Month: August 2020

Ο ωραίος Πομπηίας

Δευτέρα 17 Αυγούστου. Αν δυσκολεύεσθε να τον αναγνωρίσετε, ναι, είναι αυτός! Πλέει μέσα στ’ άστρα, και είναι αυτός! Ο σύμμαχος, ο φίλος, ο αδελφός, που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας γονατιστός έτρεξε να συναντήσει στη Βιέννη, για να του κάνει τα παράπονά του για τον αιώνιο εχθρό.

Ε, λοιπόν, ο Πομπηίας, σαν εκπρόσωπος της παρακμιακής άλλοτε υπερδύναμης, εισέπραξε ένα ξεγυρισμένο «όχι» στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε, όπου το ψοφιοκουναβιστάν προσπάθησε να παρατείνει το εμπάργκο στην πώληση όπλων στην Τεχεράνη, παραβιάζοντας τις πρόνοιες της συμφωνίας του 2015 (JCPOA), που προέβλεπαν ότι εφόσον το ιρανικό καθεστώς την εφαρμόζει η απαγόρευση πώλησης όπλων θα λήξει τον Οκτώβρη του 2020.

Την εκστρατεία για να βρει συμμάχους στο 15μελές (5 μέλη μόνιμα και 10 αιρετά) συμβούλιο ασφαλείας του οηε την ξεκίνησε ο Πομπηίας από πέρυσι. Ήθελε 9 ψηφουλάκια. Πόσα πήρε χτες; 2! (Ολογράφως: δύο!). Το δικό του και του άγιου Δομίνικου… Μόσχα και Πεκίνο ήταν καθαρά εναντίον, και τα υπόλοιπα 11 κράτη (συμπεριλαμβανόμενων της γαλλίας, της γερμανίας και της αγγλίας…) απείχαν…

Εννοείται ότι ο Πομπηίας θύμωσε. Και δεν ήταν ο μόνος σύμμαχος του ελλαδιστάν που το έπαθε αυτό. Θύμωσε και ο υπ.εξ. του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ Gabi Ashkenazi, που δήλωσε κάτι περί «αύξησης της αστάθειας στη μέση Ανατολή» (αν το ιράν αρχίσει να αγοράζει και όχι μόνο να φτιάχνει όπλα).

Πράγμα που είναι λογικό, εφόσον «αστάθεια» σημαίνει διακρατικός ανταγωνισμός, του οποίου ο ένας πόλος είναι ο άξονας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Αμπού Ντάμπι – Ριάντ.

Μα τι κάνει αυτός ο παλιοMacron απέχοντας; Έχει πέσει στα νύχια του μπλοκ της Αστάνα; Διαπραγματεύεται την θέση του στο λίβανο; Το ελλαδιστάν δεν το σκέφτεται;

Ύμνος στην υπευθυνότητα! (ο επτάλογος της αρετής…)

Δευτέρα 17 Αυγούστου. Αν με δείτε να φοράω μάσκα δημόσια και στα μαγαζιά, θέλω να το ξέρετε…

– Είμαι αρκετά μορφωμένος ώστε να ξέρω ότι θα μπορούσα να είμαι ασυμπτωματικός και να σου δίνω τον ιό.

– Όχι, δεν “ζω” με τον φόβο του ιού · θέλω απλώς να συμμετέχω στη λύση, όχι στο πρόβλημα.

– Δεν αισθάνομαι ότι η “κυβέρνηση με ελέγχει”. Νιώθω σαν ενήλικας που συμβάλλει στην ασφάλεια στην κοινωνία μας.

– Εάν όλοι μπορούσαμε να ζήσουμε έχοντας υπόψη τους άλλους στο μυαλό μας, όλος ο κόσμος θα ήταν ένα πολύ καλύτερο μέρος.

– Το να φοράς μάσκα δεν με κάνει αδύναμο, φοβισμένο, χαζό, ή ακόμη και “ελεγχόμενο”. Με κάνει να νοιάζομαι.

– Όταν σκέφτεσαι την εμφάνισή σου, τη δυσφορία ή τη γνώμη των άλλων για σένα, φαντάσου ένα αγαπημένο σου πρόσωπο – ένα παιδί, πατέρα, μητέρα, παππού, θεία, θείο ή ακόμα και έναν άγνωστο – τοποθετημένο σε αναπνευστήρα μόνος, χωρίς εσένα ή οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας επιτρέπεται στο κρεβάτι του · φαντάσου τα επίσης χωρίς αναπνευστήρα.

– Αναρωτηθείτε αν θα μπορούσατε να τους βοηθήσετε λίγο φορώντας μάσκα.

Αυτό είναι ένα σύντομο μανιφέστο κοινωνικής υπευθυνότητας που κυκλοφορεί στα αντιsocial media… και η ασταμάτητη μηχανή φωνάζει: «επιτέλους»!!! Που σημαίνει, στα σοβαρά: χαιρετίζει την υπευθυνότητα των μορφωμένων, ευαίσθητων ενήλικων! Μόνο που όποιος δηλώνει «υπεύθυνος» δεν πρέπει να κάνει παζάρια με την υπευθυνότητα!!! Αν κάνει τέτοια είναι απλά απατεώνας.

Για παράδειγμα «υπευθυνότητα» και «έγνοια για την κοινωνία» δεν μπορεί να σημαίνει μονοφωνία – κάθε αληθινά υπεύθυνος θα απέρριπτε ένα τέτοιο δικτατορικό ενδεχόμενο, μετά βδελυγμίας. Πας σε ένα γιατρό και σου κάνει την Α διάγνωση, πας σ’ έναν δεύτερο σου κάνει την Β, και κουράγιο να είχες να πάρεις σβάρνα πολλούς για να φτιάξεις συλλογή διαγνώσεων. Κανείς τους δεν θεωρείται ανεύθυνος: η υπευθυνότητα των μορφωμένων (που βγάζουν λεφτά απ’ αυτήν) είναι συχνά δηλητηριώδης – αλλά δεν αμφισβητείται…

Λογικό είναι, σα συνέπεια, ότι δεν είναι κάποιος «υπεύθυνος» όταν του λέει ο π.ο.υ. (και το κράτος του) «κάνε αυτό» ή «κάνε εκείνο» – και υπακούει! Δεν είναι αυτό το manual της λύσης – είναι μάλλον ο καταστατικός χάρτης του προβλήματος. Οι ίδιοι που έλεγαν ότι «οι μάσκες μπορεί να κάνουν κακό» τώρα λένε το ανάποδο, και σε έξι μήνες θα λένε το ανάποδο του ανάποδου. Αν η υπακοή ήταν το νόημα της υπευθυνότητας, τότε η κορυφή της υπευθυνότητας θα ήταν τα εξαρτημένα, «παβλωφικά» ανακλαστικά.

Πέρα απ’ τα υπόλοιπα, πάντως, εκείνο που θα έπρεπε να κάνει κάποιος αληθινά υπεύθυνος θα ήταν να αγωνιστεί για την απαγόρευση των προστίμων! Κι αυτό επειδή ο φόβος της χρηματικής ποινής κάνει τους «ανεύθυνους» να μασκαρεύονται (κυριολεκτικά και μεταφορικά…) παριστάνοντας κι αυτοί τους «υπεύθυνους». Αυτό, προφανώς, δημιουργεί σύγχιση στις γραμμές της υπευθυνότητας, μιας και μετατρέπει αυτήν την τόσο βαθιά και υπαρξιακή στάση (που θα έκανε «όλο τον κόσμο ένα πολύ καλύτερο μέρος») σε ζήτημα δημόσιας τάξης και αστυνομίας – που κάνει όλο τον κόσμο ένα πολύ χειρότερο μέρος…

Χαιρετίζοντας, λοιπόν, την υπευθυνότητα κάθε μορφωμένου και κοινωνικά ευαίσθητου σ’ αυτήν την κοινωνία, τους ρωτάμε όλους: από φαρμακοβιομηχανίες, τακτικές τεχνητής αύξησης της φαρμακευτικής ζήτησης και απαλλαγή απ’ τις οικονομικές και νομικές συνέπειες των παρενεργειών ξέρετε;

Παρακαλούμε: μόνο υπεύθυνες απαντήσεις!

Κάνε κάτι και συ – κατά της διασποράς…

Δευτέρα 17 Αυγούστου. Όλες οι κρατικές / κατασταλτικές συμβουλές για την «σωστή υγιεινιστική συμπεριφορά» αφορούν, λες και το κάνουν επίτηδες, μια κοινωνία που ζει σε ροζ συννεφάκια. Όλο αγάπη και στοργή, όπου απλά ο κόσμος πρέπει να αναδιαρθρώσει τις πρακτικές του (για την εκδήλωση της αγάπης και της στοργής) ώστε να μην βρίσκει ευκαιρία ο αλήτης ο covid-19 να πηγαίνει από ‘δω και απο ‘κει. Να μην φιλιέστε, να μην ακουμπιέστε, να μην αγκαλιάζεσθε, να μην χαιρετιέστε… μόνο το «να μην κοιτιέστε» δεν έχουν πει ακόμα… (Κοντά είναι).

Αλλά μια κοινωνία δεν έχει μόνο στιγμές αγάπης. Έχει και στιγμές έντασης και καυγά. Εδώ τι πρέπει να κάνουμε ω ιερείς της σωτηρίας μας; Η έκφραση «πιάστηκαν στα χέρια» είναι κυριολεκτική! Αν απαγορεύονται οι χειραψίες, γιατί το καλό και ανθρωπιστικό κράτος με τους ειδικούς του δεν δίνει οδηγίες για να γίνονται καυγάδες «ανέπαφοι» (χωρίς πυροβόλα, εντάξει;…), ώστε ο κόσμος «να μην πιάνεται στα χέρια»;

Συμπεραίνουμε – και οι φίλοι της καραντίνας, του κράτους και των φαρμακοβιομηχανιών θα πρέπει να συμφωνήσουν μαζί μας, έστω για μια φορά – ότι το παλιοκράτος επίτηδες δεν έχει οδηγίες γι’ αυτές τις περιστάσεις, επειδή κατά βάθος θέλει να μας σκοτώσει όλους, να μείνει μόνο του (το παλιοκράτος) – και έχει αναθέσει προς το παρόν την δουλειά σ’ έναν τεμπέλαρο ιό.

Εν πάσει περιπτώσει η ασταμάτητη μηχανή συνεχίζοντας το δικό της σπουδαίο και υπεύθυνο ανθρωπιστικό έργο, έψαξε και βρήκε την εναλλακτική λύση, για να μην πιάνετε ο κόσμος «στα χέρια» και μεταδίδει τον ανεπρόκοπο ιό. Κάντο όπως ο Zidane! Είναι η πρόταση που βγαίνει απ’ τα βάθη της πρόσφατης (ποδοσφαιρικής και όχι μόνο) ιστορίας – και η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πως είναι ένα ικανοποιητικό παράδειγμα.

Ο Materazzi μπορεί να σας διαβεβαιώσει ότι πράγματι δεν χρειάζονται οι χειροδικίες: μια καρφωτή κεφαλιά κάνει καλύτερη δουλειά από μια γροθιά, και επιπλέον δεν μεταδίδει κανέναν ιό!!!

(Απ’ όσα ξέρουμε ως τώρα – πάντα!…)

Τί είναι τα 8 μπροστά στον 21ο;

Δευτέρα 17 Αυγούστου. Μιας και την φέραμε την κουβέντα στη μπάλα, αυτό το 8 – 2 της bayern σε βάρος της barcelona δεν θα πρέπει αβίαστα και συναισθηματικά να γίνεται αντιληπτό μόνο σαν «σκορ». (Και ανάποδα να ήταν τα γκολ, το ίδιο θα ίσχυε!) Γιατί με βάση αυτό (το «σκορ») η γερμανική ομάδα σκότωσε την καταλανική… Όπως ακριβώς ο Clint Eastwood (σαν «καλός») σκοτώνει τον Lee Van Cleef (σαν «κακό») στο θρυλικό «ο καλός, ο κακός και ο άσχημος».

Όσες φορές κι αν το δει κανείς αυτό το έργο, το ίδιο συμβαίνει. Ο αρχετυπικά καλός σκοτώνει τον αρχετυπικά κακό. Όμως, σαν υπεύθυνη και ενάντια σε κάθε παραπληροφόρηση και κάθε συνωμοσιολογία η ασταμάτητη μηχανή οφείλει να τονίσει πως ουδέποτε ο Clint Eastwood σκότωσε τον Lee Van Cleef!! (Ο “κακός” πέθανε το 1989 στο σπίτι του από συγκοπή).

Λέμε ότι ένας μεγάλος επιχειρηματικός κλάδος (όπως η βιομηχανία του ποδοσφαίρου) που ζει την δική του σκληρή μεταβατική περίοδο (λόγω γενικότερης αναδιάρθρωσης των ανθρώπινων συνηθειών και συμπεριφορών…) έχει ανάγκη τις δικές του εντυπωσιακές εκδηλώσεις παρουσίας και συναισθημάτων. Για λόγους που προς το παρόν μόνο υποψιαζόμαστε, αλλά μέσα στους οποίους οι παράδες δεν είναι καθόλου αμελητέα διάσταση. Εντυπωσιακή εκδήλωση σε τέτοιους καιρούς δεν είναι το να νικήσει η πάνω Πετρομαγούλα την κάτω Πετρομαγούλα 8 – 2· ένα παράδειγμα λέμε….

Όταν το ποδοσφαιρικό show έχει αποκτήσει πλέον κανονικούς djs «ποδοσφαιρικού πλήθους» (και οι οπαδοί μένουν καθηλωμένοι στις αναμνήσεις τους, πιο θεατές από ποτέ…) δεν είναι παράξενο στην κάθε είδους «κορύφωση του έργου» κάποιος να «σκοτώνει» κάποιον άλλον – όχι στ’ αλήθεια βέβαια! Ε, αν βγαίνουν και (πολλά) λεφτά απ’ αυτές τις συγκινήσεις, ακόμα καλύτερα!

(Για όνομα των θεών του ποδοσφαίρου: δεν υπονοούμε ότι το ματς ήταν στημένο! Τι πάει να πει «στημένο» στο θέατρο; Μόνο ότι ο θεατής δεν ξέρει την πλοκή του έργου – και κάποια στιγμή ξαφνιάζεται, μπορεί ευχάριστα, μπορεί δυσάρεστα! Απ’ την άλλη μεριά δεν θα έχανε τον χρόνο του όποιος έβρισκε και διάβαζε το (εξαντλημένο αυτή τη στιγμή) βιβλίο του Hill Declan Τα στημένα: ποδόσφαιρο και οργανωμένο έγκλημα… Αναφέρεται στις αρχές της δεκαετίας του ’00…

Το ποδόσφαιρο, μέσες άκρες, το ξέρετε… Το οργανωμένο έγκλημα στο ποδόσφαιρο το ξέρετε; Καμμία σχέση με τον Lee Van Cleef!! Αν το οργανωμένο έγκλημα είναι που έχει την “ρευστότητα” σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, πράγμα που ισχύει, τότε…)

Μήπως ο covid-19 είναι, τελικά, ο «σουλτάνος» με φερετζέ;

Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου. Όπως είναι γνωστό (ή όχι;) «αλήθεια» είναι αυτό που η (πραγματική) εξουσία λέει ό,τι είναι. Όπως είναι γνωστό (ή όχι;) «πραγματικότητα» είναι αυτό που τα φερέφωνά της λένε ό,τι είναι. Οι αμφισβητίες είναι επικίνδυνοι – για – το – λαό· μπορεί να είναι και «τρελοί». Γιατί, όπως είναι γνωστό (ή όχι;) όταν η αμφισβήτηση γίνεται ενοχλητική ή και επικίνδυνη για εκείνους που έχουν την (πραγματική) εξουσία, τότε εξαπολύουν όλα τα κατασταλτικά τους όπλα. Έτσι ο βασιλίας μπορεί να παρελαύνει εντελώς ξεβράκωτος· αλλά οι υπήκοοι πρέπει να θαυμάζουν και να χειροκροτούν τα καινούργια του ρούχα.

Στην περίπτωση της αμφισβήτησης της επικινδυνότητας του covid-19 (και όχι της ύπαρξής του!) και της ανάδειξης των πραγματικών καπιταλιστικών συμφερόντων που επωφελούνται απ’ την τερατώδη διόγκωσή της, η τακτοποίηση στα μέρη μας έχει γίνει: «συνωμοσιολόγοι», που θα πρέπει να δικαστούν. Αλλά …. φευ, δεν είναι μόνον αυτοί «συνωμοσιολόγοι», ακόμα κι αν οι άλλοι δεν αποκαλούνται ακόμα έτσι. Όσοι αμφισβητούν την «αοζ Καστελορίζου» πλησιάζουν επικίνδυνα στο σημείο εκείνο όπου η εθνική «αλήθεια» και η εθνική «πραγματικότητα» θα πέσουν πάνω τους και θα τους στείλουν για θεραπεία…

Προσέξτε τα παρακάτω αποσπάσματα ενός απ’ τους δημαγωγούς της καθεστωτικής «καθημερινής» σε χθεσινό του πόνημα. Η ορθογραφία του πρωτότυπου:

Τίτλος: «πολιτική ορθότητα» και υφαλοκρηπίδα…

Κείμενο: Η ανησυχία και η ανασφάλεια που φυσιολογικά προκαλούν στον μέσο Έλληνα η συνεχής κρίση και οι εντάσεις που τη συνοδεύουν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις προσφέρουν ευκαιρίες για να τοποθετηθούν δημοσίως, μεταξύ άλλων, και ορισμένοι δημοσιολογούντες και δημοσιογραφούντες, οπαδοί του «πολιτικώς ορθού» και των «ίσων αποστάσεων».

Αυτοί που συνεχώς επισημαίνουν τον «μαξιμαλισμό» των ελληνικών θέσεων, τον «παραλογισμό» κάποιων ελληνικών ισχυρισμών και επιχειρημάτων, την «απροθυμία» της ελληνικής πλευράς να προσέλθει σε διάλογο / διαπραγμάτευση με την Τουρκία, την «αστοχία» ή το «άκαιρο» κάποιων ελληνικών χειρισμών. Δεν φτάνουν ασφαλώς στο σημείο να υποστηρίξουν ότι είναι δίκαιες ή έστω «εύλογες» οι ενέργειες της Άγκυρας, αλλά τα όντως καλογραμμένα δημοσιεύματά τους εύκολα παρασύρουν καλοπροαίρετους και φιλήσυχους αναγνώστες, οι οποίοι τρέμουν, όπως όλοι οι λογικοί άνθρωποι, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας σύρραξης που θα προκαλέσει ανθρώπινες απώλειες και δυσάρεστες συνέπειες…

Σαφέστατο: ό,τι είναι σε εισαγωγικά (ο μαξιμαλισμός, ο παραλογισμός, κλπ) είναι ανύπαρκτα. Είναι κατασκευές, ψέμματα, «fake news», που έχουν δόλιο σκοπό: να παρασύρουν τους καλοπροαίρετους και φιλήσυχους … ώστε να μην φοράνε την αντιτουρκική μάσκα και να μην κάνουν το εθνικιστικό / ιμπεριαλιστικό εμβόλιο (λέμε εμείς…). Προδοσία δηλαδή!

Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις όταν η εθνικόφρων πραγματικότητα έχει να κάνει με δόλιους που παρασέρνουν τους καλοπροαίρετους; Ο αρθρογράφος δεν φτάνει ασφαλώς στο σημείο να τους πει «συνωμιολόγους» ούτε καλεί τον τεταρτοαυγουστιανό του ’20 να δράσει, αλλά ο συλλογισμός του έχει συνέχεια:

Σε μια δημοκρατία είναι ασφαλώς αποδεκτό να εκφράζονται όλες οι απόψεις. Στην προκειμένη περίπτωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όμως….

ΌΜΩΣ! Όμως; Τι “όμως”; Ποιανού ο ώμος θα εξαρθρωθεί;

Όπως δεν μπορεί κανείς να κάνει κριτική στην κυρίαρχη αλήθεια περί του covid-19 (είναι «εθνικό ζήτημα») έτσι δεν μπορεί να κάνει κριτική και στην εθνικιστική / ιμπεριαλιστική αλήθεια. Είναι ασφαλώς αποδεκτό να εκφράζονται όλες οι απόψεις … για τα σαμπουάν και τις μάρκες αυτοκινήτων… ΌΜΩΣ οι «εθνικές αλήθειες» είναι ιερές. Και δεν πρέπει να προσβάλλονται.

Οπότε: «οι νέοι μας», που έχουν γίνει αδέσποτες υγιεινομικές βόμβες (η μία εθνική αλήθεια) καλό θα είναι να προσανατολίζονται στο να γίνουν κρέας για άλλες βόμβες (η άλλη εθνική αλήθεια).

Πόσα σοφά επικοινωνούν μεταξύ τους οι αλήθειες και οι πραγματικότητες των αφεντικών!!!

(Μην πείτε: Ντάξει μωρέ, προσωπικές απόψεις ενός αρθρογράφου σε μια δεξιά εφημερίδα… Μυρίζουν τόσο έντονα πατριωτική φορμόλη επειδή συμφωνούν πολλοί ακόμα…)

H «επακούμβηση»! (Οι εθνικοί εφαψίες…)

Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου. Είναι εθνικά έγκυρο, αφού το έγραψε χτες η καθεστωτική «καθημερινή». Είναι εθνικά έγκυρο αφού απέκτησε και όνομα: «επακούμβηση»!! (Ξέρουμε τι σκέφτεσθε… είστε σεξιστικά γουρούνια!) Είναι επίσης απόδειξη του πόσο ομαλή είναι η εθνοπαραφροσύνη, και πόσο απλά διεκδικεί την αξία της «αλήθειας». Αντιγράφουμε:

Παρ’ ολίγον θερμό επεισόδιο σημειώθηκε προχθές, όταν η τουρκική φρεγάτα «Καμάλ Ρέις» από λάθος χειρισμούς του κυβερνήτη της προσέκρουσε στην ελληνική «Λήμνος». Το τουρκικό σκάφος, σύμφωνα με πληροφοφορίες, δεν κράτησε σταθερή την πορεία του και το πίσω μέρος του συγκρούστηκε με το μπροστινό της ελληνικής φρεγάτας. Αποτέλεσμα ήταν να υποστεί σημαντικές ζημιές στην πρύμνη του σε αντίθεση με τη «Λήμνος» που συμμετείχε κανονικά χθες στα κοινά ελληνογαλλική γυμνάσια…

… Σήμερα, σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου εξωτερικών, ο κ. Νίκος Δένδιας θα ενημερώσει τους ομολόγους του «σχετικά με ισχυρισμούς της τουρκικής πλευράς». Στην ανακοίνωση αναφέρεται πως, μεταξύ άλλων, η ενημέρωση θα αφορά «τα πραγματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών ως προς τα επιχειρησιακά συμβάντα στην περιοχή»….

Ποιοί να ήταν οι τουρκικοί «λάθος χειρισμοί»; Έβαλε ξαφνικά όπισθεν; Εθνική κοροϊδία. Ως γνωστόν όταν γίνεται σύγκρουση μπρος-πίσω φταίει ο πίσω. Που πέφτει πάνω στον μπροστά. Με δυο λόγια: η ελληνική φρεγάτα κτύπησε συνειδητά την τουρκική από πίσω… Μαγκιά! Ψευτομαγκιά για την ακρίβεια: το ελληνικό πέσιμο έγινε επειδή υπήρχαν καβάτζα στη γύρα γαλλικά πολεμικά…

Προκύπτει πως δεν ήταν ο «υπερβάλλων ζήλος» του «ναύαρχου Κανάρη» (ή όποιος άλλος νομίζει πως είναι) της «Λήμνος». Αν ήταν έτσι, το γεγονός ότι «εξέθεσε την χώρα σε κίνδυνο» και το ότι «προκάλεσε ζημιές στο πλοίο» θα ήταν αρκετό για να έχει ξηλωθεί. Μάλλον θα πάρει παράσημο. Εν τω μεταξύ ο γύπας υπ.εξ. προσπαθεί να τηλε-πουλήσει «εξηγήσεις για τα πραγματικά γεγονότα» εις τα ευρώπας. Εκεί δεν ξέρουν από θάλασσα και κατορθώματα…

(Αυτοί οι τύποι προστατεύουν την υγεία μας, και δέχονται τα συγχαρητήρια κάθε φίλου της καραντίνας και των φαρμακοβιομηχανιών…)

Φτηνό θέατρο, αιμοβόρα παράσταση

Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου. Για λόγους που δεν αναφέρονται η «συμφωνία ειρήνης» ανάμεσα στο απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ και την πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι θεωρείται «μεγάλης, κομβικής σημασίας». Γιατί; Τι είναι τα ενωμένα αραβικά εμιράτα πέρα από ένα βουνό πετροδόλαρα πάνω σε μια λίμνη αίματος (στην υεμένη και όχι μόνο); Είναι κάτι: η γεωγραφία του…

Το παραμύθι, η στάχτη στα μάτια, πάει ως εξής: το ισραήλ ομαλοποιεί τις σχέσεις του με τον αραβικό κόσμο. Τι γλυκούτσικο! Να ζήσουν και να ευτυχήσουν τα παιδιά!

Η πιο κρίσιμη, στρατηγικής σημασίας τέτοιου είδους συμφωνία ανάμεσα στο ρατσιστικό ισραηλινό κράτος και ένα αραβικό χρονολογείται απ’ το 1978 και τις συμφωνίες του Camp David, ανάμεσα στον αυγύπτιο πρόεδρο Σαντάτ και τον Μπεγκίν, υπό την αιγίδα του Κάρτερ. Οι δυο τους (Σαντάτ και Μπεγκίν) μοιράστηκαν το νόμπελ ειρήνης, ο πρώτος θεωρήθηκε προδότης και δολοφονήθηκε, αλλά το βέβαιο είναι πως αυτή (κυρίως αυτή) η «συμφωνία ειρήνης» εξασφάλισε στο απαρτχάιντ καθεστώς όλη την άνεση για να συνεχίσει μέχρι σήμερα και αύριο την καταπίεση και τις δολοφονίες των παλαιστινίων. Ο μόνος κίνδυνος προέκυψε όταν εκλέχτηκε πρόεδρος στην αίγυπτο ο Morsi. Αλλά ο χουντοκαραβανάς Sisi φρόντισε να εξαφανίσει και τον Morsi και την απειλή που αντιπροσώπευε…

Τι έχει να προσθέσει το Αμπού Ντάμπι στον λογαριασμό του Τελ Αβίβ; Τα λεφτά; Δεν έχει ανάγκη το ισραηλινό κράτος… Την επιρροή του στους άραβες; Αστεία πράγματα! Μπορεί όμως να του προσφέρει έδαφος. Στρατιωτικές βάσεις – ναι, αυτό είναι σοβαρό!

Τί έχει να προσθέσει το Τελ Αβίβ στο λογαριασμό του τοξικού των εμιράτων; Υπάρχει κάτι: τα τωρινά αφεντικά αυτού του παρακμιακού καθεστώτος μπορεί να χρειαστούν στρατιωτική προστασία. Όχι μόνο (ή όχι τόσο) απέναντι στην Τεχεράνη (εκεί ο τοξικός των εμιράτων παριστάνει ότι έχει λογικευτεί – το παριστάνει…) όσο ακόμα και εναντίον εσωτερικών αμφισβητιών. Του παλατιού ή και έξω απ’ αυτό. Συνεπώς μια ή περισσότερες στρατιωτικές βάσεις της ισραηλινής αεροπορίας στα στενά του Ορμούζ, απέναντι απ’ το ιράν, είναι μια “αμοιβαία επωφελής” εξέλιξη – αλλά με όρους 4ου παγκοσμίου πολέμου! Τίποτα λιγότερο.

Το ότι το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ έδωσε, σαν «δώρο» στον πρίγκηπα Mohammed bin Zayed Al Nahyan την “προσωρινή αναστολή” της προσάρτησης της Δυτικής Όχθης, έτσι ώστε ο συγκεκριμένος τοξικός να πουλάει μούρη ότι είναι “ο σωτήρας των Παλαιστίνιων”, δεν αντέχει ούτε σαν ανέκδοτο.

Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν. Ο ισραηλινός μιλιταρισμός προωθείται επίσημα και “αυτοπροσώπως” στην αραβική χερσόνησο και στον Περσικό, επειδή – υποθέτουμε… – δεν έχει πια εμπιστοσύνη στον “αμερικανικό παράγοντα”. Αυτή η ισραηλινή απόβαση θα έχει σοβαρές συνέπειες στην ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων των αραβικών κοινωνιών, ακόμα πιο έντονες απ’ τις συνέπειες που είχαν οι αμερικανικές βάσεις που δημιουργήθηκαν (και συνεχίζουν να υπάρχουν) σε σαουδαραβικό έδαφος απ’ το 1991 και μετά.

Αντικειμενικά αυτή η ριζοσπαστικοποίηση θα στραφεί προς αναζήτηση υποστηρίξης στην Άγκυρα, στην Ντόχα – και (στο σιιτικό σκέλος της) στην Τεχεράνη. Μιας και πρόκειται για καθαρά επιθετική ενέργεια εκ μέρους του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος οι “απαντήσεις” θα εκδηλωθούν αργά ή γρήγορα τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και πέρα απ’ αυτήν…

Το ελληνικό καθεστώς γουστάρει… Ε;

Εσείς; Γουστάρετε που γουστάρει;

Νουθεσίες import / export

Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου. Τι ιδέα κι αυτή; Όσοι / όσες έκαναν διακοπές (τις γνωστές ακόλαστες διακοπές…) κολλάνε τον φονιά ιό και, γυρίζοντας, τον μεταφέρουν σ’ αυτούς που δεν έκαναν (ακόλαστες διακοπές)…. Δεν είναι η αντίθεση «ντόπιων – ξένων», δεν είναι η αντίθεση «πόλης – επαρχίας», δεν είναι η αντίθεση «βορράς – νότος»… Είναι η αντίθεση «θάλασσα – βουνό»!

Ο καθεστωτικός συντηρητισμός (διακομματικός πέρα ως πέρα) σκέφτηκε την απάντηση: όσοι γυρίζουν από crowdy διακοπές να φοράνε μια βδομάδα μάσκα· για να μην κολλήσουν αυτούς που δεν έκαναν. (Επίσης να κάθονται όρθιοι στο ένα πόδι στη γωνία – και στο διάλειμμα…)

Υπάρχει αντιπρόταση επαρκής από υγιεινιστική άποψη; Φυσικά ναι! Να επιδοτήσει το κράτος όσους / όσες κάνουν διακοπές για να συνεχίσουν για ένα, ενάμισυ μήνα ακόμα! Καλύτερα δύο! Να μην γυρίσουν πίσω πριν την παρέλαση!!! Τα οφέλη θα είναι πολλά και για όλους.

Πρώτον, δεν θα μεταφερθεί ο αλανιάρης covid-19 απ’ τις παραλίες στα αστικά συγκροτήματα. Θα μείνει να κοιτάει τα κύματα, στη μελαγχολία του φθινοπώρου. Δεύτερον, τα όποια «κρούσματα» θα γίνουν «ξε-κρούσματα» by the sea, οπότε δεν θα χρειάζονται ούτε καραντίνες ούτε καραμπίνες. Τρίτον οι επιχειρηματίες του τουρισμού θα ψευτοσώσουν την σαιζόν. Τέταρτον θα κουκουλωθεί κάπως και η ανεργία: αν κάνεις διακοπές δύο ή τρεις μήνες δεν είσαι άνεργος / η. Eίσαι βραζιλιάνος / α (απ’ το μαύρισμα).

Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί άλλο να δίνει τέτοιες επαναστατικές ιδέες δωρεάν! Αλλά το ποιος νοιάζεται για το καλό του κόσμου είναι καθαρό πια… Ή όχι;

Ευπρεπές θανατόμετρο 1

Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου. Τους έπιασαν κανονικά στα πράσα. Την Κυριακή 19 Ιούλη (το ένδοξο θανατόμετρο) είχαμε παρουσιάσει (ας αυτοσαρκαστούμε: σε πανελλήνια αποκλειστικότητα! – αλλά τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς απο περιθωριακούς;) την έρευνα των Yoon K Loke και Carl Heneghan του αγγλικού “κέντρου για την ιατρική που στηρίζεται σε αποδείξεις” (είχε δημοσιοποιηθεί πριν 3 ημέρες τότε), που κάτω απ’ τον τίτλο Γιατί κανένας δεν μπορεί ποτέ να γίνει καλά απ’ τον covid-19 στην αγγλία αποδείκνυαν το μεγάλο πάρτυ που έκανε επί μήνες η αγγλική «δημιουργική λογιστική θανάτου» – προκειμένου να πουλήσει τρόμο covid-19 στις μάζες. Η ξεφτίλα ήταν τόσο καλά τεκμηριωμένη απ’ την έρευνα των δύο, ώστε αναγκάστηκε ο κοτζάμ υπ.υγείας της αυτού μεγαλειότητας να βγει για να τραυλίσει κάτι του είδους «ναι… υπάρχει κάποιο πρόβλημα… θα δούμε…»

Χρειάστηκε ένας μήνας σχεδόν «για να δουν». Και χτες η αγγλική υπηρεσία δημόσιας υγείας ανακοίνωσε ότι αφαιρεί 5.377 νεκρούς απ’ την «κοινή δεξαμενή»! Είναι όμως πολύ αργά για να αλλάξουν τα πιστοποιητικά θανάτου, για να αποδοθεί η σωστή αιτία θανάτου γι’ αυτούς τους 5.377, και για να ξεφρικάρουν οι συγγενείς και οι οικείοι τους. Τί έκανε η PHE της αγγλίας και απάλλαξε αυτούς τους 5.377; Είναι αυτό αρκετό για να πιστέψει κανείς τα διορθωμένα νούμερα;

Ο «ορισμός νεκρού από covid-19» που ήταν σε χρήση όλους αυτούς τους μήνες στην αγγλία ήταν: πρόσωπο που πεθαίνει με θετικό τεστ covid-19 και είτε πέθανε μέσα σε 60 ημέρες απ’ την πρώτη διαπίστωση της μόλυνσης, ή πέθανε πέρα απ’ τις 60 ημέρες αν ο covid-19 αναφέρεται στο πιστοποιητικό θανάτου… «Μια φορά θετικός – για πάντα θετικός – νεκρός απ’ τον covid-19»!!!

Ο καινούργιος ορισμός, που χρησιμοποιήθηκε για να διορθώσει τον προηγούμενο είναι: πρόσωπο που πεθαίνει με θετικό τεστ covid-29 μέσα σε 28 ημέρες απ’ την πρώτη διαπίστωση της μόλυνσης.

Όπως ο παλιός έτσι και ο καινούργιος είναι ο ορισμός της «κοινής δεξαμενής», δηλαδή της μαζικής εκστρατείας εξαπάτησης και τρομοκράτησης: όποιος βρεθεί θετικός ΑΠΟ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ ΚΙ ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΗΝΑ καταγράφεται σαν «θύμα του covid-19»!! Η καινούργια φόρμουλα είναι βέβαια καλύτερη απ’ την προηγούμενη (όπου ο καταδίκη του covid πιστοποιητικού θανάτου ήταν ισόβια), και πάλι όμως δείχνει το πόσο σέβονται την ζωή και το πόσο σέβονται τον θάνατο τα σύγχρονα καθάρματα / στελέχη του υγιεινιστικού καπιταλισμού.

Έχει την σημασία του κι αυτό. Ο «πολύ large» ορισμός άρχισε να αποδίδει απ’ τις αρχές Μάη, όταν πια υπήρχαν άνθρωποι που βρέθηκαν θετικοί κάποια στιγμή τον Απρίλη, νοσηλεύτηκαν, έγιναν αρνητικοί, βγήκαν απ’ τα νοσοκομεία… και πέθαναν απ’ τον Μάη και μετά από άλλες αιτίες (πάνω σχήμα, πράσινη γραμμή). Η «διόρθωση» (μπλέ γραμμή) αφορά θανάτους που χρεώθηκαν με τον τόνο από τότε και μετά, όταν οι θάνατοι είχαν αρχίσει να πέφτουν· έπρεπε όμως να κρατηθούν οπωσδήποτε ψηλά, με οποιονδήποτε τρόπο, για χάρη της τρομοπαραγωγής.

Τώρα που οι θάνατοι έχουν περιοριστεί σημαντικά, το τρομοθέαμα έχει μεταφερθεί αλλού. Στα «κρούσματα». Συνεπώς «άντε, να κόψουμε κάτι απ’ το παλιό θανατόμετρο»…

Καταλάβατε;

Ευπρεπές θανατόμετρο 2

Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου. Ο ευρωπαϊκός ορισμός (που είναι επίσης ο ορισμός του π.ο.υ.) είναι λιγάκι πιο «μαζεμένος» απ’ τον αγγλικό, εξίσου κυνικός όμως:

Ένας θάνατος από covid-19 ορίζεται σαν θάνατος που προκύπτει από μια κλινικά εντοπίσιμη ασθένεια σε μια πιθανή ή επιβεβαιωμένη περίπτωση covid-19, εκτός αν υπάρχει ξεκάθαρα εναλλακτική αιτία θανάτου που δεν μπορεί να σχετίζεται με ασθένεια του covid-19 (π.χ. τραύμα)…

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον ευρωπαϊκο τρομοκρατικό κυνισμό, αν φας τσεκουριά στο κεφάλι δεν θα πεταχτείς στην «κοινή δεξαμενή». Όλες, όμως οι αιτίες θανάτου των ηλικιωμένων με προϋπάρχοντα προβλήματα υγείας (καρδιακά, κυκλοφορικά, κλπ) δεν είναι «ξεκάθαρα εναλλακτικές αιτίες» – οπότε; Ρίχτον μέσα! Επιπλέον, δεν χρειάζεται καν ένα θετικό τεστ. Αρκεί η «πιθανότητα» να έχεις κολλήσει covid-19. Και από που προκύπτει η «πιθανότητα»; Από … έτσι!…

Για να γίνει ξεκάθαρο ότι απ’ τον covid-19 μπορεί να γλύτωσαν πολλοί απ’ το θανατόμετρο όμως όχι, ο ορισμός συνεχίζει:

Ένας θάνατος που οφείλεται στον covid-19 δεν θα πρέπει να αποδοθεί σε άλλη ασθένεια (π.χ. καρκίνο), και θα πρέπει να μετριέται ανεξάρτητα από προϋπάρχουσες συνθήκες για τις οποίες υπάρχει η εκτίμηση ότι προκάλεσαν σοβαρές επιπλοκές του covid-19.

Ξεκάθαρο και ωμό. Δεν πρόκειται, όμως, απλά για στατιστική απάτη. Πρόκειται για μια καραμπινάτη στροφή σ’ αυτό που λέγεται «ιατρική»: οι αιτίες θανάτου γίνονται «πολιτικές», με την έννοια ότι επιλέγονται με βάση την καλύτερη εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων.

Και δεν γίνονται τέτοιες μόνο οι αιτίες θανάτου. Είναι ήδη εξαρτημένες απ’ τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών ΚΑΙ οι θεραπείες ΚΑΙ οι διαγνώσεις.

Κάποιοι – από τους «αιρετικούς» – έχουν πει αυτούς τους μήνες, με αφορμή τον covid-19 και, κυρίως, την διαχείρισή του, ότι τώρα γίνεται μια σκληρή μάχη για την ψυχή της ιατρικής. Έχουν δίκιο. (Εκτιμάμε μάλιστα πως είναι η τελευταία μάχη γύρω απ’ αυτό το ζήτημα… Αν χαθεί δεν θα υπάρξει μελλοντικά περιθώριο για άλλη…) Κάνουν όμως ένα στρατηγικό λάθος οι αιρετικοί. Αφήνουν έξω απ’ αυτήν την μάχη τον βασικότερο σύμμαχό τους: τις κοινωνίες, που είναι οι «οποιαδήποτε στιγμή ασθενείς», αυτοί κι αυτές που χρειάζονται την φροντίδα, τις γνώσεις και την ηθική ακεραιότητα των γιατρών.

Αν η μάχη ήταν για την … ψυχή της ηλεκτρολογίας (ας πούμε) ίσως ο ρόλος των «πελατών» να ήταν μικρής σημασίας. Όμως σε ότι αφορά την ιατρική δεν ισχύει το ίδιο.

Θα φροντίσουμε να επανέλθουμε αναλυτικότερα – επειδή και αυτή η πλευρά είναι πολύ σημαντική σε τέτοιους ζόρικους καιρούς.