν το θέλετε: είναι εκείνο το είδος των πραξικοπημάτων που γίνονται για να επιταχυνθούν (και) οι πολεμικές προετοιμασίες…

Γαλλικά μπατσούνια

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Βαθιά πληγωμένος δηλώνει ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron… απ’ την αχαριστία των αφρικανών. Έχει κάνει τόσα πολλά γι’ αυτούς (σαν βασιλιάς και σαν βασίλειο, διαχρονικά)· προσπάθησε τόσο πολύ να τους εκπολιτίσει… κι αυτοί; Τί;

Ο βασιλιάς βγήκε να καταγγείλει την Άγκυρα και την Μόσχα ότι ποντάρουν στην μεταποικιακή μνησικακία! “Μεταποικιακή”; Μα τι κάνει ο γαλλικός στρατός στη ζώνη του Sahel τώρα; Αρμέγει κοτόπουλα βοηθώντας τους ντόπιους να βγάλουν τα προς το ζην τους; «Μνησικακία»; «Μνησικακία» είπε ο βασιλιάς; Εννοεί ότι οι αφρικάνοι είναι ηθικο-συναισθηματικά διαταραγμένοι; Γι’ αυτό θα τους φτιάξει ένα «γαλλικό ισλάμ» για να αποκαταστήσει τις ψυχολογικές τους ισορροπίες;

Θα μπορούσε να αναγνωρίσει την ήττα του· αλλά δεν ταιριάζει σ’ έναν βασιλιά γαλλίας και igonnabe πάσης ευρώπης, που επιπλέον θέλει να ντύσει με την «αγνότητα» μιας σταυροφορίας τον ιμπεριαλισμό του· λες και έχει ξεχαστεί τι ήταν οι σταυροφόροι. «…Όταν αποφάσισα να επιτεθώ στο ριζοσπαστικό ισλάμ…» είπε συντευξιαζόμενος (και κλαψουρίζοντας;) πριν 2 μέρες στο γαλλόφωνο περιοδικό «νέα αφρική» (jeune afrique) αυτός ο real warrior της ελευθερίας «… τα λόγια μου παρερμηνεύτηκαν. Απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα – κυρίως – αλλά επίσης και από την τουρκία, που έχει την δυνατότητα να επηρεάζει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, συμπεριλαμβανόμενης της υπο-σαχάριας αφρικής…» Τι να καταλάβουν κυρ βασιλιά μας αυτοί οι υπανάπτυκτοι από διαρκείς «καταστάσεις εξαίρεσης»; Αυτοί μόνο χούντες και στρατιωτικά πραξικόπηματα ξέρουν· καμμία σχέση με την πρωτοκοσμική λεπτότητα στην κατασκευή ορολογιών!

Είναι σίγουρο ότι εκεί, στην υποσαχάρια αφρική πονάει ο βασιλιάς· αν και όχι μόνον εκεί. Πονάει και στη λιβύη, και στην τυνησία, και στη συρία, και στο λίβανο… Γενικά πόνος! Ιμπεριαλιστικά γεράματα; Ποιός ξέρει;…

Το ενδιαφέρον είναι ότι, προς το παρόν, έχει μια κάποια μυωπία: βλέπει την Άγκυρα, βλέπει τη Μόσχα, όμως δεν βλέπει το Πεκίνο (και στην αφρική). Τουλάχιστον δεν είναι αφελής: «… Δεν πρέπει να είμαστε αφελείς σ’ αυτό το θέμα: πολλοί απ’ αυτούς που μιλούν, που κάνουν video, που έχουν παρουσία στα γαλλόφωνα μήντια πληρώνονται απ’ την ρωσία ή την τουρκία για να κάνουν παιχνίδι στην μετα-αποικιακή μνησικακία…»

Οπότε; Οπωσδήποτε μια λογοκρισία, όπου είναι δυνατόν… Ο βασιλιάς Macron θέλει να βάλει την ευρώπη να τιμωρήσει την Άγκυρα – κι αυτός να πάει με ένα μπουκέτο λουλούδια σ’ αυτήν την άπιστη την αφρική… «…Πρέπει να υπάρχει μια ιστορία αγάπης ανάμεσα στη γαλλία και την αφρική…» είπε ο αγαπησιάρης βασιλιάς, δείχνοντας μεγαλοκαρδία απέναντι στη μνησικακία· και μια καρδούλα σχηματίστηκε πάνω απ’ το κεφάλι του.

Καλά το πάει…

Ο μουτζούρης

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Πώς όμως είναι δυνατόν, ένας βασιλιάς σαν τον Macron, να αντέξει αυτές τις επανωτές αναποδιές (για να μην πούμε «χαστούκια») της ιστορίας;

Δείτε, για παράδειγμα, αυτήν την ατυχή υπόθεση με το Nagorno Karabakh που έφτασε να μοιάζει σαν «αυγό στα μούτρα» του βασιλιά. Το Παρίσι, μαζί με την Ουάσιγκτον και την Μόσχα ήταν οι συμπροεδρεύοντες του “Minsk group”… Στις 7 Νοέμβρη ο βασιλιάς μίλησε με την ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) τηλεφωνικά για το θέμα του θύλακα και, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Elysee «υπήρξε αμοιβαία κατανόηση για την συνέχιση των συνδυασμένων προσπαθειών μεσολάβησης για την λήξη της σύγκρουσης, απ’ την ρωσία και την γαλλία, ως μελών του Minsk group». Εκείνη την ημέρα πήγε (ο βασιλιάς) ήσυχος για ύπνο, σίγουρος ότι η επιρροή και η ακτινοβολία του κρατάει καλά στο θέμα αυτό…

Τρεις ημέρες μετά τον ξύπνησαν οι αυλικοί για να το πουν … τι; Ότι οι ρώσοι πεζοναύτες / ειρηνευτές έπαιρναν ήδη θέσεις στον θύλακα! Και σα να μην έφτανε αυτό το σοκ, πέρασαν άλλες έξι ημέρες (έφτασε η 16η Νοέμβρη, παραμονή της επετείου!…) για να θυμηθεί η ανεγκέφαλη αλεπού να πάρει τηλέφωνο τον βασιλιά, και να του εξιστορήσει όλα όσα είχαν συμβεί (!!!) καταλήγοντας ότι «η κατάσταση στην περιοχή έχει σταθεροποιηθεί»!!! Με δυο λόγια ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και, κυρίως, οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του, είχαν φάει ένα ξεγυρισμένο φτύσιμο – και όχι από εξτρεμιστές μουσουλμάνους!!!

Σκουπίστηκε η διεύθυνση του βασιλείου (τι άλλο να κάνει;) και προσπάθησε να περάσει στην αντεπίθεση. Ο γάλλος υπ.εξ. Jean-Yves Le Drian «απαίτησε» (δημόσια και με τον δέοντα αυστηρό τόνο) απ’ την Μόσχα να ξεκαθαρίσει τις «αβεβαιότητες» γύρω απ’ την συμφωνία εκεχειρίας, και οπωσδήποτε τον ρόλο της Άγκυρας σ’ αυτήν (!!!). Άναψαν και τα τηλέφωνα ανάμεσα στο Παρίσι και την Ουάσιγκτον… Είναι παλιό χούι του γαλλικού βασιλείου αυτό: προσπαθώντας να το παίξει «ανεξάρτητος και ανερχόμενος τρίτος πόλος» στους διπολισμούς μετά τον 2ο παγκόσμιο, κάθε φορά που τρώει τάκλιν απ’ τον ένα πόλο σωριάζεται στην αγκαλιά του άλλου… (Και πάλι απ’ την αρχή…)

Πριν 3 ημέρες, και με τον ισχυρισμό ότι η Μόσχα δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στον Καύκασο, ο βασιλιάς ζήτησε την διεθνή επίβλεψη της εκεχειρίας, δηλαδή το να πάρει το Minsk group το Nagorno Karabakh απ’ τα χέρια της Μόσχας, της Άγκυρας και του Baku… Ούτε η ιταλία, ούτε η ολλανδία, ούτε η φινλανδία, ούτε η γερμανία (μέλη του group) έδειξαν διάθεση να κάνουν στρατιωτική επίθεση για να διώξουν τους ρώσους (και τους τούρκους…) πεζοναύτες / ειρηνευτές απ’ το Nagorno, αντικαθιστώντας τους. Επίσης και το (ακόμα) ψοφιοκουναβιστάν δεν διατίθεται… Ο βασιλιάς είναι γυμνός – συγγνώμη, μόνος!

Και τότε, στις 19 Νοέμβρη, ο εκπρόσωπος τύπου του βασιλιά Macron έκανε αυτή τη δήλωση, που μπορεί χωρίς υπερβολή να την πει κάποιος “σπαρακτική”: ..Καταλαβαίνουμε ότι οι ρώσοι κουβεντιάζουν με τους τούρκους για να διαμορφώσουν μια φόρμουλα, την οποία εμείς δεν την θέλουμε· μια φόρμουλα που θα επαναλάβει την διαδικασία της Astana (για την συρία) για να μοιράσουν τους ρόλους τους σ’ αυτήν την ευαίσθητη περιοχή. Δεν γίνεται να έχουμε απ’ την μια μεριά το Minsk group και απ’ την άλλη την διαδικασία της Astana. Κάποια στιγμή οι ρώσοι θα πρέπει να αποφασίσουν…

Oh poor boy! Ω φτωχέ βασιλιά! Αν διάβαζες, μόνο αυτό αν έκανες, ασταμάτητη μηχανή, θα ήξερες απ’ τις 12 Νοέμβρη (: Nagorno), 4 ολόκληρες ημέρες πριν σε πάρει (για να σε φτύσει) η ανεγκέφαλη αλεπού, ότι οι ρώσοι έχουν αποφασίσει!!! Κι όχι μόνο έχουν αποφασίσει, αλλά (μαζί με τους συμμάχους τους, όχι μόνο την Άγκυρα) σε ρίχνουν στο καναβάτσο! Ω πολυχρονεμένε βασιλιά, αν μπορούσες να διαβάσεις… Ξέχνα το Minsk group! (Ξέχνα και διάφορα άλλα…)

Να πόσο χάλια είναι τα πράγματα: σήμερα (και αύριο) ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif θα βρίσκεται στη Μόσχα. Ένα απ’ τα θέματα των συναντήσεων του θα είναι και το Nagorno· αλλά σίγουρα όχι μόνον αυτό. Και κανείς δεν θα σηκώσει το τηλέφωνο για να σε ενημερώσει, ω φτωχέ βασιλιά, τι σκοπεύει να κάνει στην ευρύτερη περιοχή…

Oh poor boy! Άσε τα κορδώματα και κοίτα να μην χάσεις εντελώς και την Τεχεράνη… Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου…

(Υπάρχει ευτυχώς ένας σύμμαχος με καλές ιδέες! Το ρημαδογκουβέρνο έφτιαξε “στρατηγική συμμαχία” με τον τοξικό των εμιράτων. Σαν κράτος του Περσικού κόλπου και του Ινδικού ωκεανού το ελλαδιστάν έχει πολλά να προσφέρει στη σταθερότητα της περιοχής… Αντίστοιχα, σαν σεϊχάτο της Αιγαίου Πελάγους, η πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι θα παίξει τον δικό της σημαντικό ρόλο στα φλέγοντα ζητήματα της ανατολικής Μεσογείου.
Κάπως λέγεται αυτό στην αργκώ του πεζοδρομίου. “Αλλαξο…” κάτι…. Ιμπεριαλιστικός είναι πάντως αυτός ο όρος… ε;)

(φωτογραφία: “… Και όποτε βρεθείς σε ανάγκη θα σου στείλω το βασιλικό μου αεροπλανοφόρο…”)

Άλμα επί κοντώ (με στρώμα τους μαζικούς φόβους)

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Τι είναι, λοιπόν, αυτή η θρυλική “αποτελεσματικότητα” (efficiency) των mRNA εμβολίων, που μαφιόζοι σωτήρες σαν την pfizer, την biontech, την moderna (και ποιος ξέρει ποιο μαγαζί ακόμα;) διαφήμισαν (για το καλό της τσέπης των μετόχων τους), ε; Τι σημαίνουν αυτά τα «90%», «95%», κλπ;

Σημαίνουν, άραγε, πως όποιος / α υποστεί αυτά τα εμβόλια έχει «90%» ή «95%» πιθανότητα να αναπτύξει ανοσία κατά του covid; Αυτό πρέπει να νομίσει το πόπολο· και οι δημαγωγοί, επαγγελματίες ή/και ερασιτέχνες, «ειδικοί» ή ανειδίκευτοι, «μπανάνες» ή «μπρόκολα», θα φροντίσουν να ενισχύσουν μια τέτοια πεποίθηση, με εκδηλώσεις θαυμασμού, σικέ βεβαιότητες, επιχειρήματα πατσαβούρες, και άλλα ψυχοσυναισθηματικά…

Όμως αυτά τα νούμερα δεν έχουν καμμία σχέση με τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται στις μάζες! Ας δούμε τι σημαίνουν.

Οι pfizer / biontech έκαναν τις δοκιμές του mRNA εμβολίου τους («φάση 3») σε 38.955 εθελοντές (πειραματόζωα), νέους και υγιείς και των δύο φύλων, σε διάφορα σημεία του κόσμου. Οι μισοί / μισές (19.478) έκαναν εμβόλιο με νεράκι (με κάτι ουδέτερο εν πάσει περιπτώσει) και οι άλλοι μισοί / μισές (19.477) με το mRNA εμβόλιο. Το κατά πόσον το εμβόλιο κάνει δουλειά προκύπτει απ’ την σύγκριση των (όχι επι τούτου) μολύνσεων σ’ αυτές τις δύο ομάδες· πρόκειται για πάγια τακτική όταν γίνονται τέτοιου είδους δοκιμές.

Απ’ τους / τις 19.478 με το placebo «φάρμακο» του δίδυμου pfizer / biontech βρέθηκαν μετά από κάποιο διάστημα (δεν ξέρουμε πόσο ακριβώς) να έχουν «κολλήσει» covid 85. Από τους / τις 19.477 που εμβολιάστηκαν με το mRNA βρέθηκαν να έχουν «κολλήσει» 9. Η «αποτελεσματικότητα» που διαφημίζεται προκύπτει αν διαιρεθεί ο αριθμός όσων μολύνθηκαν απ’ το placebo group (85) με το σύνολο των μολυσμένων (85+9=94): 85/94=90,4%… Αυτό ήταν το νούμερο «αποτελεσματικότητας» που διαφήμισε το δίδυμο pfizer / biontech σε μια πρώτη φάση!

Ανάλογα έπραξε και η moderna. Το δικό της πλήθος πειραματοζώων ήταν (περίπου) 30.000. Απ’ τις 15.000 που εμβολιάστηκαν με ζαχαρόνερο προέκυψε αργότερα ότι είχαν μολυνθεί 90· ενώ απ’ όσους εμβολιάστηκαν με το δικό της mRNA εμβόλιο μολύνθηκαν 5. (Εντελώς τυχαία αυτοί οι δύο αριθμοί ήταν ελαφρά τσιμπημένοι σε σχέση με εκείνους των pfizer / biontech, ο «κακός» προς τα πάνω και ο «καλός» προς τα κάτω…) Σύνολο μολυσμένων 95. Οπότε 90/95=94,7%.

Ας το πούμε: ως εδώ οι εταιρείες δεν έχουν κάνει κάτι «βρώμικο». Αυτός φαίνεται να είναι ένας στάνταρ τρόπος με τον οποίο οι φαρμακοβιομηχανίες μετράνε (με διπλά δείγματα, ένα placebo και ένα κανονικό) την αποτελεσματικότητα των εμβολίων τους. Όμως αυτά δεν είναι νούμερα για να πουλιούνται στον κόσμο· αποτελούν υλικό των εσωτερικών, «τεχνικών» διαδικασιών, που εκτιμώνται με ειδικά κριτήρια, και πάντως σε καμμία περίπτωση με τον τρόπο που προβάλλονται για μαζική κατανάλωση!

Ένα παράδειγμα, για να γίνει σαφές αυτό που λέμε. Έστω ότι το σύνολο των μολυσμένων ήταν 100, αλλά (τύχη κακή…) και στην μία ομάδα (placebo) και στην άλλη (κανονικό εμβόλιο) οι μολυσμένοι ήταν από 50. Τότε η τεχνική διαίρεση θα ήταν 50/100=50%… Τι θα σήμαινε αυτό το 50%; Μήπως ότι όποιος κάνει το εμβόλιο έχει 50 / 50 πιθανότητες να κολλήσει; Όχι, σε καμμία περίπτωση!!! Το ακριβώς αντίθετο. Θα σήμαινε ότι το εμβόλιο είναι άχρηστο (αφού στο trial και εκείνοι που το έκαναν και οι άλλοι του placebo θα είχαν τους ίδιους μολυσμένους)!! Αυτό δείχνει ότι σ’ αυτά τα εσωτερικά πρωτόκολλα / τεχνικές μετρήσεις οι αριθμοί που έχουν μια κάποια σημασία ξεκινούν από 70% ή 80%.

Θα είχε κάποιο λίγο παραπάνω (απ’ το τίποτα και καθόλου!) νόημα γι’ αυτό που απασχολεί / τρομάζει τον κόσμο αν υπήρχε μια ασφαλής εξήγηση για την αιτία που (στην περίπτωση των pfizer / biontech για παράδειγμα) απ’ τους μεν 19.478 του placebo κόλλησαν covid 85 άτομα, ενώ απ’ τους 19.477 του mRNA εμβολίου κόλλησαν 9. Στην πρώτη περίπτωση , χωρίς κανένα εμβόλιο, το ποσοστό «κρουσματοποίησης» μεταξύ 19.478 ατόμων σε διάφορα μέρη του κόσμου προέκυψε 0,43% και, εφόσον τα πειραματόζωα δεν είχαν άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας, το ποσοστό θανάτου θα μπορούσε να είναι κάλιστα 0%!!! Ένα συντριπτικό «δείγμα» ενάντια στην τρομοεκστρατεία!!! Απ’ την άλλη μεριά, με το mRNA εμβόλιο, το ποσοστό «κρουσματοποίησης» μεταξύ 19.477 ατόμων προέκυψε 0,04% – και το ποσοστό θανάτου, για τους ίδιους λόγους, μπορεί να θεωρηθεί πάλι 0%. (Εκτός αν υπάρξουν θάνατοι απ’ τις παρενέργειες…)

Αν, ωστόσο, ένας «ιός φονιάς» (μέσα σε κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που δεν ξέρουμε) έχει ένα τόσο μικρό ποσοστό «κρουσματοποίησης / μεταδοτικότητας» (0,43%) για ποιόν λόγο θα έπρεπε να κάνει ο κόσμος ένα τόσο επικίνδυνο και με άγνωστες (ωστόσο αναμενόμενα σοβαρές) παρενέργειες; Δεν υπάρχει καμμία λογική (από υγιεινομική άποψη) απάντηση…

Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κρίσιμα στοιχεία αυτών των αποτελεσμάτων (πάντα από τυπική άποψη) που δεν είναι και δεν θα γίνουν γνωστά στα εκατομμύρια των αιχμάλωτων της τρομοεκστρατείας. Για παράδειγμα: σε ποια κοινωνικά περιβάλλοντα ανήκαν τα υποσύνολα των ανθρώπινων πειραματοζώων; Σε ποιά φάση ήταν τα επίσημα επιδημιολογικά νούμερα γι’ αυτά τα κοινωνικά περιβάλλοντα; Υπήρχε σε κάποιο βαθμό ή όχι φυσική ανοσία πληθυσμού εκεί; Ήταν στα ίδια περιβάλλοντα που έγιναν οι μολύνσεις και στις δύο ομάδες ή τα «λίγα» του mRNA προέκυψαν σε καραντινοπεριβάλλοντα και τα «πολλά» του placebo σε συναυλία;

Οπωσδήποτε δεν ξέρουμε τις απαντήσεις. Αρκεί όμως αυτό: οι big pharma κοροϊδεύουν τον κόσμο (σίγουρα όσους / όσες έχουν πεισθεί ότι τα εμβόλια είναι η «σωτηρία» τους) με διάφορους τρόπους, και μ’ αυτόν: πουλώντας τους για «αποτελεσματικότητα» κάτι που είναι ένα «εσωτερικής χρήσης» μέτρο των πειραμάτων!

Ποιός τις εμπιστεύεται;

Jonny Bananas: the best, volume 2

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Ο Jonny Bananas (κατά κόσμον Ηλίας Μόσιαλος, «ειδικός» στην πολιτική υγείας) ανέλαβε να ενημερώσει / καθησυχάσει το εντόπιο πόπολο για την πορεία της επερχόμενης εμβολιαστικής σωτηρίας του. (Δεν έχει αλλού ακροατήριο…) Και, όπως θα περίμενε ο καθένας από έναν «πολιτικό υγείας», εξήγησε με απλό και κατανοητό τρόπο τι είναι τα mRNA εμβόλια:

…Τα εμβόλια που χρησιμοποιούν DNA ή RNA (αγγελιοφόρο ή αυτοδιπλασιαζόμενο) εμπεριέχουν τη γενετική πληροφορία ενός δομικού μορίου του ιού. Όπως και στις άλλες κατηγορίες των εμβολίων, η πληροφορία που δίνεται στα κύτταρα θα ξεκινήσει κυτταρικές διαδικασίες που θα οδηγήσουν στην παραγωγή του δομικού μορίου του ιού έναντι του οποίου θα παράγουμε αντισώματα….

Απλό, κατανοητό (όχι;) – και συσκότιση! “Δομικά μόρια”, “κύτταρα και διαδικασίες”…. Δυο προτάσεις έχει όλες όλες η καθησυχαστική επεξήγησή του, και ο Jonny Bananas καταφέρνει να πει το παραμυθάκι του. Ότι «όπως και στις άλλες κατηγορίες εμβολίων, η πληροφορία … θα ξεκινήσει κυτταρικές διαδικασίες…». Η «πληροφορία» θα τα κάνει αυτά, «όπως και στις άλλες κατηγορίες των εμβολίων»… Βρε την «πληροφορία»!!!

Επιβεβαιώνει, τουλάχιστον, ότι τα μόνα εμβόλια που είναι παραδοσιακής τεχνολογίας, με εξασθενημένο / εξουδετερωμένο κορονοϊό σαν “επικρουστήρα”, συνεπώς ελεγμένης (μικρής) επικινδυνότητας, είναι τα τρία κινέζικα – δύο της sinopharm και ένα της sinovac – κι ένα ινδικό, της bharat biotech.

Αυτή η επιλογή (περί επιλογής πρόκειται, αφού οι κινέζοι βιοτεχνολόγοι πειραματίζονται και με mRNA εμβόλια) του Πεκίνου να ΜΗΝ προωθήσει, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων την φουτουριστική αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνη τεχνολογία γενετικών μεταλλάξεων στο ανθρώπινο σώμα, μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Θα φανεί μάλλον σύντομα…

(φωτογραφία: Καταλάβατε; Είναι το αντίθετο του Vitruvian Man, αφού άλλωστε το φτιάχνουν ενσωματωμένοι “επιστήμονες” του 21ου αιώνα, homo cannibales δηλαδή, κι όχι homo universales…)

Κτηνώδης αντιστροφή της πραγματικότητας!

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Κακολογίσαμε χτες την ελ.στατ., αλλά τουλάχιστον ανανέωσε τα στοιχεία της για τους θανάτους (απ’ όλες τις αιτίες) ως και την 35η εβδομάδα , που τέλειωσε στις 30 Αυγούστου. Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι μέχρι εκείνη την ημερομηνία, είτε με το πρώτο κύμα του καθολικού πραξικοπήματος και των γενικών απαγορεύσεων της άνοιξης, είτε με την “ασυδοσία” και τους “ανεξέλεγκτους (έξω οι ξένοι!) τουρίστες” που ακολούθησαν το καλοκαίρι και νωρίς το φθινόπωρο, όχι μόνο δεν υπήρχε στο ελλαδιστάν υπερβάλλουσα θνησιμότητα (λόγω covid) αλλά οι θάνατοι ήταν λιγότεροι απ’ το 2019 και το 2017 (και περισσότεροι απ’ το 2015, το 2016 και το 2018)… Σίγουρα, σε κάθε περίπτωση, μέσα στα συνηθισμένα όρια.

Μαα!!! (θα αναφωνάξουν οι caradinieri). Το κακό άρχισε μετά!!! «Καραντίνα μέχρι να σβήσει ο ήλιος» πρόλαβαν να φωνάξουν οι πιο «πολιτικοποιημένοι» και «επαναστάτες» ανάμεσά τους.

Αν έχει κάποιος υπομονή και ενδιαφέρον μπορεί να διαπιστώσει απ’ τον πιο πάνω πίνακα ότι κάθε εβδομάδα (μα ΚΑΘΕ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!), χωρίς τον εξολοθρευτή covid, τις χρονιές απ’ το 2015 ως το 2019, πέθαιναν στην ελλάδα τουλάχιστον 2.100 άτομα (απ’ όλες τις αιτίες θανάτου)… Υπήρχαν και κάποιες εβδομάδες που πέθαιναν λίγο κάτω ή και λίγο πάνω από 3.000.

Απ’ τις 31 Αυγούστου ως σήμερα είναι 12 εβδομάδες, που σημαίνει ότι στο ελλαδιστάν με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς και με βάση τους «εθνικούς μέσους όρους» έχουν πεθάνει το λιγότερο 25.200 άτομα από οποιαδήποτε αιτία.

Στις 31 Αυγούστου οι θάνατοι που είχαν χρεωθεί στον covid ήταν 266. Χτες ήταν 1528. Σύνολο θανάτων που έχουν χρεωθεί στον covid μέσα σ’ αυτές τις 12 εβδομάδες κλιμάκωσης της τρομοεκστρατείας: 1.262.

Κάθε θάνατος είναι πένθος για τους οικείους του νεκρού. Όπου κι αν οφείλεται… Ας μην επαναλαμβάνουμε τα κοινότοπα… Εκείνοι, όμως, που εξακολουθούν να αβαντάρουν την ρητορική του «φονιά ιού» αγνοώντας την δημιουργική λογιστική θανάτου, την ανελέητη δημαγωγία / προπαγάνδα, και την «κοινή δεξαμενή» σαν στρατηγική συγκεκριμένων μερίδων του κεφάλαιου και των κρατών «τους», δεν μπορούν να αγνοήσουν:

– ότι 24.000 θάνατοι / πένθοι έχουν ήδη συμβεί στα μέρη μας μόνο τις τελευταίες 12 εβδομάδες, κι αυτοί δεν ανήκουν στο ιδεολογικά, οικονομικά, πολιτικά, «τεχνολογικά» αξιοποιήσιμο covid θανατολόγιο·

– ότι οι 1.262 θάνατοι που χρεώνονται στον covid (με τους γνωστούς τρόπους…) δεν μπορούν να θεωρούνται «ανώτατης τάξης» σε σχέση με τους υπόλοιπους 24.000 το ίδιο χρονικό διάστημα·

– ότι δεν πεθαίνουμε απ’ τον covid (επειδή έτσι γουστάρουν να διαδίδουν οι έμποροι «σωτηρίας»!) αλλά πεθαίνουμε, όπως πάντα, από πολλούς και διάφορους λόγους·

– ότι το να μην ζεις για να μην πεθάνεις με πιθανότητες 0,3% ή 0,2% ή 0,1% είναι η πιο διεστραμμένη εντολή / οδηγία μετά τις πιο σκληροπυρηνικές περιόδους του χριστιανικού εξαγνισμού μέσω διαρκούς υποχρεωτικού μαστιγώματος·

– και, εν τέλει, ότι έχει γίνει πανεύκολο για την δημαγωγία και την προπαγάνδα να κάνουν την πραγματικότητα σκουπίδι διασπείρωντας συγκινησιακή πανούκλα…

Θα ήταν χρήσιμο (έστω αυτό) να αναγνωριστεί ότι μας σπρώχνουν δια της βίας σ’ ένα βαθύ πηγάδι εικονικής πραγματικότητας και ότι, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου αμελητέος ο αριθμός εκείνων που φανατικά υποστηρίζουν επί μήνες ότι ΑΥΤΗ (η εικονική) ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, η μοναδική που αξίζει να θεωρείται τέτοια· την ώρα που κατρακυλούν στο έρεβος μιας μαζικής υπνοβασίας, χωρίς ιστορικό προηγούμενο εδώ και δεκαετίες.

Κάποιος (γνωστός) είπε μια φορά κι έναν καιρό ότι η βία είναι μαμμή της ιστορίας… Είναι τρομακτικό να ασκείται επάνω μας τόσο συστηματικά η βία του συστήματος και να υπάρχουν τόσοι που λένε «ευχαριστώ»…