Τρίτη 7 Ιούλη. Σε μια συγκροτημένη και αναλυτική συνέντευξή του στο site marginalia πριν 3 ημέρες (4 Ιούλη) ο παιδοψυχίατρος Γιώργος Νικολαΐδης απομυθοποιεί σχεδόν όλες τις «για μαζική κατανάλωση» αλήθειες της «ιεράς συνόδου υγείας» στα μέρη μας, αλλά και των παρόμοιων αλλού. Απ’ τα πολλά και ενδιαφέροντα που λέει αντιγράφουμε ωστόσο ένα «αντι-ηρωϊκό» μέρος: τον θάνατο εκείνων για τους οποίους οι δημαγωγοί φώναζαν ότι πρέπει να σωθούν. Τον θάνατο των ηλικιωμένων.
Ο παππούς ή η γιαγιά, με την ήδη επιβαρυμένη υγεία, ήταν το κορυφαίο «επιχείρημα» της μολυσματικής αλυσίδας στην οποία μετατράπηκαν, με βρώμικη διαταγή, οι κοινωνικές σχέσεις. Για λογαριασμό της δικής τους σωτηρίας έπρεπε να κλειδαμπαρωθούν οι πάντες – έτσι έλεγε το manual του κράτους και των «ειδικών» του. Όμως στα γηροκομεία έγινε τελικά σφαγή. Και (οι υποψίες μας λένε) ότι κάτι περίπου ανάλογο έγινε και στα νοσοκομεία, αν όχι τα ελληνικά σίγουρα αλλού. Να το σχετικό απόσπασμα (ο τονισμός δικός μας):
…Καταρχάς να πούμε ότι μέχρι τώρα, από όσα ξέρουμε, οι θάνατοι στα γηροκομεία αποτελούν ένα τεράστιο κομμάτι της θνησιμότητας στον αναπτυγμένο κόσμο. Δηλαδή, η εικόνα των θυμάτων του κορονοϊού δεν θα ήταν η ίδια αν δεν είχαμε αυτή τη θανατηφόρα πανδημία των γηροκομείων. Αν διάλεγε κανένας πώς να ονοματίσει αυτή την επιδημία γρίπης του 2020, εγώ θα πρότεινα να την πούμε «πανδημία των γηροκομείων», γιατί πραγματικά εκεί είναι που πεθαίνει βασικά ο κόσμος. Απλώς, αυτό το καταλαβαίνουμε με λίγη χρονοκαθυστέρηση σε σχέση με άλλα χαρακτηριστικά, γιατί δεν υπάρχει η ίδια ενάργεια στον δημόσιο λόγο για τα προνοιακά θέματα, όπως για την υγεία. Στην Ευρώπη ξέρουμε ότι ένα ποσοστό από 30 ως 55% των θανάτων ήταν σε γηροκομεία, σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Βρετανία, η Σουηδία, η Νορβηγία, ενδεχομένως και η Δανία, και πολλές άλλες. Επίσης, το ίδιο ξέρουμε για διάφορες πόλεις ή πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών ή του Καναδά όπου τα αντίστοιχα ποσοστά κυμαίνονται από 40 έως 62%. Δηλαδή, σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο, ένα μεγάλο κομμάτι της θνησιμότητας είναι άνθρωποι σε γηροκομεία.
Δεύτερον, πέθαναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι από κορονοϊό; Υπάρχει μεγάλη αμφιβολία για το αν αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν, όπως λέει ο Ιωαννίδης, ΜΕ ή ΑΠΟ τον κορονοϊό. Η αλήθεια είναι ότι μπαίνοντας ο ιός σε ένα γηροκομείο ήταν θέμα χρόνου να κολλήσουν όλοι οι ένοικοι και το προσωπικό. Άρα, όλοι είναι επίνοσοι, και οι περισσότεροι από αυτούς είχαν προϋπάρχουσες ιατρικές καταστάσεις σοβαρές, δυνητικά θανατηφόρες – κάποιοι είχαν και δύο και τρεις σοβαρές υποκείμενες νόσους. Αν δει κανείς τα ποσοστά που τώρα δημοσιεύονται από την Ιταλία, τη Βρετανία και αλλού, φαίνεται ότι ένα μεγάλο κομμάτι από αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους είχαν έτσι κι αλλιώς μεγάλη πιθανότητα να πεθάνουν από κάποιο από τα υποκείμενα νοσήματα.
Δεν εννοώ ότι είναι λιγότερο τραγικός ο θάνατός τους, προς θεού! Αυτοί οι άνθρωποι κόλλησαν ο ένας από τον άλλον μέσα στα γηροκομεία. Οπότε δεν ξέρουμε σε τι ποσοστό ήταν ο ιός που τους σκότωσε ή ήταν το υποκείμενο νόσημα που απορρυθμίστηκε. Επιπλέον, ξέρουμε ότι σε κάποιες τουλάχιστον περιπτώσεις, όπως στην Ισπανία, το Βέλγιο, και τη Βρετανία, που έχουν επιβεβαιωθεί –ενώ και σε άλλες χώρες στις οποίες έχουν αρχίσει σοβαρές εισαγγελικές έρευνες, όπως στη Γαλλία, την Ιταλία και τη Σουηδία-, με το που άρχιζαν τα κρούσματα κορονοϊού, το προσωπικό παράταγε τους ηλικιωμένους κλειδωμένους μέσα και αρκετοί από αυτούς βρήκαν τραγικό θάνατο. Όλοι αυτοί πέθαναν βεβαίως με κορονοϊό γιατί κόλλησαν όλοι, αλλά, μολονότι καταγράφηκαν ως κρούσματα του κορονοϊού, ο θάνατός τους δεν οφειλόταν στον ιό καθαυτό, αλλά στο ότι αφέθηκαν χωρίς νερό, χωρίς τροφή και χωρίς τα φάρμακά τους που τα είχαν απολύτως ανάγκη. Πέθαναν δηλαδή γιατί δεν πήραν τα αντιαρρυθμικά τους, πέθαναν από αιμορραγία, πέθαναν από δίψα και από πείνα γιατί τους παράτησαν κλειδωμένους μέσα και βέβαια βρέθηκε να έχουν και τεστ θετικό για τον κορονοϊό, αλλά πολύ αμφιβάλλει κανείς αν τελικά πέθαναν από τον κορονοϊό ή από την ανθρώπινη αδιαφορία.
Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, όπως στην Αγγλία ή στη Νέα Υόρκη, υπάρχει μια τεκμηριωμένα πολύ κακή διαχείριση των ηλικιωμένων που έπασχαν από κορονοϊό σε σχέση με τα νοσοκομεία. Δηλαδή, για να μην τους πάνε στα νοσοκομεία, είτε επειδή φοβόντουσαν οι ίδιοι οι ηλικιωμένοι είτε επειδή τα νοσοκομεία δεν ήθελαν να τους εκθέσουν στο να κολλήσουν βαριά, ξαναγυρνούσαν πίσω τους ηλικιωμένους που είχαν σχετικά ήπια συμπτώματα από κορονοϊό στα γηροκομεία. Όπως έχει ειπωθεί χαρακτηριστικά, το να βάλεις έναν ηπίως νοσούντα ηλικιωμένο μέσα σε ένα γηροκομείο, είναι σαν να πετάς αναμμένο δαδί μέσα σε μια πυριτιδαποθήκη: μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα όλοι είχαν νοσήσει και όποιος είχε μεγαλύτερη ευαλωτότητα προφανώς δεν τα κατάφερε να επιβιώσει…
Η γενική ιδέα περί “φονικότητας” ίσως δεν αλλάξει – ποιός τώρα κάθεται να ασχοληθεί πραγματικά με τους άρρωστους ηλικιωμένους; Όμως, απ’ την άλλη μεριά, η φάρσα του αιώνα (ο υποτιθέμενος κίνδυνος απ’ τον covid-19…) δεν ήταν/είναι για γέλια. Είναι ένα ακόμα έγκλημα… Και έγινε / γίνεται εντελώς συναινετικά, απ’ την δεξιά και την αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου.
Όχι απ’ τον τσαχπίνη…
(φωτογραφία: Ο Μαύρος Άρχοντας έρχεται – σε εκδοχή virtual reality…)