Σάββατο 5 Σεπτέμβρη. Συνεχίζει ο κυρ Χλώρος:
«Η κατάσταση των ηλικιωμένων, όμως, ακόμη και να είναι καλά στην υγεία τους επιβαρύνεται τόσο από την υποχρεωτική απομόνωση όσο και από τις δυσκολίες περιποίησης κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους, επειδή το προσωπικό πρέπει να φορά ειδικές στολές προφύλαξης για να μπει και να βγει από τους θαλάμους ενώ η παρουσία του είναι χρονικά περιορισμένη σε αυτούς», εξήγησε ο κ. Χλωρός.
Ενδεικτικό της δύσκολης κατάστασης είναι ότι οι ηλικιωμένοι ήταν συνεχώς ξαπλωμένοι, ενώ ορισμένοι θα μπορούσαν να είναι σε καθιστή θέση. Δύσκολη ήταν και η σίτισή τους, δεδομένου ότι κάποιοι χρειάζονταν βοήθεια ενώ κάποιοι άλλοι εμφάνισαν συμπτώματα παραληρήματος, βγαίνοντας από τους θαλάμους στους διαδρόμους της κλινικής με αποτέλεσμα το προσωπικό να αναγκαστεί να τους καθηλώσει.»
Όταν η κουβέντα ερχόταν στις «ευάλωτες κοινωνικές ομάδες» στη διάρκεια της τρομοεκστρατείας, ποτέ δεν λαμβανόταν υπόψη ότι αυτοι οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα, και μάλιστα ισχυρά. Αντιμετωπίζονταν απλά σαν “ευαίσθητα αντικείμενα”, σαν “βάζα” που θα σπάσουν / μολυνθούν απ’ την υποτιθέμενη αλυσίδα μετάδοσης· απ’ τα εγγόνια τους δηλαδή… Όμως για έναν άνθρωπο που έχει προβλήματα υγείας το να στέκεται όρθιος και να βγαίνει την καθημερινή βόλτα του (για παράδειγμα) είναι συστατικό στοιχείο όχι απλά της αυτοπεποίθησής του, αλλά μιας αυτοπεποίθησης που του δίνει ζωή. Αν τον αναγκάσεις να είναι μόνιμα ξαπλωμένος, ή αν τον δέσεις στο κρεβάτι επειδή ο συνδυασμός αποξένωσης και φαρμάκων τον οδηγεί σε παραισθήσεις, του ασκείς εξωφρενική βία. Άλλες εποχές αυτά θα ήταν αρκετά για να δημιουργηθεί μια ισχυρή αντίθεση, υπέρ αυτών που κάποτε ονομάστηκαν «περήφανα γηρατειά». Τώρα πια όχι…
Δεν θυμόμαστε αυτούς τους μήνες οι φίλοι της καραντίνας, οι θρυλικοί caradinieri, να χαλάλισαν μισή κουβέντα υπέρ των δικαιωμάτων των ηλικιωμένων. Όπως δεν χαλαλίζουν υπέρ των εύλογων δικαιωμάτων των παιδιών στο παιχνίδι, στην παρέα, στην «αντικανονικότητα». Η αφηρημένη ιδέα της «απειλής» και η εξίσου αφηρημένη ιδέα της «προστασίας από την απειλή» έχει ισοπεδώσει κάθε ιδιαιτερότητα και κάθε ιδιαίτερη (ή όχι και τόσο ιδιαίτερη) ανάγκη ζωής. Όπως κάνουν πάντα οι στρατιωτικοί νόμοι: η ζωή περιορίζεται σ’ ένα τυπικό σχήμα, σ’ έναν minimum «μέσο όρο» (επιπέδου καλωδιωμένου pet), και οτιδήποτε εξέχει απ’ αυτόν είναι από «πολυτέλεια» μέχρι «κοινωνική ανευθυνότητα»… Στο όνομα της υγιεινιστικής κανονικότητας κανένα έλεος στις πραγματικές ανάγκες της ζωής…
Αν πούμε πως η υποχρεωτική «προσαγωγή» ηλικιωμένων στα νοσοκομεία, ήθελαν – δεν ήθελαν, έπρεπε – δεν έπρεπε, στο όνομα της «σωτηρίας της ζωής τους» με αποτέλεσμα τον θάνατό τους, είναι μιλιταριστική, φασιστική τακτική, θα θεωρηθούμε ίσως υπερβολικοί.
Αλλά από ποιούς θα κατηγορηθούμε; Απ’ τους caradinieri, που σαν καλοί στρατιώτες απολαμβάνουν συνειδητά τις «παράπλευρες απώλειες» αυτού του «πολέμου» – όσο οι ίδιοι νοιώθουν σίγουροι…