Κυριακή 12 Ιούλη. Ενώ η «γραμμή Trump», αυτή της ανάσχεσης μέσω οικονομικού πολέμου, έχει αποτύχει παντού όπου χρησιμοποιήθηκε (ειδικά κατά της τριάδας Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη), η «γραμμή Pence», με ή χωρίς τον ακροδεξιό αντιπρόεδρο στην προεδρική καρέκλα, δεν έχει εμφανιστεί πρακτικά ακόμα. Και ο καιρός περνάει.
Δεν πρέπει να αποκλείσουμε ότι τυπικά μεν μέσα στο «προεκλογικό» πρόγραμμα αλλά ουσιαστικά έξω απ’ αυτό, κάποιες φράξιες του αμερικανικού βαθέος κράτους ψάχνουν έναν «εύκολο στόχο» (ή έναν στόχο που να τον θεωρούν εύκολο) για να κάνουν επίδειξη δύναμης. Ας μην ξεχνάει κανείς ότι το 2020 ξεκίνησε με την δολοφονία του Soleimani και του Muhandis στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, για να ακολουθήσει ένα μπαράζ ιρανικών πυραυλικών επιθέσεων σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ, με πάνω από 100 τραυματίες αμερικάνους πεζοναύτες – που θεωρήθηκε απ’ την Ουάσιγκτον «λογική ανταπόδοση»… Και, στη συνέχεια, αλλεπάλληλες επιθέσεις με ρουκέτες σε διάφορες αμερικανικές βάσεις, από ιρακινούς ένοπλους, με νεκρούς πεζοναύτες, που ανάγκασαν τον αμερικανικό στρατό κατοχής να αναδιπλωθεί εγκαταλείποντάς τες.
Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά: ο στρατός είναι το τελευταίο χαρτί της παρακμιακής άλλοτε αυτοκρατορίας, η οποία έχει να επιδείξει στρατιωτική νίκη που να μην αμφισβητείται απ’ την πανεύκολη εισβολή στον παναμά, στα τέλη του 1989…
Αυτός είναι ο έξτρα κίνδυνος μιας παρακμιακής υπερδύναμης: ότι μπορεί να (αναγκαστεί να) κινηθεί κάνοντας πολύ κοντοπρόθεσμους (και κοντόφθαλμους) υπολογισμούς, με μια διαδικασία επείγοντως…
(φωτογραφία: Θριαμβευτικό αμερικανικό τανκ στην πόλη του παναμά, με μεγάλα λάσο στο πλάι… Σκοπός της αμερικανικής εισβολής ήταν το να ΜΗΝ αναλάβει το κράτος του παναμά τον έλεγχο της ομώνυμης διώρυγας, όπως προβλεπόταν από διεθνείς συμφωνίες. Και στόχος ήταν ο δικτάτορας Noriega, που ήταν επί χρόνια asset της cia… Με δυό λόγια την τελευταία φορά που ο αμερικανικός στρατός νίκησε ήταν σε «φιλικό» το οποίο ήταν και στημένο…)