Δευτέρα 17 Αυγούστου. Αν με δείτε να φοράω μάσκα δημόσια και στα μαγαζιά, θέλω να το ξέρετε…
– Είμαι αρκετά μορφωμένος ώστε να ξέρω ότι θα μπορούσα να είμαι ασυμπτωματικός και να σου δίνω τον ιό.
– Όχι, δεν “ζω” με τον φόβο του ιού · θέλω απλώς να συμμετέχω στη λύση, όχι στο πρόβλημα.
– Δεν αισθάνομαι ότι η “κυβέρνηση με ελέγχει”. Νιώθω σαν ενήλικας που συμβάλλει στην ασφάλεια στην κοινωνία μας.
– Εάν όλοι μπορούσαμε να ζήσουμε έχοντας υπόψη τους άλλους στο μυαλό μας, όλος ο κόσμος θα ήταν ένα πολύ καλύτερο μέρος.
– Το να φοράς μάσκα δεν με κάνει αδύναμο, φοβισμένο, χαζό, ή ακόμη και “ελεγχόμενο”. Με κάνει να νοιάζομαι.
– Όταν σκέφτεσαι την εμφάνισή σου, τη δυσφορία ή τη γνώμη των άλλων για σένα, φαντάσου ένα αγαπημένο σου πρόσωπο – ένα παιδί, πατέρα, μητέρα, παππού, θεία, θείο ή ακόμα και έναν άγνωστο – τοποθετημένο σε αναπνευστήρα μόνος, χωρίς εσένα ή οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας επιτρέπεται στο κρεβάτι του · φαντάσου τα επίσης χωρίς αναπνευστήρα.
– Αναρωτηθείτε αν θα μπορούσατε να τους βοηθήσετε λίγο φορώντας μάσκα.
Αυτό είναι ένα σύντομο μανιφέστο κοινωνικής υπευθυνότητας που κυκλοφορεί στα αντιsocial media… και η ασταμάτητη μηχανή φωνάζει: «επιτέλους»!!! Που σημαίνει, στα σοβαρά: χαιρετίζει την υπευθυνότητα των μορφωμένων, ευαίσθητων ενήλικων! Μόνο που όποιος δηλώνει «υπεύθυνος» δεν πρέπει να κάνει παζάρια με την υπευθυνότητα!!! Αν κάνει τέτοια είναι απλά απατεώνας.
Για παράδειγμα «υπευθυνότητα» και «έγνοια για την κοινωνία» δεν μπορεί να σημαίνει μονοφωνία – κάθε αληθινά υπεύθυνος θα απέρριπτε ένα τέτοιο δικτατορικό ενδεχόμενο, μετά βδελυγμίας. Πας σε ένα γιατρό και σου κάνει την Α διάγνωση, πας σ’ έναν δεύτερο σου κάνει την Β, και κουράγιο να είχες να πάρεις σβάρνα πολλούς για να φτιάξεις συλλογή διαγνώσεων. Κανείς τους δεν θεωρείται ανεύθυνος: η υπευθυνότητα των μορφωμένων (που βγάζουν λεφτά απ’ αυτήν) είναι συχνά δηλητηριώδης – αλλά δεν αμφισβητείται…
Λογικό είναι, σα συνέπεια, ότι δεν είναι κάποιος «υπεύθυνος» όταν του λέει ο π.ο.υ. (και το κράτος του) «κάνε αυτό» ή «κάνε εκείνο» – και υπακούει! Δεν είναι αυτό το manual της λύσης – είναι μάλλον ο καταστατικός χάρτης του προβλήματος. Οι ίδιοι που έλεγαν ότι «οι μάσκες μπορεί να κάνουν κακό» τώρα λένε το ανάποδο, και σε έξι μήνες θα λένε το ανάποδο του ανάποδου. Αν η υπακοή ήταν το νόημα της υπευθυνότητας, τότε η κορυφή της υπευθυνότητας θα ήταν τα εξαρτημένα, «παβλωφικά» ανακλαστικά.
Πέρα απ’ τα υπόλοιπα, πάντως, εκείνο που θα έπρεπε να κάνει κάποιος αληθινά υπεύθυνος θα ήταν να αγωνιστεί για την απαγόρευση των προστίμων! Κι αυτό επειδή ο φόβος της χρηματικής ποινής κάνει τους «ανεύθυνους» να μασκαρεύονται (κυριολεκτικά και μεταφορικά…) παριστάνοντας κι αυτοί τους «υπεύθυνους». Αυτό, προφανώς, δημιουργεί σύγχιση στις γραμμές της υπευθυνότητας, μιας και μετατρέπει αυτήν την τόσο βαθιά και υπαρξιακή στάση (που θα έκανε «όλο τον κόσμο ένα πολύ καλύτερο μέρος») σε ζήτημα δημόσιας τάξης και αστυνομίας – που κάνει όλο τον κόσμο ένα πολύ χειρότερο μέρος…
Χαιρετίζοντας, λοιπόν, την υπευθυνότητα κάθε μορφωμένου και κοινωνικά ευαίσθητου σ’ αυτήν την κοινωνία, τους ρωτάμε όλους: από φαρμακοβιομηχανίες, τακτικές τεχνητής αύξησης της φαρμακευτικής ζήτησης και απαλλαγή απ’ τις οικονομικές και νομικές συνέπειες των παρενεργειών ξέρετε;
Παρακαλούμε: μόνο υπεύθυνες απαντήσεις!