Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου. Για λόγους που δεν αναφέρονται η «συμφωνία ειρήνης» ανάμεσα στο απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ και την πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι θεωρείται «μεγάλης, κομβικής σημασίας». Γιατί; Τι είναι τα ενωμένα αραβικά εμιράτα πέρα από ένα βουνό πετροδόλαρα πάνω σε μια λίμνη αίματος (στην υεμένη και όχι μόνο); Είναι κάτι: η γεωγραφία του…
Το παραμύθι, η στάχτη στα μάτια, πάει ως εξής: το ισραήλ ομαλοποιεί τις σχέσεις του με τον αραβικό κόσμο. Τι γλυκούτσικο! Να ζήσουν και να ευτυχήσουν τα παιδιά!
Η πιο κρίσιμη, στρατηγικής σημασίας τέτοιου είδους συμφωνία ανάμεσα στο ρατσιστικό ισραηλινό κράτος και ένα αραβικό χρονολογείται απ’ το 1978 και τις συμφωνίες του Camp David, ανάμεσα στον αυγύπτιο πρόεδρο Σαντάτ και τον Μπεγκίν, υπό την αιγίδα του Κάρτερ. Οι δυο τους (Σαντάτ και Μπεγκίν) μοιράστηκαν το νόμπελ ειρήνης, ο πρώτος θεωρήθηκε προδότης και δολοφονήθηκε, αλλά το βέβαιο είναι πως αυτή (κυρίως αυτή) η «συμφωνία ειρήνης» εξασφάλισε στο απαρτχάιντ καθεστώς όλη την άνεση για να συνεχίσει μέχρι σήμερα και αύριο την καταπίεση και τις δολοφονίες των παλαιστινίων. Ο μόνος κίνδυνος προέκυψε όταν εκλέχτηκε πρόεδρος στην αίγυπτο ο Morsi. Αλλά ο χουντοκαραβανάς Sisi φρόντισε να εξαφανίσει και τον Morsi και την απειλή που αντιπροσώπευε…
Τι έχει να προσθέσει το Αμπού Ντάμπι στον λογαριασμό του Τελ Αβίβ; Τα λεφτά; Δεν έχει ανάγκη το ισραηλινό κράτος… Την επιρροή του στους άραβες; Αστεία πράγματα! Μπορεί όμως να του προσφέρει έδαφος. Στρατιωτικές βάσεις – ναι, αυτό είναι σοβαρό!
Τί έχει να προσθέσει το Τελ Αβίβ στο λογαριασμό του τοξικού των εμιράτων; Υπάρχει κάτι: τα τωρινά αφεντικά αυτού του παρακμιακού καθεστώτος μπορεί να χρειαστούν στρατιωτική προστασία. Όχι μόνο (ή όχι τόσο) απέναντι στην Τεχεράνη (εκεί ο τοξικός των εμιράτων παριστάνει ότι έχει λογικευτεί – το παριστάνει…) όσο ακόμα και εναντίον εσωτερικών αμφισβητιών. Του παλατιού ή και έξω απ’ αυτό. Συνεπώς μια ή περισσότερες στρατιωτικές βάσεις της ισραηλινής αεροπορίας στα στενά του Ορμούζ, απέναντι απ’ το ιράν, είναι μια “αμοιβαία επωφελής” εξέλιξη – αλλά με όρους 4ου παγκοσμίου πολέμου! Τίποτα λιγότερο.
Το ότι το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ έδωσε, σαν «δώρο» στον πρίγκηπα Mohammed bin Zayed Al Nahyan την “προσωρινή αναστολή” της προσάρτησης της Δυτικής Όχθης, έτσι ώστε ο συγκεκριμένος τοξικός να πουλάει μούρη ότι είναι “ο σωτήρας των Παλαιστίνιων”, δεν αντέχει ούτε σαν ανέκδοτο.
Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν. Ο ισραηλινός μιλιταρισμός προωθείται επίσημα και “αυτοπροσώπως” στην αραβική χερσόνησο και στον Περσικό, επειδή – υποθέτουμε… – δεν έχει πια εμπιστοσύνη στον “αμερικανικό παράγοντα”. Αυτή η ισραηλινή απόβαση θα έχει σοβαρές συνέπειες στην ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων των αραβικών κοινωνιών, ακόμα πιο έντονες απ’ τις συνέπειες που είχαν οι αμερικανικές βάσεις που δημιουργήθηκαν (και συνεχίζουν να υπάρχουν) σε σαουδαραβικό έδαφος απ’ το 1991 και μετά.
Αντικειμενικά αυτή η ριζοσπαστικοποίηση θα στραφεί προς αναζήτηση υποστηρίξης στην Άγκυρα, στην Ντόχα – και (στο σιιτικό σκέλος της) στην Τεχεράνη. Μιας και πρόκειται για καθαρά επιθετική ενέργεια εκ μέρους του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος οι “απαντήσεις” θα εκδηλωθούν αργά ή γρήγορα τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και πέρα απ’ αυτήν…
Το ελληνικό καθεστώς γουστάρει… Ε;
Εσείς; Γουστάρετε που γουστάρει;