Τρίτη 25 Αυγούστου. Κάποιοι στη γερμανία, απ’ αυτούς τους άπιστους που θέλουν πάντα αποδείξεις, σκέφτηκαν να κάνουν ένα πείραμα / δοκιμή για το πως δουλεύουν οι γνωστές θρυλικές μάσκες στην αποτροπή της διάδοσης του τσαχπίνη (Ευχαριστούμε τον Σ. για την αποστολή). Έφτιαξαν ένα αέριο (με βάση την γλυκερίνη) του οποίου τα μόρια έχουν ίδιο μέγεθος με τον ιό. Το διοχέτευσαν σ’ ένα ομοίωμα κεφαλιού με την πίεση της κανονικής εκπνοής. Μην σας εντυπωσιάσει ότι φαίνεται σαν σπρέυ: είναι επειδή το υλικό είναι ορατό, για χάρη του πειράματος. Η «εκπνοή» στη δοκιμή δεν βγάζει αέρα· βγάζει προσομοίωση ιών. Και το αποτέλεσμα ήταν αυτό:
Το τόσο παραστατικό πείραμα οδηγεί σε ενδιαφέροντα συμπέρασματα, και η ασταμάτητη μηχανή δεν αντέχει στον πειρασμό να μην διατυπώσει τα δικά της.
Α) Όπως ήταν ήδη γνωστό απ’ τις όποιες (λίγες πάντως) έρευνες, αποδεικνύεται πως η μάσκα είναι φολάρα από υγιεινομική άποψη. Ο τσαχπίνης μπορεί να φύγει κανονικά στον αέρα· ολαρία ολαρά, covid πέφτει από ψηλά, covid πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας!
Β) Απο υγιεινομική άποψη το μόνο σίγουρο και αποτελεσματικό μέτρο θα ήταν το πλήρες φράξιμο της αναπνοής. Δηλαδή η ασφυξία. Φαίνεται απάνθρωπο να πεθάνουν οι πάντες από ασφυξία· αφού, όμως, είναι καλό για την δημόσια υγεία θα πρέπει οι ιερείς της να το προτείνουν. Και εν ανάγκη να το επιβάλλουν. Με το σύνθημα: καλύτερα νεκρός παρά “ανεύθυνος και θετικός”!
Γ) Αυτό που από υγιεινομική άποψη είναι φολάρα, από πολιτική άποψη είναι χρυσάφι. Πόσες φορές είχε το κράτος την χαρά να επιβάλει κάτι που είναι χρήσιμο αποκλειστικά για τους σχεδιασμούς του, της υγιεινομικής δικτατορίας εν προκειμένω; Και πότε οι υπήκοοι είχαν την χαρά να δείξουν τέτοια ανόητη και συχνά εθελοντική πειθαρχία χωρίς να ζητούν χειροπιαστά ανταλλάγματα;
Δ) Το επιχείρημα “μα τις φοράνε οι χειρούργοι” (αυτές τις μάσκες) έχει τόση αξία όση το ότι οι ηλεκτροσυγκολλητές φορούν κι αυτοί την επαγγελματική προστασία του προσώπου και των ματιών τους, οι δύτες φοράνε επίσης μάσκες, οι μοτοσυκλετιστές κράνη, οι τερματοφύλακες χοντρά γάντια χειμώνα καλοκαίρι, οι αρεοπαγίτες γουνάκια, κλπ κλπ. Άλλωστε α) θα πρέπει να είναι αναμενόμενο ότι το προσωπικό των χειρουργείων δεν βήχει και ξεροβήχει την ώρα της δουλειάς, και β) ότι οι γνωστές ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις δεν είναι εντελώς άγνωστες ούτε στα χειρουργεία – παρά την σταθερή απολύμανσή τους.
Σε κάθε περίπτωση, αν πρόκειται οι κοινωνικές σχέσεις να αποκτήσουν εξοπλισμό (γιατί όχι και λειτουργία;) χειρουργείων, δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα να μας το πουν στα ίσια. Θα αναβιώσει έτσι εκείνο το παλιό (και γενικά απαγορεύμενο…) παιδικό παιχνίδι “ο γιατρός”.
Και θα κυκλοφοράμε νόμιμα με νυστέρια ή οτιδήποτε τους μοιάζει…