Παρασκευή 3 Ιούλη. Το 1986 ένας αμερικανικός νόμος για τις βλάβες από εμβόλια σε παιδιά (national childhood vaccine injury act / NCVIA) δημιούργησε ένα πρόγραμμα αποζημιώσεων μη – ευθύνης για να σταθεροποιήσει μια αγορά εμβολίων που είχε γίνει στόχος της αύξησης δικαστικών διεκδικήσεων για αδικοπραξίες σχετικές με εμβόλια, και να προσδιορίσει αποζημιώσεις για ενάγοντες για τους οποίους οι βλάβες οι οφειλόμενες σε εμβόλια ήταν εξαιρετικά δαπανηρές…
Ήταν ένας νόμος που αναγνώριζε α) ότι είναι πιθανό κάποιο ή κάποια εμβόλια να προκαλεί/ουν βλάβες, β) ότι οι παθόντες έχουν ένα κάποιο δικαίωμα αποζημίωσης για τέτοιες βλάβες, αλλά ταυτόχρονα γ) ότι αυτές οι αποζημιώσεις θα πρέπει να δίνονται με εξωδικαστικούς συμβιβασμούς (με την μεσολάβηση υπαλλήλων του υπουργείου υγείας, στον ρόλο «αδέκαστων εκτιμητών»,) στη βάση μιας κλίμακας αξιολόγησης των βλαβών, έτσι ώστε να μην «ταλαιπωρούνται» (δηλαδή να δυσφημίζονται…) οι αμερικανικές φαρμακοβιομηχανίες με ανοικτές στη δημοσιότητα δίκες (οι εξωδικαστικοί συμβιβασμοί γίνονται «αθόρυβα»…)
Εκείνη η νομοθεσία γιάτρεψε τους πονοκέφαλους της αμερικανικής φαρμακοβιομηχανίας μια και καλή! Ο νόμος του 1986 προβλεπόταν ότι θα αρχίσει να ισχύει απ’ το 1988… Απο εκείνη την χρονιά και μετά, οι φαρμακοβιομηχανίες θα αποκτούσαν δικαστική ασυλία… Και την απέκτησαν!!!
Τον Φλεβάρη του 2011 το «ανώτατο δικαστήριο των ηπα» εξέδωσε οριστικά μια σημαντική απόφαση, ανανεώνοντας ένα δικαστικό προηγούμενο που επιβεβαιώνει την ασυλία / ατιμωρησία των φαρμακοβιομηχανιών για τις παρενέργειες των φαρμάκων τους, αρκεί α) να τις αναφέρουν και β) να «έχουν κάνει προσπάθεια να τις μειώσουν» (σύμφωνα με δηλώσεις τους). Η υπόθεση αφορούσε την αγωγή της οικογένειας Bruesewitz το 1992 κατά της φαρμακοβιομηχανίας Lederle Laboratories, για τις μόνιμες παρανέργειες και τις βλάβες που προκάλεσε το τριπλό εμβόλιο (διφθερίτιδας, τετάνου, κοκκύτη / DPT) στην κόρη τους Hannah. (Οι Bruesewitz είχαν απορρίψει μια προσφορά εξωδικαστικής αποζημίωσης γύρω στις 120.000 δολάρια, και είχαν προχωρήσει σε κανονική μήνυση).
Η απόφαση εκείνη (: απέρριψε την προσφυγή των Bruesewitz..) του 2011 έχει διάφορα ενδιαφέροντα τόσο από ιστορική όσο και απο πολιτική άποψη. Για παράδειγμα, στο ξεκίνημά της αναφέρει αυτά τα χρήσιμα:
Τα τελευταία 66 χρόνια, τα εμβόλια είναι αντικείμενο της ίδιας ομοσπονδιακής προαγοραίας έγκρισης όπως τα συνταγογραφούμενα φάρμακα, και οι αποζημιώσεις για βλάβες σχετικές με τα εμβόλια έχουν αφεθεί σε μεγάλο βαθμό στα δικαστήρια των πολιτειών. Κάτω απ’ αυτό το καθεστώς, η μείωση των μεταδόσιμων ασθενειών μέσω εμβολιασμού έχει γίνει «μια απ’ τις μεγαλύτερες επιτυχίες» της δημόσιας υγείας στον 20ο αιώνα.
Αλλά στην δεκαετία του 1970 και του 1980 τα εμβόλια έγιναν, θα μπορούσε κάποιος να πει, θύματα της ίδιας της επιτυχίας τους. Ήταν πια τόσο αποτελεσματικά στην πρόληψη μεταδοτικών ασθενειών ώστε το κοινό άρχισε να ανησυχεί λιγότερο για την απειλή αυτών των ασθενειών και να νοιάζεται περισσότερο για τις βλάβες που προκαλούν τα εμβόλια αυτά καθ’ αυτά.
Μεγάλο μέρος της ανησυχίας εστίασε ενάντια στα τριπλά εμβόλια, που κατηγορήθηκαν για αναπηρίες και προβλήματα ανάπτυξης των παιδιών. Αυτό οδήγησε σε μαζική αύξηση των δικαστικών προσφυγών. Ενώ ανάμεσα στο 1978 και το 1981 έγιναν μόνο 9 μηνύσεις τέτοιου είδους εναντίον των κατασκευαστών τριπλού εμβολίου, στα μέσα της δεκαετίας του 1980 αυτές οι αγωγές ήταν πάνω από 200 κάθε χρόνο. Αυτή η εξέλιξη αποσταθεροποίησε την αγορά των τριπλών εμβολίων, αναγκάζοντας τους δύο απ’ τους τρεις εγχώριους κατασκευαστές να αποσυρθούν. Και η βιομηχανία που απέμεινε, η Lederde Laboratories, εκτίμησε ότι οι εν δυνάμει αποζημιώσεις που θα έπρεπε να πληρώσει λόγω δικαστικών αποφάσεων ήταν 200 φορές περισσότερες απ’ τις ετήσιες πωλήσεις της. Όταν η Lederde απέκτησε προβλήματα παραγωγής το 1984, εμφανίστηκε έλλειψη εμβολίων…
Αυτή η αναδρομή εξηγεί το γιατί ο νόμος του 1986 ανέλαβε να προστατέψει τις φαρμακοβιομηχανίες (κατ’ αρχήν σε ότι αφορούσε τις παρενέργειες των εμβολίων τους), δίνοντας στους θιγμένους κάποια μικρά ποσά αποζημιώσεων εξωδικαστικά. Είναι ενδιαφέρον και αξιοσημείωτο ωστόσο – και το στοιχείο για την Lederde είναι χαρακτηριστικό – ότι ως τότε τα αμερικανικά δικαστήρια, στα οποία προφανώς έχουν λόγο και οι φαρμακοβιομηχανίες, δικαίωναν συστηματικά τους ενάγοντες, επιβάλλοντας στις εταιρείες μεγάλα ποσά σαν αποζημιώσεις. Αυτό σημαίνει ότι οι δικαστές αναγνώριζαν τις ζημιές…
Μια φράση της («ήταν πια τόσο αποτελεσματικά… αυτά καθ’ αυτά») εξηγεί επίσης το γιατί αν η απειλή θανάτου από μια αρρώστια φουσκωθεί, υπερτονιστεί ώστε να τραβάει και να εξάπτει τους φόβους του κόσμου, μένουν ανενόχλητες οι «θεραπεύτριες» εταιρείες στα εγκλήματά τους… Shock advertising λέγεται αυτό (αναλυτικότερα στο Sarajevo.pdf 150a)
Ωστόσο, η ίδια ιστορική αναδρομή της δικαστίνας του 2011, στη συνέχειά της, εξηγεί το πως αυτό που ονομάζεται στους καιρούς μας «αντιεμβολιαστικό κίνημα» εμφανίστηκε στις ηπα, και μάλιστα σε σημαντικό μέγεθος, πριν 35 χρόνια! Την δεκαετία του ’80: όταν ο νόμος του 1986 έβαλε εμπόδια στην δικαστική αναγνώριση της ευθύνης των φαρμακοβιομηχανιών για τα προβλήματα που δημιουργούσαν τα εμβόλια, ειδικά στα παιδιά, σε συνδυασμό με τις ανησυχίες γι’ αυτά τα προβλήματα, οι αμερικανικές οικογένειες άρχισαν να αποφεύγουν τους εμβολιασμούς· ειδικά με το τριπλό εμβόλιο…