Δευτέρα 3 Αυγούστου. Οι χθεσινές μεγάλες αντιαπαγορευτικές διαδηλώσεις στο Βερολίνο και στο Λονδίνο, και άλλες που πρόκειται να ακολουθήσουν, έχουν (εξηγήσιμα…) πολιτικά ελαττώματα, για τα οποία δεν πρόκειται να κουβεντιάσουμε εδώ! Δείχνουν όμως δύο πράγματα, που ενδιαφέρουν την πολιτικοποίηση της «κρίσης» απ’ την δική μας εργατική μεριά, οπουδήποτε στη δύση.
Πρώτο και σημαντικό: το ότι εξ αρχής η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ήταν μια πολιτική επίθεση και όχι «το μουρουνέλαιο που πρέπει να πιεί ο λαός / παιδί αφού έτσι λέει ο γιατρός» είναι πια κάτι που είναι αναγκασμένα να αναγνωρίσουν τα δυτικά πρωτοκοσμικά κράτη! Είναι εύκολο να κατηγορούνται οι διαδηλωτές σαν «συνωμοσιολόγοι» και «τσογλάνια» – αλλά δεν είναι καθόλου καινούργιο! Στην καθαρόαιμη πολιτική ορολογία και πρακτική τους τα νεο-κράτη της 4ης βιομηχανικής καπιταλιστικής επανάστασης αναβιώνουν πια καθαρά και συστηματικά το βίαιο, προβοκατόρικο, κατασταλτικό παρελθόν τους. Πράγμα που για εμάς, σαν εργάτες, σημαίνει: εδώ είμαστε!
Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό: έχοντας χάσει την καθολική «πειστικότητα» που επεδίωκαν με την τρομοεκστρατεία· έχοντας ήδη μπροστά τους το ¼, ίσως και παραπάνω, των πρωτοκοσμικών πληθυσμών να είναι εχθρικοί όχι μόνο στις τωρινές απαγορεύσεις αλλά, οπωσδήποτε, στην «απελευθέρωση» και στη «νέα κανονικότητα» των υποχρεωτικών εμβολίων και του ψηφιακού φακελώματος υγείας, τα κράτη και τα αφεντικά που υπηρετούν προσπαθούν να κινηθούν γρήγορα. Βιαστικά και βίαια. Καταλαβαίνουν ότι κάθε μέρα που περνάει χάνουν επιρροή. Αυτό φαίνεται ήδη απ’ την επιθετικότητα και την όξυνση της καταστολής, ιδεολογικά μεν μέσω του έωλου θεάματος του «κρουσμάτων», πρακτικά δε μέσω του πολλαπλασιασμού των διαφορικών αποκλεισμών. Προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή την σάρκα του τρόμου· την ώρα που οι φαρμακοβιομηχανίες λαχανιάζουν για να εμφανίσουν το συντομότερο τα «σωτήρια» εμβόλιά τους… Τα οποία έχουν ήδη αρχίσει να καταδικάζονται στις συνειδήσεις, πριν καν εμφανιστούν στην πιάτσα! (Όπως θα έλεγε ένας πετρελαιάς στις αρχές του 20ου αιώνα: θα χυθεί αίμα!)
Η αχίλλεια φτέρνα της κατασκευής εικονικών απειλών βρίσκεται στη συνειδητοποίηση των αληθινών κινήτρων. Με τους δίδυμους πύργους και τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» τόσο η Ουάσιγκτον (που επεδίωκε τότε να απαλλοτρίωσει όλον τον 21ο αιώνα για λογαριασμό της) όσο και οι σύμμαχοί της, απηύλαυσαν πολλά χρόνια πολιτικής / ανταγωνιστικής ασυλίας. Επειδή, παρά τις σφαγές – στο – ψαχνό στην αγγλία, την ισπανία και την γαλλία, οι έκτακτες νομοθεσίες και ο Θάνατος παρέμεναν σε γενικές γραμμές η «μοίρα» και η «τιμωρία» των Άλλων. Των μουσουλμάνων.
Ύστερα, μπροστά στην ασυγκράτητη επέλαση του κινεζικού καπιταλισμού, τα δυτικά αφεντικά θεώρησαν ότι έχουν αρκετή ισχύ για να μεταφέρουν τον πόλεμο της αναδιάρθρωσης μέσα στις δυτικές μητροπόλεις. Έχουν αυτήν την ισχύ; Τυπικά ναι. Ουσιαστικά τώρα δα είναι που την κατασκευάζουν… Οι πολιτικοί μας πρόγονοι μας δίδαξαν ότι κάθε πόλεμος που κηρύσσουν τ’ αφεντικά (αδιάφορο αν είναι εναντίον «ορατού» ή «αόρατου» εχθρού – για όλα είναι ικανά!) πρέπει να γίνεται ευκαιρία εργατικής, πληβειακής χειραφέτησης.
Μπορούμε τώρα να πούμε ότι βλέπουμε τα κενά στην επιθετική τους διάταξη. Είναι σημαντικό, αν και όχι το σημαντικότερο απ’ όλα…
(Θα συνεχιστεί…)