Month: October 2020

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 17

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Δεν ήταν, εν τέλει, ο «λαός» που κοινοβουλευτικοποίησε τα βοθρολύματα; Γιατί να υποδεικνύουμε την δράση κάποιου μυστηριώδους και νεφελώδους «συστήματος Χ» πίσω απ’ αυτήν την ιστορία;

Οι mainstream «αφηγήσεις» καταφεύγουν (επιφανειακά…) στις ευθύνες των ψηφοφόρων όταν πρέπει να κρύψουν τις λειτουργίες των παρακρατικών μηχανισμών και κυκλωμάτων· για να απομακρυνθούν απ’ αυτές όταν θέλουν να τους κολακέψουν χαρακτηρίζοντάς τους «παιδιά»: παρασέρνονται… Σύμφωνα μ’ αυτές τις «αφηγήσεις» μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι «παρασύρθηκαν» ψηφίζοντας τα βοθρολύματα εξαιτίας της «κρίσης», των «μνημονίων», κλπ. Συμφέροντα δεν είχαν…

Και ο ρατσισμός των μικροαστών; Το γεγονός ότι τα βοθρολύματα επεδείκνυαν την βία τους κατά των μεταναστών απ’ το 2012 και μετά, και το ότι επιδεικνύοντάς την κέρδιζαν διαρκώς «καρδιές και μυαλά», δεν εμπίπτει στα απόνερα ούτε της «κρίσης», ούτε των «μνημονίων»! Ο ρατσισμός στο ελλαδιστάν έρχεται χρονικά από πολύ παλιότερα, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90, εναντίον των βαλκάνιων και ακόμα εντονότερα των αλβανών μεταναστών / εργατών. Όμως ακόμα και τότε αυτή η βρωμιά του μικροαστικού βούρκου, έβγαινε μεν απ’ τα συμφέροντα και τις ιδεολογίες της κοινωνικής βάσης, νομιμοποιούνταν όμως (και, άρα, διευκολυνόταν) απ’ τους κρατικούς θεσμούς: πόσα δικαστήρια καταδίκασαν δολοφόνους αλβανών εργατών και πόσα τους αθώωσαν υπό τα χειροκροτήματα του «λαού»; Πόσοι μπάτσοι άσκησαν βία χωρίς καμμιά συνέπεια σε βάρος αυτής της πολιτικά απαγορευμένης εργατικής τάξης; Η απάντηση είναι γνωστή.

Εν τέλει ο ρατσισμός, που ήταν ένα απ’ τα ελκυστικότερα χαρακτηριστικά (αν όχι το ελκυστικότερο) των βοθρολυμάτων στη διάρκεια της ένδοξης κοινοβουλευτικοποίησής τους, αφενός περιλαμβάνεται σε μια ιδεολογική και συμφεροντολογική ατζέντα πολύ μεγαλύτερη και παλιότερη απ’ τα «μνημόνια»· αφετέρου αποτελούσε πάντα ένα υλικό «διαλόγου» του «λαού» με τους κρατικούς θεσμούς. Έτσι ώστε και εκεί να μπορούν να κρυφτούν οι δομές εξουσίας πίσω απ’ το λαϊκό φρόνημα…

Ένα παράδειγμα αφορά την στοχοποίηση των μεταναστών εργατών απ’ το πακιστάν. Ως τις αρχές της δεκαετίες του ’00 κάθε μικροαστός ρατσιστής που ήθελε να αποδείξει ότι δεν είναι τέτοιος, θα έβγαζε μπροστά την γνώμη του για τους εργάτες από το πακιστάν («είναι ήσυχοι και εργατικοί») σε αντιδιαστολή με τους εργάτες από την αλβανία («είναι κλέφτες και κακοποιοί»). Η πρώτη «καλή κουβέντα» ήταν το πλυντήριο του αντι-αλβανικού ρατσισμού· ο οποίος «έδενε» πάντα με τα «εθνικά θέματα», την «βόρεια ήπειρο που είναι κουκλίτσα αληθινή», και τα υπόλοιπα…

Ξαφνικά, λίγο πριν τους ολυμπιακούς του 2004, οι μετανάστες απ’ το πακιστάν στοχοποιήθηκαν, απ’ τα «πάνω». Σαν ύποπτοι τρομοκρατίας, σαν ύποπτοι συμπάθειας προς τους τζιχαντιστές, σαν μουσουλμάνοι, σαν ασύμβατοι με τον σπουδαίο ελληνικό πολιτισμό. Αυτή η δουλειά, το επαναλαμβάνουμε ξεκίνησε απ’ τα πάνω. Από το επίσημο κράτος… Έγινε, στη συνέχεια, ευμενώς δεκτή απ’ την κοινωνική ρατσιστική βάση, ειδικά απ’ την στιγμή που οι αλβανοί εργάτες και οι οικογένειες τους άρχισαν να γίνονται δυσδιάκριτοι (ή οπλισμένοι, σαν στρατιώτες των ντόπιων κυκλωμάτων του οργανωμένου εγκλήματος) – υπήρχε ένα «κενό μίσους» για τους ντόπιους ρατσιστές. Δεν πρέπει να ξεχαστεί ωστόσο αυτό το «απο πάνω»: η βάση της στοχοποίησης δεν είχε σχέση με την αλλαγή συμπεριφοράς των ήσυχων και εργατικών ασιατών μεταναστών, με κάτι δηλαδή που οι μικροαστοί θα μπορούσαν να επικαλεστούν μέσα απ’ τις περιορισμένες κοινωνικές εμπειρίες τους, αλλά με την εξωτερική, ιμπεριαλιστική πολιτική του ελληνικού κράτους και την συμμαχία με τις ηπα και την αγγλία στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 18

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Το σημαντικότερο «συν» στην «λαϊκή» νομιμοποίηση των βοθρολυμάτων ήταν ωστόσο ότι αυτά, διατηρώντας ακέραια τα δολοφονικά, παρακρατικά τους χαρακτηριστικά, προτάθηκαν, «κατασκευάστηκαν», σαν πρόταση εξουσίας. Υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο σοβαρής κοινοβουλευτικής παρουσίας ακροδεξιών (χουντικών κατά κύριο λόγο) στο ελληνικό κοινοβούλιο: στις εκλογές του 1977 η «εθνική παράταξη» είχε μαζέψει 350.000 ψήφους (6,82% και 5 έδρες). Δεν θα αναλύσουμε εδώ το που οφειλόταν εκείνο το ξεθάρρεμα των χουντικών. Το γεγονός είναι ότι πως απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ως και τις αρχές της δεκαετίας του 2010, για 3 δεκαετίες δηλαδή, το εκτεταμένο φασιστο / ρατσιστικό υπόστρωμα του ελληνικού λαού δεν αναζήτησε μια πρόταση εξουσίας στα μέτρα του. Ο πολιτικός προσοδισμός δούλευε, σε γενικές γραμμές, μέσα στα «δημοκρατικά πλαίσια».

Στη διάρκεια της διαχείρισης της κρίσης, και μάλιστα στην αφετηρία της, με δεδομένο το εκτεταμένο υπόστρωμα ρατσισμού, εθνικισμού και μιλιταρισμού, μια άγρια (βοθρολυματική) «πρόταση εξουσίας» δεν ήταν μόνο ανάγκη των μικροαστών. Ήταν, επίσης, κυρίως ανάγκη του συστήματος. Αν δεν γινόταν συστηματικά και μεθοδευμένα η κινητοποίηση του βαθέος κράτους υπέρ των βοθρολυμάτων, η κοινοβουλευτικοποίησή τους σαν λαϊκή option δεν θα υπήρχε. Το ακροδεξιό κοινοβουλευτικό φάσμα θα τέλειωνε στο λα.ο.σ. ή σε κάτι παρόμοιο.

Επιμένουμε πάντα στην αφετηριακή σημασία της δολοφονικής προβοκάτσιας στις 5 Μάη του 2010. Κατά την γνώμη μας ήταν εκεί η ιστορική στιγμή που κατασκευάστηκε και εκδηλώθηκε μαζικά, με την συμμετοχή των πάντων (από βορθολύματα μέχρι ασφαλίτες και από κάμποσες εκατοντάδες πληρωμένων γηπεδικών μέχρι δεν ξέρουμε τι άλλο) για πρώτη φορά ένα συγκεκριμένο «ιδεο-φασιστικό» πλαίσιο ερμηνειών και δράσης περί κρίσης που ευνοούσε μια ακροδεξιά, ρατσιστική, εθνικιστική, μιλιταριστική «απάντηση στο πρόβλημα που μας δημιουργούν οι ξένοι / ευρωπαίοι και δντ». (Πόσες φορές άραγε έγινε επίκληση στην «πατριωτική αναγκαιότητα της παρέμβασης του στρατού» από τότε και μετά;) Αυτό το «ιδεο-φασιστικό» πλαίσιο κατασκευάστηκε απ’ τα πάνω. Υιοθετήθηκε βέβαια ακαριαία απ’ τους από κάτω, σε διάφορες παραλλαγές, με ελάχιστες φραστικές διαφοροποιήσεις. Αλλά τους ήρθε έτοιμο…

Κλείνοντας αυτήν την (αναγκαστικά) περιληπτική αναδρομή στην άνοδο των βοθρολυμάτων στην κεντρική πολιτική σκηνή, θα επιστρέψουμε στην αρχική μας θέση. Η δικαστική εξέλιξη που, παρά τις θριαμβολογίες περί «νίκης του αντιφασισμού και της δημοκρατίας» είναι ακόμα στα μισά της, στένεψε όσο ήταν δυνατόν την εστίαση, αποκλειστικά σ’ αυτόν τον επιχειρησιακό, εκτελεστικό βραχίονα του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά: και η «δικαιοσύνη» τμήμα του κράτους είναι.

Το τραγικό βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι ξανά η κρατική εκδοχή για τον ντόπιο φασισμό που υιοθετείται μαζικά, ακόμα και από (κατά δήλωσή τους) «πολιτικοποιημένους» και «αντιφασίστες». Είναι βέβαια βολικό αυτό. Όταν, όμως, κλείνει κανείς τα μάτια του στους σύγχρονους μηχανισμούς της πραγματικής καπιταλιστικής εξουσίας, είναι πάντα πιθανό πως όταν τα ανοίγει θα βλέπει μπροστά του τέρατα… Όσοι τολμούσαν να κάνουν την δύσκολη έως και επικίνδυνη δουλειά να αναζητήσουν τα πραγματικά αφεντικά των βοθρολυμάτων, θα ανακάλυπταν και τους ηθικούς αυτουργούς των δολοφονιών στη marfin…

(τέλος προς το παρόν…)

Παραχαράκτες ψήφων

Σάββατο 24 Οκτώβρη. Μπορεί να μην υπάρχουν τρανταχτές αποδείξεις – αλλά στον κυβερνοχώρο οι δόλιοι είναι «αόρατοι», έτσι δεν είναι; Αν η εκλογή του ψόφιου κουναβιού το 2016 αποδόθηκε απ’ τους αντιπάλους του στην εμπλοκή της Μόσχας υπέρ του, τώρα οι παλιοαντίπαλοι που μπορεί να βάλουν χέρι στις εκλογές (για να μην εκλεγεί ο νυσταλέος Jo…) έχουν αυξηθεί. Είναι και το Πεκίνο και η Τεχεράνη (μπορεί κι αυτή;)… Άβυσσος η ψυχή των εχθρών του ψοφιοκουναβιστάν: απ’ τη λίστα που εξαπατούν τους αμερικάνους εκλογείς λείπουν η Πγιονγκγιάνγκ (δεν είναι ο little rocket man Kim φίλος του ψόφιου κουναβιού;), το Καράκας, η Αβάνα… Συμφωνούν όμως όλοι αυτοί για τον ποιον υποψήφιο πρέπει να σπρώξουν στο άσπρο σπίτι; Ή, για να αναρωτηθούμε με διαφορετικό τρόπο: κρίνουν οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον ότι έχει πια οποιαδήποτε σημασία το ποιός θα κάθεται στην προεδρική καρέκλα;

Δεν ξέρουμε με βεβαιότητα. Πρέπει πάντως να αναρωτηθούμε σε τι θα μπορούσε να διαφέρει η «εξωτερική πολιτική» του παρακμιακού αμερικανικού ιμπεριαλισμού υπό την διεύθυνση της συμμαχίας των «δημοκρατικών» με τους σκληροπυρηνικούς πολεμοχαρείς «νεοσυντηρητικούς» (του Μπους του Β…), με μπροστινό τον νυσταλέο Jo, σε σχέση με τους «συντηρητικούς» του ψόφιου κουναβιού.

Μια «φήμη» που ακούγεται είναι ότι ο νυσταλέος Jo θα προσπαθήσει να μαζέψει συμμάχους με «πολυμερή» τρόπο, δημιουργώντας κάτι που θα μπορούσε να λέγεται «ενωμένα δημοκρατικά έθνη». Δεν είναι μόνο «φήμη». Σε μια ομιλία του τον Ιούλη του 2019 ο νυσταλέος Jo δεσμεύτηκε ότι τον πρώτο χρόνο της προεδρίας του θα συγκαλέσει μια συνδιάσκεψη των «δημοκρατιών του κόσμου για να βάλουμε την δημοκρατία ξανά στην παγκόσμια σκηνή». Μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ότι στους καλεσμένους δεν θα περιλαμβάνονται ούτε η Μόσχα, ούτε το Πεκίνο, ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Πγιονγκγιάνγκ – για να ονοματίσουμε μερικούς που δεν αξίζουν να βρίσκονται σ’ αυτήν την παγκόσμια σκηνή… Αλλά το μόνο που θα πετύχαινε ένα τέτοιο σόου θα ήταν να αμφισβητήσει (για άλλη μια φορά) τον «οργανισμό ενωμένων εθνών» – τίποτα περισσότερο.

Ένας απ’ τους βασικούς συμβούλους του νυσταλέου Jo σε θέματα εξωτερικής πολιτικής ονόματι Ely Ratner, μαζί με έναν άλλο «ειδικό» σε θέματα Ασίας ονόματι Kurt Campbell, έγραφαν το 2018 στο editorial του γνωστού καθεστωτικού περιοδικού foreign affairs μεταξύ άλλων κι αυτό:

…Ούτε τα μαστίγια ούτε τα καρότα έπεισαν την Κίνα όπως είχε προβλεφτεί. Οι διπλωματικές και οι εμπορικές κινήσεις δεν έφεραν πολιτική και οικονομική δεκτικότητα απ’ την μεριά της. Ούτε η στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ ούτε η περιφερειακή εξισορρόπηση εμπόδισαν το Πεκίνο απ’ το να επιδιώκει να υποκαταστήσει κεντρικά στοιχεία του συστήματος που έχει επικεφαλής τις ΗΠΑ. Και η φιλελεύθερη διεθνής τάξη απέτυχε να σύρει την Κίνα τόσο όσο ήταν αναμενόμενο. Η Κίνα, αντίθετα, τράβηξε τον δικό της δρόμο, ερχόμενη σε αντίθεση με τις αμερικανικές προσδοκίες… Η δημιουργία μιας πιο συμπαγούς και πιο διαρκούς προσέγγισης της σχέσης με το Πεκίνο απαιτεί τιμιότητα σε σχέση με το πόσες θεμελειώδεις παραδοχές αποδείχθηκαν λάθος…

Η παραδοχή ότι η Ουάσιγκτον έχει αποτύχει απέναντι στο Πεκίνο είναι πια σωστή, και θα πρέπει να είναι κοινότοπη στο αμερικανικό καθεστώς – αλλά ποιά θα είναι η καινούργια τακτική; Η «αναζήτηση δημοκρατικών συμμάχων» απ’ τους δημοκρατικούς του νυσταλέου Jo όχι γενικά αλλά συγκεκριμένα ταιριάζει απόλυτα με την ως τώρα τακτική του ψοφιοκουναβιστάν που προσπαθεί να φτιάξει μια αντι-σινική συμμαχία με το Ν. Δελχί, το Τόκιο και την Καμπέρα. (Είναι μια προσπάθεια όχι εύκολη, για διάφορους λόγους). Ο νυσταλέος τον Ιούλη του 2019 είχε δηλώσει «πρέπει να είμαστε σκληροί με την κίνα», χωρίς περισσότερες διευκρινίσεις για το είδος της σκληρότητας.

Έχει πάντως άποψη για τον αυτοκράτορα Xi. Μιλώντας στο κόμμα του τον περασμένο Φλεβάρη είχε δηλώσει: …Αυτός είναι ένας τύπος που δεν έχει ούτε ένα δημοκρατικό κόκκαλο, έστω με μικρό «δ», στο σώμα του… Είναι ένας κακοποιός, που στην πραγματικότητα κρατάει εκατομμύρια Ιουγούρους σε «στρατόπεδα αναμόρφωσης», δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης…

Τον περασμένο Σεπτέμβρη, δίνοντας συνέντευξη στο bloomberg, έγινε πιο συγκεκριμένος. Οι ιουγούροι είναι χρήσιμοι προπαγανδιστικά – στρατιωτικά όμως καίριας σημασίας είναι η taiwan. …Σαν πρόεδρος θα ενισχύσω την άμυνα της δημοκρατίας της ταϊβάν εκθέτοντας τις προσπάθειες του Πεκίνου να επέμβει εκεί…

Ταϊβάν

Σάββατο 24 Οκτώβρη. Δεν βλέπουμε κάποιον ιδιαίτερο λόγο το Πεκίνο να προτιμάει το ψόφιο κουνάβι απ’ τον νυσταλέο Jo ή το ανάποδο. Το ανέβασμα της (στρατιωτικής) έντασης με κέντρο την taiwan η Ουάσιγκτον το έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες (όπως είχαμε προβλέψει έγκαιρα, την εποχή που η βόρεια κορέα ήταν το επίκεντρο). Η Ουάσιγκτον προετοιμάζεται, το ίδιο κάνει και το Πεκίνο.

Πριν 2 ημέρες έγινε ταυτόχρονα στην Πγιονγκγιάνγκ και στο Πεκίνο ένα σετ τελετών στις οποίες ειδικά φέτος και τα δύο κράτη έδωσαν αισθητά μεγαλύτερη έμφαση απ’ ότι άλλες χρονιές: εορτασμοί για την επέτειο των 70 χρόνων απ’ την είσοδο του Πεκίνου στον κορεατικό πόλεμο – στο πλευρό των κορεατών κομμουνιστών. O Xi βρήκε την ευκαιρία να θυμίσει στην Ουάσιγκτον πως ούτε τότε νίκησε:

… Η αλαζονεία, το να κάνει κάποιος ό,τι τον ευχαριστεί, οι ενέργειες ηγεμονίας, ο εκφοβισμός δεν θα οδηγήσουν πουθενά, και σίγουρα θα καταλήξουν σε αδιέξοδο στον σημερινό κόσμο. Αυτό είναι ένα μάθημα που μερικοί πολιτικοί στη Δύση πρέπει να κρατήσουν στο μυαλό τους όταν προσπαθούν να εκβιάσουν, να εμποδίσουν και να ασκήσουν μέγιστη πίεση στην Κίνα…

Το ψόφιο κουνάβι είχε εγκρίνει δυο μέρες νωρίτερα, στις 20 Οκτώβρη, την πώληση δυο πυραυλικών / αντιαεροπορικών συστημάτων και ενός συστήματος αισθητήρων / ραντάρ στην ταϊβάν, αξίας 1,8 δις δολαρίων, ενώ επίκειται η έγκριση πώλησης 100 συστοιχιών και 400 πυραύλων cruise για παράκτια άμυνα, καθώς και drones, αξίας πάνω από 2 δις. Η κινεζική απάντηση απ’ τον εκπρόσωπο του υπ.εξ. της ήταν λακωνική: …η κίνα θα έχει την νόμιμη και απαραίτητη αντίδραση ανάλογα με την εξέλιξη της κατάστασης…

Το κινέζικο καθεστώς διαφημίζει ότι ετοιμάζεται για πόλεμο – με τις ηπα. Είναι αναμφίβολα μια τακτική αποτροπής. Είναι όμως ένα ερώτημα για πόσο καιρό μπορεί να «αποτραπεί» η Ουάσιγκτον όταν έχει αποτύχει (και δεν προβλέπεται κάτι διαφορετικό στο κοντινό μέλλον) να σταματήσει το τραίνο υψηλών ταχυτήτων που λέγεται κινεζικός καπιταλισμός.

Κορεατική χερσόνησος

Σάββατο 24 Οκτώβρη. Η κορεατική «επίθεση γοητείας» τον Φλεβάρη του 2018, με αφορμή τους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες στη νότια κορέα, δεν κατάφερε μεν να σύρει το ψόφιο κουνάβι στην υπογραφή μιας συμφωνίας με την Πγιονγκγιάνγκ (κάτι που μεθόδευαν όχι μόνο τα δύο κορεατικά κράτη αλλά το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» στο σύνολό του)· πέτυχε όμως να βγάλει την βόρεια κορέα απ’ το στόχαστρο της Ουάσιγκτον. Από τότε ως τώρα το βορειοκορεατικό καθεστώς εξελίσσει το οπλοστάσιό του πιο διακριτικά – αλλά το εξελίσσει.

Για τον σοσιαλδημοκράτη πρόεδρο της νότιας κορέας Moon Jae-in, που είναι οπαδός αν όχι της επανένωσης των δύο κρατών σίγουρα της ειρηνικής συνύπαρξης με το βορειοκορεατικό καθεστώς, αυτό το «πάγωμα» ήταν μάλλον αποτυχία. Και θα μπορούσε να τον έχει οδηγήσει σε πολιτική καταστροφή υπό την πίεση της δεξιάς / ακροδεξιάς / φιλοαμερικάνικης αντιπολίτευσης, αν δεν είχε η κυβέρνησή του εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση των όποιων κινδύνων απ’ τον covid-19, και μάλιστα χωρίς την σκληρότητα των ευρωπαϊκών απαγορεύσεων. Στις εκλογές που έγιναν τον περασμένο Απρίλη, οι «δημοκρατικοί» του Moon και το θυγατρικό platform party πέτυχαν πρωτοφανή νίκη / πλειοψηφία, κερδίζοντας τις 180 απ’ τις 300 έδρες του κοινοβουλίου. Οι «δημοκρατικοί» μόνοι τους κέρδισαν τις 163.

Το εμπόδιο στις κινήσεις φιλίας του Moon προς τον βορρά ήταν η Ουάσιγκτον και η διοίκηση του αμερικανο(νοτιοκορεατικού) στρατού. Μπορεί να φαίνεται παράξενο αλλά η Σεούλ δεν έχει τον πλήρη έλεγχο του στρατού της· μια πολύχρονη «παράδοση» της αποικιοκρατικής σχέσης της Ουάσιγκτον με τον κορεάτη «σύμμαχό» της: ο ανώτερος διοικητής του νοτιοκρεατικού στρατού είναι ο διοικητής του αμερικανικού στρατού στη νότια κορέα…

Πολλές φορές στο παρελθόν έχει γίνει προσπάθεια από κυβερνήσεις της Σεούλ να μεταφερθεί αυτό το πόστο σε νοτιοκορεάτη αρχικαραβανά. Πάντα η Ουάσιγκτον έβρισκε τρόπο να τορπιλίσει τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις. Ο πιο πρόσφατος τέτοιος τορπιλισμός έγινε … προχτές.

Οι σχετικές διαπραγματεύσεις ξαναξεκίνησαν (για πολλοστή φορά) το 2019. Υποτίθεται ότι το ζήτημα της αλλαγής στην επιχειρησιακή διοίκηση των «συνδυασμένων στρατών» θα αποφασιζόταν το 2020· αλλά η Ουάσιγκτον αξιοποίησε τον covid για να τρενάρει… Στις 22 Οκτώβρη οι εκπρόσωποι της Σεούλ ζήτησαν απ’ τους αμερικάνους να υπογράψουν μια κοινή δήλωση / δέσμευση ότι αυτό το θέμα θα λήξει το 2021. Για να εισπράξουν ένα μεγαλοπρεπές και ηχηρό «όχι». Με την φτηνή και εκνευριστική δικαιολογία ότι «δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες προετοιμασίες».

Ο Moon, που έχει πολύ καλές σχέσεις με το Πεκίνο και την Μόσχα και ισχυρή αντιπαλότητα με την ακροδεξιά κυβέρνηση του Τόκιο, καταλαβαίνει ότι όσο αυξάνει η ένταση της σινο-αμερικανικής σύγκρουσης τόσο περισσότερο η νότια κορέα θα τείνει προς ένας είδος «παράπλευρης απώλειας». Ξέρει επίσης ότι μπορεί μεν ο τεχνολογικός βραχίονας του νοτιοκορεατικού καπιταλισμού να μην βρίσκεται στο αμερικανικό στόχαστρο (βρίσκεται πάντως στο στόχαστρο του Τόκιο) αλλά ο αμερικανικός προστατευτισμός αφορά και αυτόν. Η Samsung έχει κλείσει συμφωνία με την Huawei για να αποφύγουν τον μεταξύ τους ανταγωνισμό στην αγορά κινητών τηλεφώνων, και η ανάπτυξη των νοτιοκορεατικών δικτύων 5G κινείται μάλλον παράλληλα παρά ανταγωνιστικά με τα κινεζικά.

Με δυο λόγια αυτή τη στιγμή η Σεούλ σαν καπιταλισμός βρίσκεται διακριτικά (διακριτικά μεν αλλά σταθερά) με την μεριά του ευρασιατικού project… Αλλά δεν μπορεί ούτε να ξεφορτωθεί ούτε καν να ελέγξει τον αμερικανικό στρατό στο έδαφός της, τον οποίο επιπλέον πληρώνει γενναία ως τώρα! Από τη μεριά της νότιας κορέας λοιπόν πώς φαίνονται οι δύο υποψήφιοι των αμερικανικών εκλογών;

Μάλλον σαν την Σκύλλα και την Χάρυβδη…

(φωτογραφία: Ο νοτιοκορεάτης υπ.αμ. Suh Wook απέναντι απ’ τον αμερικάνο Mark Esper στο αμερικανικό πεντάγωνο στις 14 Οκτώβρη…)

Τεχεράνη

Σάββατο 24 Οκτώβρη. Το ιρανικό καθεστώς απ’ την μεριά του πώς να βλέπει τις αμερικανικές εκλογές; Ο νυσταλέος Jo κατηγορεί το ψόφιο κουνάβι ότι αποχωρώντας απ’ την 5+1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν απομόνωσε την Ουάσιγκτον απ’ τους συμμάχους της – πράγμα που αυτός θα διορθώσει….

Είναι κάτι αισιόδοξο; Σε ένα άρθρο του στις 13 Σεπτέμβρη του 2020, με τίτλο υπάρχει εξυπνότερος τρόπος για να είμαστε σκληροί με το ιράν, ο νυσταλέος Jo δηλώνει ότι θα επιστρέψει μεν στην συμφωνία, αλλά με μόνο σκοπό να «διαπραγματευτεί» μια άλλη, που δεν θα περιορίζεται στο πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Θα περιλαμβάνει και πολλά άλλα, απ’ τα ανθρώπινα δικαίωματα ως το πυραυλικό δυναμικό της Τεχεράνης.

Για ποιόν λόγο το ιρανικό καθεστώς θα έμπαινε σε μια τέτοια διαδικασία; Ίσως για χάρη της άρσης των οικονομικών κυρώσεων, τιμωριών και αποκλεισμών σε βάρος του: θα έθετε αυτήν την άρση σαν προϋπόθεση. Όμως ο νυσταλέος Jo δεν προτίθεται να κάνει κάτι τέτοιο· αντίθετα βάζει αυτός (σαν μελλοντικός πρόεδρος) προϋποθέσεις για … να επιστρέψει!

Όπως και απέναντι στο Πεκίνο ή στη Μόσχα έτσι και απέναντι στην Τεχεράνη το motto του νυσταλέου Jo είναι το ίδιο: να κινηθούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να ξαναβρούμε συμμάχους. Όμως κανένας απ’ τους rivals δεν πρόκειται να δεχτεί το να βρει η παρακμιακή αμερικανική αυτοκρατορία συμμάχους με δικά του έξοδα, άσχετα σε ποια θέση βρίσκεται. Ειδικά η Τεχεράνη, που έχει χρεωμένο το ψόφιο κουνάβι για την δολοφονία του Soleimani και έχει υποφέρει οικονομικά απ’ τις τιμωρίες και τις κυρώσεις της κυβέρνησής του, δεν βρίσκεται σε τόσο κακό σημείο ώστε να παρακαλάει για την αντικατάστασή του υπό οποιουσδήποτε όρους. Η συμμαχία της με την Μόσχα έχει προχωρήσει πολύ, όπως επίσης και οι συμφωνίες της (οικονομικές και στρατιωτικές) με το Πεκίνο. Θα μπορούσε κάποιος να εκτιμήσει ότι απ’ την στιγμή που τέλειωσαν οι περιορισμοί στις αγορές και στις πωλήσεις όπλων (που προβλέπονταν απ’ την συμφωνία 5 + 1) η Τεχεράνη δεν έχει κανένα λόγο να διαπραγματευτεί οτιδήποτε με μια επιθετική Ουάσιγκτον· και σίγουρα όχι μια καινούργια συμφωνία χειρότερη απ’ την προηγούμενη. Αν την ενδιαφέρει κάτι είναι η σταθεροποίηση (και) των οικονομικών σχέσεών της με το Βερολίνο και το Παρίσι, στη βάση της παλιάς συμφωνίας.

Και, οπωσδήποτε, το να μην υπάρξει καινούργια αμερικανο-ισραηλινή προβοκάτσια σε βάρος της. Αλλά με τους νεοσυντηρητικούς να στηρίζουν τον νυσταλέο Jo δεν έχει άδικο αν αντιλαμβάνεται την «αμερικανική εξωτερική πολιτική» όπως αρκετοί ακόμα: μία η άλλη…

Ο ιδανικός σύμμαχος

Παρασκευή 23 Οκτώβρη. … Είναι μεγάλη η χαρά μου που συναντιόμαστε για πρώτη φορά μετά τη σημαντικότατη υπογραφή της συμφωνίας μερικής οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών, για την οποία και οι δυο μας εργαστήκαμε πολύ… Θέλω και πάλι να σας ευχαριστήσω για τον τρόπο με τον οποίον και εσείς, αλλά και οι συνεργάτες σας, συνεργαστήκαμε για να μπορούμε να πετύχουμε αυτήν την πολύ σημαντική συμφωνία…

Μες το μέλι ο ρημαδοΚούλης πριν δυο μέρες στη Λευκωσία με τον φασίστα Sisi. (Η δημοκρατία του είναι “αντιφασιστική”, ε;) Το σχετικό ρεπορτάζ (του καθεστωτικού σκάι) τόνισε το εύρος αυτής της μεγάλης ελληνικής χαράς (χωρίς να αναφερθεί, φυσικά, στις ελληνικές επιχειρηματικές δραστηριότητες στην αίγυπτο, που επωφελούνται τα μέγιστα απ’ τον στρατιωτικό νόμο στην εκμετάλλευση των αιγύπτιων εργατών):

… Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενημέρωσε τον Πρόεδρο της Αιγύπτου για τις τελευταίες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα. Υπήρξε δε σύμπτωση απόψεων για την αυξανόμενη επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας και τονίστηκε η ανάγκη σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου. Επίσης, επιβεβαιώθηκε η κοινή αντίληψη όσον αφορά στην επίτευξη μιας πολιτικής λύσης στη Λιβύη… Διαπιστώθηκε, επίσης ταύτιση απόψεων όσον αφορά τον αποσταθεροποιητικό ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία στη Λιβύη…

Δέκα μέρες πριν αυτήν την μεγάλη ελληνο-αιγυπτιακή χαρά, στα μέσα Οκτώβρη, ο χασάπης του Καΐρου είχε ολοκληρώσει την εκτέλεση 15 πολιτικών κρατουμένων – είναι γι’ αυτόν μια «μέτρια σοδειά» αφού πολλές εκατοντάδες άλλοι ζουν περιμένοντας το απόσπασμα. Η εκτέλεση των συγκεκριμένων επιταχύνθηκε μετά από μια εξέγερση στις τρομακτικές φυλακές υψίστης ασφαλείας Scorpion στα μέσα Σεπτέμβρη, στη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν 4 κρατούμενοι αλλά (κατά την χούντα) και τέσσερεις δεσμοφύλακες. Οι 13 απ’ τους 15 πολιτικούς κρατούμενους είχαν δει τι έγινε στην επιχείρηση καταστολής της εξέγερσης, και η χούντα απλά τους έκλεισε το στόμα για πάντα.

Αυτός είναι ο φίλος και σύμμαχος του τενεκεδένιου πολιτικού παγκόσμιας εμβέλειας Τσίπρα και του εξίσου παγκόσμιου ρημαδοΚούλη. Αυτό το βουλιαγμένο στο αίμα καθεστώς είναι ένας πολύ καλός τους σύμμαχος.

Πώς λέγεται η με κάθε τρόπο και απ’ το 2013 σταθερή υποστηρίξη μιας τέτοιας χούντας; Στα ελληνικά λέγεται “σεβασμός του διεθνούς δικαίου”…

Κατά λάθος μαθαίνεις την αλήθεια!

Παρασκευή 23 Οκτώβρη. Γράφαμε χτες ότι οι caradinieri, που δεν σταματούν να ζητούν καθολικές απαγορεύσεις εδώ και τώρα, κρύβουν την αλήθεια των προσανατολισμών τους. Δεν υπάρχει σκέτο το «καραντίνα παντού». Ολόκληρη η φράση είναι καραντίνα παντού μέχρι να έρθουν τα σωτήρια εμβόλια! Στο θέαμα της καθεστωτικής θανατοπολιτικής οι απαγορεύσεις (σ’ αυτή τη φάση) δεν είναι αυτοσκοπός· ούτε είναι κανείς τόσο ηλίθιος ώστε να πιστεύει ότι η διάδοση των ιών αντιμετωπίζεται έτσι (ή μήπως υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι ηλίθιοι;).

Οι απαγορεύσεις, οι καραντίνες, τα πραξικοπήματα είναι το μέσο. Που θα οδηγήσει στη μαζική επιβολή των high tech (και ιδιαίτερα επικίνδυνων εμβολίων). Θα οδηγήσει επίσης στην αλγοριθμική φυλακή «για λόγους δημόσιας υγείας» – εξού και η λυσσασμένη συνεργασία των big pharma και των big insurance με τις big tech και τους ασφαλίτικους / κρατικούς μηχανισμούς.

Να τα λέει αυτά η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι δα και κάτι σπουδαίο· χυδαιολογείς εναντίον της και την ξεφορτώνεσαι… Να τα λέει όμως κοτζάμ πρωθυπουργός; Κοτζάμ τιμονιέρης της σωτηρίας του λαού και του τόπου; Τι είπε χτες ο ρημαδοΚούλης; Μετά την μνημειώδη φράση του ξεχάστε ότι είστε υγιείς, θα συμπεριφέρεσθε σαν άρρωστοι που ξεστόμισε στην αρχή του εαρινού πραξικοπήματος, χτες, με όλη την γλύκα του κρατικού πατερναλισμού του, απευθυνόμενος ειδικά στους άμυαλους νέους, είπε: η μάσκα είναι το εμβόλιο πριν το εμβόλιο! (Ναι βρε χαζούλια! Τι δεν καταλαβαίνετε;)

Μόνος του τα σκέφτεται ή πληρώνει συμβούλους; Δεν ξέρουμε. Αλλά αυτό το «η μάσκα είναι το εμβόλιο πριν το εμβόλιο» έχει πυκνό νόημα. Οι μάσκες είναι άχρηστες – έχουν αναγκαστεί να το παραδεχτούν ακόμα και οι φανατικοί υποστηρικτές τους, που το έχουν ρίξει στην κλάψα «ντάξει μωρέ, αλλά μειώνουν το ιικό φορτίο»… (Έμαθαν και το «ιικό φορτίο» … μην πούμε καμμιά χοντρή κουβέντα…).

Οι μάσκες είναι πειθαρχικό μέτρο. Όχι υγιεινομικό. Είναι αυτό το πειθαρχικό μέτρο που επιδιώκει να εξασφαλίσει μια ωμή και χυδαία «συναλλαγή απελευθέρωσης» μόλις εμφανιστούν τα εμβόλια: για να βγάλεις τη μάσκα και να δει το φως της ημέρας ξανά όλη την φάτσα σου θα κάνεις το εμβόλιο.

Δεν είναι μόνο οι μάσκες πειθαρχικό μέτρο… Και δεν είναι οι μάσκες – σαν – μέτρο – πειθάρχησης τα μοναδικά «εμβόλια πριν το εμβόλιο»! Όλα τα μέτρα, όλες οι απαγορεύσεις είναι «εμβόλια πριν το εμβόλιο»!!! Άθελά του (ή επειδή απευθύνεται σε αλαλιασμένα μυαλά) ο ρημαδοΚούλης αποκάλυψε το «πραγματικό νόημα» των απαγορεύσεων, τον πραγματικό τους σκοπό, την οργανική τους σύνδεση με το colpo grosso του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος!

Η επιβολή γενικής, καθολικής μασκοφορίας και στα μέρη μας ήταν (για την ασταμάτητη μηχανή) προβλέψιμη κίνηση ήδη απ’ τα τέλη Αυγούστου. Και επειδή αυτό το βήμα είναι συστατικό μέρος του μεθοδικού εκβιασμού (υπέρ των εμβολίων) ήταν αναμενόμενο ότι τα «κρούσματα θα αυξάνονται» – για να το «δικαιολογήσουν»!!!

Μάθαμε, πράγματι, όσα χρειάζονταν γι’ αυτόν τον τσαχπίνη κορονοϊό. Δεν χρειάζονται πια γνώσεις ούτε ιατρικής ούτε επιδημιολογίας! Το πράγμα εξελίσσεται απλά και μόνο (καθόλου απλά…) σαν η «πολιτική οικονομία της μετάβασης» – όπως ακριβώς ξεκίνησε.

Αφρικανοί, μην μας αφήνετε μόνους!

Παρασκευή 23 Οκτώβρη. Συνεχίζουν οι (δυτικοί) ειδικοί να ξύνουν το κεφάλι τους – κι απάντηση της προκοπής αποφεύγουν να βρουν. Δείτε, για παράδειγμα, την Maru Mormina, γενετίστρια πληθυσμών (;), που απ’το 2018 δουλεύει (και) στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης σαν ερευνήτρια και σύμβουλος σε ζητήματα ηθικής. Να πως ξεκινούσε ένα άρθρο της χτες:

Εννιά μήνες με την πανδημία, και η Ευρώπη παραμένει μια απ’ τις περιοχές που έχουν κτυπηθεί χειρότερα απ’ τον covid-19. Δέκα απ’ τις 20 χώρες με την μεγαλύτερη αναλογία θανάτων ανά 1 εκατομμύριο πληθυσμού είναι ευρωπαϊκές. Οι άλλες 10 είναι αμερικανικές, συμπεριλαμβανόμενων των ηπα, με τον μεγαλύτερο αριθμό διαπιστωμένων κρουσμάτων και θανάτων στον κόσμο.

Το μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής και της Ασίας, αντίθετα, δείχνουν να είναι καλά. Στη λίστα των χωρών με τους θανάτους που αποδίδονται στον covid-19 οι δέκα με το μικρότερο ποσοστό θανάτων ανά εκατομμύριο κατοίκων βρίσκονται σ’ αυτά τα μέρη του κόσμου…

Μα τι γίνεται μπροστά στα μάτια του σύμπαντος; Δεν είναι η ευρώπη και η βόρεια αμερική οι πιο αναπτυγμένες περιοχές του καπιταλιστικού πλανήτη, με τα καλύτερα συστήματα δημόσιας υγείας, τις πιο αναπτυγμένες τεχνολογίες, τα πιο ορθολογικά και αποτελεσματικά συστήματα (κρατικής) διοίκησης, τις μεγαλύτερες και δυνατότερες επιχειρήσεις; Είναι δυνατόν η σενεγάλη να βάζει τα γυαλιά στην μεγαλοπρεπή αγγλία αναπτύσσοντας, με δικούς της τεχνολόγους, ένα γρήγορο διαγνωστικό τεστ του 1 δολαρίου; Είναι δυνατόν στην γκάνα να μετατρέπουν τα drones που έχουν για αγροτικούς ψεκασμούς σε urban ψεκαστικά ιπτάμενης απολύμανσης των πόλεων βάζοντας τα γυαλιά στην γαλλία και στην ισπανία; Είναι δυνατόν τα κοινοβούλια της ουρουγουάης και της κόστα ρίκα να ψηφίζουν περικοπές στους μισθούς των βουλευτών και των υπουργών για να αυξηθούν τα κονδύλια για την δημόσια υγεία; Είναι δυνατόν στη ρουάντα πληροφορικάριοι να φτιάχνουν έναν αλγόριθμο που επιτρέπει ταυτόχρονες, παράλληλες εξετάσεις σε πολλά δείγματα μαζί; Είναι δυνατόν να μην σκοτώνουν παντού (“κατά λάθος”…) αυτούς που διακήρυξαν πως θέλουν να σώσουν, τους ηλικιωμένους; Πού οδεύουμε κύριοι;

Αυτό το πρωτοφανές σκάνδαλο, το γεγονός δηλαδή ότι στον θεωρούμενο επίσημα «Νο 1 παγκόσμιο πόλεμο» αυτής της περιόδου, ο «τρίτος κόσμος» τα καταφέρνει πολύ καλύτερα απ’ την ευρώπη και την βόρεια αμερική, δεν αναφέρεται καν (στον πρώτο)… Θα έθιγε τον πρωτοκοσμικό ρατσισμό!.. Κι ωστόσο η απάντηση δεν βρίσκεται ούτε στη νεανικότητα των πληθυσμών (η ουρουγουάη έχει τον πιο γερασμένο πληθυσμό στη νότια αμερική, με την μεγαλύτερη αναλογία άνω των 65…), ούτε στο ότι ο κόσμος ζει στην ύπαιθρο (στην ουρουγουάη το 95% του πληθυσμού ζει στις πόλεις…), ούτε στον καιρό (όταν ήταν άνοιξη και καλοκαίρι στο βορρά ήταν χειμώνας στο νότο…). Βρίσκεται, παραδόξως, στην ίδια την ερώτηση!

Πράγματι τα ευρωπαϊκά και οι ηπα είναι κράτη ιδιαίτερα αναπτυγμένα καπιταλιστικά / ιμπεριαλιστικά… αλλά προοπτικά όχι τόσο όσο ο αναδυόμενος ανταγωνιστής τους, η κίνα!! Ακριβώς γι’ αυτό δεν αντιμετωπίζουν τον covid -19 σαν εκείνο που πράγματι είναι, αλλά σαν κουκούλα, σαν όχημα για να (προσπαθήσουν να) πλησιάσουν τον κινέζικο καπιταλισμό…. Αλλάζοντας τις καθημερινές συνήθειες και συμπεριφορές των υπηκόων τους, αλλάζοντας τα φώτα στα ήθη και στα έθιμα ενός τμήματος του παγκόσμιου πληθυσμού που, ως προχτές, περηφανευόταν ότι έχει ιδεολογική και πολιτισμική υπεροχή λόγω των ύμνων προς την ελευθερία… Αλλάζοντάς τα ώστε να γίνουν μηχανικά μεσολαβήσιμα / επιτηρήσιμα!

Άλλα κράτη, που δεν διακατέχονται απ’ την αγωνία για την θέση τους στην κορυφή του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας / κεφαλαίου / εξουσίας, μπορούν να ασχοληθούν με τον covid 19 υπό το πρίσμα του τι είναι πραγματικά. Δεν έχουν ανάγκη να ισοπεδώσουν διανοητικά και ηθικά τους υπηκόους τους με όπλο αυτήν την μικρομεσαίας σοβαρότητας μόλυνση… Δεν φτιάχνουν «κοινές δεξαμενές» για να πετάνε εκεί όποιον νεκρό μπορούν υπερδιογκώνοντας την «απειλή του θανάτου»… Δεν βομβαρδίζουν με νούμερα για «κρούσματα» εκβιάζοντας τους υπηκόους τους… Δεν πειραματίζονται με θεραπείες (σκοτώνοντας) με σκοπό να τις πατεντάρουν και να τις πουλήσουν στον πλανήτη… Δεν θέλουν να αλλάξουν βίαια απ’ τη μια άκρη στην άλλη τις συμπεριφορές, τα δεδομένα, τα ήθη, γιατί δεν κινδυνεύουν να χάσουν την ατμομηχανή ή τα κυριλέ βαγόνια στο τραίνο της επόμενης πλανητικής εξουσίας!

Τελικά: ούτε η ευρώπη, ούτε το ψοφιοκουναβιστάν, ούτε η ρωσία, ούτε η τουρκία, ούτε το ιράν, ούτε το ελλαδιστάν «κτυπιούνται» απ’ τον covid 19… Αντίθετα, ανάλογα με το που βρισκόταν κάθε κράτος στον παγκόσμιο καταμερισμό ως το 2010, κτυπιούνται (το καθένα με βάση τους σχεδιασμούς των δικών του δυναμικών αφεντικών) απ’ την παγκόσμια αναδιάταξη δυνάμεων, σφαιρών επιρροής, κατανομής ισχύος, γεωπολιτικών προσόδων, τεχνολογικών δυνατοτήτων…

Για λογαριασμό όλων αυτών ο covid 19 επιστρατεύτηκε σαν ο αξιοποιήσιμος Φόβος…

 

Λευκοκεντρισμός!

Παρασκευή 23 Οκτώβρη. Η διαχείριση του covid 19 και, σε τελευταία ανάλυση, όλες οι αναπαραστάσεις του, ήταν πολιτικές (με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ! Ήταν τέτοιες απ’ την στιγμή που ο covid 19 εντοπίστηκε στην Wuhan και ανακοινώθηκε στον Π.Ο.Υ.: για μεν το κινέζικο κράτος ήταν μια πρόκληση σε on line, παγκόσμια θέαση, του αν μπορεί να σταματήσει μια μεταδοτική αρρώστια που, θεωρητικά, θα μπορούσε να είναι πραγματικά σοβαρή· για τον παρακμιακό δυτικό κόσμο ήταν μια ευκαιρία να ελεεινολογήσουν οι δημαγωγοί του το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο, και να προφητέψουν την σοβαρή, μεγάλης κλίμακας ζημιά που θα πάθει, ώστε να οπισθοχωρήσει τεχνο-επιστημονικά… Όσες / όσοι διαβάζετε συστηματικά αυτές εδώ τις σελίδες έχετε δει τα ντοκουμέντα αυτού του διπολικού, ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού με θέμα τον covid 19, ήδη απ’ τον περασμένο Γενάρη.

Από την στιγμή που ο covid έφτασε απειλητικά σε πρωτοκοσμικό έδαφος (ιταλία) ό,τι κι αν συνέβαινε σ’ αυτό το έδαφος προβαλλόταν σαν «καθολικό». Σαν παγκόσμιο! Πριν ήταν «κινέζικο πρόβλημα»… και «καλά να πάθουν»… Μετά έγινε «παγκόσμιο πρόβλημα» που είναι ακριβώς όπως το σκηνοθετούμε εμείς (οι πρωτοκοσμικοί). Ακόμα και τώρα ελάχιστα έως τίποτα αναφέρονται για το τι έχει συμβεί σε άλλες γωνιές του πλανήτη αν δεν ταιριάζει την «αφήγηση» του πρωτοκοσμικού λευκού, των κρατών, των εταιρειών του – και των «κινδύνων» απ’ τους οποίους οι εταιρείες του θα μας σώσουν ξανά και ξανά… Κούβα; Νικαράγουα; Κόστα ρίκα; Γκάνα; Σενεγάλη; Σιγκαπούρη; Μπαλί; Όλα αυτά είναι ανύπαρκτα για την ρητορική που επιμένει ότι ο covid 19 είναι το ψευδώνυμο του θανάτου! Ακόμα και η κίνα εξαφανίστηκε πολύ νωρίς, μόλις ο covid 19 έπαψε να είναι «το πρόβλημα των κινέζων»…

Για τους λευκούς πρωτοκοσμικούς υποτελείς ό,τι συμβαίνει σ’ αυτούς είναι «παγκόσμιο»… Και, κατά συνέπεια, αφού είναι «παγκόσμιο» δεν χωράει καμμία σοβαρή απομυθοποίηση του κινδύνου, τέτοια που θα ξεβρακώσει τα δικά τους κράτη, τον δικό τους υγιεινισμό, την δική τους εμπορευματική / φετιχιστική αλλοτρίωση! Όλος ο πλανήτης ήταν το Bergamo!! Όλος ο πλανήτης ήταν το Queens της Ν. Υόρκης… Έκτακτη συμμετοχή; Η βραζιλία (του Bolsonaro)… Όλος ο κόσμος ήταν το βέλγιο. Το βελγικό κράτος βέβαια έδωσε ρεσιτάλ «κοινής δεξαμενής» – αλλά ποιός τολμάει να το πει αφού παντού (στον κόσμο) οι νεκροί είναι άπειροι;

Είναι; Δεν είναι! Οι λευκοί ειδικοί ψάχνουν να βρουν «γιατί δεν είναι» εννοώντας ότι «θα έπρεπε να είναι»…! Η Manu Mormina πλησιάζει στο σημείο 0, αλλά τελικά ηθικολογεί:

… Υπάρχει μια ξεκάθαρη άρνηση να μάθουμε απ’ τις αναπτυσσόμενες χώρες – ένα νεκρό σημείο που αποτυγχάνει να αναγνωρίσει ότι η δική τους «τοπική» γνώση μπορεί να έχει σχέση με τα δικά «μας» προβλήματα του αναπτυγμένου κόσμου μας…

… Το πρόβλημα… είναι η εμμονή σε μια διάχυτη αντίληψη για την παγκόσμια υγεία που παρουσιάζει τα βιομηχανικά κράτη σαν «πλεονεκτούντα» σε σχέση με τις «πίσω αυλές» ή τον «φτωχό» αναπτυσσόμενο κόσμο, όπως έχει περιγραφτεί απ’ τον Edward Said στο θεμελειώδες βιβλίο του «Οριενταλισμός». Η αποτυχία της ευρώπης να μάθει απ’ τις αναπτυσσόμενες χώρες είναι η αναπόφευκτη συνέπεια βαθιά ριζωμένων αντίλήψεων για την ανάπτυξη και την υπανάπτυξη που καταλήγουν στην απόψη ότι ο αυτο-αποκαλούμενος αναπτυγμένος κόσμος μπορεί να διδάξει τα πάντα και δεν έχει τίποτα να μάθει…

Όντως, δεν είναι ο κορονοϊκός το θέμα! Είναι οι συσχετισμοί δύναμης… Αλλά όχι, δεν υπάρχει πρωτοκοσμική «αποτυχία»! Πρόκειται για ιμπεριαλιστική επιτυχία! Ιμπεριαλιστική επιτυχία στραμμένη προς τα μέσα, ώστε να «πάρει δυνάμεις» για την προς τα έξω αναμέτρηση!.. Άγρια, πρωταρχική συσσώρευση λέγεται αυτό – μας το έμαθε ο Μαρξ. Και δεν έγινε μια φορά και τέλος. Συμβαίνει ξανά και ξανά σε κάθε φάση αναδιάρθρωσης.

Όπως συμβαίνει στις ιμπεριαλιστικές αναμετρήσεις οι πληθυσμοί στα «μετόπισθεν» πρέπει να δώσουν με τον απαιτούμενο τρόπο «σάρκα και αίμα» για να βελτιωθεί η πολεμική αποδοτικότητα των στρατών τους. Προς το παρόν αυτοί οι πρωτοκοσμικοί στρατοί είναι το δυτικό σκέλος του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος: για να αναμετρηθεί με το σινο-ρωσο-ασιατικό αντίστοιχο πρέπει να «ποτιστεί», να δυναμώσει με την ενσωμάτωση των πρωτοκοσμικών υπηκόων στο engineering of everything…

(Δεν το έχετε καταλάβει; Προκειμένου να μην κυριαρχήσει η ασιατική (και κινέζικη) τεχνολογία 5G στη δύση, τα δυτικά κράτη προτιμούν να μείνουν πίσω… ακόμα και απ’ τα αφρικανικά… που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αγοράσουν την ετοιμοπαράδοτη Huawei…)