Τρίτη 3 Νοέμβρη. Σοφοί (ή και λιγότερο σοφοί) «ειδικοί» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, θεώρησαν τον πρόσφατο σεισμό σαν μια ακόμα ευκαιρία για να «αποδείξουν» ότι τώρα πια δεν είναι ρεαλιστική η «διπλωματία των σεισμών» μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, όπως το 1999 (μετά τον μεγάλο σεισμό έξω από την Istanbul στις 17 Αυγούστου – 17.480 νεκροί, και τον σεισμό στην Αθήνα στις 3 Σεπτέμβρη – 143 νεκροί). Και ότι γι’ αυτό φταίει ο “αμόρφωτος και σκαιός Erdogan”… Η σύγκριση είναι ιδιαίτερα παραπλανητική, όπως άλλωστε και ο όρος “διπλωματία των σεισμών”, που υποστηρίζει ότι το 1999 οι σεισμοί ήταν … η αιτία μιας ορισμένης “ύφεσης” στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πρόκειται για ψέμα.
Δεν θα πούμε πολλά γι’ αυτό το ζήτημα παρότι το αξίζει. Απ’ τις αρχές των ’90s ως το 1997 – 1998 υπήρχε ένας διεθνής ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός που επεδίωκε την διάλυση της τουρκικής κρατικής επικράτειας κατά το πρότυπο της διάλυσης της γιουγκοσλαβίας. Στον στόχο αυτό συμφωνούσαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, η Μόσχα (η Άγκυρα είχε απλώσει τις ιμπεριαλιστικές της βλέψεις στον Καύκασο υποστηρίζοντας το τσετσενικό αντάρτικο), η Ουάσιγκτον (δεν ήθελε πια “συμμάχους” που να έχουν την προοπτική “περιφερειακής δύναμης”) και η τότε ε.ε. (για τους ίδιους με τις ηπα λόγους). Εννοείται ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός είχε πλασσαριστεί “πρώτο τραπέζι πίστα” για να “φάει” απ’ την διάλυση, έμμεσα (οικονομικά) το μικρασιατικό κομμάτι, υπό την μορφή ενός “αλεβίτικου κράτους”. Η Αθήνα έφτιαξε κοτζάμ “ενιαίο αμυντικό δόγμα” (“Έβρος – Λευκωσία”) για να πνίξει, όπως ήλπιζε, την υπό διάλυση τουρκία. Έστησε και δυο προβοκάτσιες. Μία στα Ίμια στις αρχές του 1996 και άλλη μια με τους “κύπριους μοτοσυκλετιστές”, που κατέληξε στην δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολομώντα Σολωμού από τουρκοκύπριους φασίστες και μπάτσους, στην “πράσινη γραμμή”, στα μέσα Αυγούστου του 1996.
Ο βασικότερος μοχλός για την από τόσους προσδοκόμενη διάλυση της τουρκικής επικράτειας ήταν το pkk, και η ένοπλη εξέγερση των κούρδων στον τουρκικό νότο. Το pkk ήταν στρατηγικός σύμμαχος του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που το βοηθούσε με κάθε τρόπο (όπλα, εκπαίδευση, επιμελητεία) αλλά και των «μεγάλων δυνάμεων». Το υποτιθέμενο «εξόριστο κουρδικό κοινοβούλιο» είχε αποκτήσει de facto status διεθνώς «αναγνωρισμένης κρατικής δομής», αφού συνεδρίαζε … στις Βρυξέλες!! Δεύτερος σύμμαχος ήταν ένα αρμένικο αντάρτικο, το οποίο θα ξεκινούσε πόλεμο απ’ τα ανατολικά της τουρκικής επικράτειας, απ’ την μεριά του αρμενικού κράτους· αλλά δεν πρόλαβε.
Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, μέχρι που ξέσπασε το πρώτο κύμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, που έμεινε στην ιστορία σαν «η κατάρρευση των τίγρεων της ασίας»: τα νομίσματα μιας σειράς κρατών της νοτιοανατολικής ασίας άρχισαν να υποτιμώνται διαδοχικά, οδηγώντας σε κατάρρευση τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Ταϋλάνδη, φιλιππίνες, ινδονησία, μαλαισία, σιγκαπούρη ήταν ως τότε οι «παράδεισοι φτηνής βιομηχανικής εργασίας» για τα δυτικά αφεντικά· αλλά τα μέτρα που πήραν για να αντιμετωπίσουν την κατάρρευση καθώς και οι εξεγέρσεις (λόγω της απότομης όξυνσης της φτώχιας) τα έκαναν κάπως «κόλαση».
Ακολούθησε χρηματοποικονομική κρίση στη ρωσία, και λίγο μετά στη βραζιλία και στην αργεντινή…
Τι σχέση είχαν όμως όλα αυτά με την τύχη του τουρκικού κράτους και τα σχέδια διάλυσής του;