Month: August 2020

Τρίτη 4 Αυγούστου. Πριν περίπου 10 ημέρες (στις 23 Ιούλη 2020) το «κέντρο για μια ιατρική βασισμένη σε αποδείξεις» του πανεπιστημίου της Οξφόρδης παρουσίασε μια σύντομη έκθεση με τίτλο Κρύβοντας την έλλειψη αποδείξεων πίσω απ’ την πολιτική (Masking lack of evidence with politics). Το θέμα αυτής της έκθεσης ήταν το κατά πόσον η χρήση (χειρουργικής) μάσκας εμποδίζει την διάδοση ιών. Να ένα απόσπασμα απ’ αυτήν την τόσο πρόσφατη έκθεση:

Οι εντεινόμενα πολωμένες και πολιτικοποιημένες απόψεις για το αν πρέπει να χρησιμοποιούνται μάσκες σε δημόσιους χώρους κατά την διάρκεια της τωρινής κρίσης του covid-19 κρύβουν μια πικρή αλήθεια για την κατάσταση των συμβατικών ερευνών και για την αξία που δίνουμε στις κλινικές αποδείξεις ώστε να διαμορφώνουμε με βάση αυτές τις αποφάσεις μας.

Το 2010, στο τέλος της πιο πρόσφατης πανδημίας γρίπης, υπήρχαν έξι τυχαιοποιημένες (randomised) κλινικές δοκιμές, με συμμετοχή 4.417 ατόμων, με ζητούμενο τα οφέλη από διαφορετικούς τύπους μασκών. Οι δύο απ’ αυτές είχαν γίνει σε εργαζόμενους στο σύστημα ιατρικής φροντίδας και οι τέσσερεις σε οικιακές ή φοιτητικές συγκεντρώσεις. Οι δοκιμές μασκών προσώπου για ιούς τύπου γρίπης έδειξαν χαμηλή απόδοση και σπάνιες βλάβες· και επιβεβαίωσαν την ανάγκη για περισσότερες μελλοντικές δοκιμές.

Παρά την ξεκάθαρη ανάγκη για μεγάλες, πραγματικές δοκιμές, μια δεκαετία μετά μόνο έξι τέτοιες έρευνες έχουν δημοσιεύσει τα αποτελέσματά τους. Πέντε σε εργαζόμενους στην υγεία, και μία σε προσκυνητές. Αυτή η πιο πρόσφατη σοδειά δοκιμών προσέθεσε άλλους 9.112 συμμετέχοντες, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των τυχαιοποιημένων δειγμάτων σε 13.259. Αυτό που έδειξαν είναι ότι οι μάσκες μόνες τους δεν έχουν αξιοσημείωτες συνέπειες στο να διακόψουν την διάδοση γρίπης ή ιών τύπου γρίπης ούτε στο γενικό πληθυσμό ούτε στο ιατρικό προσωπικό.

… Πολλά κράτη έχουν κάνει υποχρεωτική την μάσκα στους δημόσιους χώρους, σε διάφορες παραλλαγές. Άλλα – όπως η δανία ή η νορβηγία – γενικά όχι. Το Ινστιτούτο Δημόσιας Υγείας της νορβηγίας ανέφερε πως εάν οι μάσκες όντως έχουν κάποιο αποτέλεσμα, τότε οποιαδήποτε διαφορά στον ρυθμό διασποράς θα είναι μικρή όταν ο ρυθμός μόλυνσης είναι μικρός: υποθέτοντας ότι το ποσοστό των ασυμπτωματικών στον γενικό πληθυσμό είναι 20% και ότι φορώντας μάσκες το ποσοστό κινδύνου μόλυνσης μειώνεται κατά 40%, τότε θα έπρεπε 200.000 άτομα να φορούν μάσκα για να προληφθεί μια καινούργια μόλυνση ανά εβδομάδα…

Συντριπτικό το κτύπημα· σε τι όμως; Οι «μετα-έρευνες» που συγκεντρώνουν και αξιολογούν τα στοιχεία από πραγματοποιημένες έρευνες τα τελευταία χρόνια σε ότι αφορά την αποτελεσματικότητα της μάσκας έχουν πυκνώσει. Και δεν υπάρχει ούτε μία τέτοια «μετα-έρευνα» που να αποδεικνύει, ή έστω να υποδεικνύει με αξιόλογες πιθανότητες, ότι η μάσκα είναι το must που «σώζει ζωές».

Τρίτη 4 Αυγούστου. Αφού οι μάσκες ΔΕΝ είναι πρακτικά «μέτρο υγείας», τί είναι;

Κάποιοι που θυμούνται τους σχετικούς ελιγμούς, ελιγμούς που ξεκίνησαν απ’ το βρώμικο – κεφάλι – του – ψαριού (π.ο.υ.) φτάνοντας ως τις ουρές του (τις κατά τόπους «ιερές συνόδους υγείας»), σχολιάζουν πως υπάρχει αντίφαση μεταξύ του «μην φοράτε μάσκα, δεν χρειάζεται» όταν η πανδημία ήταν υποτίθεται στην κορύφωσή της, τον Μάρτη και τον Απρίλη, και του «αν δεν φοράτε μάσκα θα σας κόψουμε το κεφάλι» τώρα που έχει λήξει, σίγουρα απ’ την άποψη των νεκρών.

Όχι όμως, δεν πρόκειται για αντίφαση. Τα πραξικοπήματα ήταν το πρώτο στάδιο, η βίαιη επιβολή (ή προσπάθεια επιβολής) των προϋποθέσεων της γενικής αναδιάρθρωσης στο κοινωνικό εργοστάσιο. Οι μάσκες είναι η εξατομικευμένη εκδοχή των πραξικοπημάτων, το ατομικό σήμα της (κοινωνικής) αποδοχής τους, η μικρο-μοριακή εν-σωμάτωση. Είναι στοιχείο της δεύτερης φάσης.

Όμως – δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία! – δεν είναι το μασκάρισμα το ζητούμενο εκ μέρους του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Όπως εύστοχα παρατήρησε ο ινδός μηχανικός πληροφορικής Pranav Pai … οι μάσκες είναι χαμηλής τεχνολογίας… Πολύ χαμηλής τεχνολογίας και πολύ χαμηλής εμπορικής τιμής. Εκτός απ’ αυτούς που τις κατασκευάζουν κανένας δεν επωφελείται «χειροπιαστά» απ’ τις μάσκες!

Είναι, λοιπόν, η συμβολική επιβολή στα σώματα (και στις σκέψεις) έτσι ώστε η κυρίως επιβολή, τα υποχρεωτικά εμβόλια και η καθολική επιτήρηση του ψηφιακού φακελώματος («υγείας»…) να πουληθεί σαν «απελευθέρωση». Είναι τόσο χαμηλής τεχνολογίας και κερδοφορίας οι μάσκες ώστε να είστε σίγουροι/ ες πως όταν θα έχουν ολοκληρώσει τον κοινωνικό του ρόλο μπορεί ακόμα και να απαγορευτούν! (Οι facial recognition τεχνολογίες έχουν εξελιχθεί μεν ώστε να κάνουν κάποια «αναγνώριση προσώπου» ακόμα κι αν αυτό είναι καλυμμένο· αλλά αυξάνονται τα λάθη τους και δυσκολεύονται οι διασταυρώσεις…)

Ακριβώς επειδή αφορά την προκαταρκτική ατομική συμβολική ενσωμάτωση των προσταγών της αναδιάρθρωσης και επειδή είναι περιορισμένης χρονικής διάρκειας, απ’ τη μεριά των αφεντικών και των κρατών αναδεικνύεται ύπουλα σε «κρίσιμο πολιτικό ζήτημα» – ενώ είναι σοβαρό μεν αλλά δευτερεύον. Είναι το καρφί απ’ όπου κρέμεται το εικόνισμα του Θεάματος του Θανάτου: πρέπει να μείνει στέρεο για όσο καιρό χρειαστεί…

(φωτογραφία: Κάτω τα ημίμετρα! Αυτή είναι η πλήρης και αποτελεσματική προστασία!)

Δευτέρα 3 Αυγούστου. Θα ήθελε η ασταμάτητη μηχανή να ελπίζει πως είναι γνωστό: ο θάνατος, αυτό το «ελιξήριο της ζωής» τόσο των θρησκειών όσο και του εμπορευματικού καπιταλισμού, δεν είναι ποτέ μόνο ένα αναπόφευκτο γεγονός της ζωής. Είναι, κυρίως, ένα φορτίο νοημάτων, σημασιοδοτήσεων, φόβων ή όχι, προκαταλήψεων ή όχι, πειθαρχιών ή όχι, κανόνων του ενός ή του άλλου είδους… Και απειλών: απειλών απ’ τη μεριά της κάθε φορά εξουσίας.

Για τον δυτικό μεταμοντέρνο καπιταλιστικό κόσμο ο θάνατος έχει γίνει μια απώθηση και ταυτόχρονα η συνισταμένη σχεδόν όλων των μεταφυσικών δοξασιών. Σε αντίθεση με τον μοντέρνο ανταγωνιστικό διεθνισμό των δεκαετιών του ’60 και του ’70, όπου ο Θάνατος των Άλλων (εκτός πρώτου κόσμου…) γινόταν αφορμή ριζοσπαστικοίησης και επιθετικών διατάξεων απέναντι στις πρωτοκοσμικές εξουσίες, νωρίς νωρίς η δεκαετία του ’90 έδειξε πως ο θάνατος έχει σκιστεί, έχει κομματιαστεί. Ο Θάνατος των Άλλων είχε γίνει ένα εξωτικό έως αδιάφορο θέαμα. Το ένοιωσαν στο κορμί τους οι βόσνιες και οι βόσνιοι: ο δικός τους θάνατος δεν ήταν πια σημείο ριζοσπαστισμού για άλλους αλλά σημείο πρωτοκοσμικής εθελοδουλείας. Οι «ανθρωπιστικές εκστρατείες» που για ένα μικρό διάστημα σκαρφίστηκε η Ουάσιγκτον, στα ‘90s, στήθηκαν ακριβώς σ’ αυτήν την παραδοχή (που με άλλη μορφή βρίσκουμε τώρα μπροστά μας, από διάφορους ξετσίπωτους φίλους της καραντίνας): αν υπάρχει ζήτημα Θανάτου είναι καθήκον του πρωτοκοσμικού κράτους (και πάντως όχι οποιουδήποτε κινηματικού αντικρατικού υποκειμένου που δεν μοιράζει ρύζι…) να δείξει «ανθρωπιστικό πρόσωπο». Να «σώσει», να «θεραπεύσει»…

Οι Άλλοι (και ο αδιάφορος θάνατός τους) μπορεί να είναι οποιοιδήποτε. Απ’ τους παλαιστίνους μέχρι τους οπαδούς της αντίπαλης ποδοσφαιρικής ομάδας. Αντίστροφα ο «ενδιαφέρον» θάνατος, ο θάνατος που «αγγίζει», ο θάνατος που οδηγεί τις συγκινήσεις σε έκρηξη, είναι εκείνος που συμβαίνει είτε μέσα στον κύκλο της φυσικής οικογένειας / σογιού, είτε στον κύκλο της μεταφυσικής ταυτότητας. Ο «θάνατος ενός δικού μας» αξίζει πολύ περισσότερο απ’ τον θάνατο εκατομυρίων Άλλων: μια απ’ τις επιτυχίες του νεοφιλελευθερισμού σαν κοινωνικής ιδεολογίας ήταν οτι ιδιωτικοποίησε σε βαθμό απεριόριστου κυνισμού ακόμα και το πολιτικό έγκλημα. Και πάλι ήταν οι βόσνιοι στη Σρεμπρένιτσα που το διατύπωσαν ωμά στους ολλανδούς καραβανάδες του οηε που υποτίθεται ότι τους προστάτευαν: “οι ζωές 10 απο εσάς αξίζουν όσο 10.000 από εμάς”…

Αν, λοιπόν, την τρίτη δεκαετία του 21^ου αιώνα τα πιο δυναμικά αφεντικά της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης προετοιμάζονταν και προετοίμαζαν το Θέαμα του Καθολικού Θανάτου σαν μέσο για να επιβληθούν – του Καθολικού Υγιεινιστικού Θανάτου – θα ήταν υποχρεωμένα να κινηθούν και να διαχειριστούν αυτό το εδραιωμένο δίπολο: ο θάνατος των Άλλων, των όποιων Άλλων (: αδιάφορος)· ο θάνατος των Ιδίων, των όποιων Ιδίων (: υπερσημαντικός). Σ’ αυτήν την διαδικασία τα αφεντικά και οι λακέδες τους (κοινωνιολόγοι, ανθρωπολόγοι, δημαγωγοί των μήντια, ασφαλίτες, εκπρόσωποι των στρατηγικών βιομηχανιών) θα έπρεπε να ανακατασκευάσουν την «ταυτότητα» των Ίδιων έτσι ώστε να την κάνουν για λογαριασμό τους playground της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας.

Δευτέρα 3 Αυγούστου. Όταν ο covid-19 εμφανίστηκε στην κινέζικη Wuhan, οι δυτικοί δημαγωγοί πανηγύριζαν – πατώντας με σιγουριά στο εδραιωμένο δίπολο. Ο θάνατος (ο όποιος…) ήταν των Άλλων, και κατά συνέπεια ήταν αδιάφορο: α) πόσο «θανατερός» ήταν αυτός ο θάνατος, και β) τι έκανε – πέρα απ’ τον εντυπωσιακό μιλιταρισμό του – το κινεζικό καθεστώς για να τον ελέγξει. Εύκολη δουλειά: εφόσον ο θάνατος είναι των Άλλων υπάρχει πάντα το υπονοούμενο ότι τον αξίζουν…

Το επόμενο επεισόδιο παίχτηκε σε πρωτοκοσμικό έδαφος. Στην βόρεια ιταλία, στο νοσοκομείο του Bergamo. Πολλοί το ξεχνούν, όχι η ασταμάτητη μηχανή. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα λίγων ημερών η εμφάνιση του ενδεχόμενου ο «θάνατος των Άλλων» να αφορά και τους Ίδιους (τους δυτικούς πρωτοκοσμικούς δηλαδή) αντιμετωπίστηκε με αμηχανία. Από στενά και αυστηρά ιατρική σκοπία το Πεκίνο είχε ξεκαθαρίσει πια και για το τι επρόκειτο και το τι έπρεπε να γίνει για να μην πάρει έκταση. Αλλά για το ενσωματωμένο ατομικά και συλλογικά δυτικό Θέαμα του Θανάτου, και τα δύο αυτά ήταν αδιάφορα. Εκείνο που έπρεπε να αποφασιστεί – κι αυτό ήταν μια ξεκάθαρα πολιτική απόφαση, δηλαδή μια απόφαση εξουσίας – ήταν το κατά πόσο ο «θάνατος των Ίδιων» θα μπορούσε – αυτή τη φορά – να διογκωθεί με επιτυχία ώστε να αξιοποιηθεί. Ή αν θα έπρεπε να αναγνωριστεί και να αντιμετωπιστεί στο κανονικό του μέγεθος.

Ξέρουμε πως τελικά έγινε το πρώτο. Ξέρουμε και το γιατί έγινε αυτή η επιλογή. Πρώτα οι big pharma και ύστερα οι big tech και διάφορα ασφαλίτικα και ασφαλιστικά κυκλώματα προσπαθούσαν ήδη απ’ το 2004 – 2005 να φτιάξουν ένα πειστικό Θέαμα του Θανάτου, για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.

Το έχει υποστηρίξει η ασταμάτητη μηχανή και συνεχίζει: παρά τις προετοιμασίες σχεδόν 20 χρόνων, το «τράβηγμα απ’ τα μαλλιά της ευκαιρίας» του covid – 19 στον δυτικό κόσμο, στις αρχές της άνοιξης του 2020, είχε σοβαρά κενά. Το πρώτο σοβαρό κενό ήταν (και παραμένει) οι μηχανισμοί απόλυτης λογοκρισίας. Στο κατά λίγους μήνες έγκαιρο Event 201 (που είμαστε σίγουροι ότι δεν μελετήσατε…) το θέμα του μονοπώλιου της «ιατρικής αλήθειας» ήταν ένα απ’ τα 4 στρατηγικής σημασίας. Όμως ανάμεσα στα δεδομένα του Οκτώβρη του 2019 και του Μάρτη του 2019 το μόνο δοκιμασμένο χειροπιαστό εργαλείο λογοκρισίας ήταν η καταστολή των «fake news» απ’ τα αντι-social media, με την κατηγορία ότι ήταν ρωσικής ή κινεζικής προέλευσης… Πολύ λίγο για να δουλέψει στις συνθήκες της απότομης και αφηνιασμένης τρομοεκστρατείας.

Το δεύτερο σημαντικό κενό αφορούσε αυτές καθ’ αυτές τις πρωτοκοσμικές εννοήσεις του θανάτου. Σε πρώτο χρόνο τα φορτηγά με τα φέρετρα (;) απ’ το Bergamo, μαζί με την “επένδυση” των θανατόμετρων, έπαιξαν πετυχημένα τον τρομοκρατικό τους ρόλο: Ιδού λοιπόν! Δεν πρόκειται για τον Θάνατο ιρακινών, αφγανών, μαλινέζων, τουαρέγκ ή παλαιστινίων, αλλά “ημών των Ιδίων”!

Υπήρχε όμως ένα στρατηγικό πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που είχε αναδειχθεί και μετά τις “τζιχαντοτρομοκρατικές σφαγές στο ψαχνό” σε πρωτοκοσμικά εδάφη: ο Θάνατος στον πρώτο κόσμο “εννοείται” τελικά μόνο στους στενούς κύκλους είτε της οικογένειας είτε των πολύ κοντινών. Οι ιθύνοντες της τρομοεκστρατείας, οι ειδικοί των πραξικοπημάτων και της ακαριαίας κατάργησης κάθε έννοιας δικαιωμάτων και ελευθεριών, είχαν μεν τα media και την τρομολαγνεία στα χέρια τους. Δεν μπορούσαν όμως να παράξουν «έναν θάνατο για κάθε σόι» πρωτοκοσμικών, ή «έναν θάνατο για κάθε οικοδομικό τετράγωνο» πόλεων και χωριών. Με άλλα λόγια ήταν υποχρεωμένοι να «παίξουν» με το Θέαμα μέσα στο Θέαμα.

Κι εκεί άρχισαν να χάνουν, πολύ γρηγορότερα απ’ ότι περίμεναν. Κάποιοι παρατηρητικοί και εξ αντικειμένου έξυπνοι κοινωνιολόγοι του κεφάλαιου πρόσεξαν έγκαιρα την δυναμική της υπόγειας αποτυχίας του «πρώτου κύματος» της τρομοεκστρατείας. Δεν θα μεταφέρουμε τις παρατηρήσεις τους – είναι ενδιαφέρουσες αλλά δεν χωράει εδώ ο σχολιασμός τους. Το βασικό είναι ότι το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα μπόρεσε μεν εύκολα και γρήγορα να παράξει το θέαμα του «Θανάτου των Ιδίων» – αλλά αυτό γινόταν όλο και πιο αναντίστοιχο με την εμπειρική πραγματικότητα. Ο καθένας – αν ήθελε, και πολλοί ήθελαν και θέλουν – μπορούσε να τρομοκρατηθεί με την μεταφυσική των θανατομέτρων και στημένων αριθμών. Ελάχιστοι όμως με την φυσική των οικοδομικών μπλοκ, τετραγώνων, γειτονιών: Θάνατος τέτοιος που να τρομάζει εκεί δεν υπήρχε!

Για να το πούμε ωμά: είναι ένα πράγμα να βλέπεις μια φορά τα μάλλον μυστήρια στρατιωτικά φορτηγά με φέρετρα απ’ το Bergamo στις 19 Μάρτη, και εντελώς διαφορετικό να βλέπεις κάθε δεύτερη ή τρίτη μέρα, επί δύο μήνες, μια νεκροφόρα να περνάει κάτω απ’ το παράθυρο του σπιτιού όπου είσαι φυλακισμένος. Μια διαρκώς απασχολημένη νεκροφόρα για κάθε οικοδομικό τετράγωνο…

Για να το πούμε πιο πολιτικά: το τρομοθέαμα του Θανάτου απ’ τον covid-19 άρχισε να συγκλίνει γρήγορα (και παρά τις προσπάθειες των κατασκευαστών και των λακέδων τους) εκεί απ’ όπου καταγόταν: τελικά ο Θάνατος είναι των Άλλων (ακόμα κι αν ήταν πραγματικός, πράγμα που γινόταν όλο και πιο αμφίβολο καθώς περνούσαν οι μέρες και οι βδομάδες).