Τρίτη 30 Ιούνη. Το εργοστάσιο του τρόμου δεν είναι καθόλου καινούργιο στον δυτικό, «δημοκρατικό» κόσμο! Η (αμερικανική / νατοϊκή) γιγα-επιχείρηση stay behind, που απλώθηκε στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη απ’ την δεκαετία του ’50 ως και τα τέλη της δεκαετίας του ’80, έχει πολύ αίμα στους λογαριασμούς της. Και σαν psyop διαρκείας μπορεί να θεωρηθεί το «μοντέλο», η καταγωγή της (προσπάθειας) διαχείρισης / πολιτικής και ιδεολογικής ποδηγέτησης πληθυσμών en masse μέσω της παραγωγής τρόμου.
Η επιχείρηση αυτή μισοαποκαλύφθηκε μεν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 / αρχές του ’90 αφού, σαν αντισοβιετική, δεν χρειαζόταν πια. Μετά την μισο-αποκάλυψή της δεν έγιναν όμως διεθνώς (από κινηματική / ανταγωνιστική μεριά) δύο πολύ βασικά και σοβαρά πράγματα. Πρώτον, η συστηματική ανάλυση του τι πραγματικά ήταν (και πως είχαν διαμορφωθεί) τα συμπλέγματα κράτους / παρακράτους στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου πολέμου (του επονομαζόμενου «ψυχρού»). Και δεύτερον, πως θα εξελίσσοταν το (κρατικό) εργοστάσιο του τρόμου μετά το τέλος εκείνου του πολέμου. Γιατί, φυσικά, εφόσον ούτε τα δίκτυα διαλύθηκαν, ούτε όλοι όσοι εμπλέκονταν κατέληξαν σε βαθιά μπουντρούμια, ούτε το know how τους εκτέθηκε δημόσια και αναλυτικά έτσι ώστε να γίνει βασική κοινωνική γνώση, το να νομίζει κανείς ότι «πάει, πέρασε το κακό» θα ήταν επιεικώς βλακώδες…
Κι όμως έτσι ακριβώς συνέβη!!! Η δεκαετία του ’90 ήταν μια περίοδος (πολιτικής) μακαριότητας και χαζοχαρούμενης λήθης! Έτσι ώστε όταν οι μηχανές παραγωγής τρόμου ξαναπήραν μπροστά, απ’ την 11η Σεπτέμβρη του 2001 και μετά, οι (θεωρητικά….) αντίπαλοί της πιάστηκαν με τα βρακιά κατεβασμένα· κυριολεκτικά…
Με τα βρακιά κατεβασμένα και με μια αυτοκτονική ακρισία χωρίς ιστορικό προηγούμενο τους δύο τελευταίους αιώνες, πέρασαν τα χρόνια ως τώρα.
Μέχρι να προστεθεί ένα καινούργιο «layer» στην τρομοπαραγωγή, υγιεινιστικό αυτό. Kαι σ.δ.ι.τ….
Η πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ίσως δεν θα είχε εξαπολυθεί καν και καν, αν ένα έστω μειοψηφικό αλλά ικανό μέρος των δυτικών κοινωνιών, αυτοί κι αυτές που τοποθετούν τους εαυτούς τους στην «κοινωνική αριστερά» δηλαδή, είχε καλή και σωστή επίγνωση δύο βασικών εξελίξεων. Πρώτον της διαλεκτικής ιστορικής κίνησης της μορφής καπιταλιστικό κράτος μέσα, κάτω και πέρα απ’ το manual του «νεοφιλελευθερισμού», απ’ την δεκαετία του 1990 ως σήμερα. Και δεύτερον, των τρόπων που η «υγεία» (ατομική και συλλογική) έγινε βασικό στοιχείο της πολιτικής οικονομίας του κεφάλαιου, της «ανάπτυξής» του, της αναδιάρθρωσής του – μαζί και δίπλα απ’ την «ασφάλεια»…
Επωφελούμενοι απ’ την εθελόδουλη άγνοια διάφοροι απατεώνες από ‘δω και από ‘κει μπορεί να εμφανίζονται για να παίξουν τον ρολάκο «να σου πω εγώ που ξέρω»… Η μόνη πραγματική συμβολή τους είναι η ακόμα πιο βαθιά συσκότιση της πραγματικότητας.
Όπως είναι γνωστό, στη νύχτα της λογικής γεννιούνται τέρατα.