Τρίτη 17 Νοέμβρη. Το άρθρο συνεχίζει (πάντα οι τονισμοί δικοί μας):
Τώρα, ένα καινούργιο παράδειγμα αφορά τη διαμάχη σχετικά με τα τεστ για τον έλεγχο αντισωμάτων του covid-19. Η επονομαζόμενη “επιχείρηση Moonshot” του πρωθυπουργού εξαρτάται από την άμεση και ευρεία διαθεσιμότητα γρήγορων και με ακρίβεια διαγνωστικών εξετάσεων. Εξαρτάται επίσης από την αμφισβητήσιμη στρατηγική της μαζικής ιχνηλάτησης – που αυτή τη στιγμή δοκιμάζεται στο Λίβερπουλ με ένα αμφιλεγόμενο, ως προς την αξιοπιστία του, PCR τεστ.
Το περιστατικό σχετίζεται με έρευνα που δημοσιεύτηκε αυτήν την εβδομάδα από την BMJ (The British Medical Journal). Στην έρευνα καταδεικνύεται ότι η κυβέρνηση προμηθεύτηκε ένα τεστ αντισωμάτων, το οποίο σε πραγματικές δοκιμές αμφισβητεί τις προδιαγραφές απόδοσης των κατασκευαστών του. Ερευνητές από την Υπηρεσία της Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας και άλλα συνεργαζόμενα ιδρύματα, πίεσαν – και σωστά – στο να δημοσιεύσουν τα ευρήματά τους πριν η κυβέρνηση δεσμευτεί να αγοράσει ένα εκατομμύριο απ’ αυτά τα τεστ, αλλά η δημοσίευση αυτή μπλοκαρίστηκε από το υπουργείο Υγείας και το γραφείο του πρωθυπουργού. Γιατί ήταν τόσο επείγον να προχωρήσουν στη προμήθεια αυτού του προϊόντος, χωρίς να έχει προηγηθεί προηγουμένως εξονυχιστικός επιστημονικός έλεγχος; Παρότι η προδημοσίευση έρευνας σε πλατφόρμα ή σε κυβερνητικό site είναι συμβατή με την πολιτική δημοσίευσης της BMJ, σα να ήθελε να αποδείξει κάτι, η Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας προσπάθησε ανεπιτυχώς να μπλοκάρει το δελτίου τύπου του BMJ σχετικά μ’ αυτήν την συγκεκριμένη έρευνα.
Οι πολιτικοί συχνά ισχυρίζονται ότι ακολουθούν την επιστήμη, αλλά αυτό είναι μια παραπλανητική υπεραπλούστευση. Η επιστήμη σπάνια εκφράζεται με απόλυτο τρόπο. Σπάνια επίσης μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε περιβάλλον ή σε κάθε πληθυσμό. Δεν έχει καμία λογική επομένως να υπακούμε τυφλά σε επιστημονικά δεδομένα σαν δούλοι. Μια καλύτερη προσέγγιση είναι, λοιπόν, οι πολιτικοί και οι υπεύθυνοι του δημοσίου, που λαμβάνουν τις αποφάσεις, να ενημερώνονται και να καθοδηγούνται από την επιστήμη, όταν ασκούν πολιτικές προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος. Αλλά ακόμη κι αυτή η προσέγγιση μπορεί να διασφαλίσει μια δημόσια αλλά και επαγγελματική εμπιστοσύνη μόνο εφόσον η επιστήμη είναι διαθέσιμη προς έλεγχο και χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις και εάν το σύστημα είναι διαφανές και δε διακυβεύεται από συγκρούσεις συμφερόντων.
Η καταστολή της επιστήμης και των επιστημόνων δεν είναι κάτι νέο ή απλώς μια βρετανική ιδιαιτερότητα. Στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση του Προέδρου Τραμπ, χειραγώγησε την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDΑ / Food and Drug Administration), ώστε να εγκρίνει βιαστικά και μη αποδεδειγμένα φάρμακα, όπως η υδροξυχλωροκίνη και τη ρεδεσιμβίρη.
Δεν είναι κρυφό πως σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχουν πολιτικές και εμπορικές ατζέντες, που αφορούν τις προμήθειες φαρμακευτικού υλικού, που καθορίζουν την στάση ατόμων αλλά και πολιτικών, δωροδοκώντας επίσης συστηματικά. Για τη διαχείριση της πανδημίας το Ηνωμένο Βασίλειο βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε επιστήμονες και άλλους διορισμένους κυβερνητικούς φορείς, οι οποίοι όμως εξαρτώνται σε ανησυχητικό βαθμό από συμφέροντα. Κάποιοι από αυτούς κατέχουν μετοχές σε εταιρείες, που κατασκευάζουν διαγνωστικά τεστ, θεραπείες αλλά και εμβόλια για τον covid-19.
Οι διορισμένοι υπάλληλοι της κυβέρνησης είναι επομένως σε θέση να αγνοήσουν ή να επιλέξουν κάποια μορφή επιστήμης – που αποτελεί μια ακόμα μορφή κατάχρησης – ώστε να επιδοθούν σε μονοπωλιακές πρακτικές που ευνοούν τα δικά τους προϊόντα και εκείνα των φίλων και των συνεργατών τους.
Πώς μπορεί να προστατευτεί η επιστήμη σε αυτή την πρωτοφανή κρίση; Το πρώτο βήμα είναι η πλήρης αποκάλυψη ανταγωνιστικών συμφερόντων από την κυβέρνηση, τους πολιτικούς, τους επιστημονικούς συμβούλους και τους διορισμένους σε επιτροπές από την κυβέρνηση επικεφαλείς για τα τεστ, την διαδικασία ιχνηλάτησης, τις προμήθειες υλικών που αφορούν τα τεστ αλλά και τη παράδοση εμβολίων.
Το επόμενο βήμα είναι η πλήρης διαφάνεια σχετικά με τη λήψη των αποφάσεων. Οι διαδικασίες αυτές θα πρέπει να καταγράφονται επίσημα, αλλά και να γνωστοποιείται ποιος τις στελεχώνει και σε ποιον τομέα είναι υπεύθυνος.
Μόλις διαφάνεια και λογοδοσία καθιερωθούν ως απαρέγκλιτοι κανόνες, τα άτομα που απασχολούνται από την κυβέρνηση θα πρέπει ιδανικά να εργάζονται μόνο σε τομείς που δεν σχετίζονται με ανταγωνιστικά συμφέροντα. Η εξειδίκευση είναι δυνατή και χωρίς αυτά. Εάν ένας τέτοιος αυστηρός κώδικας είναι ανέφικτος να εφαρμοστεί, τότε η ελάχιστη ορθή πρακτική είναι τα άτομα με ανταγωνιστικά συμφέροντα να μην συμμετέχουν σε αποφάσεις σχετικά με προϊόντα και πολιτικές, από τις οποίες ενδέχεται να αποκομίζουν κάποιο οικονομικό όφελος.
Κυβερνήσεις και βιομηχανία πρέπει επίσης να σταματήσουν να ανακοινώνουν κρίσιμες επιστημονικές πολιτικές με δελτία τύπου. Τέτοιες κρίσιμες κινήσεις αφήνουν την επιστήμη, τα μέσα ενημέρωσης και τα χρηματιστήρια, ευάλωτα σε χειραγώγηση. Η σαφής, ανοιχτή και εκ των προτέρων δημοσίευση της επιστημονικής βάσης για την πολιτική, τις προμήθειες και τα φάρμακα είναι μη διαπραγματεύσιμες απαιτήσεις.
Το στοίχημα είναι τεράστιο για τους πολιτικούς, τους επιστημονικούς συμβούλους και τους διορισμένους σε επιτροπές από την κυβέρνηση ειδικούς. Η επαγγελματική τους σταδιοδρομία και οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί βασίζονται στις αποφάσεις που λαμβάνουν. Έχουν, όμως, μεγαλύτερη ευθύνη αλλά και καθήκον απέναντι στο δημόσιο συμφέρον. Η επιστήμη είναι δημόσιο αγαθό. Δεν χρειάζεται να ακολουθείται τυφλά, αλλά πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Είναι σημαντικό ότι η καταστολή της επιστήμης είτε καθυστερώντας επιστημονικές δημοσιεύσεις, επιλέγοντας τις ευνοϊκότερες είτε φιμώνοντας τους επιστήμονες, αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, προκαλώντας θάνατο και εκθέτοντας ανθρώπους σε ανασφαλείς ή αναποτελεσματικές παρεμβάσεις και εμποδίζοντας τους να επωφεληθούν από καλύτερες. Ακόμα, όταν εμπλέκονται οικονομικά συμφέροντα, αυτό έχει ως αποτέλεσμα και την κακοδιαχείριση των χρημάτων των φορολογουμένων.
Κάποιοι από τους χειρότερους δικτάτορες της ιστορίας πολιτικοποίησαν την επιστήμη με ενθουσιασμό, πράγμα που συμβαίνει τώρα και με τις δημοκρατίες. Το ιατρό-πολιτικό σύμπλεγμα τείνει προς την καταστολή της επιστήμης για να θεοποιήσει και να πλουτίσει τους κατέχοντες την εξουσία. Και, καθώς εκείνοι γίνονται πιο ισχυροί, πλούσιοι και εκστασιασμένοι από αυτή τη δύναμη, οι ενοχλητικές αλήθειες της επιστήμης καταστέλλονται. Για αυτούς τους λόγους, λοιπόν, όταν η καλή επιστήμη καταστέλλεται, οι άνθρωποι πεθαίνουν.
Ναι, οι άνθρωποι πεθαίνουν… Πόσοι, όμως, πεθαίνουν από επιπλοκές που πράγματι οφείλονται στον covid και πόσοι πεθαίνουν για να προωθηθούν τα σχέδια του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος; Όποιος δεν κάνει επίμονα και αδιαπραγμάτευτα αυτήν την ερώτηση μέχρι να βρεθεί μια έντιμη και τεκμηριωμένη απάντηση δεν είναι απλά αφελής. Γίνεται, ακόμα και χωρίς την θέλησή του, συνένοχος σ’ αυτό το εξελισσόμενο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας!
(φωτογραφία: Πλασιέ είναι ο άνθρωπος…)