Πέμπτη 26 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 1986, όποιος ξένος περπατούσε στις φτωχογειτονιές της Napoli, θα πρόσεχε απ’ τα ανοικτά παράθυρα των ισόγειων εργατόσπιτων στις ρημαγμένες πολυκατοικίες, στο ένα μετά το άλλο, δύο κάδρα δίπλα δίπλα στους τοίχους των κακόγουστων, κιτς σαλονιών: της παναγίας (: madonna) και του αγίου Diego (Maradona)… H χριστιανική ειδωλολατρεία των πληβείων της Napoli (και ίσως ολόκληρου του ιταλικού νότου) είχε βρει τον θεό της. Κι εκείνος ανταπόδωσε: υπάρχει πάντα μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα στη λατρεία των πολλών και στα θαύματα του ενός· στα γήπεδα των ‘80s ο Maradona και η Napoli (όχι μόνο η ομάδα αλλά ολόκληρη η πόλη) ντόπαραν ο ένας τον άλλον.
Δεν έχουμε σπίτια, σχολεία, λεωφορεία, δουλειά, αποχέτευση έγραψε μια τοπική εφημερίδα. Αλλά δεν έχει σημασία: έχουμε τον Maradona! Μπορεί ένας ποδοσφαιρικός μάγος να εξαφανίσει τόσες πολλές ελλείψεις; Μπορεί – ο Maradona στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, στην ιταλία του ηττημένου μεγαλύτερου και πιο ελπιδοφόρου ανταγωνιστικού κινήματος στα ‘70s, το έκανε. Είναι η ομάδα θρησκεία και η θρησκεία όπιο; Είναι: όταν στο τέλος της σαιζόν 1986 – 1987 η ποδοσφαιρική Napoli του Maradona κέρδισε για πρώτη φορά στην ιστορία της το ιταλικό πρωτάθλημα, επί μια βδομάδα η πόλη ήταν μέρα νύχτα ένα ξέφρενο, ατέλειωτο πάρτυ. Οι πληβείοι είχαν «νικήσει» αυτό που θεωρούσαν αιτία της μιζέριας τους, τον ιταλικό πλούσιο βορρά· αλλά όχι την μιζέρια τους την ίδια. (Η camora πανηγύριζε επίσης).
Η λατρεία των μαζών είναι το πιο σκληρό ναρκωτικό. Στα σπορ η ημερομηνία λήξης έρχεται για τους σταρ πολύ νωρίτερα από οποιονδήποτε άλλο τομέα του θεάματος· στα Κολοσσαία του πλανήτη τα ονόματα των θεών διαδέχονται γρήγορα το ένα το άλλο· και ο χρόνος πολύ σπάνια προσθέτει σ’ έναν ποδοσφαιριστή περισσότερα απ’ αυτά που του αφαιρεί. Ο απείθαρχος “κόκκινος” αργεντίνος πέθανε επίσημα χτες, από συγκοπή, κι αυτή είναι η αφορμή για την τελευταία μεγάλη ιαχή για πάρτη του… Μήπως όμως πέθαινε λίγο λίγο από τότε που συνταξιοδοτήθηκε απ’ τις μεγάλες αρένες;
Αυτοί οι θεοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τον συμβολικό θάνατό τους πολύ νωρίς, πράγματι…
Στην αργεντινή και στον ιταλικό νότο έκαναν χτες τον σταυρό τους. Από ‘δω και στο εξής ο άγιος Diego θα είναι μόνο (κινούμενα) video-εικονίσματα…
Κι όσο για εκείνους που θα αποθεώνουν “ζωντανά” κάποιον επόμενο; Θα είναι οπωσδήποτε “τσεκαρισμένοι” / φακελλωμένοι…