Τρίτη 30 Ιούνη. Η Ιστορία περνάει πίσω απ’ την πλάτη όσων τόχουν σαν ατυχία να την ζουν· κι ούτε που τους σκουντάει! Η Ιστορία αρνείται να κάνει την δουλειά του ξυπνητηριού για τα νωθρά, τα κοιμισμένα πνεύματα…
Οι αλλοτριωμένοι και οι ψωνισμένοι ψάχνουν να βρουν «τι συμβαίνει» βουτώντας σε σωρούς οικονομικών δεδομένων. Χρήσιμα είναι κι αυτά – αρκεί να μπορεί να δει κανείς όχι απλά πέρα απ’ την μύτη του αλλά πολύ μακρύτερα και πολύ κοντά ταυτόχρονα.
Την ημέρα (με την ιστορική έννοια της λέξης «ημέρα») που μια κεντρική φωνή διέταξε «απαγορεύονται τα φιλιά»· την ημέρα που μια κεντρική φωνή διέταξε «τέρμα οι χειραψίες, τώρα θα χαιρετιέστε αγκώνα με αγκώνα γιατί έτσι το λέω εγώ»· την ημέρα που μια κεντρική φωνή διέταξε «είστε όλοι μολυσματικοί, κι εσείς και οι σχέσεις σας, κλειδωθείτε λοιπόν σπίτια σας και εκτονωθείτε ψηφιακά», εκείνη την ημέρα η καρδιά, ο πυρήνας του νεοφιλελευθερισμού, αφού έφαγε τα τελευταία καρφιά στο φέρετρό του, τάφηκε σεμνά και ταπεινά. Είναι σημαντικό μεν αλλά δευτερεύον το αν τα αφεντικά παραμένουν νεοφιλελεύθερα (τι άλλο θα έκαναν δηλαδή;). Είναι δευτερεύον (απ’ την άποψη της κοινωνικής συγκρότησης) το ότι οι ιδιώτες επιχειρηματίες θα συνεχίσουν να κάνουν κουμάντα· αυτό συνέβαινε και από ιταλικού φασισμού / γερμανικού ναζισμού. Αν ο νεοφιλελευθερισμός έγινε ηγεμονικός απ’ τα ‘80s και μετά δεν ήταν επειδή ανέμιζε το «δίκιο του ιδιώτη επιχειρηματία» – αλλά επειδή ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΣΕ ΙΔΙΩΤΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΊΑ, ΣΕ ΕΑΥΤΟ-ΚΕΦΑΛΑΙΟ!!!
Την ημέρα εκείνη λοιπόν ανακοινώθηκε η αρχή του τέλους των ιερών και των οσίων αυτής της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας. Επιβλήθηκε η αρχή του τέλους των ατομικών δικαιωμάτων. Επιβλήθηκε η αρχή του τέλους των ατομικών ελευθεριών. Επιβλήθηκε η αρχή του τέλους των τυπικών συνταγμάτων που εγγυόνταν αυτά τα ατομικά δικαιώματα και αυτές τις ατομικές ελευθερίες…
Εκείνη την ημέρα το θρυλικό, το φοβερό και τρομερό Άτομο, με τις αδιαπραγμάτευτες ιδιοτροπίες του και την μισοελεγχόμενη / μισοανεξέλεγκτη ασυδοσία του, αυτό το τρομερό και φοβερό Άτομο που πρέπει να είναι «killer μέσα στη ζούγκλα», αυτό το τρομακτικό προϊόν της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής ευρυθμίας, συρρικνώθηκε σ’ ένα ασήμαντο τίποτα, που όφειλε να υπακούει σε διαταγές και απαγορεύσεις «για το κοινό καλό»· όφειλε να τρέφεται με τα ενιαίας κατανάλωσης σκουπίδια του ιδεολογικού / δημαγωγικού στρατηγείου· όφειλε να κοιμάται και να ξυπνάει με τα πιο φτηνά παραμύθια και απλά να φοβάται, να φοβάται, να φοβάται· όφειλε να δίνει λογαριασμό μόλις πέρναγε την πόρτα του σπιτιού του· όφειλε να μην κάνει «άσκοπες μετακινήσεις» και «άσκοπες κοινωνικότητες» (με βάση την “σκοπιμότητα” του κεντρικού αφεντικού)· όφειλε να μάθει ότι “κοινωνική ευθύνη” σημαίνει “απαγορεύονται οι αντιρρήσεις”· όφειλε, σε κάθε περίπτωση, να λουφάξει στην ασημαντότητά του μπροστά στο μεγαλείο και το δέος του «κράτους / γιατρού». Το τρομακτικό Άτομο εκείνη την ημέρα ξέπεσε σ’ ένα συρρικνωμένο, υποθηκευμένο, αιώνια χρεωμένο ρίνισμα της κεντρικής μεγαμηχανής. Την μηχανή που πάντα θαύμαζε, την μηχανή που του είχε υποσχεθεί “ελευθερία δράσης”, αλλά ήρθε η ώρα δουλικά, χωρίς φτιασίδια, να υπακούσει.
Εκείνη την ημέρα δεν έγινε τίποτα απελευθερωτικό. Μόνο τα βαποράκια της εξουσίας και οι ανίατα ηλίθιοι νόμισαν ότι είδαν τον «κομμουνισμό» να τους γνέφει… Εκείνη την ημέρα έγινε μια απότομη «αλλαγή παραδείγματος». Που προφανώς και δεν ολοκληρώθηκε τους επόμενους μήνες! Έχει δρόμο· αλλά τον άνοιξε αυτόν τον δρόμο στην καρδιά της κοινωνικής μοντελοποίησης. Έκανε το πρώτο, το αποφασιστικό τραχύ βήμα – δημιουργώντας το πιο χρήσιμο εργαλείο για την συνέχεια: την ατομική και συλλογική μνήμη της υπακοής. Της υπακοής σ’ αυτόν που, εν μέσω της παρακμής των Ατομικών Κεφαλαίων, εμφανίζεται σαν ο εγγυητής και ο προστάσης του Συλλογικού Κεφάλαιου (προσθέτοντας στην οπλοθήκη του το «υγεία» δίπλα στο «ασφάλεια»…).
Εμείς αυτό το λέμε νεοκρατισμό. Κι ας μην προσπαθήσει να το παπαγαλίσει κανείς! Γιατί η άγνοια του περί τίνος πρόκειται δεν κρύβεται με παπατζιλίκια…