Τετάρτη 4 Νοέμβρη. Το δεύτερο!! (Κι αυτό το παλιο «συμβούλιο για την εργατική αυτονομία» υπέδειξε την σοβαρότητα του ζητήματος, με την περιπαιχτική μορφή ερωτήματος, που ωστόσο το απάντησε στις 21 Μάρτη του 2018 – προ covid…). Πρόκειται για μια διευρυμένη, γενικευμένη μορφή στρατιωτικοποίησης μεγάλου τμήματος της σύγχρονης εργατικής τάξης! Με την έννοια ότι κατ’ αρχήν η μορφή–κράτος (σαν εκπρόσωπος των γενικών καπιταλιστικών συμφερόντων) πληρώνει για να εξασφαλίσει την εργατική υπακοή και διαρκή διαθεσιμότητα (η κρατική εκδοχή των «συμβολαίων μηδενικού χρόνου εργασίας»…), χωρίς να επιτρέπονται οι μορφές εργατικής αρνητικότητας (δεν απεργείς απέναντι στο επίδομα, ε;)· όπως πληρώνεται ο μισθοφόρος στρατιώτης, για να είναι διαθέσιμος για οτιδήποτε (και οπουδήποτε) «χρειαστεί».
Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Εμφανιζόμενη η μορφή κράτος σαν ο προστάτης ενός επιπέδου «βασικής επιβίωσης» στρεβλώνει κατάλληλα τις σχέσεις εκμετάλλευσης εμφανίζοντάς τες σαν σχέσεις πατερναλισμού. Κι αυτό είναι τόσο ξεκάθαρο όσο ότι ο ήλιος βγαίνει απ’ την ανατολή: αντί η σύγχρονη εργατική τάξη να απαιτήσει την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας (ημερήσιου, εβδομαδιαίου, μηνιαίου, ετήσιου) με ταυτόχρονη αύξηση του βασικού μισθού, αντί δηλαδή αυτή η σύγχρονη εργατική τάξη να ξαναγίνει ανταγωνιστικός (προς τα αφεντικά) κύριος του εαυτού της, η ιδέα του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» είναι να ξεπέσει σε μια μάζα «ωφελούμενων» απ’ την κρατική προστασία και τις «παροχές» – υπό τους όρους που θα επιβάλλονται όταν το «πείραμα» πάψει να είναι πείραμα και γίνει επίσημη κρατική πολιτική.
Πόσο έχει βοηθήσει η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία σ’ αυτήν την εξέλιξη; Η απάντηση είναι μπροστά στα μάτια όλων – μόνο οι caradinieri δεν την βλέπουν (τί caradinieri θα ήταν αλλιώς;). Ακόμα και σ’ ένα περιθωριακό (για τον παγκόσμιο καπιταλισμό) μέρος σαν το ελλαδιστάν συμβαίνουν ταυτόχρονα αυτά τα δύο: η μορφή κράτος πληρώνει (με τον ελάχιστο μισθό) τους μισθωτούς που παρκάρουν στα σπίτια τους χωρίς να δουλεύουν (για να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή «κοινωνική αποξένωση»…) ΚΑΙ τροποποιούνται επι τα χείρω οι εργασιακές σχέσεις, δίνοντας ακόμα εντονότερο «διευθυντικό δικαίωμα» στα αφεντικά, σε βάρος των εργατών. Επέκταση των ωραρίων, απλήρωτη εργασία (έναντι «ρεπό» όταν πέφτει η δουλειά), και τα υπόλοιπα που υποθέτουμε ότι ξέρετε.
Είναι οι δύο όψεις του ίδιου χειρισμού. Και δεν θα έπαυαν να έχουν άμεση, οργανική σχέση, ακόμα κι αν τα 530 ευρώ (για ένα μήνα) γίνονταν1000! Το στρατηγικής σημασίας κοινό τους είναι ότι αυτό που ονομάζεται «εργατική δύναμη» απο-υποκειμενικοποιείται από ταξική άποψη· για να γίνει μια «ποσότητα», ένα «μέγεθος» που υπόκειται αποκλειστικά στη διαχείριση των αφεντικών, και των σκαμπανεβασμάτων της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας – συμπεριλαμβανόμενων και των σκαμπανεβασμάτων απ’ τις «υγιεινιστικές κρίσεις».
Να ποια είναι η χρησιμότητα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας σ’ αυτό το πεδίο: επιτρέπει την υπερκωδικοποίηση της μισθωτής εργασίας… δηλαδή την αφαίρεση της εργατικής ανταγωνιστικής υποκειμενικότητάς της… δηλαδή της αρνησικυρίας της. Αφού η πραγματική τάξη μας δεν στέκεται μεθοδικά και αποφασιστικά ενάντια στον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» (αλλά τρώει τα παραμύθια των αφεντικών) ξεπέφτει σε αναλώσιμα τάγματα (και διαρκείς κατ’ οίκον εφεδρείες….)
(Οι caradinieri δεν θα καταλάβουν λέξη απ’ τα πιο πάνω – και θα βρίζουν, όπως συνήθως. Αλλά τι caradinieri θα ήταν αλλιώς;)