Month: August 2020

Δευτέρα 24 Αυγούστου. Δεν είναι δουλειά της ασταμάτητης μηχανής να δίνει ιατρικές συμβουλές. Αλλά δεν θα ήταν άσχημη ιδέα (αν τα αγγλικά σας έχουν ακόμα κάποια αξία πέρα απ’ τις εφηβικές σας αναμνήσεις από το φροντιστήριο…) να ρίξετε μια ματιά στις επίσημες παρενέργειες ενός αντι-γριπικού εμβόλιου για χρήση σε άτομα ηλικίας 65+. Υπάρχουν κι άλλα εμβόλια, άλλων εταιρειών – θα πρέπει να τα ψάξετε alone… Εδώ μόνο για το Fluad – της γνωστής και αγαπημένης από όλους novartis.

Τα φάρμακα – και τα φαρμάκια – δεν τα διαλέγει κανείς όπως άλλα εμπορεύματα. Του τα συστήνει / επιβάλει ο γιατρός. Τώρα αν ο γιατρός είναι στο pay roll της Χ ή της Ψ φαρμακοβιομηχανίας και πάλι δεν μπορούμε να συστήσουμε την «καλύτερη» ανάμεσα σ’ όσες δωροδοκούν.

(Αλήθεια πώς πάει η έρευνα για το πολυπληθές ιατρικό πεζικό της novartis στα μέρη μας; Έχουν βρεθεί εκείνοι που το προστατεύουν απ’ το κακό μάτι, ή ακόμα; Για τις υπόλοιπες “ανοιχτοχέρες” φαρμακοβιομηχανίες ούτε λόγος βέβαια… Και λέτε πως όλοι αυτοί, με την σπουδαία επιστημονική γνώση και αδαμάντινη ηθική τους θα μας σώσουν;)

Κατ’ αρχήν, λοιπόν, ας το παραδεχτούμε: μετά από δεκαετίες ύπνου της λογικής έχουν αρχίσει να γεννιούνται τα τέρατα…

Κυριακή 23 Αυγούστου. Το ρημαδογκουβέρνο (και δεν είναι μόνο του) διαφημίζει ένα επερχόμενο εμβόλιο / σωτήρα. Αν, σε αντίθεση μ’ αυτά που έλεγε ο Κούβελας (χθεσινό video), αυτό το σωτήριο εμβόλιο της AstraZeneca (παρέα με το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης) εμφανιστεί πριν το τέλος του 2021 θα είναι ένα εμβόλιο «στο πόδι». Δεν ξέρουμε πόσοι (και όχι μόνο στα μέρη μας) θα συμφωνήσουν να γίνουν πειραματόζωα. Ξέρουμε όμως, και το έχουμε γράψει πολλές φορές, πως όλη η σκηνοθεσία του τρόμου, οι απαγορεύσεις, τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα και τα υπόλοιπα γίνονται και (όχι μόνο…) αυτόν τον σκοπό. Να «αποδεχτούμε» ότι οι φαρμακοβιομηχανίες είναι που σώσουν τις ζωές μας, και για χάρη τέτοιων σωτήρων αξίζουν όλες οι θυσίες του κόσμου απ’ την μεριά μας.

Το μπλοκ των big pharma έχει αποκτήσει ήδη τεράστια δύναμη / εξουσία στην καθημερινή ζωή (και στις τσέπες) εκατομυρίων επιβατών αυτού του πλανήτη· και η διαχείριση του covid-19 είναι κομμένη και ραμένη στα μέτρα της ακόμα μεγαλύτερης ενδυνάμωσής της. Εκτιμάμε ότι ο υγιεινιστικός εφιάλτης, αφού κατάφεραν να τον ξεκινήσουν, δεν θα τελειώσει ποτέ. Θα γίνει αναπόσπαστο μέρος αυτού που τα αφεντικά και οι λακέδες τους ονομάζουν “νέα κανονικότητα”.

Μήπως, τουλάχιστον, βγάζοντας τα απίστευτα κέρδη τους, οι φαρμακοβιομηχανίες προσφέρουν και κάποιου είδους πραγματικό “κοινωνικό έργο”; Λυπούμαστε αλλά η απάντηση εξαρτιέται απ’ την στάση ζωής, την κατάσταση της υγείας, την ευπιστία του καθενός, της καθεμιάς· το κοινωνικό περιβάλλον, το σύστημα υγείας και πολλά άλλα. Εκείνοι που “γιατρεύονται” (συχνά σε εισαγωγικά…) μπορεί να εκθειάζουν ένα Χ φάρμακο· εκείνοι, όμως, θα υποστούν τις παρενέργειές του θα κάνουν το αντίθετο.

Υπάρχει κάποια αλήθεια που να γεφυρώνει αυτό το χάσμα, το χάσμα των φαρμάκων – που – είναι – και – φαρμάκια απ’ την στιγμή κι όλας που βγαίνουν απ’ την γραμμή παραγωγής των εργοστασίων της Α ή της Β φαρμακοβιομηχανίας; Αν και υπάρχουν αρκετοί που θεωρούν πως κατέχουν μια τέτοια αλήθεια, όταν μιλούν εμπιστευτικά παραδέχονται ότι δεν την έχουν. Πρακτικά ολόκληρη η λογική της δυτικής φαρμακο-παραγωγής, στηριγμένη στη χημεία, επιδέχεται ένα τεράστιο ερωτηματικό. Κι αυτό ενόσω πέρα απ’ την κριτική απ’ τα κάτω στη “χημική προσέγγιση” του σώματος, αναδύονται απ’ τα πάνω κι άλλες, postchemical προσεγγίσεις, που ίσως μελλοντικά να κάνουν αυτό που τώρα ονομάζουμε «φάρμακο» να θεωρείται προϊστορικό σκουπίδι.

Σε κάθε περίπτωση οι φαρμακοβιομηχανίες είναι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, με όλα όσα θα μπορούσε να σημαίνει κάτι τέτοιο, plus το γεγονός ότι εμφανίζονται εκεί που οι «επιλογές των πελατών τους» (όλων ημών, δηλαδή) τείνουν προς το μηδέν. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι οι φαρμακοβιομηχανίες και όχι οι αυτοκινητοβιομηχανίες ή οι βιομηχανίες τηλεοράσεων που μπορούν να επιβάλουν την τεχνητή αύξηση στη ζήτηση των εμπορευμάτων τους. (Περισσότερα στο SID 1 και SID 2, Τρίτη 23 Ιούνη). Οδυνηρή “αγορά”…

Απ’ την άλλη μεριά είναι από εξαιρετικά επιπόλαιο έως οδυνηρά αυτοκαταστροφικό το να υποστηρίζει κάποιος πως «αν οι φαρμακοβιομηχανίες δεν έχουν κέρδη απ’ το covid-19 εμβόλιο, τότε είναι δίκαιο που δεν θα πληρώσουν τίποτα για τις παρενέργειες που – είναι σίγουρο ότι – θα έχει». Πρώτον επειδή οι φαρμακοβιομηχανίες γενικά έχουν τρομακτικά κέρδη, από κάτι που είναι τόσο απτό όσο η υγεία του καθενός. Και δεύτερον επειδή η «ασυλία» τους έχει νομοθετηθεί όχι για το αντιcovid εμβόλιο αλλά για το σύνολο της παραγωγής τους, εδώ και πολλά χρόνια! Και είναι ακριβώς αυτή η “ασυλία” που τους επιτρέπει τώρα να οξύνουν τον μεταξύ τους (καπιταλιστικό) ανταγωνισμό, για το ποια θα σερβίρει γρηγορότερα την σωτηρία μας, αδιαφορώντας – προφανώς – για τις συνέπειες· να τον οξύνουν ως εκείνο το γνωστό στην πιάτσα σημείο που λέγεται “κάτω του κόστους, το αφεντικό τρελάθηκε!!”

Το “δεν θα βγάλουμε κέρδη” δεν είναι καθόλου η καλωσύνη τους, κι ούτε βέβαια θα μπορούσε να νομιμοποιεί οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση να σκοτώνει. Είναι απλά η αναγκαία υποχώρησή τους στην πίεση που ασκεί το Πεκίνο, το οποίο έχει δηλώσει εδώ και μήνες ότι θα παραχωρήσει δωρεάν την συνταγή του εμβολίου που θα βρει (όταν το βρει… δηλαδή πολύ σύντομα…), εξασφαλίζοντας έτσι την υποστηρίξη πολλών δεκάδων κρατών / πελατών. Είναι ένας προσωρινός αναγκαστικός ελιγμός, που έχει εγκριθεί απ’ τα λογιστήριά τους. (Εξάλλου οι “έρευνές” τους, εντός ή εκτός εισαγωγικών, για το συγκεκριμένο εμβόλιο, έχουν χρηματοδοτηθεί τόσο χοντρά απ’ τα πρωτοκοσμικά κράτη ώστε αυτό και μόνον αυτό θα ήταν αρκετό για να τελειώσει οποιαδήποτε συζήτηση περί “κέρδους” των εταιρειών…)

Αυτό το “δεν θα βγάλουμε κέρδη” είναι, λοιπόν (κι όποιος έχει μυαλό να το καταλάβει ας το καταλάβει) μια εκστρατεία δημόσιων σχέσεων διάφορων δυτικών big pharma, εξαιτίας του κινέζικου ανταγωνισμού… Μια εκστρατεία που έχει ήδη πληρωθεί πολλαπλά, με άγνωστο αριθμό νεκρών από «πειράματα θεραπείας» των επιπλοκών του covid-19 σε διάφορα νοσοκομεία του δυτικού κόσμου· με άγνωστο αριθμό νεκρών στα σπίτια τους (επειδή τα εκκενούμενα δημόσια συστήματα υγείας αρνήθηκαν να τους περιθάλψουν)· με καταθλίψεις και αυτοκτονίες· με εκτόξευση της χρήσης αντικαταθλιπτικών (παρεπιπτόντως: των ίδιων ακριβώς εταιρειών!)· με την καθολικότερη από ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες υπαγωγή της σύγχρονης εργατικής τάξης στις προσταγές του κεφάλαιου· και με αρκετούς ακόμα τρόπους.

Το μόνο «δωρεάν» απ’ την μεριά των αφεντικών στον καπιταλιστικό κόσμο είναι η λεηλασία των ζωών μας, όταν δεν μπορούμε (ή δεν θέλουμε) να αντισταθούμε…. Που σημαίνει ότι πάντα πληρώνουμε: με σάρκες, με αίμα, με ελπίδες…

Κυριακή 23 Αυγούστου. Η AstraZeneca έχει τις δικές της κάμποσες «ματωμένες σελίδες» στο βιβλίο του τρόμου των φαρμακοβιομηχανιών – και της «σωτηρίας» που πουλάνε. Είναι η έβδομη στον κόσμο επιχείρηση φαρμάκων απ’ την άποψη τζίρου και κερδών, της τάξης των δισεκατομυρίων δολαρίων κάθε χρόνο. Έχει προκύψει απ’ την συγχώνευση της σουηδικής Astra AB με την αγγλική Zeneca group το 1999· έχει την έδρα της στο Λονδίνο· μισθοδοτεί επίσημα πάνω από 50.000 άτομα σε πάνω από 100 κράτη· κατέχει διάφορες μικρότερες φαρμακευτικές. Και σκοτώνει, όπως κάθε άλλη όμοιά της.

Το μεγαλύτερο γνωστό έγκλημά της ως τώρα είναι το αντι-ψυχωσικό Seroquel. Προκειμένου να το προωθήσει για χρήση σε παιδιά (;;;!!!), κάτι που το κατάφερε σε μεγάλη κλίμακα, πλαστογράφησε ουσιαστικά τα αποτελέσματα μιας έρευνας και το διαφήμισε σαν καλύτερο έναντι άλλων ανταγωνιστικών, αν και ήξερε ότι έχει σοβαρές παρενέργειες. Αυτή η αποκάλυψη έγινε στις αρχές των ‘00s. Τελικά αναγκάστηκε να πληρώσει μερικά εκατομύρια δολάρια σε πρόστιμα – και είναι πάντα εδώ…

Ένα άλλο απ’ τα φαρμάκια της εταιρείας είναι το αντιχοληστερινικό Crestor· μια στατίνη. Μεγάλο εμπορικό σουξέ για την AstraZeneca, με την διαφορά ότι προκαλούσε διάφορες παρενέργειες στο συκώτι, που σε κάποιες περιπτώσεις έφταναν και ως τον θάνατο. Και πάλι η φιλεύσπαχνη εταιρεία αποδείχθηκε ότι τα ήξερε αυτά, αλλά τα έκρυψε.

Αντίστοιχα επικίνδυνο ήταν και το Onglyza, για τον διαβήτη τύπου 2. Το φάρμακο κατέβαζε μεν το επίπεδο του ζαχάρου στο αίμα, αλλά αύξανε τον κίνδυνο ζημιών στο πάγκρεας (παγκρεατίτιδα) – ενοχοποιήθηκε και για την πρόκληση καρκίνου στο πάγκρεας. Επιπλέον ανακαλύφθηκε ότι το φάρμακο προκαλούσε και καρδιακά προβλήματα.

Το Farxiga ήταν άλλη μια προσφορά της εταιρείας προς του διαβητικούς. Παρότι ο αμερικανικός εοφ (fda) το ενέκρινε το 2014, ένα χρόνο μετά, το 2015 αποδείχθηκε ότι αύξανε τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου της ουροδόχου κύστης αλλά και διαβητικής κετονόξωσης, μιας ιδιαίτερα επικίνδυνης έως φονικής επιπλοκής του σακχαρώδους διαβήτη. Επειδή το Farxiga είναι σχετικά καινούργιο φάρμακο υπάρχει η πιθανότητα να εντοπιστούν κι άλλες επικίνδυνες παρενέργειες του φαρμάκου μελλοντικά – οπότε αυτή η ζόρικη λίστα θα μεγαλώσει.

Αν τα παραπάνω έχουν πολιτική σημασία απ’ την δική μας εργατική σκοπιά δεν είναι για να δυσφημίσουν την AstraZeneca υπέρ των ανταγωνιστών της. Καθόλου! Το όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν μπορεί να μην ισχύει για τα χοιροστάσια, ισχύει όμως για την «βιομηχανία της υγείας». Αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσει όποιος διαβάζει αυτές τις γραμμές είναι ότι αυτά τα φαρμακοεγκλήματα (και κάθε big pharma έχει πολλά τέτοια στο ιστορικό της) έγιναν παρότι είχαν τηρηθεί τα πρωτόκολλα για τις έρευνες, τις δοκιμές, και τα λοιπά.

Συνεπώς τι περιμένετε ότι θα συμβεί αν αντί για χρόνια οι έρευνες, οι δοκιμές και τα λοιπά κρατήσουν λίγους μήνες; Τι περιμένετε ότι θα συμβεί αν οι μάγοι του καπιταλισμού βγάλουν μέσα σε λίγους μήνες απ’ το καπέλο τους γιατρικά κατά του κωρονοϊού covid-19 ενώ είναι γνωστό ότι προσπάθειες τους επί χρόνια για εμβόλιο κατά άλλων κορονοϊών απέτυχαν παταγωδώς;

Κάποιοι, ωμά ρεαλιστές έως κυνικοί θα σηκώσουν τους ώμους λέγοντας: «Και τι θέλετε δηλαδή; Έτσι είναι τα πράγματα. Κάποιοι γίνονται καλά και κάποιοι πεθαίνουν». Πράγματι. «Έτσι είναι τα πράγματα»… Μόνο που πάντα υπάρχει μια θέση απ’ την οποία κάποιος σηκώνει τους ώμους του· ή τον σηκώνουν άλλοι στους δικούς τους. Είναι εύκολη (και από ηθική άποψη μάλλον φτηνή) η ελπίδα ότι αν οι (ανακοινωμένες) παρενέργειες ενός φαρμάκου είναι 10% «εγώ» θα είμαι στο 90%… Με τέτοιες «ευκολίες» είναι γεμάτη η καθημερινή ζωή: μια μικροαστική ροπή προς το «κέντρο», προς τους «πολλούς», εκεί που υπάρχουν μόνο επιτυχίες…. Αλλά όταν βρεθεί κάποιος στο «10%» (ή στο 1%) των παρενεργειών μιας φαρμακευτικής σωτηρίας είναι 100% εκεί… Και οφείλει να νοιώθει «περιθώριο», «παράπλευρη απώλεια» σε σχέση με την πάγια ελπίδα του πως η θέση του είναι στους “πολλούς”. Ποιοί βάζουν το χέρι τους στη φωτιά ότι θα κατεβάσουν το κεφάλι και θα το βουλώσουν αν βρεθούν σ’ αυτή τη θέση; Κανένας!

Και πάλι το ερώτημα δεν περιορίζεται στο «ναι» ή «όχι» σε θεραπείες / σωτηρίες fast track, με αφορμή σήμερα τον covid-19 και αύριο κάτι άλλο! Έχει μεγαλύτερη και αναδρομική αξία. Αν η απάντηση είναι «θεραπείες fast track» με παράπλευρες απώλειες ό,τι νάναι (θεραπείες που ακόμα κι αν δεν έχουν άμεσα κέρδη για τους σωτήρες μέσω της τιμολόγησης της θεραπείας, θα έχουν άλλα άμεσα, και πιθανόν κολοσσιαία κέρδη, μέσω της ανόδου της τιμής των μετοχών τους…) τότε ποιά ήταν η ερώτηση; Και ποιό ήταν το σερβίρισμά της;

Ο κόσμος (και λέγοντας «κόσμος» εννοούμε πολλά εκατομμύρια επιβάτες του πλανήτη) έχει πληρώσει ήδη πολύ ακριβά μια ερώτηση που του επιβλήθηκε μαζί με τις απαντήσεις της: την ψευδή ερώτηση της ζωής ή του θανάτου απ’ τον covid-19. Έχει πληρώσει πολύ ακριβά μια ερώτηση για την οποία είχαν γίνει ασκήσεις απαντήσεων (και το Event 201 δεν ήταν καθόλου η μοναδική!) πολύ πριν μια νυχτερίδα ερωτευτεί έναν μυρμηγκοφάγο κάπου στην μακρινή Wuhan… Έχει πληρώσει ήδη πολύ ακριβά τις απαντήσεις που γεμίζουν απ’ την αρχή πολλά big ταμεία.

Υπάρχει προοπτική για ένα “enough!” που δεν θα είναι συγκυριακό, ευκαιριακό, περιπτωσιολογικό, αλλά θα σημαδεύει το κέντρο της εχθρικής διάταξης;

Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε γι’ αυτό – μάρτυράς μας η Ιστορία.